🌻സൂര്യകാന്തി 🌻: ഭാഗം 16

രചന: മിഴി

ഉള്ളിൽ നുരഞ്ഞു പൊങ്ങിയ ദേഷ്യം പകയായി രവിയുടെ കണ്ണുകളിൽ തെളിഞ്ഞു... ഊണിലും ഉറക്കത്തിലും ലഹരിയായി കൊണ്ടുനടന്നവൾ..... താൻ മാത്രമറിഞ്ഞവൾ... ഒരിക്കലും കൈവിട്ടു പോകില്ലെന്ന് അന്ധമായി വിശ്വസിച്ചവൾ... ഇന്ന് കണ്മുൻപിൽ മറ്റൊരുവന്റേതായി മാറിയിരിക്കുന്നു.... മുൻപിൽ സൂര്യനോട് ചേർന്നുനിൽക്കുന്ന കാന്തിയിൽ ദൃഷ്ടി വീഴേ അയാളുടെ ദേഹം ഭ്രാന്തമായി വിറച്ചു... ഇതിനെല്ലാം വഴിതെളിച്ച പെങ്ങളോട് അതിയായ ദേഷ്യം തോന്നി... അപ്പോൾ കാര്യങ്ങൾക്കൊക്കെയൊരു തീരുമാനമായ സ്ഥിതിയ്ക്ക് ഇനിയൊട്ടും വെച്ച്താമസിപ്പിക്കേണ്ട... നാളെത്തന്നെ വിവാഹ രജിസ്ട്രേഷനുള്ള കാര്യങ്ങൾ ചെയ്തോളൂ.. പിന്നെ നിങ്ങളുടെ സൗകര്യം പോലെ ചടങ്ങ് നടത്താം... എന്താ അതുപോരെ ? സി ഐ എല്ലാവരെയും നോക്കി ചോദ്യഭാവത്തിൽ തിരക്കി.. ഞങ്ങൾക്കിതിൽ അഭിപ്രായമൊന്നുമില്ല അല്ലേ ഏട്ടാ ? ലതിക രവിയോടായി തിരക്കി.. കാന്തിയെയൊന്നു നോക്കി മുഷ്ടി ചുരുട്ടി മനസ്സില്ലാ മനസ്സോടെ അയാൾ ഇല്ലായെന്ന് തലയാട്ടി..

കാര്യങ്ങൾ ഇത്രയും ആയ സ്ഥിതിക്ക് വിവാഹം നിങ്ങൾക്ക് സന്തോഷത്തോടെ നടത്തി കൊടുത്തു കൂടെ..? ഒന്നുമില്ലെങ്കിലും ഇത് നിങ്ങളുടെ മോളല്ലേ..? സിഐ ലതികയോടും രവിയോടുമായി ചോദിച്ചു.. ഇല്ല സാർ... ഞങ്ങളെ തള്ളിപ്പറഞ്ഞ നിമിഷം ഇവൾ മരിച്ചു.. ഇനി ഇങ്ങനെയൊരു മകൾ എനിക്കില്ല.. അതുകൊണ്ട് എന്താണെന്നുവെച്ചാൽ അവൾ ചെയ്തോട്ടെ... അതിൽ ഞങ്ങൾ ഇടപെടില്ല.. വേറെ ഒന്നുമില്ലെങ്കിൽ ഞങ്ങൾ പൊയ്ക്കോട്ടെ...... ഉറച്ചസ്വരത്തിൽ ലതിക പറഞ്ഞു... ഒരുനിമിഷം ഉള്ളിലൊരു മിന്നൽപിണർ പാഞ്ഞതുപോലെ തോന്നി... കണ്ണുകൾ അറിയാതെ പിടഞ്ഞു... കാലുകൾ അമ്മയ്ക്കടുത്തേയ്ക്ക് നീങ്ങി... അമ്മാ.... ലതികയുടെ കൈകളിൽ കൊരുത്തുപിടിച്ചു കാന്തി തേങ്ങി... തൊട്ടുപോകരുത്.... ഇനി ഇതുപോലെ വിളിക്കുകയുമരുത്... ഞാൻ നിന്റെ ആരുമല്ല... ആരും... ദേ... ഈ മനുഷ്യനെ തള്ളിപ്പറഞ്ഞ നിമിഷം നിന്നെ ഞാൻ വെറുത്തതാണ്... ഇപ്പോൾ നീ ഇവന്റെ കൈപിടിച്ചപ്പോൾ... പെറ്റ വയറിനെ തഴഞ്ഞപ്പോൾ അത് പൂർണമായി...

