🔥🔥അഗ്നിയായി അവൾ🔥🔥 : ഭാഗം 11

എഴുത്തുകാരി: മിന്നു

മിഴി റൂമിലേക്ക് ഓടി കയറി വാതിലടച്ചു കുറ്റിയിട്ടു. വാതിൽ പാളിയിലേക്ക് നെറ്റി മുട്ടിച്ചു നിന്നു. ഓടി വന്നപ്പോഴുള്ള കിതപ്പിനേക്കാൾ നേരത്തെ തന്റെ വായിൽ നിന്നും വന്ന വാക്കുകളുടെ അർത്ഥം അവൻ മനസ്സിലാക്കി കാണുമോ എന്ന പരിഭ്രമമായിരുന്നു അവളിൽ.. "ശ്ശെ.... എന്തൊക്കെയാ താൻ വിളിച്ചു പറഞ്ഞത്... സൂര്യയ്ക്ക് വല്ലതും മനസ്സിലായി കാണുമോ?? മിത്രയെ പറ്റി ആലോചിച്ചു നിന്നപ്പോൾ തന്നെ അവൻ കയറി വന്നതാ കുഴപ്പമായത്... അത് മാത്രമല്ലല്ലോ ഭർത്താവ് എന്ന അധികാരം കാണിച്ച് അവൻ എന്റെ ദേഹത്ത് തൊട്ടില്ലേ... ജാതകത്തിന്റെ പേരിൽ അമ്മ ഇരുപത്തൊന്ന് ദിവസം അകന്ന് കഴിയണം എന്ന് പറഞ്ഞപ്പോൾ സന്തോഷിച്ചതാ... പക്ഷേ ഇവന്റടുത്ത് അതൊന്നും വില പോകുമെന്ന് തോന്നുന്നില്ല... വല്ലാത്തൊരു സാധനം തന്നെ... എങ്ങനെ ഞാൻ ഇവന്റടുത്ത് പിടിച്ചു നിൽക്കും???? മിഴിയുടെ ശക്തമായ വാക്കുകളിൽ സൂര്യ ഒന്ന് ഞെട്ടിയിരുന്നു. താൻ ഒന്ന് തൊട്ടതിന് എന്തിനാണവൾ ഇത്രയും അസ്വസ്ഥമായതെന്ന് അവന് മനസ്സിലായില്ല... ഇനി അവൾക്ക് തന്നോട് വല്ല ഇഷ്ടക്കേടും??? പക്ഷേ ഞാൻ കൊല്ലാൻ നോക്കി എന്നൊക്കെ എന്തിനാ പറഞ്ഞേ???

ഉത്തരം കിട്ടാത്ത ചോദ്യങ്ങൾ മനസ്സിൽ ഉദിച്ചു വന്നപ്പോൾ എന്തായാലും അവളോട് ഒന്ന് സംസാരിക്കണം എന്നുറച്ച് അവൻ നിലത്ത് നിന്നും എഴുന്നേറ്റു. മിഴി പെട്ടെന്ന് തള്ളിയിട്ടപ്പോൾ നിലത്ത് വീണു പോയിരുന്നു. കൈയിലെ പൊടി തട്ടി എഴുന്നേൽക്കുമ്പോഴാണ് നിലത്ത് ഉരഞ്ഞ് കൈവെള്ളയിലെ തൊലി അടർന്നു മാറിയത് അവൻ ശ്രദ്ധിച്ചത്. ഇത്രയും ദേഷ്യപ്പെട്ടാൻ മാത്രം താൻ എന്ത് അപരാധമാണ് അവളോട് ചെയ്ത്തത്???? ഒന്ന് തൊട്ടതോ??? അവളുടെ ഭർത്താവല്ലേ ഞാൻ??? അവളുടെ കഴുത്തിൽ താലി കെട്ടിയവൻ.... ദേഷ്യമോ സങ്കടമോ അങ്ങനെ എന്തൊക്കെയോ തോന്നി അവന്.. ധൃതിയിൽ മിഴിയുടെ മുറി ലക്ഷ്യം വെച്ച് അവൻ സ്റ്റെപ്പിറങ്ങി. സൂര്യ ഹാളിലേക്ക് വരുമ്പോഴാണ് സുമിത്രയും അങ്ങോട്ടേക്ക് വന്നത്. "ആഹാ.... നീ ഇതുവരെ റെഡിയായില്ലേ??? 9 മണിക്ക് എന്തോ മീറ്റിംഗ് ഉണ്ടെന്ന് മനു വിളിച്ചു പറഞ്ഞിരുന്നു. ചെല്ല്... വേഗം ചെന്ന് റെഡിയായി വാ...." "മ്മം....." ഒന്ന് അമർത്തി മൂളി കൊണ്ട് സൂര്യ വീണ്ടും മിഴിയുടെ മുറിയിലേക്ക് നടന്നു. "സൂര്യ നീ ഇത് എങ്ങോട്ടാ പോണത്... ഞാൻ പറഞ്ഞത് കേട്ടില്ലേ??? ചെന്ന് റെഡിയായി വാ... ഇപ്പോ തന്നെ സമയം വൈകി..." സുമിത്ര യുടെ ശബ്ദം ഉയർന്നു. "അമ്മാ.... എനിക്ക് മിഴിയോട് ഒന്ന് സംസാരിക്കണം അത് കഴിഞ്ഞ് റെഡിയാവാം..." "അവൾ ഇവിടെ തന്നെ ഇല്ലേ സൂര്യാ... വൈകിട്ട് വന്നിട്ടും സംസാരിക്കാമല്ലോ...

നീ ഇപ്പോ ചെന്ന് റെഡിയാവ്... എന്തോ അർജ്ജന്റ് മീറ്റിങ്ങ് ആണെന്ന മനു പറഞ്ഞത്...." "Ooooh... Damn it...." ദേഷ്യത്തോടെ മുന്നിലിരുന്ന കസേര ചവിട്ടി തെറിപ്പിച്ച് സൂര്യ മുകളിലേക്ക് തന്നെ മടങ്ങി പോയി. സുമിത്ര അവനെ തന്നെ കണ്ണ് തുറുപ്പിച്ച് നോക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ശബ്ദം കേട്ട് പുറത്ത് നിന്നും വിശ്വനാഥനും അകത്തേക്ക് വന്നു. 🔥🔥 ഓഫീസിൽ പോവാൻ റെഡിയായി സൂര്യ ഇറങ്ങി വരുമ്പോൾ എല്ലാവരും ബ്രേക്ക് ഫാസ്റ്റ് കഴിക്കാൻ അവനെയും കാത്തിരിക്കുകയായിരുന്നു. അമ്മയോട് ദേഷ്യത്തോടെ മുഖം വീർപ്പിച്ച് നോക്കിയപ്പോഴാണ് ഋതുവും മിഴിയും അടുക്കളയിൽ നിന്നും ഭക്ഷണം എടുത്ത് ടേബിളിൽ കൊണ്ട് വയ്ക്കുന്നത് കണ്ടത്. ഒന്നും മിണ്ടാതെ അവൻ കസേര വലിച്ചിട്ട് ഇരുന്നു. സൂര്യയുടെ മൂഡ് ശരിയല്ലെന്ന് കണ്ടത് കൊണ്ട് ജീവ പിന്നെ സംസാരത്തിന് നിന്നില്ല. അച്ഛനും അമ്മയും സൂര്യയെ തന്നെ നോക്കി ഇരിക്കുന്നത് കണ്ടപ്പോൾ ജീവയ്ക്ക് മനസ്സിലായി അവരോട് എന്തോ പിണക്കത്തിലാണെന്ന്..... ഋതു എല്ലാവർക്കും ഭക്ഷണം വിളമ്പാൻ തുടങ്ങി മിഴിയും അവളോടൊപ്പം കൂടി. എല്ലാവർക്കും വിളമ്പി കഴിഞ്ഞതും ജീവ ഇരുവരെയും പിടിച്ചിരുത്തി. സൂര്യയുടെ തൊട്ടടുത്താണ് ഇരുന്നതെങ്കില്ലും മിഴി അങ്ങോട്ട് നോക്കാനേ പോയില്ല...

ഇതിനിടയിൽ ജീവയുടെ ചളികളും കുസൃതിത്തരങ്ങളും അവിടെ സജീവമായി മുന്നേറി. "മിഴിയ്ക്ക് ഈ ഡ്രസ്സ് നന്നായിട്ട് ചേരണുണ്ട്... നല്ല കളർ..." സൂര്യയെ ഒളികണ്ണിട്ടു നോക്കിയാണ് ജീവ അത് പറഞ്ഞത്. ആട്ടമുണ്ട് ആട്ടമുണ്ട്.... സൂര്യ ചെറുതായി തല ചെരിച്ച് മിഴിയെ അടിമുടി ഒന്ന് നോക്കി. വീർപ്പിച്ചു കെട്ടിയ മുഖം ചെറുതായി ഒന്ന് അയഞ്ഞു തുടങ്ങി. "അതിന് ഇത് ഋതുചേച്ചീടെയാ... ഏട്ടൻ കണ്ടിട്ടില്ലേ.... ചേച്ചി ഇപ്പോ ഇതൊന്നും ഉപയോഗിക്കാറില്ല ന്ന് പറഞ്ഞു തന്നതാ..." പുഞ്ചിരിയോടെ തന്നെയാണ് മിഴി അത് പറഞ്ഞത്. പക്ഷേ അത് കേട്ടതും വായിലേക്ക് എടുത്തു വച്ച ഭക്ഷണം തൊണ്ടകുഴിയിൽ നിന്നും ഇറങ്ങാത്തത് പോലെ തോന്നി സൂര്യയ്ക്ക്. "താനെന്തൊരു ഭർത്താവാണ്... സ്വന്തം ഭാര്യയ്ക്ക് അടിസ്ഥാനമായി വേണ്ട വസ്ത്രം പോലും താൻ അവൾ വാങ്ങി കൊടുത്തിട്ടില്ല... എന്നിട്ടാണ് രാവിലെ ഒരു ഉളുപ്പുമില്ലാതെ അവളെ കെട്ടിപ്പിടിക്കാൻ ഓടി ചെന്നത്...," വല്ലാത്തൊരു ആത്മനിന്ദ തോന്നി സൂര്യയ്ക്ക്.. താൻ ഇവിടെ പന പോലെ നിൽക്കുമ്പോഴാണ് അവൾക്ക് മാറിയുടുക്കാൻ പോലും മറ്റൊരാളുടെ വസ്ത്രത്തിനായി കൈനീട്ടേണ്ടി വന്നത്... അവളുടെ ഒരു ആവശ്യവും കണ്ടറിഞ്ഞ് താൻ ചെയ്തിട്ടില്ല എന്ന് അപ്പോഴാണ് അവന് ബോധ്യമായത്.

കഴുത്തിൽ ഒരു താലി കെട്ടിയത് കൊണ്ട് മാത്രം ഭർത്താവ് ആവില്ലല്ലോ.. അവളെ സ്നേഹിച്ച് പരിഗണിച്ച് പിന്തുണച്ച് അവളുടെ ഒപ്പം നിൽക്കേണ്ടത് തന്റെ ഉത്തരവാദിത്വമാണ്. അതിന്റെ ആദ്യപടിയായി മിഴിയ്ക്ക് ആവശ്യമുള്ള വസ്ത്രങ്ങളും സാധനങ്ങളും വാങ്ങി കൊടുക്കാൻ തന്നെ അവൻ തീരുമാനിച്ചു. "അയ്യോ.... ഞാൻ ആ കാര്യം മറന്നേ പോയി മോളേ... മോൾക്ക് അമ്മയെ ഓർമ്മിപ്പിച്ചൂട്ടായിരുന്നോ???. ഋതു മോളേ നിനക്കെങ്കില്ലും അമ്മയോട് വന്ന് പറഞ്ഞൂട്ടായിരുന്നോ???" സുമിത്ര ഇരുവരോടുമായി പറഞ്ഞു. "മിഴി കുളിക്കാൻ കേറുമ്പോഴാ എന്നോട് വന്നു ചോദിച്ചത്.. അപ്പോ കൈയിലുള്ളത് ഞാൻ എടുത്തു കൊടുത്തു.. പിന്നെ രാവിലത്തെ തിരക്കില് ഞാനതങ്ങ് മറന്ന് പോയി അമ്മേ..." ഋതു പറഞ്ഞു. "സാരമില്ല ഋതൂ... ഞാൻ നിന്നെ കുറ്റപ്പെടുത്തിയതല്ല... ഞാനും ഈ ബഹളത്തിനിടയിൽ ഇതൊന്നും ഓർത്തേയില്ല... മോൾക്ക് അത്യാവശ്യം വേണ്ട ഡ്രസ്സ് ഇന്ന് തന്നെ നമ്മുക്ക് പോയി എടുക്കാം..." സുമിത്ര മിഴിയെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചു "മിഴീ... നീ വേഗം ചെന്ന് റെഡിയായി വാ... എനിക്ക് ഓഫീസിൽ ഒരു മീറ്റിംഗ് ഉണ്ട് അതുകൊണ്ട് നമ്മുക്ക് പെട്ടെന്ന് പോയി വരാം..."

അത്രയും നേരം നിശബ്ദമായിരുന്ന സൂര്യ മിഴിയോട് പറഞ്ഞു. "അതിന് നീ എന്തിനാ വരണത്?? ഞങ്ങള് ഡ്രൈവറെയും കൂടി സമയം പോലെ പോയിട്ട് വന്നോളാം... നീ വേഗം കഴിച്ചിട്ട് ഓഫീസിൽ പോകാൻ നോക്ക്...." സൂര്യയെ തടഞ്ഞ് കൊണ്ട് സുമിത്ര യുടെ ശബ്ദം ഉയർന്നു. സൂര്യയുടെ കണ്ണുകൾ ദേഷ്യത്താൽ കുറുക്കി വന്നു. അവന്റെ ഭാവമാറ്റം നോക്കി നിൽക്കുകയായിരുന്നു വിശ്വനാഥൻ. " അവര് പോയിക്കോട്ടെ സൂര്യാ... സമയമെടുത്ത് നോക്കി വാങ്ങിച്ചോട്ടെ... അല്ലെങ്കിലും പെണ്ണുങ്ങൾക്ക് ഷോപ്പിങ്ങിന് കുറച്ചധികം സമയം വേണം... നീ ഓഫീസിൽ പോയ്ക്കോ ലേറ്റാകണ്ട... അതാ അമ്മ അങ്ങനെ പറഞ്ഞത്..." വിശ്വനാഥൻ സൂര്യയെ അനുനയിപ്പിക്കാൻ ഒരു ശ്രമം നടത്തി. "മിഴീ.... എനിക്ക് നിന്നൊടാ ചോദിക്കാനുള്ളത്... നീ എന്റൊപ്പം വരണുണ്ടോ ഇല്ലയോ???" ചുറ്റുമുള്ള ആരെയും ഗൗനിക്കാതെ മിഴിയുടെ നേരെ തിരിഞ്ഞിരുന്ന് സൂര്യ ചോദിച്ചു. വലിഞ്ഞ് മുറുകിയ അവന്റെ മുഖഭാവം കണ്ടപ്പോൾ തന്നെ മിഴിക്ക് ചെറുതായി ഭയം തോന്നിയിരുന്നു. ചുറ്റുമുള്ള എല്ലാവരുടെയും നോട്ടവും അവളിൽ തന്നെയായിരുന്നു.

അവനോടൊപ്പം ഒറ്റയ്ക്ക് പോവാൻ ഇഷ്ടമില്ലാത്തത് കൊണ്ടും മറ്റുള്ളവരെ വെറുപ്പിക്കണ്ട എന്ന് കരുതിയും മിഴി ഇല്ലെന്ന് തലയാട്ടി. കൈയിലിരുന്ന ചില്ലുഗ്ലാസ്സ് എറിഞ്ഞുടച്ച് കാറ്റ് പോലെയവൻ മുറിയിലേക്ക് പോയി. മിഴി പരിഭ്രമത്തോടെയും പേടിയോടെയും മറ്റുള്ളവരെ നോക്കി. ഇതൊക്കെ കുറേ കണ്ടിട്ടുണ്ട് എന്ന ഭാവമായിരുന്നു എല്ലാവരിലും... "മോള് പേടിക്കണ്ട... അവൻ അങ്ങനെയാ... കാര്യമാക്കേണ്ട..." വിശ്വനാഥൻ അവളെ ആശ്വസിപ്പിക്കാനായി അത്രയും പറഞ്ഞ് ഭക്ഷണം മതിയാക്കി എഴുന്നേറ്റു. പിന്നാലെ സുമിത്രയും... "ദേഷ്യം വന്നാൽ അവൻ വെട്ടുപോത്താ അല്ലെങ്കിൽ പാവം ഒരു പൂച്ചക്കുട്ടിയും... കുറച്ചു സമയം കഴിയുമ്പോ ദേഷ്യം മാറിയാൽ അവൻ താനെ വന്നോളും... ഏട്ടന്റെ മിഴിക്കുട്ടി അതൊന്നും ഓർത്ത് ടെൻഷൻ ആവണ്ടാട്ടോ..." ജീവ അരുമയായി അവളുടെ മുടിയിൽ തലോടി. ജീവയുടെ സംസാരം കേട്ടപ്പോൾ മിഴിയുടെ പേടി കുറച്ചൊന്ന് കുറഞ്ഞു. ഋതു മിഴിയുടെ മൂഡ് ഒന്ന് മാറ്റിയെടുക്കാനായി അവളെ കുത്തിയെഴുന്നേൽപ്പിച്ച് അടുക്കളത്തോട്ടത്തിലേക്ക് കൊണ്ട് പോയി. മുറിയിൽ അങ്ങോട്ടും ഇങ്ങോട്ടും നടക്കുമ്പോഴും സൂര്യയ്ക്ക് അരിശം അടങ്ങുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല. അമ്മ എന്താ ഇങ്ങനെ???

അമ്മയുടെ ചില നേരത്തെ സ്വഭാവം കാണുമ്പോൾ തോന്നും തന്നെയും മിഴിയെയും പരസ്പരം ഒട്ടും അടുക്കാൻ സമ്മതിക്കാത്തത് പോലെ.... ഇനി അമ്മയ്ക്ക് മിഴിയോട് വല്ല വിരോധവും??? അമ്മ ഇനി വല്ലഅമ്മായിയമ്മ പോര് എടുക്കുവാണോ ??? എങ്കിൽ അത് ഇപ്പോൾ തന്നെ തടയിടണം...." കൈ ചുരുട്ടി പിടിച്ച് വാതിൽ വലിച്ചടച്ച് സൂര്യ അച്ഛന്റെയും അമ്മയുടെയും മുറിയിലേക്ക് നടന്നു. ഈ സമയം മുറിയിൽ ഇതേ കാര്യം തന്നെ വിശ്വനാഥനും സുമിത്രയോട് ചോദിക്കുകയായിരുന്നു. "എന്താ സുമീ നിനക്ക്... നീ എന്തിനാ സൂര്യയോട് ഇങ്ങനെ തർക്കിക്കാൻ നിൽക്കുന്നേ... ഇന്നലെ കല്ല്യാണം കഴിഞ്ഞ് വന്നതിനു ശേഷം അവർക്ക് മര്യാദയ്ക്ക് ഒന്ന് സംസാരിക്കാൻ പോലും കഴിഞ്ഞിട്ടില്ല. അതിന്റെയാ അവൻ ഈ കാണിക്കുന്ന ദേഷ്യം... ജ്യോത്സ്യൻ 5 ദിവസം കഴിഞ്ഞ് നല്ല മുഹൂർത്തം ഉണ്ടെന്ന് പറഞ്ഞിട്ടും നീ ഇരുപത്തൊന്ന് ദിവസം കഴിഞ്ഞുള്ള മുഹൂർത്തം മതിയെന്ന് പറഞ്ഞത്... എന്തിന് വേണ്ടിയാ നീ ഇങ്ങനെയൊക്കെ ചെയ്യണത്??? എന്തിനാ നിന്റെയീ കടുംപിടുത്തം??? ഋതു മോളോട് നീ ഇങ്ങനെയൊന്നുമായിരുന്നില്ലല്ലോ... എന്താ നിന്റെ മനസ്സില്???"

വിശ്വനാഥന്റെ ചോദ്യത്തിന് മുന്നിൽ പുഞ്ചിരിയോടെ നിൽക്കുകയായിരുന്നു സുമിത്ര... "വിശ്വേട്ടൻ പറഞ്ഞത് ശരിയാ... സൂര്യയോട് ഞാൻ ഈ കാണിക്കുന്നത് ഒരുതരം കടുംപിടുത്തം തന്നെയാ... അതുപക്ഷേ മിഴി മോളോട് ഉള്ള വിരോധം കൊണ്ട് ഒന്നുമല്ല... സൂര്യയുടെ സ്വഭാവത്തിൽ ഒരു മാറ്റം കൊണ്ട് വരാനാ... എന്നും അവൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നതെന്നും കൺമുന്നിൽ എത്തിച്ചു കൊടുക്കാൻ നമ്മളെല്ലാവരും മുന്നിട്ടറങ്ങാറുണ്ട്.. അതുകൊണ്ട് തന്നെയാ അവന് ദേഷ്യവും വാശിയും എടുത്തുചാട്ടവും ഒക്കെ ഇത്തിരി കൂടുതൽ... വിവാഹകാര്യത്തിലും അവന്റെ ഇഷ്ടം മാത്രമായിരുന്നില്ലേ നമ്മള് നോക്കിയത്... വിവാഹം കുറച്ചു കൂടി കഴിഞ്ഞിട്ട് മതി എന്നായിരുന്നില്ലേ മിഴി മോളുടെ ആവശ്യം... നമ്മളും അത് തന്നെയല്ലേ അവനോട് പറഞ്ഞത്. എന്നിട്ടോ അവന്റെ പിടിവാശി ക്ക് സമ്മതിച്ച് അന്ന് ആ ഹോട്ടലിൽ മോളെ കാണാൻ സമ്മതിച്ചത്. അവിടെ അന്ന് സംഭവിച്ചതിൽ ഒന്നും സൂര്യയല്ല കുറ്റക്കാരൻ എങ്കിലും അവന്റെ എടുത്തുചാട്ടം തന്നെയാണ് അന്ന് അങ്ങനെയൊരു സിറ്റുവേഷൻ അവിടെ ഉണ്ടാക്കിയത്. പലപ്പോഴും മുൻ പിൻ ചിന്തിക്കാതെയാ അവൻ ഓരോ തീരുമാനങ്ങൾ എടുത്ത് കൂട്ടുന്നത്. ഒട്ടും പ്രതീക്ഷിക്കാതെ പെട്ടെന്ന് ഒരു ദിവസം കല്ല്യാണം എന്നൊക്കെ പറഞ്ഞാൽ ഒരു പെൺകുട്ടിക്കും അംഗീകരിക്കാൻ കഴിയുന്നതല്ല.

എന്നിട്ടും മിഴി മോള് അതിന് സമ്മതിച്ചത് അന്ന് അവിടെ അവളുടെ ആത്മാഭിമാനം ചോദ്യം ചെയ്യപ്പെട്ടത് കൊണ്ട് മാത്രമാണ്.... അപ്പോ ആ കുട്ടിക്ക് പുതിയ സാഹചര്യങ്ങളോട് ഇണങ്ങി വരാൻ നമ്മള് കുറച്ചു സമയം കൊടുക്കണം... പ്രത്യേകിച്ചും ആ കുട്ടി ഇതുവരെ ഒരു അനാഥാലയത്തിൽ വളർന്നത് കൊണ്ട് ഇവിടുത്തെ ചിട്ടവട്ടങ്ങളുമായി പൊരുത്തപ്പെടാൻ അവളുടെ ഒപ്പം നമ്മൾ എല്ലാവരും ഉണ്ടെന്ന തോന്നൽ ഉണ്ടാക്കണം... ഈ വീട് അവളുടേതും കൂടിയാണെന്ന ബോധ്യം വരണം.. അതിന് ശേഷം മാത്രമേ ഒരു ഭാര്യയുടെ ഭാരിച്ച ഉത്തരവാദിതങ്ങൾ അവളെ ഏൽപ്പിക്കുന്നത് നന്നായിരിക്കൂ എന്നാ എനിക്ക് തോന്നിയത്... അതുകൊണ്ടാ ഞാൻ തന്നെ മുൻകൈ എടുത്ത് കുറച്ചു ദിവസം അവരെ രണ്ടുപേരെയും രണ്ട് മുറിയിൽ താമസിപ്പിച്ചത്.. " ഒന്ന് മനസ്സിരുത്തി കേട്ടപ്പോൾ സുമിത്ര പറഞ്ഞതിൽ കാര്യമുണ്ടെന്ന് വിശ്വനാഥനും തോന്നി. താൻ സൂര്യയുടെ ഭാഗത്ത് നിന്ന് ചിന്തിച്ചപ്പോൾ സുമിത്ര മിഴിയുടെ ഭാഗത്ത് നിന്നാണ് ചിന്തിച്ചത്. ഒരു പെണ്ണിനെ മനസ്സിലാക്കാൻ മറ്റൊരു പെണ്ണിനെ കഴിയൂ... വിശ്വനാഥൻ പുഞ്ചിരിയോടെ സുമിത്രയെ നോക്കി. "അത് മാത്രമല്ല... സൂര്യയുടെ സ്വഭാവത്തിൽ കുറച്ചു കൂടി ക്ഷമ കൊണ്ട് വരണം... അവന്റെ എടുത്തുചാട്ടവും മുൻകോപവും കാരണം ഒരിക്കൽ ഉണ്ടായ ദുരന്തം മറന്നിട്ടില്ലല്ലോ...

അന്ന് അവൻ കുറച്ച് കൂടി ശ്രദ്ധ കാണിച്ചിരുന്നെങ്കിൽ ആ കുട്ടി മിത്ര അവൾക്ക് അങ്ങനെയൊരു ഗതി ഉണ്ടാവില്ലായിരുന്നു. മിത്രയുടെ കാര്യത്തിൽ സംഭവിച്ച അവന്റെ വിവേകമില്ലായ്മ ഒരിക്കലും മിഴിയുടെ കാര്യത്തിൽ സംഭവിക്കരുത് എന്നെനിക്ക് നിർബന്ധമുണ്ട് വിശ്വേട്ടാ.... ഒരു ജീവിതകാലം മുഴുവൻ അവർ ഒന്നിച്ച് ഉണ്ടാകേണ്ടതാ... അതിന് അവന്റെയീ എടുത്തുചാട്ടവും മുൻശുണ്ഠിയും ഒക്കെ ഒന്ന് മാറ്റിയെടുക്കണം... മിഴി മോളെ കൊണ്ടേ അതിന് പറ്റൂ...." സുമിത്ര പ്രതീക്ഷയോടെ വിശ്വനാഥന്റെ ചുമലിലേക്ക് ചാഞ്ഞിരുന്നു. മുറിക്ക് പുറത്ത് അമ്മയുടെ വാക്കുകൾ കേട്ട് കൊണ്ട് സൂര്യയും നിൽപ്പുണ്ടായിരുന്നു. ഒരു നിമിഷം എങ്കിൽ ഒരു നിമിഷം അമ്മയെ തെറ്റുദ്ധരിച്ചതിൽ... ആ മനസ്സ് കാണാതെ പോയതിന് സൂര്യയ്ക്ക് വല്ലാത്ത കുറ്റബോധം തോന്നി. എന്നാൽ അതിനേക്കാൾ അവനെ വിഷമിപ്പിച്ചത് മിത്രയെ കുറിച്ചുള്ള ഓർമ്മകൾ ആയിരുന്നു. വീണ്ടും പഴയ കാര്യങ്ങൾ ഓരോന്നായി അവന്റെ മനസ്സിലേക്ക് തെളിഞ്ഞു വന്നപ്പോൾ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു ചെന്നിയിൽ വിയർപ്പ് തുള്ളികൾ പൊടിഞ്ഞു.......... തുടരും......

മുന്നത്തെ പാർട്ടുകൾ വായിക്കാൻ ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...