🦋 THE TITALEE OF LOVE🦋: ഭാഗം 65

രചന: സൽവ

"ചേട്ടാ റെയിൽവേ സ്റ്റേഷൻ വരേ ഒന്ന് പോവുമോ.." ഒരു ഓട്ടോ ഡ്രൈവറോട് അതും പറഞ്ഞവൾ ഓട്ടോയിൽ കയറിയിട്ട് റെയിൽവേ സ്റ്റേഷനിലേക്ക് യാത്ര തിരിച്ചു.. തന്നിൽ പുതിയ മാറ്റങ്ങൾ വരുത്താനുള്ള യാത്രയാണിതെന്നറിയാതെ….!! തനിക്ക് മുന്നിലുള്ള കാഴ്ച കണ്ടതും അവൾ റെയിൽവേ സ്റ്റേഷനിൽ പോവുന്നത് നിർത്തി പുറത്തിറങ്ങി അങ്ങോട്ട് നടന്നു.. "ഇയാളെന്താ ഇവളുടെ അടുത്ത്…" തന്റെ മുന്നിലുള്ള ഫെർണാനെസിന്റെ ആളെ കണ്ടവൾ മനസ്സിൽ ചോദിച്ചു.. "എത്ര കാലം ഞാൻ നിന്റെ പിന്നാലെ നടന്നു എന്റെ ഇഷ്ടം പറഞ്ഞു..എന്നിട്ടും നീയിങ്ങനെ ഒരു വിലയും വെയ്ക്കാതെ പോവാണോ.." തന്റെ പിന്നിൽ നിന്നുള്ള ഒരുവന്റെ സംസാരം കേട്ടിട്ടും കേൾക്കാത്ത പോലെ ആ പതിനഞ്ച് വയസ്സുകാരി മുന്നോട്ട് നടന്നു.. തന്റെ വെള്ളാരം കണ്ണുകൾ ഒരല്പം ദൂരെയായിട്ടുള്ള തന്റെ വീട്ടിലേക്ക് പതിപ്പിച്ച ശേഷം അവൾ നടത്തതിന് വേഗത കൂട്ടി.. "എടീ… നിന്റെയീ അഹങ്കാരത്തിന് കാരണം നിന്റെയീ മുഖമല്ലേ.. ഇന്നത്തോടെ ഞാനത് ഇല്ലാതാക്കി തരാം.." അതും പറഞ്ഞോണ്ട് അവളെ പിടിച്ചു തിരിച്ചു കൊണ്ട് അയാൾ ആസിഡ് അവളുടെ മുഖത്തേക്ക് വീശി..

എന്ത് ചെയ്യണം എന്നറിയാതെ ഉയർന്ന ഹൃദയമിടിപ്പോടെ നിൽക്കുന്ന അവളിൽ നിന്ന് ഒന്ന് കരയാൻ പോലുമുള്ള ശബ്ദം ഉയർന്നില്ല.. തന്റെ നേർക്ക് വരുന്ന ആസിഡിൽ ഒഴിഞ്ഞു മാറാൻ പോലും പറ്റാതെ ഭയത്തോടെ അവളവിടെ നിന്നു… അവളുടെ ഇരു കണ്ണുകളിലും ഇരുട്ട് കയറി.. മുന്നിൽ നിന്ന് അതിശബ്ദത്തിൽ ആരുടെയോ അലർച്ചെയവൾ കേൾക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.. കണ്ണുകൾക്ക് ചുറ്റും വല്ലാതെ വേദന തോന്നിയത് കൊണ്ട് തന്നെ അവളും അലറി കരഞ്ഞു കൊണ്ട് ഇരു കണ്ണുകളും പൊത്തി പിടിച്ചു.. അവളും ശബ്ദത്തിൽ അലറി.. പക്ഷേ ജഹാനാരയുടെ കരച്ചിനെക്കാൾ ശബ്ദത്തിൽ മറ്റാരുടെയോ കരച്ചിൽ അവളുടെ ചെവികളിൽ അലയടിച്ചു കേൾക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു…തനിക്ക് പരിചയമുള്ള ആ ശബ്ദത്തിന്റെ ഉടമയാരാണെന്ന് തിരിച്ചറിഞ്ഞതും അവളൊരല്പം ഞെട്ടലോടെ ആ പേര് മൊഴിഞ്ഞിരുന്നു… "മിയാ.. ഇത്താ.." വിറയലോടെ അതും മൊഴിഞ്ഞവൾ മിയക്ക് അരികിലേക്ക് നടക്കാൻ ഒരുങ്ങിയതും അവൾക് കണ്ണ് കാണുണ്ടായിരുന്നില്ല…എവിടെയാണവൾ എന്നറിയാതെ അവൾ തപ്പി തടഞ്ഞു. മിയയിൽ നിന്ന് എങ്ങലുകൾ ഉയർന്നു കേട്ടു.. ജീവനോടെ ഇരിക്കെ അവളുടെ പച്ച മാംസം വെന്തുരുകി….അവളുടെ മാംസം വെന്തുരുകി നിലത്തേക്ക് ഉതിർന്നു വീണു...

ആ വേദനക്കിടയിൽ അവൾ തന്റെ കൈ മുഖത്തേക്ക് കൊണ്ട് വന്നതും അവൾക് തന്റെ മുഖത്തുള്ള പൊള്ളലിൽ കൈ തട്ടിയ കാരണം അസഹനീയ ആയിട്ടുള്ള വേദന തോന്നിയിരുന്നു.. ആ നീല കണ്ണുകൾ വേദനയാൽ അവൾ മുറുകെ അടച്ചു… " ആാാ…." അവളുടെ ശബ്ദത്തിലുള്ള കരച്ചിൽ ചുറ്റും അലയടിച്ചു കേട്ടു.. ചെറുതായിട്ടൊന്ന് പൊള്ളിയാൽ പോലും മനുഷ്യ ശരീരം എത്രത്തോളം വേദനിക്കും… അങ്ങനെ ഇരിക്കെ ജീവനോടെ തന്റെ ശരീരം വെന്തുരുകിയാലോ..?? കണ്ണിലേക്കു ആസിഡ് തെറിച്ചത് കൊണ്ട് കണ്ണ് കാണുക പോലും ചെയ്യാതെ കണ്ണിൽ നിന്നുള്ള അസ്സഹനീയമായ വേദന സഹിക്കാനാവാതെ കരഞ്ഞു കൊണ്ട്..ജഹാനാരയും അവിടെ കിടന്ന്.. ______•🦋•____ "മോളേ….." ആലിയയുടെ വിളി കേട്ടതും ജഹനാരാ കണ്ണുകൾ വലിച്ചു തുറന്നെങ്കിലും അവൾക് കാണാൻ സാധിച്ചത് ഇരുട്ടായിരുന്നു.. അവളൊന്ന് കൂടെ കണ്ണ് ചിമ്മി തുറന്നു… "ഉമ്മാ…ആ ലൈറ്റ് ഒന്നിട്ടൂടെ… ഇരുട്ടായിട്ടൊന്നും കാണുന്നില്ല..." ജഹനാരാ എങ്ങോട്ടെന്നില്ലാതെ പറഞ്ഞത് ആലിയ എന്ത് ചെയ്യണം എന്നറിയാതെ നിന്നു..

"ഉമ്മാ… നിങ്ങളിവിടെ തന്നെയില്ലേ…" അവളിൽ നിന്ന് വീണ്ടും ചോദ്യം ഉയർന്നു വന്നതും ആലിയ അവളുടെ കൈ മുറുകെ പിടിച്ചു… അവളുടെ കണ്ണിൽ നിന്നൊരുറ്റ് കണ്ണുനീർ ജഹാനാരയുടെ കൈയ്യിലേക്കു വീണു… "എന്തിനാ ഉമ്മാ കരയുന്നെ.. ഈ മുറിയിൽ ബൾബില്ലേ…" തികച്ചും നിഷ്കളങ്കമായ അവളുടെ ചോദ്യം കേട്ടതും. ആലിയ പൊട്ടി കരഞ്ഞു പോയിരുന്നു… "ഈ മുറിയിൽ മുഴുവൻ വെളിച്ചം തന്നെയാ മോളേ…" "പക്ഷേ ഞാൻ കാണുന്നതെല്ലാം ഇരുട്ടാണല്ലോ…??" അവളത് പറഞ്ഞ ശേഷം അൽപ്പം മുൻപുള്ള കാര്യങ്ങൾ ഓർത്തെടുത്തു..പതിയെ അവൾ തനിക്കിനി കണ്ണ് കാണില്ലെന്നുള്ള സത്യം മനസ്സിലാക്കിയിരുന്നു.. "ഇനി ഞാൻ കാണുന്നതെല്ലാം ഇരുട്ടാവുമല്ലേ.." "ആ ഇരുട്ടിലേക്ക് നീ തന്നെ വെളിച്ചം പകരണം… അവിടെയാണ് നീ വിജയിക്കുന്നത്…" ആലിയ അവളുടെ കൈകൾ മുറുകെ പിടിച്ചു കൊണ്ട് പറഞ്ഞതും ജഹാനാരായൊന്ന് ചിരിച്ചെന്ന് വരുത്തി… "ഉമ്മാ... ഇത്താക്ക് എന്തെങ്കിലും പറ്റിയോ.." അവളുടെ ചോദ്യത്തിന് ആലിയ മറുപടി ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല.. എന്ത് പറയണമെന്ന് അവർക്കറിയില്ലായിരുന്നു.. _____•🦋 "ആഹ്…." തന്റെ മുഖത് എന്തോ വേദന തോന്നിയതും അവൾ തന്റെ നീല മിഴികൾ വലിച്ചു തുറന്നു..കൈകൾ മുഖത്തേക്ക് കൊണ്ട് പോവാൻ നിന്നു

"മിയാ..വേണ്ടാ… ഞാനീ മരുന്നൊന്ന് വെയ്ക്കട്ടെ.." അതും പറഞ്ഞു കൊണ്ട് ഡോക്ടർ അവളുടെ മുഖത്ത് കോട്ടൻ വെച്ച് മരുന്ന് വെച്ചു.. അവൾക് വല്ലാതെ വേദന തോന്നിയിരുന്നു.. "ആഹ് മെല്ലെ… അവിടെയെന്താ മുറിവ്.." പെട്ടെന്നാവളുടെ മനസ്സിലേക്ക് മുൻപ് നടന്നതൊന്നും കടന്നു വന്നിരുന്നില്ല. ഡോക്ടർ അവിടെന്ന് പോയതും അവൾ തന്റെ മുഖത്ത് കൂടെ കൈകൾ ഓടിച്ചതും മുഖത്ത് നിന്ന് തോന്നിയ അസ്സഹനീയമായ വേദനയിൽ നിന്ന് അവൾ തനിക്ക് സംഭവിച്ചതെല്ലാം ഓർത്തെടുത്തു.. അവളുടെ കണ്ണുകളിൽ നിന്ന് കണ്ണുനീർ തുള്ളികൾ ഒഴുകിയിറങ്ങി.. അവൾ ബെഡിൽ നിന്നെഴുന്നേറ്റ് ചുറ്റും നോക്കിയ ശേഷം വാഷ്റൂമിലേക്ക് നടന്നു… വാഷ്റൂമിലെ കണ്ണാടിയിലുള്ള തന്റെ പ്രതിഭിംബം കാണെ അവൾ വേദനയോടെ തന്റെ മുഖത്തൂടെ കൈയ്യോടിച്ചു.. തന്റെ മുഖത്തിന്റെ പകുതി ഭാഗവും കത്തി കരിഞ്ഞിരിക്കുന്നു.. അതവളാണെന്ന് തിരിച്ചറിയാൻ ആ നീല കണ്ണുകൾ മാത്രമായിരുന്നു ബാക്കിയുണ്ടായിരുന്നത്.. അവളുടെ കണ്ണുകൾ വീണ്ടും വീണ്ടും നിറഞ്ഞു വന്നു…

ഒരുത്തരം നിർവികാരത്തോടെ അവൾ ആ ആശുപത്രി മുറിയിൽ നിന്ന് പുറത്തിറങ്ങി.. "മിയാ… നീയെന്തിനാ പുറത്തേക്ക് ഇറങ്ങിയത്.. മുറിവിൽ ഇൻഫെക്ഷൻ വരും… " പ്രാണ അവളുടെ അടുത്തേക്ക് വന്നു പറഞ്ഞതും അവളൊന്നും പറഞ്ഞില്ല.. ചുറ്റും നോക്കി നിൽക്കുകയായിരുന്നു… ഒരു മൂലക്കൽ നിറഞ്ഞ കണ്ണാലെ നിൽക്കുന്ന ലൈത്തിൽ അവളുടെ കണ്ണുകൾ ഉടക്കി. "അവൻ പോയില്ലേ…" "ഇല്ലാ… നിനക്കിത് പറ്റിയെന്നു അറിഞ്ഞപ്പോൾ തിരിച്ചു വന്നു.." പ്രാണയിൽ നിന്നുള്ള മറുപടി കേട്ട അവൾ വീണ്ടും ചുറ്റും നോക്കി.. ഉമ്മയും ഉപ്പയും അവളുടെ അടുത്ത് വന്നു അകത്തേക്ക് കയറാൻ പറഞ്ഞെങ്കിലും അവൾ ആ തൂണിൽ തന്നെ മുറുകെ പിടിച്ചു ചുറ്റും നോക്കി… "ജഹനാരാ….???" "അത് മിയാ.. അവൾക് കണ്ണിന് ചെറിയൊരു മുറിവുണ്ട്.." "എവിടെയാ ഉള്ളെ.." അവൾക് വേദന തോന്നി.. ജഹാനാരയെ രക്ഷിക്കാൻ വേണ്ടിയായിരുന്നു സ്വന്തം ജീവൻ പോലും നോക്കാതെ അവൾ അയാൾക് മുന്നിലേക്ക് എടുത്ത് ചാടിയത് പോലും.. എന്നിട്ട് അവൾക് വേദനിച്ചല്ലോ എന്നോർത്തു അവളിൽ വീണ്ടും വേദന നിറഞ്ഞു.. ഒരു തരം നിർവികാരതയോടെ അവൾ പുറത്തേക്ക് തന്നെ ഉറ്റ് നോക്കി കൊണ്ടിരുന്നു…. "ഈ മുഖവും വെച്ച് അവനെ പ്രണയിക്കാൻ പോലുമുള്ള അർഹത എനിക്കില്ല…" തന്റെ മുഖത്ത് കൂടെ കൈ ഓടിച്ചു കൊണ്ടവൾ പറഞ്ഞു..

ഒരുപക്ഷേ അവൾക്കങ്ങനെ ഒരു പ്രണയം ഇല്ലായിരുന്നെങ്കിൽ കത്തി കരിഞ്ഞ അവളുടെ മുഖം അവളെ വേദനിപ്പിക്കില്ലായിരുന്നു….!!! രണ്ട് ദിവസം കഴിഞ്ഞവർ വീട്ടിലേക്ക് പോയി.. വീട്ടിൽ എത്തിയ പാടെ ആരോടും ഒന്നും പറയാതെ മിയ മുറിയിലേക്ക് കയറി വാതിൽ അടച്ചു… എന്ത് ചെയ്യണം എന്നറിയാതെ മറ്റുള്ളവരെല്ലാം അത് നോക്കി നിൽക്കുക മാത്രം ചെയ്തു.. നിറഞ്ഞു വരുന്ന തന്റെ മിഴികളാൽ മിയ ചുറ്റും നോക്കി.. ആ മുറിയിലുള്ള ഒരു കണ്ണാടിയിൽ കാണുന്ന തന്റെ പ്രതിബിംഭം കണ്ടതും അവൾ ദേഷ്യത്തിൽ തന്റെ കൈകൾ ഉയർത്തി അവളുടെ കൈകളിൽ നിന്നുള്ള ശക്തി കാരണം ആ കണ്ണാടി പൊട്ടി തകർന്നു..നിലത്ത് ചിതറി കിടക്കുന്ന ആ കണ്ണാടി കഷ്ണങ്ങളിലേക്ക് ഒന്ന് നോക്കിയ ശേഷം അവളാ മുറിയുടെ ഒരു മൂലക്കിരുന്നു കാൽ മുട്ടിൽ മുഖം ചേർത്ത് പൊട്ടി കരഞ്ഞു…അവളുടെ മുഖത്തെ വേദനയക്കാൾ അവളുടെ ഹൃദയം വേദനിച്ചിരുന്നു.. "മിയാ.. എന്താ ഒരു ശബ്ദം.." പുറത്ത് നിന്നുള്ള ചോദ്യത്തിനൊന്നും അവളുത്തരം പറഞ്ഞില്ല..

ദിവസങ്ങൾ ആരോടും ഒന്നും സംസാരിക്കാതെ ഭക്ഷണം പോലും നല്ലവണം സംസാരിക്ക പോലും ചെയ്യാതെ അവളാ മുറിയിൽ ഒതുങ്ങി കൂടി.. ലൈത് ദിവസവും അവളുടെ മുറിയുടെ പുറത്ത് വന്നു പലതും പപറയുമായിരുന്നെങ്കിലും അവൾ മറുപടി ഒന്നും കൊടുക്കില്ലായിരുന്നു..കോളനിക്കാരുടെയും മറ്റും കാര്യങ്ങൾ അവളുടെ അഭാവത്തിൽ അവൻ നോക്കി നടത്തി… അവളെ പോലെ അവനും അവരുടെ ഹൃദയത്തിൽ സ്ഥാനം പിടിച്ചു.. പതിയെ ശത്രുക്കൾക്കിടയിൽ അവനൊരു പേര് ലഭിച്ചു.. ഹൈദരാബാദ് നഗരത്തിലെ കടുവ.. ജഹനാരാ താൻ കാണുന്ന ഇരുട്ടിന് പകരം വെളിച്ചം പകർന്നു അന്ധതയെ തോൽപിച്ചു.. അവൾ വൈറ്റ് കയിൻ ഉപയോഗിച്ചും മറ്റും നടത്തം തുടങ്ങി.. ആർക്ക് മുന്നിലും തോറ്റു കൊടുക്കാതെ അവൾ സാധാരണ എല്ലാവരെയും പോലെ തന്നെ ജീവിച്ചു.. മിയയുടെ അവസ്ഥയിൽ അവൾക്കും സങ്കടം ഉണ്ടായിരുന്നു… താൻ കാരണമാണല്ലോ മിയ ഇങ്ങനെ ആയത് എന്നോർത്തിട്ട്.. --------------- "തോൽക്കുകയാണോ മിയാ….??" അവൻ വാതിലിൽ ശക്തമായിട്ട് മുട്ടി കൊണ്ട് ചോദിച്ചതും അവൾ മറുപടി ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല… ആ നീല കണ്ണുകൾ ഒട്ടും തിളങ്ങിയില്ല… ആ കണ്ണുകളിൽ നിറയെ വിഷാദ്ധം ആയിരുന്നു..

"ഞാൻ തോറ്റു പോയിരിക്കുന്നു… ഒരാളെ ഇത്രയും പെട്ടെന്ന് പരാജയപ്പെടുത്താൻ പ്രണയത്തിനല്ലാതെ മറ്റൊന്നിനും കഴിയുകയില്ല… എന്നെയും പ്രണയം തോൽപിച്ചു കളഞ്ഞു…" അവളുടെ ചുണ്ടുകൾ മൊഴിഞ്ഞു... _____•🦋•______ "ഒരു വെടിക്ക് രണ്ട് പക്ഷീ.. എന്ന് പറയുന്നത് കേട്ടിട്ടേ ഉള്ളു.. ഇപ്പോഴത് കണ്ടു.. മിയ എന്നവൾ പുറത്ത് പോലും ഇറങ്ങാതെ വീടിനുള്ളിൽ കൂടി.." പൊട്ടി ചിരിച്ചോണ്ട് ഫെർനാന്റസ് അതും പറഞ്ഞു കൊണ്ട് വിഘ്‌നേഷിനെ നോക്കി… "അവളിത്രയും പെട്ടന്ന് തോൽക്കുമെന്ന് കരുതിയിരുന്നില്ല…ഇനിയേതായാലും അവളെ വിളിച്ചാൽ അവൾ ഹോത്രി മാണിക്യം നിങ്ങടെ കാലിൽ വെച്ച് തരും…" വിഘ്‌നേഷ് പറഞ്ഞതും ഫെർനാന്റസ് എല്ലാം നേടിയെടുത്ത ചിരിയോടെ പുറത്തേക്ക് നോക്കി നിന്നു… •°•°•°•°•°•°•°• "അപ്പോൾ മിയ തോറ്റു കൊടുത്തോ.." അത് ചോദിക്കുമ്പോൾ ലക്കിയിൽ ആകാംഷ നിറഞ്ഞിരുന്നു… "ചില തോൽവികൾ ജീവിതത്തിലെ ഏറ്റവും വലിയ വിജയത്തെക്കാൾ വിലയെറിയത് ആണ് ലക്കീ…."

ലൈതത് പറയുമ്പോൾ അവന്റെയും ജിനുവിന്റെയും ചുണ്ടിൽ വിരിഞ്ഞ പുഞ്ചിരി അവരെല്ലാം ഒപ്പിയെടുത്തിരുന്നു.. "എന്നാലും ഫെയർ ഇൻ ലവിലെ… ഞാൻ കാത്തിരിക്കുകയാണ് എന്ന ഡയലോഗ് നിങ്ങൾ തന്നെയാണല്ലേ പറഞ്ഞത്. അന്നാ വരി വായിച്ചപ്പോൾ ഞാനൊരുപാട് ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നു അതെന്റെ ഇക്കയായിരുന്നുവെങ്കിൽ എന്ന്…" (ഫസ്റ്റ് പാർട്ടിൽ ഓർക്കുന്നുണ്ടോ..) ലക്കിയത് പറഞ്ഞത് ലൈത് അവളെയൊന്ന് ചേർത്ത് നിർത്തി.. ലൈത് വീണ്ടും പറഞ്ഞു തുടങ്ങി… •°•°•°•°•°•°•°•°• കതകിന്റെ അടിയിലുള്ള വിടവിലൂടെ തന്റെ അടുത്തേക്ക് വന്ന ആ കടലാസ് കഷ്ണം മിയ കൈകളിൽ എടുത്തു… കരഞ്ഞു തളർന്നു ഉള്ളിലേക്ക് കുഴിഞ്ഞു പോയ ആ നീല കണ്ണുകൾ കൊണ്ടവൾ ആ കടലാസ് കഷ്ണത്തിലേക്ക് ഉറ്റ് നോക്കി. "മിയാ… ഞാൻ കണ്ടതിൽ വെച്ച് എനിക്ക് ഏറ്റവും ആരാധന തോന്നിയ സ്ത്രീകളിൽ ഒരാളായിരുന്നു ഞാൻ… എനിക്കെന്തോ നിന്നോട് വല്ലാതെ പ്രണയം തോന്നിയിരുന്നു.. നിന്നോടത് പറയാനെനിക്ക് ഭയമായിരുന്നു.. ഇന്നതില്ല.. ഞാൻ നിന്നെ ഒരുപാട് പ്രണയിക്കുന്നു… എത്രയെന്നു പറഞ്ഞു തരാണെനിക്കറിയില്ല… പക്ഷേ ആ നീല മിഴികൾ ഇനിയൊരിക്കലും നിറയാൻ അനുവദിക്കില്ലെന്ന് വാക്ക് തരുന്നു…"

അതിലേഴുതിയ വരികൾ വായിക്കവേ എന്തോ അവളുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു വന്നു.. അതിന് മറുപടി ആയിട്ട് ഒന്നും എഴുതാതെ അവൾ ആ കടലാസ് കഷ്ണം എടുത്ത് വെച്ചു.. എല്ലാ ദിവസവും ഓരോ കടലാസ് കഷ്ണം അവൾക് ലഭിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുമെങ്കിലും അവളതിനൊന്നും മറുപടി പറഞ്ഞില്ല.. ഒരിക്കൽ മുറിയിലുള്ള ഒരു പുസ്തകവും പേനയും എടുത്തവൾ എഴുതി തുടങ്ങി.. അവളുടെ ജീവിതം തന്നെ… ഓരോ വരികൾ എഴുതുമ്പോഴും അവളുടെ കണ്ണുകൾ നിറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു…ദിവസങ്ങൾ എടുത്തവൾ ഇത് വരെയുള്ള തന്റെ ജീവിതം എഴുതി തീർത്തു… "Written by ആൻ…" അവൾക് അവൾ തന്നെ കൊടുത്ത തൂലിക നാമം അതായിരുന്നു ആൻ ...ആ കഥയ്ക്കൊരു തലക്കെട്ട് അവളുടെ മനസ്സിൽ ഇല്ലായിരുന്നു.. എന്നത്തേയും പോലെ അവന്റെ കത്തിന് വേണ്ടിയവൾ വാതിലിന്റെ അടുത്ത് ചെന്നിരുന്നു… " മിയാ…" അവന്റെ വിളിക്കവൾ മറുപടി ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല… "ഇന്നേവരെ മറുപടി ആയിട്ട് ഒരക്ഷരം പോലും നീ പറഞ്ഞിട്ടില്ല…" *"നിന്നെ പ്രണയിക്കാൻ മാത്രം എന്ത് അർഹതയാ എനിക്കുള്ളത്…" "ഞാൻ പ്രണയിക്കുന്നവൾ എന്നതിനേക്കാൾ വലിയ എന്ത്‌ അർഹതയാ മിയാ അതിന് വേണ്ടത്…" അവന്റെ വാക്കുകൾക് അവൾ നൽകിയ മറുപടി മൗനമായിരുന്നു.. നിറഞ്ഞു വന്ന തന്റെ കണ്ണുകളെ തുടച്ചവൾ മുഖത്തൊരു പുഞ്ചിരി വരുത്താൻ ശ്രമിച്ചു.. അർദ്ധമായ.. എന്നാൽ പൂർണമായൊരു പുഞ്ചിരി..!!* "എന്തിനാ എന്നിലെ കുറവ് പോലും നോക്കാതെ എന്നെയിങ്ങനെ പ്രണയിക്കുന്നത്… എന്തോ ഇതെല്ലാം കാണുമ്പോൾ വേദന തോന്നുന്നു…" "അതിന് നിനക്കെന്ത് കുറവാ ഉള്ളെ.."

"അത് എന്റെ മുഖം..നിനക്കറിയില്ലേ എന്റെ അവസ്ഥ.." "Everything is fair in love and war…!! എന്നല്ലേ…" അവൾ മറുപേടിയൊന്നും പറഞ്ഞില്ല.. എങ്കിലും ചുണ്ടിലെ ആ പുഞ്ചിരി മാഞ്ഞിരുന്നില്ല… "മിയാ…" "മ്മ്…" "എന്താ ആ മുറിയിൽ നിന്ന് പുറത്തിറങ്ങാതെ… തോറ്റു കൊടുക്കുകയല്ല വേണ്ടത് മിയാ…" അവൾ മറുപടി ഒന്നും പറയാതെ അവിടെന്ന് എഴുന്നേറ്റു നേരത്തെ അവൾ എഴുതിയിരുന്ന പുസ്തകം കൈയ്യിൽ എടുത്തു… "Fair in love.." ആ പുസ്തകത്തിന്റെ തലക്കെട്ട് ആയിട്ട് അത് കൊടുത്ത ശേഷം അവൾ ചുണ്ടിൽ വിരിഞ്ഞ പുഞ്ചിരിയാലെ തന്നെ കണ്ണുകൾ അടച്ചു ആ പുസ്തകത്തിന്റെ മേൽ തല വെച്ചു.. നീല നിറമുള്ളയാ ചിത്രശലഭം അവൾക് ചുറ്റും പറന്നു കളിച്ചു… _____•🦋 കാളിങ് ബെല്ലിന്റെ ശബ്ദം കേട്ടതും ആലിയ പോയിട്ട് ഡോർ തുറന്നു കൊടുത്തു.. തന്റെ മുന്നിൽ നിൽക്കുന്ന ലക്കിയെയും കാണെ അവളിൽ അത്ഭുതം നിറഞ്ഞു.. "ലക്കീ നീയെന്താ ഇവിടെ...." "എന്നെ നിങ്ങൾക്കറിയോ...ഇത് അന്മിയെടെ വീടല്ലേ..ഞങ്ങൾ കോളേജിൽ നിന്ന് ടൂർ വന്നതായിരുന്നു.. അപ്പോൾ വെറുതെ ഇവിടെയൊരു കോളനിയിൽ കയറിയിരുന്നു.. അവിടെ ഉള്ളവരെല്ലാം ഈ മിയാ മിയാ എന്ന് പറയുമ്പോൾ എന്തോ അവരെ കുറിച്ച് അറിയാനൊരു ആകാംഷ..അത് കൊണ്ട് വന്നതാ.."

ലക്കിയുടെ വാക്കുകളിൽ നിന്ന് തന്നെ അവൾ തന്റെ പഴയ സുഹൃത്തിനെ ഓർത്തിട്ട് വന്നതല്ലാ എന്ന് മനസ്സിലായിരുന്നു.. അവരൊന്ന് ചിരിച്ചു കൊടുത്തു… "മോള് വാ… അവളെ ഞാൻ കാണിച്ചു തരാം.." അവരത് പറഞ്ഞതും അവളും ദുആയും കൂടെ അകത്തു കയറി.. ദുആ ആലിയയെ നോകിയൊന്ന് പുഞ്ചിരിച്ചു… "ഉമ്മാ.. അവളെന്നോട് സംസാരിച്ചു.." സന്തോഷത്തോടെ ആലിയയോട് അതും പറഞ്ഞു കൊണ്ട് വന്ന ലൈത് ലക്കിയെ കണ്ട് ഞെട്ടി നിന്നു… "ഇക്കാ നിങ്ങളെന്താ ഇവിടെ…" ലക്കിയിലും ഞെട്ടൽ നിറഞ്ഞിരുന്നു… പക്ഷേ അവൻ തന്നെ തനിച്ചാക്കി പോയതോർത്തു അവൾ പിന്നെയൊന്നും മിണ്ടിയില്ല… "എനിക്ക് നിന്നോട് ഒരു കാര്യം പറയാനുണ്ട്..," എന്ന് തുടങ്ങിയവൻ എല്ലാ കാര്യങ്ങളും അവൾക് പറഞ്ഞു കൊടുത്തു. മിയ അവളുടെ സുഹൃത്തായിരുന്നു എന്നത് അടക്കം… "മിയാ.,.." അവളുടെ മുറിയുടെ അടുത്ത് ചെന്നു. ലക്കി വിളിച്ചതും മിയ ഞെട്ടി കൊണ്ട് കണ്ണ് തുറന്നു… തനിക്ക് അപരിചിതമായ ആ ശബ്ദം എന്ത് കൊണ്ടോ തന്നെ അവരിലേക്ക് അടുപ്പിക്കുന്ന പോലെ അവൾക് തോന്നി.. "ആരാ…"

"ഞാനാ.. നിന്റെ ലക്കി.." ലക്കിയിൽ നിന്നുള്ള മറുപടി കേട്ട് അവൾ സന്തോഷത്തോടെയും അത്ഭുതത്തോടെയും ഓടി ചെന്നു ഡോർ തുറന്നു.. തന്റെ മുന്നിലുള്ള പച്ച കണ്ണുകൾക്ക് ഉടമയായവളെ വാരി പുണർന്നു… "നീ.. നീ എന്നെ തേടി വന്നല്ലോ…" അത് ചോദിക്കുമ്പോൾ അവളുടെ മിഴികൾ നിറഞ്ഞിരുന്നു.. ലക്കിക്കെന്തോ അവളുടെ വെന്തുരുകിയ മുഖം കണ്ടിട്ട് ആസ്വഭാവികതയൊന്നും തോന്നിയിരുന്നില്ല… "ഞാൻ വന്നില്ലേ.. " ഓർമയിൽ ഇല്ലെങ്കിലും എന്തോ ലക്കിയുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞിരുന്നു… വീണ്ടും ആ പച്ച കണ്ണുകളും നീല കണ്ണുകളും ഒന്നിച്ചു.. മിയ ലക്കിയുടെ കൂടെ പുറത്തിറങ്ങി.. അവർ ഇരുവരും കളിച്ചും ചിരിച്ചും നടന്നു.. ലക്കിയോടൊപ്പം നടക്കുമ്പോൾ അവൾക്കെന്തോ തന്റെ മുഖത്തങ്ങനെയൊരു മുറിവുള്ളതായിട്ട് തോന്നിയിരുന്നില്ല…ഇപ്പോൾ മിയയെ പോലെ തന്നെ ലക്കിയും കോളനിക്കാരെ സ്നേഹിച്ചു തുടങ്ങി.. അതിനിടക്കൊന്നും ഒരിക്കൽ പോലും മിയ ലൈത്തിനെ നോക്കിയിരുന്നില്ല… ലക്കിക്ക് മിയയും മിയക്ക് ലക്കിയും എന്ന സ്ഥിതിയിൽ അവർ മാറി കഴിഞ്ഞിരുന്നു.. ആരും അസൂയയോടെ നോക്കി നിൽക്കുന്ന സൗഹൃദം ആയിരുന്നു അവരുടേത്.. ജഹാനാരയ്ക്ക് കാഴ്ചയില്ല എന്നതിന് പകരമായി മിയ അവളുടെ ശക്തികളിൽ നിന്ന് കണ്ണിൽ നിന്ന് പോവുന്ന ശക്തി ജിനുവിന് കൊടുത്തു….അങ്ങനെ റെഗുലയല്ലാതെ ജഹാനാരക്ക് റെഗുലയുടെ ശക്തി ലഭിച്ചു.. ----------------------

"മിയാ… " പിന്നിൽ നിന്നുള്ള ലൈത്തിന്റെ വിളി കേട്ടതും..അവൾ തിരിഞ്ഞു നോക്കി… "എനിക്കിത് വരേ മറുപടിയൊന്നും കിട്ടിയില്ലാട്ടോ..…" അവൻ ചുണ്ടിൽ വിരിഞ്ഞൊരു കള്ള ചിരിയാലെ പറഞ്ഞതും അവളൊന്ന് പുഞ്ചിരിച്ചു.. "ഇഷ്ടാ….." അത്രമാത്രം പറഞ്ഞു കൊണ്ടവൾ മുന്നോട്ടോടി.. അവനിൽ ഒരു പുഞ്ചിരി വിരിഞ്ഞു.. ആ ദിവസം അവരിരുവരും കൂടെ രാത്രിയൊരു ഉത്സവത്തിന് പോയി.. "നിനക്കെന്താ വേണ്ടെ.." "ലൈത് പ്ലീസ് നമ്മക്ക് പോവാം.ലൈത്.. എനിക്ക് പേടിയാവുന്നു. ഓരോരോരുത്തരും എന്നെ ഭയപ്പെടുത്തുന്നു.." അവളുടെ നീല കണ്ണുകളിൽ തെളിഞ്ഞു കാണുന്ന ഭയം കണ്ടതും അവൻ അവളെ തന്നോട് ചേർത്ത് നിർത്തി.. "എന്റെ മിയയെ ഭയപ്പെടുത്താൻ മാത്രം ഈ ലോകത്ത് ആരും വളർന്നിട്ടില്ല…നീ ധൈര്യമായിട്ട് വാ.." "എന്നാലില്ലേ ലൈത്.. എനിക്കാ പാവയെ വാങ്ങി തരുമോ.." അവൾ ഒരു കടയിൽ തൂക്കിയിട്ട പാവയിലേക്ക് ചൂണ്ടി പറഞ്ഞതും അവൻ അവളെ ആകെ ഉഴിഞ്ഞു നോക്കി.. "എത്ര വയസ്സുണ്ടെന്നാ പറഞ്ഞെ.." "പതിനെട്ടു …' അവൾ ഇളിച്ചോണ്ട് പറഞ്ഞതും അവൻ ആ കടയിൽ നിന്ന് ആ പാവയെ വാങ്ങി അവളുടെ കൈയ്യിൽ കൊടുത്തു… ബാർബീ ബോയ്…!! ആ പാവയെ തന്റെ മാറോടു ചേർത്ത് വെച്ച് കൊണ്ട് അവൾ പറയുന്നത് അവൻ തെല്ലൊരു കൗതുകത്തോടെ നോക്കി നിന്നു..

ആ ചുണ്ടുകളിൽ വിരിഞ്ഞ അർദ്ധമായ പുഞ്ചിരി അവന്റെ മനസ്സിന് എന്തെന്നില്ലാത്ത സന്തോഷം നൽകി.. (ഇതിന് മുൻപൊരു പാർട്ടിൽ ഈ സംഭവം പറഞ്ഞപ്പോൾ അവള്ടെ പ്രായം ഇരുപത് എന്ന് പറഞ്ഞിരുന്നു. അതെന്നോട് തെറ്റി പോയതാ.. ) അവരിരുവരും തിരിച്ചു വീട്ടിൽ പോയപ്പോൾ കണ്ടത് വീടിന്റെ മുന്നിൽ നിൽക്കുന്ന പ്രാണയെ ആണ്.. "പ്രാണിച്ചീ.." "എന്നോടൊന്നും മിണ്ടേണ്ട … നിനക്കിപ്പോൾ എന്നെയൊന്നും വേണ്ടല്ലോ.." മുഖം വീർപ്പിച്ചു കൊണ്ടവൾ പറഞ്ഞതും മിയ ഇളിച്ചോണ്ട് അവളുടെ കവിൾ പിടിച്ചു വലിച്ചു… "വിട്ടേ… എന്നെ ഇഷ്ടല്ലാത്തവരെ എനിക്കും വേണ്ടാ…" അവളത് പറഞ്ഞു തീരുന്നതിനു മുൻപേ മിയ അവളെ വാരി പുണർന്നിരുന്നു… "എന്നെ വിട്ടേ.." "അതിനെനിക്ക് നിന്നെ ഇഷ്ടാടോ.. അപ്പോൾ തനിക്കെന്നെ വേണ്ടേ.." അവളത് പറഞ്ഞതും പ്രാണ പൊട്ടി കരഞ്ഞോണ്ട് അവളെ വാരി പുണർന്നു. "എന്നിട്ടെന്തേ എന്റെ മൈൻഡ് വെക്കാനെ.. നീ മുറിയിൽ അടച്ചു കൂടിയിരുന്നപ്പോൾ ഞാനെന്നും വരാറില്ലായിരുന്നോ… എന്നിട്ട് നീ പുറത്ത് വന്നില്ലല്ലോ.. നിന്റെ ലക്കിയൊന്ന് വിളിച്ചപ്പോയെക്കും നീ ഓടി ചെന്നില്ലേ…" "കുശുമ്പി…" "കുശുമ്പി നിന്റെ ലക്കി.." "എന്റെ പൊന്നു പ്രാണെ.. നിന്നെയെനിക്ക് വേണ്ടാതാവോ… നീയെന്റെ എല്ലാമല്ലേ.. അവസ്ഥ അതായിരുന്നു..

പിന്നെ നീയും ലക്കിയും എനിക്ക് ഒരുപോലെയല്ലേ…" അവളത് പറഞ്ഞതും പ്രാണ കണ്ണൊക്കെ തുടച്ചവളെ നോക്കി.. അങ്ങനെ അവരുടെ ജീവിതത്തിലെ ദിവസങ്ങൾ കഴിഞ്ഞു പോയി.. "മിയാ നീ എന്ത് ചെയ്യാ.." ലൈത് വന്നു ചോദിച്ചതും മിയ ഞെട്ടി കൊണ്ട് ലാപ് അടച്ചു വെച്ച്… അവനതിൽ അവ്യക്തമായി ഏതോ ഒരു ഫോറെസ്റ്റ് ന്റെ പേര് കണ്ടിരുന്നു.. "അതെന്താ മിയാ…" "ഒന്നുമില്ല.. ഞാൻ വെറുതെ ഒരോസ്ഥലങ്ങൾ.." അവളുടെ വാക്കുകളിൽ പതർച്ച വ്യക്തമായിരുന്നു.. അവൾ തന്നിൽ നിന്ന് പലതും ഒളിക്കുന്നുണ്ടെന്ന് അവന് മനസ്സിലായിരുന്നെങ്കിലും അവനൊന്നും പറഞ്ഞില്ല.. "നിന്റെയും ജിനുവിന്റെയും ഈ അവസ്ഥക്ക് കാരണമായവരെ വെറുതെ വിടാനാണോ പ്ലാൻ.." അവന്റെ ചോദ്യം കേട്ടതും അവളൊന്ന് പുഞ്ചിരിക്ക മാത്രം ചെയ്തു… "അങ്ങനെ ഞാൻ വെറുതെ വിടുമെന്ന് തോന്നുന്നുണ്ടോ…" "പിന്നെ…" "പ്രശസ്ത നിർമാതാവ് ജോൺ ഫെർണന്റ്സിനെ അതി ഗുരുദ്ധരാവസ്ഥയിൽ സിറ്റി ഹോസ്പിറ്റലിൽ അഡ്മിറ്റ് ചെയ്തു …ശരീരത്തിന്റെ ഇരുപത്തിയഞ്ച് ശതമാനവും വെന്തുരുകിയിട്ടുണ്ടെന്നാണ് നിലവിൽ അറിയാൻ സാധിച്ചത്… ഏതോ ഹേറ്റേഴ്‌സ് മനപ്പൂർവം അദ്ദേഹത്തെ ആക്രമിച്ചതാണ് എന്നാണ് അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഉറ്റ സുഹൃത്തായ വിഘ്‌നേഷ് മൊഴി നൽകിയിരിക്കുന്നത്…" അവനത് ചോദിച്ചു തീരുന്നതിനു മുൻപേ.. ടീവിയിൽ നിന്നുള്ള വാർത്ത കേട്ടതും അവൻ ഞെട്ടി കൊണ്ട് തന്റെ മുന്നിൽ നില്കുന്നവളെ നോക്കി.. "മിയാ.."

"ഞാൻ തന്നെയാ… ഞാനുഭവിച്ച അതെ വേദന അവൻ അനുഭവിക്കണം.." അത് പറയുമ്പോൾ അവളുടെ ചുണ്ടിൽ ഒരു ഗൂഢമായൊരു ചിരിയുണ്ടായിരുന്നു.. അവനവളെ തന്നോട് ചേർത്ത് നിർത്തി.. "നീയിപ്പോയാ പഴയ മിയയായത്.." അവളുടെ മുഖത്തോടെ കൈയ്യോടിച്ചു കൊണ്ടവൻ പറഞ്ഞതും അവൾ എരിവ് വലിച്ചു.. "എനിക്ക്‌ വേദനിക്കുന്നു.." അവൾ അവന്റെ കൈ തട്ടി മാറ്റി പറഞ്ഞതും അവനവിടെ തന്റെ ചുണ്ടുകൾ ചേർത്തു... അവളുടെ ചുണ്ടുകളിൽ കാഴ്ചയിൽ അർദ്ധമായതും എന്നാൽ പൂർണമായതുമായൊരു പുഞ്ചിരി വിരിഞ്ഞു…! "ഞാൻ മരിച്ചാൽ നീയെന്ത് ചെയ്യും ലൈത്..?? " "അതിന് ഞാനെന്റെ പ്രിയസഖിയെ മരണത്തിന് വിട്ടുകൊടുത്താലല്ലേ…" "അങ്ങനെ പറയാൻ പറ്റില്ല ലൈത്.. മരണം അനിശ്ചിതമാണ്… എനിക്കോ നിനക്കോ അതിനെ തടയാനാവില്ല.." "നീ മരിക്കുന്നതിനെ കുറിച്ച് ഞാൻ ചിന്തിക്കാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നില്ല മിയാ.. നീ ഈ വിഷയം വിട്ടേ.." അവനത് പറഞ്ഞതും അവളൊന്ന് പുഞ്ചിരിച്ച ശേഷം അവനോടു ചേർന്ന് നിന്നു…ഇരുവരും കണ്ണുകളിൽ പ്രണയം നിറഞ്ഞു… "എനിക്ക് നിന്നോടൊരു കാര്യം പറയാനുണ്ട്.." "എന്ത്..??" "ഞാനത് പറയുമ്പോൾ നീയെങ്ങനെ റിയാക്ട് ചെയ്യുമെന്ന് എനിക്കറിയില്ല.. പക്ഷേ അത് നിന്നോട് ഇനിയെങ്കിലും പറഞ്ഞെ തീരുള്ളു…" പിന്നീടവൾ പറയുന്ന കാര്യം കേട്ട് ലൈത് ഞെട്ടലോടെ അവളെ നോക്കി… "നീ പറയുന്നത് സത്യം തന്നെയാണോ മിയാ…" "ഇങ്ങനെയൊരു കള്ളം പറയേണ്ട ആവശ്യം എനിക്കുണ്ടെന്ന് തോന്നുന്നുണ്ടോ..??" ....... തുടരും....

മുന്നത്തെ പാർട്ടുകൾ വായിക്കാൻ ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...