🦋 THE TITALEE OF LOVE🦋: ഭാഗം 67

രചന: സൽവ

"പിന്നീട് അവൾക്കെന്ത് സംഭവിച്ചു…??" അമന്റെ ചോദ്യം കേട്ടതും ലൈത്തിന്റെ മനസ്സിലേക്ക് തന്നെ ഏറെ സങ്കടത്തിലേക്ക് ആയതിയ ആ ദിവസം ഓടിയെത്തി.. •°•°•°•°•°•°•°•°• നീല നിറമുള്ള ആ ചിത്രശലഭത്തെ തന്നെ ഉറ്റ് നോക്കി കൊണ്ടിരിക്കുകയായിരുന്നു മിയ… പിന്നിൽ നിന്ന് ലൈത് വിളിച്ചതും അവൾ ഞെട്ടി കൊണ്ട് തിരിഞ്ഞു നോക്കി.. "എന്താ…" " ശെരിക്കും എന്താ നിന്റെ പ്രശ്നം...നീയെന്തിന് എന്നിൽ നിന്നും മക്കളിൽ നിന്നും ഇങ്ങനെ അകലാൻ ശ്രമിക്കുന്നത്.. എന്തുണ്ടെലും നിനക്ക് എന്നോട് പറഞ്ഞു കൂടെ… " അവൻ ചോദിച്ചതും അത്രയും നേരം ബലം പിടിച്ചിരുന്നവൾ അവനിലേക്ക് ചാഞ്ഞു പൊട്ടി കരഞ്ഞു..അവന്റെ വസ്ത്രത്തിൽ പതിയുന്ന അവളുടെ കണ്ണ് നീരിന്റെ അളവിൽ നിന്ന് തന്നെ അവന് അവൾ എത്ര മാത്രം വേദന സഹിക്കുന്നുണ്ടെന്ന് മനസായിലായിരുന്നു… അവളിൽ ഭയമാണെന്ന് മാത്രം അവന് മനസ്സിലായിരുന്നു… "നീ ആരെയാ ഭയക്കുന്നത് മിയാ…" "അറിയില്ല…പക്ഷേ അവരെന്നെ ഭയപ്പെടുത്തുന്നു.. എന്റെ പ്രിയപ്പെട്ടവരേ എല്ലാവരെയും കൊന്ന് കളയുമെന്ന് പറഞ്ഞു.. നിന്നെ വേദനിപ്പിക്കും എന്ന് പറഞ്ഞു.. എന്റെ മക്കളെ കൊല്ലുമെന്നും പറഞ്ഞു… അല്ലെങ്കിൽ ഞാൻ ഹോത്രി മാണിക്യം അവരെ ഏൽപ്പിക്കണം..."

അതും പറഞ്ഞു കൊണ്ടവൾ ഒന്ന് കൂടെ അവനിലേക്ക് ചാഞ്ഞു.. "എന്നിട്ട് നീയെന്ത് ചെയ്തു… നീയെന്തിന് അവരെ ഭയക്കണം.. നിനക്ക് നിന്റെ ശക്തികൾ ഇല്ലേ.. ഞങ്ങളൊക്കെ ഇല്ലേ.. എന്നെ ആർകെങ്കിലും വന്നിട്ട് പെട്ടന്ന് കൊന്ന് കളയാൻ പറ്റുമെന്ന് തോന്നുണ്ടോ.." "പറ്റും ലൈത്.. ചതിയിലൂടെ ആർക്കും എന്തും സാധ്യമാവും.. ആ അക്വാറിയത്തിൽ ഉള്ള മീനിൽ പോലും ക്യാമറ ആയിരുന്നു.. നമ്മുടെ ഓരോ നീക്കവും അവർ വീക്ഷിക്കുന്നുണ്ട്.. ഞാൻ നിങ്ങളിൽ നിന്ന് അകന്നാൽ അവരാരും നിങ്ങളെ കൊല്ലില്ലല്ലോ അത് കരുതിയിട്ടാ.. ഹോത്രി മാണിക്യം ഒരിക്കലും അവർക്ക് ലഭിക്കില്ല… അപ്പോൾ അവരെന്നെ തന്നെ അങ് കൊന്നോളും.. പിന്നെയെന്റെ ശക്തി… എന്റെ മുന്നിലുള്ള ശത്രു എനിക്ക് പ്രിയപ്പെട്ട ഒരാളാണെങ്കിൽ ഞാനെങ്ങനെ കൊല്ലും.. അത് പോലെ തന്നെ ഇനി വരാഞ്ഞിരിക്കുന്ന ദിവസങ്ങൾ ഒരു റെഗുലയെ സംബന്ധിച്ചു നിർണായക ദിവസങ്ങൾ ആണ്.. പൗർണമി ദിനത്തിന് മുൻപുള്ള ആറ് ദിവസങ്ങളിൽ രാത്രിയിൽ ഞങ്ങള്ക്ക് ഞങ്ങളുടെ ശക്തി ഉപയോഗിക്കാൻ കഴിയില്ല..നിങ്ങളോടൊക്കെയുള്ള സ്നേഹം കൊണ്ട് പറയാ.. മോനെയും കൊണ്ട് എങ്ങോട്ടെങ്കിലും പോയിക്കോ.. എന്നിൽ നിന്ന് ദൂരേക്ക്.."

അവനിൽ നിന്ന് മാറി നിന്ന് കണ്ണ് തുടച്ചോണ്ട് അവൾ പറഞ്ഞതും അവൻ അവളെ തന്നിലേക്ക് ചേർത്ത് നിർത്തി.. "നിന്നിൽ നിന്ന് ദൂരെ പോയിട്ട് ലഭിക്കുന്ന ജീവിതം കൊണ്ട് ഞാനെന്താക്കാനാണ്…?? വേദനിക്കുക മാത്രമേ ചെയ്യുള്ളു… ഞാനുണ്ടാകും നിന്റെ കൂടെ എന്തും നേരിടാനായി.." അവളെ ചേർത്ത് നിർത്തി അവൻ പറഞ്ഞതും അവളൊന്നും പറഞ്ഞില്ല… എങ്ങോട്ടോ നോക്കി നിൽക്കുക മാത്രം ചെയ്തു… "ലൈത്.. ഞാൻ മരിച്ചാൽ നീയെന്റെ കണ്ണ് ജഹാനാരക്ക് അല്ലാതെ മാറ്റാർക്കെങ്കിലും ഡോണേറ്റ് ചെയ്യണം.., " ഒരുപാട് നേരം എന്തോ ചിന്തയിൽ ആണ്ടിരുന്നതിന് ശേഷം അവൾ പറഞ്ഞതും അവൻ സംശയ ഭാവത്തിൽ അവളെ നോക്കി… "എന്തിന്..??" "എന്റെ മരണം കൊണ്ട് പോലും അവർ വിജയിക്കരുത്..അവർ ജയിച്ചാൽ ഞാൻ ഇത്രയും കാലം ജീവിച്ചതിന് അർത്ഥമില്ലാത്തത് പോലെയാണ്…" "ഇനിയെങ്കിലും മരണം എന്ന നിന്റെ വിഷയം അവസാനിപ്പിച്ചു കൂടെ.. നിന്നെ ആരും കൊല്ലില്ല മിയാ… അതിന് മാത്രം ധൈര്യമൊന്നും ആർക്കുമില്ല.." അവൻ അവളെ ആശ്വസിപ്പിക്കാൻ വേണ്ടി പറഞ്ഞതും അവൾ അവനെ തന്നെ നോക്കി നിന്നു… "ആര് പറഞ്ഞു ലൈത്.. നിനക്കറിയോ.. എന്നെ കുറിച്ചുള്ള എല്ലാ കാര്യങ്ങളും ചോർത്തുന്നത് എന്റെ ഏതോ ഒരു ഉറ്റ സുഹൃതാണെന്ന് ആണ് എനിക്ക് വിവരം ലഭിച്ചത്..

അതിൽ ആരാണെന്ന് തെളിയാതെ ഞാനെങ്ങനെ സുരക്ഷിതയാവും.. അല്ലെങ്കിലും ഞാൻ മരിക്കുന്നത് തന്നെയാ നല്ലത്.. അല്ലെങ്കിൽ അവരുടെ അന്വേഷണം ലക്കിയിൽ എത്തി ചേരും.. അവളുടെ ജീവൻ അവർ എടുക്കുന്നതിനേക്കാൾ നല്ലത് ഞാൻ മരിക്കുന്നതാ… പിന്നെ ഞാൻ മരിച്ചാൽ നീ അവളോട് തിതലീ കുടുംബത്തെ കുറിച്ച് പറയണം.. ഇത്രയും കാലം ഞാൻ അതിനെ കുറിച്ചൊന്നും അവളോട് പറയാതിരുന്നത് അവളുടെ ജീവൻ ആപത്തിൽ ആവുമോ എന്ന് ഭയന്നിട്ടായിരുന്നു… പിന്നെ മക്കളുടെ കാര്യം നീ നോക്കുമെന്ന് അറിയാം… അവസാനമായിട്ട് എനിക്ക് എലയെ ഒന്ന് കാണണം.. അതിന് വേണ്ടി ഞാനും അലാനും കൂടെ എന്റെ ഒരു സുഹൃത്തിന്റെ കൂടെ കേരളത്തിലേക്ക് പോവും.." ഒരൊറ്റ ശ്വാസത്തിൽ അത്രയും പറഞ്ഞു തീർക്കുമ്പോൾ അവളുടെ ശബ്ദം ഇടരാതിരിക്കാൻ അവൾ ശ്രമിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു… അവളുടെ കണ്ണുകളിൽ മരണത്തോടുള്ള ഭയം തെളിഞ്ഞു കാണുണ്ടായിരുന്നു.. അന്ന് അവളുടെ സുഹൃത് വന്നതും അവൾ അവന്റെ കവിളിൽ ചുണ്ടുകൾ ചേർത്ത് ഒന്ന് പുഞ്ചിരിച്ച ശേഷം അലാനെ കൈയ്യിൽ എടുത്ത് പുറത്തിറങ്ങി..അലാൻ അപ്പോഴും അവന്റെ കൈകളാൽ ബാർബി ബോയ് എന്ന ആ പാവ മുറുകെ പിടിച്ചിരുന്നു… ______•🦋

യാത്രക്കിടയിൽ തന്റെ ഫോൺ തുടരെ തുടരെ റിങ് ചെയ്യുന്നത് കണ്ട മിയ കാൾ അറ്റൻഡ് ചെയ്തു… "ഹലോ.." "എന്നെ ഓർക്കുന്നുണ്ടോ മിയാ… നീ മറക്കാനുള്ള സമയമൊന്നും ആയിട്ടില്ല… ഇനി മറന്നെങ്കിൽ ഒന്ന് കൂടെ ഓർമിപ്പിച്ചു തരാം.. I'm ജോൺ ഫെർണാന്റ്സ്.." മറുതലക്കലുള്ള ആൾ പറഞ്ഞതും അവളിൽ പുച്ഛം നിറഞ്ഞു.. "മറന്നിട്ടില്ല… അങ്ങനെ മറക്കാൻ പറയുന്നതാണോ തന്നെയൊക്കെ.. ദിവസവും കണ്ണാടിയിൽ നോക്കുമ്പോൾ ഞാൻ തന്നെ ഓർക്കാറുണ്ട്.. ഇപ്പോൾ താനെന്തിനാ വിളിച്ചത്.. തനിക്ക് കിട്ടിയതൊന്നും പോരെ.." അവളുടെ വാക്കുകൾ ദേഷ്യം നിറഞ്ഞതായിരുന്നു.. "ദേഷ്യം പിടിക്കല്ലേ കൊച്ചേ.. ഒന്നുമില്ലെങ്കിലും ഒന്നര വർഷം ഞാൻ നിന്നെയൊന്നും ചെയ്യാതെ ഇടുന്നില്ലേ.. എന്റെ ഉള്ളിലും ഉണ്ടെടി പക.. എന്റെ ശരീരം ഈ അവസ്ഥയിൽ ആക്കിയ നിന്നെ ചുട്ട് കൊല്ലാനുള്ള പക.." "അതെല്ലാം നീ സ്വയം വരുത്തി വച്ചതല്ലേ.." "ഇപ്പോൾ നിന്നോടിതൊന്നും പറയാനല്ല ഞാൻ വിളിച്ചതും.. നിന്റെ ഉറ്റവൾ ഇല്ലേ നിന്റെ ലക്കീ.. അവളിപ്പോൾ എന്റെ അടുത്തുണ്ട്.. അവള്ടെ ജീവൻ നിനക്ക് വേണമെങ്കിൽ ഇവിടെ എന്റെ അടുത്ത് വാ.. കൂടെ ആ ഹോത്രി മാണിക്യവും..' അതും പറഞ്ഞു കൊണ്ടയാൾ കാൾ ഡിസ്‌ക്കണക്ട് ചെയ്തതും അവൾ വെപ്രാളത്തോടെ തന്റെ അടുത്തുള്ള സുഹൃത്തിനെ നോക്കി..

"വണ്ടി ഫെർണാൻെറസിന്റെ പ്രൊഡക്ഷൻ യൂണിറ്റിലേക്ക് തിരിക്ക്…" "എന്താ പ്രശ്നം മിയാ.." "വേഗം വണ്ടി തിരിക്ക്.. ഞാനവിടെ എത്തിയില്ലേൽ അവരെന്റെ ലക്കിയെ കൊല്ലും… ഒന്നും അറിയാത്ത അവളൊരിക്കലും എനിക്ക് വേണ്ടി ബലിയാടാവരുത്.." അവൾ തിടക്കത്തിൽ അവനോടു കാളിന്റെ കാര്യം പറഞ്ഞു.. "നോക്ക് മിയാ.. കാള പെറ്റു എന്ന് കേൾക്കുമ്പോൾ കയറെടുക്കരുത്.. ഇതൊരുപക്ഷെ നിനക്കുള്ള ട്രാപ്പ് ആയിരിക്കും.. ഒരോ ചുവടും സൂക്ഷിച്ചായിരിക്കണം.." അതും പറഞ്ഞു കൊണ്ടവൻ ലക്കിയുടെയും ഫെർണാനെസിന്റെയും ടവർ ലൊക്കേഷൻ ചെക്ക് ചെയ്തു.. രണ്ടും ഏകദേശം അടുത്താണെന്ന് കണ്ടതും അവൻ വേഗം വണ്ടിയെങ്ങോട്ട് എടുത്തു.. യാത്രയിലാകെ മിയ വെപ്രാളത്തിൽ ആയിരുന്നു… ഓരോ നിമിഷവും അവൾ തന്റെ ലക്കിക്കൊന്നും പറ്റരുതേ എന്ന് പ്രാർത്ഥിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു. അവിടെ എത്തിയതും അവൾ ചുറ്റും നോക്കി… അവളുടെ ടാറ്റു വരയ്ക്കുന്ന ബോട്ടിന് അടുത്ത് തന്നെയായിരുന്നു അയാളുടെ പ്രൊഡക്ഷൻ കമ്പനിയും.. "മ്മാ ഇപ്പോൾ വരേ.. മോൻ കാറിൽ നിന്നിറങ്ങരുതേ.. "

അലാന്റെ കവിളിൽ ചുണ്ടുകൾ ചേർത്ത് ആ പാവയെ അവന്റെ കൈകളിൽ ഏല്പിച്ചു അതും പറഞ്ഞു കൊണ്ടവളും അവളുടെ സുഹൃത്തും വണ്ടിയിൽ നിന്നിറങ്ങി.. "ലക്കീ.. " ചുറ്റും നോക്കി കൊണ്ട് അവൾ ശബ്ദത്തിൽ വിളിച്ചു തീരുന്നതിനു മുൻപേ അവൾക് നേരെ എവിടെ നിന്നോ ഒരു ബുള്ളെറ്റ് പാഞ്ഞു വന്നിരുന്നു.. പെട്ടെന്നവൾ ഒഴിഞ്ഞു മാറി കൊണ്ട് മുന്നോട്ട് നോക്കി.. തന്റെ മുന്നിൽ നിരന്നു നിൽക്കുന്ന ഗുണ്ടകളെയും നടുക്ക് നിൽക്കുന്ന ഫെർനാന്റസും വിഘ്‌നേഷും ഒന്നും അവളെ തളർത്തിയിരുന്നില്ല… അവളെ ആകെ തളർത്തിയിരുന്നത് അവരുടെ കൂട്ടത്തിൽ വീൽ ചെയറിൽ ഇരിക്കുന്ന ഒരുവനായിരുന്നു.. ക്രിസ്റ്റി.. കാലിന് ചെറിയ ബലഹീനത ഉള്ളവനായിരുന്നു… ചർച്ചിലെ ഓർഫനെജിൽ വെച്ച് പരിചയപ്പെട്ട അവനെ ഉറ്റ സുഹൃത്തായി നിന്ന് ലോകം കാണിച്ചത് അവളും ലൈതുമായിരുന്നു.. അങ്ങനെ ഉള്ള അവൻ തന്നെ ചതിച്ചെന്ന് ഓർത്തു അവൾക് വേദനയും അവനോടു വെറുപ്പും തോന്നി.. "ക്രിസ്റ്റീ..ഒരിക്കലും നിന്നിൽ നിന്നിങ്ങനെ ഒരു ചതി ഞാൻ പ്രതീക്ഷിച്ചിരുന്നില്ല.. ഒന്നുമില്ലെങ്കിലും ഞാനും ലൈത്തും ചേർന്നല്ലേ നിന്നെ പരിചരിച്ചത്… പിന്നെയെന്തിനാ നീ ഞങ്ങളെ ചതിച്ചത്.. എന്റെ ഒരു ഉറ്റ സുഹൃത്താണ് എല്ലാ കാര്യങ്ങളും ഇവരോട് ചോർത്തി കൊടുക്കുന്നത് എന്നറിഞ്ഞപ്പോൾ ഒരിക്കലും ആ സ്ഥാനത് നിന്നെ പ്രതീക്ഷിച്ചിരുന്നില്ല…" അവൾ ക്രിസ്റ്റിയെ നോക്കി വെറുപ്പോടെ അതും പറഞ്ഞു കൊണ്ട് മുഖം തിരിച്ചു..

"പിന്നെ ഞാനെന്ത് വേണം മിയാ…നടക്കാൻ കഴിയാതെ എന്നെ എല്ലാവരും മുടന്തൻ എന്ന് വിളിച്ചു കളിയാക്കുമ്പോൾ എന്നെ ചേർത്ത് നിർത്തിയത് ഒരേ ഒരാൾ മാത്രമായിരുന്നു..അത് നീയായിരുന്നു മിയാ… നിന്റെ ഓരോ ചേർത്ത് നിർത്തലും എനിക്ക് വല്ലാതെ ഇഷ്ടമായിരുന്നു… ആരുമില്ലാത്ത എനിക്ക് ആരൊക്കെയോ ആയിരുന്നു നീ.. പതിയെ പതിയെ എനിക്ക് നിന്നോട് പ്രണയം തോന്നി തുടങ്ങി… അപ്പോഴും എന്നിൽ ഒരു ആതി ഉണ്ടായിരുന്നു അന്യമതത്തിൽ പെട്ട എന്നെ നീ സ്വീകരിക്കുമോ എന്ന്.. എല്ലാ മതത്തിൽ ഉള്ളവരെയും സഹായിക്കുന്ന നീ എന്നെ തിരിച്ചും പ്രണയിക്കാതിരിക്കുമോ..??എന്ന് എന്റെ ചോദ്യത്തിന് ഉത്തരമായി ഞാനൊരു മറു ചോദ്യം കണ്ടെത്തി… പിന്നീട് നിന്നെ ഞാൻ പ്രണയിക്കുകയായിരുന്നു.. നിന്റെ സാന്നിധ്യം എന്നിലെ പ്രണയം അധികരിപ്പിച്ചു.. അത് നിന്നോട് പറയാൻ തീരുമാനിച്ചു ഇരിക്കുമ്പോൾ ആയിരുന്നു നീ അവനെയും കൊണ്ട് വന്നത്..ലൈത്തിനെ.. അന്ന് മുതൽ ഞാൻ അവനെ കൊല്ലാനുള്ള മാർഗം തിരഞ്ഞു നടക്കുകയായിരുന്നു… അപ്പോയായിരുന്നു ഇവരെന്റെ അടുത്ത് വന്നു പറഞ്ഞത്.. നിങ്ങളുടെ ജീവിതത്തിൽ എന്തൊക്കെ സംഭവിക്കുന്നെന്ന് അവരോട് ചെന്നു പറയാൻ… അവരുടെ ലക്ഷ്യം ലൈത്തിന്റെ മരണമാണെന്നും പറഞ്ഞു…

അന്ന് മുതൽ ഞാൻ നിങ്ങളുടെ ഓരോ കാര്യവും വീക്ഷച്ചിരുന്നു… അതിന് വേണ്ടി നിങ്ങളുടെ വീട്ടിൽ പലയിടങ്ങളിൽ ആയിട്ട് ക്യാമറ ഘടിപ്പിച്ചു..ഇന്ന് നീ യാത്ര തിരിക്കുന്നുണ്ട് എന്ന് വരേ ഇവരെ അറിയിച്ചത് ഞാനാ.. എല്ലാം നിനക്ക് വേണ്ടിയാ മിയാ… ഇവർ ഇന്നവനെ കൊല്ലും.. നമുക്ക് രണ്ട് പേർക്കും പിന്നെ സ്വസ്ഥമായിട്ട് പ്രണയിക്കാം…" ക്രിസ്റ്റി പറഞ്ഞു തീരുന്നതിനു മുൻപേ അവൾ അവനെ അടിക്കാൻ വേണ്ടി മുന്നോട്ട് പാനിരുന്നു… അവളുടെ സുഹൃത് അവളെ തടഞ്ഞു വെച്ചതും അവൾ അവനിൽ നിന്ന് കുതറാൻ ശ്രമിച്ചു… "എന്നെ വിട്.. ഇവനെയെനിക്ക് ഇപ്പൊ തന്നെ കൊല്ലണം..കൂടെ നിന്ന് ചതിച്ച ഇവനെ എനിക്ക് കൊന്നേ തീരുള്ളൂ…" അവനിൽ കുതറാൻ ശ്രമിച്ചു കൊണ്ട് അവൾ പറഞ്ഞു. "എന്തിനാ മിയാ നീയെന്നെ കൊല്ലാൻ ശ്രമിക്കുന്നത്.. നിന്നെ പ്രണയിച്ചതിനോ.. ലൈത്തിന് മുൻപേ നിന്നെ ഇഷ്ടപ്പെട്ടത് ഞാനാ.. അപ്പോൾ എന്നെ അല്ലെ നീ തിരിച്ചു പ്രണയിക്കേണ്ടത്…" ക്രിസ്റ്റി അവളെ നോക്കി വിളിച്ചു പറഞ്ഞതും അവളിൽ ദേഷ്യം നിറഞ്ഞു വന്നു… "നീ എന്നെ എത്ര പ്രണയിച്ചിട്ടും കാര്യമില്ലാ.. മരണത്തിന് പോലും തകർക്കാനാവാത്ത ഞാൻ പ്രണയിക്കുന്നത് എന്റെ ലൈത്തിനെ മാത്രമാണ്.. " അവൾ പറഞ്ഞതും ക്രിസ്റ്റിയിൽ ദേഷ്യം കൂടി വന്നു..

"വേണ്ടാ… എന്നെ പ്രണയിക്കാത്ത നീ ആരെയും പ്രണയിക്കേണ്ട.. ജീവനോടെ ഉണ്ടെങ്കിൽ മാത്രമല്ലേ നീ അവനെ പ്രണയിക്കുള്ളു..ഇവളെയങ് കൊന്ന് കളഞ്ഞേക്ക്.." ക്രിസ്റ്റി ഫെർണാനെസിനെ നോക്കി പറഞ്ഞതും അയാളിലൊരു പ്രത്യേക ചിരി വിരിഞ്ഞു… "നീ പറഞ്ഞില്ലെങ്കിലും ഇവളെ കൊല്ലാൻ തന്നെയാണ് ഞങ്ങളുടെ പ്ലാൻ.." അതും പറഞ്ഞോണ്ട് ഫെർനാന്റസ് അവന്റെ ആൾക്കാരെ അവൾക്കടുത്തേക്ക് വിട്ടു.. അവൾ ആദ്യം തന്നെ നോക്കിയിരുന്നത് കാറിലേക്ക് ആയിരുന്നു. അതിൽ അലാനുണ്ടെന്ന് ഉറപ്പ് വരുത്തിയ ശേഷം അവൾ അവരെ നോക്കി.. അയാളുടെ ആൾകാർ അവരുടെ ആയുധങ്ങങ്ങളുമായി അവത്കരികിലേക്ക് വന്നതും അവളുടെ സുഹൃത് അവൾക് മുൻപിൽ കയറി നിന്നു… അവന്റെ മുഖത്ത് മാസ്ക് ഉള്ളത് കൊണ്ട് തന്നെ അവനെയാർക്കും തിരിച്ചറിഞ്ഞില്ല.. "എന്നെ കൊന്നിട്ടല്ലാതെ ഒരുത്തനും ഇവളെ തൊടില്ല…" അവന്റെ വാക്കുകൾ ഉറച്ചതായിരുന്നു… ഫെർണാനെസിന് അവന്റെ കണ്ണുകൾ കണ്ട് ഭയം തോന്നിയിരുന്നു..ഒരല്പം വിറയലോടെ അയാൾ അവന്റെ പേര് മൊഴിഞ്ഞു..എങ്കിലും അയാൾ ധൈര്യം സംഭരിച്ചു.. "ആരാടി ഇത്.. തന്റെ കൊച്ചുങ്ങളുടെ പുതിയ തന്തയാണോ.." "അല്ലേടാ തന്റെയൊക്കെ തന്തയാ…"

അതും പറഞ്ഞോണ്ട് അവൻ അയാളെ ചവിട്ടി തെറുപ്പിച്ചിരുന്നു.. "കൊല്ലെടാ ഈ @&*% മോനെ.." അയാൾ അലറി വിളിച്ചതും അയാളുടെ ആളുകൾ അവന് നേരെ ചീറി പാഞ്ഞു.. ഓരോ അടി കൊണ്ടവൻ ഓരോരുത്തരെയും അടിച്ചു വീഴത്തുന്നത് ഫെർണാനെസിലും വിഘ്‌നേഷിലും ഭയം നിറച്ചു…അവൻ അവർക്ക് ഇരുവർക്കും അരികിലേക്കും നടന്നു വരുന്നത് കണ്ടതും അവരിലെ ഭയത്തിന്റെ അളവ് കൂടി വന്നു… അത് കണ്ട് ക്രിസ്റ്റി വേഗം തന്നെ വീൽ ചെയർ ഉപയോഗിച്ച് ദൂരേക്ക് പോയിരുന്നു… അവൻ അവർക്കിരുടെയും അടുത്തെത്തി മുട്ടകുത്തിയിരുന്നു… "എവിടെടാ എന്റെ പെണ്ണ്...അവൾക്കെന്തെങ്കിലും പറ്റിയാൽ താനൊന്നും ജീവിച്ചിരിപ്പുണ്ടാവില്ല..". അവരുടെ കണ്ണുകളിലേക്ക് തന്നെ ഉറ്റ് നോക്കി കൊണ്ടത് പറയുമ്പോൾ അവന്റെ ശബ്ദം ഉറച്ചതായിരുന്നു.. "അവൾ.. അവൾ അവിടെയില്ല… " അയാൾ അത് പറഞ്ഞു തീരുന്നതിനു മുൻപേ അവൻ അയാളുടെ കോളറിൽ പിടിച്ചു ഉയർത്തിയിരുന്നു.. "പിന്നെ എവിടെടോ അവള്…??" അവനത് ചോദിച്ചു തീർന്നതും അടുത്തുള്ള കെട്ടിടത്തിന്റെ മേലെ തട്ടിൽ ഉണ്ടായിരുന്ന ഫെർണാൻെറസിന്റെ ആൾ അവന് നേരെ വെടിയുതിർത്തു.. അവന് നേരെ വെടിയുണ്ട പാഞ്ഞു വരുന്നത് കണ്ട മിയ ഭയത്തോടെ അവന്റെ പേര് അലറി വിളിച്ചു..

അവളുടെ ശബ്ദം കേട്ട് അവൻ തിരിഞ്ഞ് നോക്കുന്നത്തിന് മുൻപേ ആ വെടിയുണ്ട അവന്റെ ശരീരത്തിലൂടെ തറഞ്ഞു കയറിയിരുന്നു.. അവന്റെ കൈകൾ ഫെർണാണ്ടേസിൽ നിന്ന് ഊർന്നിറങ്ങി.. ജീവനറ്റത് പോലെയുള്ള അവന്റെ ശരീരം നിലത്തേക്ക് മലർന്നു വീണു.. അവന്റെ ശരീരത്തിലുള്ള മുറിവിൽ നിന്ന് രക്തം നിയന്ത്രണമില്ലാതെ ഒഴുകി.. അവന്റെ ജീവനറ്റെന്ന് തിരിച്ചറിഞ്ഞ മിയ ഭയത്തോടെ കരഞ്ഞു.. അവൾ കൈകൽ ഉയർത്തി തന്നിൽ നിന്ന് ശക്തി ഉണ്ടാവുമോ എന്ന് നോക്കിയെങ്കിലും ആ രാത്രിയിൽ അവളുടെ കൈകളിൽ നിന്ന് ഒരു ശക്തിയും പുറത്ത് വന്നില്ല.. തന്റെ മരണമവൾ മുന്നിൽ കണ്ടിരുന്നു.. അപ്പോഴും അവൾ നോക്കിയിരുന്നത് കാറിലിരുന്ന് പാവയെ വെച്ച് കളിക്കുന്ന അലാനെ ആയിരുന്നു.. "എടുത്തു മാറ്റടാ അവന്റെ ശവം.." വിഘ്‌നേഷ് പറഞ്ഞതും അവരുടെ ആളുകൾ മിയയുടെ സുഹൃത്തിന്റെ ശരീരം അവിടെ നിന്ന് മാറ്റി… ഫെർണന്റ്സ് ഗൂഢമായൊരു ചിരിയോടെ അവത്കരികിലേക്ക് നടന്നടുത്തതും അവൾ കണ്ണുകൾ മുറുകെ അടച്ചു..ആ നിമിഷം അവളുടെ മനസ്സിലേക്ക് അവളുടെ ഉറ്റവരുടെയെല്ലാം മുഖം തെളിഞ്ഞു വന്നിരുന്നു.. കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു വന്നു.. ______•🦋 റോഡിൽ ഉള്ള കല്ലുകൾ എല്ലാം എടുത്തു മാറ്റിയ ശേഷം ലക്കി ധൃതിയിൽ വണ്ടി മുന്നോട്ടെടുത്തു…

അവളുടെ മനസ്സാകെ അൽപം മുൻപ് തനിക്ക് വന്ന കാൾ ആയിരുന്നു.. "നിന്റെ മിയയെ ജീവനോടെ വേണമെങ്കിൽ ഇങ്ങോട്ട് വരണം…" അയാളുടെ ശബ്ദം വീണ്ടും ചെവിയിൽ മുഴങ്ങിയതും അവള് വാഹനത്തിന്റെ വേഗത കൂട്ടി.. എന്തോ ഒരു ഭയം അവളിൽ കുമിഞ്ഞു കൂടി.. ഞാൻ കാരണമായിരിക്കുമോ അവരെന്റെ മിയയെ തടഞ്ഞു വെച്ചത്..?? ആയിരിക്കില്ല.. അവർക്കെന്നെ അറിയില്ലല്ലോ… ആര് പറഞ്ഞു ഹൈദരാബാദിൽ എനിക്ക് ശത്രുക്കൾ ഇല്ലാതില്ല… അവരാരെങ്കിലുമാവും ആ പാവത്തിനെ അവിടെ പിടിച്ചു വെച്ചത്… അവൾ സ്വയം ഓരോന്ന് പറഞ്ഞു.. മിയയ്ക്കൊന്നും പറ്റരുതെന്ന് അവള് ഓരോ നിമിഷവും പ്രാർത്ഥിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുകയായിരുന്നു.. ഒരുപക്ഷെ മിയക്കെന്തെങ്കിലും സംഭവിച്ചാൽ താനൊരു മുഴു ഭ്രാന്തിയായി പോവും എന്നുള്ളത് തീർച്ചയാണ്.. കാരണം അത്രമേൽ അവളിൽ താനും തന്നിൽ അവളും അടിമപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു… അവളില്ലാതെ ഒരു ജീവിതത്തെ കുറിച്ച് ചിന്തിക്കാൻ പോലും ലക്കിക്ക് പ്രയാസമായിരുന്നു… ഡ്രൈവിങ്ങിന് ഇടയിലും അവളുടെ കൈകൾ അവളുടെ കഴുത്തിലെ ലക്‌മിയ എന്നെഴുതിയ ലോക്കറ്റിൽ മുറുകി..എന്തോ ഒരാശ്വാസം അവൾക് തോന്നിയിരുന്നു… അവൾ ഫോൺ എടുത്തു മിയയുടെ സുഹൃത്തിനെ കാൾ ചെയ്തു..

അവൻ കാൾ അറ്റൻഡ് ചെയ്യുന്നില്ലെന്ന് കണ്ടതും അവളിലെ ഭീതി കൂടി വന്നു.. " അവന്റെ കൂടെ കേരളത്തിലേക്ക് പോവുമെന്നായിരുന്നു പറഞ്ഞത്.. അവനുമിപ്പോൾ കാൾ അറ്റൻഡ് ചെയ്യുന്നില്ലല്ലോ.. അവനുള്ളത് കൊണ്ട് അതികം ഭയക്കാനൊന്നുമില്ല…അവനെ കൊന്നിട്ടല്ലാതെ അവർക്കവളെ ഒന്ന് സ്പർശിക്കാൻ പോലും കഴിയില്ല.." സ്വയമത് പറഞ്ഞു ആശ്വസിപ്പിക്കുമ്പോൾ അവൾ അറിഞ്ഞിരുന്നില്ല താൻ പ്രതീക്ഷ വെയ്ക്കുന്നവൻ ഇപ്പോൾ മിയയുടെ ഒപ്പമില്ല എന്നുള്ളത്.. അവൾ ഒരു കൈ കൊണ്ട് ഡ്രൈവ് ചെയ്തു ലൈത്തിനെ കാൾ ചെയ്തു.. --------------- കൈയ്യിലുള്ള പാവയെ വെച്ച് കാറിലിരുന്നു കളിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുകയായിരുന്നു അലാൻ.. അവൻ വല്ലാത്തൊരു കൗതുകത്തോടെ ആ പാവയുടെ മൂക്കും ചുണ്ടുമെല്ലാം പിടിച്ചു നോക്കി.. പതിയെ അവന്റെ കുഞ്ഞ് ചുണ്ടുകളിൽ ഒരു പുഞ്ചിരി വിരിഞ്ഞിരുന്നു… "ബാബി ബോയ്… മ്മൾ മ്മടെ കൂതെ ളയെ കാണാ പോവാ.." ആ പാവയെ നോക്കി കൊഞ്ചലോടെ അത് പറയുമ്പോൾ ആ കുഞ്ഞറിഞ്ഞിരുന്നില്ല അവന്റെ അമ്മയവിടെ അനുഭവിക്കുന്ന വേദനയെ കുറിച്ച്.. ആ പാവയെ വെച്ച് പലതും കളിക്കുന്നതിനിടയിൽ ആ പാവ കാറിന്റെ ഗ്ലാസ്‌ അടയ്ക്കാത്തത് കൊണ്ട് തന്നെ അതിലൂടെ പുറത്തേക്ക് തെറിച്ചു പോയി..

അവൻ പതിയെ പതിയെ സീറ്റിലൂടെ പിച്ച വെച്ച് ഡോറിന്റെ അടുത്തെത്തി… അവൻ തന്റെ നീല കാണുകളാൽ നിലത്ത് കിടക്കുന്ന പാവയിലേക്ക് ഒന്ന് നോക്കിയ ശേഷം ആ ഡോറിലൂടെ തല ഇട്ടു നോക്കി… പെട്ടെന്നവൻ നിലത്തേക്ക് മറിഞ്ഞു വീണു… "മ്മാ…." എന്ന് പറഞ്ഞു കുറച്ചു നേരം കരഞ്ഞു നോക്കിയെങ്കിലും ആരുമത് കേൾക്കുന്നില്ലെന്ന് മനസ്സിലായത് പോലെ അവൻ സ്വയം എഴുന്നേറ്റ് ആ പാവക്ക് അരികിലേക്ക് നടന്നു ആ പാവ കൈയ്യിൽ എടുത്തു… ശരീരത്തിൽ പലയിടത്തും മുറിവുകൾ ഉണ്ടെങ്കിൽ പോലും തന്റെ പാവയെ കിട്ടിയ സന്തോഷത്തിൽ അവന്റെ ചുണ്ടുകൾ വിടർന്നു… അവൻ പതിയെ പതിയെ ആ പാവയെയും കൊണ്ട് മുന്നോട്ട് നടന്നു… _____ "അന്മിയാ ലൈത്.. ഇത് തനിക്കുള്ള അവസാന അവസരമാണ്.. തന്റെ കൂടെ ഉള്ളവനിപ്പോൾ മരിച്ചു കിടക്കുന്നത് നീ കണ്ടില്ലേ.. അത് പോലെ നീയും കിടക്കേണ്ടി വരും.. അങ്ങനെ ചെയ്യാതിരിക്കണേൽ നിനക്ക് മുൻപിൽ ഒരു മാർഗമേ ഉള്ളു.. ഹോത്രി മാണിക്യം എന്റെ കാൽക്കൽ വെച്ച് ഇനി സ്വന്തം കാര്യം നോക്കി ജീവിക്കുക.. ആ കോളനി ഞങ്ങളുടെ ഫ്ലാറ്റ് നിർമിക്കാൻ വേണ്ടി നൽകുക… ഇതെല്ലാം പറ്റുമോ നിനക്ക്..??"

ഫെർനാന്റസ് അവൾക് നേരെ നിന്ന് ചോദിച്ചതും അവൾ എവിടെ നിന്നോ ധൈര്യം സംഭരിച്ചു അയാളുടെ കൈ തട്ടി മാറ്റി വീറോടെ അയാൾക് മുന്നിൽ നിന്നു… "ഇല്ലാ…എന്നെ നീ കൊന്നോ..ഇവിടെ വെച്ച് ഈ നിമിഷം നിനക്കെന്നെ കൊല്ലാം.. പക്ഷേ എന്നെ കൊന്നാൽ പോലും ഒരിക്കലും നിനക്കാ ഹോത്രി മാണിക്യം ലഭിക്കില്ല… അതിന് അനുവദിക്കില്ല ഞാൻ… " അവൾ ഉറച്ച ശബ്ദത്തോടെ അത് പറഞ്ഞതും അയാൾ അവൾക് നേരെ കൈയ്യൊങ്ങി.. പെട്ടെന്നെന്തോ ഓർത്ത പോലെ അയാൾ തന്റെ കൈ പിൻവലിച്ചു അവളെ നോക്കി.. അയാളുടെ കൈകൾ തന്റെ ശരീരത്തിൽ അവൾ ഒഴിച്ച ആസിഡ് കാരണമായി ഉണ്ടായ മുറിവിലൂടെ ഓടിച്ചു.. "സ്സ്…" എരിവ് വലിച്ചു കൊണ്ടയാൾ കണ്ണുകൾ മുറുകെ അടച്ചു തുറന്നു… പതിയെ അയാളുടെ ചുണ്ടിലൊരു ക്രൂരമായ ചിരി വിരിഞ്ഞു…. "നിന്നെ എങ്ങനെ പാഠം പഠിപ്പിക്കണമെന്ന് എനിക്കറിയാം.." അതും പറഞ്ഞു കൊണ്ടയാൾ അടുത്ത് നിന്നൊരു കുപ്പി എടുത്തു കൊണ്ട് അതിലുള്ള ആസിഡ് അവളുടെ ശരീരത്തിലേക്ക് ഒഴിച്ചു… "ആാാ….." നിമിഷ നേരം കൊണ്ട് അവളുടെ ശബ്ദം അവിടെയാകെ അലയടിച്ചു കേട്ടു.. വീണ്ടും ആ മനുഷ്യ ശരീരം ശരീരം വെന്തുരുകുന്ന വേദന സഹിച്ചു… അവളുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു വന്നു..ഒന്ന് മരിച്ചു കിട്ടിയിരുന്നെങ്കിൽ എന്നവൾ ജീവിതത്തിൽ ആദ്യമായി ആഗ്രഹിച്ചു പോയിരുന്നു… അത്രമേൽ അസ്സഹനീയമായിരുന്നു ആ വേദന…

"ഒരിക്കൽ കൂടെ ചോദിക്കുവാ.. നീ ആ ഹോത്രി മാണിക്യം തരുന്നോ.." "ഇല്ലാ.." ആ അസഹനീയ വേദനിക്കിടയിലും അവളുടെ വാക്ക് ഉറച്ചതായിരുന്നു…. സ്വന്തം ജീവനെ പോലും നോക്കാതെ.. അത്തരം ഒരവസ്ഥയിലും അവൾ ഓർത്തിരുന്നത് മറ്റുള്ളവരെ കുറിച്ചായിരിന്നു.. അവൾ സംരക്ഷിച്ചിരുന്നത് നാളെകളിൽ പലർക്കും വെളിച്ചമാവേണ്ട ശക്തിയായിരുന്നു… അതിനിടക്ക് എപ്പോയോ ലൈത്തിനെയും മക്കളെയും കുറിച്ചോർത്തതും അവളുടെ നീല കണ്ണുകൾ വീണ്ടും നിറഞ്ഞു വന്നു…എങ്കിലുമവൾ മുഖത്തൊരു പുഞ്ചിരി വരുത്താൻ ശ്രമിച്ചു… താൻ തോറ്റില്ലെന്ന് അവരെ അറിയിക്കാൻ എന്നോണം. "നിനക്കെന്താടി അത് പറഞ്ഞാൽ.. ചാവാൻ കിടക്കുമ്പോഴും നിനക്കെന്താടി ഇത്രയ്ക്കു അഹങ്കാരം…" "അഹങ്കാരം തന്നെയാടോ… ഞാനിവിടുന്ന് മരിച്ചാലും തന്നെ ഒന്നും അതികം കാലം ജീവിക്കാൻ ആരും അനുവദിക്കുകയില്ല… കാരണം എന്റെ അഹങ്കാരത്തിന് കാരണമായൊരു ജനത എനിക്ക് പിന്നിലുണ്ട്… എന്റെ ഭർത്താവുണ്ട്.. കൂടെ ഞാൻ അവശേഷിപ്പിച്ച പലതും തനിക്കെതിരെയുണ്ട്… അതൊക്കെ ഓർത്തുള്ള അഹങ്കാരം തന്നെയാ ഇത്.." ഇടക്ക് വേദനയാൽ പുളയുന്നുണ്ടെങ്കിലും അവൾ പറഞ്ഞതും അയാൾ ഒരു ബക്കറ്റ് അവളുടെ ശരീരത്തിലേക്ക് കമ്മയതി..

വീണ്ടും ആസിഡ് തന്നെയാണെന്ന് കരുതിയവൾ കണ്ണുകൾ അടച്ചു… പക്ഷേ അയാൾ ഒഴിച്ചിരുന്നത് ജലമായിരുന്നു… വെന്തുരുകിയ ശരീരത്തിലേക്ക് ജലം ഒഴിച്ചത് കാരണം അവൾ നീറി പുളഞ്ഞു. "എന്നിൽ നിന്നൊന്നും കിട്ടില്ലെന്ന്‌ അറിഞ്ഞില്ലേ.. ഇനിയെങ്കിലും ഒന്ന് കൊന്ന് തന്നൂടെ.." അവൾ പറഞ്ഞു തീരുന്നതിനു മുന്നേ അയാളുടെ ആളുകളിൽ ഒരു തടിയനായ ഗുണ്ട വന്നു അവളെ റോഡിലേക്ക് വലിച്ചെറിഞ്ഞു.. -------- "നീ നീയെവിടെയാ ലൈത്…??" അതും ചോദിച്ചു കൊണ്ട് ലക്കി വണ്ടി സ്പീഡിൽ ഡ്രൈവ് ചെയ്തു.. " ആഹ്…" ആരുടെയോ ഒരലർച്ച കെട്ടവൾ ബ്രേക്ക്‌ പിടിച്ചു മുന്നോട്ട് നോക്കിയതും അവളുടെ വണ്ടിയുടെ ഗ്ലാസ്സിലേക് ഒരു പെൺകുട്ടി തെറിച്ചു വീണിരുന്നു.. തന്നിലേക്ക് തന്നെ നോക്കി നില്കുന്നയാ നീല മിഴികൾക് ഉടമയായ മിയയുടെ മുഖത്ത് നിന്ന് രക്തം ഒലിച്ചിറങ്ങുന്നുണ്ടെങ്കിലും ആ മുഖത്ത് നിറഞ്ഞ പുഞ്ചിരിയായിരുന്നു…കൈയ്യിലെ നീല ചിത്ര ശലഭത്തിന്റെ ടാറ്റു അവ്യക്തമായി കാണുന്നുണ്ടായിരുന്നു.. മിയ കാറിന്റെ ഗ്ലാസിൽ നിന്ന് കൈകൊണ്ട് തുഴഞ് എഴുന്നേൽക്കാൻ ശ്രമിച്ചു കൊണ്ട് സൈഡിലേക് നോക്കിയതും നിമിഷ നേരം കൊണ്ട് എന്തോ അരുതാത്തത് കണ്ടത് പോലെ അവളുടെ മുഖത്ത് ഭീതി നിറഞ്ഞു… "വേണ്ടാ……!!" മിയയുടെ അലർച്ച അവിടമാകെ അലയടിച്ചു കേട്ടു…...... തുടരും....

മുന്നത്തെ പാർട്ടുകൾ വായിക്കാൻ ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...