🌻സൂര്യകാന്തി 🌻: ഭാഗം 2

രചന: മിഴി

 അടുത്ത ദിവസം തന്നെ പഠിച്ചിരുന്ന കോളേജിൽ പോയി കിട്ടാനുണ്ടായിരുന്ന മാർക്ക് ലിസ്റ്റ് വാങ്ങി. അതു വഴി തന്നെ തൃശ്ശൂരിലേക്ക് ട്രെയിൻ കയറി. വീട്ടിലേക്ക് പോകാൻ ധൈര്യം തോന്നിയില്ല.. ഈ മാർക്ക് ലിസ്റ്റ് അത്യാവശ്യം ആയതുകൊണ്ടാണ് ഇത്രയും ഭയത്തോടെ കൂടി തന്നെ ഇവിടേയ്ക്ക് വന്നത്... ട്രെയിനിൽ ഇരിക്കുമ്പോഴും മനസ്സ് നൂലുപൊട്ടിയ പട്ടംപോലെ വഴിയറിയാതെ പാറിപ്പറന്നു.. എത്രനാൾ ഇങ്ങനെ ഓടിയൊളിക്കും..? സുരക്ഷിതമായി ഓടിയണയാനുള്ള സ്വന്തം വീടുപോലുംഭയമുള്ള ഓർമയാണ്... തൊട്ടടുത്ത സീറ്റുകളിലിരിക്കുന്ന കുട്ടികളിലേയ്ക്ക് അവളുടെ നോട്ടം പാറിവീണു.. ഏകദേശം തന്റെ പ്രായംതോന്നിയ്ക്കുന്ന മൂന്നു പെൺകുട്ടികളും രണ്ടു ആൺകുട്ടികളും... നാട്ടിൽനിന്നും തിരികെ ഹോസ്റ്റലിലേയ്ക്ക് പോകുകയാണെന്നു തോന്നുന്നു... ലഗേജ് ഒപ്പമുണ്ട്... പരസ്പരം ചിരിച്ചും കളിച്ചും രസിക്കുന്നു.. എത്ര സന്തോഷത്തിലാണിവർ... കാന്തി സ്വന്തം അവസ്ഥയാലോചിച്ചു. സുഖമുള്ള ഒരോർമ്മ പോലും സ്കൂൾ കാലം മുതൽ ഇന്നുവരെയില്ല....

വിരലിലെണ്ണാവുന്ന സൗഹൃദങ്ങൾ... അതും ആഴത്തിലുള്ളതല്ല... അല്ലെങ്കിലും ആരെയും നോക്കാതെ സ്വപനലോകത്തിൽ നടക്കുന്ന ഈ ഉറക്കംതൂങ്ങിയേ ഏതെങ്കിലും പിള്ളേർ കൂടെക്കൂട്ടുമോ...? ചിന്തകളെയൊക്കെ തിരുത്തിയൊരു പെൺകുട്ടിയുടെ കിലുകിലെയുള്ള ചിരി കാന്തിയുടേയുള്ളിൽ ദിവസങ്ങളുടെ പഴമയിൽ തെളിഞ്ഞുവന്നു.. രാത്രികളിൽ ഉറങ്ങാൻ പോലും പേടിയാണ്.. കണ്ണടച്ചാൽ ഭയപ്പെടുത്തുന്ന സ്വപ്നങ്ങളും ഭാവിയെക്കുറിച്ചുള്ള ഉത്തരമില്ലാത്ത ചോദ്യങ്ങളുമാണ്.... ചിലദിവസങ്ങളിൽ രവി വീട്ടിൽ കിടക്കാറുണ്ട്.. പെങ്ങളോടുള്ള കരുതലേന്നപേരിൽ വലവിരിക്കുമ്പോൾ ആ രാത്രി തികച്ചും നരകത്തുല്യമായിരിക്കും.. അമ്മയേമുറുകെപ്പിടിച്ചു ഉറങ്ങാതെ നേരം വെളുപ്പിക്കും.. ഓരോനിമിഷങ്ങളും ചങ്കിടിപ്പോടെ തള്ളിനീക്കുമ്പോൾ ക്ലാസ്സ്‌മുറികളിലെ നീണ്ടുപോകുന്ന പഠനസമയമൊക്കെ ഉറങ്ങിതൂങ്ങും... പേരിനുപോലുമൊരാൺ സുഹൃത്ത്‌ തനിക്കില്ലെന്നവൾ പുഞ്ചിരിയോടെ ഓർത്തു... പേടിയായിരുന്നു...

കുഞ്ഞിലെമുതൽ അമ്മയും അമ്മാവനും പദ്യംപോലെ പാടിതന്നിരുന്ന വാചകം.. കണ്ട ആണ്പിള്ളേരോടൊന്നും അധികം കൂട്ട് വേണ്ട.. പെങ്കൊച്ചാണ്... വെറുതേ ആൾക്കാരെക്കൊണ്ട് അതുമിതും പറയിക്കരുത്... ഇപ്പോൾ ഇതൊക്കെയൊരു ശീലമായി.... ആത്മാർഥമായൊന്നു സ്നേഹിക്കപ്പെടാൻ... കരുതലോടെയൊന്നു ചേർത്തുപിടിക്കാൻ.. ആരേലുമുണ്ടായിരുന്നെങ്കിലെന്നു ഒരുപാട് ആഗ്രഹിച്ചിട്ടുണ്ട്... പക്ഷേ.. അതെല്ലാം വെറും ആഗ്രഹം മാത്രമായി തന്നോടൊപ്പം മണ്ണടിയുമെന്ന നിരാശ അവളെ കീഴ്പ്പെടുത്തി... തനിക്കു സംഭവിച്ച ദുരനുഭവങ്ങൾ അമ്മയോട് പറയാൻ പലപ്പോഴും ഒരുങ്ങിയിട്ടുണ്ട്... പക്ഷേ... അതെല്ലാം അമ്മയെങ്ങനെ ഉൾക്കൊല്ലുമെന്ന ഭയം... ബാല്യത്തിന്റെതായ പക്വതക്കുറവ്... തന്നെ പിന്തിരിപ്പിച്ചു... ഒരു ഇരയെന്നപേരിൽ സമൂഹത്തിൽ തലകുനിച്ചുനിൽക്കാൻ... പരസ്യമായി സഹതപിച്ചു രഹസ്യമായി പരിഹസിക്കുന്ന ഒരു വിഭാഗമെങ്കിലുമുള്ള സമൂഹത്തിൽ ഒറ്റപ്പെടാൻ ആ കുഞ്ഞുമനസ്സാഗ്രഹിച്ചില്ല... അതിന്റെ തുടർക്കഥയെന്നോണം

ഇതുവരെയെത്തിനിൽക്കുന്നു... എങ്ങനെയേലും പഠിച്ചൊരു ജോലി വാങ്ങണം. അയാളുടെ ശല്യമില്ലാത്തൊരിടത്തു സമാധാനമായി ജീവിക്കണം... അല്ലാതൊന്നും ഈ ജന്മം ആഗ്രഹിക്കാനുള്ള അർഹത തനിക്കില്ല.... അവളോർത്തു.... രാത്രി ഏറെ വൈകിയാണ് തൃശൂർ റെയിൽവേ സ്റ്റേഷനിൽ എത്തിയത്.. ഒത്തിരി നേരം അവിടിവിടായി ട്രെയിൻ പിടിച്ചിട്ടതിനാൽ ഏകദേശം പണ്ട്രണ്ടുമണിയോടടുത്തിരുന്നു... ലേഡീസ് റെസ്റ്റിംഗ് റൂമിൽ പോയൊന്നു ഫ്രഷായി അമ്മയെവിളിച്ചു എത്തിയകാര്യം അറിയിച്ചു.. ശേഷം നേരം വെളുക്കുന്നവരെ അവിടിരുന്നു.. എന്തായാലും ഭയമില്ലാതെ ഉറങ്ങാൻപറ്റി.. തന്നെപ്പോലെ വൈകിയെത്തിയ ചില സ്ത്രീകൾ മാത്രമേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളു.. റെയിൽവേ സ്റ്റേഷനിൽനിന്നും ഓട്ടോ പിടിച്ചു രാവിലെതന്നെ ഹോസ്റ്റലിലേയ്ക്ക് തിരിച്ചു.. റൂം മേറ്റ്‌ സ്വാതി നേരെ കോളേജിലേയ്ക്ക് എത്തുമെന്ന് പറഞ്ഞിരുന്നതിനാൽ വാർഡ്ന്റെ കൈയിൽനിന്നും കീ വാങ്ങി റൂം തുറന്നു.. ഇവിടെ വന്നപ്പോൾ മുതൽ കിട്ടിയ കൂട്ടാണ്.. ഒരുപാവം ആലപ്പുഴക്കാരി പെണ്ണ്...

