🦋 THE TITALEE OF LOVE🦋: ഭാഗം 73

രചന: സൽവ

 "ഞമ്മൾ വിജാരിച്ച പോലെയല്ല കാര്യങ്ങൾ.. ഹബ്ദയും മിയയും കൂടെ മറച്ചു വെച്ച ആ സത്യം…!! നമ്മളെ ഇത്രയും കാലം വേദനിപ്പിച്ചത് ആ സത്യം ആയിരുന്നു..!! അതെന്താണെന്ന് അറിയാമോ…??" തുടർന്ന് ലക്കി പറഞ്ഞു കാര്യങ്ങൾ കേട്ട് ലൈത്തിന്റെ കണ്ണുകൾ സന്തോഷത്താൽ നിറഞ്ഞു വന്നു… അവൻ അവളെ വാരി പുണർന്നു… "എനിക്കിപ്പോഴും വിശ്വാസം വരുന്നില്ല ലക്കീ.. നമ്മുടെ ഉമ്മ ജീവിച്ചിരിപ്പുണ്ടെന്നോ.." അവൻ നിറഞ്ഞ കണ്ണാലെ ഇടറുന്ന ശബ്ദത്തോടെ അവൾ അതേയെന്ന് തലയാട്ടി.. "എന്നോട് ഹബ്ദ ദീദിയാ പറഞ്ഞത്…" അവൾ ഹബ്ദയെ കാണാൻ പോയപ്പോൾ ഉള്ള കാര്യം ഓർത്തു പറഞ്ഞു.. ---- "ആ സത്യം എന്താണെന്ന് അറിയോ നിനക്ക്… നിന്റെ ഉമ്മ അഥവാ സാജിതാ ലത്തീഫ് ജീവിച്ചിരിപ്പുണ്ട്.. അതായിരുന്നു ഞങ്ങൾ എല്ലാവരിൽ നിന്നും മറച്ചത്.. അവർ ഒരു സ്ഥലത്ത് തടവിൽ ആണ്… ആ തടവറയുള്ള കാടാണ് മിയ തേടിയത്.. അവിടെ എത്താൻ വേണ്ടിയാണ് ഹോത്രി മാണിക്യം തിരിച്ചു വെച്ചത്.. നിനക്കിപ്പോൾ തോന്നുന്നുണ്ടാവും ഞങ്ങൾ ഇതെന്തേ ആരോടും പറയാതിരുന്നു എന്ന്… കാരണം അവിടെ ഇങ്ങനെയുള്ള കണ്ണുള്ള ഒരു സ്ത്രീ ഉണ്ടെന്ന് മാത്രമേ ഞങ്ങള്ക്ക് വിവരം ലഭിച്ചിരുന്നുള്ളു.. അത് ഖിസ്മയല്ലെന്ന് ഉറപ്പാണ്..

എങ്കിൽ പിന്നെ സാജിതയാവും എന്ന് ഞങ്ങൾ ഊഹിച്ചു… ഇത് ഞങ്ങൾ ആരോടെങ്കിലും പറഞ്ഞാൽ അവർ പ്രതീക്ഷ വെക്കും. അഥവാ ഞങ്ങൾ അറിഞ്ഞ വാർത്ത തെറ്റാണെങ്കിലോ എന്ന് കരുതി ആരോടും പറഞ്ഞില്ല..പക്ഷേ ശ്രമം വെടിഞ്ഞില്ല.. അവസാനം ഞങ്ങൾ അവിടെ എത്താൻ ആയപ്പോഴേക്കും മിയ മരണപ്പെട്ടു… അല്ല അവളെ കൊന്നു. പിന്നീയീ സത്യം അറിയുന്ന ഏകയാൾ ഞാൻ ആയിരുന്നു… എന്നെയും ആരെങ്കിലും കൊന്നാലോ എന്ന് ഞാൻ ഭയപ്പെട്ടിരുന്നു…" •°•°•° "നമ്മുടെ ഉമ്മയെ നമുക്ക് കണ്ട് പിടിക്കേണ്ട ഇക്കാ.." "പിന്നല്ലാതെ… നമുക്ക് പോവണം.. വിജയിച്ചവരായി ആ ഉമ്മാന്റെ അടുത്ത്.. ഈ കഥയിലെ നായകനും നായികയും ആയിട്ട് പോവണം…" അവൻ പറഞ്ഞതും അവളിൽ വല്ലാത്തൊരു പുഞ്ചിരി വിരിഞ്ഞു… ആ പച്ച കണ്ണുകൾ തിളങ്ങി.. _____•🦋•_____ "ഖിസ്മാ…" അയാളുടെ വിള കേട്ടതും അവൾ അസ്വസ്ഥതയോടെ മിഴികൾ തുറന്നു… "ഞാൻ ഖിസ്മയല്ല… " അവളുടെ വാക്കുകളിൽ ഒരല്പം ഗൗരവം നിറഞ്ഞിരുന്നോ എന്നയാൾക് തോന്നിയിരുന്നു… അയാൾ ഒന്ന് കൂടെ അവളുടെ മിഴി ഇണകളിലേക്ക് നോക്കി… അതെ ആ കണ്ണുകൾ ഖിസ്മയുടേത് തന്നെയാണെന്ന് അയാൾക് ഉറപ്പായിരുന്നു… "നീ പേടിച്ചിട്ടാണോ എന്നോട് കള്ളം പറയുന്നത്..

നീ ഖിസ്മയാണെന്ന് സത്യം ഞാൻ ആരോടും പറയില്ല.. അതോർത്തു നീ ഭയക്കെണ്ടാ…" അയാൾ പറഞ്ഞു തീരുന്നതിനു മുൻപേ അയാളുടെ ചെവിയിലേൽക് എന്തോ ചിറക് വിടർത്തുന്ന ശബ്ദം കേട്ടിരുന്നു… അയാൾ തന്റെ മുൻപിലേക്ക് നോക്കി.. ചുവന്ന ചിറകുകൾ വിടർത്തി നിൽക്കുന്ന അവളെ കാണെ അയാളിൽ ഭയം ഉടലെടുത്തു… അതിനേക്കാൾ ഏറെ അയാളെ ഭയപ്പെടുത്തിയിരുന്നത് ചുവപ്പ് വ്യാപിച്ചു തുടങ്ങുന്ന ഇരുകണ്ണുകളും വിവിധ നിറങ്ങൾ ആയ അവളുടെ മിഴി ഇണകൾ ആയിരുന്നു.. അവളുടെ മുഖത്ത് സാധാരണ ചുവന്ന റെഗുലകൾക്ക് ഉണ്ടാവുന്നത് പോലെയുള്ള അഹങ്കാരം നിറഞ്ഞ ഭാവമല്ലായിരുന്നു മറിച്ചു ദയനീയതയായിരുന്നു എന്നത് അയാളെ അത്ഭുതപ്പെടുത്തിയിരുന്നു… "ഖിസ്മത് ആരെയും ഭയക്കില്ലെടോ.. ഞാൻ ഖിസ്മയല്ല സാജിതയാണ്…" ഒരു പ്രത്യേക ഭാവത്തോടെ അത്രയും പറഞ്ഞവൾ തന്റെ ചിറകുകൾ തായത്തി കണ്ണുകൾ മുറുകെ അടച്ചു… അയാളെ ഒന്ന് നോക്കിയ ശേഷം അവൾ മുന്നോട്ട് നടന്നു.. കാലിലെ ചങ്ങല തടഞ്ഞു വീയാൻ പോയെങ്കിലും അവളാ അഴുക്ക് പിടിച്ചു ചുവരിൽ പിടിച്ചു താങ്ങി നിന്നു.. മുന്നോട്ട് നടക്കും തോറും കാലിലെ ചങ്ങല കാരണമുള്ള വേദന കൂടി കൂടി വന്നിരുന്നു.. അവൾക്കാ വേദന ഒരു പ്രശ്നമായി തോന്നിയിരുന്നില്ല..

എങ്കിലും അവളുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞിരുന്നു.. മുന്നോട്ട് പാറി വരുന്ന തന്റെ വൃത്തിഹീനമായ മുടിഴിയകളെ ഒതുക്കി വെച്ച ശേഷം അവൾ തന്റെ മുഷിഞ്ഞ സാരി തുമ്പ് കണ്ണ് തുടച്ചു മുഖത്തൊരു ചെറു മന്ദഹാസം വരുത്തി പ്രതീക്ഷയോടെ ഒരു വിടവിലൂടെ കവാടത്തിന്റെ അങ്ങോട്ട് നോക്കി.. അന്നും താൻ പ്രതീക്ഷിക്കുന്ന ആൾകാർ വന്നില്ലെന്ന് കണ്ട് അവളുടെ ചുണ്ടിലെ മന്ദഹാസം മാഞ്ഞു..അവൾ വീണ്ടും നടന്നു തന്റെ സ്ഥാനത് ചെന്നു മുട്ടിൽ മുഖം ചേർത്ത് വെച്ചു ഒരു മൂലയിൽ ചുരുണ്ടു കൂടി.. "നീയെന്താ ഇവിടെ…??" "ഖിസ്മത്തിന്റെ അതെ കണ്ണുകൾ ആയത് കൊണ്ട് അവൾ ആണെന്ന് കരുതി എന്നെ ഇവിടെ കൊണ്ട് വിട്ടു.. എന്റെ ബന്ധക്കാരോട് ഞാൻ മരിച്ചെന്നു പറഞ്ഞു…" അയാളെ ഒന്ന് നോക്കുക പോലും ചെയ്യാതെ പതിഞ്ഞ സ്വരത്തിൽ അവൾ പറഞ്ഞു… അയാൾ കുറച്ചു നേരം അവളെ തന്നെ നോക്കി നിന്നു..മുഷിഞ്ഞ തലമുടിയും നീണ്ട നഖങ്ങളും ആയിരുന്നു അവർക്ക്.. അവരുടെ ശരീരത്തിന്റെ അങ്ങിങായി ആ നഖങ്ങൾ കൊണ്ട് മുറിവ് പറ്റിയ അടയാളമുണ്ടായിരുന്നു.. മെലിഞൊട്ടി അതി ദയനീയമായി കിടക്കുന്ന അവരുടെ കാലുകളിൽ ഒന്നിൽ അതി മനോഹരമായ പാതസരവും മറ്റൊന്നിൽ ഒരു ചങ്ങലയും ഉണ്ടായിരുന്നു..

ഇടക്കിടക്ക് അവർ തന്റെ കുയിഞ്ഞ കണ്ണുകൾ കൊണ്ട് ആ വിടവിലേക്ക് പ്രതീക്ഷയോടെ നോക്കാമായിരുന്നു. ഒരു നിമിഷം ആ കണ്ണുകളിലെ പ്രതീക്ഷ നിലച്ചാലും അടുത്ത നിമിഷം വീണ്ടും അവരിൽ പ്രതീക്ഷ നിറയുമായിരുന്നു.. "ഇങ്ങനെ കാത്തിരിക്കുന്നതെന്തിനാ..??" അയാളുടെ ചോദ്യം കേട്ടതും അവൾ മിഴികൾ ഉയർത്തി അയാളെ നോക്കി.. "എന്റെ ലക്കിയും ലൈത്തും വിജയിച്ചവരായി വരും. അത് വരേ ഞാൻ കാത്തിരിക്കും..!! ഇനി ഞാൻ മരിച്ചാൽ പോലും അവരല്ലാതെ ഒരാളും എന്റെ ശരീരം ഇവിടുന്ന് അനക്കരുത്…" ഒരുതരം അഭിമാനത്തോടെ അതും പറഞ്ഞു കൊണ്ട് സാജിത വീണ്ടും ആ വിടവിലൂടെ പുറത്തേക്ക് നോക്കി… _____•🦋•_____ "നമ്മുടെ ഒക്കെ ബോസ്സ് എന്ന് പറയുന്നവന്റെ മെയിൽ വന്നിരുന്നു.." വിഘ്‌നേഷ് വന്നു പറഞ്ഞതും ഫെർനാന്റസ് മിഴികൾ ഉയർത്തി അവനെ നോക്കി. "എന്താ വിഷയം…??" "To kill fernaantes john..അതായത് നിങ്ങളെ കൊല്ലാൻ…!!" വിഘ്‌നേഷ് പറഞ്ഞതും ഫെർനാന്റസ് ഞെട്ടലോടെ അവനെ നോക്കി.. "നമ്മളെ കൊല്ലാൻ നമ്മളോട് തന്നെയോ..??"

"അതെ.. ഇതെല്ലാം അവൻ അറിഞ്ഞു കൊണ്ട് കളിക്കുന്നതാണ്… അവന് നമ്മളും ആയിട്ട് എന്തോ ശത്രുതയുണ്ട്..പക്ഷേ പിന്നെയെന്തിനാ അവൻ നമ്മളെ ഇങ്ങനെ തീറ്റയിട്ട് പോറ്റുന്നത്.. ഇതിലൂടെ ഒക്കെ അവൻ നമ്മളിലേക്ക് ഉള്ള വരവ് അറിയിക്കുന്ന പോലെയാണ് എനിക്ക് തോന്നുന്നത്…" വിഘ്‌നേഷ് പറഞ്ഞതും ഫെർനാന്റസ് ചിന്തയിൽ ആണ്ടു.. "ആരായിരിക്കും അവൻ… Who is the boss of bosses…??" ____•🦋•_____ "Grace Adam john..!!" അവന്റെ മറുപടി കേട്ട അയാൾ ഭയത്തോടെ മുന്നോട്ട് നോക്കി… "നീയാണോ അത്.. ബോസ്സുകളുടെ ബോസ്സ് എന്ന് അറിയപ്പെടുന്ന ആൾ നീയാണോ.. പക്ഷേ നീയെങ്ങനെ ജീവനോടെ തിരിച്ചു വന്നു.." അവന്റെ ഒന്ന് പച്ചയും മറ്റൊന്ന് നീലയും ആയ മിഴി ഇണകളിലേക്ക് നോക്കി കൊണ്ട് അയാൾ ചോദിച്ചതും അവനിൽ ഒരു ചെറു മന്ദഹാസം വിരിഞ്ഞു.. "ഞാൻ ജനിച്ചപ്പോയെ പുനർജനിച്ചതാ… ആ എനിക്കാണോ രണ്ടാം തവണയും മരണത്തിൽ നിന്ന് രക്ഷപ്പെടാൻ പാടുള്ളത്…??" അവൻ പറഞ്ഞതും. അയാൾ വീണ്ടും അവനെ തന്നെ നോക്കി നിന്നു… "നിന്റെ ഈ വരവിന്റെ ഉദ്ദേശം എന്താ… വില്ലന്മാരുടെ വില്ലൻ എന്നാണ് ആദ്യത്തിൽ നിനക്ക് കൊടുത്ത വർണന.. ഇനിയും അത് തന്നെയാണോ നീ കാഴ്ച വെയ്ക്കാൻ പോവുന്നത്…??"

അയാളുടെ ചോദ്യം കേട്ട അവൻ ഒന്ന് പുഞ്ചിരിച്ചു. "എന്റേത് ആയിരുന്നതിനെ എല്ലാം തിരിച്ചു പിടിക്കാൻ…." ഉറച്ച അവനത് പറയുമ്പോൾ അവന്റെ മനസ്സിൽ അവന്റെ പ്രണയമായിരുന്ന ലക്കിയുടെ മുഖമായിരുന്നു... "ബോസ്സ്.. ആ ഫെർണാനെസിന്റെയും ഗാങ്ങിന്റെയും മറുപടി വന്നു… അവർക്ക് നിങ്ങൾ കൊടുത്ത കോട്ടേഷൻ ചെയ്യാൻ പറ്റില്ലെന്ന്..കൊന്ന് കളയട്ടെ..." ഒരുത്തൻ വന്നു പറഞ്ഞതും അവൻ ഒന്ന് പുരികം ഉയർത്തി.. "വേണ്ടാ..എന്റെ അമ്മ പണ്ട് കോഴിയെ വളർത്തുമായിരുന്നു… ഏത് സമയവും തീറ്റ കൊടുത്തു അവർക്ക് അത്യാവശ്യം നല്ല വണ്ണം വെയ്ക്കയുമ്പോൾ അതെ അമ്മ തന്നെ അവയെ അറക്കുമായിരുന്നു… അത് പോലെ ഞാൻ തീറ്റയിട്ട് പോറ്റുന്ന എന്റെ കോഴികൾ ആണവർ…" ഗൂഢമായൊരു ചിരിയോടെ അവൻ പറഞ്ഞു.. "എന്നിട്ട് അവരെ വെറുതെ വിടുകയാണോ..??" "അല്ലാ… അവയെ അറക്കാനുള്ള യദാർത്ഥ അറവുകാർ ഈ അടുത്ത് തന്നെ അവരുടെ അടുത്തതും…" അതും പറഞ്ഞവൻ കണ്ണിലേക്കു സൺഗ്ലാസ് എടുത്തു വെച്ച് ധരിച്ചിരുന്ന കോട്ട് നേരെയാക്കി മുന്നോട്ട് നടന്നു… "സിംഹം വേട്ടക്കിറങ്ങുന്നു…" കൂടി നിന്നവരിൽ ഒരാൾ മൊഴിഞ്ഞു.. "അല്ലാ.. വർഷം ആറ് കഴിഞ്ഞിട്ടും നീയിപ്പോൾ ആണോ പ്രതികാരം വീട്ടാൻ പോവുന്നത്..

ഇത്രയും കാലം നീ പതുങ്ങിയിരുന്നത് ഭയം കൊണ്ടായിരുന്നോ…" നേരത്തെ കൊണ്ട് വന്ന ആൾ ചോദിച്ചതും അവൾ ചുണ്ടിയുണ്ടായിരുന്ന മന്ദാഹാസത്തോടെ തന്നെ മുന്നോട്ട് നടന്നു… "അവൻ കാത്തിരുന്നതായിരുന്നു.. വിജയിച്ചെന്ന് അവർ കരുതുന്ന നിമിഷം തന്നെ അവരുടെ കഴുത്തറക്കാൻ…!!" അവിടെയുള്ളവരിൽ ഒരാളായിരുന്നു അതിന് മറുപടി പറഞ്ഞിരുന്നത്… അയാളിലും ഒരു പ്രത്യേക ചിരിയായിരുന്നു.. ____•🦋•_____ "ഹോത്രീ മാണിക്യം എവിടെയാണെന്ന് കിട്ടി.. ഇനിയെന്താ പ്ലാൻ..??" ദൗല ലൈതിനോടായി ചോദിച്ചതും അവൻ മറുപടി ഒന്നും പറയാതെ എലയോടൊപ്പം എന്തൊക്കെയോ കളിച്ചോണ്ട് ഇരിക്കായിരുന്നു…അവൻ എലയുടെ ചെവിയിൽ എന്തോ പറഞ്ഞു കൊടുത്തതും എല ദൗലയെ നോക്കി പൊട്ടിച്ചിരിക്കാൻ തുടങ്ങി.. "നീ എന്തിനാടി കുരുട്ടെ എന്നെ നോക്കി ചിരിക്കുന്നു.." ദൗല കണ്ണുരുട്ടി കൊണ്ട് ചോദിച്ചതും എല അൽപ നേരം ചിരി അടക്കി പിടിച്ചെങ്കിലും വീണ്ടും ചിരി തുടങ്ങി.. "ലൈത് പറയാണെ.. മിയുമ്മയെ ലൈത് കല്യാണം ജയിച്ചപ്പോൾ ഇല്ലേ.. മിയുമ്മ ചെറിയ മക്കളെ പോലെയായിരുന്നെന്ന്…" അതും പറഞ്ഞോണ്ട് എല വീണ്ടും ചിരി തുടങ്ങിയതും ദൗല രണ്ടിനെയും നോക്കി കൊഞ്ഞനം കുത്തി ആഹിയുമായി സംസാരിച്ചോണ്ടിരിക്കുന്ന ലക്കിയുടെ അടുത്ത് പോയി..അവളെ കണ്ടതും ലക്കി കാൾ ഡിസ്‌ക്കണക്ട് ചെയ്തു ദൗലയെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചു..

എലയോട് ലക്കിയുടെയും ദുആയുടെയും ചെറുപ്പം പറഞ്ഞു കൊണ്ടിരിക്കുമ്പോൾ ആയിരുന്നു ലൈത്തിന്റെ ഫോൺ റിങ് ചെയ്തത്.. സ്‌ക്രീനിൽ തെളിഞ്ഞു കാണുന്ന പേര് കണ്ട് അവനൊരു നിമിഷം ഞെട്ടി… "ലക്കീ.." അവന്റെ വിളിയിൽ വിറയൽ കലർന്നിരുന്നു.. ലക്കിയും ദൗലയും ഓടി വന്നപ്പോൾ കാണുന്നത് ഇന്നേ വരേ കാണാത്ത അത്രയും ഭയത്തോടെ നിൽക്കുന്ന ലൈതിനെയാണ്.. "എന്താ ഇക്കാ.. എന്തെങ്കിലും പ്രശ്നം…" അവളത് ചോദിച്ചു തീരുന്നതിനു മുൻപേ ലൈത് ഫോൺ ഉയർത്തി കാണിച്ചിരുന്നു… ഫോണിൽ തെളിഞ്ഞു കാണുന്ന ഗ്രേസ് ആദം ജോൺ എന്ന പേരിൽ എല്ലാവരുടെയും കണ്ണുകൾ തറഞ്ഞിരുന്നു.. മൂവരും പരസ്പരം ഒന്ന് നോക്കി.. "ഇക്കാ ആ കാൾ അറ്റൻഡ് ചെയ്യ്.." "വേണ്ടാ.. അവനൊരു തിരിച്ചു വരവുണ്ടെങ്കിൽ നിന്നെ തേടിയാവും.. ആഹി നിന്നെ പ്രണയിച്ചതിന്റെ എത്രയോ ഇരട്ടി അവൻ നിന്നെ പ്രണയിച്ചിരുന്നു… നീ അവനെയും.. അങ്ങനെയുള്ള നീ ഇന്ന് മറ്റൊരുത്തന്റെ ഭാര്യയാണെന്ന് അറിഞ്ഞാൽ ആ നിമിഷം അവൻ എല്ലാവരെയും തീർക്കും.." ലൈത്തിന്റെ ശബ്ദത്തിലെ വിറയലിൽ തന്നെ അവർക്ക് അവനിലെ ഭയം മനസ്സിലാക്കാമായിരുന്നു… ഡൗലയ്ക്ക് വല്ലാത്തൊരു സന്തോഷം ആയിരുന്നു തോന്നിയത്.. തന്റെ ആദം ജീവിച്ചിരിപ്പുണ്ട് എന്നറിഞ്ഞതിൽ.. വീണ്ടും ഫോൺ റിങ് ചെയ്തതും ലക്കി അവന്റെ കൈയ്യിൽ നിന്ന് ഫോൺ പിടിച്ചു വാങ്ങി കാൾ സ്പീക്കറിൽ ഇട്ടു.. "ഹലോ ആരാ …??" വിറയലോടെ ലൈത് ചോദിച്ചു..

"എന്താണിത് ലൈത്..?? നീയെന്നെ മറന്നു പോയോ.. ഞാൻ ആദം.. ഒന്ന് കൂടെ മനസ്സിലാക്കണമെങ്കിൽ ഗ്രേസ് ആദം ജോൺ.." "നീ.. നീ അന്ന് മരിച്ചില്ലായിരുന്നോ..??" "അങ്ങനെയങ്ങ് ഞാൻ പോയാൽ ശെരിയാവില്ലല്ലോ.. ദൈവം എനിക്കൊരു ചാൻസ് കൂടെ തന്നു.." ഗ്രേസ് തുടർന്നു… "എല്ലാവരും പറയുന്നത് പോലെ ഈ കഥയിലെ വില്ലനായിട്ടല്ല ഞാൻ വരാൻ പോവുന്നത്.. നായകൻ ആയിട്ടാണ്… അതിന്റെ നിന്റെ ഒക്കെ സഹായം വേണം.. ഇഫ് യൂ ഡോണ്ട് മൈൻഡ് നാളെ ഒരു ഈവെനിംഗ് ആറ് മണിക്ക് നമുക്ക് ഹൈദരാബാദിൽ വെച്ച് നമുക്ക് മീറ്റ് ചെയ്യാം.. കൂടെ നിന്റെ പെണ്ണ് ഡൗലയെയും കൂടെ കൂട്ടിക്കോ.." അവനത് പറഞ്ഞപ്പോൾ ലക്കിയുടെ കാര്യം പറഞ്ഞില്ലെന്നു കണ്ട് ലൈത് ആശ്വാസത്തോടെ നെഞ്ചത് കൈ വെച്ചു… "നെഞ്ചത് വെച്ച കൈ അങ് തിരിച്ചെടുത്തേക്ക് ലൈതെ.. അവളില്ലെ നിന്റെ അടുത്ത് എന്റെ പെണ്ണ് ലാക്കിയ ത്വലേഹാ.. അവളോട് പറഞ്ഞേക്ക് ഞാൻ അവളുടെ ഓരോ അനക്കവും വീക്ഷിക്കുന്നുണ്ടെന്ന്… ആൻഡ് ഏറ്റവും പെട്ടെന്ന് തന്നെ അവളെ തേടി വരുമെന്നും …" അത്രയും പറഞ്ഞവൻ കാൾ ഡിസ്‌ക്കണക്ട് ചെയ്തപ്പോൾ അവരെല്ലാം ആദ്യം നോക്കിയിരുന്നത് ചുറ്റുമായിരുന്നു.. "അവനെങ്ങനെ ഇവിടെ നടക്കുന്നത് ഒക്കെ അറിഞ്ഞു.." ലക്കി സംശയത്തോടെ ചോദിച്ചു…

"അവനങ്ങനെയാ… എങ്ങനെയാ എന്ത് രൂപത്തിലാ എന്ന് ആർക്കും ഊഹിക്കാൻ പറ്റില്ല.. നമുക്ക് പോവേണ്ട ലക്കീ.. കാര്യം അവൻ എന്റെയും മിയയുടെയും സുഹൃത്തായിരുന്നു.. പക്ഷേ ഇപ്പോൾ എനിക്ക് പേടിയാ.. നീ ഇനിയും എന്നിൽ നിന്ന് അകന്നാലോ.." ലൈത് ആശങ്കയോടെ പറഞ്ഞതും ലക്കി അവനെ ചേർത്ത് നിർത്തി.. "എന്നെയവന് ഒന്നും ചെയ്യാനാവില്ല.. ഞാനെന്റെ ആഹിയുടെ പെണ്ണാ…" അവരെ നോക്കി അത്രയും പറയുമ്പോൾ ലക്കി പലതും മനസ്സിൽ കണക്ക് കൂട്ടിയിരുന്നു…. "അപ്പൊ നമുക്ക് നാളെ അങ്ങോട്ട് പോവാം കൂടെ ജഹനാരാ ആഹി അമൻ അവരെയൊക്കെ കൂട്ടാം.." ലൈത് അത് പറഞ്ഞു കുറച്ചു നേരം കഴിഞ്ഞതും അവർ തിരിച്ചു അവരുടെ വീട്ടിലേക്ക് പോയി. _____•🦋•______ ഡിന്നർ കഴിച്ചോണ്ടിരിക്കുമ്പോൾ എല്ലാം ദൗല നോക്കിയിരുന്നത് ലൈത്തിലേക്ക് തന്നെയായിരുന്നു… ലൈത് ഫുഡ്‌ കഴിച്ചു എഴുന്നേറ്റ് പോയതും അവളും അവന് പിന്നാലെ പോയി.. പതിവ് പോലെ ആകാശത്തേക്ക് നോക്കി നില്കുകയാവും എന്ന് കരുതിയ അവൾക് തെറ്റി.. അവൻ ഫെയർ ഇൻ ലവ് വായിച്ചു കണ്ണ് നിറയ്ക്കുകയായിരുന്നു… "എന്തിനാ ലൈത് സങ്കടം തോന്നുമെങ്കിൽ വീണ്ടും വീണ്ടുമത് വായിക്കുന്നത്…" "ഇതിലെ ഓരോ വരി വായിക്കുമ്പോഴും എനിക്ക് ലഭിക്കുന്നത് ഊർജമാണ്..

എന്റെ പെണ്ണിനേയും കുഞ്ഞിനേയും കൊന്നവരെ പച്ചക്ക് കത്തിക്കാനുള്ള ഊർജം.." അത് പറയുമ്പോൾ അവന്റെ മനസ്സിലേക്ക് ബാർബീ ബോയ് എന്ന് വിളിച്ചു അലാന്റെ പിന്നാലെ ഓടുന്ന അന്മിയയുടെ മുഖം തെളിഞ്ഞു വന്നു.. അവൻ കൈകൾ ഹൃദയത്തോട് ചേർത്തു.. ഇന്നും അവന്റെ കാതുകളിൽ അവളുടെ വിളി മുയങ്ങി കേൾക്കുന്ന പോലെ തോന്നി.. അവൻ കണ്ണുകൾ അടച്ചു… ആ കണ്ണുകളിൽ നിന്ന് ചുടു കണ്ണുനീർ ഒലിച്ചിറങ്ങി.. ഡൗലയ്ക്കും അവന്റെ അവസ്ഥ കണ്ട് വേദന തോന്നിയെങ്കിലും അവൻ അതെല്ലാം മറക്കണം എന്നത് അവളുടെ ആവശ്യമായിരിന്നു .. "ലൈത്.. നിനക്ക് മിയയെ മറന്ന് കൂടെ.. നീയൊന്ന് ആലോചിച്ചു നോകിയെ.. ഞാനും നീയും എലയും ഒക്കെ ചേർന്നാൽ എത്ര മനോഹരമാവും.. നിന്നോട് ഉള്ള പ്രണയം കൊണ്ട് എന്നതിനേക്കാൾ ഉപരി എലയുടെ ഉമ്മയാവാൻ ഉള്ള കൊതി കൊണ്ടാ… നിനക്കറിയാലോ ഞാനൊരിക്കലും ഒരമ്മയാവില്ലെന്ന്.. അന്നത്തെ ആക്‌സിഡന്റിൽ എനിക്ക് അമ്മയാവാനുള്ള കഴിവും നഷ്ടപ്പെട്ടതാണ്.. എങ്കിലും എലയെ കാണുമ്പോൾ ആഗ്രഹിച്ചു പോവാറുണ്ടായിരുന്നു ഇവളെന്റെ മകൾ ആയിരുന്നെങ്കിലെന്ന്… അത് കൊണ്ട് നീ മിയയെ മറക്കണം.." ദൗല അത് പറഞ്ഞു തീരുന്നതിനു മുൻപേ ലൈത് അവളുടെ മുഖത്തടിചി രുന്നു..

അവൾ കണ്ണ് നിറച്ചു അവനെ നോക്കി.. നിറഞ്ഞ അവളുടെ നീല മിഴികൾ കണ്ട് അവന്റെ ഉള്ളമൊന്ന് പിടഞ്ഞെങ്കിലും അടുത്ത നിമിഷം അവൻ അവളെ കുത്തി പിടിച്ചു.. "നിനക്കെന്റെ മുഖത്ത് നോക്കി എന്റെ മിയയെ മറക്കണം എന്ന് പറയാൻ എങ്ങനെ തോന്നി.. ഓർത്തു വെച്ചോ അവളെ മറന്നിട്ടൊരു ജീവിതം ലൈത്തിനില്ല.. ഒരിക്കലും ഉണ്ടാവുകയും ഇല്ലാ…" ദേഷ്യത്തിൽ അതും പറഞ്ഞു കൊണ്ട് അവളുടെ കഴുത്തിൽ നിന്ന് പിടി വിട്ട് നടന്നു പോവുന്ന അവനെ കാണെ അവൾ നിറഞ്ഞ കണ്ണാലെ നിലത്തേക്ക് ഊർന്നു വീണു .. ആ പെണ്ണിന്റെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു വന്നു.. അവൾ ഒരു ഭാര്യയാവണം എന്നതിനേക്കാൾ കൊതിച്ചത് ഒരമ്മയാവണം എന്നായിരുന്നു… പക്ഷേ… അവനിൽ തന്നോടുള്ള പ്രണയം ഒരല്പം പോലുമില്ലാതെ അവന്റെ കൂടെ അവനെ പ്രണയിച്ചു കൊണ്ട് ജീവിക്കുക എന്നത് വേദനയായിരുന്നു.. പുറത്തിറങ്ങിയ അവന്റെ കണ്ണുകളും നിറഞ്ഞു വന്നിരുന്നു..അവനും ചുവരിനോട് ചേർന്ന് നിലത്തേക്ക് ഊർന്നു വീണു… "ലൈത്.. മിയുമ്മ എവിടെയാ….??" എല വന്നു ചോദിച്ചതിന് അവൻ മറുപടി ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല.. അവന്റെ കണ്ണ് നിറഞ്ഞിട്ടാണെന്ന് കണ്ട് അവൾ അവന്റെ കണ്ണുകൾ തുടച്ചു കൊടുത്തു.. "ലൈത് കരഞ്ഞാൽ എലമോൾക്കും ബാർബി ബോയ്ക്കും സങ്കടം ആവില്ലേ…

." തന്റെ കൈയ്യിലുള്ള പാവയെ ചേർത്ത് വെച്ച് പറയുന്ന ആ കുഞ്ഞി പെണ്ണിനെ കാണെ അവന്റെ മനസ്സിലേക്ക് തെളിഞ്ഞു വന്നത് അവന്റെ മിയയുടെ മുഖമായിരുന്നു.. അവൻ അവളെയും ആ പാവയെയും തന്നോട് ചേർത്ത് അവരുടെ നെറുകയിൽ ചുണ്ടുകൾ ചേർത്തു.. അവർ പോലുമറിയാതെ അവരുടെ അരികിൽ ഇരുന്ന് മിയയുടെ ആത്മാവും അവരെ ചേർത്ത് നിർത്തിയിരുന്നു.. അവളുടെ സാന്നിധ്യം തിരിച്ചറിഞ്ഞ പോലെ അവൻ ഞെട്ടി കൊണ്ട് ചുറ്റും നോക്കി… "മിയാ…" അവന്റെ വിളിയാരോ കേൾക്കുന്ന പോലെ അവന് തോന്നി.. ചുറ്റും അവളുടെ ചിരിക്കുന്ന മുഖം തെളിഞ്ഞു വന്നു… അവൻ കണ്ണുകൾ മുറുകെ അടച്ചു.. ____•🦋 കരഞ്ഞു തളർന്ന ദൗല എഴുന്നേറ്റ് കണ്ണാടിക്ക് മുന്നിൽ പോയി നിന്നു.. "എന്നെ അവൻ ഇഷ്ടപ്പെടാൻ ഞാനെന്താ ചെയ്യേണ്ടത്.. ഒരിക്കലും അവന്റെ മിയയാവാൻ എനിക്ക് സാധിക്കില്ല എന്നത് സത്യമാണ്.. പക്ഷേ ഞാനും അവനെ പ്രണയിക്കുന്നില്ലേ.??." അവളുടെ കണ്ണുകൾ വീണ്ടും നിറഞ്ഞു വന്നതും അവൾ കണ്ണുകൾ തുടച്ചു.. അവൾ മിയയുടെയും ലൈത്തിന്റെയും കഥയൊർത്തു…പെട്ടെന്നവൾ എന്തോ കിട്ടിയത് പോലെ കണ്ണാടിയിലേക്ക് നോക്കി.. "നിനക്ക് അവളിൽ അവൾ കഴിഞ്ഞാൽ ഏറ്റവും ഇഷ്ടം അവളുടെ മുഖത്തുള്ള കത്തി കരിഞ്ഞ പാടല്ലായിരുന്നു.. എനിക്കും അത് വന്നാൽ എന്നെയും നീ ഇഷ്ടപ്പെടില്ലെ.." അവൾ തന്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി അത്രയും പറഞ്ഞു കൊണ്ട് ഫോൺ എടുത്തു ആസിഡ് near to മീ എന്നാടിച്ചു..

ഫോണിൽ തെളിഞ്ഞു കാണുന്ന അസിറ്റിക് ആസിഡ് എന്ന പേരിലേക്ക് ഒന്ന് നോക്കിയ ശേഷം അവൾ അടുക്കളയിൽ പോയി വിനെഗർ എടുത്തു മുഖത്ത് തേച്ചു.. "ഇതെന്താ കരിയാതെ.. റിയാക്ഷൻ നടക്കാൻ കുറച്ചു നേരം എടുക്കുമായിരിക്കും.." സ്വയം പറഞ്ഞു കൊണ്ട് അവൾ ലൈത്തിനെ കാണാൻ പുറത്തിറങ്ങി.. "ഹായ് നല്ല ഉപ്പിലിട്ടത്തിന്റെ മണം…" അതും പറഞ്ഞോണ്ട് എല അവൾക് പിന്നാലെ വന്നു.. "എലമോൾക് തരാതെ ഉപ്പിലിട്ടത് തിന്നണോ.." "നീയവിടെ നിൽക്ക് എലാ.. ഞാൻ വന്നിട്ട് നിന്റെ പ്രശ്നത്തിന് പലഹാരം ഉണ്ടാക്കി തരാം…" അതും പറഞ്ഞോണ്ട് ദൗല ലൈത്തിന്റെ റൂമിൽ കയറി ഡോർ അടച്ചു.. അലമാരയിൽ എന്തോ അടക്കി വെച്ച് കൊണ്ടിരുന്ന ലൈത് ശബ്ദം കേട്ട് തിരിഞ്ഞു നോക്കി… "ഇതെന്താ നിന്നെയാകെ വിനെഗറിന്റെ മണം.." അവൻ മൂക്ക് പൊത്തി കൊണ്ട് പറഞ്ഞു.. "ഉയ്യോ.. ഇത് വിനെഗർ അല്ലാ.. അസിറ്റിക് ആസിഡ് ആണ്.. നീ എന്നെ ഇഷ്ടപ്പെടാന്നിട്ട് എനിക്കും മിയേടെ പോലത്തെ കത്തി കരിഞ്ഞ മുഖം ഉണ്ടാവാൻ വേണ്ടി തേച്ചതാ.." അവൾ തുടങ്ങിയപ്പോൾ അവന് ചിരി വന്നെങ്കിലും പിന്നീട് പറഞ്ഞത് കേട്ട് അവനെന്തോ വേദന തോന്നി.. "അതിനാണോ ഇതൊക്കെ ചെയ്തേ…" "ആഹ്.. നിനക്ക് മിയയെ മറന്ന് എന്നെ ഇഷ്ടപ്പെടാൻ പറ്റില്ലെന്ന് പറഞ്ഞിട്ട് അല്ലെ…??" "മിയയെ മറന്ന് നിന്നെ ഇഷ്ടപ്പെടാൻ പറ്റില്ലാ എന്നല്ലേ പറഞ്ഞത്…" അവൻ ചോദിച്ചത് കേട്ട് അവൾ "അങ്ങനെ പറഞ്ഞില്ലേ.." എന്ന് ചോദിച്ചു..

"നോക്ക് ദൗലാ… ഒരിക്കലും എന്റെ മിയയെ എനിക്ക് മറക്കാൻ പറ്റില്ല.. അങ്ങനെ ഞാൻ മറന്നാൽ ആ നിമിഷം എന്റെ ശ്വാസവും നിലചിരിക്കും… അതിന്റെ അർത്ഥം ഞാൻ നിന്നെ പ്രണയിക്കുന്നില്ല എന്നല്ലാ… എന്നോ ഞാൻ പോലുമറിയാതെ നീയെന്റെ മനസ്സിൽ സ്ഥാനം പിടിച്ചു.. പക്ഷേ അത് ഞാൻ എന്റെ മിയയോട് ചെയ്യുന്ന ചതിയല്ലേ എന്ന് കരുതിയിട്ടാ സമ്മതിച്ചു തരാഞ്ഞത്.. പക്ഷേ ഞാൻ വീണ്ടും ചിന്തിച്ചു.. ഇതൊരിക്കലും ഞാൻ അവളോട് ചെയ്യുന്ന ചതിയാവില്ല എന്ന് തോന്നി.. എനിക്കിന്ന് നിന്നോടും മിയയോട് തോന്നിയ ഫീലിംഗ്സ് ഉണ്ട്.. അതോടൊപ്പം മിയയുടെ ഓർമകളും ഉണ്ട്…" അവൻ പറഞ്ഞത് കേട്ട് ആദ്യം അവൾക്കൊന്നും മനസ്സിലായില്ലെങ്കിലും പിന്നീട് എന്തോ കത്തിയ പോലെ അവളവനെ നോക്കി.. "അപ്പോൾ എന്നെ ഇഷ്ടാണോ..??" നിഷ്കളങ്കമായ ചിരിയോടെ അവൾ ചോദിച്ചതും അവൻ കണ്ണിറുക്കി കാണിച്ചു… "എല പറയുമ്പോലെ എനിക്ക് നിന്നോട് ഐ ലവ് യൂ ആ…" അവൻ പറഞ്ഞു തീരുന്നതിനു മുൻപേ അവളവനെ വാരി പുണർന്നു… അവനിലും ഒരു പുഞ്ചിരി വിരിഞ്ഞു.. _____•🦋•_____ "ആഹ് മോളേ.. മോളിപ്പോൾ വന്നതേ ഉള്ളുവോ.. ഉമ്മ മോളേ കാത്തിരിക്കായിരുന്നു.." വീട്ടിൽ കയറിയപ്പോൾ തന്നെ പുഞ്ചിരിയോടെ സാബിറ പറയുന്നത് കേട്ട് ലക്കി ഇതെന്ത് മറിമായം എന്ന കണക്കെ ശംസിയയെ നോക്കി.. "ആഹിക്കയും ലൈതിക്കയും ഇന്ന് ഇവിടെ വന്നിരുന്നു.." ശംസിയ ലക്കി കേൾക്കേ പറഞ്ഞതും അവളിൽ ഒരു പുഞ്ചിരി വിരിഞ്ഞു…

ലക്കി സാബിറയെ നോകിയൊന്ന് ചിരിച്ചു അകത്തു കയറി അവരോട് സംസാരിച്ചു ഫുഡ്‌ കഴിച്ചു.. അവളോട് സ്നേഹത്തിൽ പെരുമാറുന്നത് സാബിറയെ കണ്ട് ഹയാസിനും സന്തോഷം തോന്നിയിരുന്നു… ഭക്ഷണം കഴിച്ച ശേഷം ലക്കി അകത്തു കയറി ലാപ് എടുത്തു ഓരോന്ന് നോക്കി കൊണ്ടിരിക്കുമ്പോൾ ആയിരുന്നു അവളുടെ കണ്ണിൽ പണ്ട് ആഹി തനിക്ക് അയച്ചിരുന്ന മെസ്സേജുകൾ ഉടക്കിയത്.. പുഞ്ചിരിയോടെ അതെല്ലാം വായിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുമ്പോൾ ആയിരുന്നു അവളുടെ കണ്ണിൽ അതുടക്കിയത്… അവൾ ഞെട്ടി കൊണ്ട് ഒന്ന് കൂടെ അതിലേക്ക് നോക്കി… അതെ..അത് അത് തന്നെ… അവൾ എഴുന്നേറ്റ് ഫോൺ എടുത്തു ആഹിയെ വിളിച്ചെങ്കിലും അവൻ കാൾ അറ്റൻഡ് ചെയ്തില്ല.. "ആഹിയെന്നെ ഇത്രയും കാലം ചതിച്ചതായിരുന്നോ..?? പക്ഷേ എന്തിന്…?? ഇതാവുമോ അവൻ എന്നോട് പറഞ്ഞ എനിക്ക് അംഗീകരിക്കാൻ പറ്റാത്ത സത്യം..??അവനെന്നെ കള്ളങ്ങളുടെ കൊട്ടാരം കൊണ്ടല്ലേ സ്വന്തമാക്കിയത്..?? അതിനെല്ലാം അവന് കാരണങ്ങൾ ഉണ്ടാവും.. ഇനിയെന്തായാലും ആരും അറിയാതെ കളി ഞാൻ മാറ്റി കളിക്കും.." ഒരു പ്രത്യേക ചിരിയോടെ അതും പറഞ്ഞവൾ കണ്ണുകൾ അടച്ചു കിടന്ന്… _____•🦋•______ "നീയൊന്ന് ഞാൻ പറയുന്നത് മനസ്സിലാക്ക്..ഞങ്ങൾ പോവുന്ന സ്ഥലത്ത് പോയാൽ നിന്റെ ജീവൻ വരേ ആപത്തിൽ ആവും.. ഞങ്ങൾ തന്നെ ജീവനോടെ തിരിച്ചു വരുമോ എന്നുറപ്പില്ല.." ആഹി പറഞ്ഞതും ദുആ കരച്ചിൽ തുടങ്ങി… ആഹി അവളെയും ലക്കിയെയും ദയനീയ ഭാവത്തിൽ നോക്കി നിന്നു...... തുടരും....

മുന്നത്തെ പാർട്ടുകൾ വായിക്കാൻ ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...