🌻സൂര്യകാന്തി 🌻: ഭാഗം 13

രചന: മിഴി

അപ്പോൾ പോകാമല്ലേ... ഞാൻ പറഞ്ഞതല്ലേ ഈ രവിയെ പൂട്ടാൻ പറ്റില്ലെന്ന്.... ഇനിയെന്ത് നോക്കി നിൽക്കാടി.. ഇങ്ങോട്ട് വാ... രവി കാന്തിയ്ക്കു നേരെ തിരിഞ്ഞുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.. പക്ഷേ പരിഹാസം നിറഞ്ഞ ചിരിയോടെ അവരെയൊന്നുഴിഞുനോക്കി... കാന്തി സ്വാതിയുടെ കൈകളിൽ അമർത്തിപ്പിടിച്ചു... രക്ഷയ്‌ക്കെന്നപോലെ അവരിലേക്ക് മിഴികൾ പാറിനടന്നു.. കാന്തി.. ഓഫീസിലോട്ടൊന്നു വരൂ... സൂര്യൻ അവളുടെ ദയനീയാവസ്ഥ കണ്ടു രവിയേയൊന്നു ഇടംകണ്ണിട്ട് നോക്കി പറഞ്ഞു.. ഏകദേശം കാര്യങ്ങളൊക്കെ പിടികിട്ടിയെങ്കിലും എല്ലാം ഒന്നുകൂടി കാന്തിയിൽനിന്നും വ്യക്തമായി അറിയേണ്ടതുണ്ട്... ഒന്നുമല്ലെങ്കിലും ഒരു വിദ്യാഭാസ സ്ഥാപനത്തിന്റെ ചുമതലക്കാരനെന്ന നിലയിൽ എടുത്തുചാടി ഒന്നും ചെയ്യാനും പറ്റില്ല.. അതിനായിത്തന്നെയാണ് സൂര്യൻ കാന്തിയെ വിളിച്ചത്.. അങ്ങനിപ്പോ നീ അവളോട്‌ ഒറ്റയ്ക്ക് സംസാരിക്കണ്ട.. ഇവിടെനിന്നും പറയാൻ പറ്റുന്നത് പറഞ്ഞാൽ മതി... രവി അധികാരത്തോടെ പറഞ്ഞു.. അത് നിങ്ങളാണോ തീരുമാനിയ്ക്കുന്നത്?

ഇത്രയും ഷോ ഇവിടെകാട്ടിയിട്ടും എല്ലാം നോക്കി മിണ്ടാതെ നിന്നത് സൂര്യ സാറിവിടെ നിൽക്കുമ്പോൾ അദ്ദേഹത്തെ ക്കഴിഞ്ഞു പ്രവർത്തിക്കാൻ മനസ്സ് വരത്തോണ്ടാ.. പിന്നെ തന്റെ പ്രായവും... ആ പ്രായത്തിന്റെ ബഹുമാനം നിങ്ങൾ അർഹിക്കുന്നില്ല.. ഇപ്പോൾ നിങ്ങളീ കാട്ടിക്കൂട്ടിയത് കോളേജിനു പുറത്തായിരുന്നെങ്കിൽ ഇവളുടെ കണ്ണീരിനു അനുഭവിച്ചേനെ... വിഷ്ണു ഉള്ളിലടക്കിയ ദേഷ്യം മുഴുവൻ രവിയ്ക്ക് മുന്നിൽ കാട്ടി.. എന്നാൽ സൂര്യനോടുള്ള ബഹുമാനം ഒട്ടും കുറയാതെ തന്നേ നിന്നു.. അതെനിക്കറിയാം... ഈ നിൽക്കുന്നവള് മിണ്ടപ്പൂച്ചപോലെ ഇരുന്നാലും ആള് കേമിയാണെന്ന്.. അല്ലെങ്കിൽ ഒരേസമയം നിങ്ങൾ രണ്ടെണ്ണത്തിനെ ഇങ്ങനെ ഐക്യതോടെ കൊണ്ടുനടക്കാൻ കഴിയോ..? ഒരുവഷളൻ ചിരിയോടെ സൂര്യയെയും വിഷ്ണുവിനെയും നോക്കി രവി പറഞ്ഞു.. ഡോ... തന്റെ വൃത്തികെട്ട നാവുകൊണ്ട് ഇനിയും കാന്തിയെക്കുറിച്ച് ഒരോറ്റ അക്ഷരം മിണ്ടിപ്പോകരുത്... വിഷ്ണുവിന് ദേഷ്യം സഹിക്കാനായില്ല... നിലതെറ്റിയവൻ എന്തേലും ചെയ്യുമോയെന്നു സ്വാതി ഭയന്നു.. കാന്തിയുടെയും അവസ്ഥ മറിച്ചായിരുന്നില്ല..

അരക്ഷിതാവസ്ഥയും അതിലേറെ താൻ കാരണം ഇവർക്കൊക്കെയുണ്ടാകുന്ന അപമാനവും അവളെ തകർത്തു... വിഷ്ണു... വേണ്ടാ.... സൂര്യൻ വിഷ്ണുവിനെ വിലക്കിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു.. ശേഷം രവിയെ നോക്കി തുടർന്നു.. മിസ്റ്റർ.... ഇതൊരു റപ്യൂട്ടഡ് എഡ്യൂക്കേഷണൽ ഇൻസ്റ്റിട്യൂഷൻ ആണ്... ഇവിടുള്ള ഓരോ സ്റ്റുഡന്റ്സും ഗവണ്മെന്റ് നോർമ്സ് അനുസരിച്ചു അഡ്മിഷൻ എടുത്തതുമാണ്.. അല്ലാതെ എവിടെന്നും വലിഞ്ഞുകയറി വന്നതല്ല.... അതുകൊണ്ട് ? രവി സൂര്യനെ പറഞ്ഞുമുഴുമിപ്പിക്കാൻ സമ്മതിക്കാതെ ഇടയിൽ കയറി ചോദിച്ചു.. അതുകൊണ്ട് ... ആർക്കും ആരെയും തോന്നുമ്പോലെ ഇവിടുന്നു വിളിച്ചിറക്കിക്കൊണ്ട് പോകാൻ പറ്റത്തില്ലെന്ന്... ദാട്സ് ഐ സെഡ്... സൊ .. ഇവിടെ വന്നു തലതെറിച്ച പരിപാടി കാണിച്ചു ആളെ വിഡ്ഢിയാക്കി ഒരു കുട്ടിയെ വിളിച്ചോണ്ട് പോകാൻ പറ്റില്ല... റൂൾ അനുസരിച്ചാണെങ്കിൽ ഇപ്പോൾ ഇയാളെ പിടിച്ചു പോലീസിൽ ഏൽപ്പിക്കേണ്ടതാണ്.... ഈ കുട്ടിയുടെ ഭാവിയോർത്തു ഞാൻ മാക്സിമം ക്ഷമിച്ചതാണ്..

ഇപ്പോൾ എനിക്ക് ഈ കുട്ടിയോട് അൽപ്പം കാര്യങ്ങൾ തിരക്കാനുണ്ട്.. സൊ.. ഇവൾക്ക് പറയാനുള്ളത് കേട്ടിട്ട് സമ്മതമാണെങ്കിൽ എവിടെ വേണേലും കൊണ്ടുപോകാം... സൂര്യൻ കടുപ്പത്തിൽ പറഞ്ഞു നിർത്തി... പുറത്തേയ്ക്കിറങ്ങി കാന്തിയെ നോക്കിയശേഷം ഓഫീസിലേയ്ക്ക് പോയി.. അവൾ പതിയെ അവനുപുറകെപോയി.. ഓഫീസിനുമുന്നിൽ ബെഞ്ചിലായിരുന്ന ലതിക അവരെക്കണ്ടു കാര്യമറിയാതെ നോക്കി... തന്നെയൊട്ടും ഗൗനിക്കാതെയുള്ള കാന്തിയുടെ പോക്കും അവളവിടെ പറയാൻ പോകുന്നതുമൊക്കെ ഓർത്തു നിൽപ്പുറയ്ക്കാതെ രവി അവർക്കുപിന്നാലെ അവിടേക്കെത്തി.. ലതേ.... ഇത്രയുമൊക്കെയായിട്ടും അവളുടെ ധിക്കാരം കണ്ടോ ? ഒരുളുപ്പുമില്ലാതെ അവനുപിന്നാലെ പോയിരിക്കാ... പറഞ്ഞത് കേട്ടില്ലേ അവൾക്കു സമ്മതമാണെങ്കിലെ നമ്മുടൊപ്പം വിടുള്ളുവെന്നു... ഇല്ലേൽ പോലീസിനെ കൊണ്ടു പിടിപ്പിക്കുമെന്നാ ഭീഷണി.... അയാൾ വെപ്രാളത്തോടെ പറഞ്ഞു.. എങ്ങനെ നോക്കിയതാ ഏട്ടാ... എന്നിട്ടും അവള് ഇങ്ങനെ മാറിപ്പോയല്ലോ..? ഇനി ഇവളുടെ പേരിൽ പോലീസ് സ്റ്റേഷനിലും കയറേണ്ടി വരുമല്ലോ ദൈവമേ..? എനിക്കൊന്നിനും വയ്യാ ഏട്ടാ... ഇതൊക്കെക്കണ്ടും കേട്ടും ആകെ തളർന്നിരിക്കാ ഞാൻ...

എങ്ങനേലും അവളെയും കൊണ്ടു നാട്ടിൽ പോയാൽ മതി.. ലതിക സരിതലപ്പിനാൽ കണ്ണുതുടച്ചുകൊണ്ടു ഓഫീസിലേയ്ക്ക് കയറി.. ഒപ്പം രവിയും... സാർ.... ദയവുചെയ്ത് ഇവളെയും കൊണ്ടൊന്നു പൊയ്ക്കോട്ടേ... ഇങ്ങനൊരു പേരുദോഷം നാട്ടിലറിഞ്ഞാൽ പിന്നെ ജീവിച്ചിരുന്നിട്ട് കാര്യമില്ല... ലതിക ദയനീയമായി സൂര്യനോട് പറഞ്ഞു... ഇനിയും അവനെ പ്രകോപിപ്പിച്ചു പ്രശ്നം ഗുരുതരമാക്കാനും പോലീസ് കേസാക്കാനും അവർ ഭയന്നു.. അത് കാന്തിയുടെ ഭാവിയ്ക്കും അവൾ പറയുന്ന വാക്കുകൾ തന്റെ ഏട്ടനും ദോഷമായാലോയെന്ന ചിന്തയായിരുന്നു അവരിൽ... പറഞ്ഞത് കേട്ടില്ലേ... ഞങ്ങൾക്ക് ഇനിയുമൊരു സംസാരത്തിനു താല്പര്യമില്ല... അവളെ വിടണം... രവി കുറച്ചു സ്വരം മയപ്പെടുത്തി പറഞ്ഞു... അതേ... പോകാം... പക്ഷേ അതിനുമുൻപ് ഈ കുട്ടിയോട് എനിക്ക് കുറച്ചു കാര്യങ്ങൾ ചോദിച്ചറിയാനുണ്ട്... അതുകഴിഞ്ഞിട്ട് നിങ്ങള്ക്ക് പോകാം... അതുമല്ലെങ്കിൽ എനിക്ക് പോലീസിനെ വിളിക്കേണ്ടിവരും... സൂര്യൻ ഇരുവരോടുമാണ് പറഞ്ഞതെങ്കിലും നോട്ടം രവിയിലായിരുന്നു..

അയാളുടെ മുഖത്തെ മിന്നിമായുന്ന ഭാവങ്ങൾ വിവേചിച്ചറിയാൻ ശ്രമിക്കുകയായിരുന്നു അവനപ്പോൾ... അമ്മേ..... നിങ്ങളെന്തൊക്കെയോ തെറ്റിദ്ധരിച്ചിരിക്കുകയാണ്... എന്റെ വിദ്യാർത്ഥിക്ക് ഒരു പ്രശ്നം വന്നാൽ ഇടപെടേണ്ട ഉത്തരവാദിത്തം ഒരധ്യാപകനെന്ന നിലയിൽ എനിക്കുണ്ട്... അത് മാത്രമേ ഇതുവരെയും ചെയ്തിട്ടുള്ളൂ... ഇപ്പോഴും അതുമാത്രമേ ചെയ്യുന്നുള്ളൂ... ഇവളുടെ രക്ഷകർത്താവെന്ന നിലയിൽ ഇവളെ കൂട്ടിപ്പോകാനുള്ള അധികാരം നിങ്ങൾക്കുണ്ട്... നിങ്ങൾ അമ്മയ്ക്ക് മാത്രം.. അതും പ്രായപൂർത്തിയായ ഒരു പെൺകുട്ടിയെന്ന നിലയിൽ ഇവൾക്ക് സമ്മതമാണെങ്കിൽ മാത്രം.. പക്ഷേ...ഇവിടെ പഠിക്കുന്ന ഒരു സ്റുഡന്റെന്ന നിലയിൽ ഇപ്പോളെനിക്ക് ഇയാളോട് ഒന്നു സംസാരിക്കണം... ദയവുചെയ്ത് സഹകരിക്കണം... സൂര്യൻ ശാന്തമായി എന്നാൽ ഉറച്ച വാക്കുകളിൽ പറഞ്ഞു നിർത്തി.. അവന്റെ വാക്കുകളിൽ എതിർക്കാനാകാതെ ലതിക ഏട്ടനെയൊന്നുനോക്കി പുറത്തേയ്ക്കു പോയി നിന്നു... ലതികയുടെ ആ നീക്കം രവിയിൽ നിരാശ നിറച്ചെങ്കിലും അനുസരിക്കുകയെ വഴിയുണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ...

പുറത്തേയ്ക്കു നടക്കുന്ന ഇരുവരെയും നോക്കി സൂര്യൻ തന്റെ സീറ്റിൽ വന്നിരുന്നു.. കാന്തിയോട് തനിക്ക് മുൻപിലുള്ള കസേര ചൂണ്ടി ഇരിക്കാൻ ആഗ്യം കാട്ടി.. അവിടിരിക്കുമ്പോഴും സൂര്യനോട് എല്ലാം പറയുന്നതോർത്തു അവളാകെ നീറി... പക്ഷേ... ഇനിയും മൂടിവെച്ചാൽ താൻ നടന്നുകയറാൻ പോകുന്നത് സർവനാശത്തിലേയ്ക്കാണ്.. അതുമല്ല ഇനി ആ വീട്ടിൽനിന്നും രവിയിൽനിന്നും പുറത്തുകടക്കുക അസാധ്യമാണ്... എങ്ങനെയെങ്കിലും പഠിച്ചാൽ ഒരു ജോലി വാങ്ങി ആരെയും ആശ്രയിക്കാതെ കഴിയാം.. പക്ഷേ... താൻ ഒറ്റയ്ക്ക് എങ്ങനെയെന്നൊന്നും അറിയില്ല.. എങ്കിലും ഇനിയും ഒരിക്കൽക്കൂടി അയാൾക്കുമുന്നിൽ കീഴടങ്ങാൻ വയ്യാ.... അമ്മയെ ഓർക്കുമ്പോൾ ധിക്കരിക്കാനും പറ്റുന്നില്ല... ഓർമയുടെ തീചൂളയിൽ ആ മിഴികൾ നിറഞ്ഞൊഴുകി... കാന്തീ.... ഇങ്ങോട്ട് നോക്കു കുട്ടീ... തനിക്കുമുന്പിൽ ഏതോ ലോകത്തെന്നപോലെ ഇരിക്കുന്ന പെൺകുട്ടിയെ ഒരുനിമിഷം ദയയോടെ നോക്കി സൂര്യൻ വിളിച്ചു... ഉള്ളിലെ പിരിമുറുക്കത്തിന്റെ തോത് ഇടയ്ക്കിടയ്ക്കുയരുന്ന ഏങ്ങൽ ചീളുകൾ വ്യക്തമാക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു...

സൂര്യന്റെ മുഖത്തേയ്ക്കു നോക്കിയവൾ നിർവികാരതയോടെ ഇരുന്നു.. അവിടെ അയാൾ കാന്തിയെ ഉപദ്രവിയ്ക്കുന്നത് ഞാൻ വ്യക്തമായി കണ്ടതാണ്... അയാൾ അതൊക്കെ പറഞ്ഞതുമാണ്... അതുകൊണ്ട് ഇനിയും ഒന്നും ഒളിച്ചുവെയ്ച്ചിട്ട് കാര്യമില്ല... അതുകൊണ്ട് ഇയാൾക്കെന്തെങ്കിലും ബുദ്ധിമുട്ട് അനുഭവിക്കേണ്ടി വന്നിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ അതൊക്കെ പറയണം... പക്ഷേ.. കള്ളം പറയരുത്... അങ്ങനെ ചെയ്യില്ലെന്നാണെന്റെ വിശ്വാസം... ഉള്ളത് പറഞ്ഞാൽ എന്നെക്കൊണ്ട് കഴിയുന്ന സഹായം ഞാൻ ചെയ്യാം... പിന്നെ താൻ ഇപ്പോൾ ഈ ചെയ്തുകൊണ്ടിരിക്കുന്നത് ഇനിയും നിന്നെ തളച്ചിടാനുള്ള ചങ്ങല അയാൾക്ക്‌ കൊടുക്കുന്നതിനു തുല്യമാണ്... സൂര്യൻ അവളുടെ മനസ്സിനെ അളക്കുമ്പോലെ പറഞ്ഞു... ഉള്ളിലിരമ്പുന്ന കടലലകൾ കരയിലേയ്ക്കെതിയ്ക്കാൻ അവളുടെ മനസ്സും തയ്യാറെടുത്തു.... പതിയെ ഉള്ളിലെ വിഷമങ്ങൾ പറഞ്ഞുതുടങ്ങി... രവിയുടെ ക്രൂരതകളും തന്റെ നിസ്സഹായതയും പക്ഷേ തന്നേ അയാൾ പിച്ചിച്ചീന്തിയതവൾക്ക് അവനോടും പറയാനായില്ല... വാക്കുകൾ തൊണ്ടയിൽ കുടുങ്ങി....

അവളുടെ ഓരോ വാക്കുകളും സൂര്യൻ നെഞ്ചിടുപ്പോടെയും അതിലേറെ അമർഷത്തോടെയുമാണ് കേട്ടിരുന്നത്... ബാല്യം മുതൽ ഭയത്തിന്റെ കൂടാരത്തിൽ അടിമയെപ്പോലെ..... ഒന്നു പ്രതികരിക്കാനാകാതെ വീർപ്പുമുട്ടിയ കാന്തിയുടെ ജീവിതം കേൾക്കെ... നെഞ്ചു പൊട്ടുമ്പോലെ വേദനിച്ചു... പലപ്പോഴും ഉള്ളിൽനിന്നുമൊരു ഭാരം തൊണ്ടക്കുഴിയിൽ വന്നു തടഞ്ഞിരിക്കുമ്പോലെ ശ്വാസം മുട്ടി... വയ്യാ സാർ... എന്നെ അവരുടെ കൂടെ അയക്കരുതേ... ഇനിയും പിടിച്ചുനിൽക്കാൻ ആകില്ല... സ്വയമവസാനിപ്പിക്കാൻ പോലും കഴിയാതെ വീർപ്പുമുട്ടുകയാണ് ഞാൻ.... അയാളെന്റെ ജീവിതം തകർത്തു... കീ കൊടുക്കുന്ന പാവയെപ്പോലെ അതൊക്കെവെച്ചെന്നെ ഭീഷണിപ്പെടുത്തി... ഒന്നു പ്രതികരിക്കാനാകാതെ അടിമയാക്കി... അവൾ ഒരു ഉന്മദവസ്ഥയിൽ പറഞ്ഞുകൊണ്ടേയിരുന്നു .... എന്താ പറഞ്ഞേ... അയാൾ എന്ത് പറഞ്ഞാ നിന്നെ ഭീഷണിപ്പെടുത്തുന്നെ... കാന്തിയുടെ നാവിൽനിന്നുമറിയാതെ വീണ വാക്കുകൾ കേട്ടവൻ തിരക്കി..

