🍁തിരികെ 🍁 : ഭാഗം 4

എഴുത്തുകാരി: SHITHI

“പറ അമ്മു… ന്റെ കുട്ടിക്ക് ഇഷ്ടമായിരുന്നോ അവനെ” അമ്മു അമ്മായിടെ തോളിലേക്ക് ചാഞ്ഞു.. അവളുടെ കണ്ണീർ അവരുടെ തോളിൽ നനവ് പടർത്തി. “മ്മ്ഹ്.. ഒത്തിരി ഇഷ്ടമായിരുന്നു…അമ്മായി പറയാറില്ലേ എന്റെ അച്ഛനോടുള്ള ദേഷ്യ രഘുവേട്ടൻ എന്നോട് കാണിക്കണേന്ന്.. അല്ലാട്ടോ.. എന്നോടുള്ള ദേഷ്യ അത്..ഒത്തിരി ഇഷ്ടമായിരുന്നു രഘുവേട്ടന് എന്നെ.. എനിക്കും രഘുവേട്ടനെ ഒത്തിരി ഇഷ്ടാ.. ആരും ആ ഇഷ്ടത്തെ എതിർക്കില്ലെന്നുകരുതി.. പക്ഷേ രഘുവേട്ടന്റെ അച്ഛന്റെ മരണത്തിന് ശേഷം അച്ഛന് രഘുവേട്ടൻ ശത്രുവായി മാറി.. എന്നാലും എന്നോടുള്ള രഘുവേട്ടന്റെ ഇഷ്ടം ഒരു തരിപോലും കുറഞ്ഞില്ല..എന്റെയും..അന്ന് ആരും കാണാതെ എഴുതിയ കത്താണ് ഇതൊക്കെ… ഒരു ജോലി ഒക്കെ കിട്ടി എന്നെ ഒപ്പം കൂട്ടാന്ന് പറഞ്ഞിരുന്നു രഘുവേട്ടൻ…

പക്ഷേ അച്ഛൻ ഒരിക്കൽ രഘുവേട്ടൻ എനിക്ക് എഴുതിയ കത്തുകൾ പിടിച്ചു… എനിക്ക് വേണ്ടി വേറെ കല്യാണം ആലോചിച്ചു… എന്നെ ഒരുപാട് തല്ലിയിട്ടും ഞാൻ രഘുവട്ടനെ മറക്കില്ലെന്ന് പറഞ്ഞപ്പോ സ്വയം മരിക്കും എന്ന് പറഞ്ഞ് എന്റെ മുമ്പിൽവെച്ച് കത്തികൊണ്ട് കയ്യിൽ വരഞ്ഞു… അതുമാത്രം എനിക്ക് സഹിക്കില്ലാർന്നു… എന്തൊക്കെ പറഞ്ഞാലും എനിക്ക് ജന്മം തന്നതല്ലേ… ഒടുവിൽ ഞാൻ സമ്മതിച്ചു…അതറിഞ്ഞു വന്നിരുന്നു രഘുവേട്ടൻ… കള്ളം പറയാ ഞാനെന്ന് മനസ്സിലാക്കി തന്നെയാ വന്നേ… അന്നും ഭീഷണിപ്പെടുത്തി എന്നെക്കൊണ്ട് ആ മനുഷ്യനെ തള്ളി പറയിപ്പിച്ചു… ഒരുപാട് നോവിച്ചിട്ടുണ്ട് ഞാൻ ആ പാവത്തിന്… അന്ന് ഒരുപാട് നൊന്തു കാണും അ പാവത്തിന് ” തേങ്ങലോടെ ഒന്നുകൂടി അമ്മായിടെ തോളിലേക്ക് പറ്റിച്ചേർന്നു…

അവരുടെ പ്രണയവും അവസാനം രഘു വീട്ടിൽ വന്നപ്പോൾ നടന്നതൊക്കെ പറയുമ്പോൾ നിസ്സംഗതയോടെ അമ്മായി കേട്ടിരുന്നു… ദയനീയമായി അവളെ നോക്കി… നിസ്സഹായതയായിരുന്നു ആ മുഖത്ത്… അവരുടെ ഉള്ളിലെ പിരിമുറുക്കം മനസ്സിലാക്കി അമ്മു അവരുടെ കൈകൾ കൂട്ടിപ്പിടിച്ചു. ” അമ്മായി വിഷമിക്കേണ്ട… ഒന്നും രഘുവേട്ടൻ അറിയേണ്ട… ആ മനസ്സിൽ ഇപ്പോ എന്നോട് ദേഷ്യവും വെറുപ്പുമാ… അത് അങ്ങനെതന്നെ ഇരിക്കട്ടെ… കല്യാണം കഴിഞ്ഞാൽ ഞാൻ പോവാ… എനിക്ക് ഒരു ജോലി ശരിയായിട്ടുണ്ട് ചെന്നൈയിൽ… പണ്ടെപ്പോഴോ അയച്ചതാ.. കഴിഞ്ഞ ദിവസം അമ്പലത്തിൽ പോയപ്പോൾ സേതുവാ കത്ത് തന്നത്… ഒരിക്കലും ഞാനീ പറഞ്ഞതൊന്നും രഘുവേട്ടൻ അറിയരുത്..രഘുവട്ടൻ പറഞ്ഞാൽ ചിലപ്പോ…. വേണ്ട രഘുവേട്ടൻ അറിയണ്ട…

രാധിക ചേച്ചിയെ മോഹിപ്പിച്ച് വിഷമിപ്പിക്കാൻ പാടില്ല..വേണുമാമയോടുള്ള നന്ദിയും കടപ്പാടും മറക്കാൻ പാടില്ല… ഞാനായിട്ട് വേണ്ട പറഞ്ഞതാ രഘുവേട്ടനെ… അത്… അത് അങ്ങനെതന്നെ ഇരിക്കട്ടെ ” ഒരു ഗദ്ഗദം പുറത്തേക്ക് വന്നതും അവൾ ചുണ്ടുകൾ രണ്ടും കുട്ടി കടിച്ചുപിടിച്ചു… നോവോടെ അമ്മായി അവളെ ചേർത്തുപിടിച്ചു.. രണ്ടുപേരുടെയും കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞൊഴുകി… ഒരു ആശ്വാസത്തിനെന്നോണം അല്പസമയം അവൾ അവരോട് ചേർന്നിരുന്നു. ” പുറത്തു പന്തൽ പണിക്ക് വന്നവർ വെള്ളം ചോദിച്ചായിരുന്നു.. ഞാൻ പോയി കൊടുക്കട്ടെ” അമ്മായിയിൽ നിന്നും അടർന്നുമാറി അവർക്കു മുഖം കൊടുക്കാതെയവൾ പുറത്തേക്ക് പോയി..ഉള്ളുരുകുന്ന വേദനയോടെ അമ്മായി അവൾ പോകുന്നതും നോക്കിയിരുന്നു.

ദിവസങ്ങൾ ശരവേഗത്തിൽ കൊഴിഞ്ഞു വീണു.. നാട്ടുകാരും ബന്ധുക്കളും ആ വീട്ടിൽ വന്നു പോയി.. ആരെയും ശ്രദ്ധിക്കാതെ അവൾ പണിക്കാരുടെ ഒപ്പം കൂടി.. ഉള്ളിലെ സങ്കടം മാറാൻ ഉള്ള ഒരു ശ്രമം.. എന്നാലും രാത്രികളിൽ അവളുടെ കണ്ണീരാൽ തലയണ കുതിർന്നു.. ജീവിതത്തിൽ ആരോരുമില്ലാത്തവൾക്ക് തന്റെ സങ്കടവും മനസ്സിന്റെ ഭാരവും ഇറക്കിവയ്ക്കാൻ ആ തലയണ മാത്രമായി കൂട്ട്.. കല്യാണത്തിന് രഘുവിന്റെ വക ഇഷ്ടം അല്ലാതെ ആണെങ്കിലും അവൾക്കും കിട്ടി ഒരു സാരി.. അതും കെട്ടിപ്പിടിച്ച് ആയി പിന്നീടുള്ള രാത്രികളിൽ ഉറക്കം.. കല്യാണത്തിന്റെ അന്ന് രാവിലെ എഴുന്നേറ്റ് അവളും കുളിച്ചൊരുങ്ങി.. നോവുകൾ അടക്കിപ്പിടിച്ച എല്ലാർക്കും മുമ്പിൽ ചിരിതൂകി നിന്നു.. രഘു രാധികയെ താലി ചാർത്തുമ്പോൾ ആ നിന്ന് നിൽപ്പിൽ അങ്ങോട്ട് ഇല്ലാണ്ട് ആയെങ്കിൽ എന്ന് കൊതിച്ചു..ശ്വാസം വിലങ്ങുന്ന പോലെ..

ഒരിറ്റു ശ്വാസത്തിനായി ജീവൻ പിടയുന്ന പോലെ.. ഇടയ്ക്ക് തന്നെ തേടിയെത്തിയ രഘുവിന്റെ നോട്ടത്തിൽ പുച്ഛമായിരുന്നു.. എങ്കിലും ആ നോട്ടം തന്നിൽ ഏൽക്കേ അടക്കിപ്പിടിച്ച കരച്ചിൽ പുറത്തേക്ക് വരുമെന്ന് തോന്നി വേഗം ആരും കാണാത്ത ഒരു മറവിലേക്ക് ഒതുങ്ങിനിന്ന് ശബ്ദം പുറത്തേക്ക് വരാതിരിക്കാൻ സാരിത്തുമ്പ് കൊണ്ട് വായ പൊതിഞ്ഞ് പിടിച്ചു കരഞ്ഞു.. പിന്നീട് ഒരു ചടങ്ങിലും പങ്കെടുക്കാതെ ആരും കാണാതെ വീട്ടിലേക്ക് തിരിച്ചു പോന്നു.. തന്നെ മനസ്സിലാക്കിയെന്നോണം വീട്ടിലെത്തി അമ്മായിയും ഒന്നും ചോദിച്ചില്ല. രാത്രി ആളും ബഹളവും ഒഴിഞ്ഞ അവർ നാലുപേരും മാത്രമായി… അത്താഴം കഴിക്കാൻ നേരം രാധിക അമ്മുവിനെ നിർബന്ധിച്ച് ഊൺമേശയിൽ കഴിക്കാൻ ഇരുത്തി.. ആദ്യമായും അവസാനമായും ഊൺമേശയിൽ കഴിക്കാൻ ഇരുന്നത് അവൾക്ക് ഓർമ്മ..

ഇടയ്ക്ക് രഘുവിനെ നോക്കിയപ്പോൾ ശാന്തമായി ഇരിക്കുന്നത് കണ്ടു.. രാധിക എല്ലാവർക്കും വിളമ്പുന്നതിനോടൊപ്പം അവൾക്കും വിളമ്പി..എന്തിനോ അവളുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞൊഴുകി. ” നാശം.. ഭക്ഷണത്തിനു മുമ്പിലിരുന്നും കണ്ണീർ പൊഴിച്ചോളും.. മനുഷ്യന്റെ സമാധാനം കളയാൻ.. “കസേര തട്ടിത്തെറിപ്പിച്ചു രഘു എണീറ്റു.. എല്ലാവരും ഒരു ഞെട്ടലോടെ അവനെ നോക്കി.. പോകാൻ നിന്നവനെ അമ്മു എഴുന്നേറ്റ് കയ്യിൽ പിടിച്ചുവെച്ചു.. അവൻ തിരിഞ്ഞു രൂക്ഷമായി നോക്കിയതും അവൾ പെട്ടെന്ന് കൈകൾ വിട്ടു.. “രഘുവേട്ടൻ കഴിച്ചോളു.. ഞാൻ…. ഞാൻ എല്ലാരും കഴിച്ചിട്ട് കഴിച്ചോളാം” നിറകണ്ണുകളോടെ അടുക്കളയിലേക്ക് നടന്നു.. പുറകുവശത്തെ തിണ്ണയിൽ പോയിരുന്നു..

കണ്ണുകൾ പെയ്തിറങ്ങി. “രതികച്ചേച്ചി വിളിച്ച് പോയതാ.. അവിടെ ഇരുന്ന് കഴിക്കണമെന്നൊന്നും ആഗ്രഹമില്ലാർന്നു ട്ടോ.. ഓരോന്നാലോചിച്ച് അറിയാതെ കണ്ണ് നിറഞ്ഞതാ.. ആരും കാണാതെ തുടച്ചു കളഞ്ഞതാ.. പക്ഷെ രഘുവേട്ടൻ കണ്ടോ.. വേണ്ടിയിരുന്നില്ല അവരുടെ ഒപ്പം ഇരിക്കേണ്ടിരുന്നില്ല.. ഒരു നീറ്റൽ തോന്നുവാ ഈ നെഞ്ചിൽ.. എന്തോ വന്ന ദേ ഇവിടെ ഈ ചങ്കിൽ കുടുങ്ങിനിന്ന് നിക്ക് വല്ലാതെ കടയുവാ.. മറ്റന്നാൾ ഞാൻ പോവും ട്ടോ രഘുവേട്ട..അതോടെ രഘുവേട്ടന് സമാധാനം കിട്ടും.. പിന്നെ എന്നെ കാണേണ്ട.. ഒരിക്കലും ഞാൻ ഇങ്ങോട്ട് വരികയുമില്ല” ഇരുട്ടിലേക്ക് നോക്കി ആരോടെന്നില്ലാതെ അവൾ പുലമ്പി.

“രഘു….” ദേഷ്യത്തോടെയുള്ള അമ്മായിടെ വിളി കേട്ടവൻ കിടക്കയിൽ നിന്നും എഴുന്നേറ്റു. ” അതിനെ ഇങ്ങനെ വേദനിപ്പിക്കാൻ അത് നിന്നോട് എന്ത് തെറ്റാ ചെയ്തത്.. നിന്നെ വേണ്ടെന്നു പറഞ്ഞതൊ ” ആ വാക്കുകളിൽ അവൻ ഞെട്ടി ” നോക്കണ്ട എല്ലാം അവൾ പറഞ്ഞു.. അവൾ വേണ്ടെന്ന് പറഞ്ഞതിന്നാ നീ ഇങ്ങനെ ഒക്കെ ചെയ്യുന്നതെങ്കിൽ കേട്ടോ.. സ്വന്തം അച്ഛന്റെ ആത്മഹത്യ ഭീഷണിക്കു മുമ്പിൽ പിടിച്ചുനിൽക്കാൻ കഴിയാത്തതുകൊണ്ടാ അന്ന് നിന്നെ വേണ്ടെന്നു പറഞ്ഞത്.. അല്ലാതെ ഡോക്ടറെ കണ്ടപ്പോൾ ഈ മാഷിനോടുള്ള സ്നേഹത്തിന് കുറവ് വന്നിട്ടില്ല” അമ്മു പറഞ്ഞതോരോന്നും അവനു പറഞ്ഞു കൊടുക്കുമ്പോൾ തളർച്ചയോടെ അവൻ കൈകൊണ്ട് തല താങ്ങി.

” നിന്നോടുള്ള ഇഷ്ടംകൊണ്ട്, സ്നേഹംകൊണ്ട് ഓരോ നിമിഷവും ഉരുകി ഉരുകി തീരാ അതിവിടെ.. ഒപ്പം നിന്റെ ദേഷ്യവും.. ഒരിക്കലും നിന്നോട് ഇത് പറയരുതെന്ന് പറഞ്ഞതാ പക്ഷേ എന്നെക്കൊണ്ട് നീ പറയിപ്പിച്ചു.. ഇനിയെങ്കിലും അതിനെ കുത്തിനോവിക്കാത്തിരിക്ക് ” “അമ്മേ ഞാൻ…” വേദനയോടെ അവന് അവരുടെ മടിയിലേക്ക് തലചായ്ച്ചു.. ഒരാശ്വാസമെന്നോണം അവർ അവന്റെ മുടിയിലൂടെ വിരലോടിച്ചു..കാലമൊന്ന് പിന്നോട്ടു പോയിരുന്നെങ്കിൽ എന്നവൻ ആഗ്രഹിച്ചു.. എല്ലാം കേട്ട് ഭിത്തിക്കിപുറം രാധികയുടെ കണ്ണുകളും നിറഞ്ഞൊഴുകി..എന്തിനെന്നിലത്ത ഭയം അവളിൽ നിറഞ്ഞു.. ഒപ്പം അവൾ പോലുമറിയാതെ അമ്മുവിനോട് ദേഷ്യവും.

“അമ്മു നീ ഇനി പഠിക്കുന്നുണ്ടോ.” അടുക്കളപ്പണികൾക്കിടയിൽ രാധിക ചോദിച്ചു. “ഇല്ല ചേച്ചി.. അതൊന്നും ഇനി പറ്റില്ല” “എന്ന പിന്നെ നിനക്ക് കല്യാണം ആലോചിച്ചാലോ..ഒന്നാമത്തേ രഘുവേട്ടന് നിന്നെ ഇഷ്ടമല്ല പിന്നെ ഇപ്പോ ഇവിടെ അപ്പച്ചിക്ക് കൂട്ടായിട്ട് ഞാനില്ലേ.. ഇനിയിപ്പോ നീ ഇല്ലെങ്കിലും കുഴപ്പമില്ല… കല്യാണം കഴിക്കാതെ നീ ഇങ്ങനെ ഇവിടെനിന്ന ആൾക്കാർ എന്താ പറയാ പോരാത്തതിന് രഘുവേട്ടൻ നിന്റെ മുറച്ചെറുക്കനും.. എന്തെങ്കിലും ചെറുത് കിട്ടിയാൽ മതി ആൾക്കാർക്ക് അതുമിതും പറയാൻ” രാധികയുടെ സംസാരരീതിയിലുള്ള വ്യത്യാസം അമ്മു തിരിച്ചറിഞ്ഞു.. ഇന്നലെവരെ സ്നേഹത്തോടെ സംസാരിച്ചിരുന്ന രാധികയുടെ മാറ്റം കണ്ട് അവളിൽ പല സംശയങ്ങളും ഉണർന്നു. ”

ചേച്ചി പേടിക്കേണ്ട.. നിക്ക് ചെന്നൈയിൽ ഒരു ജോലി ശരിയായിട്ടുണ്ട്.. ഞാൻ നാളെ പോകും..പിന്നെ ഇങ്ങോട്ട് വരില്ല” “അയ്യോ നീ വരാതിരിക്കാൻ ഒന്നും പറഞ്ഞതല്ല” ” അത് സാരമില്ല ചേച്ചി ഞാൻ പറഞ്ഞുന്നെ ഉള്ളു ” പണികളൊക്കെ കഴിഞ്ഞ് പോകേണ്ട കാര്യം ഒന്നുകൂടി അമ്മായിയെ ഓർമിപ്പിച്ചു.. ട്രെയിനിന്റെ ടിക്കറ്റ് ഒക്കെ അപ്പുവിനെ പറഞ്ഞുവിട്ട് നേരത്തെ എടുപ്പിച്ചിരുന്നു.. രാത്രിയായതും സാധനങ്ങളൊക്കെ പെട്ടിയിൽ ഒതുക്കി വെക്കാൻ തുടങ്ങി. “അമ്മു…” റൂമിന്റെ പുറത്തുനിന്നുള്ള വിളി കേട്ടവൾ തിരിഞ്ഞു നോക്കി.. രഘുവാണ്. “അമ്മ പറഞ്ഞു നീ പോവാന്ന് “അവന്റെ മുഖത്ത് ദുഃഖം നിഴലിച്ചു. “മ്മ്ഹ്.. ചെന്നൈയിൽ ഒരു ജോലി കിട്ടി.. ഇനി ഞാൻ രഘുവേട്ടന്റെ അല്ല മാഷിന്റെ മുമ്പിൽ വരില്ല” അവനെ ഒന്ന് നോക്കാതെ അവൾ പെട്ടി ഒതുക്കികൊണ്ടിരുന്നു..

കുറ്റം ചെയ്തവനെ പോലെ അതിലേറെ ഹൃദയവേദനയോടെ പറയാൻ വാക്കുകൾ കിട്ടാതെ അവൻ നിന്നു. ” പോണോ നിനക്ക്… ഞാൻ… ഞാൻ ഇനി… “ബാക്കി പറയാൻ സമ്മതിക്കാതെ അവൾ ഇടയിൽ കയറി. “അമ്മായി എല്ലാം പറഞ്ഞു ലെ.. പോണം..പോയെ പറ്റു.. ഇനി ഞാൻ ഇവിടെ നിന്നൂടാ…” “പറയർന്നില്ലേ അമ്മു നിനക്കെല്ലാം..എന്തിനാ ഇങ്ങനെ സ്വയം വേദനിക്കണെ ” “നിക്ക്.. നിക്ക് ഒരു വേദനയുമില്ല.. ഇനിയിപ്പോ വേദനിച്ചാലും ദേ ഇതേപോലെ കുറച്ചു കണ്ണീർ പോയാൽ അതങ്ങ് മാറും” ഒലിച്ചിറങ്ങുന്ന കണ്ണീർ അവൾ തുടച്ചുനീക്കി.. കുറച്ചുനേരം അവനിൽ മിന്നിമായുന്ന ഭാവങ്ങൾ സൂക്ഷ്മം വീക്ഷിച്ചു.. പരിഭവമോ, വേദനയോ, നിസ്സഹായതയോ അങ്ങനെ എന്തെല്ലാമോ ആ മുഖത്ത് മിന്നിമാഞ്ഞു.. ആ കണ്ണുകളിൽ നനവ് പടർന്നു.. എത്ര നേരം അവനെ തന്നെ നോക്കി നിന്നെന്നറിയില്ല..

ഇനിയും ആ കണ്ണുകളിൽ നോക്കി നിന്നാൽ സ്വയം നഷ്ടമാവുമെന്ന് തോന്നിയപ്പോൾ കണ്ണുകൾ പിൻവലിച്ചു.. മനസ്സ് കൈവിട്ടു പോയാൽ പിന്നെ അവനിൽ നിന്നുമൊരു മോചനം മരണമായി തീർന്നേക്കാം.. വേഗം അവനിൽ നിന്നും തിരിഞ്ഞു നിന്നു.. ” അതെ രഘുവേട്ടൻ പൊയ്ക്കെ.. രാധികചേച്ചി കാത്തിരിക്കുന്നുണ്ടാവും.. നിക്ക് ഇനിയും എടുത്തു വെക്കാനുണ്ട് ” അവൾ പെട്ടികൾ ഒതുക്കി വെക്കാൻ തുടങ്ങി.. സഹിക്കവയ്യാത്ത ഹൃദയവേദനയോടെ അവൻ പുറത്തേക്കിറങ്ങി.. കാലമൊന്ന് പിറകോട്ട് പോയിരുന്നെങ്കിൽ എന്ന് വീണ്ടും ആഗ്രഹിച്ചു. പിറ്റേന്ന് എല്ലാവരോടും യാത്ര പറഞ്ഞിറങ്ങുമ്പോൾ അവളുടെ കണ്ണുകൾ മത്സരിച്ച് ഒഴുകി.. രഘുവേട്ടനും പോന്നു റെയിൽവേ സ്റ്റേഷനിൽക്ക്.. ഒരുപാട് തവണ വേണ്ടെന്നു പറഞ്ഞെങ്കിൽ രഘുവേട്ടൻ സമ്മതിച്ചില്ല.

ദൂരെ നിന്നും ട്രെയിനിന്റെ ചൂളമടി ശബ്ദം അടുത്തെത്തുന്നത് കേട്ടപ്പോൾ ഇരുന്ന് ബെഞ്ചിൽ നിന്ന് എഴുന്നേറ്റ് പെട്ടി എടുത്ത് കയ്യിൽ പിടിച്ചു. “ഞാൻ വെച്ചു തരാം അമ്മു ” രഘു അവളിൽ നിന്ന് പെട്ടി വാങ്ങി.. പോകാനുള്ള ചൂളമടി കേട്ട് അവൻ പെട്ടിയെടുത്ത് ട്രെയിനിലേക്ക് വെച്ചു. ” കയറിക്കോ” അവന്റെ കണ്ണുകൾ നിറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു.. പൊട്ടിവന്ന കരച്ചിലോടെ അവനെ ഇറുകെ പുണർന്നവൾ അവന്റെ ഉള്ളംകൈയിലൊന്ന് മുത്തി തിരിഞ്ഞുനോക്കാതെ ട്രെയിനിൽ കയറി.. അവന്റെ രൂപം പൊട്ടു പോലെയായി മായും വരെ അവനെ തന്നെ നിറകണ്ണുകളോടെ നോക്കി……(തുടരും )….

തിരികെ : ഭാഗം 3