❣️എന്റെ പ്രാണനായ് ❣️: ഭാഗം 20
രചന: ചിലങ്ക
അത് കണ്ടതും എന്റെ കണ്ണിലേക്ക് എന്തോ അടിച്ചു കയറുന്ന പോലെ തോന്നി ഞാൻ ചുമരോട് ചേർന്ന് താഴേക്ക് ഊർന്നിരുന്നു... എബി ഇവർ പുറത്ത് പോയി പറയില്ല എന്ന് എന്താ ഉറപ്പ്...? കൂടെ ഉള്ള ഒരുവൻ എന്നെയും ശ്രീയെയും നോക്കി കൊണ്ട് ചോദിച്ചു... അവൾ പറയില്ല.. ഇവന്റെ കാര്യം എന്താ എന്നാണ് ഒരു പിടി ഇല്ലാത്തത്... എന്തോ ചിന്തിക്കുന്ന പോലെ ഭാവങ്ങൾ ഇട്ട് എബി കസേര സൈഡിലേക്ക് ഇട്ട് ഇരുന്നു.. അതിനിനിപ്പോ ഇപ്പോ ഇവനെ അങ്ങ് തട്ടിയാൽ പോരെ... കൂടെ ഉള്ള ആ ആൾ പറഞ്ഞതും ഞാൻ അയാളെയും എബിയെയും മാറിമാറി നോക്കി.. Yes..!! ഇതാണ് നമ്മൾ തമ്മിലുള്ള പൊരുത്തം നിനക്ക് എന്റെ മനസ്സിൽ ഉള്ളത് crt ആയി പിടി കിട്ടി അല്ലെ... പ്രവി... നീ അത് അങ്ങ് ചെയ്തേക്ക് എന്റെ ഭാര്യ അതങ്ങ് നല്ല രീതിയിൽ കാണട്ടെ... ഒരു പ്രതേക താളത്തിൽ എന്നെ നോക്കി പറയുന്നവനെ കണ്ണിമായത്തെ ഞാൻ നോക്കി..
പതിയെ ഞാൻ ചുമരിൽ താങ്ങി എഴുന്നേറ്റു... Plz... ഞാൻ പറയുന്നത് ഒന്ന് കേൾക്കണം... എന്നെ വിശ്വസിക്കണം പാറുവിനെ അല്ല.. നിന്റെ പെങ്ങളെ ഞാൻ അല്ല.. കൊന്നത്... ഞാൻ അല്ല അവരെ ഏൽപ്പിച്ചത്...എന്നെ വിശ്വസിക്കണം.. അവന്റെ നേരെ കൈകൂപ്പി ഞാൻ പറഞ്ഞു.. ദാഹം കാരണം എന്റെ തൊണ്ട വരണ്ടു.. വാക്കുകൾ ഇടറി... എന്നാൽ അതൊന്നും കേൾക്കാതെ എബി ചിരിച്ചുകൊണ്ട് മാറി നിന്നു.. അപ്പോഴേക്കും ദേവനെ കൊണ്ടുപോയി കിടത്തി ബാക്കി രണ്ട് പേര് കൂടി എത്തിയിരുന്നു.... അവരും എന്തോ പ്രേതീക്ഷിച്ചു എന്നപോലെ ശ്രീയുടെ അടുത്തേക്ക് നീങ്ങുന്ന ആളെയും ശ്രീയെയും നോക്കി നിൽക്കുന്നുണ്ട്.. അവരോടൊക്കെ ഞാൻ നിലവിളിച്ചു കരഞ്ഞിട്ടും അവർ എന്നെ ഒന്ന് ശ്രെദ്ധിക്കുക പോലും ചെയ്തില്ല... എഴുന്നേൽക്കാൻ നോക്കുമ്പോൾ അതേ ഊക്കിൽ താഴേക്ക് ഞാൻ വീണു... കാലുകളിലേക്ക് നോക്കിയപ്പോ രക്തം ഒഴുക്കുന്നു..
വേദനയും അതിൽ കൂടുതൽ... എബി സൈഡിലേക്ക് ഉന്തിയപ്പോൾ മാറ്റി ഇട്ടിരുന്ന ബെഞ്ചിൽ തട്ടിയതാണ് ആ സമയം കൂർത്തിരുന്ന ആണിയിൽ ആണ് കാൽ ഇടിച്ചത്... കാലിലെ അസ്സഹനീയമായ വേദന എനിക്ക് മുന്നിൽ വേദന ആയിരുന്നില്ല... കാരണം കൂടപ്പിറപ്പിനെ പോലെ സ്നേഹിച്ച എന്റെ കളികൂട്ടുകാരൻ.. അവന്റെ ജീവൻ ഞാൻ കാരണം ഇല്ലാതാകുന്നത് എന്നിൽ ജീവൻ പോകുന്നതിൽ കൂടുതൽ വേദന തന്നെ ആയിരുന്നു.. ശ്രീ എന്നെ നോക്കി കണ്ണുകൾ അടച്ചു ആശ്വസിപ്പിച്ചു പുറത്തേക്ക് പോകാൻ പറയുന്നുണ്ടെങ്കിലും ഞാൻ അതൊന്നും കാണാൻ തയ്യാറല്ലായിരുന്നു എന്നതാണ് സത്യം.. ആ നിമിഷം എന്റെ മനസ്സിൽ അവനോടൊപ്പം ഉണ്ടായിരുന്ന നിമിഷങ്ങൾ മാത്രമായിരുന്നു.. അയാൾ അവന്റെ മേലേക്ക് കത്തി കുത്താൻ ആന്നു... ഞാൻ വേദനയോടെ കാലുകൾ അമർത്തി തറയിൽ കുത്തി എഴുന്നേറ്റു...
ജീവൻ പോകുന്ന വേദനയിലും ഞാൻ അവനിലേക്ക് ഓടി...അടുത്തു അവന് മുന്നിൽ കേറി നിന്നു... കണ്ണുകളിലെ കണ്ണീർ ഒരു നിമിഷം നിലച്ചു.. എന്റെ വേദനയെ നോക്കി കണ്ടു.. കണ്ണുകൾ ചുവന്നു... വായിലെ ഉമ്മുനീർ വേദനയുടെ രുചിയായി.. അപ്പോഴും എന്റെ കണ്ണുകൾ പോയത് ഞാൻ പ്രണയിച്ചിരുന്ന, അല്ലെങ്കിൽ പ്രയാനിക്കുന്നുവോ എന്ന് ചിന്തിച്ച ഒരുവനിലേക്ക് അല്ല.. ഞാൻ താഴേക്ക് ഊർന്നുവെന്നപ്പോൾ താങ്ങാൻ പോലും കഴിയാതെ കൈകാലുകൾ ബന്ധിക്കപ്പെട്ട് നിസ്സഹായതയോടെ കരയുന്നവനെ.... ആ കണ്ണുകൾ എന്നോട് എന്തൊക്കെയോ വിളിച്ചോതുന്നത് പോലെ... വേണായിരുന്നോ...? അത് മനസിലായ പോലെ ഞാൻ വേദനയിലും അവനൊരു പുഞ്ചിരി സമ്മാനിച്ചു... ശ്രീ.... അവൻസാനമായി എന്റെ ചുണ്ടുകൾ മന്ത്രിച്ചു..കണ്ണുകൾ കൂമ്പി അടഞ്ഞു.. അപ്പോഴേക്കും രണ്ട് കരങ്ങൾ എന്നെ എന്റെ പേര് വിളിച്ചു കരഞ്ഞു... ആളെ എനിക്ക് വ്യക്തമായില്ല.... ആളെ നോക്കുന്നതിന് മുന്നേ.. എന്റെ കണ്ണുകൾ അടഞ്ഞിരുന്നു.........തുടരും………..........
