🌸മയിൽ‌പീലി🌸: ഭാഗം 25

രചന: അനു രാജീവ്

 ക്ലാസ്സ് കഴിഞ്ഞ് ഓരോരുത്തരായി മടങ്ങി തുടങ്ങി.. പീലിയുടെ മുഖത്ത് തീരെ വെളിച്ചമില്ലാത്തത് ടീച്ചറമ്മ ശ്രദ്ധിച്ചിരുന്നു.... അവൾ തിരിഞ്ഞു നടക്കാനൊരുങ്ങിയപ്പോൾ അവർ വിളിച്ചു.. "എന്താ ടീച്ചറമ്മ..? " "എന്തുപറ്റി എന്റെ പീലി കുട്ടിയുടെ മുഖത്ത് അത്ര തെളിച്ചം പോരല്ലോ...?" " ഒന്നുമില്ല.. ടീച്ചറമ്മക്ക് തോന്നുന്നതാ... " "അവനെ ഇന്ന് കാണാത്തത് കൊണ്ടാണോ?" എന്തെങ്കിലും തിരക്കിലായിട്ടുണ്ടാവും മോളെ.." "മനസിലായി ടീച്ചറമ്മേ..... അല്ലെങ്കിൽ ഫോൺ വിളിച്ചാലും എടുക്കാതിരിക്കില്ലല്ലോ. ഞാൻ ഓക്കേയാ... വൈകി..പോവട്ടെട്ടോ " തിരിഞ്ഞുനടക്കാൻ ഒരുങ്ങിയതും ബുള്ളറ്റ് ഗേറ്റ് കടന്ന് അകത്തേക്ക് വന്നിരുന്നു... പീലിയുടെ മുഖത്തെ സങ്കടം മാറി പരിഭവവും ദേഷ്യവും നിറഞ്ഞു... മീനുവിനെ കൈയും വലിച്ച് അഭിയേ നോക്കാതെ ഒരൊറ്റ പോക്കായിരുന്നു... സഞ്ജു അത് കണ്ട് ദയനീയമായി അഭിയേ നോക്കി.. അവൻ ഒന്ന് ചിരിച്ചു കണ്ണ് ചിമ്മി കാണിച്ചു...

"ഫോൺ ഓഫാക്കി വെച്ചിരുന്നു അതിന്റെ ദേഷ്യത്തിലാണ്..." സഞ്ജുവിനോട് പറഞ്ഞുകൊണ്ട് അകത്തേക്ക് നടന്നു.. ധാർമിക മുൻവശത്തേക്ക് വന്ന് അവന്റെ ചെവിയിൽ പിടിച്ചു.. "ആഹ്.. അമ്മ.. കുറച്ചു തിരക്കായിപ്പോയി... അതുകൊണ്ടാണ്..." . " തിരക്കാണെങ്കിലും ആ കൊച്ചു വിളിച്ചിട്ട് ഒന്ന് ഫോൺ അറ്റൻഡ് ചെയ്തുടായിരുന്നോ.... " "അത് ഞാൻ ഫോൺ ഫ്ലൈറ്റ് മോഡിൽ വെച്ചിരിക്കുകയായിരുന്നു." .. "എന്നാലും പീലിക്കുട്ടിക്ക് നല്ല സങ്കടം ആയിന്ന് തോന്നുന്നു.." "ആ സങ്കടം മാറ്റാൻ ഒക്കെ എനിക്ക് നന്നായി അറിയാം... ഇപ്പൊ വിശന്നിട്ടു വയ്യ വല്ലതും എടുത്തു വയ്ക്കമ്മ..." അപ്പോഴേക്കും സഞ്ജു കൈകഴുകി ടേബിളിൽ പോയിരുന്നിരുന്നു.. ഒരു ചിരിയോടെ അവരെ രണ്ടുപേരെയും നോക്കി ധാർമിക അടുക്കളയിലേക്ക് പോയി... അവൾക്ക് വല്ലാത്ത സങ്കടം തോന്നി... എന്ത് തിരക്കാണെങ്കിലും വൈകും എന്ന് പറയാൻ പോലും ഒന്ന് വിളിച്ചില്ലല്ലോ...

ഇപ്പോൾ വീട്ടിലെത്തിയിട്ടും 10 മിനിറ്റ് കഴിഞ്ഞു... ഇപ്പോഴെങ്കിലും ഒന്ന് വിളിച്ചോ? ഇല്ല... ഞാൻ മിണ്ടില്ല.... ഇനി ഇങ്ങോട്ട് വരട്ടെ ശരിയാക്കി കൊടുക്കാം... മൂന്നാലു ദിവസം ക്ലാസിനു പോവില്ല... വീട്ടിൽ തന്നെ ഇരിക്കാം അവൾ പരിഭവത്തോടെ ഓരോന്ന് സ്വയം പറഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു... അപ്പോഴേക്കും അപ്പ വന്നു... അവർ വിശേഷങ്ങളൊക്കെ പറഞ്ഞു ഒരുമിച്ചിരുന്നു... ചേച്ചിയും കുഞ്ഞും ഉള്ളത് കൊണ്ട് സമയം വേഗത്തിൽ പോയി.. കുറച്ചു കഴിഞ്ഞു ഒരുമിച്ച് അത്താഴം കഴിച്ചു... കിടക്കാൻ പോയി... അതുവരെയും അവന്റെ വിവരം ഒന്നും അറിയാത്തതിലും ഒന്ന് ഫോൺ പോലും ചെയ്യാത്തതിലും അവൾക്ക് വാശി ഇരട്ടിച്ചു... എന്തായാലും തിരിച്ചു വിളിക്കുന്നില്ല എന്ന് തന്നെ തീരുമാനിച്ചു... 9 മണി കഴിഞ്ഞെ ഉള്ളു.. ഇപ്പൊ കിടന്നാൽ എന്തായാലും ഉറക്കം വരില്ല എന്നവൾക്ക് തോന്നി.. താഴെക്കിറങ്ങി നോക്കുമ്പോൾ ധനുമാസ മഞ്ഞിൽ മൂടി നിൽക്കുന്ന പ്രകൃതിയുടെ ഭംഗിയെ ആസ്വദിച്ചിരിക്കുന്ന അപ്പയെയും അമ്മയേയും ആണ് കണ്ടത്...

നേരെ അവൾ അല്ലിയുടെ മുറിയിലേക്ക് പോയി.... അവിടെ കുഞ്ഞിന് പാലു കൊടുത്ത് ഉറക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്ന ചേച്ചിയെയും കണ്ടപ്പോൾ അവിടെ നിന്നിട്ട് കാര്യമില്ല എന്ന് മനസ്സിലാക്കി അവൾ നേരെ മുകളിലേക്ക് തന്നെ പോയി.. വാതിൽ ചാരി വെച്ച് പതിയെ ജനാലക്കരികിൽ വന്നു നിന്നു.. കൊളുത്തെടുത്ത് ജനാല തുറന്നിട്ടു... പുറത്തുനിന്നും കുളിർമ്മയുള്ള കാറ്റ് അകത്തേക്ക് ആഞ്ഞുവീശി.... പകൽ മുഴുവൻ ചൂടാണ് എങ്കിലും ഇടയ്ക്ക് പെയ്യുന്ന മഴയും മഞ്ഞിൽ കുതിർന്ന കാലാവസ്ഥയും വല്ലാത്തൊരു സുഖമാണ് എന്ന് അവൾ മനസ്സിൽ കരുതി... മഞ്ഞുമൂടി കെട്ടിയത് കൊണ്ട് തന്നെ ദൂരെയുള്ള ഒന്നും കാണാൻ സാധിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല.. എന്നാലും അകലെയായി തെളിയുന്ന ലൈറ്റുകൾ ചെറിയൊരു മങ്ങിയ പ്രകാശത്തോടെ ആ ഭംഗിയെ വർധിപ്പിച്ചു... പാടത്തുനിന്നും വീശുന്ന കാറ്റ് ആയതുകൊണ്ട് തന്നെ വല്ലാത്തൊരു അനുഭൂതിയായിരുന്നു... മുറ്റത്തെ മാവിലേക്ക് അവൾ സൂക്ഷിച്ചുനോക്കി... പൂ കൊഴിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന കാലമാണ്... താഴെ നിറയെ മാമ്പൂക്കൾ വീണു കിടപ്പുണ്ട്...

വീടിന് സൈഡിലെ ലൈറ്റിൽ നിന്നും ആ മനോഹരമായ കാഴ്ച്ച അവൾ നോക്കി നിന്നു..മുറ്റത്തു പരവതാനി വിരിച്ച പോലെ നിലത്തു വീണു കിടക്കുന്ന മഞ്ഞ കുഞ്ഞ് പൂക്കൾ... വിവാഹം കഴിഞ്ഞു പോയാൽ ഇതെല്ലാം ഒരുപാട് മിസ്സ് ചെയ്യുമെന്ന് അവൾ വേദനയോടെ ഓർത്തു.. ഈ നാടും,ഈ കാറ്റും, ഈ പ്രകൃതിയും, ഇതിന്റെ ഭംഗിയും... എല്ലാം... മറ്റെവിടെ പോയാലും ഇതൊന്നും തിരികെ കിട്ടുന്നതല്ല... കലാക്ഷേത്രയിലാണ് ജീവിക്കുന്നതെങ്കിൽ കുഴപ്പമില്ലായിരുന്നു... പക്ഷേ അങ്ങനെ ആവില്ല.. അഭിയേട്ടന് ഒരിക്കലും ഇവിടെയുള്ള ജീവിതം സ്വീകാര്യമാവില്ല..... ഈ നാട് എന്നതിനേക്കാളും ഞാൻ ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നത് നൃത്തത്തിൽ ചുറ്റിപ്പറ്റി, കലാക്ഷേത്രയിൽ ചുറ്റിപ്പറ്റിയുള്ള ജീവിതമായിരുന്നു... പക്ഷേ ഇപ്പോൾ നൃത്തത്തെക്കാൾ ആഗ്രഹിക്കുന്നത് അഭിയേട്ടനുമൊത്തുള്ള ജീവിതമാണ്... അനുഭവങ്ങൾ കൊണ്ടാകാം... ഇപ്പോൾ ആഗ്രഹങ്ങൾ കുറവാണ്... സന്തോഷത്തോടെ ജീവിക്കണം എന്ന് മാത്രമേയുള്ളൂ.. അഭിയേട്ടൻ എവിടെയാണോ അവിടെയാണ് തന്റെ സന്തോഷം...

ഇന്ന് മറ്റെന്തിനെക്കാളും താൻ സ്നേഹിക്കുന്നത് ആളെയാണ്.. ജീവിതത്തിൽ ഒന്നും ഇല്ലെങ്കിലും കുഴപ്പമില്ല.. എന്റെ അഭിയേട്ടൻ ഉണ്ടായാൽ മാത്രം മതി... അപ്പോഴേക്കും മനസ്സിൽ കുറച്ചു മുമ്പത്തെ കാര്യങ്ങൾ കടന്നു വന്നു... " അയ്യോ.. പീലി. നിർത്ത്.. മതി....നിന്നെ വിളിക്കാതെ, കാര്യം പറയാത്ത അയാളെ കുറിച്ച് നീയെന്തിനാ ഇങ്ങനെ ചിന്തിക്കുന്നത്... ദുഷ്ടൻ.. പരിഭവത്തോടെ അവിടെത്തന്നെ നിന്നു അവൾ... പെട്ടെന്ന് ഫോൺ അടിച്ചതും കണ്ണുകൾ വികസിച്ചു വല്ലാത്ത സന്തോഷത്തോടെ ഓടി ടേബിളിനു മുകളിൽ നിന്നും ഫോൺ എടുത്തു നോക്കിയതും അവളുടെ മുഖം വാടി.. "ഹാ.. അമ്മ.... എന്താ വൈകിയത്? ഡ്യൂട്ടി കഴിഞ്ഞോ..? ഹ്മ്മ്.. കഴിച്ചു.. എല്ലാവർക്കും സുഖമാണ്... നേരെ ഇങ്ങോട്ട് തന്നെ വരണേ... ശരി... വേറെ വിശേഷം ഒന്നും ഇല്ല... പിന്നെ വിളിക്കാം..." . അഭിയുടെ കോളിന് പ്രതീക്ഷിച്ചത് കൊണ്ട് തന്നെ സിതാരയുടെ കാൾ കണ്ടപ്പോൾ ഒരുതരം നിരാശ അവളെ ബാധിച്ചു...

ദേഷ്യം വരാൻ തുടങ്ങി... തിരിച്ചു വിളിച്ചാലോ എന്ന് ആയിരം തവണ ആലോചിച്ചെങ്കിലും എന്തോ ഒന്ന് തടുത്തു കൊണ്ടിരുന്നു... ജനാലയിൽ നിന്നു നോക്കിയാൽ നേരെ കാണുന്നത് വീട്ടിലേക്ക് വരാനുള്ള കോൺക്രീറ്റ് റോഡാണ്... മറ്റു വീടുകൾ ഒന്നും ഓപ്പോസിറ്റ് ഭാഗത്ത് ഇല്ല... പക്ഷേ തൊട്ടടുത്തായി കുറച്ചു വീടുകൾ ഉണ്ട്... റോഡ്നപ്പുറം വയലാണ്.... വയലിലൂടെ നേരെ നടന്നാൽ മറുവശത്ത് അഭിയുടെ വീട്... റോഡിന് ഇടതു വശത്ത് കൂടെ പോയാൽ ആഗ്രഹാരം ചുറ്റി നേരെ അഭിയുടെ വീട്ടിൽ എത്താം... വലത്തോട്ട് പോയാൽ രണ്ടു വളവു കഴിഞ്ഞ ക്ഷേത്രത്തിന് ഇടയിലൂടെ കയറി ഇറങ്ങിയാൽ അഭിയുടെ വീടെത്തി... വയലിലൂടെ ഒരു കുഞ്ഞു വെളിച്ചം അടുത്തേക്കടുത്തേക്ക് വരുന്നത് കണ്ടു അവൾ സൂക്ഷിച്ചുനോക്കി... "ആടിയാടി വരുന്ന വെളിച്ചമോ.. ഇനി മിന്നാമിനുങാണോ? ഇത്രയും വെളിച്ചമൊ.. അയ്യേ.. മിന്നാമിനുങ്ങ് പുറകിൽ ടോർച് കെട്ടിയിട്ട് നടക്കില്ലാലോ.. ഹിഹി.. അയ്യോ...😨 ടോർച്ച്..😳 അഭിയേട്ടൻ ആയിരിക്കുമോ..?" അവൾ കണ്ണ് തിരുമ്മി സൂക്ഷിച്ചുനോക്കി...

ആടിയാടി ഉള്ള വെളിച്ചത്തിന്റെ വരവ് കണ്ട് ഏതോ ഒരാൾ തന്നെയാണെന്ന് ഉറപ്പിച്ചു.. താഴെ അമ്മ,അപ്പ,മഞ്ഞ്, റൊമാൻസ്,അതിനിടയിൽ അഭിയേട്ടൻ....ഈശ്വരാ.... അവൾ നെഞ്ചിൽ കൈവച്ചു വെളിച്ചം ഇങ്ങോട്ട് നോക്കി തന്നെയാണ് വരുന്നത് എന്ന് ഉറപ്പായതും സമയം കളയാതെ പതിയെ താഴേക്ക് നടന്നു... താഴെ ലൈറ്റ് ഒന്നും ഓഫ് ആക്കിയിട്ടില്ല.. അടുക്കളയിൽ നിന്നും അമ്മയുടെ ശബ്ദം കേൾക്കുന്നുണ്ട്...അച്ഛൻ റൂമിൽ ആണെന്ന് തോന്നുന്നു.... റൂമിൽ ഇരിക്കുന്ന ആൾക്ക് കേൾക്കാൻ പാകത്തിന് വളരെ ഉച്ചത്തിലാണ് സംസാരിക്കുന്നത്.... അവൾ മുകളിലായി നിന്നുകൊണ്ട് താഴെ തന്നെ വീക്ഷിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു.... അടുക്കളയിൽനിന്നും വെള്ളവുമായി റൂമിലേക്ക് പോയി ലൈറ്റ് ഓഫ്‌ ആകുന്നത് കണ്ടതും സമാധാനത്തോടെ പതിയെ താഴേക്കിറങ്ങി വന്നു... ശബ്ദമുണ്ടാക്കാതെ അവൾ മുൻവശത്തെ വാതിൽ തുറന്ന് അത് പോലെ തന്നെ അടച്ചു വച്ചു.. കുറച്ചുകൂടി അരികിലേക്ക് വരുന്തോറും മനസ്സിലായി അത് ഒരു ഫോണിൽ നിന്നും ഉള്ള ടോർച്ച് ലൈറ്റ് ആണെന്ന്...

മുൻവശത്തെ ലൈറ്റും ഓഫ്‌ ആക്കി അവൾ മുറ്റത്തേക്കിറങ്ങി നിന്നു.. ഗേറ്റിനു മുന്നിലെത്തിയതും അത് അഭി തന്നെയാണെന്ന് അവൾക്ക് മനസിലായി.. അവൾ മാവിന്റെ ചുവട്ടിലേക്ക് മാറി നിന്നു.. ഒരു ടീഷർട്ടും ട്രാക്കുമായിരുന്നു വേഷം.. ഫോൺ പോക്കറ്റിലേക്ക് ഇട്ടിട്ട് ഗേറ്റിൽ കൈകുത്തി അവൻ ഒരൊറ്റ ചാട്ടത്തിന് ഇപ്പുറമെത്തി.. പീലി വായും പൊളിച്ചു നോക്കി... "ഇയാൾക്ക് ഇത് തന്നെയായിരുന്നോ പണി ഭഗവാനെ.. " തണുപ്പ് കൊണ്ട് കൈകൾ കൂട്ടി തിരുമ്മി കൊണ്ട് അവൾ സ്വയം പിറുപിറുത്തു... ഗേറ്റ് ചാടി കഴിഞ്ഞതും അവൻ പോക്കറ്റിൽ നിന്ന് ഫോണെടുത്ത് പീലിയുടെ ഫോണിലേക്ക് ഡയൽ ചെയ്തു.. ഫോൺ മുകളിൽ ആയതുകൊണ്ട് റിങ്ങ് ചെയ്താൽ എല്ലാവരും കേൾക്കും എന്ന് ചിന്തിച്ച് അവൾ വേഗം അവനടുത്തേക്ക് പോയി.. അവൾ നടന്നു വരുന്നത് കണ്ടു ചെവിയിൽ നിന്നും ഫോൺ കട്ട് ചെയ്തു പതിവ് കള്ള ചിരിയോടെ അവളെ നോക്കി നിന്നു.. അവളുടെ മുഖത്ത് അപ്പോഴും ദേഷ്യമായിരുന്നു.. "എന്നെ വെയിറ്റ് ചെയ്തതാണോടി..."

"ശ് ശ്......." മിണ്ടാൻ സമ്മതിക്കാതെ അവന്റെ കയ്യിൽ പിടിച്ച് അവൾ വീടിനു സൈഡിലേക്ക് മാറി നിന്നു... "മയിലേ... ഇങ്ങനെ നിന്നാൽ എന്റെ കണ്ട്രോൾ പോവൂട്ടാ..." ചെവിയോരം വന്ന് പറയുന്നവനെ കണ്ട് ചുറ്റും നോക്കിക്കൊണ്ടിരുന്നവൾ ഉടനെ അവന്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി.. അവൻ കണ്ണുകൾ കൊണ്ട് നെഞ്ചിലേക്ക് കാണിച്ചു.. അവളും തല താഴ്ത്തി നോക്കിയപ്പോഴാണ് കാര്യം മനസിലായത്... അവന്റെ ശരീരത്തോട് ചേർന്നു നിൽക്കുന്നതിനോടൊപ്പം ആ നെഞ്ചിൽ അമർന്നിരിക്കുന്ന തന്റെ നെഞ്ചിലേക്കാണ് അവന്റെ കണ്ണുകൾ പോയത് എന്ന് കണ്ടതും വേഗം അവൾ അവനിൽ നിന്നും അകന്നു നിന്നു.. "എന്തിനാ ഇങ്ങോട്ട് വന്നത്??" അവൾ ദേഷ്യത്തോടെ ചോദിച്ചു... "ഹോ.. ചൂടിലാണോ എന്റെ മയില്..." "അതേ.. പോകാൻ നോക്ക്. എനിക്ക് ആരോടും സംസാരിക്കണ്ട.." "ഹാ.. അതെന്ത് പോക്കാടി പെണ്ണെ.." പോകാൻ നിന്നവളെ കയ്യിൽ പിടിച്ച് വലിച്ചടുപ്പിച്ചു.. തണുപ്പ് കൊണ്ട് വിറക്കുന്ന ചുണ്ടുകളിൽ മാത്രമായി അവന്റെ കണ്ണുകൾ..

ആ നോട്ടത്തെ താങ്ങാൻ കഴിയാതെ അവൾ മുഖം കുനിച്ചു.. ഇടുപ്പിലെ പിടുത്തം കുറച്ച് കൂടെ മുറുകിയതും അവൾ വീണ്ടും മുഖമുയർത്തി.. "മയിലേ..........." "ഹ്മ്മ്..." "പിണക്കം മാറാൻ എന്ത് വേണെങ്കിലും ചെയ്യാം.. എന്ത് ശിക്ഷ തന്നാലും സ്വീകരിച്ചോളാം.... പറയാതെ പോവാനുള്ള കാരണം...... " "അറിയണ്ട.. ഒരു കാര്യവുമില്ലാതെ ഇങ്ങനെ ചെയ്യില്ല ന്ന് എനിക്കറിയാം.. വന്നിട്ട് ഇത്രയും നേരം എന്തെ വിളിച്ചില്ല....? അതാ എനിക്ക് കൂടുതൽ സങ്കടമായേ.. " "മുഖം വീർപ്പിച്ചു പോവുന്നത് കണ്ടപ്പോ ആ മുഖം മുഴുവൻ ഉമ്മ തന്നു സങ്കടം തീർക്കാമെന്ന് കരുതി..." "അയ്യടാ.. എനിക്കൊന്നും വേണ്ട.." അവനിൽ നിന്നും അവൾ പിടഞ്ഞു മാറി.. "മൂന്നാഴ്ച്ച കൊണ്ട് എന്റെ മാത്രം ആവും. അപ്പൊ ഞാൻ ഇതിനൊക്കെ പക വീട്ടിക്കോളാം ട്ടാ..." അവൾ വിടർന്ന മിഴിയോടെ അവനരികിലേക്ക് വന്നു. "ഞാൻ ആ സന്തോഷത്തിൽ ഒന്ന് കാണാനും മിണ്ടാനും തോന്നിയിട്ടാ അങ്ങോട്ട് ഓടി വന്നത്.. എന്നിട്ട് കാണാതായപ്പോ..." "എങ്ങോട്ടാ പോയെന്ന് അറിയണ്ടേ...?" "വേണ്ട.. എന്തെങ്കിലും പ്രശ്നം ആണെങ്കിൽ ഉള്ള സന്തോഷവും ഇല്ലാതാവും..

എനിക്ക് വയ്യ..." പറയുന്നതിനോടൊപ്പം അവളുടെ ഇരുകൈകളും അവനെ വലയം ചെയ്തു.. ഒരു കൊച്ചു കുഞ്ഞിനെ എന്ന പോലെ അവൻ അവളുടെ കഴുത്തിലൂടെ കയ്യിട്ട് ചേർത്ത് പിടിച്ച് നെറുകയിൽ ചുംബിച്ചു.. "നല്ല തണുപ്പുണ്ട്.. നീ അകത്തേക്ക് പൊയ്ക്കോ..." അവൾ അവനേ തലയുയർത്തി നോക്കി.. അവളുടെ നോട്ടം കണ്ട് അവനിൽ കുറുമ്പ് നിറഞ്ഞു... "എന്തെ?? ഞാനും വരണോ.." "വോ.. വേണ്ട... ഇനി കുറച്ച് ദിവസമല്ലേ ഉള്ളു... അത് വരെ ഈ ചാട്ടമൊക്കെ ഒന്ന് കുറയ്ക്ക്...." അവൻ ഒന്ന് കൂടെ അവളുടെ മുഖം കയ്യിലെടുത്തു നെറ്റിയിൽ ചുംബനം നൽകി.... "പൊയ്ക്കോ..." അവൾ അകത്തേക്ക് കയറി വാതിൽ അടക്കുന്നത് വരെ അവൻ മുറ്റത്തു തന്നെ നിന്നു.. അതിന് ശേഷം ഗേറ്റ് ചാടി പുറത്തേക്കിറങ്ങി.. മഞ്ഞത്ത് വരമ്പിലൂടെ തിരികെ നടക്കുന്ന അവനിലും, മഞ്ഞിൽ കുതിർന്ന തണുപ്പിൽ തലയണയെ പുൽകി കിടക്കുന്ന അവളിലും വല്ലാത്തൊരു പുഞ്ചിരി നിറഞ്ഞിരുന്നു.. പ്രണയത്തിൽ ചാലിച്ച പുഞ്ചിരി 💙 🔵🔵🔵🔵🔵🔵🔵🔵🔵🔵🔵🔵🔵

ദിവസങ്ങൾ കടന്നു പോയി... പിന്നീട് ഇന്ദ്രനിൽ നിന്നും പ്രത്യേകിച്ച് ഒരു നീക്കവും ഇല്ലായിരുന്നു എന്നത് അഭിയിൽ ആശ്വാസമുണ്ടാക്കി.. കല്യാണത്തിന് ഒരാഴ്ച ബാക്കിനിൽക്കെ ഡ്രസ്സ് എടുക്കാൻ രണ്ട് വീട്ടുകാരും കൂടിയാണ് പോയത്.. ഒരുപാട് ആർഭാടമായി വിവാഹം നടത്തേണ്ട എന്ന് തന്നെയായിരുന്നു രണ്ടുപേരുടെയും തീരുമാനം... അത് വീട്ടുകാരും മാനിച്ചു.... അതുകൊണ്ട് അടുത്തുള്ള ഒരു ക്ഷേത്രത്തിൽ വച്ച് വളരെ ലഘുവായി വിവാഹം നടത്താമെന്ന തീരുമാനത്തിൽ എത്തിയിരുന്നു... മെഹന്തി, ഹൽദി, റിസപ്ഷൻ ഒന്നുമില്ലാത്ത വിവാഹം മാത്രമായി ഒതുക്കുന്ന ഒരു ചടങ്ങ്... എല്ലാത്തിനുമുപരി കല്യാണം കഴിഞ്ഞ് പിറ്റേദിവസം തന്നെ അവർ ബാംഗ്ലൂരിലേക്ക് തിരിച്ചു പോകാനും തീരുമാനിച്ചിരുന്നു... അത് പീലിയിൽ കുറച്ച് സങ്കടം ഉണ്ടാക്കിയെങ്കിലും മറ്റു സന്തോഷങ്ങൾക്കിടയിൽ അവളത് മനപ്പൂർവ്വം മറന്നു... ഡ്രസ്സ് എടുക്കാൻ പോയപ്പോഴും എല്ലാം സെലക്ട്‌ ചെയ്തതും അഭി ആയിരുന്നു...

അവൾ വെറുതെ നിന്നു കൊടുത്തു.. അവൻ എടുത്ത് കൊടുക്കുന്ന ഓരോന്നും എന്തോ ഒരുപാട് പ്രതേകതയുള്ളതായി മാറി അവൾക്ക്... ഓറഞ്ചിൽ ഒനിയൻ പിങ്ക് നിറത്തിലുള്ള ബോർഡറിൽ ഉള്ള ബാനറസ് സിൽക്കി സാരിയാണ് അഭി വിവാഹ സാരിയായി എടുത്തത്... അത് എല്ലാവർക്കും ഒത്തിരി ഇഷ്ട്ടമായി... ബ്രാഹ്മിൻ ആചാരപ്രകാരമൊന്നുമല്ലാതെ ജാതിയുടെ യാതൊരു മതിൽക്കെട്ടും ഇല്ലാത്ത വിവാഹം ആകണമെന്ന് മാത്രം രണ്ടുപേരും ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നു... കല്യാണത്തിന് നാല് ദിവസം ബാക്കി നിൽക്കെ അഭി ബാംഗ്ലൂർക്ക് പോവണമെന്ന് ആവശ്യപ്പെട്ടു.. ... അവിടെ എന്തൊക്കെയോ അറേഞ്ച് ചെയ്യണം എന്ന് പറഞ്ഞു.. എന്തോ ഒരു കള്ളത്തരം ഫീൽ ചെയ്തെങ്കിലും പീലി സന്തോഷത്തോടെ അവനെ പറഞ്ഞു വിട്ടു... കൂടെ തന്നെ സഞ്ജുവും പോയി.. പീലി അഭിയേ വല്ലാതെ മിസ്സ്‌ ചെയ്യുന്നുണ്ടായിരുന്നു.. പരിഭവവും.. ഇടയ്ക്കിടെ ഫോൺ ചെയ്യുന്നുണ്ടായിരുന്നു എന്നതായിരുന്നു ആശ്വാസം...

പെട്ടെന്ന് എത്താനായി പോകാനുള്ളതും, റിട്ടേൺ ഫ്ലൈറ്റ് ടിക്കറ്റും ബുക്ക്‌ ചെയ്തിരുന്നു... കല്യാണത്തിന് തലേ ദിവസം മോർണിങ്ങ് എത്തും എന്നത് എല്ലാവരും ആശ്വാസമേകി. 🔵🔵🔵🔵🔵🔵🔵🔵🔵🔵 എപ്പോഴും ശല്യം ചെയ്ത് കൊണ്ട് പുറകെ നടന്നിരുന്ന ആൾ പെട്ടെന്നൊരു ദിവസം ഇല്ലാതിരുന്നപ്പോൾ മീനുവിന് വല്ലാത്ത ശൂന്യത തോന്നി... മീനമ്മോ എന്ന വിളിയേ അവൾ വീണ്ടും പ്രണയിച്ചു തുടങ്ങി എന്ന് സ്വയം മനസിലാക്കി.. അവനെ കാണാൻ ഉള്ളു തുടിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു.. അത് പീലിയോട് പറയണം എന്ന ചിന്തയിൽ വേഗം ഫോൺ എടുത്ത് പീലിയെ വിളിച്ചു.. "പീലി..." "പറയടാ..." "അമ്പലത്തിൽ പോയാലോ...?" "ഹ്മ്മ്.. നാളെ അഭിയേട്ടൻ വരും... ഒന്ന് പോവണം എന്ന് ഞാനും കരുതിയതാ എന്തോ ആപത്ത് സംഭവിക്കുമെന്ന് ഉള്ളിലിരുന്നാരോ പറയുന്ന പോലെ..." "നീ വേണ്ടാത്തതൊന്നും ചിന്തിക്കല്ലേ... ഒന്ന് തൊഴുതു വന്നാൽ ഈ ചിന്തകളൊക്കെ മാറും..."

"ഹ്മ്മ്.. ഞാൻ റെഡി ആയി ആൽതറയിൽ നിൽക്കാം.. " "ഹ്മ്മ്.. ശരി..." പീലി വേഗം റെഡി ആയി പേഴ്സും മൊബൈലും എടുത്ത് ഇറങ്ങി... "മോളെ.. ഇപ്പൊ തന്നെ 6 മണിയായി.. പെട്ടെന്ന് ഇരുട്ടാവുന്നുണ്ട്.. വൈകാതെ വേഗം തിരിക്കണേ..." ഇറങ്ങുമ്പോൾ ജാനകി ഓർമപ്പെടുത്തി.. തല കുലുക്കി സമ്മതിച്ചു കൊണ്ട് അവൾ ഇറങ്ങി.. ഇടക്കിടക്ക് അഭിയേട്ടൻ വിളിക്കുന്നുണ്ടോന്ന് നോക്കുന്നുമുണ്ട്.. അങ്ങോട്ട് വിളിച്ചിട്ട് അറ്റൻഡ് ചെയ്യുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല... മനസ്സിൽ ആണെങ്കിൽ എന്തോ ഒരു നെഗറ്റീവിറ്റി.. മീനുവിനെ കണ്ടതും അവർ ഒരുമിച്ചു ഓരോന്ന് പറഞ്ഞ് ചിരിച്ചും കളിച്ചും നടന്നപ്പോൾ പലതും മറന്നു.. മീനു സഞ്ജുവിനോട് തനിക്കുള്ള ഫീലിംഗ് പറഞ്ഞപ്പോൾ അത് ലവ് തന്നെയാണെന്ന് പറഞ്ഞ് പീലി കൺഫേം ചെയ്തു കൊടുത്തു.. തൊഴുതിറങ്ങി ചെരിപ്പിടുമ്പോഴാണ് അവളുടെ ഫോണിലേക്ക് ഒരു unknown നമ്പറിൽ നിന്നും കാൾ വരുന്നത്. "ഹെലോ..." "മോളെ.. ഇത്.. ഇത് അപ്പച്ചിയാ..."

ഒരു നിമിഷം നിശബ്ദത പാലിച്ചെങ്കിലും അവൾ സംസാരിച്ചു " ആഹ്.. പറയപ്പച്ചി..." "മോളെ...... " തേങ്ങൽ ശബ്ദം കേട്ട് പീലി നെറ്റി ചുളിച്ചു.. "എന്തിനാ അപ്പച്ചി കരയുന്നത്..." "മോളെ.. അപ്പച്ചിക്ക് മോളെ ഒന്ന് കാണണം.. രാമേട്ടന്റെ ചായക്കടക്ക് പിന്നിലെ റോഡിൽ നിൽപ്പുണ്ട് അപ്പച്ചി.. മോൾടെ വിവാഹം ആണെന്ന് കേട്ടു.. എല്ലാരുടെയും മുന്നിൽ നേരിട്ട് വന്ന് അനുഗ്രഹിക്കാൻ എന്റെ കുറ്റബോധം എന്നെ അനുവദിക്കുന്നില്ല.. ചെയ്തതൊക്കെ തെറ്റായി പോയി.. മോളെ ഒന്ന് കാണണം. തലയിൽ കൈ വച്ച് അനുഗ്രഹിക്കണം..മോള് സമ്മതിക്കുവാണെങ്കിൽ ആ കാല് പിടിച്ചു മാപ്പ് പറയണം..." "അപ്പച്ചീ.. എന്തൊക്കെയാ പറയുന്നേ.. അപ്പച്ചിയോട് ആർക്കും ദേഷ്യമില്ല.. വീട്ടിലോട്ട് വാ ഞാൻ സംസാരിക്കാം എല്ലാരോടും.. " "വേണ്ട മോളെ.. എനിക്കിനി ഏട്ടന്റെ മുഖത്ത് നോക്കാൻ കഴിയില്ല... മോളിങ്ങോട്ട് ഒന്ന് വരാവോ..." കുറച്ച് നേരം ആലോചിച്ചു കൊണ്ട് ഒന്ന് മൂളി സമ്മതമറിയിച്ചു അവൾ ഫോൺ കട്ട്‌ ചെയ്തു..

"മീനു.. അപ്പച്ചിയാ.. എന്നോട് മാപ്പ് പറയണം അനുഗ്രഹിക്കണം എന്നൊക്കെയാ പറയുന്നേ.. നീ പൊയ്ക്കോ.. വൈകണ്ട.. ഞാൻ ചായക്കടക്ക് പുറകിലൂടെ അഗ്രഹാരം ചുറ്റി കേറിക്കോളാം.." മീനു ഒന്ന് ചിന്തിച്ച് തലയാട്ടി വീട്ടിലേക്ക് നടന്നു.. അപ്പച്ചിയുടെ അടുത്തേക്ക് പോവുമ്പോഴും ഫോണെടുത്ത് അഭിക്ക് വിളിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു അവൾ.. റോഡിൽ തിരക്കേ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല.. ദൂരെ നിന്നും അപ്പച്ചിയെ കണ്ടപ്പോൾ തന്നെ ഒരു ചിരിയോടെ അവൾ അവർക്കടുത്തേക്ക് നീങ്ങി.. ആ നീണ്ട റോഡിൽ അപ്പച്ചിക്ക് പുറകിൽ നിന്നും പരിചിതമായ ആ ചുവന്ന കാർ വരുന്നത് കണ്ട് അവൾ ചുറ്റും നോക്കി...അവൾക്ക് പന്തികേട് തോന്നി ഉടനെ തന്നെ അഭിയുടെ നമ്പറിലേക്ക് msg വിട്ടു... "KL 49 M 4376 - ഇന്ദ്രേട്ടൻ " ഇത്ര മാത്രം.. .ആ വണ്ടി പീലിയുടെ അരികിൽ എത്തിയതും നിർത്തി.. അതിൽ നിന്നും ഇറങ്ങി വരുന്ന ആളെ കണ്ട് അവൾ ഭാവ വ്യത്യാസമൊന്നുമില്ലാതെ അങ്ങനെ തന്നെ കൈകെട്ടി നോക്കി നിന്നു......... തുടരും......

മുന്നത്തെ പാർട്ടുകൾ വായിക്കാൻ ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...