ഇനി നിന്റെ ജീവിതത്തിൽ എന്ത് സംഭവിച്ചാലും സ്വയം അനുഭവിച്ചോ... ഇപ്പോഴുള്ള സ്നേഹമൊക്കെ കുറച്ചുകഴിയുമ്പോൾ പോകും... ആ കൊച്ചിന് അറിവ് വെയ്ക്കുമ്പോൾ നീ വെറും കറിവേപ്പിലയാകും... അന്ന് കരഞ്ഞുവിളിച്ചു അവിടേയ്ക്കു വന്നേക്കരുത്... ഇവിടെ കഴിയുകയാണ് എല്ലാ ബന്ധങ്ങളും... കാന്തിയുടെ കൈ ശക്തമായി വിടുവിച്ചെറിഞ്ഞുകൊണ്ട് അവർ പുറത്തേയ്ക്കു പോയി.. ഊർന്നുപോയ കൈകൾ നോക്കിയവൾ തളർന്നുനിന്നു... തന്നിൽനിന്നെന്തോ അടർന്നുപോകുംപോലെ... സ്വന്തമായതെന്തോ കൈമോശം വന്നപോലെയാവൾക്കു തോന്നി... ചുമലിൽ പതിഞ്ഞ കൈകളുടെ സ്പർശത്തിൽ സൂര്യൻ ആശ്വാസമേകി ... ഇതെല്ലാംകണ്ടു മാറിനിന്നിരുന്ന വിഷ്ണുവിലും കണ്ണുകൾ ഈറനണിഞ്ഞു.. സൂര്യനും വിഷ്ണുവുമാണ് കാന്തിയുമായി സ്റ്റേഷനിൽ പോയത്..

സ്വാതിയെ ഒരുവിധം പറഞ്ഞു ഹോസ്റ്റലിലേയ്ക്ക് അയച്ചിട്ടാണ് മൂവരും തിരിച്ചത്... ലതികയ്ക്ക് പുറകെ ഇറങ്ങിയ രവി കാന്തിയ്ക്കു അരികിലേക്ക് ചെന്നു.. സൂര്യനെയൊന്നു രൂക്ഷമായി നോക്കി പതിയെ അവളുടെ കാതോരം പറഞ്ഞു.. ഈ ചതി ഞാൻ ഒരിക്കലും മറക്കില്ല... അതുപോലെ പൊറുക്കുകയുമില്ല... ഇവനോടൊപ്പം കഴിയുന്ന ഓരോ നിമിഷവും നീ സ്വയം നീറിപ്പുകയും... ആ ഉമീതീയിൽ വെന്തുരുകി ഒടുവിൽ സ്വീകരിച്ചവൻ തന്നെ നിന്നെ വെറുക്കും... തള്ളിക്കളയും.... അന്ന് ഈ രവിയുടെ കാൽച്ചുവട്ടിൽ നിന്റെ ജീവിതം നരകിച്ചു തീരും... ജീവിക്കാനും മരിക്കാനുമാകാതെ.... മനസ്സും ജീവിതവും പൊള്ളിയടർന്നു പിടയും..... പഴയതെല്ലാം ഓരോനിമിഷവും ഓർക്കണം നീ.. ആ ഓർമ്മകൾ മരിക്കില്ലെന്നറിയാം... എന്നാലും മറക്കരുത് ഒന്നും..... ഈ രവിയെ നിനക്ക് നന്നായറിയാമല്ലോ അല്ലേ... അതുപോലെ നിന്നെയും എനിക്കറിയാവുന്നതുപോലെ മാറ്റാർക്കറിയാം.. അവസാനവാചകം കുറച്ചൂന്നി പറഞ്ഞു..

അയാളുടെ ഓരോ വാക്കുകളും കൂരമ്പുകൾ പോലെ കാന്തിയുടെ ഉള്ളിൽ തുളഞ്ഞുകയറി.... ഓരോ അണുവിലും രക്തം കിനിഞ്ഞു... ശരിയാണ് ഇനിയുള്ള ഓരോ നിമിഷവും ഉള്ളിലൊരു കടലൊളിപ്പിച്ച ഭാരമായിരിക്കും.. തന്റെ ജീവിതത്തിലെ ഇനിയും വെളിപ്പെടുത്താത്ത സത്യങ്ങൾ നാളെ തീരാദുഃഖമാകുമോ ? എത്രെയൊക്കെയായാലും പരിശുദ്ധി നഷ്ടപ്പെട്ട പെണ്ണ് ഒരാണിനും മനസ്സറിഞ്ഞു സ്വീകരിക്കാൻ കഴിയില്ല... അതിനൊപ്പം എല്ലാം ഒളിച്ചുവെച്ചു കബളിപ്പിച്ചാലോ..? മനസ്സിൽ ചോദ്യങ്ങളും ആവലാതിയും ഒന്നിനുപുറകെ ഒന്നായി ഓടിക്കൊണ്ടിരുന്നു..... ഓർക്കുംതോറും തല പിളർക്കുന്ന മനോവ്യാപാരങ്ങൾ സ്ഥിരത നഷ്ടപ്പെടുത്തുമോയെന്നവൾ ഭയന്നു... കാന്തി.... പോകാം.... വിഷ്ണുവിന്റെ ശബ്ദമവളെ ചിന്തയിൽനിന്നുണർത്തി.... ഇനിയെന്തെന്ന ചോദ്യവുമായി തങ്ങളെ നിസ്സഹായയായി നോക്കിനിൽക്കുന്ന ആ പെൺകുട്ടിയെ കാൺകെ സൂര്യനിലും വിഷ്ണുവിലും ഒരുപോലെ മനസ്സുനൊന്തു... പേടിക്കണ്ട... ജിത്തേട്ടൻ ഒരിക്കലും നിന്നെ കൈവിടില്ല...

ഈ വിച്ചേട്ടനെ സ്വന്തം കൂടപ്പിറപ്പായല്ലേ കാണുന്നെ... വിഷ്ണു ചോദിച്ചുകൊണ്ടവളെ നോക്കി.. മ്മ്... ഒട്ടും ആലോചനയില്ലാതെ അവൾ അതെയെന്ന് മൂളി.. മ്മ്.... അപ്പോൾ ഈ വിച്ചേട്ടൻ എന്റെ പെങ്ങളെ തനിച്ചാക്കുമോ ? മ്മ്ഹമ്... ഇല്ലായെന്നവൾ വീണ്ടും തലകാട്ടി... അപ്പോൾ വാ പോകാം... ഇന്നുംകൂടി ഹോസ്റ്റലിൽ നിൽക്ക്... നാളെ എന്റെ ഏട്ടന്റെ പെണ്ണായി വീട്ടിലേയ്ക്കു കൂട്ടാം... അവൻ അവളുടെ കവിളിൽ മെല്ലെ തട്ടി പുഞ്ചിരിയോടെ പറഞ്ഞു.. സ്റ്റേഷനകത്തു സി ഐ യുമായി സംസാരിച്ചിറങ്ങിയ സൂര്യൻ കാണുന്നത് കാന്തിയെ ആശ്വസിപ്പിക്കുന്ന വിഷ്ണുവിനെയാണ്... ചേർത്തുപിടിച്ചു മിഴിനീരൊപ്പുന്നുണ്ട് വിഷ്ണു.. കാന്തിയപ്പോഴും ചുണ്ടു കടിച്ചുപിടിച്ചു ദുഃഖം പിടിച്ചുനിർത്തുന്നുണ്ട്... തിരികെയുള്ള യാത്രയിൽ കാറിൽ നിശ്ശബ്ദത നിറഞ്ഞുനിന്നു... മുന്നോട്ടുള്ള ജീവിതത്തിൽ തന്നെ മാത്രം വിശ്വസിച്ചൊരു പെൺകുട്ടികൂടി ചേരാൻ പോകുന്നു.. അതിനു മനസ്സിനെ പാകപ്പെടുത്താൻ അവൻ ശ്രമിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു... വിഷ്ണുവിൽ കാന്തിയെ പിരിയാതെ എന്നും കൂടെ കിട്ടിയതിലുള്ള സന്തോഷമായിരുന്നു....

കാന്തിയാകട്ടെ ഉള്ളിലൊളിപ്പിച്ച ജീവിതരഹസ്യത്തിന്റെ തീചൂളയിൽ വേവാൻ തുടങ്ങിയിരുന്നു... ഹോസ്റ്റലിനുമുന്നിൽ കാർ വന്നുനിന്നപ്പോഴേ പുറത്തുനിന്നിരുന്ന സ്വാതി ഓടി ഗേറ്റിനടുത്തേയ്ക്ക് എത്തിയിരുന്നു... വിഷ്ണു നടന്നതെല്ലാം ചുരുക്കി അവളോട്‌ പറഞ്ഞു... അപ്പോൾ നേരം ഒത്തിരി വൈകി... ഇനീപ്പോ നാളെ കല്യാണത്തിന് അമ്പലത്തിൽവെച്ചു കാണാം.. പിന്നെ.. സ്വാതി നീയും വരണം.. വീട്ടിൽ അമ്മയോട് പറഞ്ഞു സമ്മതം വാങ്ങിയിട്ടുവേണം വരാൻ... വിഷ്ണു സ്വാതിയോടായി പറഞ്ഞു.. സൂര്യനും ഇരുവരോടും യാത്ര പറഞ്ഞു... ആകെത്തളർന്നു വാടിവീഴുമ്പോലെയുള്ള കാന്തിയുടെ നിൽപ്പ് സ്വാതിയുടെ ഉള്ളം പൊള്ളിച്ചു.. അവൾ മെല്ലെ കാന്തിയെ ചേർത്തുപിടിച്ചു അകത്തേയ്ക്കു നടന്നു.... എടി.. മോളേ... ഇതെന്തോരിരുപ്പാടി..? അറിയാം.. ഒന്നും പെട്ടെന്നുൾക്കൊള്ളാൻ കഴിയില്ലെന്ന്... പക്ഷേ... ഇനിയുമൊരോന്നോർത്തു സങ്കടപ്പെടാതെ അയാളുടെ കൈയിൽനിന്നും രക്ഷപ്പെട്ടതോർത്തു ആശ്വസിക്ക്... സൂര്യ സാർ നിന്നെയൊരിക്കലും സങ്കടപ്പെടുത്തില്ല...

സ്വാതി ഡോർ അടച്ചു ബെഡിലിരിക്കുന്ന കാന്തിയ്ക്കരികിലേയ്ക്ക് വന്നു.. കരച്ചിലിന്റെ ശക്തി കൂടുന്നതല്ലാതെ തന്റെ വാക്കുകളൊന്നും അവൾ കേൾക്കുന്നില്ലെന്ന് കാൺകെ സ്വാതിയ്ക്ക് ചെറുതായി ദേഷ്യം വന്നു... എടീ കഴുതേ.... ആ കിളവന്റെ വായിന്നു രക്ഷപ്പെട്ടതോർത്തു സന്തോഷിക്കാതെ ഇവിടെ വന്നിരുന്നു മോങ്ങാൻ നിനക്ക് നാണമില്ലേ... അമ്മയെയോർത്താണ് സങ്കടമെങ്കിൽ നിന്റെയി കണ്ണുനീരിന്നവരോരിക്കലും അർഹയല്ല... പിന്നെ ഒരിക്കൽപ്പോലും നിന്നെ വിളിച്ചുകാണാത്ത അനിയന്റെയോ അച്ഛന്റെയോ മുഖമോർതാണെങ്കിൽ ഒട്ടും വേണ്ട... നീയെന്ന ചേച്ചിയെയോ മകളെയോ അവർക്കാവശ്യമുണ്ടെങ്കിൽ ഇതിനകം തിരക്കിയേനെ... അവൾ അൽപ്പം സ്വരം കടുപ്പിച്ചുതന്നെ പറഞ്ഞു... കാരണം താനും കൂടി മയപ്പെട്ടു സെന്റിയടിച്ചാൽ കാന്തി ഇതിലും തളർന്നുപോകും... സ്വാതി... എനിക്ക് പറ്റുന്നില്ലെടി... ഞാൻ സാറിനെ.... എനിക്ക് സാറിന്റെ ജീവിതത്തിലേയ്ക്ക് കടന്നുചെല്ലാൻ പറ്റില്ലെടീ... അമർഷത്തോടെ തന്നെ നോക്കിനിൽക്കുന്ന സ്വാതിയെ വട്ടംചുറ്റി അവളുടെ വയറിൽ മുഖമമർത്തി കാന്തി പറഞ്ഞു...

ഏഹ്... എന്താ... അപ്പോൾ നിനക്ക് സാറിനെ വിവാഹം ചെയ്യാൻ ഇഷ്ടമല്ലേ..? റിച്ചുവിന്റെ അമ്മയാകാൻ താല്പര്യമില്ലേ ? പറയ്‌ കാന്തി... നിനക്ക് ഇഷ്ടമില്ലെങ്കിൽ വെറുതേ ആ മനുഷ്യനെ വേഷം കെട്ടിയ്ക്കരുത്... നിങ്ങൾ തമ്മിൽ ഒരുപാടന്തരങ്ങളുണ്ട്... പക്ഷേ... ഇപ്പോഴത്തെ സാഹചര്യത്തിൽ ആരും ചെയ്യാത്ത കാരുണ്യം നിന്നോട് കാട്ടിയവനാണ്... ഒരിക്കൽ വേദനിച്ച ആ ഹൃദയം ഇനിയും മുറിവേൽപ്പിക്കരുത്... കാന്തിയുടെ വാക്കുകൾ നൽകിയ നടുക്കത്തിൽ അവൾ പറഞ്ഞു.. ഒപ്പം അവളുടെ മുഖം തന്നിൽനിന്നും ബലമായി ഉയർത്തി ആ കണ്ണുകളിലേയ്ക്ക് ഉത്തരത്തിനായി ഉറ്റുനോക്കി... ഇല്ല സ്വാതി... ആ ജീവിതത്തിലേയ്ക്ക് കടന്നു ഇനിയുമാ മനുഷ്യനെ തകർക്കാൻ വയ്യ... റിച്ചുമോളുടെ അമ്മയാവാൻ ഒരായിരം വട്ടം സമ്മതമാണ്.. അതിലേറെ കൊതിയാണ്.. പക്ഷേ... അതിനൊക്കെമുന്നേ നാളെയെന്റെ കഴുത്തിൽ വീഴുന്ന താലിയ്ക്കു നൽകേണ്ടുന്ന ചില വാഗ്ദാനങ്ങളില്ലേ... അതൊന്നും നൽകാൻ എനിക്കാവില്ല... രക്ഷിച്ച കരങ്ങൾ പൊള്ളിയ്ക്കാൻ എനിക്കാകില്ല... ഒരു നല്ല ഭാര്യയാകാൻ എനിക്ക് കഴിയില്ലെടി......

ഇനിയുമൊന്നും പറയാനോ സ്വാതിയെ അഭിമുഖീകരിയ്ക്കാനോ ആകാതെ അവൾ മുഖം പൊത്തി... മിഴിനീർ വിരലുകൾക്കിടയിലൂടെ ഊർന്നിറങ്ങി... സ്വാതിയപ്പോഴും കാന്തിയുടെ വാക്കുകളുടെ പൊരുൾതേടുകയായിരുന്നു... സൂര്യനെ സ്വീകരിക്കാൻ... റിച്ചുവിന്റെ അമ്മയാകാൻ ഉള്ളം തുടിയ്ക്കുമ്പോഴും.. അവളെ പിന്നോട്ട് വലിയ്ക്കുന്ന... തകർക്കുന്ന എന്തോ ഒരു കാരണം ആ പെണ്ണിൽ ഇരമ്പുന്നുണ്ടെന്നു സ്വദിയ്ക്കു തോന്നി.. അതെന്താ നിനക്ക് പറ്റാത്തെ... നോക്ക് കാന്തി... ദേ.. എന്റെ മുഖത്തേയ്ക്കു നോക്ക് മോളെ.... നീയെന്തെങ്കിലും എന്നിൽനിന്നുമൊളിയ്ക്കുന്നുണ്ടോ ? ഇനിയും പറയാത്ത എന്തെങ്കിലും വിഷമങ്ങൾ നിന്നെ വേട്ടയാടുന്നുണ്ടോ ? അവളുടെ കൈകൾ മുഖത്തുനിന്നും മാറ്റാൻ ശ്രമിച്ചുകൊണ്ട് കാന്തി തിരക്കി... എന്നാൽ കാന്തി കൈകൾ മാറ്റാതെ അവളെ പ്രതിരോധിച്ചു... കാന്തീ... നിന്നോടാണ് ചോദിച്ചത്..പറയാൻ..? ഇത്തവണ സ്വാതിയുടെ ഒച്ച ആ മുറിയാകേ പ്രതിധ്വനിച്ചു... ഒന്നുമില്ലെടീ... ഈ കാന്തിയ്ക്കു സൂര്യന് നൽകാൻ പരിശുദ്ധമായതൊന്നുമില്ല...

എല്ലാം... എല്ലാം ആ ദുഷ്ടൻ നഷ്ടപ്പെടുത്തി സ്വാതീ... അവൾ ഇടറുന്ന ശബ്ദത്തിൽ പറഞ്ഞു.. ശബ്ദം പകുതിയും ചിലമ്പിച്ചിരുന്നു... നിലത്തേയ്ക്കൂർന്നിരുന്നു പതം പറഞ്ഞു കരയുന്ന കാന്തിയിൽ ദൃഷ്ടിയൂന്നി അവൾ പറഞ്ഞ വാർത്തയിൽ നടുങ്ങി സ്വാതി നിന്നു... സർവം തകർന്നവളെപ്പോലെ സ്വപ്നത്തിലെന്നപോലെ പുലമ്പുന്ന തന്റെ കൂട്ടുകാരിയെ കാൺകെ ഉള്ളം കലങ്ങി... ജീവിതത്തിൽ ഒറ്റപ്പെട്ട ആ പെണ്ണിനെ നെഞ്ചോടടക്കിയവൾ നിശ്ചലയായിരുന്നു... പേടിയാ സ്വാതീ... സ്നേഹിച്ചിട്ടൊടുവിൽ ഇതൊക്കെ അറിയുമ്പോൾ നീയെന്നെ വെറുത്താലോ? അതുമല്ലെങ്കിൽ കിട്ടുന്നത് സഹതാപമാണെങ്കിലോ? അതുകൊണ്ടാടാ എല്ലാം പറഞ്ഞിട്ടും ഇതുമാത്രം ഒളിപ്പിച്ചത്... എങ്ങനെ പറയും ഞാൻ... പൂർത്തിയാക്കാൻ കഴിയാതെ കാന്തി വിങ്ങി.... അവളെ ഒന്നുകൂടി അടക്കിപ്പിടിച്ചുകൊണ്ട് സ്വാതിയാ മുടിയിഴകളിൽ തഴുകി... മിഴിനീർക്കണങ്ങൾ അവളുടെ നെറുകയിൽവീണു മുടിക്കുള്ളിലൊളിച്ചു... സാരമില്ല... ഇനിയൊന്നുമോർക്കേണ്ട.... പക്ഷേ.... എന്റെ സ്നേഹം സൗഹൃദം...

അതൊരിക്കലും സഹതാപമോ കാരുണ്യമോ അല്ല... വീണ്ടും പറയുന്നു സ്വന്തം കൂടപ്പിറപ്പായിട്ടു കണ്ടാൽ മതി.. അല്ല കാണണം.... ആരില്ലെങ്കിലും ഞാൻ ഉണ്ടാകും കൂടെ... പിന്നെ ഇനിയുമിതോർത്തു തളരരുത്... നാളെയീ വിവാഹം നടക്കണം... ഇപ്പോളിതാരും അറിയേണ്ട... നമ്മൾ മൂന്നുപേരിലൊതുങ്ങണം ഈ രഹസ്യം... ഞാനും നീയും മൂന്നാമനായി ആ ദുഷ്ടനും........ ഉള്ളിലെന്തോ ഉറപ്പിച്ചപോലെ സ്വാതി പറഞ്ഞു... ഇല്ലടാ.... ആരും ദുഖിക്കാതിരിക്കാനാ സ്വയമുരുകി ഞാനിതെല്ലാം ഇത്രയും കാലം മൂടിവെച്ചത്... എന്റെ അമ്മയുടെ നെഞ്ചുതകർക്കാൻ കഴിയാത്തൊണ്ടാ ഒന്നും അറിയിക്കാതെ മൂടിവെച്ചത്... എന്നിട്ടും... ഇന്ന് സ്നേഹിച്ചവരാരും കൂടെയില്ല.... ഒറ്റനിമിഷം കൊണ്ടെല്ലാവരും കൈയൊഴിഞ്ഞു.... ഞാൻ ആരുമില്ലാത്തവളായി... ഒന്നും മറച്ചുവെച്ചൊരു ജീവിതം... അത് ഞാൻ സാറിനോട് ചെയ്യുന്ന ചതിയല്ലേ സ്വാതീ.... വയ്യെടീ.. ഇനിയും സ്നേഹിച്ചു തോൽക്കാൻ..... മരണത്തെക്കാൾ ഭയമാണെനിക്കിപ്പോൾ സ്നേഹിക്കാൻ.... സ്നേഹിച്ചു പരാജയപ്പെടാൻ....... കാത്തിരിക്കുക...💕

എല്ലാ പാർട്ടുകളും വായിക്കാൻ ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക