🔥🔥അഗ്നിയായി അവൾ🔥🔥 : ഭാഗം 29

എഴുത്തുകാരി: മിന്നു

"അമ്മേ.... ജീവേട്ടനെ കാണുന്നില്ലല്ലോ... എനിക്ക് പട്ടരുടെ ഹോട്ടലിലെ ഉഴുന്ന് വടയും ഉള്ളിസാമ്പാറും കഴിക്കാൻ തോന്നണൂ ന്ന് പറഞ്ഞപ്പോ വാങ്ങിക്കാൻ പോയതാ.. കാണുന്നില്ലല്ലോ... എത്ര നേരമായി പോയിട്ട്..." ഋതു ജീവയെയും പ്രതീക്ഷിച്ച് കൊണ്ട് വരാന്തയിലൂടെ അങ്ങോട്ടും ഇങ്ങോട്ടും നടക്കുകയാണ്. അപ്പോഴാണ് സുമിത്രാമ്മ അങ്ങോട്ടേക്ക് വന്നത്. ഹോസ്പിറ്റലിൽ പോയവരെ വിളിച്ചിട്ട് ആരും ഫോൺ അറ്റൻഡ് ചെയ്യുന്നില്ല. അതിന്റെ ടെൻഷൻ ഒരു ഭാഗത്ത്. മറുവശത്ത് ഒന്നുമറിയാതെ ജീവയെയും നോക്കി നിൽക്കുന്ന ഗർഭിണിയായ ഋതുവും.. അവളോട് എന്ത് മറുപടി പറയണം എന്നറിയാതെ സുമിത്ര കുഴങ്ങി. എത്ര നേരം ജീവയുടെ ആക്സിഡന്റ് വിവരം തനിക്ക് മറച്ച് വെയ്ക്കാൻ കഴിയും??? പക്ഷേ പെട്ടെന്ന് അറിഞ്ഞാൽ ഋതുവിൻ്റെ പ്രതികരണം എങ്ങനെയാകുമെന്ന് ആലോചിച്ചിട്ട് സുമിത്രാമ്മയ്ക്ക് പേടിയായി. ഋതുവിനെ കൂടുതൽ ടെൻഷൻ അടിക്കുന്നതും നല്ലതല്ല... എത്രയോ നാളായി കാത്തിരുന്ന് കിട്ടിയ കുഞ്ഞാണ്.😓😓😓😓. "അമ്മേടെ മുഖം എന്താ വല്ലാതെ???"

സുമിത്ര യുടെ മുഖത്തെ ടെൻഷനും പരിഭ്രമവും ഋതു ശ്രദ്ധിച്ചിരുന്നു. "അത് മോളേ.... അമ്മയ്ക്ക് എന്തോ വയ്യായ്യ്ക പോലെ.... നമ്മുക്ക് ഒന്ന് ഹോസ്പിറ്റലിൽ പോയാലോ???" എന്താമ്മേ..... എന്താ പറ്റിയേ???"" ഋതു സുമിത്ര യുടെ അടുത്തേക്ക് വന്നു. അറിയില്ല മോളേ... നെഞ്ചില് ചെറിയൊരു വേദന പോലെ.... അമ്മ ഇവിടെ ഇരിക്ക്... ഞാൻ അച്ഛനെ വിളിക്കാം... സുമിത്രയെ കസേരയിൽ പിടിച്ചിരുത്തി ഋതു ഫോൺ എടുക്കാനായി തിരിഞ്ഞു. വേണ്ട മോളെ... അവര് ഒക്കെ ഓഫീസിൽ പോയതല്ലേ... വെറുതെ ടെൻഷൻ അടിപ്പിക്കണ്ട.... അത് ശരിയാ... എന്നാ അമ്മ വാ നമ്മുക്ക് ഹോസ്പിറ്റലിൽ പോയിട്ട് വരാം... മോൾക്ക് എൻ്റെ കൂടെ വരുന്നതില് വിഷമം ഒന്നുല്ലാല്ലോ.... ഇല്ലമ്മേ... എനിക്ക് കുഴപ്പം ഒന്നുമില്ല... അമ്മ വാ... നമ്മുക്ക് വേഗം പോയി വരാം ഡ്രൈവറെ വരുത്തി സുമിത്രാമ്മ ഋതുവിനെയും കൂട്ടി ഹോസ്പിറ്റലിലേക്ക് തിരിച്ചു. കാര്യങ്ങൾ ഋതുവിനെ അറിയിക്കാൻ ഏറ്റവും നല്ല സ്ഥലം ഹോസ്പിറ്റൽ തന്നെയാണ്. അവളുടെ പ്രതികരണം എങ്ങനെ ആയാലും ചുറ്റും ഡോക്ടർമാർ ഉണ്ടാവുമല്ലോ.. ജീവയ്ക്ക് കാര്യമായ പരിക്കുകൾ ഇല്ലെങ്കിൽ അത് അവൾക്ക് നേരിട്ട് കണ്ട് ബോധ്യപ്പെടുകയും ചെയ്യും. സുമിത്ര മനസ്സിൽ കണക്ക് കൂട്ടി. 🔥🔥

