അപരാജിത (നോവൽ)

കഥാതന്തു: ഗായത്രി എന്ന പെൺകുട്ടിയുടെ ജനനം മുതൽ വാർദ്ധക്യം വരെയുള്ള ജീവിതയാത്ര. ഗ്രാമീണ നിഷ്കളങ്കതയിൽ നിന്ന് ജീവിതത്തിന്റെ പരുക്കൻ യാഥാർത്ഥ്യങ്ങളിലേക്കും, വീഴ്ചകളിൽ നിന്ന് വിജയത്തിലേക്കും അവൾ നടത്തുന്ന പോരാട്ടത്തിന്റെ കഥ.

നോവൽ രൂപരേഖ (30 അധ്യായങ്ങൾ)

1. അധ്യായം 1-5 (ബാല്യം): ഗായത്രിയുടെ ജനനം, ഗ്രാമത്തിലെ കുട്ടിക്കാലം, അച്ഛനുമായുള്ള ആത്മബന്ധം, സ്കൂളിലെ ആദ്യ ദിവസങ്ങൾ, ജീവിതത്തെ മാറ്റിമറിച്ച ഒരു ദുരന്തം.
2. അധ്യായം 6-10 (കൗമാരം): ഹൈസ്കൂൾ ജീവിതം, സാമ്പത്തിക പ്രതിസന്ധികൾ, സൗഹൃദങ്ങൾ, ആദ്യത്തെ പ്രണയം (അല്ലെങ്കിൽ ആകർഷണം), സമൂഹത്തിന്റെ വേലിക്കെട്ടുകൾ തിരിച്ചറിയുന്നു.
3. അധ്യായം 11-15 (യൗവനം & വിദ്യാഭ്യാസം): കോളേജ് പഠനത്തിനായി നഗരത്തിലേക്ക്, പുതിയ ലോകം, രാഷ്ട്രീയവും സാമൂഹികവുമായ തിരിച്ചറിവുകൾ, ആദ്യത്തെ വലിയ പരാജയം.
4. അധ്യായം 16-20 (തൊഴിൽ & സംഘർഷം): ജോലിക്കായുള്ള അലച്ചിൽ, ജോലിസ്ഥലത്തെ വിവേചനങ്ങൾ, വിവാഹം (അല്ലെങ്കിൽ അതിനെതിരെയുള്ള നിലപാട്), കുടുംബത്തിലെ ബാധ്യതകൾ.
5. അധ്യായം 21-25 (അതിജീവനം): വലിയൊരു വ്യക്തിപരമായ നഷ്ടം, തകർന്നുപോകാതെ സ്വന്തം സംരംഭം തുടങ്ങുന്നു, എതിർപ്പുകളെ നേരിടുന്നു, വിജയം കൈവരിക്കുന്നു.
6. അധ്യായം 26-30 (പൂർണ്ണത): മധ്യവയസ്സ്, പഴയ കാലഘട്ടത്തിലേക്കുള്ള തിരിഞ്ഞുനോട്ടം, പുതിയ തലമുറയ്ക്ക് വഴികാട്ടിയാകുന്നു, സമാധാനപരമായ ശിഷ്ടകാലം.

അധ്യായം 1: മഴ നനഞ്ഞ ഇടവഴികൾ

എഴുത്തുകാരി: നിഹാര

കർക്കിടക മാസത്തിലെ ഇടമുറിയാത്ത മഴയായിരുന്നു അന്ന്. വടക്കേലെ തറവാടിന്റെ ഓടുമേഞ്ഞ മേൽക്കൂരയിൽ മഴത്തുള്ളികൾ താളം പിടിച്ചു വീഴുന്നത് കേട്ടാണ് ഗായത്രി ഉണർന്നത്. ജനലിലൂടെ പുറത്തേക്ക് നോക്കിയപ്പോൾ മുറ്റം മുഴുവൻ വെള്ളം നിറഞ്ഞിരിക്കുന്നു. തൊടിയിലെ വാഴയിലകൾ കാറ്റിൽ ആടിയുലയുന്നുണ്ട്. ആ ആറുവയസ്സുകാരിയുടെ കണ്ണുകളിൽ മഴ എന്നത് എന്നും ഒരത്ഭുതമായിരുന്നു.

"ഗായു... എഴുന്നേറ്റില്ലേ കുട്ടി? നേരം വെളുത്തു." അടുക്കളയിൽ നിന്ന് അമ്മയുടെ നീട്ടിവിളിച്ചുള്ള ശബ്ദം കേട്ടു.

രാധ എന്നാണ് അമ്മയുടെ പേര്. സ്നേഹം ഉണ്ടെങ്കിലും അത് പ്രകടിപ്പിക്കാൻ മടിയുള്ള, കാർക്കശ്യക്കാരിയായ ഒരു വീട്ടമ്മ. പക്ഷേ ഗായത്രിക്ക് ജീവൻ അച്ഛനായിരുന്നു. മാധവൻ മാഷ്. ആ ഗ്രാമത്തിലെ എൽ.പി സ്കൂളിലെ അധ്യാപകൻ. എല്ലാവർക്കും മാധവൻ മാഷിനെ ബഹുമാനമായിരുന്നു, ഗായത്രിക്ക് അച്ഛൻ ഒരു കൂട്ടുകാരനെപ്പോലെയും.

പുതപ്പ് മാറ്റി അവൾ കട്ടിലിൽ നിന്നെഴുന്നേറ്റു. തണുത്ത കാറ്റ് ജനൽ വിടവിലൂടെ അരിച്ചെത്തുന്നുണ്ട്. പഴയ തറവാടാണ്. അപ്പൂപ്പൻ പണിത വീട്. കാലപ്പഴക്കം കൊണ്ട് പലയിടത്തും വിള്ളലുകൾ വീണിട്ടുണ്ടെങ്കിലും, ആ വീടിന് ഒരു ഗാംഭീര്യമുണ്ടായിരുന്നു. ചുവരുകളിൽ തൂക്കിയിട്ട പഴയ ചിത്രങ്ങളും, മച്ചിലെ മരപ്പണികളും ഗായത്രിക്ക് ഏറെ ഇഷ്ടമായിരുന്നു.

പല്ലുതേച്ച് മുഖം കഴുകി അവൾ ഉമ്മറത്തേക്ക് വന്നു. ചാരുകസേരയിൽ ഇരുന്ന് പത്രം വായിക്കുന്ന അച്ഛനെ കണ്ടപ്പോൾ അവളുടെ മുഖം വിടർന്നു.

"അച്ഛാ... ഇന്നും സ്കൂളിൽ പോകണോ? നല്ല മഴയല്ലേ?" അവൾ കൊഞ്ചലോടെ ചോദിച്ചു.

മാധവൻ മാഷ് പത്രം താഴ്ത്തി, മൂക്കിൻതുമ്പിലെ കണ്ണട ഒന്ന് നേരെയാക്കി ചിരിച്ചു. "മഴയെന്നും പറഞ്ഞ് നമ്മൾ മടി പിടിച്ചിരുന്നാലോ ഗായൂ? മഴയത്ത് സ്കൂളിൽ പോകാനല്ലേ രസം? നിനക്ക് ഞാൻ ഇന്ന് പുതിയൊരു കുട വാങ്ങിത്തരാം എന്ന് പറഞ്ഞിട്ടില്ലേ?"

പുതിയ കുടയുടെ കാര്യം കേട്ടതോടെ ഗായത്രിയുടെ മടി മാറി. കഴിഞ്ഞ ആഴ്ച സ്കൂളിൽ നിന്ന് വരുമ്പോൾ കാറ്റിൽ അവളുടെ പഴയ കുടയുടെ കമ്പി ഒടിഞ്ഞിരുന്നു. അന്ന് മുതൽ അച്ഛന്റെ വലിയ കറുത്ത കുടയ്ക്കുള്ളിൽ പതുങ്ങിയാണ് അവൾ സ്കൂളിൽ പോയിരുന്നത്. ഇന്ന് സ്വന്തമായി ഒരു കുട കിട്ടാൻ പോകുന്നു!

പ്രാതൽ കഴിക്കുമ്പോൾ അമ്മയുടെ വക പതിവ് ഉപദേശങ്ങൾ തുടങ്ങി. "വഴിയിൽ വെള്ളക്കെട്ടുള്ളടത്ത് ഇറങ്ങരുത്, ഉടുപ്പിൽ ചെളി ആക്കരുത്, ഉച്ചയ്ക്ക് ചോറ് മുഴുവൻ കഴിക്കണം..." ഗായത്രി തലയാട്ടി സമ്മതിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു. ഇടയ്ക്ക് അച്ഛനെ നോക്കി കണ്ണിറുക്കി കാണിച്ചു. അതൊരു രഹസ്യമായിരുന്നു, അമ്മയുടെ വഴക്കിൽ നിന്ന് രക്ഷപ്പെടാനുള്ള അച്ഛന്റെയും മകളുടെയും തന്ത്രം.

തവിട്ടു നിറമുള്ള യൂണിഫോം ഇട്ട്, മുടി രണ്ട് വശത്തേക്കും പിന്നിയിട്ട്, നെറ്റിയിൽ വലിയൊരു പൊട്ടും തൊട്ട് ഗായത്രി തയ്യാറായി. അച്ഛൻ തന്റെ പഴയ സൈക്കിൾ ഉമ്മറത്തേക്ക് എടുത്തു വെച്ചു.

"ഇന്ന് സൈക്കിളിലല്ല. നടന്നു പോകാം. വഴിയിൽ നിറയെ ചെളിയാണ്," അച്ഛൻ പറഞ്ഞു.

അവർ ഇറങ്ങാൻ തുടങ്ങിയപ്പോൾ മഴയുടെ ശക്തി അല്പം കുറഞ്ഞിരുന്നു. ഇടവഴിയിലൂടെ നടക്കുമ്പോൾ, നനഞ്ഞ മണ്ണിന്റെ ഗന്ധം ഗായത്രി ആവോളം ശ്വസിച്ചു. വഴി വക്കിലെ തൊട്ടാവാടികൾ മഴയത്ത് വാടി നിൽക്കുന്നു. ഇലകളിൽ മഴത്തുള്ളികൾ വജ്രം പോലെ തിളങ്ങുന്നു.

"അച്ഛാ, ഈ മഴ എവിടെ നിന്നാ വരുന്നേ?" ഗായത്രിയുടെ സംശയങ്ങൾ ഒരിക്കലും അവസാനിക്കാറില്ല.

"അത് കടലിലെ വെള്ളം സൂര്യൻ ചൂടാക്കുമ്പോൾ ആവിയായി മുകളിലേക്ക് പോകും. അവിടെ മേഘങ്ങളായി മാറും. പിന്നെ തണുക്കുമ്പോൾ മഴയായി പെയ്യും," മാധവൻ മാഷ് ലളിതമായി പറഞ്ഞു കൊടുത്തു.

"അപ്പൊ ഈ കാണുന്ന വെള്ളമൊക്കെ കടലിൽ നിന്ന് വന്നതാണോ?" അവൾ അത്ഭുതത്തോടെ ചോദിച്ചു.

അച്ഛൻ ചിരിച്ചു കൊണ്ട് അവളുടെ കൈ മുറുകെ പിടിച്ചു. "അതെ, എല്ലാം ഒരിടത്ത് നിന്ന് തുടങ്ങി പല വഴികളിലൂടെ സഞ്ചരിച്ച്, ഒടുവിൽ ഒരിടത്ത് തന്നെ ചേരുന്നു. മനുഷ്യരുടെ ജീവിതം പോലെ."

അച്ഛൻ പറഞ്ഞതിന്റെ അർത്ഥം അന്ന് അവൾക്ക് മനസ്സിലായില്ലെങ്കിലും, ആ വാക്കുകൾ എവിടെയോ മനസ്സിൽ പതിഞ്ഞു.

സ്കൂളിലേക്കുള്ള വഴിയിൽ വച്ചാണ് അവർ നാരായണൻ ചേട്ടന്റെ കട കണ്ടത്. നാരായണൻ ചേട്ടന്റെ കടയിൽ ഇല്ലാത്തതായി ഒന്നുമില്ല. മിഠായികൾ, പുസ്തകങ്ങൾ, പച്ചക്കറികൾ... കടയുടെ മുന്നിൽ തൂക്കിയിട്ടിരിക്കുന്ന വർണ്ണാഭമായ കുടകൾ കണ്ട് ഗായത്രിയുടെ കണ്ണുകൾ വിടർന്നു.

"വാ, നമുക്ക് കുട വാങ്ങാം," അച്ഛൻ കടയിലേക്ക് കയറി.

ചുവപ്പിൽ വെളുത്ത പുള്ളികളുള്ള ഒരു ചെറിയ കുടയാണ് അവൾ തിരഞ്ഞെടുത്തത്. അത് കൈയിൽ കിട്ടിയപ്പോൾ ലോകം കീഴടക്കിയ സന്തോഷമായിരുന്നു അവൾക്ക്. ആ കുട നിവർത്തി പിടിച്ച് അവൾ അച്ഛന്റെ ഒപ്പം നടന്നു. ഇപ്പോൾ മഴ പെയ്യുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല എങ്കിലും, പുതിയ കുട മടക്കാൻ അവൾക്ക് മനസ്സില്ലായിരുന്നു.

സ്കൂളിലെത്തിയപ്പോൾ കൂട്ടുകാരികളായ മീനുവും സഫിയയും ഓടി വന്നു. "ഹായ്! പുതിയ കുടയാണോ?" മീനു ആവേശത്തോടെ ചോദിച്ചു. "അതെ, അച്ഛൻ വാങ്ങിത്തന്നതാ," ഗായത്രി അഭിമാനത്തോടെ പറഞ്ഞു.

അന്ന് ക്ലാസ്സിലിരിക്കുമ്പോഴും അവളുടെ ശ്രദ്ധ മുഴുവൻ ജനലരികിൽ വെച്ചിരുന്ന ആ ചുവന്ന കുടയിലായിരുന്നു. ടീച്ചർ പാഠങ്ങൾ എടുക്കുന്നുണ്ടെങ്കിലും, ഗായത്രിയുടെ മനസ്സ് അച്ഛൻ പറഞ്ഞ കടലിന്റെയും മഴയുടെയും കഥയിലായിരുന്നു.

വൈകുന്നേരം സ്കൂൾ വിട്ടു വരുമ്പോൾ മഴ വീണ്ടും ശക്തി പ്രാപിച്ചു. ഇത്തവണ അവൾക്ക് സ്വന്തം കുടയുണ്ടായിരുന്നു. പക്ഷേ കാറ്റ് ശക്തമായിരുന്നു. ചെറിയ കൈകൾ കൊണ്ട് കുട പിടിച്ചു നിൽക്കാൻ അവൾ പാടുപെട്ടു.

"അച്ഛാ, കുട പറന്നു പോകുവാ..." അവൾ കരച്ചിലിന്റെ വക്കിലെത്തി. മാധവൻ മാഷ് പെട്ടെന്ന് തന്നെ അവളുടെ കുട മടക്കി തന്റെ വലിയ കുടയിലേക്ക് അവളെ ചേർത്തു നിർത്തി. "സാരമില്ല മോളേ... കാറ്റുള്ളപ്പോൾ വലിയ മരങ്ങൾ പോലും വീണു പോകും. അപ്പോൾ നമ്മൾ ഒതുങ്ങി നിൽക്കണം. കാറ്റ് കഴിയുമ്പോൾ തല ഉയർത്തി നിൽക്കാം."

അച്ഛന്റെ ആ ചൂടിൽ, ആ വലിയ കുടക്കീഴിൽ അവൾ സുരക്ഷിതയായിരുന്നു. എന്നും ഇങ്ങനെ അച്ഛന്റെ കൈ പിടിച്ച് നടന്നാൽ മതിയായിരുന്നു എന്ന് അവൾ ആഗ്രഹിച്ചു.

വീട്ടിലെത്തിയപ്പോൾ അമ്മ ദേഷ്യത്തിലായിരുന്നു. "ഇതെന്താ ഇത്ര വൈകിയത്? ഞാൻ എത്ര നേരമായി കാത്തിരിക്കുന്നു." "വഴിയിൽ നല്ല വെള്ളമായിരുന്നു രാധേ, അതാ വൈകിയത്," അച്ഛൻ ശാന്തമായി മറുപടി പറഞ്ഞു.

അന്ന് രാത്രി, അത്താഴം കഴിഞ്ഞ് കിടക്കുമ്പോൾ പുറത്ത് ഇടിയും മിന്നലും ഉണ്ടായിരുന്നു. ഗായത്രി പേടിച്ച് അച്ഛനെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു. "പേടിക്കണ്ട ഗായൂ... മിന്നൽ വെളിച്ചമല്ലേ? ഇരുട്ടിനെ മാറ്റുന്ന വെളിച്ചം. ശബ്ദം കേട്ട് പേടിക്കരുത്."

അച്ഛൻ അവളുടെ തലയിൽ തലോടി ഉറക്കി. പിറ്റേന്ന് എന്താണ് സംഭവിക്കാൻ പോകുന്നതെന്ന് ആരും അറിഞ്ഞിരുന്നില്ല. ഗായത്രിയുടെ ജീവിതത്തിലെ നിഷ്കളങ്കമായ ബാല്യത്തിന്റെ അവസാന ദിനമായിരുന്നു അത്. ആ രാത്രിയിലെ മഴയ്ക്ക് വല്ലാത്തൊരു രൗദ്രഭാവമുണ്ടായിരുന്നു. മുറ്റത്തെ മാവിൻ കൊമ്പുകൾ ഒടിയുന്ന ശബ്ദം കേട്ടാണ് പാതിരാത്രിയിൽ ഗായത്രി ഞെട്ടിയുണർന്നത്.

അവൾ നോക്കുമ്പോൾ അച്ഛൻ കട്ടിലിൽ ഇല്ല. ഉമ്മറത്ത് നിന്ന് അമ്മയുടെ കരച്ചിൽ കേൾക്കുന്നു. "മാധവേട്ടാ... അയ്യോ... ഒന്ന് നോക്കണേ..." ഗായത്രി ഓടി ഉമ്മറത്തെത്തി. അവിടെ കണ്ട കാഴ്ച അവളുടെ പിഞ്ചു മനസ്സിന് താങ്ങാവുന്നതിലും അപ്പുറമായിരുന്നു. മഴയത്ത് പൊട്ടിവീണ വൈദ്യുത കമ്പിയിൽ തട്ടി, മുറ്റത്ത് വീണു കിടക്കുന്ന അച്ഛൻ!

"അച്ഛാ!" അവളുടെ നിലവിളി ആ മഴയുടെ ഇരമ്പലിൽ അലിഞ്ഞു ചേർന്നു. ആ ചുവന്ന കുട, ഉമ്മറത്തെ കോലായിൽ അപ്പോഴും ചാരി വെച്ചിട്ടുണ്ടായിരുന്നു, തന്റെ ഉടമസ്ഥയുടെ ജീവിതം എന്നെന്നേക്കുമായി മാറാൻ പോകുന്നത് അറിയാതെ.

(തുടരും...)

Copyright © 2025 by Metro Journal All rights reserved. No part of this publication may be reproduced, distributed, or transmitted in any form or by any means, without the prior written permission of the publisher.