🦋 THE TITALEE OF LOVE🦋: ഭാഗം 63

രചന: സൽവ

അത്രയും നേരം ഒന്ന് മിണ്ടാതെ ഇരുന്ന ദൗല പിന്നീട് പറഞ്ഞ കാര്യങ്ങൾ കേട്ട് എല്ലാവരും ഞെട്ടലോടെ അവളെ നോക്കി.. ആർക്കും അവൾ പറഞ്ഞ കാര്യങ്ങൾ വിശ്വാസം വന്നിരുന്നില്ല.. പക്ഷേ ലൈത്തിന്റെ ചുണ്ടിൽ മാത്രമൊരു പുഞ്ചിരിയായിരുന്നു… "നീയെന്തായി പറയുന്നത് ദൗലാ.." വിശ്വാസം വരാതെ ലക്കി ദൗലയെ തന്നെ ഉറ്റ് നോക്കി കൊണ്ട് ചോദിച്ചു.. "ഈ നീല കണ്ണുകൾ എന്റേതല്ല ലക്കീ.. നിങ്ങൾ പറയുന്ന പോലെയുള്ള ആ ശക്തിയുടെ ഉടമ ഒരിക്കലും ഞാനല്ല…." ദൗലയുടെ വാക്കുകൾ കേട്ട് അവിടെ കൂടിയിരുന്നവരിൽ ജഹാനാരയുടെയും ലൈത്തിന്റെയും ചുണ്ടിൽ അവരിത്രയും കാലം കാത്തിരുന്നത് സംഭവിച്ചതിന്റെ സന്തോഷം ആയിരുന്നു..അവർ ഇരുവരും പരസ്പരം നോക്കി.. "നിന്റെ കണ്ണ് എങ്ങനെ നിന്റെ കണ്ണല്ലാതാവും.. ഇന്നലെ പോവുന്നത് വരേ നിനക്കൊരു കുഴപ്പവും ഇല്ലാരുന്നല്ലോ ദൗലാ…നീ വല്ല സ്വപ്നവും കണ്ട് പേടിച്ചു പോയോ.." "സ്വപ്നമൊന്നുമല്ല ലക്കീ.. യാഥാർഥ്യം ആണ്… പകൽ പോലെ വ്യക്തമായ യാഥാർഥ്യം…" ദൗല ലക്കിയെ നോക്കി അത്രയും പറഞ്ഞു നിർത്തി.. "ഓക്കേ… ഇത് നിന്റെ കണ്ണുകൾ അല്ലാ.. സമ്മതിച്ചു.. പക്ഷേ ഈ കണ്ണുകളുടെ ഉടമയാരാ.. അതെങ്ങനെ നിനക്ക് ലഭിച്ചു.."

"എനിക്കറിയില്ല… ഈ കണ്ണുകളുടെ ഉടമസ്ഥയുടെ പേരൊന്നും എനിക്കറിയില്ല… ആറ് വർഷം മുൻപ് എനിക്കൊരു ആക്‌സിഡന്റ് സംഭവിച്ചിരിന്നു.. അന്നവിടെന്ന് എന്റെ കാഴ്ച പോയിരുന്നു..ആരോ ഒരാൾ എനിക്ക് കണ്ണുകൾ ധാനം ചെയ്തു… എനിക്ക് പോലും അംഗീകരിക്കാൻ പറ്റാത്ത സത്യമായിരുന്നു അത്‌.. പക്ഷേ പിന്നീട് ഞാൻ ആ നീല കണ്ണുകളുടെ പേരിൽ അറിയപ്പെട്ടു.. ഇന്നും ആ കണ്ണുകളുടെ ഉടമയുടെ പേരെന്താണെന്ന് എനിക്കറിയില്ല.." ദൗല പറയുന്നതൊന്നും ലക്കിക്കും അമനും ഒക്കെ അംഗീകരിക്കാൻ പറ്റാത്തതായിരുന്നു… " അന്മിയ ലൈത്.... ഇവളുടെ കണ്ണുകളുടെ ഉടമ അവളാണ്.. എന്റെ ജീവനായ എന്റെ ഭാര്യ.. Fair in love എന്ന കൃതിയുടെ രചയിതാവ് ആൻ….തിതലീ ടാറ്റു അതെ പോലെ വരയ്ക്കാൻ പറ്റുന്ന ഏകയാൾ.. ഈ ശക്തികളുടെ ഒക്കെ ഉടമ.. എന്റെ മിയാ..!!!" ലൈത് പറഞ്ഞതും ഡൗലയടക്കം എല്ലാവരും ഞെട്ടലോടെ അവനെ നോക്കി.. അവളെ ഓർത്തിട്ടോ എന്തോ അവന്റെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു വന്നിരുന്നു.. ലൈത് കണ്ണ് തുടച്ചു ജഹാനാരയെ തന്നോട് ചേർത്ത് നിർത്തി…

"ഇന്ന് രാവിലെ ഞാൻ ഇവളെ നിനക്ക് പരിചയപ്പെടുത്തി തന്നപ്പോൾ നീ ചോദിച്ചില്ലായിരുന്നോ ഇവൾക്കെന്താ ഈ കഥയിൽ ബന്ധമെന്ന്.. ഇവളാണ് എന്റെ മിയയുടെ ഏക അനിയത്തി…" അവനത് പറയവേ ജഹാനാരയുടെ ചുണ്ടുകൾ വിടർന്നു വന്നു.. "ആർക്കും ഒന്നും മനസ്സിലാവുന്നുണ്ടാവില്ലെന്ന് അറിയാം.. എന്റെ മിയ മരിച്ചു.. അല്ലാ ഒരു കൂട്ടം ക്രൂരന്മാർ എന്റെ പെണ്ണിനെ കൊന്നു.." അത്‌ പറയുമ്പോൾ അവന്റെ കണ്ണുകളിൽ പ്രതികാരാഗ്നി ആളി കത്തി.. ഡൗലയ്ക്ക് അവന്റെ ഭാര്യയുടെ കണ്ണുകൾ ആണ് തന്റേത് എന്ന് ഇന്നലെ ഉപ്പ പറഞ്ഞപ്പോൾ അറിയാമായിരുന്നു എങ്കിലും.. അവളെ കുറിച്ച് ഇത്രയും ആദ്യാമായിട്ട് ആയിരുന്നു അറിഞ്ഞത്… " എന്റെ മിയയെ നിനക്ക് ഓർമയുണ്ടാവും ലക്കീ… നിന്റെ ഉറ്റ കൂട്ടുകാരിയായിരുന്നു അവൾ.. എന്നെക്കാൾ ഏറെ അവൾക്കിഷ്ടം നിന്നെയായിരുന്നു… " അവനത് പറയവേ അവളുടെ മനസ്സിലേക്ക് ട്രെയിനിൽ നിന്ന് തന്നെ തന്നെ ദയനീയ ഭാവത്തിൽ നോക്കി നിൽക്കുന്ന ആ നീല മിഴിക്കാരി പെൺകുട്ടിയുടെ മുഖം തെളിഞ്ഞു വന്നു.. താൻ പലപ്പോഴും ആയിട്ട് കണ്ടിട്ടുള്ളതും അന്ന് ആഹിയുടെ ഓഫീസിൽ പോയപ്പോൾ കണ്ടതൊന്നും ദൗലയുടെ ചെറുപ്പകാലം അല്ല മറിച്ചു അന്മിയയുടെ ചെറുപ്പ കാലം ആയിരുന്നെന്ന സത്യം അവൾ മനസ്സിലാക്കുകയായിരുന്നു..

"എനിക്ക് ചെറുതായിട്ട് ഓർമയുണ്ട്.. പക്ഷേ ഒന്നും വ്യക്തമല്ല.." അതോർത്തെടുക്കാൻ ശ്രമിക്കവേ അവളുടെ തലയിൽ നിന്ന് അസഹനീയം ആയിട്ടുള്ള വേദന തോന്നി.. "നിനക്കതൊന്നും ഓർമയുണ്ടാവില്ല ലക്കീ.. ഇനിയും സത്യങ്ങൾ നിന്നിൽ നിന്ന് മറച്ചു വെക്കാൻ പറ്റില്ല.. നിന്നെ ഞാൻ പ്രണയിക്കുന്നു എന്ന സത്യം പറഞ്ഞപ്പോൾ ദുആ എന്നെ എതിർത്ത ഒരു കാരണം ആയിരുന്നു മിയ.." ആഹി പറഞ്ഞു നിർത്തിയതും ദുആ ചാടി കയറി അതെ എന്ന് പറഞ്ഞതും അവരെല്ലാം അവളെയൊന്ന് നോക്കി.. "നിനക്കെല്ലാം ഓർമയുണ്ടോ ദുആ.." സന്തോഷത്തോടെ ദുആയെ നോക്കി ലക്കി അത്‌ ചോദിച്ചതും ദുഅ അവളെ നോക്കി.. "ആഹിയല്ലേ ദുഅ മോളേ കുറിച്ച് എന്തോ പറഞ്ഞെ.. ദുആ മോൾ വെറുതെ ഒരു രസത്തിന് അതേയെന്ന് പറഞ്ഞതാ…" നിഷ്കളങ്കമായി ദുആ പറഞ്ഞതും ലക്കി പ്രതീക്ഷ അസ്തമിച്ച പോലെ ബാക്കിയുള്ളവരെ നോക്കി. "നിന്റെ പുറത്തൊരു ടാറ്റുവില്ലേ.. അത്‌ അവൾ വരഞ്ഞതാ.. നിന്നെ സിനിമയൊന്നും കാണാൻ സമ്മതിക്കാത്തതിന്റെ കാരണം നീ അതൊക്കെ കണ്ടാൽ അവളെ കുറിച്ചു ഓര്കുമോ എന്ന ഭയമായിരുന്നു..ഒരുപക്ഷെ അവളെ കുറിച്ചും അവൾ മരിച്ചെന്നും അറിഞ്ഞാൽ നിനക്ക് ഭ്രാന്തായി പോവുമായിരുന്നു...അത്രമേൽ നിനക്കവൾ പ്രിയപ്പെട്ടതായിരുന്നു.."

ലൈത് പറഞ്ഞതും അവളതിനെ കുറിച്ചെല്ലാം ചോദിക്കുമ്പോൾ ഹയാസ് മുങ്ങാനുള്ള കാരണം അതായിരുന്നെന്ന് മനസ്സിലായി.. ഒപ്പം താനന്ന് കണ്ട cctv ഫുട്ടാജിൽ ഉള്ള ജഹാനാരയ്ക്ക് ആ ബുക്ക് എങ്ങനെ കിട്ടിയെന്നുള്ള ചോദ്യത്തിനുള്ള ഉത്തരവും.. "അവളെങ്ങനെയാ മരിച്ചത്… ആരാ അവരെ കൊന്നത്.. നിങ്ങൾ രണ്ട് പേരും എങ്ങനെ പരിചയപെട്ടു.." ലക്കി തന്റെ ഉള്ളിൽ ഉയർന്നു വന്ന ചോദ്യങ്ങൾ ലൈത്തിനെ നേരെ നിരത്തി. "ഇതിന്റെയെല്ലാം ഉത്തരം നിങ്ങൾക് തന്നെ അറിയാം.. നിങ്ങളെല്ലാം വായിച്ച fair in love എന്ന രചന ഞങ്ങളുടെ കഥയായിരുന്നു.." അവനത് പറഞ്ഞതും ലക്കിയും ദൗലയും ആ കഥ ഓർത്തെടുത്തു… ആ പുസ്തകം വായിക്കുമ്പോൾ ഇരുവർക്കും തോന്നിയിരുന്ന ആത്മബന്ധത്തിന്റെ കാരണം എന്തായിരുന്നെന്ന് അവർ തിരിച്ചറിഞ്ഞതായിരുന്നു.. "എന്റെ ഇത്താന്റെ ജീവിതം മുഴുവൻ ആ കഥയിലില്ല.. ഞാൻ പറഞ്ഞു തരാം എന്റെ മിയയെ കുറിച്ച്.. അന്മിയ ലൈത് ആവുന്നതിനു മുൻപേയുള്ള.. എന്റെ അന്മിയ സൽവയെ കുറിച്ച്.." ജഹനാരാ പറഞ്ഞു തുടങ്ങി.. (അന്നേ ഞാൻ പറഞ്ഞതല്ല മിയ ഞാനാണെന്ന്.. അപ്പോൾ എല്ലാർക്കും എന്നെ പുച്ഛം.. ഇപ്പൊ എങ്ങനെ ഇരിക്കണ്) •°•°•°•°•°• FAIR IN LOVE _____❤_____

അന്നത്തെ തിതലീ യുദ്ധത്തിൽ രക്ഷപ്പെട്ട ഹബ്ദയുടെ കൈകളിൽ അവൾ കളിപ്പാട്ടം ആണെന്ന് കരുതി എടുത്ത രണ്ട് സാധങ്ങൾ ഉണ്ടായിരുന്നു.. ഒന്ന് ഏറ്റവും വിലമതിപ്പുള്ള ഹോത്രി മാണിക്യവും മറ്റൊന്ന് യുദ്ധം കാരണം തടവിലായാ ഗോളാകൃതിയിൽ ഉള്ള ഒരു ശക്തിക്കുള്ളിൽ അകപ്പെട്ട നീല ചിത്രശലഭവും.. ഹബ്ദ ജീവിച്ചിരിപ്പുണ്ട് എന്ന് ചിന്തിക്കാത്തത് കൊണ്ട് തന്നെ ഹോത്രി മാണിക്യത്തെ തേടിയുള്ള അന്വേഷണം അവളിൽ എത്തിയില്ല.. അതിന്റെ പവിത്രത എന്താണെന്ന് അറിയാതെ സാധാരണ ഒരു കളിപ്പാട്ടം പോലെ അവളത് വെച്ച് കളിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു.. ```````` ജനിച്ചത് മുതൽ ഒറ്റക്കെട്ടായിരുന്നു മിയയും ലക്കിയും.. ഏതൊരു കാര്യത്തിനും അവർ ഒരുമിച്ചായിരുന്നു.. മറ്റാരേക്കാളും അവർക്ക് ഇരുവർക്കും വലുത് അവർ തന്നെയായിരുന്നു… ലക്കി ചെറുതായിട്ട് ഒന്ന് വീണാൽ പോലും അന്ന് ലക്കിയെക്കാൾ കരച്ചിൽ മിയക്കായിരുന്നു… മിയടെ ലക്കിമോൾ എന്ന് പറഞ്ഞായിരുന്നു അവർ നടക്കാറുള്ളത് പോലും.. ഒരു ദിവസം മിയയെ കാണാതെ ഇരിക്കാൻ ലക്കിക്ക് പറ്റുമായിരുന്നില്ല.. മിയക്കൊരു അനിയത്തിയുണ്ടായപ്പോൾ എന്റെയും ലക്കിയുടെയും അനിയത്തി എന്നായിരുന്നു മിയ വിശേഷിപ്പിച്ചത്.. അങ്ങനെ മിയയുടേത് എല്ലാം ലക്കിയുടേതും ആയിരുന്നു..

എന്തിന് മിയേടെ ഉമ്മ പോലും ലക്കിക്കും ഉമ്മയായിരുന്നു…അത്‌ കൊണ്ട് തന്നെ അവർ രണ്ടും ട്വിൻസ് ആണെന്നായിരുന്നു എല്ലാവരും പറയാറുള്ളത്.. "ഈ ദീദിടെ കല്യാണം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ഈ ദീദിക്ക് അവരുടെ വീട്ടുകാരെ ഒന്നും കാണാൻ കഴിയില്ലേ.." ഒരു കല്യാണത്തിന് പോയപ്പോൾ വീട്ടുകാരെയൊക്കെ കെട്ടിപിടിച്ചു പൊട്ടി കരയുന്ന കല്യാണപെണ്ണിനെ ചൂണ്ടി കൊണ്ട് അർഷാദിനോട് ചോദിച്ചു.. "ഓഹ്.." "അപ്പോൾ മിയടെ കല്യാണം കഴിഞ്ഞാൽ മിയക്ക് ലക്കിയെ കാണാൻ കഴിയില്ലേ..അപ്പൊ ഞാനെന്ത് ചെയ്യും ക്കാ.." അവൾ തന്റെയുള്ളിലെ ആവലാതി അവനോടു പറഞ്ഞു… " അതിനൊരു മാർഗമേ ഉള്ളു.. നീ ലക്കിടെ ഇക്കയെ കല്യാണം കഴിക്കേണ്ടേ വരും.. " അർഷാദ് അത്‌ പറഞ്ഞു തീർന്നതും അവൾ ഒന്ന് മൂളിയ ശേഷം മുന്നോട്ട് നോക്കിയപ്പോൾ കണ്ടത് അഞ്ച് വയസ്സുകാരി ലക്കിയെ കൈയ്യിൽ എടുത്തോണ്ട് വരുന്ന പത്തു വയസ്സുകാരൻ ലൈത്തിനെ ആണ്..അവളുടെ ചുണ്ടുകൾ ചെറുതായൊന്ന് വിടർന്നു.. അങ്ങനെയാണ് ഒരിക്കൽ കളിക്കുന്നതിനിടെ അവൾ പോയി ലൈതിനോട് ഇഷ്ടമാണെന്ന് പറയുന്നത്. തന്നെ നോക്കി ഐ ലവ് എന്ന് പറഞ്ഞോടിയ ആ കൊച്ചു പെണ്ണിനെ കാണെ അവനിൽ വാത്സല്യം ആയിരുന്നു..

മിയടെ ഉപ്പാക്ക് ഹൈദരാബാദിലേക്ക് ട്രാൻസ്ഫർ കിട്ടിയപ്പോൾ അവർ അങ്ങോട്ട് പോവാൻ വേണ്ടി റെയിൽവേ സ്റ്റേഷനിലേക്ക് പോയി.. അപ്പോഴും മിയക്കോ ലക്കിക്കോ അവർ തമ്മിൽ പിരിയാൻ പോവുകയാണെന്ന് അറിയില്ലായിരുന്നു.. അവരിരുവരും റെയിൽവേ സ്റ്റേഷൻ കൗതുകത്തോടെ വീക്ഷിച്ചു നിൽകുമ്പോൾ ആയിരുന്നു ഉയർന്ന ശബ്ദത്തിൽ ഒരു ട്രെയിൻ റെയിൽവേ സ്റ്റേഷനിൽ വന്നു നിർത്തിയത്.. "വാ മിയാ നമുക്ക് പോവാനുള്ള ട്രെയിൻ വന്നു.." മിയയുടെ കൈ ലക്കിയിൽ നിന്ന് വേർതിരിച്ചു മിയയെ എടുത്ത് കൊണ്ട് മിയയുടെ ഉപ്പ ട്രെയിനിലേക്ക് ഓടി… "പ്പാ.. ലക്കിയെ കൂട്ടാൻ മറന്നു പോയി.." "അവളില്ല മിയാ…" അവളുടെ ഉപ്പ പറഞ്ഞതും മിയ ലക്കീ എന്ന് വിളിച്ചു കരച്ചിൽ തുടങ്ങിയിരുന്നു. "മിയാ.. " എന്നലറി വിളിച്ചു കൊണ്ട് ലക്കി അവളുടെ അടുത്തേക്ക് ഓടാൻ തുനിഞ്ഞതും ലൈത് അവളെ പിടിച്ചു വച്ചു.. അവൾ തന്റെ പച്ച കണ്ണുകൾ നിറച്ചു കൊണ്ട് ലൈത്തിനെ നോക്കി.. അവനൊന്നും പറയാൻ സാധിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല.. ട്രെയിനിൽ കയറിയിരുന്ന മിയ പുറത്ത് നിൽക്കുന്ന ലക്കിയെ നോക്കി അലറി കരഞ്ഞു… അവരുടെ കരച്ചിൽ കണ്ടില്ലെന്ന് നടിക്കാനെ അവരുടെ കൂടെയുള്ളവർക്ക് കഴിഞ്ഞിരുന്നുള്ളു.. അവരെ തമ്മിൽ അകറ്റുന്നത് ഓർത്തു എല്ലാവരിലും വേദന തന്നെയായിരുന്നു.. ട്രെയിൻ മുന്നോട്ട് എടുത്തതും മിയ അവരുടെ കൈയ്യിൽ കടിച്ച ശേഷം ട്രെയിനിന്റെ ഡോറിന്റെ അടുത്തേക്കോടി.. "ലക്കീ…"

നിറഞ്ഞ കണ്ണാലെ ശബ്ദത്തിലുള്ള അവളുടെ കൊഞ്ലേറിയ ശബ്ദം കേട്ട് ചുറ്റും ഉള്ളവരെല്ലാവരും അവളെ നോകിയെങ്കിലും ആ നീല മിഴികളിൽ ഉടക്കിയത് ലക്കിയെ മാത്രമായിരുന്നു.. "ലക്കീ…." അതും വിളിച്ചു തനിക്ക് നേരെ കൈ നീട്ടി മാടി വിളിക്കുന്ന നീല മിഴികളുള്ള അഞ്ച് വയസ്സുകാരിക്ക് നേരെ ലക്കി ഓടി… എന്തിലോ തട്ടി നിലത്തേക്ക് വീണെങ്കിലും അവളുടെ ലക്കിയെന്ന വിളി കേട്ട് നിറഞ്ഞു വരുന്ന കണ്ണുകളെ ഒന്ന് തുടയ്ക്കുക പോലും ചെയ്യാതെയവൾ സഞ്ചരിക്കുന്ന ട്രെയിനിന്നോട് ഒപ്പമോടി.. "എന്നെ.. വിട്ട് പോവല്ലേ…" അവൾ ആ നീലമിഴികളുള്ള പെൺകുട്ടിക്ക് നേരെ കൈ നീട്ടികൊണ്ട് പറഞ്ഞു കൊണ്ട് ട്രെയിനിലേക്ക് കയറാൻ തുനിഞ്ഞതും ആ ട്രെയിൻ വേഗത്തിൽ സഞ്ചരിച്ചു.. വിതുമ്പുന്ന ചുണ്ടാലേ ലക്കീ എന്ന് മന്ത്രിച്ചു കൊണ്ട് മിയ ചാടാൻ തുനിഞ്ഞതും അവളുടെ ഉപ്പ അവളെ ട്രെയിനിന്റെ ഉള്ളിലേക്കാക്കി… അപ്പോഴും മിയയുടെ നോട്ടം പുറത്തേക്ക് തന്നെയായിരുന്നു.. "എന്റെ ഫ്രണ്ടാ.. അത്.." ദൂരേക്ക് പോയി മറയുന്ന ട്രെയിനിലേക്ക് നോക്കി കൊണ്ട് വിതുമ്പുമ്പോഴും അവളുടെ പച്ച കണ്ണുകളിൽ തനിക് പ്രിയപ്പെട്ട എന്തോ നഷ്ടപ്പെട്ട വേദനയായിരിന്നു.. "ലക്കീ… വാ വീട്ടിൽ പോവാം…" തന്റെ ഇക്ക വന്നതും ലക്കി തന്റെ പരിഭവം പറഞ്ഞു തീർക്കാൻ എന്നോണം അവനിലേക്ക് ചാഞ്ഞു..

"ന്റെ ഇരട്ട കുട്ടിയാന്ന് പറഞ്ഞിട്ട്… അവളെ മാത്രം ന്തിനാ കൊണ്ടോയെ.. ലക്കി മോളെ മാത്രം ന്തിനാ ഇവിടെ വെച്ചേ…" അവളുടെ ചോദ്യത്തിന് മറുപടിയൊന്നും പറയാനാവാതെ ആ പത്തു വയസ്സുകാരൻ അവളെ തന്നിലേക്ക് ഒന്ന് കൂടെ ചേർത്ത് വെച്ചൂ.. "എന്റെ ലക്കിക്ക് ഞാനില്ലേ… " അവനത് പറയുമ്പോഴും അവൾ കാദോർത്തിരുന്നത് ദൂരെ നിന്ന് കേൾക്കുന്ന തീവണ്ടിയുടെ ശബ്ദത്തിനായിരുന്നു… തീവണ്ടിയിൽ ഇരുന്ന മിയ പുറത്തേക്ക് തന്നെ നോക്കിയിരുന്നു.. "ന്റെ ലക്കീ.." എന്നാ കുഞ്ഞ് ചുണ്ടുകൾ എപ്പോഴും മൊഴിഞ്ഞു കൊണ്ടിരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു… ലക്കിയുടെ മനസ്സിൽ നിന്ന് മിയയോടൊപ്പമുള്ള നിമിഷങ്ങൾ മായ്ഞ്ഞു പോയെങ്കിലും ആ റെയിൽവേ സ്റ്റേഷനിൽ വെച്ചുള്ള സംഭവം അങ്ങിങായി അവളുടെ മനസ്സിലുണ്ടായിരുന്നു.. മിയയിൽ ഓർമകൾ എല്ലാമുണ്ടായിരുന്നു… ഓരോ ദിവസവും അവൾ തന്റെ ലക്കിക്ക് വേണ്ടി കാത്തിരിക്കുമായിരുന്നു… സാഹചര്യങ്ങൾ അവളെ ലക്കിക്ക് അടുത്തേക്ക് എത്തുന്നതിൽ നിന്ന് തടഞ്ഞു കൊണ്ടേ ഇരുന്നു… അങ്ങനെ വർഷങ്ങൾ കഴിഞ്ഞു പോയി.. തന്റെ അടുത്തേക്ക് ഓടി വരുന്ന ഒരു പെൺകുട്ടിയെ കാണെ ആറ് വയസ്സൊളം പ്രായമുള്ള മിയ അവരെ നോക്കി നിന്നു… "ഹാബ്ദാ.. വേഗം വാ.. ഫാദർ ഇന്ന് നേരത്തെ എത്തണമെന്ന് പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്…"

"ഞാനിപ്പോൾ വരാം.." പിന്നിൽ നിന്ന് തന്റെ സുഹൃത് പറഞ്ഞതിന് മറുപടി പറഞ്ഞു കൊണ്ട് ഹബ്ദ മിയയുടെ അടുത്തേക്ക് ഓടിഎത്തി… "മോളേ… ആ ബാഗ് ഒന്നെടുത്തെ…" ഹബ്ദ മിയടെ അടുത്ത് വെച്ചിരുന്ന ബാഗ് ചൂണ്ടി മിയയോട് പറഞ്ഞതും അവളൊന്ന് പുഞ്ചിരിച്ച ശേഷം ബാഗ് കൈയ്യിൽ എടുത്തു.. പെട്ടെന്ന് അവളുടെ കൈവിട്ട് ആ ബാഗ് നിലത്തേക്ക് വീണു…മിയ കുഞ്ഞിരുന്നു ആ ബാഗ് കൈയ്യിൽ എടുത്ത് അതിൽ നിന്ന് പുറത്തേക്ക് വീണ ഒരു രത്നത്തിൽ അവളുടെ കണ്ണുകൾ ഉടക്കി.. അവൾ കൗതുകത്തോടെ അതിലേക്ക് തന്നെ ഉറ്റ് നോക്കിയ ശേഷം ആ മാണിക്യം കൈയ്യിലെടുത്തു.. പെട്ടെന്ന് മിയയിലൂടെ ഒരു വിറയൽ കടന്നു പോയതും അവൾ വിറച്ചു കൊണ്ട് ആ മാണിക്യം നിലത്തേക്കിട്ടു… അവൾക്കെന്തോ ഭയം പോലെയൊക്കെ തോന്നിയിരുന്നു.. "മോളേ എന്ത് പറ്റി.." ഹബ്ദ കുനിഞ്ഞിരുന്നു അതെടുത്തു കൊണ്ട് മിയയോട് ചോദിച്ചെങ്കിലും അവളൊന്നും പറഞ്ഞില്ല.. അവൾ വേഗം തന്നെ എഴുന്നേറ്റിരുന്നു ഉപ്പയ്ക്ക് വേണ്ടി ബസ് സ്റ്റോപ്പിൽ തന്നെ കാത്തിരുന്നു… ദൂരെ എവിടെ നിന്നോ ഒരു വാഹനം ലൈറ്റ് കത്തിച്ചു കൊണ്ട് വരുന്നുണ്ടായിരുന്നു..ആ വാഹനത്തിന്റെ വെളിച്ചം അവളുടെ കണ്ണിലേക്കു കുത്തുന്ന പോലെ തോന്നിയതും അവൾ കൈകൾ ഉയർത്തി അതിനെ തടഞ്ഞു പിടിച്ചു..

അവളുടെ കൈകളിൽ നിന്ന് ഒരു ശക്തി പാഞ്ഞു ചെന്നു ആ കാറിൽ ചെന്നു പതിഞ്ഞതും ആ കാറിന്റെ ഗ്ലാസ്‌ ചിഞ്ഞഭിന്നമായിരുന്നു… മിയ ഞെട്ടലോടെ തന്റെ കൈയ്യെയും ആ വാഹനത്തെയും നോക്കി.. "മാജിക് പവർ….!"" തന്റെ കൈകളിലേക്ക് ഉറ്റ് നോക്കി കൊണ്ട് കൗതുകത്തോടെ പറഞ്ഞു കൊണ്ട് ആ കൊച്ചു കുട്ടി ഉപ്പയെ കാത്തിരിക്കുക പോലും ചെയ്യാതെ തന്റെ വീട്ടിലേക്കോടി..അവളിൽ വല്ലാത്തൊരു ആഹ്ലാദം ആയിരുന്നു.. അവൾ വീട്ടിലെത്തിയതും വീടിന്റെ ഡോറിന് നേരെ കൈകൾ ഉയർത്തി ആ ഡോർ നിമിഷനേരം കൊണ്ട് നിലത്തേക്ക് വീണിരുന്നു… ശബ്ദം കേട്ട് ഓടി വന്ന ആലിയ കാണുന്നത് കൈകളിലേക്ക് ഉറ്റ് നോക്കി കൊണ്ട് കൗതുകത്തോടെ ചിരിക്കുന്ന മിയയെയും നിലത്ത് വീണു കിടക്കുന്ന വാതിലും ആയിരുന്നു.. "മിയാ എന്തായിത്.." "എനിക്ക് മാജിക് പവർ കിട്ടിയുമ്മ.." സന്തോഷത്തോടെ തന്റെ കൈകൽ നീട്ടി കൊണ്ട് അത്‌ പറയുന്ന തന്റെ മകളെ അവളൊന്ന് ഉറ്റ് നോക്കി… "എന്ത് പവർ മിയാ.." ആലിയയുടെ ചോദ്യം കേട്ട മിയ കൈകൾ ഉയർത്തി കാണിച്ചതും വാളിൽ ഉണ്ടായിരുന്ന ഒരു ഫോട്ടോ ഫ്രെയിം നിലത്തേക് വീണു പൊട്ടി തകർത്തു… അത്‌ കാണെ ഞെട്ടലോടെ ആലിയ തന്റെ മകളെ നോക്കി.. "മോളിന്ന് എന്തെങ്കിലും ഡയമണ്ട് തൊട്ടിരുന്നോ.." "ഓഹ്…" മിയ അതും പറഞ്ഞു കൊണ്ട് ഹബ്ദയെ കണ്ട് സംഭവമെല്ലാം അവൾക് വിവരിച്ചു കൊടുത്തു… "അതെ എല്ലാവരും പറഞ്ഞത് ശെരിയായിരുന്നു..

എന്റെ മകൾക് ദീദിയുടെ ശക്തികളിൽ പകുതി ലഭിച്ചിട്ടുണ്ട്.." അവളിൽ സന്തോഷം നിറഞ്ഞു.. പക്ഷേ മിയയൊരു കൊച്ചു കുട്ടിയാണെന്ന് ഓർക്കേ അവരിൽ ഭയവും നിറഞ്ഞിരുന്നു.. "ഉമ്മ മോൾക്കൊരു കഥ പറഞ്ഞു തരാം…" എന്ന് തുടങ്ങിയവൾ ഖിസ്മത്തിന്റെ കഥ പറഞ്ഞു കൊടുത്തു. "മോൾക് ഈ മാജിക്‌ പവർ എന്തിനാണെന്നോ.. പാവം മനുഷ്യരെ സഹായിക്കാനും ചേർത്ത് നിർത്താനും വേണ്ടിയുള്ളതാ.. അങ്ങനെ മോൾ ചെയ്‌താൽ ഖിസ്മയെ പോലെ മരിച്ചു കഴിഞ്ഞാലും ആളുകൾ മോളേ ഓർമിക്കും.." ആലിയ അവളെ നോക്കി പറഞ്ഞതിൽ അതികം കാര്യങ്ങളും അവൾക് മനസ്സിലായിരുന്നില്ലെങ്കിലും അവൾക്കൊന്ന് മാത്രം മനസ്സിലായി.. എല്ലാവരെയും സഹായിക്കണമെന്ന്… "അപ്പോൾ മാജിക്‌ പവർ ഇല്ലാത്തവർക്ക് ആരെയും സഹായിക്കാൻ പറ്റില്ലേ.." "പറ്റും.. സഹായിക്കാനുള്ള മനസ്സിനെക്കാൾ വലിയൊരു മാജിക് പവറുമില്ല മിയാ…" ആലിയ അവളെ തലോടി കൊണ്ട് പറഞ്ഞു.. ജഹാനാരയ്ക്ക് അതെല്ലാം ഒരത്ഭുതം ആയിരുന്നു.. അവൾ നാടായ നാടും.. സ്കൂളായ സ്കൂളും എന്റിത്താക്ക് മാജിക്‌ പവറുണ്ടെന്ന് പൊങ്ങച്ചവും പറഞ്ഞു നടന്നു… മിയയുടെ അടുത്ത് നിന്ന് തിരിഞ്ഞു നടന്ന ഹബ്ദയുടെ ബാഗിൽ നിന്ന് ആ നീല ശലഭം മോചിതയായ ശേഷം ഉയർന്നു പറന്നു..

അവളെ നന്ദി പൂർവ്വം നോക്കി... മിയയുടെ മനസ്സിൽ ഒരു ചിന്ത മാത്രമേ ഉണ്ടായിരുന്നു.. ആൾക്കാരെ സഹായിക്കുക… അതിന് വേണ്ടി അവൾ എന്തും ചെയ്യുമായിരുന്നു.. ചെറുപ്പം മുതലേ ആ നീല കണ്ണുക്കാരി ഏവരുടെയും ഹൃദയത്തിൽ സ്ഥാനം പിടിച്ചിരുന്നു… അതിനിടയിലും അവൾ തന്റെ ലക്കിക്ക് വേണ്ടിയുള്ള കാത്തിരിപ്പു അന്വേഷണവും തുടരുകയായിരുന്നു… പന്ത്രണ്ട് വർഷങ്ങൾക് ശേഷം… തിരക്കേറിയ ഹൈദരാബാദ് നഗരത്തിലൂടെ അവൻ മുന്നോട്ട് നടന്നു.. അവന്റെ മനസ്സാകെ തന്റെ പെങ്ങളെ ഓർത്തുള്ള വേവലാതി നിറഞ്ഞിരുന്നു.. അവള്ടെ നമ്പറിലേക്ക് വിളിക്കാൻ നോക്കുന്നുണ്ടെങ്കിലും അവൾ കാൾ അറ്റൻഡ് ചെയ്യുന്നില്ലെന്ന് കണ്ട അവനിൽ നിരാശ പടർന്നു.. അവന് തിരിച്ചു പോവണം എന്നുണ്ടായിരുന്നു.. പക്ഷേ താനിവിടെ വന്ന ലക്ഷ്യം ഓർത്തതും അവന്റെ കണ്ണുകളിൽ പ്രതികാരാഗ്നി ആളി കത്തി.. "കൊല്ലണം.. എന്റുമ്മാനെ കൊന്ന ഒരുത്തനെയും വിടാതെ കൊന്ന് കളയണം.." അത്രയും മനസ്സിൽ ഉറപ്പിച്ചു കൊണ്ടവൻ മുന്നോട്ട് നടന്നു ഒരു കടയിലേക്ക് കയറി ചായ കുടിച്ചോണ്ട് ഇരിക്കുമ്പോൾ ആയിരുന്നു അവന്റെ കണ്ണിൽ ഒരാൾകൂട്ടം ഉടക്കിയത്.. അവൻ ചായ അവിടെ ഇട്ടു അങ്ങോട്ട് നടന്നു..കൂട്ടം കൂടി നില്കുന്നവരെ വകന്നു മാറ്റി കൊണ്ടവൻ മുന്നോട്ട് നോക്കി..

തന്റെ മുന്നിലുള്ള കാഴ്ച കണ്ടവൻ ഞെട്ടിയിരുന്നു.. താൻ ആരെയാണോ കൊല്ലാൻ വന്നത് അവരെ ഒക്കെ അതിന് മുൻപേ തന്നെ ആരോ കൊന്നിരിക്കുന്നു.. അവൻ ചുറ്റുമുള്ളവരിലേക്ക് നോക്കി.. അപ്പോയായിരുന്നു അവന്റെ കണ്ണുകളിൽ ഏതോ ചാനലിന്റെ റിപ്പോർട്ടറിനോട് എന്തൊക്കെയോ പറഞ്ഞു തട്ടി കയറുന്ന ആ നീല കണ്ണുകാരിയെ ഉടക്കിയത്.. ഒരു കൂട്ടം ആൾകാർ അവൾക് പിന്നിൽ നില്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. "ഹൈദരാബാദ് പോലീസ് ഇത്രയും നേരമായിട്ടും സംഭവ സ്ഥലത്തെത്തിയിട്ടില്ല.. ഇന്നലെ രാത്രി സ്റ്റേഷനിലേക്ക് വിളിച്ചിട്ടുണ്ടെങ്കിലും കാക്കിയിട്ടൊരു പൂച്ച കുഞ്ഞു പോലും ഇത് വരേ ആ സ്ഥലത്ത് എത്തിയിട്ടില്ല… ഞങ്ങളൊക്കെയെന്താ പൊട്ടൻമാരാണോ.. ഞങ്ങള്ക്ക് സേവനം കിട്ടേണ്ടിടത്ത് സേവനം കിട്ടിയിരിക്കണം.. അതിന് വേണ്ടിയാണ് ഞങ്ങൾ നികുതി കൊടുക്കുന്നത്.. ഈ മരിച്ചു കിടക്കുന്നവർക്ക് നീതി കിട്ടണം.." ചാനെലുകാരോട് അതും പറഞ്ഞു കൊണ്ടവൾ മുന്നോട്ട് നടന്നു… ഗൗരവം നിറഞ്ഞൊരു മുഖമായിരുന്നു അവളുടേത്..പതിയെ അവളുടെ ചുണ്ടുകൾ വിടർന്നു വന്നു.. അവനവളെ തന്നെ ഉറ്റ് നോക്കി കൊണ്ടിരിക്കുകയായിരുന്നു.. അവന്റെ കണ്ണുകൾ അവളുടെ കൈയ്യിലുള്ള നീല ശലഭത്തിന്റെ ടാറ്റുവിൽ ഉടക്കി.

. "ആരാ ആ പെൺകുട്ടി.." "അന്മിയ…" ആരുടെയോ ചോദ്യത്തിന് ആരോ ഒരാൾ കൊടുത്ത മറുപടി കേൾക്കേ അവനാ പേര് മനസ്സിൽ കുറിച്ച്.. താൻ നേരത്തെ ശെരിയാക്കി വെച്ച കോട്ടസിലേക്ക് നടന്നു… ______🦋 റേഡിയോയിൽ നിന്ന് കേൾക്കുന്ന ഇംഗ്ലീഷ് പാട്ടിനു താളം പിടിച്ചു കൊണ്ടവൾ തന്റെ അടുത്തിരിക്കുന്ന പെൺകുട്ടിയുടെ ശരീരത്തിൽ ടാറ്റു വരഞ്ഞു കൊണ്ടിരുന്നു.. അവളുടെ മുഖത്ത് ആ നീല കണ്ണുകൾ അല്ലാതെ മറ്റൊന്നും വ്യക്തമായിരുന്നില്ല.. ഡിം ലൈറ്റിന്റെ വെളിച്ചത്തിൽ ആ ടാറ്റു വരയ്ക്കുന്നവളെ എല്ലാവരും നോക്കി നില്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു… അവൾ ആ ടാറ്റു വരഞ്ഞു കഴിഞ്ഞ ശേഷം അവൾ റേഡിയോ ഓഫ് ചെയ്തു.. ആ നീല ശലഭത്തിന്റെ ടാറ്റു കാണെ അവളിൽ ഒരു പുഞ്ചിരി വിരിഞ്ഞു.. അവൾ ടാറ്റു വരച്ചു കൊടുത്തിരുന്ന ആ പെൺകുട്ടി തിരിഞ്ഞു നോക്കി.. "താങ്ക്സ്…" "ദൗലാ വാ വേഗം പോവാം.." കാണാൻ അവളെ പോലെ തന്നെയുള്ളൊരു പെൺകുട്ടി വന്നു ആ കുട്ടിയേയും കൊണ്ട് പോയി.. അതൊന്നും ശ്രദ്ധിക്കാതെ അവൾ ചായം എടുത്ത് ശെരിയാക്കി വെച്ച ശേഷം അടുത്ത ആളെ വിളിച്ചു.. റേഡിയോ ഓൺ ചെയ്തു…

ലൈറ്റ് ശെരിയാക്കിയവൾ അവരുടെ ശരീരത്തിലേക്ക് ടാറ്റു വരയ്ക്കാൻ തുടങ്ങുന്നതിനു മുൻപേ അവളുടെ അടുത്തേക്കൊരു പെൺകുട്ടി ഓടി വന്നിരുന്നു… അവളെ കണ്ടതും അവൾ അവിടെ ഇരിക്കുന്ന ആളോട് നാളെ വരാൻ പറഞ്ഞു അങ്ങോട്ട് വന്ന പെൺകുട്ടിയുടെ കൂടെ ആ ഹൗസ് ബോട്ടിന്റെ പുറത്തേക്കിറങ്ങി..അവൾ ഒന്ന് പുഞ്ചിരിച്ച ശേഷം നീല മിഴികൾ ഉയർത്തി ആ ഹൗസ് ബോട്ടിന്റെ പേരിലേക്ക് നോക്കി.. തിതലീ ടാറ്റു ബോട്ട്.. അത്‌ വായിച്ചു കൊണ്ടവൾ തന്റെ മുന്നിൽ ഉള്ളവളെ നോക്കി.. "സ്വന്തം ഹൗസ് ബോട്ടിന്റെ പേര് വായിച്ചു രോമാഞ്ച പുളകിതയായി കഴിഞ്ഞെങ്കിൽ ടാറ്റു ആർട്ടിസ്റ് എന്നെയൊന്നു നോക്കിയാലും.." അവൾക് മുന്നിലുള്ള പെൺകുട്ടി പറഞ്ഞതും അവൾ മുഖത്തുള്ള മാസ്ക് അയിച്ച ശേഷം ഇളിച്ചു കൊടുത്തു.. "എന്താ പ്രാണാ.. എന്തെങ്കിലും പ്രശ്നമുണ്ടോ..നിന്റെ മുഖത്തൊരു ടെൻഷൻ..".…....... തുടരും....

മുന്നത്തെ പാർട്ടുകൾ വായിക്കാൻ ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...