🦋 THE TITALEE OF LOVE🦋: ഭാഗം 17

രചന: സൽവ

"രക്ഷിക്കണം… ഈ ഭൂമിയെ നമുക്ക് രക്ഷിക്കണം.. അതിനാ മാണിക്യം വേണമെങ്കിൽ അതും ഞാൻ കണ്ട് പിടിക്കാം പ്രിയനേ…" "മാണിക്യത്തെക്കാളൊക്കെ ഈ ഭൂമിയെ രക്ഷിക്കാൻ വേണ്ടത് നല്ല മനസ്സിനുടമയായ മനുഷ്യരാണ്…" അവളുടെ വാക്കുകൾക്കവാൻ പുഞ്ചിരിയോടെ മറുപടി പറഞ്ഞു.. "കട്ട്‌…." ഡയറക്ടർ പറഞ്ഞതും ഡൗല റിമാനെ ഒന്ന് നോക്കിയ ശേഷം ഡയറക്ടറെ അടുത്തേക്ക് വന്നു… "ഡൗലാ… നിന്റെ അഭിനയം ഒരല്പം കൂടെ നാച്ചുറൽ ആക്കണം.. ഒന്നുമങ്ങാട്ട് റെഡിയാവുന്നില്ല..തത്കാലം ഒരു break എടുത്തോ.." ഫെർണന്റെസ് അതും പറഞ്ഞു പോയതും അവളിലൊരു മങ്ങിയ ചിരി വിരിഞ്ഞു.. "അല്ലെങ്കിലും മറ്റൊരാൾ ചെയ്യേണ്ട ഒന്ന് നമ്മളേത്ര മനോഹരമാക്കാൻ ശ്രമിച്ചാലും നടക്കുകയില്ല…" അതും പറഞ്ഞവൾ കായലിന്റെ അരികിലേക് നടന്നു..ഒഴുകുന്ന കായൽ ജലത്തിലേക് നോക്കും തോറും അവളുടെ മനസ്സിലേക്ക് അവളോടൊപ്പമുള്ള നിമിഷങ്ങൾ ഓടിയെത്തി… "ലക്കീ…" ചുണ്ടുകൾ ഒരല്പം ഇടർച്ചയോടെ മൊഴിയുന്നുണ്ടായിരുന്നു.. •°•°•°•°•°•°•°••

"ഇതാണോ നിന്റെ ഫേവറൈറ്റ് പ്ലേസ്.. എനിക്കെന്തോ ചെറിയ ഓർമയുണ്ട്.." ഡൗല പറഞ്ഞതും ലക്കിയൊന്ന് പുഞ്ചിരിച്ചു ഡൗലക്ക് അരികിലിരുന്നു.. "ഈ സ്ഥലത്തിന് ഒരുപാട് പ്രത്യേകതകളുണ്ട് ഇവിടെ വെച്ചാ അവനെന്നെ പ്രൊപ്പോസ് ചെയ്തത്..എന്റെ ജീവിതത്തിൽ എനിക്കേറ്റവും സന്തോഷം ലഭിച്ചത് ഇവിടെ വെച്ചാ…എനിക്കൊരിക്കലും മറക്കാനാവാത്ത നിമിഷം എനിക്ക് സമ്മാനിച്ചത് ഈ സ്ഥലമാ.. ഏ മാജികൽ പ്ലേസ്.." നിറഞ്ഞ പുഞ്ചിരിയാലെ അത് പറയുന്ന ലക്കിയെ ഡൗല ഒരല്പം വേദനയോടെയായിരുന്നു നോക്കിയിരുന്നത്.. "നിനക്കേറ്റവും സന്തോഷം നൽകിയ സ്ഥലം ഇതല്ലായിരുന്നു…" മനസ്സിൽ മൊഴിഞ്ഞവൾ ലക്കിയിലേക് ശ്രദ്ധ ചെലുത്തി.. "നിനക്കറിയോ.. അവൻ വന്ന ശേഷമാ ഞാൻ സന്തോഷമെന്തെന്ന് അറിഞ്ഞത്.. എന്റെ ഇക്കയെന്നെ സ്നേഹിച്ചതിനേക്കാൾ അവനെന്നെ ഇഷ്ടപ്പെട്ടു… എന്നെ ഒരിക്കലും തനിച്ചാഖിലേന്നും വാക്ക് തന്നിട്ടുണ്ട്..അവനെ ഞാൻ എത്രത്തോളം പ്രണയിക്കുന്നുണ്ടെന്ന് എനിക്ക് തന്നെ പറഞ്ഞറിയിക്കാനാവില്ല.." കൊച്ചു കുട്ടികളെ പോലെ അത് പറയുന്ന ലക്കിയെ ഒരല്പം വേദനയോടെ നോക്കി നില്കുകയായിരുന്നു.. അവളുടെ ഓർമയിൽ പോലും താനില്ലെന്നും അവളുടെ സൗഹൃദംമില്ലെന്നും ഓരോ വാക്ക് കൊണ്ടും അവൾ തെളിയിച്ചു കാണിക്കുകയായിരുന്നു..

ഇന്നവളുടെ ലോകം അവനിലേക്കും ദുആയിലേക്കും മാത്രം ചുരുങ്ങാപ്പെട്ടു.. എത്ര തന്നെ പറഞ്ഞു പഠിപ്പിച്ചാലും ആ സത്യം അവൾക് അംഗീകരിക്കാൻ കഴിഞ്ഞിരുന്നില്ല.. "ഇവരാരും നിന്റെയാരുമല്ല ലക്കീ… നിനക്ക് പ്രിയപ്പെട്ടവരൊക്കെ നിന്നിൽ നിന്നൊരുപാട് അകലെയാണ്…" മനസ്സിൽ മൊഴിഞ്ഞവൾ നിറഞ്ഞു വന്ന കണ്ണുകൾ തുടച്ചു.. "ആരെയും അതികം ഇഷ്ടപ്പെടാത്തതാണ് നല്ലത്.. ഒരിക്കൽ അവർ നമ്മിൽ നിന്നാകന്നാൽ ആ വേദനയൊരിക്കലും സഹിക്കാനാവില്ല..ഒരുപക്ഷെ മുഴു വട്ടായി പോയെന്ന് വരും…" അത് പറയുമ്പോൾ ഡൗലയുടെ കണ്ണുകൾ ചെറുതായോന്ന് തിളങ്ങിയിരുന്നു.. " സത്യാ എന്റെ ഇക്കയെന്നെ ഒഴിവാക്കി പോയ ശേഷം ഞാനൊരുപാട് വേദനിച്ചിട്ടുണ്ട്.. ഇന്നതില്ല… എന്റെ ഇക്കയെന്ന വേദനയെ എന്റെ പ്രണയം മായ്ച്ചു കളഞ്ഞിട്ടുണ്ട്… " ലക്കിയുടെ ഓരോ വാക്കും ഡൗലയുടെ ഹൃദയത്തിൽ ചെന്നായിരുന്നു പതിച്ചത്.. "നിന്നെ തേടി ഒരുപാട് പേര് മറ്റൊരു സ്ഥലത്തുണ്ട് ലക്കീ.. നീ പോലുമറിയാത്ത ഒരു ലക്കിയുണ്ട്.. ഹൈദരാബാദ്യിലെ ജനങ്ങളുടെ ആ ആൾ…!! പോലീസിന്റെ ക്രിമിനൽ ലിസ്റ്റിൽ പിടി കിട്ടാപുള്ളികളിൽ ഒരാൾ.. ഇന്നവർക് മുന്നിൽ ആ ആൾ മരിച്ചെങ്കിലും അവരുടെ ഹൃദയത്തിൽ ജീവിക്കുന്നുണ്ട്..

നീയങ്ങോട്ട് തിരിച്ചു ചെല്ലണം ലക്കി ആ ആളുടെ ജീവൻ ബാക്കിയുണ്ടെന്ന് അവർക്കോരോരുത്തർക്കും കാണിച്ചു കൊടുക്കണം.. അവരെ താങ്ങി നിർത്തണം…" ഡൗലയുടെ ചുണ്ടുകളത് മൊഴിഞ്ഞു. "നീയെന്താ ഡൗലാ ഓരോന്ന് പിറുപിറുക്കുന്നെ…" "ഒന്നുല്ലാ…" •°•°•°•°•°•°•°•°•• കണ്ണുകൾ മുറുകെയടച്ച ശേഷമവൾ മനസ്സിനെ ശാന്തമാക്കാൻ ശ്രമിച്ചു.. "ജീവിച്ചിരിപ്പുണ്ടോ മരിച്ചോ എന്നറിയാതൊരാൾ മരിച്ചെന്നു പറഞ്ഞു രേഖ പോലീസിൽ ഏല്പിച്ച ക്രൂരയാണ് ഞാൻ.. പക്ഷേ അത് നിന്റെ സുരക്ഷക്ക് വേണ്ടി മാത്രമായിരുന്നു ലക്കീ…" " ഹേയ്.." സുപരിചിത ശബ്ദം കേട്ടതും അവൾ തിരിഞ്ഞു നോക്കി.. തന്നെ തന്നെ ഒരു പുഞ്ചിരിയാലെ നോക്കി നിൽക്കുന്ന റിമാൻ (അന്ന് ആശുപത്രിയിൽ വെച്ച് നഴ്സിനോട് ഡൗലയുടെ ഡെലിവറിയെ കുറിച്ച് ചോദിച്ചവൻ.. അഥവാ.. ഡൗലയുടെ കൂടെ അഭിനയിക്കുന്നവൻ..) നെ കണ്ടതും അവൾ ചുണ്ടിലൊരു കൃത്തിമ ചിരി വരുത്തി.. "ഹലോ റിമാൻ.. നീയെന്തേ ലേറ്റ് ആയത്…" "ആഹ് അതവിടെ ഒരു ചെറിയ പണിയുണ്ടായിരുന്നു.." അതും പറഞ്ഞവൻ അവൾക്കരികിലിരുന്നതും അവളൊന്നും പറയാതെ കായലിലേക്ക് നോട്ടം തെറ്റിച്ചു.. അവനപ്പോഴും അവളിലേക്കു തന്നെ നോക്കി നില്കുകയായിരുന്നു.. അവളുടെ നീല കണ്ണുകൾ എന്ത് കൊണ്ടോ അവനെ അവളിലേക്ക് വല്ലാതെ അടുപ്പിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.. അവൻ ചോദിക്കാൻ പോവുന്ന ചോദ്യത്തിന് ഇല്ലാ എന്നായിരിക്കണം അവളുടെ മറുപടി എന്നവൻ ഒരുപാട് ആഗ്രഹിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

"മോൻ അവിടെ ഒറ്റക്കാണോ…" അവൻ ചോദിച്ചത് കേട്ടവൾ ഞെട്ടികൊണ്ട് അവനെ നോക്കി.. "മോൻ… മോനോ…." അവളുടെ സ്വരത്തിലെ വിറയലിൽ നിന്ന് തന്നെ അവളുടെ ഉള്ളിലെ വേവലാതിയവൻ അറിയുന്നുണ്ടായിരുന്നു.. "നിന്റെ മോൻ തന്നെ..നിനക്കെങ്ങനെ ഒരു മോനുണ്ട് എന്നതിന്റെ ഏറ്റവും വലിയ തെളിവാണിത്.." അവൾക് നേരെ അവളും ദിയാനും ചേർന്നുള്ള ഒരു ഫോട്ടോ നീട്ടി കൊണ്ട് അവൻ പറഞ്ഞതും അവളൊന്നും മിണ്ടാനാവാതെ അവിടെയിരുന്നു… "ഇത് നിന്റെ സ്വന്തം മോനാണോ ഡൗലാ…" "അതെ… ഞാൻ ജന്മം നൽകിയ എന്റെ സ്വന്തം മോൻ തന്നെയാണത്…" അതും പറഞ്ഞവൾ ദേഷ്യത്തിൽ എഴുന്നേൽക്കുമ്പോളും അവളുടെ ഹൃദയത്തിൽ വേദന തന്നെയായിരുന്നു.. സത്യങ്ങളെല്ലാം ഇന്നുമൊരു മറവിന് പിന്നിൽ തന്നെയാണ് എന്നോർത്തുള്ള വേദനയായിരുന്നു അത്..എനിക്കിപ്പോൾ ഇങ്ങനെ മാത്രമേ പറയാൻ സാധിക്കുള്ളു.. ഞാനല്ല ഡിയാന്റെ ഉമ്മ എന്നറിഞ്ഞാൽ ഡിയാന്റെ യദാർത്ഥ ഉമ്മ ആരെന്നുള്ള ചോദ്യം ഉയർന്നു വരും.. അതിനൊരു മറുപടി ഞാൻ എവിടെ നിന്നെടുത്തു കൊടുക്കും..

"അത് മാത്രം അറിഞ്ഞാൽ പോരാ.. ആ മോന്റെ അച്ഛനാര്…" അവന്റെ ചോദ്യം കേട്ടവൾ കണ്ണുകൾ മുറുകെയടച്ചു ഡിയാന്റെ ഉപ്പയെ കുറിച്ചോർക്കും തോറും അവളിൽ വേദന തന്നെയായിരുന്നു.. എങ്കിലും അവൾ മുഖത്തൊരു മങ്ങിയ ചിരി വരുത്തി.. "മരിച്ചു…" ഇടരുന്ന ശബ്ദത്താലേ അതും പറഞ്ഞവന്റെ കൈ എടുത്ത് മാറ്റാൻ തുനിഞ്ഞതും അവനൊരു പുച്ഛം നിറഞ്ഞ ചിരി ചിരിച്ചു.. "ഇല്ലാ മരിച്ചിട്ടില്ല അത് നിനക്കുമറിയാം... ദിയാന്റെ അച്ഛൻ ഈ ചിത്രത്തിൽ കാണുന്നയാളാണെന്ന് പറഞ്ഞാൽ നിനക്ക് നിഷേധിക്കാൻ കഴിയുമോ..എനിക്കൊന്ന് മാത്രം അറിഞ്ഞാൽ മതി.. എന്തിന് നീയും ആയാളും പിരിഞ്ഞു..." അവൻ നീട്ടിയ ചിത്രത്തിലേക് നോക്കിയ ശേഷം അവൾ അല്ലെന്ന് തലയാട്ടി.. "എനിക്കിപ്പോഴും മനസ്സിലാവുന്നില്ല ഇവനീ ഫോട്ടോ എവിടുന്ന് ലഭിച്ചു എന്നത്.. ആ ചിത്രത്തിൽ കാണുന്നത് തന്നെയാണ് ദിയാന്റെ ഉപ്പ.. പക്ഷേ ആ സത്യമൊരിക്കലും പുറത്തറിയരുത്…" മനസ്സിൽ ഉറപ്പിച്ചവൾ അവനെ നോക്കി.. "താനെന്തിനാ എന്റെ പേർസണൽ ലൈഫിൽ ഇടപെടാൻ നിൽക്കുന്നത് ഒപ്പം അഭിനയിക്കുന്ന നടൻ അതിനനുസരിച്ചു നിന്നാൽ മതി." അതും പറഞ്ഞു എഴുന്നേറ്റ് പോയ അവളെ കണ്ട് അവനിൽ മങ്ങിയ ചിരി വിരിഞ്ഞു..

"ഒന്നും അങ്ങട്ട് അംഗീകരിക്കാൻ പറ്റുന്നില്ല.. ഇതെല്ലാം കേട്ടിട്ടും എന്റെ മനസ്സിന് നിന്നിലുള്ള അടുപ്പം എന്ത് കൊണ്ട് മാറുന്നില്ല എന്നതെനിക്ക് മനസ്സിലാവുന്നില്ല.." റിമാന്റെ ഫോൺ റിങ് ചെയ്തതും അവൻ ചിന്ത മാറ്റി കാൾ അറ്റൻഡ് ചെയ്തു. "ഒരുപാട് കഷ്ടപ്പെട്ടാ ആ ഫോട്ടോ ഒപ്പിച്ചത്.. കണ്ണ് മാത്രമേ കിട്ടിയുള്ളൂ.. ഞാൻ സെന്റ് ചെയ്തിട്ടുണ്ട്.." മറുതലക്കൽ നിന്ന് പറയുന്നത് കേട്ട അവൻ വാട്സ്ആപ്പ് എടുത്ത് നോക്കി.. അതിൽ തെളിഞ്ഞു വന്ന കണ്ണിന്റെ ചിത്രം ചിത്രം ദൂരെ ഡയറക്ടർ ഫെർണാൻെറസുമായി എന്തോ സംസാരിച്ചു നിൽക്കുന്ന ഡൗലയ്ക്ക് നേരെ പിടിച്ചു.. പെട്ടന്ന് അവൻ ഞെട്ടികൊണ്ട് ഫോൺ മാറ്റി.. "അതെ കണ്ണുകൾ തന്നെ.. കൈയിൽ ആ ശലഭത്തിന്റെ ടാറ്റുവും ഉണ്ട്..എങ്കിൽ ഇവളൊരു മാന്ത്രിക ജന്മമല്ലേ.. അങ്ങനെ എങ്കിൽ ഇവളെ പ്രണയിക്കാനുള്ള ഒരർഹതയും എനിക്കില്ലലോ… ഇവൾ ലുക്മാൻ അലി ലത്തീഫ് ന്റെ പെണ്ണാവേണ്ടവളാണ്.. എങ്കിൽ എനിക്ക് ഇവളുമായി തോന്നുന്നയടുപ്പം…!!" അവൻ ആശയ കുഴപ്പാത്തിലായിരുന്നു.. "റിമാൻ…" ഡയറക്ടറെ വിളി കെട്ടവൻ അങ്ങോട്ടോടി അവൾക്കരികിൽ നിന്നു.. "നിങ്ങളുടെ രണ്ടാളെയിം പരിചയത്തിൽ യദാർത്ഥത്തിൽ കണ്ണ് കാണാത്തതായിട്ട് ആരെങ്കിലുമുണ്ടോ…" "ഉണ്ട്… ജഹാനാരാ ജമ്രത്.."

രണ്ട് പേരും ഒരേ സ്വരത്തിൽ പറഞ്ഞതും ഞെട്ടികൊണ്ട് പരസ്പരം നോക്കി.. "ഇവൾക്ക് ജിനുവിനെയും അറിയുമോ.. അങ്ങനെയെങ്കിൽ ഇവൾ തന്റെ ലക്ഷ്യത്തിന് അടുത്തെത്തി കാണില്ലേ.." അവൻ മനസ്സിൽ ചോദിച്ചു അവളെ നോക്കി.. "ആഹ് രണ്ടാൾക്കും അറിയുന്ന ആൾ ആണല്ലോ എങ്കിൽ ഡൗലയവളെ ഒന്ന് ഈ മൂവിയിൽ അഭിനയിക്കാൻ വിളിക്കുമോ." "സോറി.. എനിക്കവളുടെ പേരും കണ്ടാൽ മനസ്സിലാവും എന്നല്ലാതെ അവളെ കുറിച്ച് മറ്റൊന്നും അറിയില്ല.." ഡൗല പറഞ്ഞത് കേട്ട റിമാൻ വീണ്ടും ഞെട്ടിയിരുന്നു.. "റിമാൻ… നീ അവളെ അഭിനയിക്കാൻ വിളിക്കില്ലേ.." "ആഹ്.. അതിനവൾ അഭിനക്കേണ്ടി വരില്ലല്ലോ.. അവളുടെ ജീവിതം ഇരുട്ട് നിറഞ്ഞത് തന്നെയല്ലേ.. അന്ധത എന്നത് അവൾക് അഭിനയിക്കേണ്ടി വരില്ലാ.. അവൾ ജീവിക്കുകയാവും.." അവൻ പറയുന്നത് കേട്ടു ഡൗലയുടെ മനസ്സിൽ അവളെ കണ്ട ദിവസം ഓടിയെത്തി.. "മാം… ഫോൺ റിങ് ചെയ്യുന്നു.." പി ഏ അവൾക് നേരെ ഫോൺ നീട്ടി കൊണ്ട് പറഞ്ഞതും മറുതലക്കൽ നിന്ന് പറയുന്നത് കെട്ട് അവൾ ഞാനിപ്പോൾ വരാം എന്ന് പറഞ്ഞു ഫോൺ വെച്ചു.. "സർ എനിക്ക് അത്യാവശ്യം ആയി ഒരു സ്ഥലം വരേ പോവണം.." അതും പറഞ്ഞവൾ ദൃതിയിൽ പോവുന്നത് കണ്ട് ഫെർനാന്റസ് തിരിഞ്ഞു നിന്നു.. _____•🦋•____

തന്റെ സഹോദരന്റെ ചിതയ്ക്കു തീ കൊളുത്തിയ ശേഷം കർമങ്ങൾ എല്ലാം ചെയ്ത് തീർത്തവൻ ആരതിയോടൊപ്പം റൂമിൽ കയറി… "വേദനിക്കുന്നില്ലേ വിച്ചേട്ടാ… നിങ്ങളെന്താ കരയാതെ…" ആരതിയുടെ ചോദ്യം കേട്ടവന്റെ ചുണ്ടിൽ വേദന നിറഞ്ഞു പുഞ്ചിരി വിടർന്നു.. "വേദനിക്കുന്നുണ്ട്.. ഇന്നത്തെ ദിവസം തന്നെ വിരസമായിരുന്നു.. ഒരേ ദിവസം രണ്ട് ചിതയ്ക്ക് തീ കൊളുത്തേണ്ടി വന്നില്ലേ…ഹൃദയം പൊട്ടി പിളരുന്ന പോലെ തോന്നുന്നുണ്ട്.. പക്ഷേ എന്നിലുള്ള പ്രതികാരം എന്ന ഒന്ന് എന്നിലെ വേദനയെ മറച്ചു വെക്കുന്നു.എനിക്കുറപ്പുണ്ട് ഇതെല്ലാം ചെയ്തത് ഒരേ ആളാണ് എന്നുള്ളത്..." അതും പറഞ്ഞു പുഞ്ചിരിക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്ന അവന്റെ നെഞ്ചിലേക്ക് ചാഞ്ഞവൾ പൊട്ടി കരഞ്ഞു.. അറിയാതെ അവന്റെ കണ്ണിൽ നിന്നുമൊരിറ്റ് കണ്ണീർ പൊഴിഞ്ഞു.. _____•🦋•______ "ഷിറ്റ്…" പഞ്ചറായ ടൈരിലേക് നോക്കി കൊണ്ടവൾ അമർഷത്തോടെ പറഞ്ഞു.. "ലാക്കിയാ മാം ഞാൻ ഇപ്പോൾ തന്നെ പോയി റെഡിയാക്കാം.." ഡ്രൈവർ പറയുന്നത് കേട്ടവൾ മുഖത്തൊരു പുഞ്ചിരി വരുത്തി..

