💚 പ്രാണനായ് 💚 : ഭാഗം 1-2

എഴുത്തുകാരി: വാസുകി വസു

സർവ്വാഭരണ വിഭൂഷിതയായി നീലിമ കതിർ മണ്ഡപത്തിലേക്ക് വലതുകാൽ വെച്ച് കയറി.. ഒരുനിമിഷം തല കുനിച്ചു നിന്നിട്ട് മെല്ലെ മുഖമുയർത്തി.തിങ്ങി നിറഞ്ഞ കല്യാണ സദസ്സ്യലുളളവരുടെ ഓരോ ആളിലേക്ക് മിഴിയിണകൾ. നീണ്ടു.പ്രതീക്ഷിച്ചയാ രൂപത്തെ അവിടെയെങ്ങും കാണാൻ കഴിയാതെ മുഖം കുനിച്ചു. നാദസ്വരമേളങ്ങൾ ഉയർന്ന് തുടങ്ങിയപ്പോൾ നെഞ്ചിലൊരു ആളലുണ്ടായി..ഏതാനും നിമിഷങ്ങൾ കൂടി കഴിഞ്ഞാൽ മറ്റൊരു പുരുഷന്റെ ഭാര്യയാകും. ഓർക്കുന്തോറും ഹൃദയം നീറിപ്പുകഞ്ഞു.പ്രാണന്റെ പാതിയായി സ്നേഹിച്ചവൻ അവസാന നിമിഷത്തിലെങ്കിലും കടന്നു വരുമെന്ന് പ്രതീക്ഷിച്ചു.

“മുഹൂർത്തം ആകാറായി…കുട്ടി ഇരിക്കൂ” വിവാഹ ചടങ്ങ് നടത്താനെത്തിയ പൂജാരി വിളിച്ചു പറയുമ്പോൾ നെഞ്ചിലൂടെയൊരു മിന്നൽ പിണരുകൾ പാഞ്ഞു പോയി.ശരീരമാകെയൊന്ന് വിറച്ചു.യാന്ത്രികമായി ചെറുക്കനു സമീപമിരുന്നു.ആരോ നിർദ്ദേശം നൽകുന്നതിനു അനുസരിച്ച് ചലിക്കുന്നയൊരു പാവയായി മാറി..കല്യാണച്ചെറുക്കൻ താലി ചാർത്തിയതോ ഒന്നും അറിഞ്ഞില്ല..ഒരുതരം നിർവികാരികതയായിരുന്നു.മനസ്സിനെ ബാധിച്ച മരവിപ്പ് ശരീരത്തെയും കീഴ്പ്പെടുത്തിയിരുന്നു.. **********”

അവൾ ഒന്നുകൂടി കണ്ണാടിയിൽ തന്റെ പ്രതിബിംബം നോക്കി…. അതെ താനിന്നൊരു കല്യാണ പെണ്ണാണ് ….. പട്ടുചേലയുടുത്ത സർവ്വാഭരണ വിഭൂഷിതയായ കല്യാണപ്പെണ്ണ് ….. ഓരോ തവണ അതോർക്കും തോറും ഹൃദയം മുറിയുന്നുണ്ട് ഉള്ളിൽ ചോര പടരുന്നുണ്ട്…… എന്നിലെ പെണ്ണിനെ അറിയാൻ അവളുടെ വിങ്ങൽ മനസിലാക്കാൻ ഇന്ന് ആരുമില്ല….. വിധി തെളിച്ച വഴിയേ നടക്കുക എന്നത് മാത്രമാണ് ഇനി തനിക്ക് ചെയ്യാനുള്ളത് ….. ആ ബോധം അത്രമേൽ അവളുടെ ഉള്ളു നീറ്റിയിരുന്നു ….. ചുറ്റും കൂടിയവർ കളിയായി പറയുന്നതൊന്നും ചെവിയിൽ കയറുന്നില്ല … ആശംസകൾ ഒന്നും സ്വീകരിക്കാനാവുന്നില്ല …. ഇത്.. ഇത് തൻ്റെ ശരീരം മാത്രമാണ്…… ജീവൻ നഷ്ടപ്പെട്ട തൊണ്ട് മാത്രം: … ഉയർന്ന് കേൾക്കുന്ന നാദസ്വര മേളത്തിൽ അവളുടെ നെടുവീർപ്പുകൾ ആരുമറിയാതെ അലിഞ്ഞ് ഇല്ലാതാവുന്നു. *********†**

“അമ്മേ…” ഒരിക്കൽ കൂടി കണ്ണുനീരോടെ അമ്മയെ വിളിച്ചു.ദയനീയമായി അച്ഛനെ നോക്കി. ഇനിയും സമയം വൈകിയട്ടില്ലെന്നൊരു ഓർമ്മപ്പെടുത്തലുണ്ടായിരുന്നു നീലിമയുടെ സ്വരത്തിൽ,,,,സങ്കടം നിറഞ്ഞ നോട്ടത്തിൽ. “നിന്റെ നന്മയല്ലേ മോളേ മാതാപിതാക്കളായ ഞങ്ങൾ ആഗ്രഹിക്കുന്നത്.നിനക്ക് ദോഷം വരുന്നതൊന്നും ചെയ്യില്ലെന്ന് നിനക്ക് അറിയാമല്ലോ” അമ്മയുടെ സ്വരം കുറച്ചു കൂടി ഇടറിയിരുന്നുവോ അവൾക്കങ്ങനെ തോന്നാതിരുന്നില്ല.കൂടുതൽ വേദനിപ്പിച്ചത് മുഖം തരാതെ തിരിഞ്ഞ് നിൽക്കുന്ന അച്ഛനെ കണ്ടപ്പോഴായിരുന്നു. “അമ്മേ,,,, അമ്മ അച്ഛനോടൊന്ന് പറയമ്മേ എനിക്ക് ഈ വിവാഹം വേണ്ടെന്ന്.

അമ്മ പറഞ്ഞാൽ അച്ഛൻ കേൾക്കും” പ്രാണന്റെ പാതിയായി സ്നേഹിച്ചവനെ വേർപിരിയുന്നതിന്റെ,ഹൃദയം നൽകി ഒന്നിച്ചു ജീവിക്കാൻ കൊതിച്ചവരുടെ നഷ്ടപ്പെടലിന്റെ പ്രാണൻ പിടയുന്ന സങ്കടം മുഖത്ത് നിഴലിച്ചിരുന്നു. “എല്ലാ എതിർപ്പുകളെയും അവഗണിച്ച് സ്നേഹിച്ച അച്ഛൻ വന്ന് വിളിച്ചപ്പോൾ കൂടെയിറങ്ങിപ്പോ അമ്മക്ക് പ്രണയത്തിന്റെ നീറ്റൽ അറിയാമല്ലോ?” കണ്ണുനീരിനിടയിലും പ്രതീക്ഷാ നിർഭരമായി ചോദിച്ചു.മകളുടെ പ്രണയത്തിന്റെ തീവ്രതയത്രയും അമ്മ ഏറ്റുവാങ്ങി നെഞ്ച് നീറ്റി.മനസ്സാകെ ഉലഞ്ഞു. “ചേട്ടാ…,” മകളുടെ നോവേറ്റു വാങ്ങി തിരിഞ്ഞ് നിന്നിരുന്ന ഭർത്താവിനെ വേദനയോടെ വിളിച്ചു. “നമുക്ക് ആകെയൊരു മോളല്ലേയുള്ളൂ..

അവളുടെ സന്തോഷമല്ലേ നമുക്ക് വലുത്” മറുപടിയൊന്നും ലഭിച്ചില്ല.അവരുടെ മുഖത്തെ പ്രകാശം മങ്ങിപ്പോയി കരിന്തിരി എരിയുന്നത് പോലെയായി. “അച്ഛാ… തൊഴു കൈകളുമായി നീലിമ അച്ഛന് സമീപമെത്തി അയാളുടെ കണ്ണുകളിലേക്ക് പ്രതീക്ഷയോടെ ഉറ്റുനോക്കി ചോദിച്ചു. ” അച്ഛാ…ഞാൻ നീറി നീറി മരിച്ചു കൊണ്ട് ഇരിക്കുവാ…എനിക്ക് വയ്യ ഇങ്ങനെ നോവ് അടക്കിപ്പിടിക്കാൻ‌.എന്തെങ്കിലുമൊന്ന് പറയച്ഛാ” ചങ്ക് തകർന്ന വേദനയോടെ പിതാവിന്റെ കാൽക്കീഴിലേക്ക് വീണ് പാദത്തിൽ മുഖമർപ്പിച്ചു…നോവായിറങ്ങിയ പ്രണയത്തിന്റെ ചൂടാൽ പാദങ്ങൾ ചുട്ടുപൊള്ളാൻ തുടങ്ങി. തന്റെ മുടിത്തുമ്പിലൂടെ നനവുളളതെന്തോ ഒലിച്ചിറങ്ങിയപ്പോൾ ഒഴുകി തുടങ്ങിയ കണ്ണുനീരോടെ അവൾ മുഖമുയർത്തി. “അച്ഛൻ കരയുന്നു….”

ജീവിതത്തിലാദ്യമായി അച്ഛന്റെ കരയുന്നത് കണ്ടു.ഇരുപത്തി രണ്ടു വർഷത്തിടെ ഒരിക്കൽ പോലും ആ കണ്ണുകൾ നിറയുന്നത് കണ്ടട്ടില്ല.തന്റെ പ്രണയത്തെ കുറിച്ച് വീട്ടിൽ തുറന്ന് പറയുമ്പോഴും അച്ഛന്റെ കണ്ണ് നനഞ്ഞട്ടില്ല. “അച്ഛാ…എന്റെ അച്ഛൻ കരയരുത്..എന്റെ മനസ്സിലെ ആരാധ്യപുരുഷൻ കരയരുത് ഒരിക്കലും. എനിക്ക് സഹിക്കാൻ കഴിയില്ല” തേങ്ങലോടെ അച്ഛന്റെ മാറിലേക്ക് ഹൃദയം നുറുങ്ങുന്ന വേദനയിൽ അലറിക്കരഞ്ഞു. “മറക്കാം അച്ഛാ ഞാനെല്ലാം മറക്കാം..എന്റെ അച്ഛൻ കരയരുതേ.” യാചനയോടെ നീലിമ കേണു..അച്ഛൻ മുടിയിഴകളെ വാത്സല്യത്തോടെ തഴുകുന്നത് അറിഞ്ഞിട്ടും കണ്ണുതുറക്കാതെ ഒട്ടി നിന്നു. “അച്ഛനോട് ക്ഷമിക്ക് മോളേ..തെറ്റ് പറ്റിപ്പോയി.

വാക്ക് കൊടുത്തതിനാൽ മാറാനും കഴിയില്ല” ഇടനെഞ്ചിലൂടെയൊരു മിന്നൽ പിണരുകൾ ശരവേഗതയിൽ പാഞ്ഞു കയറുന്നതറിഞ്ഞു. പിടിച്ചു നിർത്തിയത് കരച്ചിൽ നിർത്തി അച്ഛനെ തുറിച്ചു നോക്കി.അതേ അവസ്ഥയിലായിരുന്നു നീലിമയുടെ അമ്മയും. “ചേട്ടനെന്താ പറഞ്ഞത്” അയാൾക്ക് സമീപത്തെത്തി അമ്പരപ്പിൽ ചോദിച്ചു. “ഒന്നുമില്ല ലക്ഷമി…എല്ലാം മറക്കാൻ ആഗ്രഹിക്കുകയാണ്” ഭാര്യയോട് പറഞ്ഞിട്ട് മകളുടെ ചുമലിൽ കൈകൾ അമർത്തി. “എന്റെ മോൾ അച്ഛനോടൊന്നും ചോദിക്കരുത്…വിവാഹം നടക്കണം. മോളുടെ നോവ് മനസ്സിലാകാഞ്ഞിട്ടല്ല.”

അച്ഛനെയെന്തോ വലിയ സങ്കടം അലട്ടുന്നുണ്ട്…പ്രണയത്തിന്റെ മുറിവും അച്ഛന്റെ ദുഖവും കൂടി ആയപ്പോൾ നെഞ്ചിനുള്ളിൽ വലിയ ഭാരമുള്ള കല്ലെടുത്ത് വെച്ചതുപോലെ വേദന അവൾക്ക് അനുഭവപ്പെട്ടു. മനസ്സിന്റെ ത്രാസിലിട്ട് പ്രാണന്റെ പാതിയേയും സ്നേഹമുളള മാതാപിതാക്കളെയും അളന്ന് നോക്കി…രണ്ടു ത്രാസും തുല്യയളവിൽ..അവനെ സ്നേഹിച്ചത് മനസ്സിൽ കളങ്കമില്ലാതെ ആത്മാർത്ഥതയോടെ ആയിരുന്നു. ഏതെങ്കിലും ഒരു നിമിഷത്തിൽ പ്രിയപ്പെട്ടവൻ കടന്നു വരുമെന്ന പ്രതീക്ഷ ഉണ്ടായിരുന്നു.

കൂടെയിറങ്ങിപ്പോകാൻ ഒരുപാട് അവസരങ്ങൾ ഉണ്ടായിരുന്നു.. ശ്രമിച്ചില്ല.സ്നേഹമുളള മാതാപിതാക്കളുടെ അനുഗ്രഹത്തോടെ പ്രണയിച്ചവന്റെ കൂടെയൊരു ജീവിതമായിരുന്നു ആഗ്രഹിച്ചത്.വീട്ടുകാർ എതിർത്തെങ്കിലും എതിർപ്പുകൾക്ക് ഒരിക്കൽ മഞ്ഞുരുക്കമുണ്ടായി ഒന്നായി തീരാൻ കഴിയുമെന്ന് പ്രതീക്ഷിച്ചു. ഇന്നവ വെളളത്തിൽ വരച്ച വരപോലെ ശൂന്യമായി കഴിഞ്ഞു..താലി കെട്ടാൻ വരുന്നവനോടെല്ലാം തുറന്നു പറഞ്ഞപ്പോളൊരു പ്രതീക്ഷ ഉണ്ടായിരുന്നു തന്നെ മനസ്സിലാക്കി ഒഴിഞ്ഞ് മാറി തരുമെന്ന്.അവസാന പ്രതീക്ഷയും നഷ്ടപ്പെട്ട നാൾ മുതൽ വെറുമൊരു പാവയായി മാറി..

ഉള്ളിൽ ജീവനുള്ള ചലിക്കുന്നയൊരു പാവമാത്രമായി. “എന്റെ മോൾക്ക് എന്ത് വേണമെങ്കിലും തീരുമാനിക്കാം.സ്നേഹിച്ചയാളുടെ ഒപ്പം പോകാം.പക്ഷേ ഈ വിവാഹം നടന്നില്ലെങ്കിൽ പിന്നെ അച്ഛൻ ജീവിച്ചിരിക്കില്ല” അച്ഛന്റെ സ്വരം കേട്ടപ്പോൾ ശരീരവും മനസ്സും ഒരുപോലെ നടുങ്ങിപ്പോയി..അറിയാതെയൊരു വിറയൽ പാദം മുതൽ ഉച്ചിവരെ പാഞ്ഞു കയറി. “അച്ഛൻ.. എന്താ പറഞ്ഞത്..ജീവിച്ചിരിക്കില്ലെന്നോ?.വേണ്ടാ എന്റെ പ്രണയവും എല്ലാം ഞാൻ ഉപേക്ഷിക്കാം..എനിക്കെന്റെ അച്ഛൻ മതി” നെഞ്ച് പിളർന്ന വേദനയോടെ അച്ഛന്റെ കൈകൾ കൂട്ടിപ്പിടിച്ചു നെറ്റിയതിൽ അമർത്തി.

“എനിക്കെന്റെ അച്ഛൻ മതി.. എനിക്കെന്റെ അച്ഛൻ മതി” കുഞ്ഞിനെയെന്ന പോലെ നെഞ്ഞ് പിഞ്ഞിക്കീറി കരയുന്ന നീലിമയുടെ കണ്ണുനീര് അമ്മയെ സങ്കടത്തിലാഴ്ത്തി..ചേർത്ത് പിടിച്ചു നെറ്റിയിലുമ്മ കൊടുത്തു. “അമ്മേടെ മോൾക്ക് സഹിക്കാൻ കഴിയാവുന്നതിൽ കൂടുതൽ സങ്കടമുണ്ട്..അവളെ ഇനിയും കരയിക്കരുത്.” അപേക്ഷയോടെ അതിലുപരി യാചനാ സ്വരത്തിൽ അമ്മ പറയുന്നത് ദൂരെയെന്ന പോലെ കേട്ടു…മനസ്സാകെ കലങ്ങി മറിഞ്ഞ് ചെങ്കടലായി മാറി. “കണ്ണുകൾ കഴുകിയിട്ട് ഒന്നുകൂടി മേക്കപ്പ് അണിഞ്ഞുവാ.

നിന്റെ മുഖത്ത് നേരിയൊരു മങ്ങലുണ്ടായാൽ മതി പലതും ഊഹിച്ചു ആളുകൾ കഥകൾ മെനഞ്ഞെടുക്കുവാൻ” അമ്മ ഓരോന്നും പറഞ്ഞു അനുനയിപ്പിച്ചവളെ വീണ്ടും ബ്യൂട്ടീഷിനു മുമ്പിലെത്തിച്ചു..എല്ലാ ദുഖവും സ്വയം മറക്കാനൊരു വിഫലമായ ശ്രമങ്ങൾ നടത്തിയെങ്കിലും അതിലുപരി ശക്തമായി അവ ഓർമ്മപ്പെടുത്തുകയാണെന്ന് നീലിമ ഹൃദയ വേദനയോടെ ഓർത്തു. **************** ആരുടെയൊക്കയോ നിർദ്ദേശങ്ങൾ അനുസരിച്ച് ചലിക്കുന്ന ജീവനുള്ള പാവയായി മാറി… പ്രണയച്ചൂടും അച്ഛന്റെ വാക്കുകളും മനസ്സിൽ കിടന്ന് തിളച്ചു മറിയുന്നത് അവളെ കൂടുതൽ ദുർബലയാക്കി..

വീഡിയോക്കും ഫോട്ടോയുക്കുമൊപ്പം ആരൊക്കെയോ വന്നു പോകുന്നത് മാത്രമറിഞ്ഞു..വിവാഹ സദ്യയും കഴിഞ്ഞു യാത്ര പറയാൻ നേരം അടക്കിപ്പിടിച്ച സങ്കടങ്ങളത്രയും അമ്മയിലേക്ക് പെയ്തിറക്കി.അച്ഛനെ കണ്ണുകളാൽ തിരഞ്ഞെങ്കിലും കാണാൻ കഴിഞ്ഞില്ല.. ചലിക്കുന്ന കാറിൽ ഇതുവരെ പരിചയമില്ലാതിരുന്ന ഒരാളഒരാളുടെ സാമീപ്യം നീലിമയെ അലസോരപ്പെടുത്തി..ചെറിയൊരു പുഞ്ചിരി പോലും ഭർത്താവിൽ നിന്നും ഉണ്ടായില്ല. ഭർത്താവിന്റെ വീട്ടിൽ കാറ് നിൽക്കുമ്പോൾ പണത്തിന്റെ ആഡംബരത്തിൽ പൊതിഞ്ഞ വീട് കണ്ടു…കാറിൽ നിന്ന് ഇറങ്ങുമ്പോൾ മനസ്സാകെ ശൂന്യമായി മാറി.

ഒറ്റക്കൊന്ന് ഇരിക്കുവാൻ മനസ്സ് തുടിച്ചു..ഒരു ഇരുട്ടുമുറിയിൽ തനിച്ചിരിക്കുവാൻ അവൾ കൊതിച്ചു..കഴിഞ്ഞില്ല വിവാഹം കഴിച്ചു കൊണ്ട് വന്ന വീട്ടിലെ തിരക്ക് തുടങ്ങിയട്ടേയുള്ളൂ… “നീയാണ് ഇന്നു മുതൽ വീടിന്റെ ഐശ്വര്യം” ഏഴുതിരിയിട്ട നിലവിളക്ക് കൈകളിൽ ഏൽപ്പിച്ചു ഭർത്താവിന്റെ അമ്മ പറയുന്നതൊന്നും കേട്ടിരുന്നില്ല..നിലവിളക്ക് കൈകളിലേക്ക് വാങ്ങുമ്പോൾ മനമിടറി.വിതുമ്പാതിരിക്കാൻ ചുണ്ടുകൾ മുറുക്കിയടച്ചു..വലത് കാൽ വെക്കുമ്പോൾ പാദങ്ങൾ വിറച്ചു. “പൂജാമുറിയിൽ വെക്കൂ മോളേ വിളക്ക്” അമ്മയിയമ്മ ചൂണ്ടികാണിച്ച റൂമിലേക്ക് ഇടറിയ പാദങ്ങൾ വെച്ചു…

ഓടക്കുഴൽ വിളിയുമായി നിൽക്കുന്ന കണ്ണനു മുമ്പിൽ നിലവിളക്ക് വെയ്ക്കുമ്പോൾ മനസ്സ് ആർത്തു കരഞ്ഞു. “പ്രാണന്റെ പാതിക്കൊപ്പം ഒരുപാട് സ്വപ്നങ്ങൾ കണ്ടിരുന്നു..” മിഴികളിലൂടെ ഒലിച്ചിറങ്ങിയ കണ്ണുനീര് വിരലുകളാൽ തുടച്ച് നീക്കുമ്പോൾ പിന്നിൽ നിന്ന് ആരുടെയോ സ്വരം കേട്ടിരുന്നു. “അച്ഛന്റെയും അമ്മയുടെയും ഒറ്റമകളാണ്..അവരെ പിരിഞ്ഞിരിക്കുന്ന സങ്കടത്തിലാ ആ കുട്ടി കരയുന്നത്” ആരെന്ന് തിരിഞ്ഞ് നോക്കിയില്ല..അതിന്റെ ആവശ്യം ഉണ്ടായിരുന്നില്ല.ഭർത്താവിന്റെ അമ്മ ചൂണ്ടി കാണിച്ച മുറിയിലേക്ക് രക്ഷപ്പെടും പോലെ ഓടിക്കയറി…അപ്പോഴത്തെ ഏകാന്തത അവൾക്ക് വലിയ ആശ്വാസമായിരുന്നു… *************

ഉടുത്തിരുന്ന വസ്ത്രങ്ങളും ധരിച്ചിരുന്ന സ്വർണ്ണാഭരണങ്ങളും ഊരി വെക്കുമ്പോൾ പകുതി ഭാരം ഒഴിഞ്ഞതിന്റെ ആശാസത്തിൽ നീലിമയിൽ നിന്ന് ദീർഘമായ നിശ്വാസം ഉയർന്നു..ഫ്രഷായി കഴിഞ്ഞു പുതുവസ്ത്രങ്ങൾ അണിഞ്ഞ് വരുമ്പോൾ രാത്രിയിലെ ഡിന്നർ പാർട്ടി അവൾക്കായി കാത്ത് നിൽക്കുന്നത് പോലെ എല്ലാവരും വെയ്റ്റിങ്ങിൽ ആയിരുന്നു.. എല്ലാം കഴിയുമ്പോൾ പന്ത്രണ്ട് മണി കഴിഞ്ഞു.. ഒന്ന് കിടന്നാൽ മതിയെന്നായിരുന്നു…മുല്ലപ്പൂക്കളാൽ അലങ്കരിച്ച മണിയറയിലേക്കൊന്ന് ചാഞ്ഞു..

എല്ലാ ഭാരങ്ങളും ഇറക്കിവെച്ചപ്പോളൊന്ന് മയങ്ങിപ്പോയി… ആരുടെയോ വിരലുകൾ ശരീരമാകെ ഇഴഞ്ഞ് നടക്കുന്നുണ്ടെന്ന് അറിഞ്ഞപ്പോൾ കണ്ണുകൾ വലിച്ചു തുറന്നു.. … വഷളൻ ചിരിയോടെ ഭർത്താവ് അരികിലിരിക്കുന്നു… മാറത്തു നിന്ന് മാറി കിടന്ന സാരിത്തലപ്പ് നേരെയാക്കി ചാടിപ്പിടഞ്ഞ് എഴുന്നേൽക്കാൻ ശ്രമിച്ചപ്പോൾ ബലിഷ്ടമായ രണ്ടു കരങ്ങൾ അവളെ തടഞ്ഞു… “എവിടെ പോകുവാടി…മര്യാദക്ക് അടങ്ങി കിടക്കെടീ…നമ്മുടെ ഫസ്റ്റ് നൈറ്റ്… അല്ല നിന്റെ ആദ്യത്തെ ഫസ്റ്റ് നൈറ്റ്…” മദ്യത്തിന്റെ മണവും ഭർത്താവിന്റെ വാക്കുകളും കേട്ട് ശ്വാസമെടുക്കാൻ പോലും നീലിമ മറന്നുപോയി… … .തുടരും.