🌻സൂര്യകാന്തി 🌻: ഭാഗം 10

രചന: മിഴി

താനാലോചിച്ചതെത്ര നന്നായി പറഞ്ഞിരിക്കുന്നു.. അല്ലെങ്കിലും ഈ കുടിലതയാലാണല്ലോ തന്നെ ഓരോ നിമിഷവുമയാൾ വരിഞ്ഞുമുറുക്കുന്നത്... കാന്തി നിശബ്ദം തേങ്ങി.. റിച്ചുവിനെതിരക്കി ക്ലാസ്സിലേയ്ക്ക് വന്ന സൂര്യൻ ക്ലാസിനുപുറത്തു കുഞ്ഞുമായി നിൽക്കുന്ന കാന്തിയെക്കണ്ടു അവൾക്കടുത്തേയ്ക്കു നടന്നു.. അടുത്തെത്താറായപ്പോഴാണ് അവൾ ഫോൺ വിളിക്കുവാണെന്നു കണ്ടത്.. പുറം തിരിഞ്ഞുനിൽക്കുന്നതിനാൽ കാന്തി സൂര്യയെ കണ്ടില്ല.. അതു കൊണ്ട് തന്നെ തൂണിന് അടുത്തായി നിന്നു.. ഫോൺവിളി കഴിഞ്ഞു അടുത്തേയ്ക്കു പോകാമെന്നു കരുതി.. 📞 മാമൻ എത്ര നേരായി വിളിക്കണു മോളെ...? നീയെന്താ ഫോൺ എടുക്കാഞ്ഞത് ? ഉള്ളിലെ അമർഷം ശബ്ദത്തിൽ നിറച്ചുകൊണ്ട് എന്നാൽ ശാന്തനായി രവി ചോദിച്ചു.. 📞 അത്.. ഞാൻ..ക്ലാ..ക്ലാസ്സിലായിരുന്നു.. ഇടറിയ അക്ഷരങ്ങൾ പെറുക്കിക്കൂട്ടി കാന്തി പറഞ്ഞു.. 📞 ആണോ....? അപ്പോൾ ഇന്നലെയോ ? നീ ഇവിടുന്നു പോയന്നുമുതൽ ഞാൻ വിളിക്കുവല്ലേ? എന്റെ ഫോൺ എടുക്കാൻ സമയമില്ലാത്തവണ്ണം അനന്തിരവൾ പഠിച്ചുതകർക്കുവായിരുന്നല്ലേ? ഇത്തവണ ശബ്ദം കുറച്ചു ഉച്ചത്തിലായിരുന്നു... അതിന്റെ മുഴക്കത്തിൽ തന്റെ ഉള്ളിൽ ഒരായിരം ഭയത്തിന്റെ വിത്തുകൾ മുളപൊട്ടുന്നത് കാന്തിയറിഞ്ഞു...

📞 എന്താടി... നിന്റെ നാവിറങ്ങിപ്പോയോ ? ഫോൺ എടുക്കാതിരുന്നാൽ എന്റെ കയ്യിന്നു രക്ഷപ്പെടാമെന്നു വല്ല വ്യാമോഹവും മോള് നെയ്തുകൂട്ടിയിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ അതെല്ലാം വെയിലത്തു കുരുത്ത മുളപോലെ വാടിപ്പോകതെയുള്ളു... നിനക്കറിയാല്ലോ ഈ രവിയെ ? ഹേ.....? ഉൾക്കിടിലത്തോടെ.. അതിലേറെ നിസ്സഹായതയോടെ കേട്ടുനിൽക്കാനേ ആ പെണ്ണിന് കഴിയുമായിരുന്നുള്ളു... 📞 എന്താ.. മോള് പേടിച്ചുപോയോ..? ഒരു നൂറുവട്ടം പറഞ്ഞിട്ടുള്ളതല്ലേ നിന്നോട് മാമനെ വെറുതേ ദേഷ്യം പിടിപ്പിക്കരുതെന്ന്... എന്നിട്ടുമെന്തിനാ അനുസരണക്കേട് കാട്ടുന്നത്..? അപ്പോൾ ഇനി വിളിക്കുമ്പോൾ നല്ല കുട്ടിയായിട്ട് ഫോൺ എടുക്കണം... കേട്ടല്ലോ..? 📞 മ്മ്... ഒരു ചെറിയ മൂളക്കം തൊണ്ടയിൽനിന്നും പാടുപെട്ടു പുറത്തേയ്ക്കു വന്നു.. 📞 ആഹ്.. അപ്പോൾ ഇന്നിങ്ങു പോരുവല്ലേ..? മാമനാണേൽ നിന്നെ കാണാഞ്ഞിട്ട് ഒരു സമാധാനവുമില്ല.. അറിയാല്ലോ ഈ നെഞ്ചിൽ മുഴുവൻ നിന്നെക്കുറിച്ചുള്ള ചിന്തകളാ... അതിന്റെ തീവ്രത കൂടുമ്പോൾ മോളെ കാണാനുള്ള ആഗ്രഹമങ്ങ് കൂടും..

നെഞ്ചിൽ വലം കൈയാലൊന്നു തടവിക്കൊണ്ടയാൾ പറഞ്ഞു.. 📞 ഏയ്... ഇല്ല ... ഈ ആഴ്ച വരാൻ പറ്റില്ല.. ഒരുപാട് വർക്ക്‌ ഉണ്ട്.. അതുമല്ല തിങ്കളാഴ്ച നേരത്തേ കോളേജിലെത്തണം... അങ്ങോട്ട് വന്നാൽ പിന്നെ സമയത്തെത്താൻ പറ്റില്ല.. ഞാൻ അമ്മയോട് പറഞ്ഞായിരുന്നു.. പതർച്ച മറച്ചുകൊണ്ട് ഒരുവിധമവൾ പറഞ്ഞൊപ്പിച്ചു... 📞 സമയമില്ലല്ലേ...? നിനക്ക് എനിക്കുവേണ്ടി സമയമില്ലല്ലേ..? ആ.... ആയിക്കോട്ടെ.... എത്ര നാൾ നീ എന്നിൽനിന്നും ഓടിയൊളിക്കും? ഈ രവിയറിഞ്ഞ പെണ്ണാ നീ... ഇന്നും എന്റെയുള്ളിൽ ലഹരിയായി നിറഞ്ഞുനിൽക്കുന്ന പെണ്ണ്.... എന്നിൽനിന്നുമൊരു മോചനം നിനക്കില്ല പെണ്ണേ... എന്നെ തോൽപ്പിച്ചു രക്ഷപ്പെടാമെന്നു എന്തേലും ഉദ്ദേശമുണ്ടെങ്കിൽ ഓർത്തോ... നശിപ്പിക്കും ഞാൻ... വേരോടെ.... അതിനുള്ളതൊക്കെ എന്റെ കൈയിലുണ്ട്.. ഇപ്പോഴും ഭദ്രമായി.... അതെപ്പോഴും ഓർമയുണ്ടായിരിക്കുന്നത് നല്ലതാണ് മാമന്റെ സൂര്യകാന്തി പൂവിന്.... ഒച്ച താഴ്ത്തി.. എന്നാൽ ദൃഡതയോടെ ചെവികളിൽ അലയടിച്ച വാക്കുകൾ കൂരമ്പുപോൽ ആ കുഞ്ഞുഹൃദയം കീറിമുറിച്ചു.. ഈ ലോകത്തുനിന്നുപോലും ഓടിയോളിയ്ക്കാൻ അവളുടെ ഉള്ളം വെമ്പി.. അപ്പോൾ ഇനി എല്ലാം നേരിട്ട്.... മാമൻ തീരുമാനിക്കും എന്റെ മോളനുസരിക്കും...

ഈ കീഴ്‌വഴക്കം ഇനിയും അതുപോലെ മതി.. അപ്പൊ ഫോൺ വെയ്ക്കുവാണേ... മറുപ്പുറത്തു ഫോൺ കട്ടാകുന്ന ശബ്ദം കേട്ടപ്പോഴേയ്ക്കും ഉള്ളിൽ ഉറഞ്ഞുകൂടിയതൊക്കെ അലിഞ്ഞു പുറത്തുചാടി... പരിസരത്തേക്കുറിച്ച് ബോധ്യം വന്നപ്പോൾ പെട്ടെന്ന് ചുരിദാറിന്റെ ഷാൾ മുഖത്തമർത്തി ശബ്ദം പിടിച്ചുനിർത്തി... മ്മാ... കുഞ്ഞുമുഖം തന്റെ പ്രിയപ്പെട്ടവൾ കരയുന്നതുകണ്ടു ദുഖത്താൽ ചുളിച്ചുകൊണ്ട് റിച്ചു വിളിച്ചു... ഒരുനിമിഷം കാന്തിയും അവൾക്കടുത്തായി നിന്നിരുന്ന സൂര്യനും കുഞ്ഞിന്റെ ആ വിളിയിൽ അമ്പരന്നു... ആദ്യമായാണ് ഇങ്ങനൊരു വാക്ക് ആ കുഞ്ഞുനാവിൽനിന്നും വരുന്നത്... ഒരുപക്ഷേ ഏതൊരമ്മയുടെയും അനുഗ്രഹീതനിമിഷങ്ങളിലൊന്നു.... പക്ഷേ.... തന്റെ കുഞ്ഞിന്റെ ദൗർഭാഗ്യത്തിൽ സൂര്യന്റെ മനമുരുകി... എന്നാൽ കാന്തിയിൽ മാതൃത്വത്തിന്റെ നീരുറവ ഒഴുകി... അത് കുളിര്മഴയായി ഉള്ളിലെ തീയെ കെടുത്തി... എന്താടാ വാവേ വിളിച്ചേ... ഒന്നുടെ വിളിക്ക്.... ഇടറുന്ന ശബ്ദത്തോടെ... ആ കുഞ്ഞുമുഖം ഉമ്മകളാൽ മൂടി... മ്മാ....

വീണ്ടും കൊഞ്ചലോടെ വിളിച്ചുകൊണ്ടവൾ കാന്തിയുടെ കണ്ണുനീർ കൈകളാൽ ഒപ്പി.. അവളുടെ കവിളിൽ കുഞ്ഞു ചുണ്ടുകളമർത്തി.. കലർപ്പില്ലാത്ത.. നിഷ്കളങ്കമായ.. ആ സ്നേഹമഴ കണ്ണുകളടച്ചു നിർവൃത്തിയോടെയാവളേറ്റുവാങ്ങി... തന്നിൽനിന്നുമാടർത്തി മാറ്റല്ലെയെന്നു പ്രാർത്ഥിച്ചുകൊണ്ട് കുഞ്ഞിനെ ഒന്നുകൂടി തന്റെ നെഞ്ചോട്മർത്തിപ്പിടിച്ചു.... നെറുകയിൽ മുത്തി.... പെട്ടെന്നാണ് താനെന്താണ് പ്രാർത്ഥിച്ചതെന്നവളോർത്തത്... ഒരു കാപട്യവുമില്ലാതെ... ആത്മാർത്ഥതയോടെയാണ് പ്രാർത്ഥിച്ചത്.. എന്നാൽ തനിക്കവളിലൊരവകാശവുമില്ലായെന്ന സത്യം ഉള്ളിൽ തെളിയുമ്പോൾ ഉള്ളം അതിലേറെ നോവുന്നുണ്ട്... എങ്കിലും കുഞ്ഞിനെ ഒന്നുകൂടി തന്നിലേക്ക് ചേർത്തണയ്ക്കാനെ തനിക്കാവുള്ളുവെന്നവളോർത്തു.. ഇതേസമയം സൂര്യന്റെയും അവസ്ഥ മറിച്ചല്ലായിരുന്നു... തന്റെ മകളുടെ അമ്മയ്ക്കായുള്ള വെമ്പൽ കാണുമ്പോൾ സ്വയം ആത്മ നിന്ദ തോന്നാറുണ്ട്.. തന്റെ കൂടി ബാലിശമായ തീരുമാനമാണല്ലോ

ഇന്നീ കുരുന്നിന്റെ അമ്മയില്ലായ്മയെന്നോർക്കേ ഒരുവേള ശ്വാസം നിലയ്ക്കുന്നപോലെ... എന്നാൽ കാന്തിയിൽ അവളമ്മയെ കാണുമോയെന്ന ഭയം ഇപ്പോൾ യാഥാർധ്യമായിരിക്കുന്നു... ഒരുപക്ഷേ.. ഈ അടുപ്പം നാളെ വല്യ വേദനയായി തന്റെ കുഞ്ഞിനെ തളർത്തുമോയെന്നവൻ ആകുലപ്പെട്ടു.. എന്തുതന്നെയായാലും തനിപ്പോൾ നിസ്സഹായനാണ്.. ഒറ്റയ്ക്ക് ഓടി തളർന്നിരിക്കുന്നു... അതിനാൽത്തന്നെ കാന്തിയിൽനിന്നുംകുഞ്ഞാഗ്രഹിക്കുന്ന വാത്സല്യം... കരുതൽ.. ഒന്നും തട്ടിത്തെറുപ്പിയ്ക്കാനുമാകുന്നില്ലല്ലോയെന്നവ ൻ വ്യഥയോടെ ഓർത്തു.. താനെന്ന പിതാവിന്റെ സ്വാർത്ഥതയാണെങ്കിൽ പൊറുക്കണെയെന്നാത്മാർത്ഥമായി മാപ്പപേക്ഷിച്ചു.. മെല്ലെ കണ്ണുകൾ ഇരുകൈവെള്ളയാൽ അമർത്തിതുടച്ചുകൊണ്ടു തിരിഞ്ഞു.. കാന്തിയുടെ തോളിൽ ചേർന്നുകിടക്കുന്ന റിച്ചുമോൾ അച്ഛയെ കണ്ടപ്പോൾ ഒന്നുതുള്ളി കൈകാട്ടി വിളിച്ചു.. കുഞ്ഞിന്റെ പെട്ടെന്നുള്ള വെപ്രാളം കണ്ടു തിരിഞ്ഞ കാന്തി കണ്ടത് തങ്ങളെത്തന്നെ നോക്കിനിൽക്കുന്ന സൂര്യനെയാണ്... നിറഞ്ഞുതുളുമ്പിയ കണ്ണുകളും....

ചുവന്നു കിടക്കുന്ന മൂക്കിൻതുമ്പും... അവൻ കണ്ണിമയ്ക്കാതെ നോക്കിനിന്നു.. എപ്പോഴും വിഷാദം നിറഞ്ഞിരിക്കുന്ന ആ നീണ്ട കണ്ണുകളിൽ അലയടിക്കുന്ന സങ്കടക്കടലിലെ തിരയുടെ താളം തന്റെ നെഞ്ചിൽ നേരിപ്പോടായ് മാറുന്നതറിഞ്ഞു... താൻ ഫോൺ വിളിച്ചതോ... കുഞ്ഞിനോട് പറഞ്ഞതോ എന്തേലും കേട്ടുകാണുമോയെന്നവൾ ഒരുവേള ഭയന്നു... എന്നാൽ ശാന്തമായ പുഞ്ചിരിയോടെ നിൽക്കുന്ന ആളെക്കണ്ടപ്പോൾ ആ ഭയമൊക്കെ ഓടിയോളിച്ചു.. സൂര്യയെക്കണ്ടപ്പോൾ കുഞ്ഞു അച്ഛയെ കൈയാട്ടി അരികെ വിളിച്ചു.. അടുത്തേയ്ക്കു നീങ്ങിനിന്ന ആളുടെ മുഖം പിടിച്ചടുപ്പിച്ചു കവിളിൽ മെല്ലെ കടിച്ചു... ഒരുപാട് സന്തോഷം വരുമ്പോൾ സ്നേഹത്തോടെ റിച്ചുമോൾ ചെയ്യുന്നതാണ്... ഇപ്പോൾ തന്റെ അമ്മയേക്കിട്ടിയ സന്തോഷമാണ് അച്ഛയെ അറിയിച്ചത്.. ഇനിയിപ്പോൾ ക്ലാസ്സൊന്നുമില്ല.. എല്ലാപേരും പോകാനുള്ള തയ്യാറെടുപ്പിലാണ്.. മോളെയിങ്ങു തന്നിട്ട് ഇയാളും പൊയ്ക്കോളൂ.. സൂര്യൻ കുഞ്ഞിന് നോക്കി കാന്തിയോടായി പറഞ്ഞു... മ്മ്... ശരി സാർ...

കുഞ്ഞിനെ വിട്ടുനൽകാൻ മനസ്സനുവദിച്ചില്ലെങ്കിലും അവനെഎതിർക്കാനുള്ള ബുദ്ധിമുട്ടും അമിതസ്വാതന്ത്രമെടുക്കുന്നെന്നു തോന്നുമോയെന്ന ചിന്തയാലും മനസ്സില്ലാമനസ്സോടെ സമ്മതം മൂളി... ഒന്നുകൂടി റിച്ചുസിനെ ചേർത്തുമുത്തിയിട്ട് അവളെ സൂര്യനെയെൽപ്പിച്ചു തിരിഞ്ഞു നടന്നു.. അവൾ തന്നിൽനിന്നുമകലും തോറും ഉള്ളിലെന്തോ ഭാരം നിറയുംപോലെ വിങ്ങുന്നതായവന് തോന്നി... കാന്തി..... സൂര്യൻ തിരിഞ്ഞുനടന്നവളെ വിളിച്ചു... ഒരുവിളിക്കായി കാത്തുനിന്നെന്നപോലെയവൾ പെട്ടെന്ന് തിരിഞ്ഞുനോക്കി... ടോ.... ഇയാൾക്ക്... ഒരുനിമിഷം മടിച്ചുനിന്നശേഷം അവൻ വീണ്ടും തുടർന്നു.. ആർ യൂ ഓക്കേ...? അല്ല.. ഇയാൾക്കെന്തെങ്കിലും വിഷമമുണ്ടോ? ആകെ ടെൻസ്ഡ് ആയി തോന്നുന്നു... അവൻ ഒന്നുകൂടി വ്യക്തമായി തിരക്കി... ഒപ്പം ആ കണ്ണുകളിൽ ഉത്തരം തേടി... ഒരുവേള ശ്വാസംവിലങ്ങി.... ജീവിതത്തിൽ ആരും തന്നോട് ചോദിക്കാത്ത ചോദ്യം? ആരെങ്കിലുമൊന്നു തിരക്കിയെങ്കിലെന്നാഗ്രഹിച്ച ചോദ്യം? എന്നാൽ ഒരിക്കലും താനിയ്ക്കുത്തരം നൽകാൻ കഴിയാത്ത ചോദ്യം....

തന്റെ വിഷമം... നിർവികരതയോടെ അവനെ നോക്കിനിൽക്കാനേ ആ പെണ്ണിനായുള്ളൂ.. അല്ലെങ്കിലുമെന്താണ് പറയേണ്ടത് ? താൻ കാന്തിയുടെ വെറും ദേഹം മാത്രമാണെന്നോ ? സ്വന്തം അമ്മാവൻ നേർച്ചയ്ക്കായി വളർത്തുന്ന വെറും പെൺശരീരമാണെന്നോ? അയാൾ ചവച്ചുതുപ്പിയ വെറും ചണ്ടി മാത്രമാണെന്നോ ? ഉള്ളിലൊരായിരം ചോദ്യങ്ങൾ ആർത്തിരമ്പി... ഇതൊക്കെയറിഞ്ഞാൽ ഇപ്പോൾക്കിട്ടുന്ന പരിഗണന , വെറും സഹതാപത്തിലോ വെറുപ്പിലോ ഒതുങ്ങിയാലോയെന്നവൾ ഭയന്നു... ഭയം... അതുമാത്രമാണല്ലോ തന്നെയെന്നും ഭരിക്കുന്നത്‌.... സ്വയം പുച്ഛത്തോടെയതോർക്കുമ്പോൾ ഹൃദയം തടവറയിലെന്നപ്പോൾ നിസ്സഹായമായി.. മറുപടിയില്ലാതെ നിർവികാരയായി തന്നെനോക്കിനിൽക്കുന്ന ആ പാവം പെണ്ണിൽ നിമിഷം തോറും ജ്വാലിക്കുന്നൊരു കനലവൻ കണ്ടു.. ഏയ്.. ഞാൻ വെറുതേ ചോദിച്ചതാടോ.. എന്തായാലും ഇയാള് താഴേയ്ക്ക് വാ ഇവിടിപ്പോൾ മുകളിൽ ക്ലാസ്സുകളിലൊന്നുമാരുമില്ല.. തനിയെ നിൽക്കണ്ട.. തന്റെ ഫ്രണ്ട് താഴെ നിൽക്കുവാ..

കരുതലോടെ പറഞ്ഞുകൊണ്ട് തനിക്കായി കാത്തുനിൽക്കുന്ന ആൾക്കൊപ്പമവൾ താഴേയ്ക്ക് നടന്നു... സൂര്യൻ പറഞ്ഞതുപോലെ പീള്ളേരെല്ലാം പോയിരുന്നു.. ഓഫീസിനു മുൻപിലുള്ള ഗാർഡനിൽ വിഷ്ണുവിനോടടിയിട്ട് സ്വാതി നിൽപ്പുണ്ട്.. ഓഫീസിനു മുൻപിലെത്തിയപ്പോൾ സൂര്യൻ വിഷ്ണുവിനെവിളിച്ചു കുഞ്ഞിനെ ഏൽപ്പിച്ചു തൊട്ടടുത്തുള്ള സ്കൂളിൽ ഏതോ സാറിനെ കണ്ടു വരാമെന്നു പറഞ്ഞേൽപ്പിച്ചു പോയി.. അപ്പോൾ നിങ്ങളും പോകുവല്ലേ..? ഇനി സ്കൂൾ ഇൻഡക്ഷൻ കഴിഞ്ഞേ ഞാൻ ഇങ്ങോട്ടുള്ളൂ... വിഷ്ണു ഇരുവരോടുമായി തിരക്കി... സ്വാതി മോളെ... ഇപ്പോൾ പോണോടാ... കുറച്ചുനേരം കൂടി റിച്ചുസിനെ കളിപ്പിച്ചിട്ട് പോയാലോ ? കാന്തി ദയനീയമായി സ്വാതിയെ നോക്കി ചോദിച്ചു.. ആ... നമുക്ക് വൈകുന്നേരം പോയാമതീടീ.. അല്ലേലും അവിടെപ്പോയി ഹാജർവെച്ചിട്ടെന്തിനാ...? അകത്തുകേറിയാലുപിന്നെ നാളെ നേരംവെളുത്താലേ പുറത്തിറങ്ങാൻ പറ്റുള്ളൂ.. അതും കൃത്യമായ റീസൻ കാണിച്ചാൽ മാത്രം...... സ്വാതി തംസപ് കാണിച്ചു..

എന്നാല് മക്കള് രണ്ടും കൊച്ചിനെ നോക്ക്... ചേട്ടനൊത്തിരിനേരം ദേ... അവിടിരുന്നു വിശ്രമിക്കാം.. ഉണ്ടാൽ ക്ഷീണം കാണുമല്ലോ? അവൻ കുഞ്ഞിനെ അവരെ ഏൽപ്പിച്ചു അടുത്തുള്ള സിമെന്റ് ബെഞ്ചിൽ കാലും നീട്ടിയിരുന്നു.. ആഹ്... അത് ശരിയാ... ഉണ്ടാൽ ക്ഷീണം ഏത് തെണ്ടിക്കും കാണുമെന്നാ... സ്വാതി വിഷ്ണുവിനെനോക്കിയൊന്നു ചുണ്ട് കോട്ടിപ്പറഞ്ഞു.. അയ്യോ... അതിനു സദാസമയവും അയവിറത്തു നടക്കുന്ന നിന്നെക്കുറിച്ചാര് പറഞ്ഞു... വിഷ്ണു അതേ ഫോഴ്‌സിൽ തിരിച്ചടിച്ചു... അടുത്ത അടിക്കുള്ള വട്ടം കണ്ടു കാന്തി സ്വാതിയെ പിടിച്ചുകൊണ്ടു സെമിനാർഹാളിലേയ്ക്ക് നടന്നു.. ഹാളിൽ കയറി ഫാനിട്ടിരുന്നു... റിച്ചുമെല്ലെ നിലത്തിറങ്ങി പിച്ചനടന്നു... കാന്തി കരുതലോടെ കൂടെനടന്നു... വാതിൽക്കലേയ്ക്ക് പോയ കുഞ്ഞു പെട്ടെന്ന്ആരെയോ കണ്ടു നടത്തം നിർത്തി..

തിരിഞ്ഞു കാന്തിയെ നോക്കി.. മ്മ്മേ... കുഞ്ഞു കാന്തിയെ തിരിഞ്ഞു ചുറ്റിപ്പിടിച്ചു.. എന്നാൽ കാന്തിയപ്പോൾ വാതിൽക്കൽനിൽക്കുന്ന ആളെക്കണ്ടു തറഞ്ഞുനിന്നു... ഉള്ളിലെ സന്തോഷം നിമിഷാർദ്ധം കൊണ്ടില്ലാതായപോലെയവൾക്ക് തോന്നി... എന്താ മോളേ ഇങ്ങനെ അന്തംവിട്ടു നോക്കുന്നത്..? ഞാൻ അപ്പോഴേ പറഞ്ഞില്ലേ ലതേ.. മോൾക്ക് നമ്മളെക്കാണുമ്പോൾ സന്തോഷമാകുമെന്ന്..? കാന്തിയിൽനിന്നും കണ്ണെടുക്കാതെ ആകെയൊന്നുഴിഞ്ഞുകൊണ്ട് രവി പുറകിലായി നിൽക്കുന്ന ലതികയോടായി പറഞ്ഞു... പിന്നെമെല്ലെ അവളെ വട്ടംചുറ്റി കാലിൽ മുഖമൊളിപ്പിച്ചു നിൽക്കുന്ന കുഞ്ഞിനെയൊന്നു നോക്കി.. അതിന്റെ അമ്മേയെന്നുള്ള വിളി അയാളുടെ കാതിൽ മുഴങ്ങിക്കേട്ടു.. ഒപ്പം ഉള്ളിലെ ദേഷ്യം കണ്ണിൽ ചുവപ്പുപടർത്തി......... കാത്തിരിക്കുക...💕

എല്ലാ പാർട്ടുകളും വായിക്കാൻ ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക