🌸എന്നെന്നും എന്റെ മാത്രം 🌸: ഭാഗം 4

രചന: അനു

"അങ്ങനെയല്ലടാ.... ഇപ്പോ... ഇങ്ങനെയൊരു സാഹചര്യത്തിൽ പറയാൻ പറ്റിയ വിഷയമല്ലയിത്.. നാളത്തെ ഫങ്ഷൻ കഴിഞ്ഞ് സാവധാനം നമുക്കിത് അച്ഛനോടും അമ്മയോടും പറയാം...!!!" ജോ പറഞ്ഞത് കേട്ട് നെഞ്ചിൽ വെള്ളിടി വെട്ടിയ പോലെ വിറയ്ച്ചു... ആരോടും പറയാതെ... നാളെ മുഴുവൻ പിടിച്ഛ് നിൽക്കാൻ എനിക്ക് കഴിയോ...?? അതും ഇത്രയും വലിയൊരു കാര്യം...!! ഞാൻ പേടിയോടെ കിതയ്ച്ചു.... കണ്ണുകൾ പരവേശത്തോടെ പരക്കം പാഞ്ഞു... "ഇല്ല ജോ.... എനിക്ക് കഴിയും ന്ന് തോന്നുന്നില്ല... നാളെ... നാളെ അത്രയും പേരുടെ മുന്നിൽ... എനിക്ക് കഴിയില്ല ജോ.... നമ്മുക്ക്... നമ്മുക്ക് അച്ഛനോടും അമ്മയോടും പറയാം ജോ... എനിക്ക് പേടിയാവുന്നു.... ഞാൻ പ്രതീക്ഷയോടെ പറഞ്ഞത് കേട്ട് ജോ ദേഷ്യത്തോടെ ഞെരിപ്പിരി കൊണ്ട് എണീറ്റ് നിന്നു.... "എന്ത്.....??? എന്ത് പറയാന്നാ നീയീ പറയുന്നത്....??? എന്തോ ഒരാൾ... ആരാന്നോ, എന്താന്നോ ഒന്നും അറിയാത്ത ഒരാള് നിന്നെ ഇന്നലെ രാത്രി തട്ടിക്കൊണ്ടുപോയീന്നോ...??? അതോ നിന്റെ അച്ഛനെ അപായപ്പെടുത്തും ന്ന് പറഞ്ഞ് ഭീക്ഷണി പെടുത്തി, നിർബന്ധിച്ഛ് റെജിസ്റ്റാർ മാരേജ് ചെയ്യിച്ചെന്നോ...??? ഇതൊക്കെയാണോ നീ വീട്ടിൽ പറയാൻ പോകുന്നത്....??? ദേഷ്യത്തോടെ എന്റെ മുഖത്ത് നോക്കി ചോദിച്ഛ് ഒരു നേടുവീർപ്പോടെ ജോ നിശ്വസിച്ചു....

ഞാൻ കണ്ണീരോടെ ദയനീയമായി അവളെ നോക്കി... "ഇതൊക്കെ തന്നെയല്ലേ ജോ സംഭവിച്ചത്...??? നടന്ന കാര്യല്ലേ ഇതൊക്കെ...???" ഞാൻ തളർച്ചയോടെ ചോദിച്ചതും ജോ അലിവോടെ എന്നെ നോക്കി... വീണ്ടും എന്റെ മുന്നിൽ മുട്ടുകുത്തി ഇരുന്നു.. നിറഞ്ഞൊഴുകുന്ന എന്റെ കണ്ണുകളും കവിൾത്തടവും അമർത്തി തുടച്ചു.... "അതേ,,, ഇതൊക്കെ നടന്ന കാര്യങ്ങൾ തന്നെയാണ്.... പക്ഷേ,,, ഇതൊക്കെ പറഞ്ഞാൽ ആരെങ്കിലും വിശ്വസിക്കും ന്ന് തോന്നുന്നുണ്ടോ...??? നാട്ടിൽ നടക്കുന്ന കാര്യമാണോ ഇതൊക്കെ...?? പറഞ്ഞ് വിശ്വസിപ്പിക്കാൻ പറ്റുന്ന എന്തെങ്കിൽ തെളിവ് നമ്മുടെ കയ്യിൽ ഉണ്ടോ...??? ആരാന്ന് പോലും അറിയില്ല....??? നീ തെറ്റ്ക്കാരി ആവേള്ളൂ... എല്ലാരും കൂടി നിന്നെ മോശയക്കാരിയാക്കും... നീ പറഞ്ഞിട്ടില്ലേ നിന്റെ ഫാമിലി വളരെ ഓർത്തഡോക്സ് ആണെന്ന്... അച്ഛന്റെ ഒരാളുടെ ബലത്തിലാ നീയിവിടെ വർക്ക് ചെയ്യുന്നത് പോലുംന്ന്... അങ്ങനെയുള്ളപ്പോ നീയിത് വീട്ടിൽ പോയി പറഞ്ഞാ ശെരിയാവും ന്ന് തോന്നുന്നുണ്ടോ..?? അതെങ്കിലും ഒന്ന് കിട്ടാൻ കാത്തു നില്കുന്നവരാ ചുറ്റും... ഇപ്പോ നമ്മളിത്‌വീട്ടിൽ പറഞ്ഞാ കുടുംബക്കാരും നാട്ടുക്കാരും നാട് മുഴുവൻ അറിയും... എൻഗേജ്മെന്റ് മുടങ്ങും... നിന്റെ അച്ഛന്റെ വലിയ ആഗ്രഹാ ന്ന് നീ തന്നെയല്ലേ ഇന്നലെ പറഞ്ഞത്...

നമ്മുക്ക് പറയാം... പറയണ്ട ന്ന് ഞാൻ പറഞ്ഞില്ല... എൻഗേജ്മെന്റ് കഴിഞ്ഞ് എല്ലാരും പോയി, അമ്മയും അച്ഛനുമൊക്കെ ഒന്ന് ഫ്രീ ആയുമ്പോ നമ്മുക്ക് പറയാം...!!!!" ജോ പറഞ്ഞ് നിർത്തിയതും ഞാനവളെ കെട്ടിപ്പിടിച്ഛ് പൊട്ടിക്കരഞ്ഞു... അവളുടെ കണ്ണുകളും നിറഞ്ഞിരുന്നു.... എന്റെ ഭഗവാനേ,,,, ഞാനെങ്ങനെ...??? ആരോടും പറയാതെ ഉള്ളിലൊതുക്കി.. അങ്ങനെ...?? ഞാൻ വീണ്ടും വീണ്ടും പൊട്ടിക്കരഞ്ഞു... "ജോ,,,, എന്റെ മുഖത്തെ നേരിയ മാറ്റം പോലും അവിടെയുള്ളവർക്ക് വേഗം മനസ്സിലാവും.. ആ സ്ഥിതിക്ക് ഇത്രയും കാര്യങ്ങൾ ഉള്ളിലൊതുക്കി എനിക്ക്... എനിക്ക് പറ്റും ന്ന് തോന്നുന്നില്ല...!!!!" ജോയെ കെട്ടിപ്പിടിച്ഛ് കൊണ്ട് തന്നെ യാചനയോടെ ഞാൻ ചോദിച്ചു... ആരോടും പറയാതെ ഉള്ളിലൊതുക്കിയാൽ ഞാൻ ചിലപ്പോ ശ്വാസം മുട്ടി മരിച്ഛ് പോകും... "ഞാൻ നിന്നോട് ഒരിക്കലും ആരോടും പറയരുതെന്ന് അല്ല പറഞ്ഞത്... നാളെ... നാളത്തെ ഒരു ദിവസം..നീ പറഞ്ഞില്ലേ ഈ കല്യാണം നിന്റെ അച്ഛന്റെ ആഗ്രഹമാണെന്.. അപ്പോ ഇത് മുടങ്ങിപോയൽ നിന്റെ അച്ഛന് സഹിക്കാൻ പറ്റോ....?

നിന്നോട് അച്ഛൻ ആദ്യായിട് ചോദിച്ച ആഗ്രഹല്ലേ...???" അച്ഛന്റെ ആഗ്രഹം.... അതെ,,, എന്നോട് ആദ്യമായിട്ട് ചോദിച്ച ആഗ്രഹം...!!! എന്റെ ഉള്ളം നീറി.... നിശ്ചയം മുടങ്ങിയാൽ,,,, അച്ഛൻ.... അച്ഛനത് സഹിക്കാൻ ആവോ...??? എനിക്ക് വല്ലാത്ത തളർച്ച തോന്നി... ഓരോന്ന് ആലോചിക്കുന്തോറും മനസ്സിനും ശരീരത്തിലും ഭാരമേറുന്നു.... എന്ത് ചെയ്യണം അങ്ങനെ ചെയ്യണം ന്ന് മനസ്സിലാവുന്നില്ലല്ലോ ഭഗവാനേ...!!! "നമ്മുക്ക്.... നമ്മുക്ക് അമ്മയോടെങ്കിലും പറയാം ജോ...??? എനിക്ക് വല്ലാതെ പേടിയാവുന്നു അതോണ്ടാ..!!" ഞാൻ പ്രതീക്ഷയോടെ ജോയെ നോക്കി പേടിയോടെ പറഞ്ഞു.... അവളെന്നെ അലിവോടെ നോക്കി... "അമ്മ ചോദിക്കില്ലേ ആരാന്ന്...???? എന്താന്ന്...??? എവിടുന്നാന്ന്..???ഇതിനൊക്കെ എന്ത് ഉത്തരാ മോളേ നിന്റെ കയ്യിലുള്ളത്....??? ഊരും പേരും അറിയാതെ ഒരാള് നിന്നെ പിടിച്ചോണ്ട് പോയി ഭീഷണിപ്പെടുത്തി കല്യാണം കഴിച്ചെന്ന് പറഞ്ഞാൽ നിന്റെ അമ്മ വിശ്വസിക്കും ന്ന് ഉറപ്പുണ്ടോ നിനക്ക്...?? അത്രയും വലിയൊരു ഭാരം താങ്ങാനുള്ള മനക്കട്ടി ഉണ്ടാവോ ആന്റിക്ക്....??? ആന്റി അങ്കിളിനോട്‌ പറഞ്ഞാലോ...???" ഞാൻ നിസ്സഹായതയോടെ ജോനെ നോക്കി.... പറഞ്ഞപ്പോലെ അമ്മയ്ക്ക് താങ്ങാൻ പറ്റോ...??? നിശ്ചയം ഉറപ്പിക്കാൻ ഇരിക്കേ കല്യാണം കഴിഞ്ഞെന്ന് അറിഞ്ഞാൽ....???

പേടിയാവുന്നു... ഓരോ നിമിഷവും പേടി കൂടി കൂടി വരുന്നു... "ഞാൻ പറയുന്നത് കേൾക്ക്,,,, തൽക്കാലം നമ്മുക്ക് വേറെ മാർഗമില്ല.... ഞാൻ നിന്റെ നല്ലതിനാ പറയുന്നത്.... ഇങ്ങനെ ഒരു കല്യാണം നടന്നിട്ടില്ല... നാളെത്തെ എൻഗേജ്മെന്റ്നെ കുറിച്ഛ് മാത്രം ചിന്തിക്ക്...!!! മനസ്സില്ലാ മനസ്സോടെ ഞാൻ ജോടെ അഭിപ്രായത്തെ ശരി വെച്ചു... പക്ഷേ അപ്പഴും ഉള്ളിൽ പേടി കൂടി കൊണ്ടിരുന്നു... ഒന്നും സംഭവിച്ചില്ല ന്ന് കരുതി പെരുമാറാൻ എനിക്ക് പറ്റോ...?? "ഇനി അധികം ടൈം ഇല്ലാ.... നമ്മൾ ഇപ്പോ തന്നെ നാട്ടിലേക്ക് പോവുന്നു...." എന്റെ കൃഷ്ണാ,,, ഞാൻ മനസ്സുരുക്കി വിളിച്ചു... °°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°° "അനൂ.... വാ,,, ഇറങ്ങണ്ടേ... സ്റ്റേഷൻ എത്തി....! " ജോ തട്ടി വിളിച്ഛ് പറഞ്ഞത് കേട്ട് ഞാൻ ഞെട്ടലോടെ പുറത്തേക്ക് നോക്കി... "ഇത്ര പെട്ടന്നോ.....??!!!! ഞാൻ അമ്പരപ്പോടെ ചോദിച്ചു.... "പെട്ടന്നോ....അഞ്ച്, ആറ് മണിക്കൂറായി നമ്മൾ ട്രെയിനിൽ കയറിയിട്ട്...." മുകളിൽ നിന്ന് ബാഗെടുത്ത് താഴെ സീറ്റിലേക്ക് വെച്ഛ് കൊണ്ട് ഒരു ചിരിയോടെ ജോ പറഞ്ഞു.... കൊച്ചീന് ഇത്ര പെട്ടെന്ന് കോഴിക്കോടെത്തിയോ...??

ഞാൻ മനസ്സിൽ ചോദിച്ചു... എല്ലാ പ്രാവിശ്യവും നാട്ടിലേക്കുള്ള ട്രെയിൻ കയറുമ്പോ സന്തോഷാണ്.. ഇത്രയും പെട്ടെന്ന് ഇതാണേ ന്ന് ആഗ്രഹിക്കാറുണ്ട്... പക്ഷേ ഇപ്രാവശ്യം.....!!!! ജോന്റെ ഉറപ്പിൽ ഇറങ്ങിയതാ... പക്ഷേ,,, നാട്ടിൽ ഇങ്ങനെ കാലു കുത്തി നിൽക്കുമ്പോ ഉള്ളം ആലിലപോലെ വിറയ്ക്കുന്നുണ്ട്... വീട്ടിൽ എത്തി എല്ലാരുടേയും മുന്നിൽ നിൽക്കുമ്പോ ഉള്ളിലെ ഈ പേടിയെ ഞാൻ എങ്ങനെ മറികടക്കും ദൈവമേ...??? പെയ്യാൻ കാത്ത് നിൽക്കുന്ന മിഴികളെ ഞാൻ എങ്ങനെ പിടിച്ച് നിർത്തും...???? ~~~~~~~~~~ ട്രെയിൻ ഇറങ്ങി ബസ് പിടിച്ച് ഞങ്ങൾ നാട്ടിലെത്തി.... കവലയിൽ നിന്ന് കയറിയ ഓട്ടോ ഒന്നും പറയാതെ തന്നെ ഞങ്ങളെ മാളികപ്പുറം തറവാട്ടിലെത്തിച്ചു... അനു എപ്പഴും ചിന്തയിലാണ്... മറ്റൊരു ലോകത്തെന്ന പോലെയാണ് ഇരുപ്പ്... പാവം...!!!! അവളുടെ മനസ്സിന്റെ പിടി വിട്ട് പോവാതിരുന്നാ മതിയായിരുന്നു.... എല്ലാം കഴിയുന്ന വരേ പിടിച്ഛ് നിൽക്കാനുള്ള കരുത്ത് അവൾക്ക് കൊടുത്തേക്കണേ എന്റെ കർത്താവേ...!!!! വീടടുക്കതോറും അവളുടെ വെപ്രാളവും പേടിയും കൂടി വരുന്നത് ശ്രദ്ധിച്ഛ് ഞാനനൂന്റെ കൈ മുറുക്കെപിടിച്ചു കണ്ണുകൊണ്ട് റിലാക്‌സ് ആവാൻ പറഞ്ഞു....

ഓട്ടോയിൽ നിന്നിറങ്ങി പടിപ്പുര കടന്നത് പ്രൗഢ ഗംഭീരമായാ ഒരു തറവാട് വീട്ടിന്റെ മുന്നിലേക്ക് ആയിരുന്നു.... പടിപ്പുര കഴിഞ്ഞു കുറച്ചു നടക്കണം തറവാട്ടിലെത്താൻ... ഇരുവശത്തും തിങ്ങിനിറഞ്ഞ മരങ്ങൾക്കിടയിലൂടെ വീതിയുള്ള നടപ്പാത... ആ പാതയുടെ അന്ത്യത്തിൽ നീണ്ട് നിവർന്ന് നിൽക്കുന്ന പൂമുഖം.... അവിടെ അഗ്നിശോഭയോടെ കത്തുന്ന അഞ്ച് തിരിയിട്ട നിലവിളക്ക്... വിശാലമായ മുറ്റത്ത് തുണികൊണ്ട് തീർത്ത പന്തൽ...!!! ~~~~~~~~~~~ ഓട്ടോ നിർത്തി ജോ ഇറങ്ങാൻ പറയുമ്പഴാണ് വീട്ടെത്തിയ കാര്യം ഓർമ്മ വന്നത്.... പടിപ്പുര കടന്ന് വീട്ടിലോട്ട് അടുക്കുംതോറും ഞെഞ്ചിടിപ്പ് കൂടി വരുന്നു... മുറ്റത്ത് ഉയർന്ന പന്തലും അങ്ങിങ്ങായി ഓരോ തിരക്കിലേർപ്പെട്ടിരിക്കുന്ന കുടുംബക്കാരെയും കണ്ടതോടെ പേടിയും ഇരട്ടിച്ചു.... കാവിലെ ഭഗവതിയെ മനസ്സിൽ ഒന്നൂടെ ഓർത്തു... തൃസന്ധ്യ നേരം.....!!!! പൂമുഖത്ത് ശോഭയോടെ കത്തുന്ന അഞ്ച് തിരിയിട്ട നിലവിളക്കിനേക്കാൾ പ്രകാശമായിരുന്നു പ്രതീക്ഷിച്ച ഞങ്ങളെ കണ്ട അമ്മയുടെ പുഞ്ചിരിയ്ക്ക്..... അമ്മേടെ മുഖം കണ്ടതും ഇതുവരെ സംഭരിച്ച ധൈര്യമെല്ലാം ചോർന്നുപ്പോവുന്ന പോലെ തോന്നി... അടക്കിപ്പിടിച്ച സങ്കടമെല്ലാം പൂർവാധികം ശക്തിയോടെ തിരിച്ചു വന്നു... നിറയുന്ന കണ്ണുകളോടെ ഞാൻ ഓടി കോലയിലേക്ക് കയറി അമ്മയെ ഇറുക്കെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു...

അമ്മയുടെ തോളിലേക്ക് തലവെച്ച് കെട്ടിപ്പിടിച്ഛ് എത്രനേരം നിന്നെന്നറിയില്ല... സങ്കടമെല്ലാം ധൂളിയായ പോലെ... ഒരു അപ്പൂപ്പൻ താടിയെ പോലെ ഞാൻ ഒന്നൂടെ എന്റെ മാതൃഹൃദയത്തോട് ചേർന്നുനിന്ന്.... എത്ര വലിയ ദുഃഖമാണെങ്കിലും ഒന്നമർത്തി കെട്ടിപ്പിടിച്ചാൽ,,,, വാരിപ്പുണർന്നാൽ,,, വാത്സല്യത്തോടെ തലോടി നെറുകയിൽ ചുംബിച്ചാൽ അലിഞ്ഞില്ലാത്താവുന്ന മാസ്മരിക ശക്തി... അമ്മ...!!! " മോളേ... എന്തേയ്... ന്താ പറ്റിയത് ന്റെ കുട്ടിക്ക്...?? ഒരുപാട് സങ്കടം വരുമ്പഴല്ലേ നീ ഇങ്ങനെ കെട്ടിപ്പിടിക്കാറ്... ന്തേ... ന്ത് പറ്റി ന്റെ പൊന്നിന്..." ഒരു കൈകൊണ്ട് കെട്ടിപ്പിടിച്ചും മറുകൈകൊണ്ട് നെറുകയിൽ തലോടികൊണ്ട് അമ്മ വാത്സല്യത്തോടെ ചോദിച്ചു... കണ്ണിലുരുണ്ട് കൂടിയ കണ്ണീരിനെ ആരും കാണാതെ അമ്മയുടെ സാരിത്തലപ്പിന് ഞാൻ തുടച്ചു..... "എന്താ.... സങ്കടം വന്നാ മാത്രേ ന്റെ സരസൂനെ എനിക്ക് കെട്ടിപ്പിടിച്ചൂടൂ.....???ഞാൻ എനിക്ക് തോന്നുമ്പോഴൊക്കെ കെട്ടിപ്പിടിക്കും.... കാൺണോ....? " അമ്മയ്ക്ക് മുഖം കൊടുക്കാതെ ഒന്നൂടെ ഇറുക്കെ കെട്ടിപ്പിടിച്ഛ് ഞാൻ പറഞ്ഞു... അമ്മ എന്നെ അടർത്തി മാറ്റി നേരെ നിർത്തി കവിളിൽ കളിയായി നുള്ളി... "പെണ്ണിന്റെ ഒരു കൊഞ്ചൽ....!!!! മോളേ... ജ്യോതി....ബാഗിങ്ങുതാ.. എന്നിട്ട് രണ്ടാളും പോയ്‌കുളിക്ക്...

കുളത്തിലൊന്ന് മുങ്ങിനിവർന്നാൽ ഈ യാത്രാക്ഷീണമൊക്കെ അങ്ങ് മാറും... കെട്ടിപ്പിടിച്ചതൊക്കെ മതി... മ്മ്മ്... ചെല്,,, ചെല്...." എന്നെ സൈഡിലേക്ക് മാറ്റി പിടിച്ഛ് ജോന്റെ കയ്യിലെ ബാഗും വാങ്ങി ഇത്രയും പറഞ്ഞ് അമ്മ അകത്തേക്ക് പോയി... റൂമിൽ ചെന്ന് ഡ്രസ് എടുത്ത് അധികം വൈകാതെ ഞങ്ങൾ കുളക്കടവിലേക്കും നീങ്ങി.... നിലാവിൽ മുങ്ങിനിൽക്കുന്ന ചന്ദ്രനും ഞങ്ങളോടൊപ്പം കുളിക്കാനിറങ്ങിയിരുന്നു.... കുളികഴിഞ്ഞ് നേരെ കാവിൽ പോയിരുന്നു.... ജോ പറഞ്ഞ പോലെ നാളെ നിശ്ചയം കഴിയുന്ന വരേ പിടിച്ഛ് നിൽക്കാനുള്ള ശക്തി തരണേ ന്ന് മനസ്സുരുക്കി പ്രാർത്ഥിച്ചു... എന്റെ കണ്ണുകൾ ഇടവേളകളില്ലാതെ പെയ്തു..... കുളികഴിഞ്ഞ് നേരെ കാവിൽ പോയിരുന്നു.... ജോ പറഞ്ഞ പോലെ നാളെ നിശ്ചയം കഴിയുന്ന വരേ പിടിച്ഛ് നിൽക്കാനുള്ള ശക്തി തരണേ ന്ന് മനസ്സുരുക്കി പ്രാർത്ഥിച്ചു... എന്റെ കണ്ണുകൾ ഇടവേളകളില്ലാതെ പെയ്തു..... കാവിൽ സന്ധ്യക്ക് കൊളുത്തിയ ദീപത്തെ അണക്കാന്നെന്നോണം കാറ്റ് ശക്തമായി വീശി.... കാവിനു ചുറ്റും പടർന്നു പന്തലിച്ചു നിൽക്കുന്ന വള്ളിപടർപ്പുകളിൽ നിന്ന് ഇലകൾ കാറ്റിന്റെ വഴി പിന്തുടർന്നു... അതിലൊരു ഇല കാവിലെ അവസാന വെളിച്ചതേയും കവർന്നെടുത്തു... ഇരുട്ട്.... ശൂന്യമായ ഇരുട്ട്.... ഞാൻ ചുറ്റും നോക്കി..... എന്റെ ജീവിതം പോലെ തോന്നുന്നു... ഇനി അങ്ങോട്ട് ജീവിതം ഇരുട്ടിലാവൻ പോകുന്ന പോലെ... ഞാൻ കണ്ണുകൾ ഇറുക്കിയടച്ചു... ആ മുഖം.... പുച്ഛത്തോടെ മാത്രം എന്നെ നോക്കിയ ആ മുഖം....!!!!

"അനൂ.....???" ഞാൻ ഞെട്ടി കണ്ണ് തുറന്നു വിളി കേട്ട ഭാഗത്തേക്ക് നോക്കി..... ജോയാണ്.. ഫോണിലെ ഫ്ലാഷ് ലൈറ്റ് ഓണാക്കിയാണ് വരുന്നത്.... "നീയീ ഇരുട്ടത്ത് എന്തെടുക്കാ....??? ഞാൻ വീട് മുഴുവൻ തിരഞ്ഞു..." ജോ മുഷിച്ചിലോടെ പറഞ്ഞു... ഞാൻ കണ്ണുകൾ അമർത്തി തുടച്ചു " ഒന്നുല്ല ജോ,,,,, ഒന്ന് ഒറ്റയ്ക്ക് ഇരിക്കണം ന്ന് തോന്നി....വീട്ടിലേക്ക് പോകാൻ, എല്ലാരുടെയും മുഖത്തേക്ക് നോക്കാൻ, ഒരുപാട് ആളുകൾക്ക് ഇടയിൽ നിൽക്കാനൊക്കെ പേടി തോന്നുന്നു...!!!" വീണ്ടും ഇരുട്ടിലേക്ക് നോക്കി ഞാൻ പറഞ്ഞു... ജോ എന്റെ അടുത്ത് ഒരു കല്ലിന്മേൽ വന്നിരുന്നു... "ഈ ഇരുട്ടിനെ,,,നീ ശൂന്യത,,,, ഞാനിപ്പോ വല്ലാതെ ഇഷ്ടപ്പെടുന്നു ജോ.... ഇരുട്ടിൽ തന്നെ നിൽക്കാൻ തോന്നുന്നു..... ആരേയും ഫേസ് ചെയ്യാൻ എനിക്ക് വയ്യ....!!! അമ്മയേയും, അച്ഛനേയും ഒക്കെ കാണുമ്പോ,,,,എനിക്ക്,,,,,, എനിക്ക് പറ്റുന്നില്ല...!!! " ഞാൻ വേദനയോടെ പറഞ്ഞു.... ചങ്കിൽ എന്തോ കെട്ടി നിൽക്കുന്ന പോലെ.... നീറുന്നു.... "നീ എന്തൊക്കെയാ അനൂ പറയുന്നത്.... നീയങ്ങനെ തുടങ്ങിയാ അങ്ങനെയാ മോളേ...???" ജോ അലിവോടെ ചോദിച്ചു.... എന്റെ കണ്ണുകളിൽ നിന്ന് കണ്ണീർ കവിളിലേക്ക് ഉരുണ്ടിറങ്ങി..... "ഞാനൊരുപാട് ശ്രെമിക്കുന്നുണ്ട് ജോ... പക്ഷേ അതൊന്നും മറക്കാൻ,,,, ഒന്നും സംഭവിച്ചില്ല ന്ന് ഭവിക്കാൻ... എനിക്ക്,,, എനിക്ക് പറ്റുന്നില്ല...!!!!

ഓർക്കുന്തോറും കൂടുതൽ,,, കൂടുതൽ ആഴത്തിൽ..... " ഞാൻ കരച്ചിലടക്കി പിടിച്ഛ് തല കുനിച്ചു.... "അങ്ങനെയൊന്നും ല്ല... ഇതൊക്കെ നിനക്ക് തോന്നാ... നാളെ,,,,, നാളെ ചടങ്ങ്‌ കഴിയുന്ന വരെയെങ്കിലും നീ പിടിച്ച് നിന്നെ പറ്റൂ...... എനിക്കുറപ്പാ നിനക്ക് പറ്റും... വാ എണീറ്റേ... അമ്മ വിളിക്കുന്നുണ്ട്....." എന്നെ മറ്റൊന്നും പറയാൻ സമ്മതിക്കാതെ ജോ നിർബന്ധിച്ഛ് പിടിച്ഛ് എണീപ്പിച്ഛ് വീട്ടിലേക്ക് നടത്തി.... വേണ്ടന്ന് ഒരുപാട് പറഞ്ഞെങ്കിലും അമ്മ നിർബന്ധിച്ചപ്പോ ചായയും ഉപ്പുമാവും കഴിക്കാൻ ജോന്റെ കൂടെ ഇരുന്നു... " ഞാൻ പറഞ്ഞതല്ലേ നേരത്തെ വരണം,, വൈക്കരുതെന്ന്... തൃസന്ധ്യ നേരത്താ കയറിവന്നത്... അമ്മാവനോ, വെല്യച്ഛനോ കാണാഞ്ഞത് നന്നായി.... " ഞങ്ങളെ ഗ്ലാസ്സിലേക്ക് ചായ പകർന്ന് കൊണ്ട് അമ്മ പറഞ്ഞു.. "അമ്മേ..... അച്ഛനെവിടെ..??അമ്മൂനേയും കണ്ടില്ല..!!!" ചുറ്റും കണ്ണാൽ പരതി ഞാൻ ചോദിച്ചു... അല്ലെങ്കിൽ കോലയിൽ തന്നെ ഉണ്ടാവും എന്റെ വരവും കാത്ത്... ഇന്ന് അതും കണ്ടില്ല.... "അച്ഛൻ എന്തോ വാങ്ങാനുടെന്ന് പറഞ്ഞു ടൗണിൽ പോയി... അമ്മൂ,,,, ശാന്തേടത്തിന്റെ വീട്ടിൽ പോയതാ അടിക്കാൻ കൊടുത്തത് വാങ്ങാൻ.... ഇപ്പൊ വരും...." അമ്മേന്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കാതെ മറുപടിയായി ഒന്ന് മൂളി, ഉപ്പ്മാവ് കഴിക്കാതെ ഞാൻ വെറുതെ പ്ലേറ്റിൽ വിരൽ ഓടിച്ഛ് കുനിഞ്ഞിരുന്നു...

"ഞാൻ വന്നപ്പോ മുതൽ ശ്രദ്ധിക്കാ,,,, എന്താ നിനക്ക് പറ്റിയത്...? ഒരു ഉത്സാഹം ഇല്ലാണ്ട്,, കണ്ണും മൊക്കൊക്കെ ചീർത്തു കിടക്കുന്നു...!!! എന്താ പറ്റിയത്...?? കരഞ്ഞോ നീ....???" അമ്മ പറഞ്ഞത് കേട്ട് ഞാൻ ഒളിക്കണ്ണാലെ ജോയെ നോക്കി... ഉപ്പ് മാവ് കഴിക്കുന്നത്തിനിടയിലൂടെ അവളും എന്നെയൊന്ന് നോക്കി..... പെട്ടെന്ന് എന്ത് പറയും ന്ന് അറിയാതെ ശങ്കിച്ഛ് പോയെങ്കിലും മുഖം ഉയർത്താതെ അങ്ങനെ തന്നെ ഇരുന്നു.... "ഒന്നുല്ല... അമ്മയ്ക്ക് വെറുതേ തോന്നുന്നതാ...!!!" ഞാൻ സാവധാനം പറഞ്ഞു..... "ഞാൻ നിന്നെ ഇന്നും ഇന്നലേയും കാണാൻ തുടങ്ങിയതല്ല..... മകളെ മുഖമൊന്ന് മാറിയാ തന്തയ്ക്കും തള്ളയ്ക്കും വേഗം മനസ്സിലാവും... കാര്യയിട്ട് ഒരു വാട്ടം തട്ടീട്ടുണ്ട്... കണ്ണും മൊക്കൊവും എന്തോ പോലെയുണ്ട്...!!!" അമ്മ പരാതി പോലെ പറഞ്ഞത് കേട്ട് ഞാൻ മുഖമുയർത്തി അമ്മയെ നോക്കി... "ഒന്നുല്ല അമ്മാ,,,, കണ്ണ്.... കണ്ണിൽ കാവിലെ പൊടിയടിച്ചതാ... തിരുമിയപ്പോ ചോന്ന് കലങ്ങി.. അത്രേള്ളൂ.....!!!!!" ഇത്രയും പറഞ്ഞ് ഞാൻ വീണ്ടും പ്ളേറ്റിലേക്ക് മുഖം കുനിച്ചു.... " അത് കണ്ണിലല്ലേ... മുഖത്തിനും ണ്ടല്ലോ ഒരു കരിവാളിച്ച.....??? " അമ്മ വിട്ടാൻ ഉദ്ദേശിച്ച മട്ടില്ല...!!! "അത്... അത് യാത്രാ ക്ഷീണാവും....!!!" "നീ ആദ്യായിട്ട് ഒന്നും അല്ലല്ലോ ഇത്രയും ദൂരം യാത്ര ചെയ്ത് വരുന്നത്...??? ജ്യോതി ഈ ക്ഷീണം ഇല്ലല്ലോ...??

വന്നപ്പോ തൊട്ട് എന്തോ ണ്ട്....???" അമ്മ വീണ്ടും കുത്തി കുത്തി ഓരോന്ന് ചോദിക്കാൻ തുടങ്ങിയതും ഞാൻ ഒന്നും മിണ്ടാതെ നിന്നു... പിന്നെ ചോദ്യം ജോയോട് ആയി... "അത് ആന്റി,,, കുറച്ചു ദിവസമായിട്ട് ഓവർ ഡ്യൂട്ടിയാ... അതിന്റെ ക്ഷീണാ അനൂന്...." ജോ എന്തൊക്കെയോ ഒപ്പിച്ഛ് പറഞ്ഞ് കൊടുത്തു... കുറച്ഛ് നേരം കൂടി കഴിക്കാതെ പ്ലേറ്റിൽ തോണ്ടി കളിച്ഛ് ഞാൻ എണീറ്റു..... " എനിക്ക് മതി... വല്ലാത്ത തലവേദന... ഞാനൊന്ന് കിടക്കട്ടെ" ഇനിയും അവിടെയിരുന്നാൽ അമ്മയിങ്ങനെ ഓരോന്ന് ചോദിച്ചോണ്ടിരിക്കും, അതുകൊണ്ട് ഞാൻ വേഗം റൂമിലേക്ക് നടന്ന് കട്ടിലിൽ കമിഴ്ന്നു കിടന്ന് കണ്ണടച്ചു.... ദേഷ്യം നിറഞ്ഞൊരു മുഖം കണ്ണിൽ ഉദിച്ചു... ഞാൻ ഞെട്ടി കണ്ണ് തുറന്നു.... എപ്പോ കണ്ണടച്ചാലും തെളിഞ്ഞു വരുന്നത് ഇതാണല്ലോ..... ന്റെ ഭഗവതീ... ബെഡിൽ എണീറ്റ് ഇരുന്ന് കൊണ്ട് ഞാൻ മനസ്സിൽ പറഞ്ഞു... കുറച്ഛ് നേരം കൂടി റൂമിലെ ഇരുട്ടത്ത് ഞാൻ ഇരുന്ന് പതിയെ എണീറ്റ് മുന്നിലെ ജനാല തുറന്നു... പിന്നാമ്പുറത്ത് നാളെത്തേക്കുള്ള സദ്യവട്ടത്തിന്റെ ഒരുക്കത്തിലാണ് എല്ലാരും... നെയ്യിൽ കിടന്ന് മൂക്കുന്ന തേങ്ങാക്കൂട്ടിലെ ഉലുവയും ചെറിയുള്ളിയും കായവും കൂടികലർന്ന ഗന്ധം നാസിക്കയെ ത്രസിപ്പിക്കുന്നു... വീട്‌ മുഴുവൻ ആഘോഷത്തിമിർപ്പിലാണ്... പൊട്ടിച്ചിരിയും കളിതമാശക്കളും മുഴങ്ങുന്ന അന്തരീക്ഷം,,,,, പക്ഷേ,,, എനിക്ക് മാത്രം പറ്റുന്നില്ലലോ എന്റെ കൃഷ്ണാ... എന്റെ കണ്ണുകൾ വീണ്ടും നിറഞ്ഞു....!!! പെട്ടെന്നൊരു ഒരു കൈകൾ എന്റെ അരക്കെട്ടിലൂടെ ചുറ്റിവരിഞ്ഞു.... അമ്മൂ....!!!

ഏത് ഇരുട്ടിലും എനിക്ക് മനപാഠമാണ് വട്ടം ചേർത്തുപിടിക്കുന്ന അവളുടെ ഈ കുപ്പിവള കൈക്കളെ... ഇലഞ്ഞി പൂക്കളുടെ മണമാണ് അവൾക്ക്.... എന്റെ തോളിലേക്ക് തല ചരിച്ചുവെച്ഛ് അവളൊന്നൂടെ ഇറുക്കിപിടിച്ചു "എന്ത് പറ്റി എന്റെ ചേച്ചിക്കുട്ടിക്ക്...??? ഒറ്റക്കൊരു റൂമിൽ,,,,അതും ലൈറ്റുപോലും ഇട്ടാതെ...!! ഇരുട്ട് കണ്ടാ എന്റെ സുന്ദരിക്കുട്ടിക്കിതെന്തു പറ്റി...???" എന്നെ ഒന്നൂടെ ഇറുക്കി പിടിച്ഛ് അമ്മു ചോദിച്ചു.... പിടിച്ഛ് നിർത്താൻ ശ്രമിച്ചിട്ടും എന്റെ കണ്ണുകൾ പെയ്തിറങ്ങി... അമ്മു കൈ നീട്ടി ലൈറ്റിട്ടു കൊണ്ട് എന്നെ പിടിച്ഛ് തിരിച്ചു നിർത്തി.... എന്റെ മുഖത്തെ നേരിയ വാട്ടം പോലും അമ്മൂന് വേഗം മനസിലാവും.... ഞാൻ മുഖമുയർത്താതെ തല കുനിച്ഛ് നിന്നു.... അമ്മുവെന്റെ താടിയിൽ പിടിച്ഛ് കൊഞ്ചലോടെ ഉയർത്തി.. എന്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കിയതും അമ്മൂന്റെ മുഖത്തെ ചിരിമാഞ്ഞു... ആ കണ്ണിലും മുഖത്തും വെപ്രാളം നിറഞ്ഞു... എന്റെ ഇരു കണ്ണിലേക്കും അവളെ മാറിമാറി നോക്കി..... " ചേച്ചീ,,,, എന്ത് പറ്റി ചേച്ചിക്കുട്ടീ...???" അവൾ പരവേശത്തോടെ ചോദിച്ചു... ഞാൻ മുഖം വെട്ടിച്ഛ് കുനിച്ചു... " ഒന്നുലല്ലോ..." കവിളുകൾ അമർത്തി തുടച്ച് കൊണ്ട് പറഞ്ഞ് ഞാൻ ചിരിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു... " ഇല്ല,,,,, ചേച്ചീന്റെ കണ്ണ് നിറഞ്ഞിരിക്കുന്നു... മുഖം കണ്ടാലറിയാ കാര്യയിട്ട് എന്തോ തട്ടീട്ടുണ്ട്... എന്താ കാര്യം...??" വീണ്ടും മുഖം അവൾക്ക് നേരെ പിടിച്ഛ് തിരിച്ഛ് വെച്ഛ് അമ്മു ചോദിച്ചു... ഞാൻ ചിരിയോടെ അവളെ നോക്കി... "ഇല്ലെടാ,,,, ഒന്നുല്ല....!!

മോൾക്ക് വെറുതെ തോന്നാ.... യാത്രാക്ഷീണ മുഖത്ത്... പോരാത്തതിന് ചെറിയൊരു തലവേദനയും....!!!" ഞാൻ അവളെ നോക്കി പറഞ്ഞൊപ്പിച്ചു.... " വേണ്ട... ഈ മുടന്തൻ ന്യായമൊക്കെ അമ്മ വിശ്വസിക്കും.... ഞാൻ വിശ്വസിക്കില്ല... എനിക്കറിയാ,,, ചേച്ചിക്കുട്ടിക്കെന്തോ വല്ല്യ വിഷമണ്ട്.... എനിക്കറിയണം അതെന്താന്ന്....???" അമ്മു വാശിയോടെ ചോദിച്ചു...!!! "ഞാൻ പറഞ്ഞില്ലേ അമ്മൂ,,,, ഒന്നുല്ല....!!!" ഇനി ചോദിക്കാതിരിക്കാൻ എന്നോണം ഞാൻ കുറച്ച് കടുപ്പിച്ച് പറഞ്ഞ് തിരിഞ്ഞു നിന്ന് ജനാലയിൽ കൈ വെച്ചു നിന്നു... "ഹോ,,, ആയിക്കോട്ടെ...!!! ഞാൻ,,, ഞാൻ അല്ലെങ്കിലും ആരും അല്ലല്ലോ....??? എന്നോട് ആർക്കും ഒഒരു സ്നേഹവും ല്ല.... !!! അമ്മൂന്റെ ശബ്ദം വല്ലാതെ ചിലമ്പിച്ചു... എവിടെയൊക്കെയോ ഇടറി... എനിക്ക് ചങ്ക് പൊട്ടുന്ന പോലെ തോന്നി.... സ്വയം നിയന്ത്രിക്കാൻ കഴിയുന്നില്ല... തിരിഞ്ഞ് നിന്ന് അവളെ നെഞ്ചോട് ചേർത്ത് ഞാൻ പൊട്ടിക്കരഞ്ഞു... എന്തിനെന്നറിയാതെ അമ്മു സ്തംഭിച്ചു നിന്നു.....!! "ചേച്ചീക്കുട്ടീ... എന്താ,,,, എന്തിനാ കരയുന്നത്.....??? ഞാൻ,,,, ഞാൻ അങ്ങനെയൊക്കെ വെറുതെ പറഞ്ഞതല്ലേ...??? ചേച്ചൂന്ന് വിഷമായോ..?? വേറെ എന്തെങ്കിലും സങ്കടംണ്ടോ ചേച്ചൂ...????" അമ്മു സങ്കടത്തോടെ ചോദിച്ചത് കേട്ട് എന്റെ വേദന ഇരട്ടിച്ചു... ഞാൻ ഒന്നൂടെ അവളെ ഇറുക്കിപ്പിടിച്ഛ് പൊട്ടിക്കരഞ്ഞു....

"നിന്നെ...... നിന്നെ വിട്ട് പിരിയുന്നതിലുള്ള സങ്കടാ അനൂന്ന്... ഇന്നലെ തുടങ്ങിയതാ.... ഇതുവരെ എന്നെ വെറുപ്പിച്ചോണ്ടിരിക്കുകയായിരുന്നു...." വാതിൽക്കൽ വന്ന് നിന്ന് ജോ പറഞ്ഞത് കേട്ട് ഞാനും അമ്മുവും ഒരുപോലെ അവളെ തിരിഞ്ഞ് നോക്കി... "ആണോ...??? ആഹ്‌ണോ ചേച്ചിക്കുട്ടി....??? അതിന്റെ സങ്കടണോ,,, പറ...??? " എന്നെ അടർത്തി മാറ്റി പിടിച്ഛ് അമ്മു സങ്കടത്തോടെ ചോദിച്ചത് കേട്ട് ഞാൻ വേഗം കണ്ണ് തുടയ്ച്ഛ് അതേ ന്ന് തലയാട്ടി ജോനെ നോക്കി... ജോ വന്നില്ലായിരുന്നുവെങ്കിൽ എന്റെ കള്ളങ്ങളൊക്കെ അമ്മൂന്റെ മുന്നിൽ വെളിപ്പെട്ടു പോയേനെ... ഞാൻ കണ്ണുകൾ അമർത്തി തുടയ്ച്ഛ് കൊണ്ട് ചിരിച്ചു... "അയ്യേ.... ഇതാണോ ഇത്ര വല്യ കാര്യം... ഇതിനാണോ ഇങ്ങനെ കരഞ്ഞത്.... അപ്പോ അമ്മൂനെ അത്രയ്ക്ക് ഇഷ്ടാല്ലേ എന്റെ ചേച്ചൂന്ന്...???" അമ്മു കൊഞ്ചലോടെ ചോദിച്ഛത് കേട്ട് ഞാൻ വാത്സല്യത്തോടെ അവളെ നോക്കി... അമ്മയേക്കാൾ ഇഷ്ടമാണ് എന്നെ... അവൾക്കെല്ലാം ഞാനാണ്... എന്റെ കണ്ണുകൾ വീണ്ടും നിറഞ്ഞു.... "അതിനാണെങ്കിൽ എന്റെ ചേച്ചിക്കുട്ടി ഇനി കരയണ്ട... അതിനൊരു ഉഗ്രൻ വഴി ഞാൻ കണ്ടുവെച്ചിട്ടുണ്ട്....." ....തുടരും.........

മുന്നത്തെ പാർട്ടുകൾ വായിക്കാൻ ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...