"വേണ്ടാ.. ഇവിടുന്ന് കുറച്ചേ ഉള്ളു നടക്കാൻ.." അതും പറഞ്ഞവൾ പുഞ്ചിരിയോടെ മുന്നോട്ട് നടന്നു.. മനസ്സ് നിറയെ അവനോടൊപ്പമുള്ള ഓർമകളായിരുന്നു.. താൻ പഠിച്ച സ്കൂളിലേക്ക് വർഷങ്ങൾക് ശേഷം പോകുന്നതിന്റെ സന്തോഷമുണ്ടായിരുന്നു.. എങ്കിലും അന്ന് തന്നെ സന്തോഷിപ്പിച്ചവൾ ഇന്നീ ഭൂമിയിൽ ഇല്ലെന്നും അവൾക് വേണ്ടിയാണ് ഇന്ന് താനീ പോവുന്നതെന്നും ഓർത്തപ്പോൾ വേദന പടർന്നു.. വഴിയിൽ വഴക്ക് കൂടുന്ന ഒരു കപ്പിൾ നെ കണ്ടതും അവളുടെ മനസ്സിലേക്ക് അവളുടെ പ്രണയം ഓടിയെത്തി.. •°•°•°•°•°•°•°•• "ഡീ നീയിപ്പോയെന്തിനാ ഇങ്ങനെ മുഖം വീർപ്പിച്ചു നടക്കുന്നത്.." അവൻ അവൾക് പിന്നിലൂടെ കഴുത്തിലേക്ക് കൈയിട്ടു തന്നോട് ചേർത്ത് നിർത്തി പറഞ്ഞതും ഞൊടിയിടയിൽ അവളുടെ ചൊടിയിലൊരു പുഞ്ചിരി വിരിഞ്ഞെങ്കിലും അവളത് മറച്ചു വെച്ചു.. "എന്തിനാ പെണ്ണെ ഇങ്ങനെ കണ്ണ് നിറയ്ക്കുന്നത്… ആരെങ്കിലും എന്തെങ്കിലും പറഞ്ഞെന്ന് വെച്ച് ഇങ്ങനെ കരയണോ.." അവനത് പറഞ്ഞപ്പോൾ അവളുടെ കണ്ണുകൾ ഒന്ന് കൂടെ നിറഞ്ഞു വന്നു.. "അത് അവരെല്ലാം…" "ആരെന്തു പറഞ്ഞാലും നിനക്കെന്താ.. എനിക്ക് നിന്നെ വിശ്വാസമില്ലേ അത് പോരെ നിനക്ക്.." അവൻ അവളെ തന്നിലേക് ഒന്ന് കൂടെ ചേർത്ത് നിർത്തി പറഞ്ഞതും അവളവന്റെ കൈ എടുത്ത് മാറ്റി..

"ഞാനതിനൊന്നുമല്ല കരഞ്ഞത്.. താനെന്തിനാ എനിക്ക് വേണ്ടിയീ വേദനയൊക്കെ സഹിച്ചത്…നിനക്കെന്തെങ്കിലും പറ്റിയാൽ " അവൾ അവന്റെ ശരീരത്തിലുള്ള മുറിവുകളിലേക്ക് നോക്കി കൊണ്ട് കണ്ണ് നിറച്ചു പറഞ്ഞതും അവനൊന്നു ചിരിച്ചു… "എനിക്ക് നീയില്ലേ പെണ്ണെ…!!! •°•°•°•°•°•°•°•°•• " പക്ഷേ എനിക്കിന്ന് നീയില്ലെടോ…" നിറഞ്ഞ കണ്ണാലെ അതും പറഞ്ഞവൾ ഇരുകൈകളും മാറോടു ചേർത്ത് വെച്ച് മനസ്സിനെ ശാന്തമാക്കിയ ശേഷം മുന്നോട്ട് നടന്നു... തന്റെ സ്കൂൾ കണ്ടതും അവളകത്തേക്ക് കയറി.. "ഹെലോ ലാക്കിയാ..നീയെന്താ ഇവിടെ.." അവളെ കണ്ടതും അവളുടെ പഴയ ക്ലാസ്സ്‌ ടീച്ചർ ചോദിച്ചത് കെട്ട് അവളൊന്ന് പുഞ്ചിരിച്ചു.. "അത് ദുആ ഇവിടെയായിരുന്നല്ലോ വർക്ക്‌ ചെയ്തിരുന്നത്.. അവളുടെ മരണവുമായി ഒരു കേസ് അന്വേഷണത്തിന് വന്നതാ.." അതും പറഞ്ഞവൾ പ്രിൻസിപിൾ ന്റെ റൂമിലേക്ക് കയറാൻ തുണിഞ്ഞപ്പോളായിരുന്നു ഒരു ചെക്കൻ വന്നവളെ തട്ടിയത്.. അതൊരു പെൺകുട്ടി അല്ലെന്ന് കണ്ടതും..അവളൊന്ന് നെഞ്ചത് കൈ വെച്ച് അവനെ നോക്കി.. "ദുആ മിസ്സിന്റെ ഫ്രണ്ട് അല്ലെ…" പത്തു വയസ്സൊക്കെ തോന്നുന്ന അവന്റെ ചോദ്യം കേട്ടവൾ അതേയെന്ന് പറഞ്ഞു.. "മിസ്സ്‌ മരിക്കുന്നതിന് മുൻപില്ലേ… ഒരാളില്ലേ മിസ്സിനെ കാണാൻ വന്നിങ്ങാൻ മിസ്സിനെ കൊല്ലുമെന്നുമൊക്കെ പറഞ്ഞു.." ആ പത്തു വയസ്സുകാരന്റെ വാക്കുകളിൽ ഒരംശം പോലും കളങ്കമില്ലെന്ന് അവൾക് തോന്നി.. "ആരാ വന്നെതെന്ന് മോനറിയോ…"

"ഇല്ലാ അവരുടെ ബോഡിയിൽ ബ്ലൂ ബട്ടർഫ്‌ളൈ യുടെ ചിത്രമുണ്ടായിരുന്നു.." അതും പറഞ്ഞവൻ ഓടിയതും അവൾ ഞെട്ടലിൽ ആയിരുന്നു.. "എന്റെ ദുആയെ കൊന്നത് അയാൾ തന്നെയാവുമൊ.. സത്യത്തിൽ ആരാ ഈ ടാറ്റു വരയ്ക്കുന്നയാൾ… എന്റെ ശരീരത്തിലുണ്ടെങ്കിൽ ഞാനുമായി ബന്ധമുള്ള ആരെങ്കിലുമായിരിക്കില്ലേ.. അവളുടെ മനസ്സിലേക്ക് നുസ്രത് പറഞ്ഞ വാക്കുകൾ ഓടിയെത്തി.." പ്രിൻസിയുടെ റൂം തുറന്ന അതിനുള്ളിലെ കാഴ്ച കണ്ട് പെട്ടെന്ന് തന്നെ അതടച്ച ശേഷം ശ്വാസം വലിച്ചു വിട്ടു.. ____•🦋•____ "ആദ്യ ദിവസമായത് കൊണ്ടാവും ഇനി മോന്റെ പേടിയൊക്കെ മാറിയിട്ട് സ്കൂളിലേക്ക് കൊണ്ട് വന്നാൽ മതി. "സോറി മിസ്സ്‌…" പ്രിൻസിപ്പാൾ നോട്‌ അതും പറഞ്ഞു ഡൗല ദിയാൻ നെ പല്ല് കടിച്ചു നോക്കി..നിറഞ്ഞു വരുന്ന അവന്റെ കണ്ണുകളും അതിൽ തെളിഞ്ഞു കാണുന്ന എന്തിനോടോ ഉള്ള ഭയവും കണ്ടവൾ മനസ്സിനെ ശാന്തമാക്കാൻ ശ്രമിച്ചു കൊണ്ട് അവനരികിലേക് നടന്നു.. "നീയെന്തിനാ കരഞ്ഞേ…" അവളുടെ ചോദ്യം കേട്ടതുമവൻ പൊട്ടി കരഞ്ഞു കൊണ്ട് അവളിലേക്ക് ചാഞ്ഞു.. "എന്നെ… എന്നെ ഒരാൾ പിടിച്ചു കൊണ്ട് പോവാൻ നോക്കി ദീദീ…" അവന്റെ വിതുമ്പളൂടെയുള്ള ശബ്ദം കെട്ടവൾ അവൻ മുന്നിൽ മുട്ട് കുത്തിയിരുന്നു അവന്റെ മുഖം അവളുടെ കൈയ്യിലെടുത്തു..

"മോന് തോന്നിയതാവും… ദീദിന്റെ മോൻ ഇങ്ങനെ സില്ലിയാവാൻ പറ്റുവോ.." അതും പറഞ്ഞു അവന്റെ നെറ്റിയിലൊരു ഉമ്മ കൊടുത്ത് അവൾ അവനുമായി പുറത്തിറങ്ങി. "നിങ്ങളിപ്പോ പറഞ്ഞത് മുഴുവൻ കള്ളമാല്ലായിരുന്നോ.. ആ കൊച്ചിനെ തേടി അയാൾ വന്നില്ലായിരുന്നോ…" തന്റെ അടുത്തുള്ള ഡിയാന്റെ ക്ലാസ്സ്‌ ടീച്ചറുടെ ചോദ്യത്തിന് പ്രിൻസിപിൾ നിസഹായ ആയിരുന്നു. "അവർക്കെതിരെ എനിക്കൊന്നും പറയാൻ സാധിക്കാഞ്ഞിട്ടല്ലേ.. ഒന്നുമില്ലെങ്കിലും അയാൾ അവന്റെ അച്ഛനാണെന്ന് അല്ലെ പറഞ്ഞത്.. ഞാനെങ്ങനെ ഒരച്ഛനെ മകനെ കാണുന്നതിൽ നിന്ന് എതിർക്കാനാ…! " ____•🦋 "ദീദി ഡിയാന് പേതിയാവുന്നു…" "എന്തിനാ നിനക്ക് നിന്റെ ദീതിയില്ലേ.." സ്കൂളിന്റെ പുറത്തിറങ്ങി ഗേറ്റിന് അടുത്തേക്ക് നടക്കുന്നതിനിടക്ക് ദിയാനോട് അതും പറഞ്ഞു തലയുയർത്തിയപ്പോൾ ആയിരുന്നു അവളാ കാഴ്ച കണ്ടത്. ഗേറ്റ് കടന്നു പോവുന്നത് ലക്കിയാണെന്നുള്ളത് അവൾക് വിശ്വസിക്കാൻ കഴിഞ്ഞിരുന്നില്ല… "ലക്കീ…" എന്നും വിളിച്ചവൾ ഡിയാന്റെ കൈ പിടിച്ചു ഗേറ്റിന് അടുത്തേക്ക് പോയി.. ഒരു ഓട്ടോറിക്ഷയിൽ കയറി പോകുന്ന ലക്കിയെ കണ്ടതും ഡൗല ഡിയാന്റെ കൈ മുറുകെ പിടിച്ചു അതിന് പിന്നാലെയോടി… "ലക്കീ…."

അങ്ങനെയൊരു വിളി കേട്ടതും ലക്കി ഓട്ടോറിക്ഷയുടെ പിന്നിലേക്ക് നോക്കി.. തനിക്ക് പിന്നാലെ ഓടി വരുന്ന ഡൗലയെ കണ്ടതും അവളുടെ മനസ്സ് ഒരു നിമിഷം പിടച്ചു… അത്രയും കാലം ഡൗലക്ക് വേദനയാവുന്ന രീതിയിൽ ഒന്നും ചെയ്തിട്ടില്ലായിരുന്നു..അത്രമേൽ ലക്കിക്ക് തന്റെ സൗഹൃദങ്ങളും ബന്ധങ്ങളും പ്രിയപ്പെട്ടതായിരുന്നു.. ശ്വാസം പോലും വിടാൻ മറന്നു തന്റെ പേര് വിളിച്ചോടുന്ന ഡൗലയെ കണ്ട് അവൾക്കെന്തോ വേദന തോന്നി.. "പക്ഷേ അവൾ നിന്നെ ചതിച്ചവളാണ്…" അതോർത്തതും അവൾ ഡ്രൈവറോട് വേഗം വിടാൻ പറഞ്ഞു.. "കുറച്ചു കൂടെ…" അവൾ പറഞ്ഞു തീരുന്നതിനു മുൻപേ ഡ്രൈവർ ബ്രേക്ക്‌ പിടിച്ചതും അവൾ മുന്നോട്ട് നോക്കി.. "കുട്ടീ റോഡിൽ നല്ല തിരക്കാണ് ഇതിനിടയിലൂടെ വണ്ടി കൊണ്ട് പോവാൻ പറ്റില്ല.." ഡ്രൈവർ പറഞ്ഞതുമവൾ നിരാശയോടെയും ഭീതിയുടെയും പിന്നോട്ട് നോക്കി.. ഡൗലയും ദിയാനും തനിക്കരികിൽ എത്തിയെന്നു കണ്ടതും അവൾ വിരൽ ഞൊടിച്ചിരുന്നു.. ഡൗലയുടെ ലക്കീ എന്ന വിളി വളരെ അടുത്തെത്തുന്നത് അവൾ അറിയുന്നുണ്ടായിരുന്നു.. "ഡൗലാ…" അവളുടെ ചുണ്ടുകൾ നേരിയ ശബ്ദത്തിൽ മൊഴിഞ്ഞു.. "ലക്കീ എന്ന് പറഞ്ഞു കൊണ്ട് ഡൗലയവളുടെ കൈ പിടിച്ചു ഓട്ടോറിക്ഷയുടെ പുറത്തിറക്കിയതും ലക്കി ദേഷ്യത്തിൽ ഡൗലയെ നോക്കി..

"നീയെന്തിനാ ഇപ്പോൾ വന്നത്.." "പ്ലീസ് ലക്കീ… എന്നോട് ക്ഷമിച്ചൂടെ… നീയും കൂടെ ഇല്ലാതെ എനിക്ക് പറ്റില്ലെടി.. സോറിയെടി..എനിക്കൊരു തെറ്റ് പറ്റിപോയെടി...എനിക്കാ തെറ്റ് തിരുത്തണം…" അവളുടെ വിതുമ്പലോടെയുള്ള വാക്കുകൾ കേട്ട് ലക്കിയിൽ പുച്ഛം വിരിഞ്ഞു.. "നീ തിരുത്താമല്ലേ.. എന്നാ തിരുത്തിക്കോ… നീ കാരണം മരണപ്പെട്ട എന്റെ ദുആ യെ തിരിച്ചു ത്താ.. എന്റെ പ്രണയത്തെ തിരിച്ചു ത്താ… എന്റെ പ്രണയ സമ്മാനം തിരിച്ചു ത്താ.. നീ ചെയ്തതിനൊക്കെ ഇങ്ങനെ മാത്രമേ തിരുത്താനാവുള്ളു.. പറ്റുമോ നിനക്ക്.. പറ്റില്ലല്ലേ.." അവസാനമെത്തിയപ്പോൾ ലക്കിയുടെ ശബ്ദം ഇടരുന്നത് ഡൗല അറിയുന്നുണ്ടായിരുന്നു.. "പറ്റില്ലല്ലോ.." അതും പറഞ്ഞു ലക്കി ഓട്ടോറിക്ഷയിൽ കയറിയതും ഓട്ടോറിക്ഷ മുന്നോട്ടെടുത്തു.. "ചെയ്തതെല്ലാം തെറ്റാണ്.. ഇതൊന്നുമെനിക്ക് തിരിച്ചു തരാൻ ആവില്ല.. പക്ഷേ ഇതൊന്നും ഞാൻ മനപ്പൂർവമാല്ലായിരുന്നു...നമ്മുടെ പിണക്കം മാറുമെടി.. എന്റെ ജീവൻ വെടിഞ്ഞും നിന്നിലുള്ള തെറ്റ് ധാരണ ഞാൻ മാറ്റും…" മനസ്സിലുറപ്പിച്ചവൾ ദിയാനെ കൊണ്ട് ഒരു ഷോപ്പിൽ കയറി അവന് ജ്യൂസ്‌ വാങ്ങി കൊടുത്തു. ____•🦋

"I hate you.. നീയെന്റെ ശരീരത്തിൽ എവിടെ കൊണ്ടോയാ മൈക്ക് വെച്ചത്.." അതും പറഞ്ഞു ലക്കി ചുറ്റുമുള്ള ബിൽഡിങ്ങിൽ ഗണുമായി നില്കുന്നവരെ നോക്കി.. അവരെല്ലാം തനിക്കെന്തോ പറ്റിയെന്നു കരുതിയുള്ള നിലപാണെന്ന് അവൾക്കറിയാമായിരുന്നു.. "എനിക്കെന്തെങ്കിലും പറ്റിയാൽ നിനക്കെന്താ… എന്നെ നോക്കാൻ എനിക്കറിയാം.." അവൾ തന്റെ ശരീരത്തിൽ എവിടെയാണ് മൈക്ക് എന്നറിയാതെ ചുറ്റും നോക്കി പറയുന്നത് കേട്ടു ഓട്ടോ ഡ്രൈവർ അവളെയൊന്ന് നോക്കി.. "ഇതിന് ഭ്രാന്താണോ.. ഒറ്റക്കിരുന്നു ഓരോന്ന് പറയുന്നു.." അവളെ നോക്കി അത് പറഞ്ഞതിന് അയാളെ പറഞ്ഞിട്ടും കാര്യമില്ല.. അയാൾക് കാണാൻ സാധിക്കുന്നത് കേവലം അത് മാത്രമാണല്ലോ… "I hate you…" അവൾ വീണ്ടും പറഞ്ഞതും അവളുടെ ഫോണിലേക്കൊരു unknown നമ്പറിൽ നിന്ന് മെസ്സേജ് വന്നൂ.. "But I love you my girl…!!! നിനക്കെന്തെങ്കിലും പറ്റിയാൽ വേദനിക്കുന്നത് എന്റെ ഹൃദയത്തിനല്ലേ..നിന്നെയിപ്പോൾ വേദനിപ്പിച്ചത് ഡൗല ആണെന്ന് നിന്റെ സംസാരത്തിൽ നിന്ന് മനസ്സിലായി… അവളനുഭവിക്കുന്നത് ചെയ്യാത്ത കുറ്റത്തിന്റെ ശിക്ഷയായത് കൊണ്ട് മാത്രം വെറുതെ വിട്ടു.." ആ മെസ്സേജ് കണ്ടതും അവൾ കുഞ്ഞിനെഴുന്നേറ്റ് ആ ഓട്ടോറിക്ഷയും മുഴുവനായിട്ടൊന്ന് നോക്കി.. ഇത് കണ്ട ഡ്രൈവർ അവൾക് ഭ്രാന്താണ് എന്നത് ഉറപ്പിച്ചു…

"എവിടെയാ ആ കോപ്പ്…" അവൾ ഫോണിലേക്ക് ഉറ്റ് നോക്കി ചോദിച്ചു.. "നീ നിന്നിൽ നിന്ന് ഒരിക്കലും അടർത്തി മാറ്റാത്ത ഒന്നിൽ…" അവന്റെ റിപ്ലൈ ആയി വന്ന മെസ്സേജ് കണ്ടതും അവൾക് ഭ്രാന്ത് പിടിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.. "ഞാനൊരിക്കലും ഇനി പ്രണയിക്കില്ല.. പ്രത്യേകിച്ച് നിന്നെ.. ഒരിക്കൽ വിരഹ വേദന അനുഭവിച്ചവളാ ഞാൻ…" ഉച്ചത്തിൽ അതും പറഞ്ഞു കൊണ്ടവൾ തുടരെ തുടരെ I hate you എന്ന് മൊഴിഞ്ഞു കൊണ്ടിരുന്നു.. ____•🦋•______ "I hate you… I hate you…." ഹെഡ്സെറ്റ്ലൂടെ കേൾക്കുന്ന അവളുടെ ശബ്ദം കേട്ട് അവന്റെ ചുണ്ടിൽ നേരിയ തോതിലൊരു പുഞ്ചിരി വിരിഞ്ഞു.. "ഇവളിത്…" ചിരിയാലെ അതും പറഞ്ഞവൻ തന്റെ പ്രണയത്തിന്റെ ശബ്ദം വീണ്ടും വീണ്ടും കെട്ട് ആസ്വദിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു.. "ലൈത്… ലൈത്തേത് പാട്ടാ കേൾക്കുന്നെ…" അതും പറഞ്ഞു എല ഓടി വന്നു അവന്റെ മടിയിൽ കയറിയിരുന്നു.. ഒരു പുഞ്ചിരിയാലെ അവൻ അവളെ ഒന്ന് കൂടെ തന്നിലേക്ക് ചേർത്ത് വെച്ചു.. "ഏതാ പാട്ടെന്ന് നോക്കട്ടെ…" അതും പറഞ്ഞവൾ അവന്റെ ചെവിയിൽ നിന്ന് ഹെഡ്സെറ്റ് എടുത്ത് കാതിൽ വെച്ചു..

കണ്ണുകളടച്ചു ഹെഡ്സെറ്റിൽ നിന്ന് കേൾക്കുന്ന ശബ്ദം ആസ്വദിച്ചിരിക്കുന്നവളെ കണ്ട് അവന് അത്ഭുതമായിരുന്നു തോന്നിയത്.. അവളുടെ ചെറുച്ചൊടിയിൽ വിരിഞ്ഞ പുഞ്ചിരിയിലേക്ക് തന്നെ അവനൊരു നിമിഷം നോക്കി നിന്ന് പോയി.. "ലൈത്….ഇതാരാ… എന്ത് രസണ്ടന്നോ കേൾക്കാൻ…" അവൾ ചെവിയിൽ നിന്ന് ഹെഡ്സെറ്റ് ഊരി കണ്ണുകളിറക്കി പറഞ്ഞതും അവനൊന്നു ചിരിച്ചു.. "എന്റെ ഗേൾ ഫ്രണ്ട്…" "ലൈത്തിനുമുണ്ടോ ഗേൾ ഫ്രണ്ട്… എല മോൾക്കും ഉണ്ടല്ലോ ബോയ് ഫ്രണ്ട്.." അവൾ പറഞ്ഞത് കെട്ട് അവനവളെയൊന്ന് ഉഴിഞ്ഞു നോക്കി.. "എടി കൊച്ചേ.. മൊട്ടേന്ന് വിരിഞ്ഞില്ല.. അതിന് മുന്നേ ബോയ്ഫ്രണ്ടോ…ആട്ടെ ആരാ ആൾ.." അവൻ ചോദിച്ചു തീരുന്നതിനു മുൻപേ അവൾ അവന്റെ മടിയിൽ നിന്ന് ചാടിയിറങ്ങി.. "പറഞ്ഞരൂല്ല…." അതും പറഞ്ഞവൾ പുറത്തേക്കിറങ്ങിയോടിയതും അവനും പിന്നാലെ പോയി.. "മഴ….!!! അതും പറഞ്ഞവൾ ചളി വെള്ളത്തിലേക്ക് ചാടി കൈകൾ ഉയർത്തി കറങ്ങി കൊണ്ട് മഴയെ വരവേറ്റതും അവനും ഇറങ്ങി…

അവളുടെ പൊട്ടി ചിരിയുടെ ശബ്ദം മഴയുടെ ശബ്ദത്തിനിടയിലും അവൻ കേൾക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു..അവൻ അവളെ പിടിച്ചുയർത്തിയതും അവളൊരു ചിരിയാലെ കൈകൾ അവന്റെ കഴുത്തിലൂടെ ഇട്ട് അവന്റെ തലയിൽ ഉമ്മ വെച്ചു… അവന്റെ കണ്ണുകൾ എന്തോ ഓർത്തു നിറയുന്നത് ആ തോരാ മഴക്കിടയിൽ ആരും കാണുന്നില്ലായിരുന്നു… "എലാ വാ.. പനി പിടിക്കും…" അതും പറഞ്ഞവൻ അവളെ അകത്തു കയറ്റി തല തുവർത്തി കൊടുത്തു… "ലൈതിന് പനി പിടിക്കില്ലേ…" അവൾ തന്റെ കൊച്ചു ചുണ്ടുകൾ പിളർത്തി അതും പറഞ്ഞു അവന്റെ തലയിൽ ടവ്വൽ വെച്ച് തോർത്തി.. _____•🦋•_____ ആകാശത്തു നിന്ന് ശക്തമായ ഇടി മുഴങ്ങിയതും ഹൌസ് ബോട്ടിനുള്ളിൽ ഉള്ള ആ രൂപത്തിന് നീല ചിറകുകൾ വന്നു…മനോഹരമായ നീല ചിറകുകൾ.!!….... തുടരും....

മുന്നത്തെ പാർട്ടുകൾ വായിക്കാൻ ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...