💕കാണാച്ചരട് 💕: ഭാഗം 38

രചന: RAFEENA MUJEEB

കുഞ്ഞ് ജനിച്ചിട്ട് എത്ര ദിവസമായി നന്ദാ ,..? ജാനകിയുടെ ശബ്ദം അവളുടെ കർണ്ണപുടങ്ങളിൽ മുഴങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു. ജാനകിക്ക് ഒരു മറുപടി കൊടുക്കാതെ ദേവ വിശമത്തോടെ അവരെ നോക്കി നിന്നു . അയ്യോ ഞാനാ കാര്യം ഓർമ്മയില്ലാതെ ചോദിച്ചതാണ്, ഇവൻ ജനിച്ച ദിവസം തന്നെയാണല്ലോ മോൾക്ക് മോൾടെ കൂടപ്പിറപ്പിനെ നഷ്ടപ്പെട്ടത്, ഓർക്കാൻ ഇഷ്ടമില്ലാത്ത ദിവസമാണെന്നറിയാതെ ചോദിച്ചതാണ് മോൾ എന്നോട് ക്ഷമിക്കണം, ജാനകി അവളുടെ കയ്യിൽ പിടിച്ചു കൊണ്ട് വിഷമത്തോടെ പറഞ്ഞു. ദേവ അവരെ നോക്കി വേദനയിൽ കലർന്ന ഒരു പുഞ്ചിരി നൽകിയതല്ലാതെ മറുപടിയൊന്നും പറഞ്ഞില്ല, തന്നോടിത്രയും സ്നേഹം കാണിക്കുന്ന ഇവരെയൊക്കെ താൻ വഞ്ചിക്കുകയാണെന്നോർക്കുമ്പോൾ അവൾക്ക് വല്ലാത്ത കുറ്റബോധമുണ്ട്, താനാരാണെന്ന സത്യം പറഞ്ഞാൽ ഒരു പക്ഷെ ഇവരെല്ലാം തന്നെ തള്ളിപ്പറയും, സ്നേഹത്തോടെ നോക്കിയ തന്നെ എല്ലാവരും അറപ്പോടെ നോക്കും, പറക്കമുറ്റാത്ത കുഞ്ഞുങ്ങളെയും കൊണ്ട് ഇനി ഓടാൻ വയ്യ,

ഈ ലോകം തന്നോടു കാണിച്ച അനീതിയുടെ ഒരംശം പോലും താനിവരോട് കാണിക്കുന്നില്ല എന്നൊരു ആശ്വാസം മാത്രമേയിപ്പോൾ തനിക്കുള്ളു, താൻ നിലനിൽപ്പിനുവേണ്ടി പറയുന്ന ചെറിയ കള്ളങ്ങളല്ലാതെ ആരെയും നശിപ്പിക്കാനോ വേദനിപ്പിക്കാനോ ശ്രമിച്ചിട്ടില്ല, എല്ലാം കാണുന്ന ഈശ്വരൻ തന്നോട് ക്ഷമിക്കാതിരിക്കില്ല അവൾ മനസ്സുകൊണ്ടോർത്തു. കുഞ്ഞിന്റെ നൂലുകെട്ട് കഴിഞ്ഞോ എന്നറിയാൻ വേണ്ടി ചോദിച്ചതാ.. മോൾ ഇവനെ എന്ത് പേരിടാനാണ് ഉദ്ദേശിച്ചിരിക്കുന്നത്...? ജാനകി വീണ്ടും ആകാംക്ഷയോടെ ദേവയെ നോക്കി ചോദിച്ചു. ഞാൻ ഇവന് വേണ്ടി ഒരു പേരും കണ്ടെത്തിയിട്ടില്ല, ഇവന്റെ ഉത്തരവാദിത്വം നിനച്ചിരിക്കാതെ എന്റെ കയ്യിലേൽപ്പിച്ചതാണ് ദൈവം മുൻകൂട്ടി ഒന്നുംതന്നെ ഇവനുവേണ്ടി തീരുമാനിച്ചിരുന്നില്ല, ജാനകിയെ നോക്കി സൗമ്യമായി ദേവ മറുപടി പറഞ്ഞു. എങ്കിൽ ഞാനിവനൊരു പേര് വിളിക്കട്ടെ, ആമിക്കുണ്ടാവുന്ന ആദ്യത്തെ കുഞ്ഞ് ആൺകുട്ടിയാണെങ്കിൽ അവനിടാൻ വേണ്ടി ഞാൻ മനസ്സിൽ കരുതിവെച്ച പേരാണ് ആമിയെ ഒന്ന് സങ്കടത്തോടെ നോക്കി

ജാനകി ദേവയുടെ മുഖത്തേക്ക് പ്രതീക്ഷയോടെ ഒന്ന് നോക്കി. എനിക്ക് സന്തോഷമേയുള്ളൂ മേഡം അവന് പേരിടുന്നത് ദേവ ഒരു പുഞ്ചിരിയോടെ ജാനകിയെ നോക്കി പറഞ്ഞു മോളെന്നെ മേഡം എന്നൊന്നും വിളിക്കേണ്ട, ജാനകിയമ്മ അങ്ങനെ വിളിച്ചാൽ മതി, എന്റെ ആമി മോളുടെ അതേ പ്രായമാണ് നിനക്കും, ഇപ്പോൾ അവളെ പോലെ തന്നെയാണ് എനിക്ക് നീയും ജാനകി വാത്സല്യത്തോടെ അവളുടെ മുടിയിൽ തലോടി കൊണ്ട് പറഞ്ഞു. ദേവയ്ക്ക് സങ്കടം നിയന്ത്രിക്കാനായില്ല, ഉറ്റവരുടെ കൊടുംക്രൂരതയ്ക്ക് ഇരയാവേണ്ടി വന്നതാണ് തന്റെ ജീവിതം, ഇപ്പോൾ ആരാണെന്ന് പോലും അറിയാതെ തന്നെ സ്നേഹിക്കാനും ചിലരുണ്ട്, അവളുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു തുളുമ്പി. അയ്യേ അമ്മയുടെ മോള് കരയുകയാണോ..? ഒരുപാട് കരഞ്ഞു തീർത്ത കണ്ണുകളാണിതെന്ന് ഒറ്റനോട്ടത്തിൽ ആർക്കും മനസ്സിലാവും, ഇനി എന്റെ മോള് കരയണ്ട ഒറ്റയ്ക്കാണെന്ന തോന്നലും വേണ്ട, ഞങ്ങളെല്ലാവരും കൂട്ടിനുണ്ട്, തോറ്റു പോകരുത് എന്റെ മോള്,ജാനകി അവളുടെ കണ്ണുനീർ തുടച്ചു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു.

അവരെയൊന്ന് കെട്ടിപ്പിടിക്കാനാണവൾക്കപ്പോൾ തോന്നിയത്, തന്റെ അമ്മയെ ചേർത്തുപിടിക്കുന്നതുപോലെ ഒന്നാ നെഞ്ചിൽ പറ്റിച്ചേർന്നു നിൽക്കാൻ അവളൊരുപാടാഗ്രഹിച്ചു. അതു മനസ്സിലാക്കിയിട്ടെന്നവണ്ണം ജാനകി അവളെ തന്റെ മാറോടു ചേർത്തു പിടിച്ചു, ഒരുപാട് വർഷങ്ങൾക്ക് ശേഷം തന്റെ അമ്മയുടെ ചൂടറിഞ്ഞതുപോലെ തോന്നിയവൾക്ക്. അവളാ നെഞ്ചിൽ പറ്റിച്ചേർന്നു നിന്നു. തനിക്ക് മുമ്പിൽ അങ്ങനെയൊക്കെ സംഭവിച്ചിട്ടും , തന്റെയമ്മ മറ്റൊരാളെ സ്നേഹത്തോടെ ചേർത്തുനിർത്തുന്നത് കണ്ടിട്ടും ആമിയിൽ ഒരു പ്രതികരണവും ഉണ്ടായില്ല. ജാനകി ദേവയോട് സംസാരിക്കുമ്പോഴും ഇടയ്ക്കിടയ്ക്ക് ആമിയെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു, മുമ്പൊക്കെ താൻ തന്റെ ചേട്ടന്മാരുടെ മക്കളെ ഒന്നധികം സ്നേഹിച്ചാൽ പോലും അവൾക്കത് സഹിക്കില്ലായിരുന്നു, അമ്മ എന്റെതാ എന്നെ അല്ലാതെ ആരെയും സ്നേഹിക്കേണ്ട എന്നവളെപ്പോഴും കുശുമ്പ് പറയും, എന്തു വിശേഷമുണ്ടായാലും അവളാദ്യം പറയുന്നതും തന്നോടായിരുന്നു, അവൾക്ക് താനൊരമ്മ മാത്രമല്ല നല്ലൊരു കൂട്ടുകാരെയും കൂടിയായിരുന്നു, എന്നിട്ടും അവളുടെ ജീവിതം തന്റെ കൈവിട്ടുപോയി,ഇന്നവൾ തന്നെ അമ്മേയെന്ന് വിളിച്ചിട്ട് തന്നെ എത്രയോ നാളുകളായി ,

അവരെയൊന്നും ശ്രദ്ധിക്കാതെ വിദൂരതയിലേക്ക് നോക്കിയിരിക്കുന്ന ആമിയെ ജാനകി സങ്കടത്തോടെ നോക്കി. കുഞ്ഞിനെ ഇങ്ങു താ ഞാനൊന്നെടുക്കട്ടെ അവനെ... ദേവയുടെ കൈയിൽനിന്ന് കുഞ്ഞിനെ വാങ്ങിക്കൊണ്ട് ജാനകി പറഞ്ഞു. അവന്റെ പതുപതുത്ത കുഞ്ഞു മുഖത്ത് ജാനകി തുരുതുരാ ഉമ്മവെച്ചു. എന്തെന്നറിയാത്തൊരനുഭൂതിയായി രുന്നു അവനെ തന്റെ കൈകളിൽ ഏറ്റുവാങ്ങിയപ്പോൾ. അവർ സ്നേഹത്തോടെ അവന്റെ കുഞ്ഞു മുഖത്ത് ഉമ്മ കൊണ്ട് പൊതിഞ്ഞു. അവനെ തന്റെ മടിയിലിരുത്തി വലത് ചെവിയിൽ താൻ ഏറെ ആഗ്രഹിച്ച തന്റെ കൊച്ചുമോനിടാൻ വെച്ച ആ പേര് അവർ മൃദുവായി വിളിച്ചു. "ആദികേശവ് " ആ പേര് ജാനകി മൂന്നുതവണ അവന്റെ ചെവിയിൽ വിളിച്ചു. ദേവ പുഞ്ചിരിയോടെയെല്ലാം നോക്കി നിന്നു. ഒന്നുകൂടി ആ പൈതലിനെ പുണർന്ന് നനുത്ത ഒരു ചുംബനം അവന്റെ തിരു നെറ്റിയിൽ ചാർത്തി ആ പൈതലിനെ ദേവയെ തന്നെ ഏൽപ്പിച്ചു ജാനകി.