തന്നെപ്പോലെയല്ല ആളൊരു കിലുക്കാംപെട്ടിയാണ് .. ഒരു ഉശിരത്തി അച്ചായത്തി.. ആരോടും മിണ്ടാണ്ട് നടന്ന എന്നെ ഇങ്ങോട്ടുടിച്ചുകയറി കൂട്ടുകൂടി.. ഈ ചിരുങ്ങിയ ദിവസംകൊണ്ട് ഹൃദയത്തിലൊരു സ്ഥാനം നേടി... ജീവിതത്തിൽകിട്ടിയ ആദ്യത്തെ ഉള്ളിൽത്തട്ടിയ സൗഹൃദം... അല്ലെങ്കിലും ചിലരങ്ങനെയാണ് സ്നേഹം കൊണ്ടു നമ്മെ അത്ഭുതപ്പെടുത്തിക്കളയും... നിമിഷങ്ങൾക്കൊണ്ട് ഉള്ളിൽ അവരുടേതായ ഒരു സ്ഥാനം ഉറപ്പിയ്ക്കും... ബാഗ് ഒരറ്റത്തുവെച്ചു നേരെ ബെഡിലേയ്ക്ക് വീണു... സമയം ആറര ആകുന്നതേയുള്ളു.. കോളേജിലേയ്ക്ക് അഞ്ചുമിനിറ്റ് നടക്കാനുള്ള ദൂരമേയുള്ളു... ഒൻപതു മണിയാകുമ്പോഴേയ്ക്കും എത്തിയാൽമതി... അവൾ ഒന്നുകൂടി ഒതുങ്ങി തലയിണയിൽ ചുറ്റിപ്പിടിച്ചു കിടന്നു... യാത്രയുടെ ക്ഷീണം മെല്ലെ കണ്ണുകളെ തഴുകിയടച്ചു... 🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂

ഫോൺ ബെല്ലടിയ്ക്കുന്ന ശബ്ദം കേട്ട് കാന്തി പിടഞ്ഞെഴുന്നേറ്റു... തലയ്ക്കൊരുവല്ലാത്ത ഭാരം പോലെ യാത്രാ ക്ഷീണം കൊണ്ടായിരിക്കും.. തലയൊന്നമർത്തിത്തിരുമ്മിയവൾ ഫോണിലേയ്ക്ക് നോക്കി... 📱സ്വാതി... എന്റെ കാന്തി നീയിതെവിടാ..? ഇവിടെ എല്ലാപേരും സെമിനാർ ഹാളിൽ എത്തി... പ്രെയർ തുടങ്ങും മുൻപേ എത്തിയില്ലേൽ പണിപാളും മോളേ... ഫോൺ എടുത്തതെ അങ്ങോട്ടൊന്നും പറയാൻ സമ്മതിക്കാതെ സ്വാതി പറഞ്ഞുതുടങ്ങി... അപ്പോഴാണ് കാന്തി മൊബൈൽ ചെവിയിൽനിന്നും മാറ്റി സമയം നോക്കിയത്... 9.10... അവൾ സ്വയം തലയ്ക്കടിച്ചുകൊണ്ട് വീണ്ടും ഫോൺ ചെവിയോട് ചേർത്തുകൊണ്ട് ചാടിയെഴുന്നേറ്റു... അയ്യോ സ്വാതി.... രാവിലെ വന്നതാടി ഉറങ്ങിപ്പോയി... നീവിളിച്ചില്ലായിരുന്നേൽ ഇപ്പഴും ഉണരില്ലായിരുന്നു.... കാന്തി സംസാരിക്കുന്നതിനൊപ്പം ബ്രഷും പേസ്റ്റും എടുത്തിരുന്നു... കൊള്ളാം നന്നായി... പെട്ടെന്ന് പോയി ഫ്രഷ് ആയി വാ.. കഴിക്കാനൊന്നും നിൽക്കണ്ട..

ഞാൻ വീട്ടിന്നു രാവിലത്തേയ്ക്കും ഉച്ചയ്ക്കും ഉള്ളത് കൊണ്ടുവന്നിട്ടുണ്ട് ബ്രേക്കിന് കഴിക്കാം.. നീയോടിവാ... ശരി ഞാൻ വെച്ചേക്കട്ടെ.. സ്വാതി ഫോൺ വെച്ചയുടനെ കാന്തി ഡ്രെസ്സുകൂടിയെടുത്തു പുറത്ത് ബാത്റൂമിലേയ്ക്ക് പോയി.. എല്ലാപേരും പോയിക്കഴിഞ്ഞതിനാൽ ക്യു നിൽക്കേണ്ടിവന്നില്ല... പെട്ടെന്ന് തന്നെ കുളികഴിഞ്ഞു ഡ്രസ്സ്‌ ചെയ്തു അത്യാവശ്യം വേണ്ട ബുക്സ് എടുത്തു റൂം പൂട്ടിയിറങ്ങി... കോളേജിലേയ്ക്ക് ആഞ്ഞു നടക്കുമ്പോഴും അവിടെ പ്രെയർ തുടങ്ങിക്കാണുമോയെന്ന ടെൻഷനിൽ ഉള്ളം മിടക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.. ഇടയ്ക്കൊക്കെ കാലുകൾക്ക് വേഗത പോരെന്നു തോന്നി... ഗേറ്റ് കടന്നപ്പോൾത്തന്നെ മനസ്സിലായി എല്ലാപേരും പ്രെയർ ഹാളിലാണെന്ന്.. കാരണം പുറത്തെങ്ങും ഒരു പൂച്ചക്കുട്ടി പോലുമില്ല.. ഗേറ്റിന് നേരെ കാണുന്ന റൂമാണ് പ്രിൻസിപ്പൽ സാറിന്റെത്.. കയറിവരുമ്പോഴേ ആളെ കാണാം.. എന്തായാലും പുള്ളിയുടെ സീറ്റ് ഒഴിഞ്ഞുകിടക്കാണ്.. ഒന്നുകിൽ ആൾ വന്നിട്ടില്ല. അല്ലെങ്കിൽ പ്രെയർ ഹാളിൽ കാണും.. എന്നും 9.30 ആകുമ്പോൾ പ്രെയർ തുടങ്ങും..

അതോടൊപ്പം പത്തുമണിവരെ തോട്ട് ഓഫ് ദി ഡെയും.. കുറച്ചു മോട്ടിവേഷണൽ ക്ലാസ്സുമൊക്കെയായി പോകും... ഇപ്പോൾ ഏതാണ്ട് പത്തുമണിയോടടുക്കുന്നു.. എന്തായാലും എല്ലാം കഴിയാറായെന്നുറപ്പാണ്.. ക്ലാസ്സിനോടടുക്കുംതോറും ശരീരം വിറഞ്ഞുതുടങ്ങി... അവിടെച്ചെന്നു എല്ലാപേരുടെയും ദൃഷ്ടി തന്നിൽ തറയുന്നതും.... ക്ലാസ്സിൽ കയറാതെ ഓടിപ്പോയെങ്കിലെന്നുവരെ ഓർത്തുപോയി... ക്ലാസ്സിനുമുന്നിൽ എത്തി പതിയെ ഉള്ളിലേയ്ക്കെത്തിനോക്കി... ആരോ ഒരാൾ മൈക്കിനടുത്തു നിൽക്കുന്നുണ്ട്... കൈകൾരണ്ടും മൈക്ക് ടേബിളിൽ വെച്ചു മുന്നോട്ടാഞ്ഞു നിൽക്കാണ്.. ഹാൾ നിറയെ അധ്യാപകവിദ്യാർത്ഥികൾ... ജനറൽ ക്ലാസ്സ്‌ സെമിനാർ ഹാളിൽ വെച്ചാണ് നടക്കുന്നത്.. അതുകൊണ്ടുതന്നെ മുഴവൻ വരുന്ന നൂറോളം കുട്ടികൾ ഹാളിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു.. മുൻ നിരയിൽത്തന്നെ മറ്റ് ടീച്ചേർസ് ഇരിപ്പുണ്ട്.. ഇപ്പോൾ ഏകദേശം കുട്ടികളൊക്കെ തന്നെ കണ്ടിരിക്കുന്നു.. പലരുടെയും കണ്ണുകളിൽ തന്നോട് സഹതാപമാണോ ? അവൾ എല്ലാപേരെയും ഒന്നുകൂടിനോക്കി..

പിന്നെ പതിയെ സ്വാതിയ്ക്കായി കണ്ണുകൾ പരതി.. ഒടുവിൽ ഏറ്റവും പുറകിലായി തന്നെനോക്കി തലയ്ക്കു കൈകൊടുത്തു പിറുപിറുക്കുന്ന സ്വാതിയിൽ കണ്ണുടക്കി... ഏയ്... താനെന്താടോ ക്ലാസിനു മുന്നിൽവന്നുനിന്ന് കഥകളി കാണിക്കുന്നത്..? പെട്ടെന്നാണ് ക്ലാസ്സിൽ നിന്നിരുന്നയാൾ കാന്തിയ്ക്കുനേരെ ചോദ്യമെറിഞ്ഞത്.. ഒപ്പം ഡോറിന് നേരെ തിരിഞ്ഞു അവളെ നോക്കി ചരിഞ്ഞുനിന്നു... ഇപ്പോൾ അയാൾക്കൊപ്പം എല്ലാപേരുടെയും ദൃഷ്ടി താനെന്ന ബിന്ദുവിലാണ് നിൽക്കുന്നതെന്നത് അവളിൽ വീണ്ടും ഭീതിയുണർത്തി.. പാന്റ്സും ഷർട്ടുമാണ് ആളുടെ വേഷം.. മറ്റ് സാറെന്മാരെപ്പോലെ ഇൻഷർട്ട് ചെയ്തിട്ടില്ല... നെറ്റിയിലേക്കലസമായി വീണുകിടക്കുന്ന ചെമ്പൻ മുടിയിഴകൾക്കിടയിൽ നീട്ടിവരച്ചിരിക്കുന്ന ചന്ദനക്കുറിയും നടുവിലെ കുങ്കുമവും എടുത്തറിയാമായിരുന്നു... മുഖത്തെ അൽപ്പം വളർന്നുതുടങ്ങിയ താടിരോമവും കണ്ണടയും മുഖത്തിന്‌ ഗൗരവം നൽകുന്നുണ്ടായിരുന്നു... ഇട്സ് റണ്ണിംഗ് ടൈം... ഇങ്ങോട്ടാണെങ്കിൽ അകത്തേയ്ക്കു വരാം... അല്ലെങ്കിൽ മാറിനിൽക്കൂ കുട്ടീ..

കണ്ടില്ലേ എല്ലാപേരും ഇയാളെയും നോക്കി നിൽക്കുന്നത്.. ചുരിദാറിന്റെ ഷാളിൽ കരുപ്പിടിപ്പിച്ചു തന്നെത്തന്നെ നിഷ്കളങ്കമായി നോക്കിനിൽക്കുന്ന ആ പെൺകുട്ടിയോടായി അയാൾ അൽപ്പം കടുപ്പത്തിൽ പറഞ്ഞു.. ഏകദേശം നിറഞ്ഞുവന്ന മിഴികൾ പിടച്ചിലോടെ ചലിപ്പിച്ചുകൊണ്ടവൾ അതെയെന്ന് തലകുലുക്കി... പതിയെ അകത്തേയ്ക്കു നടന്നു.. എന്തോ മുഖമുയർത്തി നോക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല.. അതേപോലെതന്നെ നിലത്തേക്ക് ദൃഷ്ടിയൂന്നി ഹാളിൽ പുറകിൽ ഒഴിഞ്ഞുകിടക്കുന്ന കസേരയെ ലക്ഷ്യമാക്കി നടന്നു.. അതേ.... എന്തിനാ പുറകിലേക്ക് വലിയുന്നത്...? കം ആൻഡ് സിറ്റ് ഇൻ ദിസ്‌ ഫ്രണ്ട് റോ.. മുൻപിൽ ടീച്ചർസിനടുത്തായി ഒഴിഞ്ഞുകിടന്ന കസേര ചൂണ്ടിക്കാട്ടി അയാൾ പറഞ്ഞു... നിർദ്ദേശിച്ചപോലെ മുന്നിൽ ഇരിക്കുമ്പോഴും മനസ്സ് മുൻപ് നടന്ന നിമിഷങ്ങളിലൂടെ സഞ്ചരിച്ചുകൊണ്ടേയിരുന്നു... 🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂🍂

അയാളുടെ ദൃഷ്ടിയും ഒരുവേള ആ പെൺകുട്ടിയിൽത്തന്നെ സഞ്ചരിച്ചു.. എന്തിൽനിന്നൊക്കെയോ ഉൾവലിയും പോലെ വിറയ്ക്കുന്ന ചുണ്ടുകളും പിടയുന്ന കണ്ണുകളുമായി ഒരു പെൺകുട്ടി... ഏകദേശം ഇരുപതോടെടുക്കുന്ന പ്രായം.. ഒരു സിംപിൾ കോട്ടൻ ചുരിദാർ.. മുടി കുളിർപ്പിന്നാൽകെട്ടി വിടർത്തിയിട്ടിരിക്കുന്നു... മുഖത്തൊരു ഭസ്മക്കുറിമാത്രം മറ്റുചമയങ്ങളൊന്നുമില്ല... നിങ്ങൾ വെറും വിദ്യാർഥികളല്ല... അധ്യാപക വിദ്യാർഥികളാണ്... ആ തിരിച്ചറിവ് ഓരോ നിമിഷവും ഉണ്ടാകണം.. ഈ കലാലയത്തിൽ ചിലവഴിയ്ക്കുന്ന ഓരോ നിമിഷവും ഒരു നല്ല അധ്യാപകൻ അല്ലെങ്കിൽ അധ്യാപികയാകനാണ് നിങ്ങൾ ഏവരും ശ്രമിക്കേണ്ടത്... അതിന്റെ ആദ്യപടി ഉള്ളിലെ ഭയത്തെ ഇല്ലാതാക്കുകയാണ്... മുന്നിൽനിൽക്കുന്നയാളുടെ കണ്ണുകളില്നോക്കി സംസാരിക്കാൻ പഠിക്കുകയാണ്... കാരണം നമ്മുടെ മുന്നിലെത്തുന്ന ഓരോ വിദ്യാർഥിയുടെയും മനസ്സിലേയ്ക്കുള്ള ആദ്യകൽവെയ്പ്പ് അവന്റെ കണ്ണുകളിൽ നാം തെളിയ്ക്കുന്ന പ്രകാശമാണ്..

അപ്പോൾ വിശദമായി വഴിയേ പരിചയപ്പെടാം.. ഒരു പുഞ്ചിരിയോടെ അയാൾ പറഞ്ഞുനിർത്തി... പിന്നെയെന്തോ ഓർത്തെന്നപോലെ ഒന്നുകൂടി മൈക്ക് അടുപ്പിച്ചു പറയാൻ തുടങ്ങി... ഇതുവരെ എങ്ങനെയായിരുന്നു എന്നെനിക്കറിയില്ല.. പക്ഷേ ഇന്നുമുതൽ എല്ലാം ഷാർപ് ടൈമിൽ നടക്കണം.. സൊ ഓൾ ഓഫ് യൂ ട്രൈ ടു ബി ഓൺ ടൈം.. എന്തെന്നാൽ കൃത്യനിഷ്ഠ എനിക്ക് നിര്ബന്ധമാണ്... കാരണം ഒരു അധ്യാപകന്റെ ഏറ്റവും മികച്ച ഗുണങ്ങളിൽ ഒന്നാണത്.. അപ്പോൾപ്പിന്നെ നിങ്ങൾക്കും അത് തീർച്ചയായും വേണം.... ഇനിയിപ്പോൾ ഓപ്ഷൻ ക്ലാസ്സ്‌ ആണ്.. എല്ലാപേരും അവരവരുടെ ഓപ്ഷണൽ ക്ലാസ്സുകളിലേയ്ക്ക് പൊയ്ക്കോളൂ.. കൃത്യമായ ടൈം ടേബിൾ ഉച്ചയ്ക്ക് മുൻപേ നോട്ടീസ് ബോർഡിൽ ഇടുന്നതായിരിക്കും.. സ്റ്റേജിൽനിന്നും താഴേയ്ക്കിറങ്ങി തനിക്കടുത്തേയ്ക്കുവരുന്ന അയാളെത്തന്നെ എന്തെന്ന് നോക്കിയിരിക്കുമ്പോഴാണ് ആൾ തന്നെയും കടന്നു പുറകിലേക്ക് നടന്നത്... എന്തോ തിരിഞ്ഞുനോക്കാൻ തോന്നിയില്ല.. തിരികെ പോകുമ്പോൾ ആളുടെ തോളിൽ ഏകദേശം രണ്ടു വയസ്സോളം പ്രായം തോന്നിയ്ക്കുന്നൊരു പെൺകുഞ്ഞു ചാഞ്ഞിറങ്ങുന്നുണ്ടായിരുന്നു...

വലതുകൈവിരൽ അപ്പോഴും വായയിൽ നുണഞ്ഞുകൊണ്ട് നിഷ്കളങ്കമായി ഉറങ്ങുന്ന ഓമണത്തമുള്ളൊരു വാവ... ഒരുനിമിഷം ആ കാഴ്ച ദൃഷ്ടിയിൽനിന്നും മായും വരെ കാന്തി നോക്കിയിരുന്നു.. അപ്പോഴേയ്ക്കും ഓരോരുത്തരായി ഓപ്ഷണൽ ക്ലാസ്സുകളിലേയ്ക്ക് പോയിത്തുടങ്ങി... സ്വാതിയുടെ കൈകൾ തോളിൽ ഊക്കോടെ പതിഞ്ഞപ്പോഴാണ് ബോധത്തിലേയ്ക്ക് വന്നത്.. കൊള്ളാം... നല്ല കാര്യം... ഇത്രേം ലേറ്റ് ആയി വന്നു ആ സൂര്യ സാറിന്റെ വായിലിരിക്കണത് ഫുൾ കേട്ടതുംപോരാ അതിന്റെ ബാക്കിയ്ക്കാണോ ഇനി ഇവിടെ സ്വപ്നം കണ്ടിരിക്കണത് ? സ്വാതി കാന്തിയെ നോക്കി ചുണ്ട് കൂർപ്പിച്ചു.. ഏഹ് ... കാന്തി എന്തെന്ന രീതിയിൽ പുരികമുയർത്തി.. എന്റെ പൊന്നു കൊച്ചേ.. ആ പോയ സൂര്യജിത്ത് സാർ ആണ് നമ്മുടെ കോളേജിന്റെ ന്യൂ പ്രിൻസിപ്പാൾ..

പുള്ളിയുടെ ഷെയർ കൂടിയുള്ള കോളേജ് ആണെന്നാ പറഞ്ഞുകേട്ടത്... ആള് ചെന്നൈയിലോ മറ്റോ ആയിരുന്നു.. റിസർച്ച് കഴിഞ്ഞു പി എച്ച് ഡി യൊക്കെ എടുത്തു വന്നതേയുള്ളു... ഇന്ന് രാവിലെ വന്നപ്പോഴാ ഞാനും അറിഞ്ഞേ.. സ്വാതി അവളെയും പിടിച്ചെഴുന്നേല്പിച്ചു ഓപ്ഷൻ ക്ലാസ്സിലേയ്ക്ക് നടക്കുന്നതിനിടയിൽ പറഞ്ഞു.. കാന്തി നാച്ചുറൽ സയൻസ് ഓപ്ഷൻ ആണ്.. സ്വാതി ഇംഗ്ലീഷും.... ഒരേ ബ്ലോക്കിലെ രണ്ടറ്റവും ആയിട്ടായിരുന്നു ഇരുവരുടെയും ക്ലാസുകൾ... രാവിലെ എന്തായാലും ഉള്ള മൂഡ് പോയെടി..... ഇനീപ്പോ ഈ അവർ ഓപ്ഷനല്ലേ ഞങ്ങൾക്കിതുവരെ സാർ ക്ലാസ്സിൽ വന്നിട്ടില്ല.. അതുകൊണ്ട് ഒന്ന് സ്വസ്ഥമായിട്ടിരുന്നു ഈ മൈൻഡ് ഒന്ന് ഫ്രീയാക്കണം.. ഗ്രൗണ്ട് ഫ്ലോറിൽ നിന്നും ഫസ്റ്റ് ഫ്ലോറിലേയ്ക്കുള്ള സ്റ്റെപ് കയറുന്നതിടയിൽ കാന്തി ആശ്വാസത്തോടെ പറഞ്ഞു.. ആഹ്.. ബെസ്റ്റ്... ഓടിച്ചെന്നോ.. ഇപ്പോൾ താഴെ ഉദിച്ച സൂര്യൻ അവിടെ കത്തിനിൽപ്പുണ്ടായിരിക്കും.. സ്വാതി സ്റ്റെപ് കയറി ഇളിയിൽ കൈകുത്തിനിന്നു ശ്വാസം പിടിച്ചുകൊണ്ടു പറഞ്ഞു..

ലേശം ഗുണ്ടുമണി പോലെയിരിക്കുന്നതുകൊണ്ട് ആൾക്ക് ഏ സ്റ്റെപ് കയറക്കമൊക്കെ വല്യ പണിപോലെയാണ്.. എന്താ നീ പറഞ്ഞേ.. കാന്തി മനസ്സിലാകാതെ നെറ്റിച്ചുളിച്ചു.. എടി പെണ്ണേ.. സൂര്യ സാറാടി നിങ്ങടെ ഓപ്ഷൻ ചാർജ്.. ദേ ടീച്ചേഴ്‌സൊക്കെ വരുന്നുണ്ട്.. പെട്ടെന്ന് ക്ലാസ്സിൽ പൊയ്ക്കോ... വിശന്നിട്ടു കുടല് കരിയണ്... ക്ലാസ്സ്‌ കഴിഞ്ഞു ഞങ്ങടെ ഓപ്ഷൻ ക്ലാസ്സിലേയ്ക്ക് ഓടിവരണെ... പെട്ടെന്ന് കഴിച്ചിട്ട് താഴേയ്ക്ക് പോകാം.. അതുവരെയ്ക്കും ഈ വിശപ്പ് എങ്ങനെ സഹിക്കുമോയെന്തോ എന്റെ ഈശോയേ.. സ്വാതി ചിണുങ്ങിക്കൊണ്ട് ക്ലാസ്സിലേയ്ക്ക് പോയി.. അവളുടെ പോക്ക് കണ്ടു ചിരി വന്നെങ്കിലും സൂര്യന്റെ മുഖമായിരുന്നു കാന്തിയുടേയുള്ളിൽ തെളിഞ്ഞുനിന്നത്.. ഒപ്പം ഒരു കുളിർക്കാറ്റായി ആ കുഞ്ഞു മുഖവും.. കാത്തിരിക്കുക...💕

..

എല്ലാ പാർട്ടുകളും വായിക്കാൻ ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക