🦋 THE TITALEE OF LOVE🦋: ഭാഗം 68

രചന: സൽവ

"വേണ്ടാ……!!" മിയയുടെ അലർച്ച അവിടമാകെ അലയടിച്ചു കേട്ടു… ഫെർണാൻെറസിന്റെ അടുത്തേക്ക് കൈയ്യിലുള്ള പാവയെയും കൊണ്ട് പിച്ച വെച്ച് പോവുന്ന അലാന്റെ അടുത്തേക്ക് പോവാൻ വേണ്ടിയവൾ കൈകൾ കൊണ്ട് തുഴഞ് ലക്കിയുടെ കാറിൽ നിന്ന് ഇറങ്ങി.. തന്റെ മുന്നിലുള്ള മിയയുടെ അവസ്ഥ കണ്ട് എന്ത് ചെയ്യണം എന്നറിയാതെ ലക്കിയുടെ കൈ ഏതോ ഒരവസ്ഥയിൽ വണ്ടിയുടെ ഗിയറിലൂടെ കടന്നു പോയതും ആ കാർ ചീറി പാഞ്ഞു മറ്റെവിടെ നിന്നോ വന്ന ദൗലയുടെ കാറിൽ ചെന്നിടിച്ചു.. ഇരു കാറുകളും തകർന്നു പോയിരുന്നു… വാഹനത്തിൽ ഉണ്ടായിരുന്ന ലക്കിയും ദൗലയും ബോധം മറിഞ്ഞു പോയി.. ആ കാഴ്ച ഭയത്തോടെ നോക്കി മിയ തിരിയുന്നതിനു മുൻപേ ഫെർനാന്റസ് അലാനെ കൈയ്യിൽ എടുത്തു.. നിഷ്കളങ്കമായ ചിരിയോടെ ഫെർണാൻെറസിന്റെ താടിയും മുടിയും പിടിച്ചു നോക്കുന്ന തിരക്കിലായിരുന്നു അലാൻ.. "ഇപ്പോൾ നീയെന്ത് പറയുന്നു മിയാ.." തന്റെ അടുത്തേക്ക് ഇയാഞ്ഞിഴഞ് വരുന്നു മിയയെ നോക്കി അയാൾ പറഞ്ഞതും അവൾ അരുതെന്ന ഭാവത്തിൽ അയാൾക്കാടുത്തേക്ക് പോയി… "മോനെ… മോന് അങ്കിൾ ഒരു സാധനം കാണിച്ചു തരാം.." അതും പറഞോണ്ടയാൾ അവന്റെ കൈയ്യിലുള്ള പാവയെ ദൂരേക്ക് വലിച്ചെറിഞ്ഞു…

"ബാബീ ബോയ്.." ദൂരെയായി കിടക്കുന്ന തന്റെ പാവയെ നോക്കിയവൻ പൊട്ടി കരഞ്ഞതും ആ ക്രൂരൻ ഒരു കഷ്ണം തുണിയെടുത്തു ആ കുഞ്ഞ് വാഴയിൽ ചിരുതി.. ഒരു കഷ്ണം കയറെടുത്ത് ആ കുഞ്ഞ് കൈകൾ കെട്ടിയിട്ടു.. ശബ്ദമില്ലെങ്കിലും അലാൻ കരയുകയാണെന്ന് മിയക്കറിയാമായിരുന്നു.. മണ്ണിലൂടെ പൊള്ളുന്ന ശരീരവും വെച്ച് ഇയഞ്ഞിയഞ്ഞു അവൾ അയാളുടെ കാലിൽ പിടിച്ചു.. "എന്റെ… എന്റെ ബാർബി ബോയെ വെറുതെ വിട്ടൂടെ…" അയാളുടെ കാലിൽ പിടിച്ചു കൊണ്ടത് പറയുമ്പോൾ അവളുടെ നീല മിഴികൾ നിറഞ്ഞിട്ടായിരുന്നു… "ഇത്രയും നേരം നിന്റെ അഹങ്കാരം എന്തായിരുന്നു…" അതും പറഞ്ഞു കൊണ്ടയാൾ അവളെ കാലിൽ നിന്ന് തൊഴിച്ചതും അവൾ വീണ്ടും കൈകൾ ഏന്തി അയാളുടെ കാലിൽ തൊട്ടു.. "പ്ലീസ്.. എന്റെ ബാർബി ബോയെ വെറുതെ വിട്… അവൻ കുഞ്ഞല്ലേ അവനിതൊന്നും അറിയില്ല… ദേഷ്യം എന്നോടല്ലേ.. എന്നെയെന്തും ചെയ്തോ.. എന്റെ മോനെ മാത്രം വെറുതെ വിട്ടാൽ മതി.." അയാളുടെ കാലുകളിൽ മുറുകെ പിടിച്ചത് പറയുമ്പോൾ അവളുടെ ശബ്ദം ഇടറിയിരിന്നു… അവളുടെ വാക്കുകൾ ദയനീയത നിറഞ്ഞതായിരുന്നു… ആർക്ക് മുന്നിലും തോൽക്കാതിരുന്നവൾ മാതൃതത്തിന് മുൻപിൽ തോറ്റു കൊടുക്കുകയായിരുന്നു…!!

