🌸മയിൽ‌പീലി🌸: ഭാഗം 27

രചന: അനു രാജീവ്

 ശിവാനിയുടെ കണ്ണുകളിൽ നിന്നും ഒഴുകിയ കണ്ണുനീർ കണ്ട് ശിവദാസ് അത്ഭുതത്തോടെ അവളുടെ അടുത്തേക്ക് വന്ന് കാൽച്ചുവട്ടിൽ ഇരുന്നു... " മോളെ....മോളേ... ശിവാ...." അവളെ തലോടി വിളിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു.. അഭിയും അയാൾക്ക് അരികിലേക്ക് പോയി... " അഭിമന്യു... എന്റെ മോൾ... ഇനിയൊരിക്കലും ചലിക്കില്ല...അവളുടെ കണ്ണുകൾ ഒരിക്കലും ഇനി നിറയില്ല എന്ന് ഡോക്ടർമാർ ഉറപ്പിച്ചു പറഞ്ഞതാടോ. ഇതൊരു പോസിറ്റീവ് സൈൻ ആണെന്ന് എനിക്ക് ഉറപ്പുണ്ട്... എന്റെ മോൾ ജീവിതത്തിലേക്ക് തിരികെ വരും.... പക്ഷേ അത് കാണാൻ ഞാൻ അവൾക്കരികിൽ ഉണ്ടാവില്ല എന്ന സങ്കടം മാത്രമേയുള്ളൂ... ഇങ്ങനെയൊരു ദുഷ്ടനെ കൊന്നു എന്ന് സന്തോഷത്തിൽ ആണെടോ ഞാൻ ജയിലിലേക്ക് പോകുന്നത്.. എന്റെ മോൾടെ കൂടെ നിങ്ങളൊക്കെ ഉണ്ടാവണം... " " ഇങ്ങനെ ഒരുത്തനെ കൊന്നതിന്റെ പേരിൽ സാറിനെ പോലെ ഒരു മനുഷ്യൻ ഒരിക്കലും ജയിലിൽ പൊയ്ക്കൂടാ... ആരും അറിയില്ല ഒന്നും.. ഇപ്പോൾ ശിവാനിയുടെ ട്രീറ്റ്മെന്റ്നെക്കുറിച്ചും, അവളെ തിരികെ ജീവിതത്തിലേയ്ക്ക് കൊണ്ട് വരാനും മാത്രം ശ്രമിച്ചാൽ മതി...മറ്റ് എല്ലാത്തിനെയും വിസ്മരിച്ചേക്കൂ... ഇവിടെനിന്ന് സാർ പോവുമ്പോൾ മറ്റൊന്നും മനസ്സിൽ വേണ്ട... ഇങ്ങനെയൊന്ന് ഇവിടെ നടന്നിട്ടേയില്ല...." അയാളുടെ ഭാര്യയുടെ കണ്ണുകളും നിറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു... "എങ്ങനെ നന്ദി പറയണമെന്നറിയില്ല.. ഞങ്ങൾ ജീവിതത്തിലൊരിക്കലും സന്തോഷത്തോടെ ജീവിച്ചിട്ടില്ലഡോ...

ഞങ്ങൾക്കിടയിൽ പ്രണയം ഉണ്ടായിരുന്നില്ല... പക്ഷേ ഇപ്പോൾ നിങ്ങളെ കണ്ടപ്പോൾ മനസിലായി എങ്ങനെ പ്രണയിക്കണം എന്ന്... എന്റെ മോൾക്ക് എന്നും പരാതിയായിരുന്നു... പപ്പയും അമ്മയും എപ്പോഴും എന്തിനാ വഴക്കുണ്ടാക്കുന്നത് എന്ന്... മനസ്സുകൊണ്ട് ഞങ്ങൾ ഇതുവരെ അടുത്തിട്ടില്ല.. നിങ്ങളുടെ പ്രണയം കണ്ടപ്പോൾ ഇനിയെങ്കിലും അങ്ങനെ ജീവിക്കാൻ കൊതി തോന്നി.... ഭാഗ്യം ചെയ്തവരാണ് നിങ്ങൾ... നന്നായി വരും" ഇരുവരെയും തലയിൽ കൈവച്ച് അനുഗ്രഹിച്ച് അയാൾ വീൽചെയർ തള്ളിക്കൊണ്ട് പുറത്തേക്ക് നടന്നു... അവരുടെ കാർ സ്റ്റാർട്ടായി പോയതിനുശേഷം അവൻ കുറച്ച് അകലേക്ക്‌ നടന്നു... പീലിയും അങ്ങോട്ട് നോക്കി.. സൈഡ് അവന്റെ ബുള്ളറ്റ് കിടക്കുന്നത് കണ്ടപ്പോൾ തന്നെ മനസ്സിലായി വേറെ ആരും കൂടെ ഇല്ല എന്ന്... ബുള്ളറ്റിന് ബാക്കിൽ കെട്ടിവെച്ച ക്യാൻ എടുത്ത് അതിൽ ഉള്ള ദ്രാവകവുമായി അഭി ആ കെട്ടിടത്തിനകത്തേക്ക് പോയി... എന്താണ് ചെയ്യാൻ പോകുന്നത് എന്നറിയാതെ പീലി ചുറ്റും നോക്കി. ഒരു മനുഷ്യവാസം പോലും ഇല്ലാത്ത സ്ഥലം... ചുറ്റും റബ്ബർ കാട് ഇങ്ങോട്ട് വരുന്ന ഇടം മാത്രം പുല്ലുകൾ വകഞ്ഞു വഴി ആക്കിയ പോലെയുണ്ട്.. കുറച്ചു നേരത്തിനു ശേഷം അതിനകത്ത് നിന്നും പുക വലിയ രീതിയിൽ പുറത്തേക്ക് സഞ്ചരിക്കാൻ തുടങ്ങി... പതിയെ പതിയെ തീനാളങ്ങൾ പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടു... അപ്പോഴാണ് മനസ്സിലായത് കൊണ്ടുപോയത് പെട്രോൾ ആണെന്നും അവിടെ ഒഴിച്ചു കത്തിച്ചു എന്നും...

ബാക്കിയുണ്ടായിരുന്ന മൂന്നുപേരും അതിനുള്ളിൽ അബോധാവസ്ഥയിൽ കിടക്കുകയായിരുന്നു... അവരും ഇതിൽ തീരണം എന്നതിനാൽ അവർക്ക് ചുറ്റുമുള്ള മരങ്ങളിൽ പെട്രോളൊഴിച്ച് തീകൊളുത്തി ക്യാനും അവിടെ തന്നെ ഉപേക്ഷിച്ച് അഭി പുറത്തേക്ക് വന്നു... പീലി നിറഞ്ഞ കണ്ണുകളോടെ അവനെ കെട്ടിപിടിച്ചു... ചെയ്തത് 100% ശരിയാണ് എന്ന തീർച്ചപ്പെടുത്തലായിരുന്നു ആ ആലിംഗനം .. ഒരു കയ്യാലെ അവളെ ചേർത്ത് പിടിച്ചു പോക്കറ്റിൽ നിന്നും കീയെടുത്ത് അവളുടെ നെറ്റിയിൽ ഒരുമ്മ കൊടുത്തുകൊണ്ട് മാറി ബുള്ളറ്റ് സ്റ്റാർട്ട് ചെയ്തു.. അവൾ വന്ന് പുറകിൽ ഇരുന്നു... വണ്ടി സ്റ്റാർട്ടായി നീങ്ങാൻ തുടങ്ങി.. അവൾ പതിയെ അവനു പുറത്തേക്ക് ചാരി... അവളുടെ കണ്ണുനീർ അവന്റെ പുറംഭാഗം നനയിച്ചു... "എന്തുപറ്റി മയിലെ?? ഇനി എന്തിനാ കരയുന്നത്?" അവൻ വേഗം വണ്ടി സൈഡിൽ ഒതുക്കി... "അപ്പച്ചിയാ അഭിയേട്ടാ എന്നെ ആ ദുഷ്ടനടുത്തേക്ക് എത്തിച്ചത്.. എനിക്കത് ആലോചിക്കുമ്പോൾ..." അവൾ വീണ്ടും കരഞ്ഞു... "ഇത്രയും ചെറിയ കാര്യത്തിന് കരയുവാണോ മയിലേ...അവിടെനിന്നും പറഞ്ഞ ഡയലോഗ് ഒക്കെ ഞാൻ കേട്ടായിരുന്നു... പുലികുട്ടിയായി എന്ന് കരുതിയ എന്റെ മയിലാണോ ഇത്..." അവൻ ചിരിയോടെ അവളുടെ കണ്ണുകൾ തുടച്ചു കൊടുത്തു...

നിന്റെ അപ്പച്ചി ഒരു തെറ്റും ചെയ്തിട്ടില്ല... " അവൾ നിറഞ്ഞ മിഴികളോടെ മുഖമുയർത്തി നോക്കി... " അതെ മയിലേ... നിന്റെ അപ്പച്ചി ആണ് എന്നെ വിളിച്ചു പറഞ്ഞത് നിന്നെ ഇന്ദ്രൻ കൊണ്ടുപോയി എന്ന്.. അവരുടെ ഗതികേട് കൊണ്ടാണ് ഇങ്ങനെ ചെയ്യേണ്ടിവന്നത്... നിന്റെ അപ്പച്ചി കുളിക്കുന്നിടത്തു ക്യാമറ വെച്ച് അവൻ അവരുടെ നഗ്നചിത്രം പകർത്തി... അവരെക്കൊണ്ട് ഭീഷണിപ്പെടുത്തി ചെയ്യിച്ചതാണ്... ഒരുപാട് സങ്കടത്തോടെയാണ് അവർ നിന്നെ വിളിച്ചുവരുത്തിയത്... അപ്പോഴും അപകടപ്പെടുത്താൻ ആണെന്ന് അവൻ പറഞ്ഞിരുന്നില്ല... നിന്നെ ഒന്നു കൂടെ കൺവിൻസ് ചെയ്യാൻ പറ്റുമോ എന്ന് ശ്രമിക്കണമെന്ന് മാത്രമേ പറഞ്ഞിരുന്നുള്ളൂ... പക്ഷേ ബലമായി കാറിൽ കയറ്റി കൊണ്ടു പോയതും ഉടനെ തന്നെ അവർ എന്നെ വിളിച്ച് ഇന്ദ്രന്റെ പുതിയ നമ്പർ പറഞ്ഞു തന്നു... അതുകൊണ്ടാണ് എനിക്ക് ഇത്രയും വേഗം നിന്നെ കണ്ടെത്താൻ പറ്റിയത്... എത്ര വിളിച്ചിട്ടും അവർ വീട്ടിലേക്ക് വരാൻ തയ്യാറായില്ല... അമ്പലതറയിൽ തന്നെ കിടക്കുകയായിരുന്നു.. സഞ്ജുവിനെയും ചേട്ടനെയും പിന്നെ മേനോൻ അങ്കിളിനെയും വീട്ടിൽ കൊണ്ടു വിട്ട് ബുള്ളറ്റ് എടുത്തിട്ട ഞാൻ അങ്ങോട്ട് വന്നത്... അതുകൊണ്ട് അപ്പച്ചിയുടെ കാര്യം നീ വീട്ടിൽ ആരോടും പറയണ്ട കേട്ടോ" അവൾ സന്തോഷത്തോടെ തലയാട്ടി... അവരുടെ ബുള്ളെറ്റ് അമ്പാട്ടേക്ക് വന്നു നിന്നു.. അവരെ കാത്തെന്ന പോലെ പുറത്ത് തന്നെ എല്ലാവരും നിൽപ്പുണ്ടായിരുന്നു...

പീലി വരുത്തിതീർത്ത ചിരിയോടെ ബൈക്കിൽ നിന്നും ഇറങ്ങി.. ജാനകി കരഞ്ഞു കൊണ്ട് ഓടി വന്ന് മകളെ പുണർന്നു ആലിംഗനത്തിൽ തന്നെ അവരുടെ ഭയം വ്യക്തമായിരുന്നു... അവൾ അവരുടെ പുറത്തുകൂടെ തഴുകി അവരെ ആശ്വസിപ്പിക്കാൻ എന്നവണ്ണം.... അപ്പയുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞത് കണ്ട് അവൾക്ക് വളരെ സന്തോഷം തോന്നി... തനിക്കുവേണ്ടി ആണല്ലോ ആ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞത് എന്നോർത്ത്... അല്ലിയും കുഞ്ഞും അരുൺ ഏട്ടനും അടുത്തു തന്നെ നിൽപ്പുണ്ടായിരുന്നു.. അരുണേട്ടനും സഞ്ജുവും വന്ന് അഭിയോട് മാറി നിന്ന് പലതും സംസാരിക്കുന്ന തിരക്കിലായിരുന്നു... അപ്പോഴാണ് അവളെ തന്നെ നോക്കി നിൽക്കുന്ന ആ മനുഷ്യനെ അവൾ കണ്ടത്. "അങ്കിളെ.." അവൾ ചിരിയോടെ അയാളെ പോയി പുണർന്നു.. " എല്ലാരെയും പേടിപ്പിച്ചു അല്ലേ... " അവൾ അതിനും ചിരി മാത്രം മറുപടിയായി നൽകി... അവളുടെ കണ്ണുകൾ അപ്പച്ചിയെ തെരഞ്ഞെങ്കിലും കാണാൻ സാധിച്ചില്ല... എന്തുകൊണ്ടോ അവരും ഈ സന്തോഷത്തിൽ കൂടെ വേണം എന്ന് അവൾക്ക് തോന്നി... അവൾ അഭിയെ നോക്കി... അവളുടെ നോട്ടത്തിന്റെ അർത്ഥം മനസ്സിലായ പോലെ അവൻ കണ്ണുചിമ്മി കാണിച്ചു... അഭി പോയി ബുള്ളറ്റ് സ്റ്റാർട്ട് ചെയ്തതും അപ്പയോട് ഇപ്പൊ വരാം എന്ന് പറഞ്ഞുകൊണ്ട് അവൾ ഓടിപ്പോയി പുറകിലേക്ക് കയറി.. അവരുടെ പോക്ക് കണ്ട് എല്ലാവരും ചിരിയോടെ നോക്കിനിന്നു... ബുള്ളറ്റ് പോയി നിന്നത് വിഷ്ണു ക്ഷേത്രത്തിന് മുന്നിലായിരുന്നു...

ക്ഷേത്രത്തിനു മുന്നിൽ അഭയാർഥികൾക്ക് ഇരിക്കാനായി ഒരുക്കിയ തറയിൽ കൈകളിൽ തലവെച്ച് കിടക്കുകയായിരുന്നു സുഭദ്ര... അവരുടെ അവസ്ഥ കണ്ട് അവൾക്ക് വല്ലാത്ത സങ്കടം തോന്നി... അവൾ അടുത്തേക്ക് വരുന്നത് കണ്ട് സുഭദ്ര സന്തോഷത്തോടെ എഴുന്നേറ്റുനിന്നു... "മോളെ... ഒന്നും പറ്റിയില്ല ലോ.. ക്ഷമിക്കണമെന്ന് പറയാൻ പോലും യോഗ്യതയില്ല.. ചതി ആയിരുന്നു... എനിക്ക് വേറെ വഴി... അവർ തേങ്ങി... " ന്റെ കുഞ്ഞിനു ഒന്നും പറ്റില്ലല്ലോ... സമാധാനമായി.... എനിക്കറിയാമായിരുന്നു മോൻ വന്ന് മോളെ രക്ഷിക്കുമെന്ന്... അതുകൊണ്ടാണ് ആ ദുഷ്ടന്റെ ഫോണിൽ നിന്നും ഞാൻ ഈ കുട്ടിയുടെ നമ്പർ എടുത്ത് കയ്യിൽ വച്ചത്... അതുപോലെതന്നെ അവന്റെ സിം മാറ്റി എന്ന് അറിഞ്ഞപ്പോൾ ആ ഫോണിൽ നിന്നും എന്റെ ഫോണിലേക്ക് ഒരു മിസ്കോൾ കൊടുത്ത് ആ നമ്പർ എടുത്ത് വച്ചു...ഉപകാരപ്പെടും എന്ന് എനിക്ക് തീർച്ചയായിരുന്നു.... എന്തായാലും എന്റെ കുഞ്ഞുങ്ങൾക്ക് അരുതാത്തതൊന്നും സംഭവിച്ചില്ലല്ലോ.... ഇത്രനേരം ഈ നടയിലിരുന്ന് ഞാൻ അതുതന്നെ പ്രാർത്ഥിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുകയായിരുന്നു... എന്തെങ്കിലും സംഭവിച്ചിരുന്നെങ്കിൽ ഞാൻ ആവും എല്ലാത്തിനും കാരണക്കാരി... ആ പാപമെല്ലാം ഞാനെങ്ങനെ കഴുകിക്കളയാൻ ആണ്..."

അവരുടെ കണ്ണുനീരിൽ സത്യമുണ്ടായിരുന്നു... പീലി ചെന്ന് അവരുടെ കയ്യിലേക്ക് പിടിച്ചു... "അപ്പച്ചി വീട്ടിലേക്ക് പോകാം..." " ഇല്ല മോളെ... ഇനി അവിടെ കഴിയാൻ ഉള്ള യോഗ്യത എനിക്കില്ല... " " അങ്ങനെയൊന്നും ചിന്തിക്കേണ്ട... വാ അപ്പച്ചി.. നമുക്ക് നമ്മുടെ വീട്ടിലേക്ക് പോകാം.. ആ പഴയ ആളല്ല ഇത് എന്ന് അപ്പച്ചിയുടെ കണ്ണുകൾ വ്യക്തമാക്കുന്നുണ്ട്.... ഞങ്ങൾക്ക് അത്രയും മതി... അല്ലാതെ അപ്പച്ചിയോട് എനിക്ക് യാതൊരു ദേഷ്യവും ഇല്ല.. എനിക്കെന്നല്ല ആർക്കും ഒരു ദേഷ്യവും ഇല്ല.. പുറമേ കാണിച്ചെങ്കിലും അപ്പയുടെ സങ്കടം ഞാൻ അറിയുന്നതാണ്...ഞങ്ങൾക്ക് ആരും സങ്കടപ്പെടുന്നത് കാണാനാവില്ല അപ്പച്ചി.....വന്നേ " അവൾ കൈ പിടിച്ചു വലിച്ചു...അപ്പോഴേക്കും അഭി ഒരു ഓട്ടോ വിളിച്ചിരുന്നു... അത് വന്നതും പീലി അപ്പച്ചിയെയും കൂട്ടി ഓട്ടോയിൽ കയറി... മുന്നിലായി ഓട്ടോയും പിന്നിൽ ബുള്ളറ്റും വന്നു അമ്പാട്ടെ മുറ്റത്തു നിന്നു... എല്ലാവരെയും നോക്കാനുള്ള ബുദ്ധിമുട്ട് കൊണ്ട് തന്നെ തലതാഴ്ത്തി ആണ് സുഭദ്ര പുറത്തേക്കിറങ്ങിയത്... അവരെ കണ്ടതും മോഹ നാഥന്റെ മുഖം തെളിഞ്ഞു... മറ്റുള്ളവരിൽ ആശങ്കയായിരുന്നു... പണ്ടത്തെ സ്വഭാവം ആരും മറന്നിരുന്നില്ല... എന്നാൽ സുഭദ്രയെ നോക്കി കൊണ്ടിരുന്ന ഒരു ജോഡി കണ്ണുകൾ മാത്രം അത്ഭുതം കൊണ്ട് വികസിച്ചു...

സുഭദ്ര പതിയെ തലയുയർത്തി നോക്കി... കണ്ണു നിറഞ്ഞു നിൽക്കുന്ന സഹോദരനെ കണ്ട് അവൾ വേഗം അയാളുടെ കാലിലേക്കു വീണു... "എന്നോട് ക്ഷമിക്കു ഏട്ടാ... ഞാൻ ചെയ്തതെല്ലാം തെറ്റായിപ്പോയി...ഇനി ഒരിക്കലും ആവർത്തിക്കില്ല..." അവരെ ചേർത്തുപിടിച്ചുകൊണ്ട് മോഹ നാഥൻ എഴുന്നേൽപ്പിച്ചു.. " ഇല്ല.. എന്റെ പെങ്ങൾ തെറ്റൊന്നും ചെയ്യില്ല എന്നെങ്കിലും എല്ലാം മനസ്സിലാക്കി തിരിച്ചു വരും എന്ന് ഞാൻ വിശ്വസിച്ചിരുന്നു..." എല്ലാവരുടെയും മനസ്സിൽ സന്തോഷം നിറഞ്ഞു.. അപ്പോഴാണ് സുഭദ്രയുടെ കണ്ണുകൾ അകത്തളത്തിലേക്ക് നീങ്ങിയത്... ഒരു നിമിഷം നെറ്റി ചുളിച്ചു കൊണ്ട് അവർ സ്തബ്ധയായി നിന്നു... അവരുടെ നിൽപ്പ് കണ്ട് എല്ലാവരും അവർ നോക്കുന്ന ഇടത്തേക്ക് തന്നെ നോക്കി. . ആർക്കും കാര്യം മനസ്സിലായില്ല... സന്തോഷത്തോടെ മോഹനാഥനെ പുണർന്ന കൈകൾ പതിയെ താഴേക്ക് വീണു.. കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞൊഴുകി.. കാലുകൾ ചലിക്കാത്ത പോലെ അവർ കുഴഞ്ഞു താഴേക്ക് വീണു.. "ഭദ്രേ......" ഒരു വലിയ ശബ്ദത്തോടെ ഓടി വരുന്ന മേനോൻ സാറിനെ കണ്ട് എല്ലാവരും അന്തിച്ചു നിന്നും.. ബോധം വന്ന പോലെ അഭിയും സഞ്ജുവും അരുണും വന്ന് അവരെ താഴെ നിന്ന് താങ്ങി പിടിച്ചെഴുന്നേൽപ്പിച്ച് കോലായിലേക്കിരുത്തി... എല്ലാവരും അവർക്ക് ചുറ്റും കൂടിയപ്പോഴും ശ്വാസം വിടാൻ പോലും സാധിക്കാതെ ഒരാൾ മാത്രം സുഭദ്രയെ തട്ടി വിളിച്ചു നില്ക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു... അഭി അയാൾക്കടുത്തേക്ക് നീങ്ങി..

"മേനോൻ സാറിന് അപ്പച്ചിയെ അറിയോ??" അല്പം ഗൗരവത്തോടെയുള്ള അവന്റെ ചോദ്യം കേട്ട് സുഭദ്രയുടെ ചുറ്റും നിന്നവർ മുഴുവൻ അയാളിലേക്ക് ഉറ്റുനോക്കി... അപ്പോഴും മേനോന്റെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞിരുന്നു... അയാൾ അറിയാം എന്ന് തലകുലുക്കി.... അപ്പോഴേക്കും അല്ലി അകത്തുനിന്നും വെള്ളം കൊണ്ടുവന്ന് സുഭദ്രയുടെ മുഖത്തേക്ക് തളിച്ചു... അവർക്ക് ബോധം വന്നതും ചാടി പിടഞ്ഞെഴുന്നേറ്റ് സാരി വായിൽ തിരുകി കരഞ്ഞുകൊണ്ട് മേനോനെ നോക്കി നിന്നു.. . അവർ എന്താണ് പറയാൻ പോകുന്നത് എന്ന ആകാംക്ഷയിൽ എല്ലാവരും ഇരുവരെയും ഉറ്റുനോക്കി.. "സാമ്പത്തികമായി ഇവരെകാളും മുന്നിട്ട് നിന്ന കുടുംബം ആയിട്ട് പോലും ജാതിക്ക് വേണ്ടി എന്റെ പ്രണയത്തെ ബലി കഴിക്കേണ്ടി വന്ന ആളാണ് ഞാൻ.. അതേ. പ്രണയമായിരുന്നു... എന്റെ ഭദ്രയോട്... ഇവളുടെ വീട്ടുകാർ ആദ്യം ഭീഷണിപ്പെടുത്തി... വഴങ്ങില്ല എന്ന് കണ്ടപ്പോൾ ഭദ്രയുടെ അച്ഛനും വീട്ടുകാരും ചേർന്ന് തല്ലിച്ചതച്ച് ചാക്കിൽ കെട്ടി വഴിയോരത്ത് ഉള്ള കനാലിൽ ഉപേക്ഷിക്കുമ്പോൾ ഒരിറ്റ് ജീവൻ ബാക്കിയായിരുന്നു... അന്നും വിശ്വസിച്ചിരുന്നു ഇവൾ എന്റെ കൂടെ ഇറങ്ങി വരുമെന്ന്... എന്നാൽ ഇവിടേക്ക് അന്വേഷിച്ചു വന്നപ്പോൾ അറിഞ്ഞത് സുഭദ്രയുടെ വിവാഹം കഴിഞ്ഞുവെന്നാണ്... തകർന്നുപോയി ഞാൻ... ഇനിയൊരു വിവാഹമേ വേണ്ട എന്ന തീരുമാനത്തിൽ ഈ കേരളത്തിൽ നിന്ന് തന്നെ ഒരു ഒളിച്ചോട്ടം.. ഒരുപാട് നാടുകളിലായുള്ള ജീവിതം...

അവസാനം അത് ബാംഗ്ലൂരിൽ എത്തി നിന്നു.." "വിച്ചേട്ടാ.. എന്റെ വിവാഹമോ...ഞാനോ? ഇല്ല ... എനിക്ക് നിങ്ങളെ മറന്നു അങ്ങനെയൊന്ന് ചെയ്യാൻ സാധിക്കുമായിരുന്നില്ല... സാമ്പത്തികമായി പിന്നോക്കം നിന്നിരുന്ന കുടുംബത്തിലെ പെണ്ണിനെ വേണ്ട എന്ന് മുഖത്തടിച്ച പോലെ എന്റെ അച്ഛനോടും വീട്ടുകാരോടും പറഞ്ഞു എന്നാണ് ഇവിടെ വന്ന് പറഞ്ഞത്.. അന്ന് വെറുത്തതാണ്, ആണുങ്ങളെയും... പ്രണയത്തെയും.. ദൂരെ പഠിക്കാൻ വിട്ട ഏട്ടൻ മാത്രമായിരുന്നു ആകെയുള്ള ആശ്വാസം... ഏട്ടന്റെയും വിവാഹം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ അധികപ്പറ്റായി തോന്നാൻ തുടങ്ങി... അങ്ങനെയൊരു തോന്നൽ മറ്റാർക്കും ഉണ്ടാവാതിരിക്കാൻ കുടുംബത്തിലെ ഭരണം ഏറ്റെടുത്തു. മറ്റൊരാളെ പ്രണയിക്കാൻ കഴിയില്ല എന്ന പൂർണ്ണവിശ്വാസം ഉള്ളതിനാലാണ് ഇന്നും ഇങ്ങനെ...ഒറ്റയ്ക്ക്..." ബാക്കി പറയാതെ അവർ കരഞ്ഞു പോയി... ബാക്കി എല്ലാവരും അവരുടെ വായിൽ നിന്നും വന്ന വാക്കുകളുടെ ആഘാതത്തിൽ ആയിരുന്നു... ഇങ്ങനെ ഒരു ട്വിസ്റ്റ് ആരും പ്രതീക്ഷിച്ചിരുന്നില്ല... അവസാനം മോഹനാഥൻ തന്നെ എല്ലാവരെയും പിരിച്ചുവിട്ടു... സമയം രാത്രി 10 മണി കഴിഞ്ഞിരുന്നു...ഇതിനക്കുറിച്ച് പിന്നീട് സംസാരിക്കാമെന്ന ധാരണയിലെത്തി എല്ലാരും പിരിഞ്ഞു പോകും നേരം അഭി പീലിയോട് കണ്ണുകൾകൊണ്ട് യാത്ര ചോദിച്ചു...

. നാളെ ഒരു ദിവസം കഴിഞ്ഞാൽ പിന്നെ തന്റേത് മാത്രമായി മാറും എന്ന ബോധ്യം ഉള്ളതിനാൽ അവൻ പോകാമെന്ന തീരുമാനത്തിലെത്തി... അവൾ ചുണ്ട് കൂർപ്പിച്ച് അവന് ഉമ്മ കൊടുത്തു... അവന്റെ ഉള്ളം സന്തോഷത്താൽ തുടികൊട്ടി.. പീലിയിലും വല്ലാത്ത സന്തോഷം ആയിരുന്നു.. സഞ്ജുവും മേനോൻ സാറും ഒരു ബൈക്കിൽ കലാക്ഷേത്രയിലേക്ക് മടങ്ങി... അഭിക്ക് പോവാൻ മനസ്സ് ഉണ്ടായിരുന്നില്ല എന്നിരുന്നാലും പോയല്ലേ പറ്റൂ എന്ന സങ്കടത്തിൽ അവനും അവരുടെ പുറകെ വിട്ടു... മോഹനാഥനും ജാനകിയും അവരുടെ മുറിയിലേക്കും അല്ലിയും അരുണും അവരുടെ മുറിയിലേക്കും അപ്പച്ചി അവരുടെ മുറിയിലേക്കും പീലി മുകളിലേക്കും കയറി.. എല്ലാവരും സന്തോഷത്തോടെ സമാധാനത്തോടെ പുതിയൊരു തുടക്കത്തിലേക്കുള്ള പ്രത്യാശയോടെ നിദ്രയിലേക്കാണ്ടു........... തുടരും......

മുന്നത്തെ പാർട്ടുകൾ വായിക്കാൻ ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...