"മോനേ... സൂര്യാ... എന്നാലും എങ്ങനെയാ ഈ അപകടം ഉണ്ടായത്???" ICU ന് പുറത്ത് അക്ഷമയോടെ കാത്ത് നിൽക്കുമ്പോൾ വിശ്വനാഥൻ സൂര്യയോട് ചോദിച്ചു. "അറിയില്ല പപ്പാ.... ഞാൻ ഓഫീസിലേക്ക് ഇറങ്ങാൻ തുടങ്ങുമ്പോഴാണ് ജീവേട്ടൻ ഓടിവന്ന് ഇന്ന് എൻറെ കയ്യിൽ നിന്നും കാറിൻറെ കീ വാങ്ങിയത്. ഋതു ചേച്ചിക്ക് അത്യാവശ്യമായി എന്തോ വാങ്ങാൻ ഉണ്ടെന്ന് പറഞ്ഞാ ഏട്ടൻ കാറുമെടുത്ത് പോയത്. അൽപം കഴിഞ്ഞപ്പോ ഒരു ഫോൺ വന്നു. ജങ്ങ്ഷനിൽ എൻ്റെ കാർ ആക്സിഡൻ്റായി ഏട്ടനെ ഹോസ്പിറ്റലിലേക്ക് കൊണ്ട് പോയി ന്ന്. കാറിൻറെ നിയന്ത്രണം നഷ്ടപ്പെട്ട് വഴിയരികിലെ ഒരു മരത്തിൽ ഇടിക്കുകയായിരുന്നു എന്നാ അറിയാൻ കഴിഞ്ഞത്. കൃത്യമായി എന്താ ഏതാ എന്നൊന്നും അറിയില്ലച്ഛാ...." "ജീവ വളരെ ശ്രദ്ധിച്ച് വണ്ടി ഓടിക്കുന്നതാണല്ലോ... അവന് ഇതെന്താ പറ്റിയത് ദൈവമേ.... ഡോക്ടർ ആണെങ്കിൽ കൃത്യമായിട്ട് ഒന്നും പറയുന്നുമില്ല. എനിക്ക് ആകെ പേടിയാവുന്നു സൂര്യ......" വിശ്വനാഥൻ സൂര്യയുടെ കൈയിൽ മുറുകെ പിടിച്ചു. തൻ്റെ കൈക്കുളിലിരുന്ന് അച്ഛൻ്റെ കൈ വിറ കൊള്ളുന്നത് അവൻ അറിയുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ആകെ തളർന്ന് പോകുന്നത് പോലെ... പക്ഷേ പാടില്ല. അച്ഛനും അമ്മയ്ക്കും ഋതു ചേച്ചിക്കും താങ്ങായി നിൽക്കേണ്ടത് ഇപ്പോൾ താനാണ്.

ഏത് വിഷമഘട്ടവും തരണം ചെയ്യാൻ മനസ്സാൽ ഒരുങ്ങി നിൽക്കുകയായിരുന്നു സൂര്യ. ICU വിന് മുന്നിൽ നിരത്തിയിട്ട കസേരകളിൽ ഒന്നിൽ ഇരിക്കുകയായിരുന്നു മിഴി. ജീവേട്ടനാണ് അപകടം പറ്റിയതെന്ന് അറിഞ്ഞപ്പോൾ മുതൽ നെഞ്ചിൽ ഒരു പിടച്ചിൽ. "ആ വീടിന്റെ പടി കയറി ചെന്ന നാൾ തൊട്ട് സ്വന്തം സഹോദരിയായി മാത്രമേ ജീവേട്ടൻ തന്നെ കണ്ടിട്ടുള്ളൂ... എന്നും ചിരിയോടെ നിൽക്കുന്ന ജീവേട്ടനെ ഇങ്ങനെയൊരു അവസ്ഥയിൽ എത്തിച്ചത് താനാണല്ലോ എന്ന് ഓർക്കുന്തോറും മിഴി ക്ക് തല വെട്ടി പുളരുന്നതായി തോന്നി. അറിഞ്ഞ് കൊണ്ടല്ല ദൈവമേ... സൂര്യ മാത്രമായിരുന്നു ന്റെ ലക്ഷ്യം... ജീവേട്ടനെ വേദനിപ്പിക്കണം എന്ന് ഒരിക്കൽ പോലും ചിന്തിച്ചിട്ടില്ല ഞാൻ.... ജീവേട്ടന് ഒരു അപകടവും കൂടാതെ തിരിച്ചു തന്നേക്കണേ..." മിഴി മനമുരുകി പ്രാർത്ഥിച്ചു. അപ്പോഴാണ് സുമിത്രയും ഋതുവും അവിടെ എത്തിയത്. "അമ്മേ.... ദേ... സൂര്യയും അച്ഛനും...." ഋതു അവരെ അവിടെ കണ്ട് അൽഭുതപ്പെട്ടു. "നിങ്ങള് എന്താ അച്ഛാ ഇവിടെ... ആർക്കെങ്കിലും വയ്യാതായോ????" "അത് മോളേ ഞാൻ....."

എന്ത് മറുപടി പറയണമെന്നറിയാതെ വിശ്വനാഥൻ സുമിത്രയെ നോക്കി. എന്തിനാ നീ ഇവളെ ഇങ്ങോട്ട് കൊണ്ട് വന്നത് എന്നതായിരുന്നു ആ നോട്ടത്തിന്റെ അർത്ഥം. സുമിത്ര കണ്ണ് നിറച്ച് കൈ മലർത്തി കാണിച്ചു. തനിക്ക് മറ്റൊന്നും ചെയ്യാനില്ല എന്ന പോലെ. "എന്താ അച്ഛാ... എന്താ നിങ്ങള് ഒന്നും പറയാതെ... എല്ലാവരുടെയും മുഖത്ത് എന്താ ഒരു ടെൻഷൻ പോലെ??? " ഋതുവിന് പരിഭ്രമമായി. "ജീവാംശിൻ്റെ ബന്ധുക്കളെ ഡോക്ടർ കാണണമെന്ന് പറഞ്ഞിട്ടുണ്ടേ...." ICU ൻ്റെ ഡോർ തുറന്ന് നേഴ്സ് പറഞ്ഞു. "ജീ... ജീവേട്ടൻ... ജീവേട്ടന് എന്താ പറ്റിയത് അച്ഛാ... പറയ് അച്ഛാ എൻ്റെ ജീവേട്ടൻ എവിടെ??" ഋതുവിൻ്റെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു തുളുമ്പി. അവൾ ശക്തമായി വിശ്വനാഥനെ പിടിച്ചുലച്ചു. "മോള് പേടിക്കാനൊന്നുമില്ല... ജീവയ്ക്ക് ചെറിയൊരു ആക്സിഡന്റ്. ഇപ്പോ കുഴപ്പമൊന്നുമില്ല... മോള് പേടിക്കാതെ...." വിശ്വനാഥൻ അവളെ സമാധാനിപ്പിക്കാനായി പതിയെ അവളുടെ മുടിയിൽ തലോടി. "ആക്സിഡന്റോ... അയ്യോ... ൻ്റെ ജീവേട്ടൻ..." കേട്ടത് വിശ്വസിക്കാനാവാതെ ഋതുവിൻ്റെ കണ്ണുകൾ മിഴിഞ്ഞു. തലയ്ക്ക് കൈ കൊടുത്ത് മുടിയിഴകൾ പിടിച്ച് വലിച്ചു.

"എൻ്റടുത്ത് ഇപ്പോ വരാന്ന് പറഞ്ഞിട്ട് പോയതല്ലേ... എന്നിട്ട്.... എവിടെ അച്ഛാ എൻ്റെ ജീവേട്ടൻ?? എനിക്ക് കാണണം... എനിക്ക് കാണണം ഏട്ടനെ...." താലിയിൽ മുറുകെ പിടിച്ച് അവൾ വിങ്ങിപ്പൊട്ടി കരയാൻ തുടങ്ങി. "കരയല്ലേ ഏടത്തി.... ഏട്ടന് ഒന്നൂല്ല...." സൂര്യ ഋതുവിനെ ആശ്വസിപ്പിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. "സൂര്യ... എവിടെ ജീവേട്ടൻ... എനിക്ക് ഒന്ന് കാണണം പ്ലീസ്...." അപേക്ഷയോടെ ഋതു സൂര്യയുടെ കൈയ്യിൽ പിടിച്ചു. "കുറച്ചു കഴിഞ്ഞ് ഏട്ടനെ റൂമിലേക്ക് മാറ്റും അപ്പോ കാണണം.. ഏടത്തി വാ... ഇവിടെ ഇരിക്ക്..." സൂര്യയുടെ വാക്കുകൾ കേൾക്കാതെ അവനെ തട്ടി മാറ്റി ഋതു ICU വിൻ്റെ ഡോളറിന് നേരെ നടന്നു. സൂര്യ അവളെ തടഞ്ഞു നിർത്താൻ ശ്രമിക്കുമ്പോഴേക്കും അവൾ ആ ചില്ലുവാതിലിലൂടെ കണ്ടു ഒരുപാട് വയറുകൾക്ക് നടുവിൽ ഓക്സിജൻ മാസ്ക് ധരിച്ച് കിടക്കുന്ന ജീവയെ.... അവൻ്റെ മുറിവുകളിൽ നിന്നും രക്തം ഒപ്പിയെടുക്കുന്ന ഡോക്ടർമാരും നഴ്സുമാരും.... താലിയിലെ പിടി അയഞ്ഞു കണ്ണുകൾ മേലോട്ട് മറിഞ്ഞ് ബോധമറ്റ് അവൾ സൂര്യയുടെ കൈയിലേക്ക് വീണു. അപ്പോഴും അവളുടെ ഇടത് കൈ വയറ്റിൽ ചേർത്ത് വച്ചിരുന്നു. 🔥🔥

ജീവയുടെ വിവരങ്ങൾ അറിയാൻ വേണ്ടി സൂര്യ ഡോക്ടറുടെ മുറിയിൽ ഇരിക്കുകയാണ്. അതേ ഹോസ്പിറ്റലിൽ തന്നെ ഋതുവിനെയും അഡ്മിറ്റ് ചെയ്തു. ബിപിയിലെ വേരിയേഷൻ. അല്ലാതെ വേറെ പ്രശ്നമൊന്നുമില്ല. "See Mr.സൂര്യാ... ജീവയുടെ കണ്ടീഷൻ ഇപ്പോ കുറച്ച് ബെറ്ററാണ്. He will survive.. but... തുറന്ന് പറയുന്നത് കൊണ്ട് മറ്റൊന്നും വിചാരിക്കരുത്. ഇരു കാലുകൾക്കും നല്ല പരിക്കുണ്ട്. ഇനി എഴുന്നേറ്റ് നടക്കാൻ പറ്റുമെന്ന് തോന്നുന്നില്ല...." "ഡോക്ടർ.😨😨😨😨😨......" "I am sorry സൂര്യാ... എനിക്ക് ഒന്നും ചെയ്യാൻ കഴിയില്ല. ഫിസിയോതെറാപ്പിയിലൂടെയോ മറ്റോ ചെറിയ ചില മാറ്റങ്ങൾ കൊണ്ട് വരാൻ ശ്രമിക്കാം... എങ്കിലും അത് വിജയിക്കണമെന്നില്ല. ദൈവത്തോട് നമ്മുക്ക് പ്രാർത്ഥിക്കാം... ഇപ്പോൾ നിങ്ങൾ വേണം എല്ലാവരെയും കാര്യങ്ങളൊക്കെ പറഞ്ഞു മനസ്സിലാക്കാൻ. സെഡേഷൻ്റെ മയക്കം വിട്ട് ഉണർന്നാൽ ജീവയെ മുറിയിലേക്ക് മാറ്റും. കുറച്ചു വേദന ഉണ്ടാക്കും... എഴുന്നേറ്റ് നടക്കാൻ ആവില്ല എന്ന യാഥാർഥ്യത്തെ അയാളെ പറഞ്ഞു മനസ്സിലാക്കണം... നിങ്ങളുടെ എല്ലാവരുടെയും സ്ട്രോങ്ങ് സപ്പോർട്ട് ഉണ്ടെങ്കില്ലേ മുന്നോട്ടുള്ള ജീവിതത്തെ ധൈര്യപൂർവ്വം നേരിട്ടാൻ അയാൾക്ക് കഴിയൂ... Be bold...." ഡോക്ടർ സൂര്യയുടെ ചുമലിൽ തട്ടി ആശ്വസിപ്പിച്ചു.

ഡോക്ടറുടെ ക്യാമ്പിനിൽ നിന്നും പുറത്തേക്ക് ഇറങ്ങുമ്പോൾ സൂര്യയ്ക്ക് മനസ്സ് മൊത്തം ശൂന്യമായത് പോലെ തോന്നി. ചെറുപ്പത്തിൽ താൻ എവിടെയെങ്കിലും തട്ടി വീഴുമ്പോഴേക്കും ഓടി വന്ന് തന്നെ എടുക്കുന്ന ഏട്ടൻ... എന്നും ചിരി കളികളോടെ വീട് മുഴുവൻ ഓടി നടക്കുന്ന ഏട്ടൻ. ആ ഏട്ടൻ ഇനിയുള്ള കാലം വീൽചെയറിൽ.... ആലോചിക്കുമ്പോൾ തന്നെ ഹൃദയം നുറുങ്ങുന്ന വേദന.... അച്ഛനെയും അമ്മയെയും ഋതു ഏടത്തിയെയും എങ്ങനെ ഇതൊക്കെ പറഞ്ഞു മനസ്സിലാക്കുമെന്ന് അവന് ഒരു എത്തും പിടിയും കിട്ടിയില്ല. എന്തായാലും പറഞ്ഞല്ലേ പറ്റൂ. അവസാനം രണ്ടും കൽപ്പിച്ച് അവൻ അച്ഛനോടും അമ്മയോടും കാര്യം പറഞ്ഞു. വിശ്വനാഥൻ മരവിച്ച് ഒരു നിൽപ്പായിരുന്നു. സുമിത്രാമ്മ വാവിട്ട് നിലവിളിച്ചു കരഞ്ഞു. എല്ലാത്തിനും സാക്ഷിയായി കുറ്റബോധത്താൽ നീറുന്ന മനസ്സുമായി തല താഴ്ത്തി നിന്ന് മിഴിയും..... ഋതുവിനോട് ഇത് പറയാനുള്ള ധൈര്യമുണ്ടായിരുന്നില്ല സൂര്യയ്ക്ക്. ഗർഭിണി ആയിരിക്കുന്നത് കൊണ്ടും ജീവയുടെ അവസ്ഥ അവൾ മനസ്സിലാക്കേണ്ടത് കൊണ്ടും ഗൈനക്കോളജിസ്റ്റിൻ്റെ നിർദ്ദേശ പ്രകാരം അവളെ ഒരു കൗൺസിലിംഗിന് വിധേയമാക്കി. ജീവയുടെ ഇപ്പോഴത്തെ അവസ്ഥ ഒക്കെ കൗൺസിലറാണ് അവളെ പറഞ്ഞു മനസ്സിലാക്കിയത്.

ആദ്യം കുറേ കരഞ്ഞ് ബഹളം വച്ചെങ്കിലും കുഞ്ഞിന്റെ കാര്യം പറഞ്ഞപ്പോൾ അവൾ അടങ്ങി. ഇത്തരമൊരു സാഹചര്യത്തിൽ ജീവയ്ക്ക് മാനസികമായി പിന്തുണ നൽകേണ്ടത് അവളുടെ ഉത്തരവാദിത്വമാണെന്ന് പറഞ്ഞു ബോധ്യപ്പെടുത്തി. ജീവയെ ഇതൊക്കെ അറിയിക്കുകയായിരുന്നു അവരുടെ അടുത്ത കടമ്പ. ജീവയെ റൂമിലേക്ക് മാറ്റിയിട്ട് കുറച്ചധികം സമയമായി. ഇതുവരെ ബോധം വീണിട്ടില്ല. ഇരുകാലുകളും പ്ലാസ്റ്ററിട്ടിട്ടുണ്ട്. തലയിലും കൈയിലും ഒക്കെ കെട്ടുകളുണ്ട്. മുഖത്ത് അവിടെയുമിവിടെയുമായി സ്ക്രാച്ചുകളും.... ഋതു ജീവയുടെ കട്ടിലിനോട് ചേർന്നിരിപ്പുണ്ട്. അവൻ്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി നിക്കന്തോറും അവളുടെ കണ്ണുകൾ പെയ്യ്തു കൊണ്ടിരുന്നു. പെണ്ണ് കാണാൻ വന്നപ്പോഴാണ് ആദ്യമായി ജീവേട്ടനെ കാണുന്നത്. കാറിൽ നിന്നും പുഞ്ചിരിയോടെ ഇറങ്ങിയ വരുന്ന ജീവയുടെ ആ സ്റ്റൈലൻ നടത്തവും സൗഹൃദപരമായ പെരുമാറ്റവും തന്നെയാണ് തന്നെ ജീവേട്ടനിലേക്ക് അടുപ്പിച്ചത്. കല്ല്യാണം കഴിഞ്ഞ നാൾ തൊട്ട് എനിക്കെന്റെ എല്ലാമായി മാറുകയായിരുന്നു ജീവേട്ടൻ. നല്ലൊരു ഭർത്താവ്, സുഹൃത്ത്, കാമുകൻ അങ്ങനെയെല്ലാം... തിരക്കുകൾക്കിടയിൽ ഡാഡിയും മമ്മിയും മറന്ന് പോയ ഞാനെന്ന വ്യക്തിയെ ജീവേട്ടന് ജീവനായിരുന്നു.

കുട്ടിക്കാലത്ത് കിട്ടാത്തിരുന്ന സ്നേഹം അതിന്റെ ഇരട്ടിയായി ജീവേട്ടൻ എനിക്ക് നൽകി. ഏതൊരു ഭർത്താവും ഭാര്യയെ സ്നേഹിക്കുന്നതിനേക്കാൾ കൂടുതൽ ജീവേട്ടൻ എന്നെ സ്നേഹിച്ചു. എന്നിലെ കുറവുകളെ പോലും...... തൻ്റെ കണ്ണ് നിറയാത്തിരിക്കാൻ നിഴല് പോലെ ഏട്ടൻ തന്നെ പൊതിഞ്ഞു പിടിച്ചു. അവനോത്തുള്ള ഓരോ സുന്ദരനിമിഷങ്ങളും അവളുടെ മനസ്സിൽ തെളിഞ്ഞു. ചെറിയൊരു ഞെരക്കത്തോടെ ജീവ കണ്ണുകൾ ചിമ്മി തുറന്നു. വേദനയാൽ അവൻ്റെ നെറ്റി ചുളിഞ്ഞു. അടുത്തിരിക്കുന്ന ഋതുവിനെ കണ്ടതും അവൻ ആയാസപ്പെട്ട് ഒന്ന് ചിരിച്ചു. "പേടിച്ച് പോയോ.??? എനിക്ക് ഒന്നൂല്ലെഡാ.. എൻ്റെ ഋതൂസ് ആ കണ്ണൊക്കെ തുടച്ചേ... നമ്മുടെ വാവ ചോദിക്കുട്ടോ എന്തിനാ അമ്മ കരയണേന്ന്.... മ്മം... വേഗം..." ജീവ അവളുടെ കവിളിൽ തലോടി. ജീവയെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ച് അവൾ ആ കണ്ണുനീർ തുടച്ചു നീക്കി. "അമ്മയും അച്ഛനും ഒക്കെ എന്തിനാ ഇങ്ങനെ സങ്കടപ്പെട്ടു നിൽക്കുന്നേ... എനിക്ക് ഒന്നൂല്ല... ചെറുതായിട്ട് ഒന്ന് ശ്രദ്ധ പാളി... അത്രേയുള്ളൂ.. ഈ മുറിവൊക്കെ പെട്ടെന്ന് മാറും ന്നേ...."

എല്ലാവരും മൗനം പാലിച്ചു നിന്നു. മരുന്നിന്റെ സെഡേഷൻ കാരണം അവൻ്റെ കണ്ണുകൾ വീണ്ടും അടഞ്ഞ് പോയി. ഹോസ്പിറ്റലിൽ തന്നെ മറ്റൊരു മുറിയെടുത്ത് ഋതുവിനെ അങ്ങോട്ട് മാറ്റി. ഇൻഫക്ഷൻ വരാൻ ചാൻസ് ഉള്ളത് കൊണ്ട് ജീവ യോടൊപ്പം സൂര്യ മാത്രമായിരുന്നു. രാത്രിയിൽ എപ്പോഴോ സൂര്യയുടെ കണ്ണുകൾ ഒന്ന് ചിമ്മി പോയപ്പോഴാണ് ജീവയുടെ ഉറക്കെയുള്ള കരച്ചിൽ കേട്ടത്. "എന്തുപറ്റി ഏട്ടാ... എന്താ വേദനിക്കുന്നുണ്ടോ??" "ആഹ്........ സൂര്യാ... എൻ്റെ കാല്.... ആഹ്...." ചുണ്ടുകൾ കടിച്ചു പിടിച്ച് അവൻ വേദനയടക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നുണ്ടെങ്കിലും സഹിക്കാവുന്നതിലും അപ്പുറമായിരുന്നു. സൂര്യ വേഗം ചെന്ന് ഡോക്ടറെ വിളിച്ചു കൊണ്ട് വന്നു. ഡോക്ടർ വന്ന് പെയിൻകില്ലർ ഇൻജെക്ഡ് ചെയ്തു. പതിയെ അരയ്ക്കു താഴേക്ക് അവനൊരു മരവിപ്പ് തോന്നി. "ജീവാ... തന്റെ കണ്ടീഷൻ മനസ്സിലാക്കൂ... ഒറ്റയ്ക്ക് എണീക്കാൻ ശ്രമിക്കരുത്... താൻ ചെറുതായി ബലം കൊടുക്കാൻ ശ്രമിച്ചാൽ പോലും ഇപ്പോ അത് താങ്ങാൻ തൻ്റെ ശരീരത്തിന് കഴിയില്ല... So. Be cool... Gradually നമ്മുക്ക് എണീറ്റ് നടക്കാൻ പറ്റുമോ എന്ന് ശ്രമിക്കാം... താനിപ്പോൾ അതൊന്നും ഓർത്ത് ടെൻഷൻ ആവണ്ട..." ഡോക്ടർ വേണ്ട നിർദേശങ്ങൾ കൊടുത്ത് പുറത്തേക്ക് പോയി. "സൂര്യാ... ഡോക്ടർ ഇപ്പോ എന്താ അങ്ങനെ പറഞ്ഞത്??,

എനിക്ക്... എനിക്കിനി എണീറ്റ് നടക്കാൻ പറ്റില്ലേ😨😨??" "അത് ഏട്ടാ... ഇപ്പോ അതൊന്നും ഓർക്കണ്ട... മുറിവുകൾ ഒക്കെ ഭേദമാകുമ്പോ ഒക്കെ ശരിയാവും...." സൂര്യ വേഗം വിഷയം മാറ്റാൻ നോക്കി. "സൂര്യാ... നീ ഇത് പറയ്.. എനിക്ക് ഇനി നടക്കാൻ പറ്റില്ലേ..." "അറിയില്ല ഏട്ടാ... എനിക്കറിയില്ല... ഡോക്ടർ എന്തൊക്കെയോ പറയുന്നു... പക്ഷേ എനിക്കുറപ്പുണ്ട് എൻ്റെ ഏട്ടൻ എണീക്കും.. പണ്ടത്തേത്ത് പോലെ എഴുന്നേറ്റു നടക്കും... കുറച്ചു സമയം എടുത്തായാലും ഏട്ടനെ കൊണ്ട് അതിന് സാധിക്കും... എനിക്ക് ഉറപ്പുണ്ട്...." സൂര്യ ജീവയുടെ അടുത്ത് മുട്ട് കുത്തി ഇരുന്ന് അവൻ്റെ ഇരുകൈകളും കൂട്ടി പിടിച്ചു. പെട്ടെന്ന് അങ്ങനെയൊന്ന് ഉൾക്കൊള്ളാൻ ജീവയ്ക്ക് കഴിഞ്ഞില്ല. അരയ്ക്കു കീഴ്പ്പോട്ടുള്ള മരവിപ്പ് തൻ്റെ മനസ്സിലും പടർന്നത് പോലെ.... ഇതുവരെ കണ്ട ഒരായിരം സ്വപ്നങ്ങൾ മാഞ്ഞു പോയത് പോലെ... കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞില്ല. കരയാൻ പോലും മറന്നു പോയി. പിന്നീടുള്ള രണ്ട് ദിവസം ജീവ ആരോടും ഒന്നും സംസാരിച്ചില്ല. അസഹനീയമായ വേദന വരുമ്പോൾ മാത്രം അവനിൽ നിന്നും ചില ശബ്ദങ്ങൾ. അവൻ്റെയീ മാറ്റം ഏറ്റവും കൂടുതൽ വേദനിപ്പിച്ചത് ഋതുവിനെയാണ്.

നിരാശ നിറഞ്ഞ അവൻ്റെ രൂപം അവളെ കുത്തി നോവിച്ചു. ഇനിയും ഇത് തുടർന്നാൽ ശരിയാവില്ലെന്ന് തോന്നിയപ്പോൾ ഋതു അവൻ്റെ അടുക്കലേക്ക് ചെന്നു. അവൻ്റെ ഇരുകൈകളും എടുത്ത് അവളുടെ വയറ്റിലേക്ക് ചേർത്ത് വച്ചു. "എനിക്ക് വേണം ജീവേട്ടനെ... നമ്മുടെ കുഞ്ഞിനും... ഇനിയുമിങ്ങനെ മിണ്ടാതിരിക്കല്ലേ... എന്നെ കൊണ്ട് പറ്റണില്ല... ഇങ്ങനെ കടിച്ച് പിടിച്ച് നിൽക്കാൻ....." ഋതു പൊട്ടി കരഞ്ഞ് കൊണ്ട് അവന്റെ മാറിലേക്ക് വീണു. ചെന്നിയിലൂടെ ഒഴുകിയിറങ്ങിയ കണ്ണുനീരിനൊപ്പം അവൻ തൻ്റെ വിഷമങ്ങളും ഒഴുകി വിട്ടു. ഇരുകൈകൾ കൊണ്ടും അവൻ അവളെ പൊതിഞ്ഞു പിടിച്ചു. "എനിക്ക് ജീവിക്കണം ഋതൂ... നിനക്കും എൻ്റെ കുഞ്ഞിനുമൊപ്പം....." കണ്ണുനീരിൽ കുതിർന്നതെങ്കില്ലും ഭാവി ജീവിതത്തെ പറ്റി ഒരു പ്രതീക്ഷ ഉണ്ടായി അവനിൽ. തനിക്ക് താങ്ങാവാൻ സ്വന്തം കുടുംബം മുഴുവൻ കൂടെയുള്ളപ്പോൾ തളർന്നിരിക്കേണ്ട ആവശ്യമില്ലെന്ന് അവൻ സ്വയം മനസ്സിനെ പറഞ്ഞു പഠിപ്പിച്ചു. പതിയെ അവർ എല്ലാവരും യാഥാർത്ഥ്യത്തോട് പൊരുത്തപ്പെട്ടു....... തുടരും......

മുന്നത്തെ പാർട്ടുകൾ വായിക്കാൻ ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...