മോനെ ഇവിടെ കിടത്തിക്കോളു കളിപ്പിക്കാൻ അല്ലിമോളും ആയിഷുട്ടിയുമുണ്ടല്ലോ,.. കൂടാതെ കൂട്ടിരിക്കാൻ ആമി മോളുമുണ്ട്, ദേവ ജോലിയെല്ലാം തീർത്തിട്ട് വരുന്നവരെ ഇവര് കളിപ്പിക്കും മോനെ അല്ലേ ആമി മോളേ..? ജാനകി ആമിയെ നോക്കി സ്നേഹത്തോടെ ചോദിച്ചു. ആമി അതിനൊരു മറുപടി നൽകില്ലെന്നറിയാമെങ്കിലും ജാനകി പ്രതീക്ഷയോടെ അവളെയൊന്ന് നോക്കി മോള് വിഷമിക്കേണ്ട ഇവനിവിടെ കിടന്നോട്ടെ ഞാൻ ഇടയ്ക്ക് ശ്രദ്ധിച്ചോളാം ആമിയിൽ നിന്നും യാതൊരു പ്രതികരണവും ഇല്ലാതായപ്പോൾ ജാനകി ദേവയ്ക്ക് ധൈര്യം കൊടുത്തു. ആമിയിൽ എന്തെങ്കിലും ഒരു മാറ്റമുണ്ടാവണമെങ്കിൽ തങ്ങളാരുമില്ലാതെ ആ കുഞ്ഞിനെ അവൾക്ക് ഒറ്റയ്ക്ക് കിട്ടണമെന്ന് ജാനകിക്കും തോന്നി അതാണ് മനപ്പൂർവ്വം കുഞ്ഞിനെ അവിടെ കിടത്താൻ ദേവയോടവൾ പറഞ്ഞത്. ദേവ തറയിൽ ഒരു ഷീറ്റ് വിരിച്ച് മോനെ അതിൽ കിടത്തി അല്ലിയെയും ഐശുവിനേയും അവനു കൂട്ടിരുത്തി അവൾ അവളുടെ ജോലി ചെയ്യാൻ തുടങ്ങി. റൂമൊക്കെ വൃത്തിയാക്കി ആമിയുടെ ബെഡ്ഷീറ്റെല്ലാം മാറ്റി വിരിച്ച് അലക്കാനുള്ള ഡ്രസ്സുമായി ദേവ പുറത്തേക്കിറങ്ങി. അല്ലിയും ആയിശുട്ടിയും കുഞ്ഞിനെ കളിപ്പിച്ച്‌ ആ റൂമിൽ തന്നെ കൂടി.

തന്റെ മുമ്പിൽ ആ പിഞ്ചുകുഞ്ഞുങ്ങളുടെ കളിചിരികളോ കലപില ശബ്ദമോ ഒന്നും തന്നെ അവളെ ബാധിക്കുന്നില്ല മറ്റേതോ ലോകത്ത് ചിന്തകളെ മേയ്ക്കാൻ വിട്ട് അവളൊരു മൂലയിൽ ഒതുങ്ങിക്കൂടി. കുഞ്ഞിനെ കളിപ്പിച്ചുക്കൊണ്ടിരിക്കെ അവന്റെ കുഞ്ഞിക്കണ്ണുകൾ ഉറക്കത്തെ പുൽകിയപ്പോൾ രണ്ടുപേരും ആ മുറി വിട്ട് പുറത്തേക്കിറങ്ങി. ശാന്തമായി ഉറങ്ങുന്ന കുഞ്ഞിനെ ഇടയ്ക്കെപ്പോഴോ ആമിയുടെ ശ്രദ്ധയിൽപ്പെട്ടു. അവൾ കൗതുകത്തോടെ അവനെ കുറച്ചു നേരം നോക്കിയിരുന്നു . അവളാ കുഞ്ഞിനെ തന്നെ ശ്രദ്ധിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്ന സമയത്താണ് ജാനകി ആ റൂമിലേക്ക് വന്നത്, ജാനകിയെ കണ്ടതും ആമി അവളുടെ ദൃഷ്ടി മാറ്റി. ആ കാഴ്ച്ച ജാനകിയിൽ ഒരുപാട് സന്തോഷമുണ്ടാക്കി, അവളിൽ നല്ല ചില മാറ്റങ്ങളുണ്ടാവുന്നുവെന്നവർ മനസ്സിലാക്കി. അവർ ആമിയെ സ്നേഹത്തോടെ വന്ന് കെട്ടിപ്പിടിച്ചു വാത്സല്യത്തോടെ ചുംബിച്ചു. തന്റെ അമ്മയുടെ സ്നേഹപ്രകടനങ്ങളൊക്കെ ഒരു പ്രതിമ കണക്കെ അവൾ ഏറ്റുവാങ്ങി.

ഒരു പ്രതികരണവുമില്ലാതെയിരിക്കുന്ന തന്റെ മകളെ കുറച്ചുസമയം നോക്കിനിന്ന് ജാനകി ആ മുറി വിട്ടിറങ്ങി. അമ്മ തന്നെ പുണർന്നതും സ്നേഹ ചുംബനങ്ങൾ നൽകിയതുമൊന്നും ആമി അറിഞ്ഞിട്ടില്ല, അവളുടെ മനസ്സിൽ ഒരു കുഞ്ഞു മുഖം മാത്രം, അവൻ ഓടുകയാണ് ഒരു കുന്നിന്റെ മുകളിലേക്ക്, പുറകെ തന്നെ അവളുമുണ്ട്, അവൾ എത്ര വിളിച്ചിട്ടും അവൻ നിൽക്കുന്നില്ല, ക്ഷീണം ആ കുഞ്ഞു കാലുകളെ ഒട്ടും ബാധിക്കുന്നില്ല, പുറകിൽ നിന്ന് ആമി വിളിക്കുന്നതൊന്നും കേൾക്കാതെ അവൻ ഓടുകയാണ്, ക്ഷീണം ഒരുപാടുണ്ടെങ്കിലും ആമിയും അവനെ വിടാതെ പിന്തുടരുന്നുണ്ട്, ഓടിയോടി അവനാ കുന്നിൻ മുകളിലെത്തി, ആമി എത്ര ശ്രമിച്ചിട്ടും അവനെ പിടിക്കാനവൾക്ക് സാധിക്കുന്നില്ല. തളർച്ചയോടെ ഒരടി പോലും മുൻപോട്ടു ചലിക്കാനാവാതെ അവളവനെ നോക്കി ഉറക്കെ കരഞ്ഞു.

പെട്ടെന്നാണ് തന്റെ ചിന്തകളെ ഭേദിച്ചുകൊണ്ട് തറയിൽ കിടന്ന കുഞ്ഞ് കരയാൻ തുടങ്ങിയത്. അവളാ കുഞ്ഞ് കരയുന്നത് കുറച്ച് സമയം നോക്കി നിന്നു. അവന്റെ കരച്ചിലവൾക്ക് വല്ലാതെ ബുദ്ധിമുട്ടുണ്ടാക്കുന്നുണ്ട് ശരീരത്തിൽ എന്തൊക്കെയോ മാറ്റങ്ങൾ വരുത്തുന്നുണ്ട്. മാറിലെ അമൃത കുടം വീണ്ടും പാൽ ചുരത്താൻ തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. അസഹനീയമായ വേദന ഇരും മാറിനെയും പിടിമുറുക്കുന്നതവളറിഞ്ഞു. കുഞ്ഞിന്റെ കരച്ചിൽ അവളുടെ തലച്ചോറിനെ തുളച്ചു കയറുന്നതുപോലെ അവൾക്ക് തോന്നി. ഇരുകൈകൾകൊണ്ടും അവൾ തന്റെ കാതുകളെ പൊത്തിപ്പിടിച്ചു. ഒരു ഭ്രാന്തിയെപ്പോലെയവൾ ചുറ്റും കണ്ണോടിച്ചു. തന്റെ മുൻപിൽ ഇരു കണ്ണുകളുടച്ചു വാവിട്ട് കരയുന്ന പൈതലിനെയവൾ ഭീതിയോടെ നോക്കി. കയ്യിൽ കിട്ടിയ തലയണയെടുത്തവളാ കുഞ്ഞിന്റെ മുഖത്തോടടുപ്പിച്ചു....... തുടരും..

മുന്നത്തെ പാർട്ടുകൾ വായിക്കാൻ ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...