💕കാണാച്ചരട് 💕: ഭാഗം 2

രചന: RAFEENA MUJEEB

" അമ്മേ" എന്റെ കുഞ്ഞിനെ ഒന്നു കാണിക്കമ്മേ, തന്നെ നോക്കി മൗനമായി നിൽക്കുന്ന ജാനകിയെ സംശയത്തോടെ നോക്കി അവൾ തുടർന്നു. എന്റെ കുഞ്ഞ് ആൺകുട്ടി ആണോ അതോ പെൺകുട്ടിയാണോ..? ഉള്ളിലെ ആകാംക്ഷ അടക്കാതെ അവൾ വീണ്ടും ചോദിച്ചു. താൻ എന്ത് ചോദിച്ചിട്ടും ഒരു മറുപടിയും നൽകാതെ മൗനമായി തുടരുന്ന ജാനകിയെ അവൾ സംശയത്തോടെ നോക്കി. പറ അമ്മേ, എന്റെ കുഞ്ഞ് ആണാണോ പെണ്ണാണോ...? അതൊരു ആൺകുട്ടിയായിരുന്നു അവളുടെ ചോദ്യത്തിനുള്ള മറുപടിയുമായി രേഷ്മ ആ മുറിയിലേക്ക് കടന്നുവന്നു. അത് കേട്ടതും ആമിയുടെ കണ്ണുകൾ വിടർന്നു. എനിക്കറിയായിരുന്നു അതൊരു ആൺകുട്ടി തന്നെയാവും എന്ന്, ഞാൻ സഹിച്ച എല്ലാ വേദനയ്ക്കും പരിഹാരമാണ് അവൻ, എന്റെ പൊന്നുമോൻ അമ്മയ്ക്ക് എന്നും താങ്ങാവും, എവിടെ അപ്പേ എന്റെ മോൻ അവൾ പ്രതീക്ഷയോടെ രേഷ്മയെ നോക്കി.

നിനക്ക് താങ്ങായി ആ കുഞ്ഞു ഒരിക്കലും മാറില്ല ആമീ, ഭൂമിയിലേക്ക് എത്തും മുൻപേ ദൈവം അവനെ തിരികെ വിളിച്ചു, നിന്നെ അമ്മേ എന്നു വിളിക്കാൻ അവൻ ഈ ഭൂമിയിലില്ല രേഷ്മ ഒരു വിധം പറഞ്ഞൊപ്പിച്ചു. കേട്ടതു വിശ്വസിക്കാനാവാതെ ആമി ഒരു നിമിഷം തറഞ്ഞു നിന്നു. തന്റെ ഇരുകൈകൾകൊണ്ടും അവൾ വയറിൽ അമർത്തിപ്പിടിച്ചു. ഇല്ല, ഞാനിത് വിശ്വസിക്കില്ല ഇത്രയും കാലം എന്നോട് ഒട്ടി നിന്ന ജീവൻ ഈ ഭൂമിയിൽ ഇല്ലെന്നോ....? കള്ളമാണ് നിങ്ങൾ പറയുന്നത് അവന്റെ ഓരോ തുടിപ്പും ഞാൻ അറിഞ്ഞതാണ്, അവന്റെ ഓരോ ചലനവും എന്നിലെ അമ്മയെ ഉണർത്തിയതാണ്, അവന് നൽകാനായി എന്റെ മാറിടത്തിൽ പാല് നിറഞ്ഞുനിൽക്കുകയാണ്, എന്നിട്ട് ഇപ്പോൾ നിങ്ങൾ പറയുന്നു എന്റെ കുഞ്ഞ് ഈ ഭൂമിയിൽ ഇല്ലെന്നോ...? ഇല്ല ഞാനിത് വിശ്വസിക്കില്ല ആമി ഒരു ഭ്രാന്തിയെപ്പോലെ തന്റെ വയറിൽ അമർത്തിപ്പിടിച്ച് അലറി.

അവളുടെ ആ പ്രവർത്തിയിൽ ജാനകിയും രേഷ്മയും തരിച്ചുനിന്നു. രണ്ടുപേരും അവളെ പിടിക്കാനായി ശ്രമിച്ചപ്പോൾ അവരെ തള്ളി മാറ്റി അവൾ ഒരു ഭ്രാന്തിയെ പോലെ പെരുമാറി. അവിടെ കണ്ട സകലതും തട്ടിത്തെറിപ്പിച്ച് അവൾ അലമുറയിട്ട് കരഞ്ഞു. താൻ ഇതുവരെ പ്രതീക്ഷയോടെ കാത്തിരുന്ന തന്റെ വസന്തം ഇനിയില്ല അവൾ സങ്കടം നിയന്ത്രിക്കാനാകാതെ പൊട്ടിക്കരഞ്ഞു. ഇരു കാലുകളിൽ നിന്നും ഒലിച്ചിറങ്ങിയ രക്തസ്രാവം കണ്ടു രേഷ്മയും ജാനകിയും ഭയപ്പെട്ടു. അവർ ഇരുവരും ചേർന്ന് അവളെ ബലംപ്രയോഗിച്ച് അടക്കി നിർത്താൻ ശ്രമിച്ചു. അവരിൽനിന്നും കുതറാൻ ശ്രമിച്ചു പരാജയപ്പെട്ടവൾ രേഷ്മയുടെ കൈകളിലേക്ക് തളർന്നുവീണു. വാടിയ താമരമൊട്ടുപോലെ അവൾ രേഷ്മയുടെ കൈകൾ കിടന്നു. അവളുടെ അവസ്ഥ കണ്ട് ജാനകി പൊട്ടിക്കരഞ്ഞു, രേഷ്മ അവളെ പതിയെ എടുത്തു ബെഡിൽ കിടത്തി. അവൾക്കു വേണ്ട സുശ്രൂഷ കൾ ചെയ്തു, തളർന്നു കിടക്കുന്ന ആമിയെ അവൾ വേദനയോടെ നോക്കി.

താൻ വളർത്തിയ തന്റെ പൊന്നുമോൾ, അമ്മ ഉണ്ടായിട്ടും അവൾക്ക് ഏറെ പ്രിയം അപ്പ യോട് ആയിരുന്നു, തനിക്കു ആമി ഒരു മകളായിരുന്നു. ഒരു സുഹൃത്തായിരുന്നു എല്ലാ കാര്യവും അവൾ തന്നോട് വന്നു പറയുമായിരുന്നു. അപ്പ എന്നാൽ അവൾക്ക് ജീവനായിരുന്നു. ഒരു കാര്യം മാത്രം അവൾ തന്നോട് മറച്ചുവെച്ചു, ജീവിതം കൈവിട്ടു പോയപ്പോഴാണ് അവൾ പലതും അറിയിച്ചത്. തളർന്നുകിടക്കുന്ന ആമിയുടെ നെറുകയിൽ അവൾ ചുണ്ടുകളമർത്തി. ഒഴുകി ഒലിച്ചിറങ്ങുന്ന മിഴിനീരിനെ തടയാനാവാതെ അവൾ ആ മുറി വിട്ട് പുറത്തേക്കിറങ്ങി. ജാനകി ഏറെ വേദനയോടെ മകളുടെ അടുത്ത് തന്നെ നിന്നു. ***************** മഴപെയ്തൊഴിഞ്ഞ ഇടവയിലൂടെ രാഘവൻ ധൃതിയിൽ നടന്നു. ശരീരത്തെ തണുപ്പിക്കുന്ന കാലാവസ്ഥയാണ്. തണുത്ത ഇളംകാറ്റ് അയാളെ മെല്ലെ ഒന്ന് തഴുകിയപ്പോൾ അയാൾ തന്റെ മൂടുപടം ഒന്ന് കൂടി വലിച്ചു ചുറ്റി.

തന്റെ കൈക്കുള്ളിൽ തുണിയിൽ പൊതിഞ്ഞ ആ കുഞ്ഞുമുഖം നിലാവിന്റെ വെളിച്ചത്തിൽ ഒന്ന്കൂടിത്തിളങ്ങി. രണ്ടു കുഞ്ഞിക്കണ്ണുകളിൽ ഒരു വല്ലാത്ത തേജസ് അയാൾക്ക് തോന്നി. അവന്റെ നിഷ്കളങ്കമായ പുഞ്ചിരി കണ്ടപ്പോൾ അയാളുടെ ഉള്ളിൽ ഒരു കുറ്റബോധം തോന്നി. എന്നോട് ക്ഷമിക്കണം, ഞാനും ഒരു അച്ഛനാണ് എനിക്ക് ഇതല്ലാതെ വേറെ വഴിയില്ല. നീയും തെറ്റ് ചെയ്തു മോനെ, കൃത്യമായ ഒരു അഡ്രസ് ഇല്ലാതെ നീ ജനിക്കരുതായിരുന്നു. എല്ലാ അധികാരത്തോടെയും എല്ലാ അവകാശത്തോടെയും ഒരു നല്ല അച്ഛന്റെ മകനായി എന്റെ മകളുടെ വയറ്റിൽ നീ ജനിച്ചിരുന്നെങ്കിൽ ഒരു മുത്തശ്ശന്റെ എല്ലാ കരുതലോടെയും ഞാൻ നിന്നെ സ്നേഹംകൊണ്ട് വീർപ്പുമുട്ടിച്ചേനെ ഇവിടെ ഞാൻ സ്വാർത്ഥനായേ പറ്റൂ, ഞാനെന്ന അച്ഛൻ ക്രൂരനായേ പറ്റൂ, അത് എന്റെ മകൾക്ക് വേണ്ടിയാണ്, നാളെ സമൂഹം അവളെ പിഴച്ചു പ്രസവിച്ചവൾ എന്ന മുദ്രകുത്താൻ പാടില്ല.

എന്റെ മകൾ ആർക്കും ഒരു പരിഹാസ പാത്രമാകാൻ പാടില്ല. അവളെ വഞ്ചിച്ചവന്റെ വിഴുപ്പു പേറി ജീവിതകാലം മുഴുവൻ അവൾ നരകിക്കുന്നത് കാണാൻ എനിക്ക് കഴിയില്ല. കാലം ഒരു പക്ഷേ എന്നോട് ശമിച്ചേക്കും, എന്റെ മോൾക്ക് വേണ്ടി എനിക്കിത് ചെയ്തേ പറ്റൂ... ആ കുഞ്ഞു മുഖത്തേക്ക് നോക്കി അയാൾ വേദനയോടെ പറഞ്ഞു. അടുത്ത ജന്മത്തിൽ എല്ലാ അധികാരത്തോടെ യും നീ എന്റെ കുഞ്ഞിന്റെ വയറ്റിൽ തന്നെ പിറക്കുക നിനക്കായി ഈ മുത്തശ്ശൻ കാത്തിരിക്കും, ആ കുഞ്ഞിന്റെ നെറുകയിൽ ഒന്ന് ചുംബിച്ചു അയാൾ ആളൊഴിഞ്ഞ കുറ്റിക്കാട്ടിൽ അവനെ കിടത്തി. തിരിഞ്ഞു നോക്കാതെ അയാൾ മുൻപോട്ടു നടക്കുമ്പോൾ അലമുറയിട്ടു കരയുന്ന ആ പൈതലിന്റെ ശബ്ദം അയാളെ പുറകോട്ട് തിരിയാൻ പ്രേരിപ്പിച്ചു. പക്ഷേ തന്റെ കുടുംബത്തിന്റെ അഭിമാനം ഓർത്തപ്പോൾ അവിടെനിന്നും ധൃതിയിൽ നടന്നു നീങ്ങി.

ദൂരെ എവിടുന്നു തെരുവുനായ്ക്കൾ ഓരിയിടുന്ന ശബ്ദം കേൾക്കാമായിരുന്നു. ഒരുപക്ഷേ തന്റെ മകൾ പ്രസവിച്ച ആ ഇളം പൈതൽ ഇന്നാ തെരുവുനായ്ക്കൾക്ക് ഭോജനാമായേക്കാം. പക്ഷെ ആ വൃദ്ധന്റെ മനസ്സിൽ സ്വാർത്ഥമായ തന്റെ കുടുംബമഹിമ മാത്രമായിരുന്നു, തകരാൻ പോകുന്ന അന്തസ്സിനെ ഓർത്ത് അയാൾ ആ കുഞ്ഞു ജീവന്റെ സുരക്ഷിതത്തം മറന്നു ദൂരേക്ക്‌ പോയി. ആ കുഞ്ഞുകരച്ചിൽ കേൾക്കാത്ത അത്ര ദൂരം പിന്നിട്ടപ്പോൾ അയാളിൽ ഒരാശ്വാസം തോന്നി, ദീർഘമായി ഒരു നിശ്വാസം എടുത്തു അയാൾ തന്റെ വീട് ലക്ഷ്യമാക്കി നടന്നു.... ***************** ഉറക്കം കണ്ണുകളെ തഴുകിയപ്പോൾ ജാനകി അറിയാതെ ഒന്നു ഉറങ്ങിപ്പോയി, പെട്ടെന്ന് ഞെട്ടിയുണർന്നപ്പോൾ ബെഡിൽ എഴുന്നേറ്റിരിക്കുന്ന ആമിയെയാണ് കണ്ടത്. കുറച്ചു മുൻപ് കണ്ട ആമി അല്ല ഇപ്പോൾ, തികച്ചും ശാന്തയാണ്, ഇരു കണ്ണുകളിൽ നിന്നും കണ്ണുനീർ ഒലിച്ചിറങ്ങുന്നുണ്ട്. മോളെ...

അവളുടെ ഇരിപ്പ് കണ്ട ജാനകി വേദനയോടെ വിളിച്ചു. സത്യമാണോ അമ്മാ, എന്റെ കുഞ്ഞ് എന്നെ വിട്ടു പോയോ.....? അവൾ ഇടറിയ ശബ്ദത്തോടെ ചോദിച്ചു. ആ കുഞ്ഞിനെ നമുക്ക് വിധിച്ചിട്ടില്ല മോളെ, അവളുടെ കരം പിടിച്ചുകൊണ്ട് ജാനകി പറഞ്ഞു. അമ്മയ്ക്ക് അവൾ ഒരു പുഞ്ചിരി നൽകി. എല്ലാ പ്രതീക്ഷയും അസ്തമിച്ചു അവളുടെ വേദനയിൽ കുതിർന്ന ഒരു ചിരി. എന്തിനാ അമ്മേഎന്നോട് ദൈവം ഈ ചതി കാണിച്ചത്,? ഇതിനു മാത്രം എന്ത് തെറ്റാണ് ഞാൻ ചെയ്തത്. ആ കുഞ്ഞിനെ എങ്കിലും എനിക്ക് തന്നു കൂടായിരുന്നോ.....? അവൾ കരച്ചിലടക്കി കൊണ്ട് ജാനകിയോട് ചോദിച്ചു. ആ കുഞ്ഞു ഈ ഭൂമിയിൽ ജനിക്കാതെയിരിക്കുകതന്നെയായിരുന്നു മോളെ നല്ലത്, അതാ ചതിയന്റെ കുഞ്ഞല്ലേ, അതും നാളെ നിന്നെ ചതിക്കില്ല എന്ന് എന്താ ഇത്ര ഉറപ്പ്, രാഘവൻ അതും പറഞ്ഞ് ആ മുറിയിലേക്ക് വന്നു. അച്ഛന്റെ സംസാരത്തിന് അവൾ മറുപടി നൽകിയില്ല, ഒരുപാട് കാലമായി അച്ഛനും മകൾക്കും ഇടയിൽ മൗനം തുടങ്ങിയിട്ട്. ഇനി കൂടുതൽ പറഞ്ഞ് അവളെ വിഷമിപ്പിക്കേണ്ട ജാനകി അപേക്ഷയോടെ രാഘവനോട് പറഞ്ഞു.

ഞാൻ ഒന്നും പറഞ്ഞ് ആരെയും വിഷമിപ്പിക്കുന്നില്ല, അജ്ഞാതവാസം ഇവിടെ അവസാനിപ്പിക്കുകയാണ് നാട്ടിലേക്ക് പോകാൻ തയ്യാറായിക്കോളൂ അമ്മയും മകളും ഇന്നു തന്നെ പുറപ്പെടണം, ഇവിടെ ഇനി നിൽക്കണ്ട രാഘവൻ രണ്ടു പേരോടും ആയി പറഞ്ഞു മുറി വിട്ടിറങ്ങി. മുറിക്ക് പുറത്ത് എല്ലാം കേട്ട് രേഷ്മയുണ്ടായിരുന്നു. ഏട്ടാ... തന്നെ ഒന്നു നോക്കി അവിടെ നിന്നും പോകാൻ തുടങ്ങിയ രാഘവനെ രേഷ്മ പിൻവിളി വിളിച്ചു. അയാൾ സംശയത്തോടെ അവളെ നോക്കി. ഇന്നു തന്നെ പോകണോ, അത്രയും ദൂരം യാത്ര ചെയ്യാനുള്ള അവസ്ഥയിലല്ല ആമി, രണ്ടുദിവസമെങ്കിലും കഴിഞ്ഞിട്ട് പോകാം ഏട്ടാ രേഷ്മ യാചനയോടെ പറഞ്ഞു. , നടക്കില്ല രേഷ്മേ., ഇവിടെ നിൽക്കുന്ന ഓരോ നിമിഷവും എന്നിലെ അച്ഛൻ ആവലാതി പെടുകയാണ്, ആമി സംഭവിച്ച കാര്യങ്ങൾ ഒരിക്കലും അറിയാൻ ഇടവരരുത്, അതിനു ഇവിടെ നിന്നും പോയേ മതിയാവൂ, ഇതിന് നീ എതിരെ നിൽക്കരുത്. ഒരു അച്ഛന്റെ അപേക്ഷയാണ് രാഘവൻയാചനയോടെ അവൾക്കു മുൻപിൽ നിന്നു. അയ്യോ എന്റെ ഏട്ടൻ എന്തിനാ വിഷമിക്കുന്നത്,

ആ മനസ് ഞാൻ കാണുന്നുണ്ട്, ചേട്ടന്റെ ഇഷ്ടം പോലെ തന്നെ നടന്നോട്ടെ ഞാൻ ഒന്നിനും എതിര് നിൽക്കില്ല രേഷ്മ ഒരു പുഞ്ചിരിയോടെ പറഞ്ഞു. എല്ലാം റെഡിയാക്കി ജാനകി ആമിയെ പിടിച്ച് പതുക്കെ വണ്ടിയിൽ ഇരുത്തി, രേഷ്മയോട് യാത്രപറഞ്ഞു അവർ ആ നാഗപട്ടണം വിട്ടു. ആമിയുടെ മനസ്സ് പ്രശുബ്‌ധമായിരുന്നു. ഒരു കടൽ തന്നെ ഇരമ്പുന്നുണ്ട്. അച്ഛൻ പറഞ്ഞതുപോലെ അരവി ഒരു ചതിയൻ ആണോ..? അവനെ മനസ്സിലാക്കുന്നതിൽ തനിക്ക് തെറ്റ് പറ്റിയോ...? എവിടെയാണ് തനിക്ക് പിഴച്ചത്..? എന്തിനെയും തന്റേടത്തോടെ നേരിടുന്നവൾ, ഒന്നിനെയും കൂസാത്ത പ്രകൃതം, ആരുടെ മുഖത്തുനോക്കി എന്തും പറയാനുള്ള ധൈര്യം ഇതൊക്കെയാണ് അഭിരാമി എന്ന തന്നെ മറ്റുള്ളവരിൽ നിന്നും വ്യത്യസ്തയാക്കിയത്. അങ്ങനെയുള്ള തന്റെ ചുവടുകൾ പിഴച്ചത് അരവിന്ദൻ തന്റെ ജീവിതത്തിലേക്ക് കടന്നുവന്നപ്പോഴാണ്. അരവിന്ദനെ കുറിച്ചുള്ള ഓർമ്മകൾ അവളിൽ ഒരേ സമയം സങ്കടവും സന്തോഷവും ഉണ്ടാക്കി. അവനുമൊന്നിച്ചുള്ള നിമിഷങ്ങൾ ഓർമ്മ വന്നതും അവളുടെ കണ്ണുകളിൽ വീണ്ടും മിഴിനീർ ഉരുണ്ടുകൂടി. കണ്ണുകളടച്ച് ആ നല്ല നിമിഷത്തെ അവൾ വീണ്ടും ഓർത്തു..... തുടരും..

മുന്നത്തെ പാർട്ടുകൾ വായിക്കാൻ ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...