അവളുടെ നീല മിഴികൾ കെട്ടിയിട്ട അലാനിലേക്ക് നീണ്ടു കൊണ്ടിരുന്നു… "ബാർബി ബോയ്..!!" ചുണ്ടുകളാൽ അതും മൊഴിഞ്ഞവൾ ആ ക്രൂരന്റെ കാലുകളിൽ വീണു കൊണ്ട് പൊട്ടി കരഞ്ഞു.. തന്റെ കാലുകളിൽ പിടിച്ചു കൊണ്ട് കരയുന്ന മിയയെ.. അല്ലാ.. അവളെന്ന അമ്മയെ അയാൾ കാലുകൊണ്ട് തൊഴിച്ചു.. തന്റെ ശക്തമേറിയ കാൽ കൊണ്ട് ആദ്യമേ പൊള്ളിയിരുന്ന അവളുടെ മാറിടത്തിൽ അമർത്തി… ഒരു നിമിഷം ആ സ്ത്രീ നിശ്ചലം ആയിരുന്നെങ്കിലും അടുത്ത നിമിഷം അസ്സഹനീയ വേദനയിലും അവളുടെ ചുണ്ടുകൾ ഒന്ന് മാത്രമേ മൊഴിയുന്നുണ്ടായിരുന്നുള്ളു.. "എന്റെ മോനെ വിട്.." അതൊന്നും വക വെയ്ക്കാതെ അയാൾ കിടത്തിയ സ്ഥലത്ത് കിടന്ന് കൈയ്യും കാലുമിട്ടടിക്കുന്ന ആ പിഞ്ച് കുഞ്ഞിനെ ജീവനോടെ ഒരൊറ്റ വെട്ടിനു രണ്ടാക്കി മാറ്റി… ആ കുഞ്ഞിന് ഒന്ന് ശബ്ദത്തിൽ കരയാൻ പോലും പറ്റിയില്ല.. "അലാൻ…!!" അവളിലെ അമ്മയുടെ ശബ്ദത്തിലുള്ള ശബ്ദം ഈ ലോകം മുഴുവൻ കേൾക്കുമായിയുന്നു… അവളുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു വന്നു..മോനെ എന്ന് വിളിച്ചു അലറി കരയുന്ന അവളെ ഇടക്കിടക്ക് നോക്കിയ ശേഷം ആ ക്രൂരൻ ഒന്നുമറിയാത്ത പിഞ്ച് കുഞ്ഞിനെ വെട്ടി നുറുക്കി.. ഇതെല്ലാം കാണുന്നതിലും ബേധം ആ നിമിഷം മരിക്കുന്നതായിരുന്നെന്ന് അവൾ ആഗ്രഹിച്ചു പോയിരുന്നു…

പെട്ടെന്നവൾ തനിക്ക് പറ്റുന്ന പോലെ എഴുന്നേറ്റ് നിന്നു അയാൾക്കരികിലേക്ക് പോയി അയാളുടെ കഴുത്തിൽ മുറുകെ പിടിച്ചു. "ഡോ… നീയെന്റെ മോനെ….നിന്നെ ഞാനിന്ന് കൊല്ലും.." അയാളുടെ കഴുത്തിൽ പിടിച്ചു അമർത്തി കൊണ്ടവൾ പകയോടെ പറഞ്ഞതും ഫെർനാന്റസ് അവൾ തട്ടി മാറ്റി.. അശക്തയായതിനാൽ അവൾ അപ്പോൾ തന്നെ നിലത്തേക്ക് വീണു.. "ഇതാ നിന്റെ പുന്നാര മോൻ…ദേ നിന്റെ മോന്റെ ശരീരം നീ തന്നെ പച്ചക്ക് തിന്നെടി…." അവളുടെ മുന്നിലേക്ക് അവളുടെ സ്വന്തം കുഞ്ഞിന്റെ മൂന്നാക്കിയ ശരീരം വെച്ച് കൊണ്ടയാൾ പറഞ്ഞതും അവൾ കണ്ണുകൾ ഇറുക്കെ അടച്ചു… പെട്ടെന്നവൾ കണ്ണുകൾ തുറന്നതും ആ കണ്ണുകൾ ഒരേ സമയം നിറയുകയും അതെ നീല കണ്ണുകളിൽ തന്നെ പക ആളി കത്തുക്കയും ചെയ്തു… "ഞാൻ തിരിച്ചു വന്നിരിക്കും.!! " അയാളുടെ കണ്ണുകളിൽ തന്നെ ഉറ്റ് നോക്കിയത് പറയുമ്പോൾ അവളുടെ കണ്ണുകളിൽ യദാർത്ഥത്തിൽ എല്ലാം നഷ്ടപ്പെട്ടവളുടെ ഭാവമായിരുന്നി… "ഇപ്പോഴും നിന്റെ അഹങ്കാരം നിലച്ചില്ലെടി.." അതും പറഞ്ഞോണ്ട് അയാൾ അവളുടെ തളർന്ന ശരീരത്തിലേക്ക് കത്തി കുത്തിയിറക്കി.. അവൾ തന്റെ അന്ത്യ ശ്വാസം വലിച്ചു വിടുന്നതിനു മുൻപ് അവളുടെ ചുണ്ടുകൾ ചെറുതായൊന്ന് വിടർന്നു..

അവളുടെ കണ്ണുകൾ മൂന്ന് ഭാഗങ്ങളായി കിടക്കുന്ന അലാന്റെ ശരീരത്തിൽ ആയിരുന്നു ..പതിയ ആ നീല കണ്ണുകൾ അടഞ്ഞു.. പലതും ലോകത്തു അവശേഷിപ്പിച്ചു കൊണ്ടവൾ പോയി… •°•°•°•°•°•°•°•°• അത്രയും പറഞ്ഞു തീർന്ന ലൈത് കരയോടടുക്കാൻ വെമ്പി വരുന്ന തിരയിലേക്ക് തന്നെ കണ്ണ് നട്ടിരുന്നു.. ആ മുഖത്തുള്ള ഭാവം എന്താണെന്ന് ആർക്കും ഊഹിക്കാൻ പോലും കഴിഞ്ഞിരുന്നില്ല… ഒഴുകാൻ ഇനി കണ്ണുനീർ ബാക്കിയില്ലാത്തത് കൊണ്ടോ എന്തോ ആ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞില്ല.. പക്ഷേ ആ കണ്ണുകളിൽ നോക്കിയാൽ ഏതൊരുവനും അവന്റെ വേദന മനസ്സിലാക്കാമായിരുന്നു…പ്രിയപ്പെട്ടതെല്ലാം നഷ്ടപ്പെട്ടവന്റെ വേദന..!! ദൗല അവനെ തന്നെ നോക്കി നിന്നു… സത്യമാണ്..അവനെ പ്രണയിക്കാനുള്ള ഒരർഹതയും തനിക്കില്ല… മിയ അവനെ പ്രണയിച്ചതിന്റെ പകുതി പോലും എനിക്കവനെ പ്രണയിക്കാനാവില്ല…അവൻ മിയയെ പ്രണയിച്ച പോലെ എന്നെ അവനും പ്രണയിക്കാനാവില്ല.. അവനെ നോക്കിയവൾ മനസ്സിലോർത്തു..എല്ലാവരും മറ്റെന്തോ അവസ്ഥയിൽ ആയിരുന്നു.. മിയയുടെ മരണം എന്നത് ഇത്രമേൽ വേദന ഉള്ളതായിരുന്നെന്ന് അവരെല്ലാം അപ്പോയായിരുന്നു അറിഞ്ഞത്.. ഇതെല്ലാം കേട്ട് ഒരുതരം തരിപ്പിൽ ആയിരുന്നു ലക്കീ…

ഓർമയിൽ ഇല്ലെങ്കിൽ പോലും മിയ അവളുടെ മനസ്സിനെ സ്വാധീനീച്ചിരുന്നു.. ഓർമയുടെ കോണുകളിൽ എവിടെയോ ആ നീല കണ്ണുകളും അവളിലെ പുഞ്ചിരിയും കടന്നു വന്നു.. അവൾ കണ്ണുകൾ ഇറുക്കെ അടച്ചെങ്കിലും അവളുടെ കണ്ണുകൾ അനുസരണയില്ലാതെ നിറഞ്ഞു വന്നു.. "ഞാൻ കാരണമല്ലേ… എനിക്ക് വേണ്ടിയല്ലേ… അവളും ആ പിഞ്ച് കുഞ്ഞും അത്രയേറെ വേദന സഹിച്ചത്..??അവർ മരിച്ചത്…???" ഉള്ളിൽ അങ്ങനെയൊരു ചോദ്യം ഉയർന്നു വന്നതും ലക്കിയിൽ കുറ്റബോധം നിറഞ്ഞു വന്നു… "ഞാൻ കാരണമാ.. എല്ലാം ഞാൻ കാരണമാ.. എന്നെ അത്രയും ഇഷ്ടപ്പെട്ട അവൾക് ഞാൻ കാരണം കിട്ടിയത് മരണമാ…" ഉൾ മനസ്സിൽ നിന്ന് ആരോ വിളിച്ചു പറയുന്നത് പോലെ തോന്നിയതും അവൾ കണ്ണുകൾ മുറുകെ അടച്ചു കൈകൾ മുടിയിൽ കൊരുതി… "ലക്കീ.." സ്നേഹത്തോടെ തന്നെ നോക്കി വിളിക്കുന്നവളുടെ മുഖം കണ്മുൻപിൽ തെളിഞ്ഞു വന്നു..അവളുടെ മനസ്സിലേക്ക് മിയയോടൊപ്പമുള്ള ചില ഭാഗങ്ങൾ തെളിഞ്ഞു വന്നു കൊണ്ടിരുന്നു… ആ നീല മിഴികൾ വീണ്ടും വീണ്ടും അവളുടെ മനസ്സിൽ തെളിഞ്ഞു വന്നു… അവൾക് തലയിൽ നിന്ന് അസ്സഹനീയമായ വേദന തോന്നി.. "ആാാാ…." ശബ്ദത്തിൽ അലറി വിളിച്ചു കൊണ്ടവൾ നിലത്തേക്ക് വീണതും ആഹിയുടെ ലൈത്തും ഓടി വന്നു അവളെ എടുത്തു ആശുപത്രിയിലേക്ക് കൊണ്ട് പോയി.. ______•🦋

"കുഴപ്പമൊന്നുമില്ല… നിങ്ങൾക്കറിയാല്ലോ ആറ് വർഷം മുൻപ് നടന്ന ആ ആക്‌സിഡന്റിൽ ലാക്കിയയുടെ സെറിബ്രത്തിന് ചെറിയ രീതിയിലുള്ള പരിക്കുണ്ടായിരുന്നു.. അത് കൊണ്ടായിരുന്നല്ലോ അന്ന് അവളുടെ ഓർമ നഷ്ടപ്പെട്ടത്.. വീണ്ടും ആ കാര്യങ്ങൾ ഓർത്തെടുക്കുമ്പോൾ ഒരസ്വസ്ഥത തോന്നും.. പക്ഷേ ഒരിക്കലും അതിനെ ഭയന്ന് നിങ്ങൾ കാര്യങ്ങൾ അവളോട് പറയാതിരിക്കരുത്.. കാരണം അത് ഭാവിയിൽ വലിയ ഒരുപാട് പ്രശ്നങ്ങൾക്ക് കാരണമാവും.." ഡോക്ടർ പറഞ്ഞതും ആഹിയൊന്നു തലയാട്ടിയ ശേഷം പുറത്തിറങ്ങി.. ലക്കിയെ കിടത്തിയ മുറിയിൽ കയറി.. ഏതോ ഒരവസ്ഥയിൽ എങ്ങോട്ടോ നോക്കി നിൽക്കുകയായിരുന്നു ലക്കി..അവളുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞിട്ടായിരുന്നു.. "ലക്കീ…" അവൻ വിളിച്ചതും അവൾ ഞെട്ടി കൊണ്ട് തിരിഞ്ഞു നോക്കിയ ശേഷം പൊട്ടി കരഞ്ഞു.. "എന്ത് പറ്റിയെടി.." അവള്ടെ അടുത്ത് പോയി അവളെ ചേർത്തി നിർത്തിയവൻ ചോദിച്ചതും അവൾ നിറഞ്ഞ കണ്ണാലെ അവനെയൊന്ന് നോക്കിയ ശേഷം അവന്റെ നെഞ്ചോട് ചേർന്ന് വീണ്ടും കരഞ്ഞു.. "ഞാനന്നെ പറഞ്ഞില്ലേ ഞാനൊരു ശാപം പിടിച്ച ജന്മം തന്നെയാണെന്ന്.. എനിക്ക് വേണ്ടിയല്ലേ എന്റെ മിയയും ആ പാവം കുഞ്ഞും ബലിയായത്…"

അവൾ എങ്ങാലോടെ പറഞ്ഞതും അവൻ അവളുടെ തലയിലൂടെ തലോടി അവളെ ആശ്വസിപ്പിച്ചു… "നീയെന്താ പറയുന്നത്… അതെല്ലാം നിന്റെ തോന്നൽ മാത്രമാണ്.. " അവളത് പറഞ്ഞെങ്കിലും അവളടങ്ങിയില്ല..അവനെങ്ങനെയൊക്കെയോ അവളെ കാര്യങ്ങൾ പറഞ്ഞു മനസ്സിലാക്കിപ്പിച്ചെങ്കിലും അവളുടെ മനസ്സിൽ എവിടെയോ ഒരു കുറ്റബോധം തങ്ങി നിന്നു… "എനിക്ക് പുറത്തിറങ്ങാൻ പറ്റുമോ.." അവൾ ചോദിച്ചതും അവൻ അവളെയും കൊണ്ട് പുറത്തിറങ്ങി.. സമയം വൈകുന്നേരം ആയിട്ടുണ്ടായിരുന്നു..അവളാദ്യം നോക്കിയത് വല്ലാത്തൊരവസ്ഥയിൽ എങ്ങോട്ടോ നോക്കി നിൽക്കുന്ന ലൈത്തിനെ ആയിരുന്നു.. "കേവലം ആഹി എന്നിൽ നിന്ന് അകന്ന് നിന്നപ്പോൾ ഞാനെത്ര മാത്രം വേദനിച്ചിരിന്നു… ജനിച്ചിട്ട് പോലുമില്ലാത്ത എന്റെ കുഞ്ഞു പോയപ്പോൾ ഞാനെത്ര വേദനിച്ചിരുന്നു… അങ്ങനെയാണേൽ ഇക്കാന്റെ അവസ്ഥ എന്തായിരിക്കും… സ്വന്തം ഭാര്യ എന്നെന്നേക്കുമായി പോയില്ലേ.. കൂടെ കളിച്ച മകനെ അതിക്രൂരമായി വെട്ടി കൊന്നില്ലേ..???" മനസ്സിൽ ഓർത്തു കൊണ്ടവൾ അവന്റെ അടുത്ത് പോയിരുന്നു.. "ഇക്കാ.." അവൾ വിളിച്ചതും അവൻ തിരിഞ്ഞു നോക്കി.. "ഞാൻ കാരണല്ലേ നിങ്ങടെ മിയ പോയത്.." "ആര് പറഞ്ഞു…"

അതും പറഞ്ഞോണ്ട് അവൻ അവളെ ചേർത്ത് വെച്ച് ചുണ്ടിലൊരു പുഞ്ചിരി വരുത്തി… ഒരുപാട് വേദനകൾ ഉള്ളിലൊതുക്കി കൊണ്ടൊരു പുഞ്ചിരി..!! ഏറെ നേരമവൾ അവന്റെ മടിയിൽ തല വെച്ച് കിടന്നതായിരുന്നു.. ഇരുവരുടെയും സങ്കടങ്ങൾ കുറഞ്ഞു വന്നു.. "പിന്നെയെന്താ സംഭവിച്ചത്.. ഞാനെങ്ങനെ രക്ഷപ്പെട്ടു.. ഡൗലയ്ക്കെങ്ങനെ മിയടെ കണ്ണ് ലഭിച്ചു…??" ലക്കിയത് ചോദിച്ചതും അവനൊന്നു ചിന്തിച്ച ശേഷം പറഞ്ഞു തുടങ്ങി.. •°•°•°•°•°•°÷ "ഡോക്ടർ … വേഗം വാ ഒരു എമർജൻസി കേസ് വന്നിട്ടുണ്ട്.." വെപ്രാളത്തോടെ ഒരു നേഴ്സ് വന്നു പറഞ്ഞതും ലൈത് വേഗം തന്നെ കാശുവാറ്റിയിലേക്ക് ഓടി.. എന്തിനെന്നു അറിയാതെ അവന്റെ ഹൃദയം വല്ലാതെ മിടിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.. "ആരാണെന്ന് പോലും മനസ്സിലാവുന്നില്ല..ആ കുഞ്ഞിന്റെ ഒരവസ്ഥ.." നഴ്സുമാരിൽ ആരുടെയോ സംസാരം അവനിൽ എന്തെന്നില്ലാതെ വേവലാതി ഉണർത്തി… എന്ത് കൊണ്ടോ അവന്റെ മനസ്സിലേക്ക് മിയയുടെയും അലാന്റെയും മുഖം തെളിഞ്ഞു വന്നു.. അവൻ കൂടി നിൽക്കുന്ന നഴ്സുമാരെ വകഞ്ഞു മാറ്റി മുന്നോട്ട് ചെന്നതും കഷ്ണങ്ങളായി കിടക്കുന്ന കുഞ്ഞിന്റെ രക്തം ഒലിച്ച മുഖം കണ്ടതും അവൻ വെപ്രാളത്തോടെ അതിന്റെ അടുത്ത് കിടക്കുന്ന ശരീരത്തിലേക്ക് നോക്കി.. സീനിയർ എന്തോ പരിശോധിക്കാൻ വേണ്ടി അടഞ്ഞു കിടക്കുന്ന കണ്ണുകൾ തുറന്നതും ആ നീല കണ്ണുകൾ കണ്ട് എല്ലാം നഷ്ടപ്പെട്ടവനെ പോലെ ഒരു നിമിഷം അവൻ നിന്നു…. "മിയാ…."

അടുത്ത നിമിഷം അവന്റെ അലർച്ച എവിടെയാകെ അലയടിച്ചു കേട്ടു..ഒരു ഭ്രാന്തനെ പോലെ അവൻ ആ ഡോക്ടറെ തള്ളി മാറ്റി ആ ശവശരീരത്തെയും അതിന്റെ അടുത്ത് കിടക്കുന്ന മനുഷ്യ കുഞ്ഞിന്റെ കഷ്ണങ്ങളെയും കൂട്ടി വെച്ച് വാരി പുണർന്നു.. "മിയാ… എണീറ്റെ.. ദേ ആ കിടക്കുന്നത് നമ്മുടെ മോൻ അല്ലല്ലോ.. ഏയ്‌ അല്ലാ.. എന്റെ മോൻ അങ്ങനെയല്ലേ.. അല്ലാ.. നീയെന്തിനാ ഇങ്ങനെ കിടക്കുന്നെ.. വേഗം എഴുന്നേറ്റേ.. നിനക്ക് നമ്മടെ എലയെ കാണേണ്ടേ.." അവളുടെ മുഖം പിടിച്ചു കൊണ്ടവൻ പറഞ്ഞതും മറുപടിയൊന്നും ഇല്ലെന്ന് കണ്ട് അവൻ വീണ്ടും വീണ്ടും മിയാ മിയാ എന്ന് വിളിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു… ഡോക്ടർ കണ്ണ് കൊണ്ട് അവനെ പിടിച്ചു മാറ്റാൻ പറഞ്ഞതും രണ്ട് നഴ്സുമാർ വന്നു അവനെ പിടിച്ചു മാറ്റി.. "വിടെന്നെ.. അവളെന്റെ പെണ്ണാ… ഇടയ്ക്കവളിങ്ങനെയാ പിണങ്ങിയാൽ പിന്നെയൊന്നും മിണ്ടില്ല.." അതും പറഞോണ്ടവൻ അവരിൽ നിന്ന് കുതറി അവൾക് അടുത്തേക്ക് പോവാൻ തുനിഞ്ഞു.. "ഡോക്ടർ.. അവർ മരിച്ചിട്ടിപ്പോൾ അര മണിക്കൂറോളം ആയി.. തിതലീ ടാറ്റു ബോട്ടിന്റെ അടുത്ത് വെച്ച് കിട്ടിയതാ.. ആ കുഞ്ഞിനേയും അവരുടെയും ശരീരത്തിന്റെ കൂടെ മറ്റൊരു പെൺകുട്ടിയെയും കിട്ടിയിട്ടുണ്ട്.. അവളുടെ അവസ്ഥയും ഗുരുതരമാണ്…

" നഴ്സുമാരിൽ ഒരാൾ അവനെ മനസ്സിലാക്കിപിക്കാൻ വേണ്ടി പറഞ്ഞു… "ഇല്ലാ…" ശബ്ദത്തിൽ അലറി വിളിച്ചു കൊണ്ടവൻ നിലത്തേക്ക് ഊർന്നു വീണു.. ഒരുപാട് നേരങ്ങൾക് ശേഷം അവനാ സത്യം അംഗീകരിക്കുകയായിരുന്നു.. തന്റെ മിയയും ബാർബി ബോയും ഇനിയീ ലോകത്തില്ല എന്ന സത്യം.. ഏതോ ഒരവസ്ഥയിൽ അവനവിടെ അങ്ങനെ തന്നെ ഇരുന്നു.. ആലിയയും അർഷാടും ഹബ്ദയും എല്ലാം വന്നു കരയുന്നത് അവൻ കാണുന്നുണ്ടായിരുന്നു…അർഷാദ് അവന്റെ അടുത്തേക്ക് നടന്നു ചെന്നു.. "ലൈത് എഴുന്നേൽക് അവളെ കാണേണ്ടേ.. ഇപ്പോൾ തന്നെ കാണണം ബോഡി പോസ്റ്റുമാർട്ടം ചെയ്യാൻ പോവുകയാ നീ ഒന്ന് വന്നേ…" "ബോഡിയല്ല എന്റെ മിയയും മോനുമാ.." അവൻ പറഞ്ഞതും അർഷാദ് ഒന്നും പറയാതെ അവനെ കൊണ്ട് പോയി.. ഒരിക്കൽ കൂടെയവൻ അവളിലേക്ക് ഒന്ന് നോക്കി.. അവന്റെ ചുണ്ടുകൾ അനങ്ങിയില്ല കൈകൾ അനങ്ങിയില്ല… പക്ഷേ ആ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞൊഴുകി..എത്ര നേരമെന്നില്ലാതെ അവൻ തന്റെ പ്രണമായിരുന്നവളെ തന്നെ നോക്കി നിന്നു..അവൾക് അരികിലേക്ക് നടന്നു അവളുടെയും കുഞ്ഞിനേയും നെറുകയിൽ ചുണ്ടുകൾ ചേർത്തു.. "ഡോക്ടർ..പെട്ടെന്നൊരു ഐ ഡോൺറിനെ ആവശ്യമുണ്ട്..സാധാരണപോലെ കോർണിയ മാത്രം പോരാ മുഴുവനായിട്ടും വേണം.. നേരത്തെ കൊണ്ട് വന്ന ആ രോഗിക്കാ.." ഒരു നേഴ്സ് വന്നു മറ്റൊരു ഡോക്ടറിനോട് പറയുന്നത് ലൈത് കേട്ടു.. അവന്റെ മനസ്സിലേക്ക് മിയ മുൻപ് അവളുടെ കണ്ണുകൾ ധാനം ചെയ്യാൻ പറഞ്ഞത് ഓർമ വന്നു.. "എന്റെ മിയയുടെ കണ്ണുകൾ ധാനം ചെയ്യാം.." അത് പറഞ്ഞ ശേഷം അവൻ ഡോക്യൂമെന്റുകളിൽ എല്ലാം സൈൻ ചെയ്ത് കൊടുത്തു..

അവളുടെ കണ്ണുകകൾക് ഒന്നും പറ്റാത്തത് കൊണ്ട് തന്നെ അവളുടെ നീല കണ്ണുകൾ ഡൗലയ്ക്ക് മാറ്റി വെച്ച് കൊടുത്തു.. മിയയുടെയും കുഞ്ഞിന്റെയും ശരീരം പോസ്റ്റ്മോർട്ടത്തിന് ശേഷം വീട്ടിലേക്ക് കൊണ്ട് വന്നു.. ഒരു പോസ്റ്റ്മോർട്ടവും ഇല്ലാതെ അതൊരു കൊലപാതകം തന്നെയാണെന്ന് ആർക്കും പറയാൻ സാധിക്കുമായിരുന്നു.. അവരുടെ വെള്ള പുതച്ച ശരീരം നോക്കി കരഞ്ഞിരിക്കാനല്ലാതെ അവനൊന്നും സാധിച്ചിരുന്നില്ല… എലയെ ഇങ്ങോട്ട് കൊണ്ട് വരാൻ ശ്രമിച്ചെങ്കിലും അതവളുടെ ജീവന് തന്നെ ആപത്ത് ആണ് എന്നുള്ളത് കൊണ്ട് അത് ചെയ്തില്ല… ലക്കിയെ അവിടെയൊന്നും കണ്ടില്ല എന്നത് ആരുടേയും ചിന്തയിൽ ഇല്ലായിരുന്നു.. എല്ലാവരും എന്തോ ഒരവസ്ഥയിൽ ആയിരുന്നു.. ഒരു നാട് മുഴുവൻ അവളുടെ മയ്യത്ത് നോക്കി പൊട്ടി കരയുകയായിരുന്നു.. പോയത് അവന്റെ പ്രണയം മാത്രമല്ലല്ലോ.. ഒരു നാടിന്റെ രാജകുമാരിയല്ലേ.. "തെറ്റ് ചെയ്യാത്ത ആരെയും ഇന്ന് വരേ ഞങ്ങടെ കുഞ്ഞു വേദനിപ്പിച്ചിട്ടില്ല.. എന്നിതെന്തിന് ദൈവമേ ഞങ്ങടെ മിയ മോൾക് ഈ ഗതി വന്നു.." അലറി കരയുന്ന സ്ത്രീകൾ അവളുടെ ഓരോ മഹത്വങ്ങൾ വിളിച്ചു പറയുകയായിരുന്നു… അവൻ മാത്രം ഒന്നും പറയാതെ ഒരു ശിലയെ പോലെ അവളുടെ മുഖത്തേക്കങ്ങനെ നോക്കിയിരുന്നു..

കണ്ണുകൾ നിയന്ത്രണമില്ലാതെ ഒഴുകുന്നുണ്ട് എന്നത് മാത്രമായിരുന്നു അവൻ ജീവനോടെ ഉണ്ട് എന്നുള്ളത് തെളിയിക്കുന്നത്.. പലരും സഹതാപത്തോടെ അവനെ നോക്കുന്നുണ്ടെങ്കിലും അവനതൊന്നും കണ്ടില്ലാ.. അവളുടെ മയ്യത്ത് മറവ് ചെയ്യുന്നതെല്ലാം അവൻ നോക്കി നിന്നു..അവസാനം അലാനെ മറവ് ചെയ്യാൻ പോയതും അവൻ ഓടി ചെന്നു അവരെ തടഞ്ഞു.. "വേണ്ടാ….മോന് ഇരുട്ട് പേടിയാ… അവനിങ്ങനെ കിടന്നോട്ടെ.. അല്ലെങ്കിൽ വേണ്ടാ ഞാൻ കൊണ്ടോയിക്കോളാം എന്റെ മോനെ…." അതും പറഞ്ഞവൻ ഒരു ഭ്രാന്തനെ കഫൻ ചെയ്ത് വെച്ചെയെ കുഞ്ഞിനെ മാറോടു ചേർത്ത് വെച്ചു… ജീവനറ്റെങ്കിലും അവനത് അവന്റെ കുഞ്ഞ് തന്നെയാണല്ലോ.. ആളുകൾ പലതും പറഞ്ഞു അലാന്റെ മയ്യത്ത് അവന്റെ കൈയ്യിൽ നിന്ന് വാങ്ങി..മറവ് ചെയ്ത് എല്ലാവരും പോയതും അവൻ അവിടെ തന്നെ ഇരുന്നു… എത്രയെന്നില്ലാതെ വീണ്ടും അവൻ അവരുടെ അടുത്തടുത്തുള്ള കബറുകൾ നോക്കിയിരുന്നു.. അവന്റെ മനസ്സിലേക്ക് ബാർബീ ബോയ് എന്ന് വിളിച്ചു അലാന്റെ പിന്നാലെ ഓടുന്ന മിയയുടെ മുഖം തെളിഞ്ഞു വന്നു….വീണ്ടും ആ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു വന്നു.. "അവന്റെ പ്രണയം….അവൾ പോയി… ആ അനശ്വരമായ പ്രണയം ഇന്നുമുണ്ടെങ്കിലും അവരിൽ ഒരുവൾ ഇന്ന് മറ്റൊരു ലോകത്താണ്.. അതിനെല്ലാം കാരണക്കാർ ആയ ഒരുപാട് പേരുണ്ട്..വിജയ് ,ഷുക്കൂർ, ജാക്ക്സൺ വിഘ്‌നേശ് .. പിന്നെ അയാൾ കൂടെ.. അവളുടെ ജീവൻ എടുത്തവൻ…

എല്ലാവരുടെയും മരണത്തിനായ് അവൻ പരിശ്രമിക്കുന്നില്ല.. കാരണം അവനിലെന്തോ പ്രതീക്ഷയാണ്.. എല്ലാം ഓർത്തവൻ നിലത്തേക്ക് മുട്ട് കുത്തിയിരുന്നു… "മിയാ….!!" അവന്റെ ശബ്ദം അങ്ങ് ദൂരെയുള്ള അവന്റെ പ്രണയവും കെട്ടിട്ടുണ്ടാവാം..ആ ലോകത്തിരുന്നു ആർക്കും മനസ്സിലാവാത്തൊരു ഭാഷയിൽ ഒരു മറുപടിയവൾ നൽകിയിട്ടുണ്ടാവാം..!!" അവൻ അവിടെന്ന് എഴുന്നേറ്റ് മുന്നോട്ട് നടന്നു.. ആ വഴികളിൽ എല്ലാം അവളുടെ ഓർമയായിരുന്നു… ഒരു ഗ്രാമത്തിൽ എത്തി പെട്ടതും അവൻ ചുറ്റും നോക്കി.. നല്ലത് ചെയ്യുന്നവർക്ക് ശത്രുക്കളും മിത്രങ്ങളും ഉണ്ടാവുമല്ലോ.. അത് പോലെ ഈ ഗ്രാമാക്കാർക്ക് മിയയെ ഇഷ്ടമല്ലായിരുന്നു… കാരണം സമൂഹത്തിലെ ഉന്നത നിലയിൽ ജീവിച്ചിരുന്ന ഇവരെക്കാൾ മിയയുടെ സഹായം കൊണ്ട് മറ്റുള്ളവർ വളർന്നു.. മിയയുടെ ധൈര്യത്തിൽ അവരെല്ലാം ഇവർ കാണിക്കുന്ന അനീതികളെ ചോദ്യം ചെയ്യുമായിരുന്നു.. ഒരു ഭാഗത്തു മാത്രമായിട്ട് വെളിച്ചം കണ്ടതും അവങ്ങോട്ട് നടന്നു.. തീപന്തവും ആയിട്ട് ജനങ്ങൾ കൂടി നില്കുന്നതാണെന്ന് അടുത്തേക്ക് അടുത്തപ്പോൾ അവന് മനസ്സിലായി… "ഇത് മിയേടെ പ്രേതമാ.." ആൾക്കൂട്ടത്തിൽ നിന്ന് ആരോ പറയുന്നത് കേട്ടതും ലൈത് നടത്തതിന്റെ വേഗത കൂട്ടി.. അവിടെ ചെന്നതും തനിക്ക് മുൻപിലുള്ള കാഴ്ച കണ്ടവൻ ഞെട്ടിയിരുന്നു "ഇവിടെയെന്താ പ്രശ്നം…" അവൻ ചോദിച്ചതും അവരെല്ലാവരും കൂടെ അവനെ നോക്കി..

"അവളെ വിട്.. ഞാനാ പറയുന്നത്.. അവൾ നിങ്ങൾ പറയുന്നത് പോലെ മിയയുടെ പ്രേതമൊന്നുമല്ല…" അവൻ പറഞ്ഞതും അവരെല്ലാം മുഖാമുഖം നോക്കിയ ശേഷം മരത്തിൽ കെട്ടിയിട്ട ദുആയെ അയിച്ചു വിട്ടു.. അവൾ വേഗം അവന്റെ അടുത്തേക്ക് ഓടി വന്നു അവനെ വാരി പുണർന്നു… "അവരെന്നെ…." അവൾ കരഞ്ഞോണ്ട് പറഞ്ഞതും അവനൊന്നും പറഞ്ഞില്ല.. അവളെ ആശ്വസിപ്പിക്കാൻ പറ്റിയൊരു അവസ്ഥയിൽ അല്ലല്ലോ അവനും.. "ലക്കിയെവിടെ ദുആ…" ലൈത് ചോദിച്ചതും അവൾ അവനെ നോക്കി… "അത്… ഇന്നലെ രാത്രി എനിക്ക് ലക്കിയുടെ മെസ്സേജ് വന്നിരുന്നു.. നിങ്ങളെയും കൂട്ടി ടാറ്റു ബോട്ടിന്റെ അടുത്തേക്ക് പോവാൻ.. നിങ്ങളെ വിളിച്ചിട്ട് കിട്ടാത്തത് കൊണ്ട് തന്നെ ഞാൻ ഒറ്റക്ക് അങ്ങോട്ട് പോയി.. അവിടെ പോയപ്പോൾ കണ്ട കാഴ്ച കണ്ട് ഞാൻ ഒരുപാട് ഭയന്ന് പോയി.. നാല് മനുഷ്യരുടെ ശരീരം കണ്ട് ഞാൻ ഭയത്തോടെ എല്ലാവരുടെയും അടുത്ത് പോയി നോക്കി… ഒരാളുടെ മുഖമൊ രൂപമോ വ്യക്തമല്ലായിരുന്നു… പിന്നീട് കണ്ടത് ഒരു പിഞ്ച് കുഞ്ഞിന്റെ അതി ദയനീയത നിറഞ്ഞ അവസ്ഥയാണ്.. പിന്നെയാണ് ഞാൻ ലക്കിയെയും അവളുടെ വണ്ടിക്കിടിച്ച ആ കുട്ടിയേയും കണ്ടത്.. ലക്കിയിൽ ചെറിയ രീതിയിൽ ഉള്ള അനക്കങ്ങൾ ഉണ്ടായിരുന്നു ഞാനവളെ പുറത്തെടുത്തു.. മറ്റേ കുട്ടിയെ പുറത്തെടുക്കാൻ ശ്രമിച്ചെങ്കിലും സാധിച്ചില്ല.. മരണപ്പെട്ടവരുടെ കാര്യത്തിൽ ഒന്നും ചെയ്യാൻ ആവില്ലല്ലോ..

പക്ഷേ എന്റെ ഒരു നിമിഷത്തെ അശ്രദ്ധ കൊണ്ട് ജീവനോടെ ഉള്ളവരുടെ കൂടെ ജീവൻ പോയാലോ.. അത് ഭയന്ന ഞാൻ ലക്കിയെ എടുത്തു കാറിൽ കിടത്തി ആശുപത്രിയിലേക്ക് കൊണ്ട് പോയി.. അവിടെന്ന് നേരെ ഡോക്ടറെയും ഓക്സിജൻ സെറ്റ് അപ്പുമുള്ള ആംബുലൻസിൽ അവളെയും കൊണ്ട് കോഴിക്കോട്ടേക്ക് പോയി.. ഇപ്പോൾ കോഴിക്കോട് മെഡിക്കൽ കോളേജിൽ ഉണ്ട്.. അവളുടെ അവസ്ഥ അതി ദയനീയമാണ്.." അവൾ പറഞ്ഞതും ലൈത്തിൽ വീണ്ടും വേവലാതി നിറഞ്ഞു.. "എന്റെ ലക്കീ അവൾക്കൊന്നും പറ്റാതിരുന്നാൽ മതിയായിരുന്നു... നീയെന്നിട്ട് അവളെ തനിച്ചാക്കി വന്നതാണോ….??" അവനിലെ വേവലാതി അവന്റെ വാക്കുകളിൽ പ്രകടമായിരുന്നു… "അല്ല അവള്ടെ അടുത്ത് ഹയാസ് ഉണ്ട്.. എന്റെ കൈയ്യിൽ ഈ പാവ പെട്ട് പോയി… ഒരുപക്ഷെ ഈ പാവ ഈ കേസിൽ എന്തെല്ലാമോ ആയി തീർന്നേക്കാം… അത് കൊണ്ട് ഇത് തിരിച്ചു വെയ്ക്കാൻ വന്നതാ..വേഗം തിരിച്ചു പോവണം.." "അപ്പൊ അവൾ മിയക്ക് എന്താ സംഭവിച്ചതെന്ന് കണ്ടിട്ടുണ്ടാവില്ലേ.. ആരാ ഇതിന്റെ പിന്നിലെന്ന് അവൾക് അറിയുക ഉണ്ടാവില്ലേ.." "വേണ്ട.. അവൾ ജീവിച്ചിരിപ്പുള്ളത് ആരും അറിയേണ്ട.. അതവളുടെ ജീവന് തന്നെ ആപത്ത് ആയേക്കാം.. ഈ പാവ നിങ്ങടേൽ തരാം…"

അവന്റെ കൈയ്യിൽ ആ പാവ കൊടുത്തു കൊണ്ടവൾ പറഞ്ഞതിനോട് അവനും യോജിച്ചിരുന്നു… ഇനി ലക്കി കൂടെ പോയാൽ.. അതവന് ആലോചിക്കാൻ കൂടി പറ്റുന്നില്ലായിരുന്നു.. അവൾ തിരിച്ചു പോയി…മിയയുടെ ഓർമയിൽ ലൈത് ജീവിച്ചു തുടങ്ങുകയായിരുന്നു.. ആദ്യ ദിവസങ്ങളിൽ ആരോടും ഒന്നും മിണ്ടാറില്ലായിരുന്നെങ്കിലും പതിയെ അവൻ എല്ലാവരോടും സംസാരിച്ചു തുടങ്ങി.. പക്ഷേ ഒരിക്കലും പഴയത് പോലെ ആയിട്ടില്ലായിരുന്നു.. എലക്ക് വേണ്ടി സെഹ്രയെ വിളിച്ചു നോക്കിയെങ്കിലും അവളെ കുറിച്ചൊരു വിവരവും ലഭിച്ചില്ല… അവന്റെ മനസ്സിൽ ആ ശലഭം എന്തോ അവളോട് പറഞ്ഞിട്ട് അത് തേടി പോയത് കൊണ്ടാണ് അവൾ മരിച്ചതെന്ന് വിശ്വസിച്ചു. അങ്ങനെയാണ് പ്രണയത്തിന്റെ ചിത്രശലഭം അവന് മാത്രം ശത്രുവായത്… കുറച്ചു ദിവസം കഴിഞ്ഞതും അവൻ ജോലിക്ക് പോയി തുടങ്ങി.. ഒരിക്കൽ ആശുപത്രിയിൽ ഇരുന്ന് എന്തെല്ലാമോ ചിന്തിച്ചിരിക്കുമ്പോൾ ആയിരുന്നു ഒരു നേഴ്സ് വന്നു അവനെ വിളിച്ചത്.. "എന്താ…??" താല്പര്യമില്ലാത്ത മട്ടിൽ അവൻ ചോദിച്ചതും അതിന് നഴ്സ് പറഞ്ഞ മറുപടി കേട്ട് എന്ത് കൊണ്ടോ അവന്റെ കാലുകൾ യാന്ത്രികമായി നേഴ്സ് പറഞ്ഞ സ്ഥലത്തേക്ക് ചുവട് വെച്ചിരുന്നു........ തുടരും....

മുന്നത്തെ പാർട്ടുകൾ വായിക്കാൻ ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...