ആദ്യം ഒന്നുമടിച്ചെങ്കിലും പിന്നെ തന്റെ കുറച്ചു ഫോട്ടോസ് അയാൾ കാട്ടി ഭീഷണിപ്പെടുത്തിയത് പറയേണ്ടിവന്നു... അതുകൂടി കേട്ടപ്പോൾ സൂര്യന്റെ നിയന്ത്രണം നഷ്ടപ്പെട്ടു. അവൻ കസേരയിൽനിന്നും ചാടിയെഴുന്നേറ്റ് പുറത്തേയ്ക്കു പോകാനൊരുങ്ങി... വേണ്ട സാർ... ആരും വിശ്വസിക്കില്ല.... എല്ലാപേരുടെയും മുന്നിലൊരു അപഹാസ്യയാകാൻ എനിക്ക് വയ്യാ... പ്ലീസ്... അവൾ സൂര്യയുടെ കൈയിൽ മുറുകെപ്പിടിച്ചു തടഞ്ഞു... അവളുടെ ദയനീയമായ നോട്ടം ഉള്ളുതുളച്ചിറങ്ങുന്നുണ്ട്... പാവം ഓര്മവച്ച നാൾമുതൽ സന്തോഷമറിയാതെ വീർപ്പുമുട്ടി... ഇനി ഈയൊരു ചീത്തപ്പേരുകൂടി പേരാണ് മടിക്കുന്ന ആ പെണ്ണിനെ കുറ്റം പറയാനും തോന്നുന്നില്ല.. പക്ഷേ.. രവിയോട് ക്ഷമിക്കാനും... ആ കൈകൾ പതുക്കെ അടർത്തിമാറ്റി അവൻ പുറത്തേയ്ക്കു പാഞ്ഞു... രവിയുടെ നെഞ്ചുംകൂട് നോക്കിയൊന്നു പൊട്ടിക്കാനായിരുന്നു

മനസ്സ് അലമുറയിട്ടത്.. എന്നാൽ പുറത്തയാൾ നിൽക്കുന്നത് കണ്ടപ്പോൾ പയ്യെ തണുത്തു.. കാരണം തന്റെ സമ്മതി ഉറപ്പിക്കാൻ അതിനോടകം ഒച്ചവെച്ചു മറ്റു ടീച്ചേഴ്സിനെയും അടുത്തുള്ള കടയിലെയുമൊക്കെ ആൾക്കാരെ അയാൾ കൂട്ടിയിരുന്നു... അടുത്ത സ്കൂളിലെ അധ്യാപകരും ചില കുട്ടികളും കോളേജ് ഗേറ്റിൽ വന്നു നോക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു... കാന്തിയുടെ ദയനീയമായ മുഖമോർക്കേ അവൾ പറഞ്ഞതുപോലെ അപഹാസ്യയാക്കി ഇന്നത്തേസമൂഹത്തിൽ ഇരയാക്കി നിർത്താൻ അവന് തോന്നിയില്ല.. ആഹ്... കഴിഞ്ഞോ സംസാരിച്ചു ... ഇനി പോകാല്ലോ അല്ലേ ? രവി സൂര്യനെയൊന്നു തറപ്പിച്ചുനോക്കി ചോദിച്ചു... ഇല്ല... പോകാൻ പറ്റില്ല... സൂര്യന്റെ ശബ്ദം എവിടെയാകെ മുഴങ്ങി.... കാത്തിരിക്കുക...💕

എല്ലാ പാർട്ടുകളും വായിക്കാൻ ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക