💙നന്ദനം💙: ഭാഗം 21

രചന: MUFI

ദിനങ്ങൾ ഇല കൊഴിയും പോലെ മാറി മറഞ്ഞു..... തറവാട്ടിൽ എത്തിയിട്ട് ഇപ്പോൾ രണ്ടാഴ്ചകൾ പിന്നിട്ടിരിക്കുന്നു..... ഇതിനിടയിൽ വൃന്ദയും രോഹിത്തേട്ടനും തമ്മിൽ ഉള്ള വിവാഹ നിശ്ചയം കഴിഞ്ഞു..... അത്‌ വലിയൊരു ആശ്വാസം തന്നെ ആയിരുന്നു... ഞാൻ കാരണം പിരിയേണ്ടി വന്നവർ ആണ് അവരുടെ ഒന്നിച്ചേരൽ മറ്റാരേക്കാളും സന്തോഷിക്കുന്നുണ്ട് താൻ...... അതെ പോലെ നടക്കേണ്ടി ഇരുന്ന ഒന്ന് ആയിരുന്നില്ലേ തന്റെയും ആര്യന്റെയും വിവാഹം..... ഇല്ല ഈ ജന്മം ഒരു വിവാഹം നന്ദുവിന്റെ ജീവിതത്തിൽ ഇല്ല..... ഇനിയും ഒരാൾക്കും ഞാൻ കാരണം ഒരു വിഷമവും ഉണ്ടാവാൻ പാടില്ല.... ദേവേട്ടൻ അരുണേട്ടനുമായി സംസാരിച്ചിരുന്നു ഞങ്ങൾ തമ്മിൽ ഉള്ള കല്യാണത്തെ കുറിച്ച്... പക്ഷെ നിക്ക് താല്പര്യം ഇല്ല എന്ന് അറുത്തു മുറിച്ചു പറഞ്ഞു.... പിന്നെ ആരും ഇതേ കുറിച്ച് ചോദിക്കുകയോ പറയുകയോ ചെയ്തില്ല.... അത്‌ വലിയൊരു ആശ്വാസം ആയിരുന്നു..... വിമൽ ഏട്ടന്റെ വിരലുകൾ അനക്കം വന്നത് കൊണ്ട് തന്നെ അരുണേട്ടന്റെ അറിവിൽ ഉള്ള ഒരു ആശ്രമത്തിൽ ആണ് ഇപ്പോൾ.... അവിടെ ചികിത്സക്കായി പോയിട്ട് ഇന്നേക്ക് ഒരാഴ്ച പിന്നിട്ടു..... വിമലേട്ടൻ ചെയ്ത തെറ്റുകൾകുള്ള ശിക്ഷ ഈ കാലം അത്രയും അനുഭവിച്ചു കഴിഞ്ഞു... ഇപ്പോൾ ആ കണ്ണുകൾ പറയാതെ പറയുന്നത് ക്ഷമപണം ആണ്....... ലക്ഷ്മി ചിറ്റ എന്നും വിളിച്ചു സുഖന്വേഷണം നടത്തും...... അരുണേട്ടന്റെ അച്ഛൻ ഇപ്പോൾ കുറച്ചു കൂടെ ഭേദം ആയിട്ടുണ്ട്.....

കമ്പനി കാര്യങ്ങൾ ഒക്കെ ഇവിടെ നിന്നാണ് നോക്കുന്നത്..... വൃന്ദയുടെ കല്യാണം കഴിഞ്ഞാൽ തിരിച്ചു പോവണം ബാംഗ്ലൂർ എന്ന ആ വലിയ നഗരത്തിലോട്ട്..... വല്ല്യമ്മയും വല്യച്ഛനും ഒക്കെ ആശ്രമത്തിൽ ആണ്..... ചികിത്സക്ക് ഒപ്പം അടുത്ത ആളുകളുടെ സ്നേഹത്തോടെ ഉള്ള പരിചരണവും സാനിധ്യവും ഒക്കെ വേണം എന്ന് പറഞ്ഞത് കൊണ്ട് ഇരുവരും അവിടെയാണ്.... ഗീതുവേച്ചി ഇപ്പോൾ ഞാനുമായി നല്ല കൂട്ടാണ്.... പഴയ സ്വഭാവം ഒക്കെ മാറിയിട്ടുണ്ട്.... ഇപ്പോൾ ചേച്ചിക്ക് എവിടെ എങ്കിലും പരുപാടി ഉണ്ടെങ്കിൽ തന്നെയും കൂടെ കൂട്ടാറുണ്ട് കൂട്ടുകാരികളുടെ മുന്നിൽ തന്നെ ചേർത്ത് പിടിച്ചു കൊണ്ട് അനിയത്തി ആണെന്ന് പറയാറുണ്ട്...... അതൊക്കെ ഇത് വരെയും അനുഭവിക്കാത്ത മറ്റെന്തൊക്കെയോ അനുഭൂതി തന്നിൽ നിറക്കുകയാണ്...... പുറത്ത് വണ്ടിയുടെ ശബ്ദം കേൾക്കെയാണ് നന്ദു ചിന്തകളിൽ നിന്നും തിരികെ എത്തിയത്.... ബാൽക്കണിയിൽ നിന്നും നോക്കിയപ്പോൾ കണ്ടു വൃന്ദയെയും അവളുടെ അച്ഛനെയും അമ്മയെയും ചേച്ചിയെയും പിന്നെ ദേവേട്ടനെയും..... കല്യാണം ക്ഷണിക്കാൻ വേണ്ടി വന്നത് ആവും... അതികം ചിന്തിച്ചു നിൽക്കാതെ നന്ദു താഴേക്ക് ഇറങ്ങിയിരുന്നു...... പതിവ് പോലെ പുഞ്ചിരി തൂകി കൊണ്ട് തങ്ങൾക്ക് അരികിലേക്ക് വരുന്നവളെ എല്ലാവരും വാത്സല്യത്തോടെ നോക്കി ഇരുന്നു....

കുറച്ചു സമയം എല്ലാവരോടും നല്ല പോലെ സംസാരിച്ചു..... അവർ മുത്തശ്ശിയും ആയിട്ട് സംസാരത്തിൽ ഏർപ്പെട്ടപ്പോൾ അവരെ ഒന്ന് നോക്കി കൊണ്ട് നന്ദു ഗീതുവിനെയും കൂട്ടി കൊണ്ട് അടുക്കയിലോട്ട് പോയി അവർക്ക് കുടിക്കാൻ ചായ ഉണ്ടാക്കി.... അപ്പോയെക്കും അവരെ തിരഞ്ഞു കൊണ്ട് വൃന്ദ അവിടേക്ക് വന്നിരുന്നു..... മാനസിയും മീനുവും നല്ല സംസാരത്തിൽ ആയിരുന്നു.... അരുൺ ഇല്ലാത്തത് കൊണ്ട് ദേവനും വൃന്ദയുടെ അച്ഛനും അമ്മയും ബാനുമതി അമ്മയും ആയിട്ട് തന്നെ സംസാരിച്ചിരുന്നു..... കല്യാണത്തിന് ദിവസങ്ങൾക്ക് മുന്നേ തന്നെ അവിടെ ഹാജർ വെക്കണം എന്ന് പറഞ്ഞു കൊണ്ട് വൃന്ദയും വീട്ടുകാരും യാത്ര പറഞ്ഞിറങ്ങി.... അരുണിന് ബാംഗ്ലൂരിൽ അത്യാവശ്യം ആയിട്ട് എത്താൻ ഉള്ള കാൾ വന്നതും അരുണും മാനസിയും അവിടേക്ക് പോകുവാൻ ഇറങ്ങി... മോനുസ് നന്ദുവിനെ വിട്ട് പോവാൻ സമ്മതിക്കാതെ വാശി പിടിച്ചു നിന്നു പിന്നെ അവൻ ഉറങ്ങിയതും അവനെയും കൊണ്ടവർ യാത്രയായി.... അവിടെ നന്ദുവും ഗീതുവും ബാനുമതി അമ്മയും മാത്രമായി..... പൂരം കഴിഞ്ഞ പൂരപ്പറമ്പ് പോലെ തോന്നി അവർക്ക് അവിടം... ഇത്രയും ദിവസം മോനുസ് ഒക്കെ ഉള്ളത് കൊണ്ട് തന്നെ ആകെ ഒച്ചപ്പാടും കളിയും ഒക്കെ ആയിരുന്നു......

വൃന്ദയുടെ കല്യാണം കൂടാൻ വരുമെന്ന ഉറല്പിന്മേൽ ആണ് അവർ യാത്രയായത്.... **** വഴികുന്നേരം വെറുതെ ഇരുന്നു ചടച്ചപ്പോൾ നന്ദു തറവാടിന്റെ പിന്നിൽ പരന്നു കിടക്കുന്ന നെൽ പാടത്തേക്ക് ഇറങ്ങി നടന്നു.... കുറച്ചു മുന്നോട്ട് നടന്നപ്പോൾ ആണ് ഒരു പിൻവിളി കേട്ടത്...... നന്ദു എന്നെ കൂടെ വിളിച്ചു കൂടെ ഇങ്ങോട്ട് വരികയാണെങ്കിൽ..... ചുണ്ട് കൂർപ്പിച്ചു കൊണ്ട് പിറകിൽ നിന്ന് കിതപ്പ് അടക്കി കൊണ്ട് ഗീതു നന്ദുവിനോടായി പറഞ്ഞു നിർത്തി..... ഗീതുവേച്ചി വല്ല തിരക്കിലും ആണെങ്കിൽ ശല്യം ചെയ്യണ്ട വിചാരിച്ചു അത് കൊണ്ടാണ് വിളിക്കാതെ പോന്നത്..... ഹ്മ്മ് ആയിക്കോട്ടെ..... എന്ന വാ നടക്കാം..... ആവേശത്തോടെ പറഞ്ഞു കൊണ്ട് മുന്നിൽ കയറി നടക്കുന്നവളെ ഒന്ന് നോക്കി പിന്നിൽ ആയിട്ട് നന്ദുവും നടന്നു...... ഇരുവരെയും തലോടി കൊണ്ട് കുളിർ കാറ്റ് വീശി കൊണ്ടിരുന്നു..... കാറ്റിൽ പാറി കളിക്കുന്ന ചെറു മുടികളെ വകഞ്ഞു പിറകിലാക്കി കൊണ്ട് ഇരുവരും പതിയെ ചുറ്റിലും വീക്ഷിച്ചു കൊണ്ട് മുന്നോട്ട് നടന്നു.... നന്ദുവിന്റെ വലം കയ്യിൽ ഒരു ഡയറിയും പേനയും കൂടെ ഉണ്ടായിരുന്നു..... ഗീതു വന്നപ്പോൾ അവൾ കാണാതെ ഇരിക്കാൻ എന്ന പോലെ ദാവണി തുമ്പിൽ മറച്ചു പിടിച്ചിരുന്നു..... നടത്തതിന് ഇടയിൽ ഗീതുവിൻ ഒരുപാട് കാര്യങ്ങൾ ചോദിക്കാൻ ഉണ്ടായിരുന്നു.... എല്ലാത്തിനും ഒരു മടുപ്പും കൂടാതെ നന്ദു മറുപടി കൊടുത്തു...... കുറച്ചു കൂടെ മുന്നോട്ട് പോയി അവിടെ പാട വരമ്പിൽ ഇരുന്നു.... നന്ദുവിന്റെ മറുവശം തന്നെ ഗീതുവും സ്ഥാനം ഉറപ്പിച്ചു.......

അവിടെ ഇരുന്ന് മുന്നോട്ട് നോക്കുന്നുണ്ടെങ്കിലും നന്ദുവിന്റെ കണ്ണുകളിൽ തെളിഞ്ഞത് വർഷങ്ങൾക്ക് മുന്നേ ഉള്ള മങ്ങൽ ഏൽക്കാത്ത അവളുടെ ഹൃദയത്തിലെ ഉള്ളറകളിൽ ആരും കാണാതെ സൂക്ഷിച്ചു വെച്ച ഒത്തിരി നല്ല കാര്യങ്ങൾ ആയിരുന്നു..... അതിന്റെ ഫലം എന്നോണം അവളുടെ ചുണ്ടുകളിൽ ഇളം പുഞ്ചിരി സ്ഥാനം പിടിച്ചിരുന്നു...... അവളെ സൂക്ഷമം നീരിക്ഷിച്ചു കൊണ്ട് അവൾക്ക് അടുത്തായി ഇരിക്കുന്ന ഗീതുവിനെ നന്ദു ശ്രദ്ധിച്ചില്ല..... നന്ദുട്ടി നീ കയ്യിൽ എന്താ മറച്ചു പിടിക്കുന്നെ..... ഗീതുവിന്റെ ചോദ്യം കേട്ടതും ഞെട്ടി കൊണ്ടവൾ കയ്യിൽ ആയിട്ട് മറച്ചു പിടിച്ച ഡയറി നോക്കി..... അത് അത്‌ പിന്നെ ഗീതുവേച്ചി അത് എന്റെ ഡയറി ആണ് വേറെ ഒന്നുമെല്ല..... നന്ദു ചെറു വിക്കലോട് കൂടെ മറുപടി നൽകി.... അത്‌ പറയാൻ നീ എന്തിനാ നന്ദേ ഇങ്ങനെ കിടന്നു വിക്കുന്നെ.... ഇപ്പോൾ നിന്നെ കാണുമ്പോൾ പണ്ട് പേടിച്ചു അമ്മയുടെ മുന്നിൽ നിൽക്കുന്ന നന്ദയെ പോലെ ഉണ്ട്.... അത്രയും പറഞ്ഞു കൊണ്ട് ഗീതു പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു.... നന്ദുവിന്റെ മുഖഭാവം കണ്ട് കൊണ്ട് അടക്കി പിടിച്ച ചിരി ആയിരുന്നു ........ ഇത് വെറും ഒരു ഡയറി എല്ല ചേച്ചിയെ.... പതിനഞ്ചു കാരിയുടെ ഇടനെഞ്ചിൽ പ്രണയത്തിന്റെ സ്മരണകൾ അടങ്ങിയ ഒന്നാണ്..... ഇതിൽ മുഴുവനും പ്രണയം എന്താണെന്നു അറിയാതെ പൊടി മീശ കാരനെ കാണുമ്പോൾ മാത്രം തുടിക്കുന്ന ഹൃദയത്തിന്റെ കാരണം അന്വേഷിച്ചു നടന്നവൾക്ക് കിട്ടിയ ഉത്തരങ്ങൾ വാക്കുകൾ ആയിട്ട് കുറിച്ചിട്ടത് ആണ്.....

അവിടെ നിന്ന് അങ്ങോട്ട് അവനെ മാത്രം നെഞ്ചിൽ ഇട്ട് നടന്നവളുടെ പരിശുദ്ധമായ പ്രണയം ആണ്...... ഒന്നിനും അകറ്റാൻ പറ്റില്ലെന്ന് വിശ്വസിച്ചു കൊണ്ട് സ്വപ്‌നങ്ങൾ കൊണ്ട് നെയ്തു കൂട്ടിയ കൊട്ടാരം ആണ്...... എന്നാൽ ഒരു സുപ്രഭാതത്തിൽ പളുങ്ക് പാത്രം വീണുടയും പോലെ പൊട്ടി ചിതറിയ പ്രണയം ആണ്..... ഇന്നും ഉണങ്ങാത്ത മുറിവിൽ നിന്നും രക്തം പൊടിയുന്നത് പോലെ ഇതിന്റെ ഉള്ളിൽ കുറിച്ചിട്ട അക്ഷരങ്ങളിൽ നിന്നും ചോര വാർന്നു ഒഴുകുന്നുണ്ട്....... നന്ദുവിൽ നിന്നും കേട്ടതൊക്കെ പുതിയത് ആയിരുന്നു ഗീതുവിൻ..... അവൾ കണ്ണുകൾ വിടർത്തി നന്ദുവിനെ കേൾക്കാൻ എന്ന പോലെ നോക്കി ഇരുന്നു...... ആര്യനെ നിക്ക് ജീവൻ ആയിരുന്നു ചേച്ചിയെ..... ഇപ്പോഴും എന്റെ ഉള്ളിൽ അവനും അവന്റെ കറയില്ലാത്ത പ്രണയവുമാണ്..... ഗീതു നന്ദുവിൽ തന്നെ ശ്രദ്ധ കൊടുത്തു...... ആദ്യമായി ആര്യനെ കാണുന്നത് ഇവിടെ വെച്ചായിരുന്നു..... മുത്തശ്ശന്റെ കൂടെ പണിക്കരെ കാണാൻ പോവുക ആയിരുന്നു..... മറുവശത്തു കാണുന്ന ആ പാലം ഇല്ലേ അവിടെ വെച്ച് മുത്തശ്ശനും ജയശങ്കർ അങ്കിളും (ആര്യന്റെ അച്ഛൻ) നേരിൽ കണ്ട് സംസാരിക്കാൻ തുടങ്ങി.... അപ്പോൾ അങ്കിൾന്റെ കൂടെ ഉണ്ടായിരുന്ന ആ പത്തൊമ്പത് കാരൻ ആയിരുന്നു ആര്യൻ.....

ആദ്യമായി കാണുന്നത് കൊണ്ട് തന്നെ ഹൃദ്യമായി ഒരു പുഞ്ചിരി നൽകി... തിരിച്ചു നിക്കും കിട്ടി ആര്യനിൽ നിന്നും മനോഹരമായ പുഞ്ചിരി..... ആ ഓർമ്മകൾ അവളുടെ കണ്ണുകളിൽ വല്ലാത്തൊരു തിളക്കം കൊണ്ട് വന്നു...... അവിടെ നിന്ന് അങ്ങോട്ട് ഇടെയ്ക്കൊക്കെ കാണുന്ന മുഖങ്ങളിൽ ഒന്നായി ആര്യന്റേതും മാറി.......നേരിൽ കണ്ടാൽ പരസ്പരം നോക്കി ചിരിക്കും....... പക്ഷെ അറിഞ്ഞില്ല ആ ചിരി മനസ്സിൽ ആയത്തിൽ പതിഞ്ഞത്..... പിന്നെ പിന്നെ ആര്യനെ കാണാതിരുന്നാൽ എന്റെ കണ്ണുകൾ അവനെയും തേടി അലയുവാൻ തുടങ്ങി......കുറെ നാളുകൾ കൂടി കണ്ടാൽ അടുത്ത് എത്തിയാൽ ഒക്കെ ഹൃദയം പെരുമ്പറ കൊട്ടാൻ തുടങ്ങി.... എന്ത് കൊണ്ടാണ് ആര്യനെ കാണുമ്പോൾ മാത്രം എന്നിൽ ഈ മാറ്റങ്ങൾ എന്ന് എത്ര ആലോചിച്ചിട്ടും മനസ്സിലാക്കാൻ പറ്റിയില്ല... ഒരിക്കൽ വൃന്ദയുടെ ഒപ്പം ക്ലാസ്സ്‌ വിട്ട് വരുമ്പോൾ ആണ് ആര്യനെ കാണാൻ ഇടയായത്..... പതിവ് പോലെ തന്നെ നോക്കി ചിരിച്ചവൻ ഞാൻ തിരിച്ചു നല്ലൊരു ചിരി തിരികെ നൽകി.... അന്നാണ് വൃന്ദയുടെ ഏട്ടൻ ആണ് ആര്യൻ എന്ന കാര്യം ഞാൻ അറിയുന്നത്..... പ്ലസ് ടു പരീക്ഷ കഴിഞ്ഞു തിരികെ വീട്ടിലോട്ട് വരുമ്പോൾ ആണ് ഈ പാട വരമ്പിൽ ആര്യനെ കണ്ടത്......

പരീക്ഷ തിരക്കിൽ അവൻ എന്ന ഒരാളെ പൂർണമായും മറന്നത് പോലെ ആയിരുന്നു അത് കൊണ്ട് തന്നെ കണ്ടിട്ടില്ല എല്ലെങ്കിൽ താൻ ശ്രദ്ധിച്ചിട്ടില്ല..... പതിവ് പോലെ ആര്യനെ നോക്കി ചിരിച്ചു കൊണ്ട് അവനെ മറികടന്നു മുന്നോട്ട് നടക്കാൻ തുടങ്ങിയതും പിന്നിൽ നിന്നും ആര്യന്റെ വിളി തന്നെ തേടി എത്തിയിരുന്നു..... നന്ദുവിന്റെ മുന്നിൽ അവ തെളിമായോടെ നിറഞ്ഞു നിന്നു...... 'എടൊ നന്ദ ഒന്ന് നിന്നെ എനിക്ക് തന്നോട് ഒരു കാര്യം പറയാൻ ഉണ്ട്......' നടത്താം നിർത്തി തിരിഞ്ഞു നോക്കി എന്തെ എന്ന് ചോദിച്ചു..... 'എനിക്ക് തന്നെ ഇഷ്ടമാടോ.........' പെട്ടെന്ന് അത് കേട്ടപ്പോൾ വല്ലാത്തൊരു അവസ്ഥയിൽ ആയിരുന്നു....... തറഞ്ഞു കൊണ്ട് നിൽക്കാൻ എല്ലാതെ ഒരു മറുപടി പറയാൻ കഴിഞ്ഞില്ല..... 'ആലോചിച്ചു ഒരു മറുപടി പറഞ്ഞാൽ മതി.... ഞാൻ കാത്തിരുന്നോളാം......' അത്രയും പറഞ്ഞു അകന്നു പോകുന്നവനെ നോക്കി എത്ര സമയം അവിടെ നിന്നു എന്ന് അറിയില്ലായിരുന്നു...... തിരിച്ചു വീട്ടിൽ എത്തിയത് എങ്ങനെ ആണെന്ന് പോലും അറിഞ്ഞില്ല..... അത്രയും ആ വാക്കിൽ കുടുങ്ങി കിടക്കുക ആയിരുന്നു...............തുടരും.......

മുന്നത്തെ പാർട്ടുകൾ വായിക്കാൻ ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...