❤️ നീ നടന്ന വഴികളിലൂടെ: ❤️ ഭാഗം 22

എഴുത്തുകാരി: മിനിമോൾ രാജീവൻ എം

ഫോണിലൂടെ കേട്ട കാര്യത്തിന്റെ ഷോക്കിൽ ആയിരുന്നു അഭി… അവൻ സ്റ്റീയറിങ്ങിൽ തല ചായ്ച്ചു ഇരുന്നു… “ഏട്ടാ…എന്തൊക്കെയാ ഇത്.. ആരാ വിളിച്ചത്…എന്തൊക്കെയാ അയാള് പറഞ്ഞത്…എന്താ ഇന്നലെ സംഭവിച്ചത്.. അപ്പു..അവൾക്ക്..” അനിയുടെ ശബ്ദത്തിൽ ഭയം കലർന്നിരുന്നു…. അഭിയുടെ ഭാഗത്ത് നിന്നും മറുപടി ഒന്നും വന്നില്ല.. “ഏട്ടാ.. ഫോർ ഗോഡ് സേക്..എന്താ ഇന്നലെ നടന്നത്… ഒന്ന് പറയ്…” അനിയുടെ സ്വരത്തിൽ അക്ഷമ കലർന്നു… അഭി പതിയെ തല ഉയർത്തി… അവന്റെ കണ്ണുകളിൽ നീർ തിളക്കം ഉണ്ടായിരുന്നു… അഭി തലേന്ന് രാത്രി അപ്പുവിന് നേരെ ഉണ്ടായ ആക്രമണത്തെ കുറിച്ച് അവനോടു പറഞ്ഞൂ. “എന്നിട്ട് ഏട്ടൻ എന്താ ഇന്നലെ തന്നെ പറയാതെ ഇരുന്നത്… ചെ….” അനി തല കുടഞ്ഞു . “ആദ്യം ഞാനും കരുതിയത് എന്റെ തോന്നൽ ആകും എന്നാണ്…

പക്ഷേ അതല്ല അനി… ആരോ ഉണ്ടു..ഞാൻ അത് വ്യക്തമായി കണ്ടതാണ്….ഇരുളിൽ മറഞ്ഞ ഒരു രൂപം…അപ്പുവിന്റെ മുന്നിൽ ഞാൻ അത് പ്രകടിപ്പിച്ചില്ല എന്ന് മാത്രം…”. അഭി കിതച്ചു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു… അവന്റെ കണ്ണുകൾ ചുവന്നു… “എന്നാലും അപ്പോ തന്നെ അറിഞ്ഞിരുന്നു എങ്കിൽ… നമ്മുടെ വീട്ടിലെ പെണ്ണിനെ അപകടപ്പെടുത്താൻ നോക്കിയവനെ ഒരു പാഠം പഠിപ്പിക്കാൻ പറ്റിയേനെ…” അനി നിരാശയോടെ പറഞ്ഞു.. “അന്നേരം എല്ലാവരുടെയും സന്തോഷം കളയണ്ട എന്നെ ഞാൻ ഉദ്ദേശിച്ചുള്ളൂ അനി…പക്ഷേ ഇനി ഇത് ഞാൻ വിടാൻ ഉദ്ദേശിച്ചിട്ടില്ല ..എനിക്ക് നോവുന്ന ഇടം നോക്കി കുത്തുന്ന എതിരാളിയെ അങ്ങനെ വിടാൻ ഞാൻ ഉദ്ദേശിച്ചിട്ടില്ല…” അഭി മുഷ്ടി ചുരുട്ടി സ്റീരിങ്ങിൽ ആഞ്ഞ് ഇടിച്ചു… “അല്ല ഏട്ടാ…. നമുക്ക് സിസിടിവി വിഷ്വൽസ് ഒന്നു നോക്കിയാലോ… വീട്ടില് ഉണ്ടല്ലോ…എന്തേലും ക്ലൂ കിട്ടിയാലോ…” അനി പെട്ടെന്ന് ചോദിച്ചു.. “ശരിയാണല്ലോ… ഈ തിരക്കിന് ഇടയിൽ അതു ഞാൻ മറന്നു…

വീട്ടിൽ എത്തട്ടെ ആദ്യം…” അഭി ആവേശത്തോടെ പറഞ്ഞു കൊണ്ട് വണ്ടി സ്റ്റാർട്ട് ആക്കി… *** ഓഫീസിനുള്ളിൽ കേറിയ ഉടനെ സ്വാതി സ്വന്തം ക്യാബിനിൽ പോയി… ഫോൺ എടുത്തു അവള് നമ്പർ ഡയൽ ചെയ്തു… “ഹലോ വാവേ… നീ എത്തിയോ അവിടെ…”. വിവേകിന്റെ സ്വരം ഉയർന്നു.. “യെസ് ഏട്ടാ… താങ്ക് യു….ഏട്ടാ…” അവള് പുഞ്ചിരിയോടെ പറഞ്ഞു… മറുവശത്ത് നിന്നും പൊട്ടിച്ചിരി ഉയർന്നു… “ഏട്ടാ… കളിയക്കല്ലെ….” സ്വാതി പരിഭവത്തോടെ പറഞ്ഞു.. “അല്ലാതെ പിന്നെ.. പ്രേമവും വേണ്ട… പയ്യനും വേണ്ട… എന്നൊക്കെ പറഞ്ഞ എന്റെ കുഞ്ഞു അനിയത്തി ഇത്ര പെട്ടെന്ന് ഫ്ലാറ്റ് ആയി പോയി എന്ന് കേട്ടാൽ പിന്നെ ചിരിക്കാതെ ഇരിക്കാൻ പറ്റുമോ..” വിവേക് ചെറുചിരിയോടെ പറഞ്ഞു… “ദേ ഏട്ടാ… വീണ്ടും കളിയാക്കല്ലെ… പ്ലീസ്…. ഏട്ടൻ എപ്പഴാ ഇങ്ങോട്ട് വരുന്നത്… അതോ ഞാൻ തനിച്ച് വീട്ടിലേക്ക് പോകണോ…”

സ്വാതി പരിഭവം പറഞ്ഞു… “ദേ.. ഒരു 5 മിനുട്ട്… അപ്പോഴേക്ക് ഞാൻ എത്തും… അഭിയുടെ കൂടെ നിന്നെ പറഞ്ഞു വിട്ടത് തന്നെ ഞാൻ ചെയ്ത കള്ളത്തരം അല്ലെടി മോളെ… അപ്പോ പിന്നെ ഞാൻ പിന്നാലെ തന്നെ വന്നാൽ അവന് സംശയം തോന്നിയാലോ…അതാണ്.. ” വിവേകിന്റെ സ്വരത്തിൽ കുറ്റബോധം നിറഞ്ഞു… “എന്റെ ഏട്ടാ..നല്ലൊരു കാര്യത്തിന് വേണ്ടിയല്ലേ കള്ളം പറഞ്ഞത്… അതിനു ഇങ്ങനെ ഡൗൺ ആവല്ലെ…. പെട്ടെന്ന് വാ…ഞാൻ കാത്തിരിക്കുന്നു….” സ്വാതി പറഞ്ഞു… “ശരി വാവേ..നീ റെഡി ആയി നിന്നോ… നമുക്ക് ഒരുമിച്ച് പോകാം…” വിവേക് അതും പറഞ്ഞു കോൾ കട്ട് ചെയ്തു… “പാവം ഏട്ടൻ…” സ്വാതി പുഞ്ചിരിയോടെ ഫോണിലേക്ക് നോക്കി… **** ദേവ് ലീവ് എടുത്തു പാറുവിനു അരികിൽ ഇരിക്കാം എന്ന് പറഞ്ഞിട്ടും അവള് തന്നെ അവനെ നിർബന്ധിച്ച് ഡ്യൂട്ടിക്ക് പറഞ്ഞു അയച്ചു… ഹോസ്പിറ്റലിൽ സ്വന്തം കൺൽറ്റേഷൻ റൂമിൽ ഇരുന്നിട്ടും അവന് സ്വസ്ഥത ഉണ്ടായിരുന്നില്ല…

ഇടയ്ക്ക് ഇടയ്ക്ക് അവൻ അവളെ വിളിച്ചു കൊണ്ട് ഇരുന്നു.. ദേവ് ഫോൺ എടുത്തു പാറുവിന്റെ നമ്പർ ഡയൽ ചെയ്തു… “ന്റെ ദേവാ…നിനക്ക് ഇതെന്താ…” മറുവശത്ത് നിന്നും അമ്മയുടെ സ്വരം ആണ് വന്നത്… “ഇതെന്താ അമ്മ ഫോൺ എടുത്തത്… പാറു എവിടെ അമ്മ…” അവൻ വേവലാതി നിറഞ്ഞ സ്വരത്തിൽ ചോദിച്ചു… “എന്റെ ദേവാ.. മോള് ദാ ഇപ്പൊ ഒന്ന് മയങ്ങി… നീ ഇന്ന് എത്ര പ്രാവശ്യം വിളിച്ചു എന്ന് വല്ല ബോധവും ഉണ്ടോ…. അവൾക്ക് ആകെ ക്ഷീണം ആയി…” മഹേശ്വരിയുടെ സ്വരത്തിൽ ദേഷ്യം കലർന്നു… “എന്തേ ക്ഷീണം…ഞാൻ വരണോ അമ്മാ ..” അവൻ പെട്ടെന്ന് ചോദിച്ചു… “ദേ.. മോൻ ആണെന്ന് ഒന്നും നോക്കില്ല ഞാൻ… നീ ആദ്യം ഈ ഫോൺ വിളി ഒന്ന് നിർത്തൂ…അവൾക്ക് ഈ സമയത്ത് ഫോൺ അധികം ഉപയോഗിക്കരുത് എന്ന് അറിയാലോ…” അമ്മയുടെ സ്വരത്തിൽ ശാസന നിറഞ്ഞതും ദേവ് ചമ്മലോടെ ഫോൺ കട്ട് ആക്കി… കണ്ണുകൾക്ക് മീതെ കൈ വച്ചു അവൻ സീറ്റിലേക്ക് മലർന്നു കിടന്നു…

മനസ്സിൽ മുഴുവൻ പാറു ആണ്… അവൾക്കും കുഞ്ഞുങ്ങൾക്കും എന്തെങ്കിലും സംഭവിച്ചാൽ… ആ ഓർമയിൽ തന്നെ ദേവിന്റെ മുഖം വലിഞ്ഞു മുറുകി… “നീ എന്താ ദേവ് ഇന്ന് രോഗികളെ ഒന്നും നോക്കാതെ ഇരുന്നത്…” ഡോർ തുറന്നു അകത്തേക്ക് വന്ന ഭദ്രൻ ചോദിച്ചു… ദേവ് അപ്പോഴും ചിന്തയിൽ ആയിരുന്നു… “ദേവ്….” ഭദ്രൻ അവന്റെ നേരെ കൈ വീശി കാണിച്ചു.. “ആഹ്…നീ എപ്പൊ വന്നു… ഞാൻ അറിഞ്ഞില്ല..” ദേവ് മുഖം തുടച്ചു കൊണ്ടു ചോദിച്ചു… “ഞാൻ ഇപ്പൊ വന്നതാണ്..നീ ഇന്നെന്ത ആരെയും നോക്കാൻ വയ്യ എന്ന് പറഞ്ഞത്…” ഭദ്രൻ അവന് എതിരായി ഇരുന്നു… “മനസ്സ് ശരിയല്ല ഭദ്ര… എന്റെ പാറു.. മക്കൾ…കണ്ണടച്ചാൽ..കണ്ണ് തുറന്നാൽ… ഒക്കെ അവര് മാത്രമേ ഉള്ളൂ…” ദേവിന്റെ സ്വരത്തിൽ വേദന കലർന്നു.. “ആ സംഭവം..നീ ഇപ്പോഴും അത് ഓർത്ത് ഇരിക്കുകയാണ് അല്ലെ… വിട്ടു കളയണം ദേവ്…

ആരോ പറ്റിക്കാൻ വിളിച്ചത് ആണെങ്കിലോ…” ഭദ്രൻ സ്വരം താഴ്ത്തി പറഞ്ഞു.. “പറ്റിക്കാൻ ആണെന്ന് നിനക്ക് തോന്നിയോ.. എന്നെ സമാധാനിപ്പിക്കാൻ വെറുതെ പറയണ്ട ഭദ്ര… എനിക്ക് അറിയാം..മറഞ്ഞു ഇരിക്കുന്ന ആ ശത്രു… പക്ഷേ ഒന്നു ഉണ്ടു… എന്റെ ശവത്തിൽ ചവിട്ടി മാത്രമേ അവർക്ക് എന്റെ പെണ്ണിന്റെ അടുത്ത് എത്താൻ പറ്റുള്ളൂ…” ദേവിന്റെ മുഖത്ത് ക്രോധം നിഴലിച്ചു.. “ദേവ്.. നീ എടുത്തു ചാടാൻ നിക്കണ്ട…” ഭദ്രൻ അവന്റെ കയ്യിൽ പിടിച്ചു… “ഇല്ല ഭദ്ര..പക്ഷേ ഇനിയും ഇങ്ങനെ നാറിയ ഒരു കളി വന്നാൽ.. അന്ന് ഒരു പക്ഷെ എന്റെ പ്രതികരണം ഇങ്ങനെ ആവില്ല..” അവന്റെ സ്വരം മുറുകി… “മോനെ ദേവ… കോൾ ഡീറ്റെയിൽസ് കിട്ടി…” വാതിൽ തുറന്നു ഗോപി അകത്തേക്ക് വന്നു..പെട്ടെന്ന് അവിടെ ഭദ്രനെ കണ്ട് അയാള് ഒന്ന് ഞെട്ടി…പിന്നെ കയ്യിൽ ഇരുന്ന പേപ്പർ മറച്ചു പിടിച്ചു.. “അച്ചനെന്താ ഇപ്പോ ഇവിടെ… ഇന്ന് ലീവ് ആണെന്ന് അല്ലെ പറഞ്ഞത്….” ഭദ്രൻ സംശയത്തോടെ പറഞ്ഞു.. “അത്..ഞാൻ…” ഗോപി എന്ത് പറയണം എന്ന് അറിയാതെ ദേവിനേ നോക്കി…

ബാക്കിവായിക്കാൻ ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക…