🔥🔥അഗ്നിയായി അവൾ🔥🔥 : ഭാഗം 30

എഴുത്തുകാരി: മിന്നു

നീണ്ട രണ്ടാഴ്ചത്തെ ആശുപത്രി വാസം അവസാനിപ്പിച്ചു കൊണ്ട് ഇന്ന് ജീവ വീട്ടിലേക്ക് മടങ്ങി എത്തുകയാണ്. തനിക്ക് ഇനി നടക്കാൻ പറ്റില്ല എന്ന യാഥാർത്ഥ്യം ഉൾകൊണ്ടത് കൊണ്ട് തന്നെ തൻ്റെ വിഷമം പുറത്ത് കാണിക്കാതിരിക്കാൻ ജീവ ശ്രമിച്ചിരുന്നു. പണ്ടത്തേത് പോലെ ചിരിച്ചു കളിച്ചു സംസാരിച്ചു നിൽക്കും.. ഉള്ളിലൊരു വേദന ഉണ്ടെങ്കിലും ജീവയുടെ ചിരിച്ച മുഖം കാണുമ്പോൾ ഋതുവിൻ്റെ മാനസിക പിരിമുറുക്കവും കുറഞ്ഞു വന്നു. കൈയിലെയും തലയിലെയും കെട്ട് അഴിച്ചു മാറ്റി ചെറിയ ബാൻഡേജ് ആയി. ശരീരത്തിൽ അവിടെവിടെയായി ചെറിയ മുറിപ്പാടുകൾ അപ്പോഴും ബാക്കി നിന്നു. മനസ്സിലും,.. ജീവയ്ക്കായി ഒരു ഓട്ടോമാറ്റിക് വീൽചെയർ വാങ്ങിച്ച് വച്ചിരുന്നു. സ്റ്റെപ്പ് കയറാൻ മാത്രമേ ഇപ്പോ പ്രശ്നമുള്ളൂ. സൂര്യ യാണ് ജീവയെ എടുത്ത് കാറിൽ കയറ്റിയത്. വീട്ടിലേക്കുള്ള യാത്രയിൽ ഋതുവിൻ്റെ ചുമലിൽ ചാരി ഇരുന്നു അവൻ. മുറ്റത്ത് കാർ വന്ന് നിന്നതും സുമിത്രയും മിഴിയും വിശ്വനാഥനും പുറത്തേക്ക് ഇറങ്ങി വന്നു. സൂര്യയുടെ കൈയിലിരുന്ന് അവൻ എല്ലാവരെയും നോക്കി ചിരിച്ചു. സൂര്യ ജീവയെ നേരെ അവർക്കായി ഒരുക്കിയ താഴത്തെ മുറിയിലേക്കാണ് കൊണ്ട് പോയത്. ജീവ ആ ബെഡ്റൂം ചുറ്റും ഒന്ന് നോക്കി. ഋതു ഗർഭിണി ആണെന്ന് അറിഞ്ഞപ്പോൾ തന്നെ ഇങ്ങോട്ട് മാറിയതാണ്.

പക്ഷേ ഇപ്പോ തനിക്ക് വിൽചെയറിൽ കയറാനും ഇറങ്ങാനുമുള്ള എളുപ്പത്തിന് അതിന് കണക്കായ ഉയരം കുറഞ്ഞ ബെഡാണ്. ബെഡിനടുത്ത് തന്നെ കൈയെത്തുന്ന ദൂരത്ത് ഒരു ടേബിളും. തനിക്ക് ആവശ്യമുള്ളതൊക്കെ അവിടെ സെറ്റ് ചെയ്തു വച്ചിട്ടുണ്ട്. താനൊരു രോഗിയല്ലെന്ന് മനസ്സിനെ പറഞ്ഞു പഠിപ്പിക്കാൻ ശ്രമിക്കുമ്പോഴും സാഹചര്യങ്ങളും ആളുകളും താൻ എന്താണെന്ന് ഓർമ്മപെട്ടുത്തുന്നു. ആശുപത്രി ദിനങ്ങളിൽ തനിക്ക് ഏറ്റവും മടുപ്പ് അനുഭവപ്പെട്ടതും മറ്റുള്ളവരുടെ സഹതാപം നിറഞ്ഞ നോട്ടത്തോട് ആയിരുന്നു. തന്നെ നോക്കാൻ ഒരു ഹോംനേഴ്സിനെ നിർത്താം എന്ന് അച്ഛൻ പറഞ്ഞപ്പോഴും ശക്തമായി എതിർത്തു. "ഞാനൊരു കിടപ്പ് രോഗി അല്ല... എൻ്റെ കാലുകൾക്ക് മാത്രമേ തളർച്ച ബാധിച്ചിട്ടുള്ളൂ കൈക്ക് ഒരു കുഴപ്പവുമില്ല. എൻ്റെ കാര്യങ്ങളൊക്കെ എനിക്ക് സ്വയം ചെയ്യാൻ കഴിയും. ചെറിയ രീതിയിൽ നിങ്ങളുടെ ആരുടെയെങ്കിലും ഒരു ഹെൽപ്പ് വേണമെന്ന് മാത്രം... അതിന് നിങ്ങൾക്ക് ആർക്കും പറ്റില്ലെങ്കിൽ മാത്രം ഒരു ഹോം നേഴ്സിനെ നിർത്താം....." അന്ന് വാശിയോടെ ദേഷ്യത്തോടെ അത് പറഞ്ഞത് കൊണ്ടാകാം പിന്നീട് ആരും അങ്ങനെയൊരു ആവശ്യം പറഞ്ഞില്ല. റൂമിൽ ഋതുവിൻ്റെയും ജീവയുടെയും വിവാഹ ഫോട്ടോ തൂക്കിയിരുന്നു.

തൻ്റെ നഷ്ടപ്പെട്ട ആ സുവർണ്ണ കാലം ഓർമ്മ വന്നപ്പോൾ പ്ലാസ്റ്ററിൽ പൊതിഞ്ഞു വച്ച കാലുകളെ പതിയെ തലോടി. "ഋതൂ... നിൽക്കെഡീ അവിടെ.... ദേ... എന്നെയിട്ട് ഓടിക്കല്ലേ... നിന്നെ ഇന്ന് ഞാൻ..." റോമാൻസിക്കാൻ ചെന്നപ്പോൾ വഴുതി മാറിയ ഋതുവിന് പിന്നാലെ ഓടി നടന്നിരുന്ന താൻ. ചുമ്മാ ഇരിക്കുന്ന സൂര്യയെ ദേഷ്യം പിടിപ്പിക്കാൻ അങ്ങോട്ട് കയറി ചൊറിഞ്ഞ് അവസാനം കിട്ടുന്നതെല്ലാം അന്തസ്സായി വാങ്ങിച്ച് കൂട്ടുന്ന തൻ്റെ കൗമാരം സ്കൂളിൽ ഓട്ടത്തിലും ചാട്ടത്തിലും സമ്മാനങ്ങൾ വാരിക്കൂട്ടി വൈകിട്ട് ആ വിശേഷം വന്ന് പറയുമ്പോൾ അമ്മയുടെയും അച്ഛന്റെയും മുഖത്ത് തെളിയുന്ന അഭിമാനം... അങ്ങനെയങ്ങനെ നൂറായിരം ഓർമ്മകൾ തന്നെ വേദനിപ്പിക്കാനായി മനസ്സിൽ തെളിയുമ്പോൾ കണ്ണുകൾ ഇറുക്കി അടച്ചു. എന്നിട്ടും വീണ്ടും ആ ഓർമ്മകൾ കൂടുതൽ മിഴിവോടെ തെളിഞ്ഞു വന്നു. എന്തൊക്കെയോ ഓർമ്മിച്ച് കണ്ണിന് കുറുകെ കൈ ചേർത്ത് ഹെഡ്ബോർഡിൽ ചാരി ഇരിക്കുകയായിരുന്നു ജീവ. "നമ്മുക്ക് മേലൊക്കെ ഒന്ന് തുടയ്ക്കാം.... രണ്ട് ദിവസം കൂടി കഴിഞ്ഞിട്ട് കുളിക്കാം. മുറിവൊക്കെ ഒന്ന് ശരിക്ക് കരിയട്ടെ...." തൊട്ടടുത്ത് ഋതുവിൻ്റെ ശബ്ദം കേട്ടപ്പോഴാണ് ജീവ കണ്ണിന് മുകളിൽ നിന്ന് കൈ മാറ്റിയത്. കുളി കഴിഞ്ഞ് വന്നതാണെന്ന് തോന്നുന്നു.

അലസമായി വാരി ചുറ്റിയ ഒരു കോട്ടൺ സാരിയാണ് അവളുടെ വേഷം. ഈറൻ മുടി തോർത്തിൽ പൊതിഞ്ഞു കെട്ടിയിരിക്കുന്നു. ജീവയുടെ ഷർട്ടിന്റെ ബട്ടൻസ് ഓരോന്നായി അഴിച്ച് അവൾ അത് അഴിച്ചു മാറ്റി. ജീവ അവളെ തന്നെ നോക്കുകയായിരുന്നു. "ഇത്രയും ദിവസം ഒരു പരാതിയും പറയാതെ തൻ്റെ കൂടെ നിന്നവൾ. തൻ്റെ പാതി. സ്നേഹവും പരിചരണവും അവൾക്ക് ഏറ്റവും അത്യാവശ്യമുള്ള ഘട്ടത്തിൽ താൻ അവളെ കഷ്ടപ്പെട്ടുത്തുകയാണോ എന്നൊരു ചോദ്യം അവൻ്റെ മനസ്സിൽ ഉണർന്നു. "മ്മം... എന്താ ഈ നോക്കണേ...." ചെറുചൂടുവെള്ളത്തിൽ മുക്കിയ കോട്ടൺ തുണി കൊണ്ട് അവൻ്റെ കഴുത്തടി ഒപ്പിയെടുക്കുന്നതിനിടയിൽ അവൾ ചോദിച്ചു. "മ്മംഹും... ഒന്നൂല്ല. ഞാൻ വല്ലാണ്ട് കഷ്ടപ്പെട്ടുതുന്നുണ്ടല്ലേ നിന്നെ???" ജീവയുടെ സ്വരം ചിലമ്പിച്ചു. "കേട്ടോ വാവേ.. നിന്റെ അച്ഛൻ ചോദിക്കണത്.. അച്ഛൻ നമ്മളെ കഷ്ടപ്പെട്ടുതുവാണെന്ന്. ആണോ ഡാ ചക്കരേ... അച്ഛേടെ കൂടെ നിൽക്കാനല്ലേ, അമ്മയ്ക്ക് ഇങ്ങനെ ഓരോന്ന് ചെയ്തു കൊടുക്കാൻ വേണ്ടിയിട്ടല്ലേ നമ്മള് ചെറിയച്ഛനെ കൊണ്ട് പറയിപ്പിച്ച് പെട്ടെന്ന് വീട്ടിലേക്ക് പോന്നത്. എന്നിട്ടിപ്പോ അച്ഛ ചോദിക്കണത് കേട്ടില്ലേ....." അവൻ്റെ ദേഹം തുടയ്ക്കുന്നതിനിടയിൽ ജീവയുടെ ചോദ്യത്തിനുള്ള മറുപടി കുഞ്ഞിനോട് എന്ന പോലെ അവൾ പരിഭവം പറഞ്ഞു.

സന്തോഷം കൊണ്ട് ജീവയ്ക്ക് കണ്ണ് നിറഞ്ഞു പോയി. അവൻ അവളുടെ ഇടുപ്പിൽ ചുറ്റിപ്പിടിച്ച് തന്നോട് അടുപ്പിച്ചു. "ൻ്റെ കുഞ്ഞിനോട് ഇപ്പഴേ ഇങ്ങനെ ൻ്റെ കുറ്റം പറയാതെ ഡീ.... അച്ഛ ചുമ്മാ പറഞ്ഞതാട്ടോ വാവേ... അച്ഛേടെ മുത്ത് മണിക്ക് നോവും ന്ന് കരുതിയിട്ടല്ലേ അച്ഛ ചോദിച്ചത്...." അവൻ അവളുടെ വയറ്റിൽ മുത്തമിട്ടു. ഋതു പുഞ്ചിരിയോടെ അവൻ്റെ മുഖം ഒന്ന് കൂടി തന്നിലേക്ക് അടുപ്പിച്ചു. "ഒരു തരത്തിൽ ഇങ്ങനെ ഒക്കെ വന്നത് നന്നായി അല്ലേ ഋതൂസേ...." അവളുടെ വയറ്റിൽ താടി ഊന്നി അവൻ മുഖമുയർത്തി. ജീവ എന്താ പറയുന്നതെന്ന് മനസ്സിലാവാതെ ഋതു അവനെ നോക്കി പുരികമുയർത്തി. "താൻ ഒന്ന് ആലോചിച്ചു നോക്കിയേ... സാധാരണ പോലെ ആയിരുന്നെങ്കിൽ എൻറെ കുഞ്ഞിനോട് സംസാരിക്കാൻ ഞാൻ കുനിഞ്ഞ് നിൽക്കേണ്ടി വരില്ലേ... അങ്ങനെയാകുമ്പോൾ ദിവസവും എത്ര തവണ ഞാനിങ്ങനെ കുനിയേണ്ടി വരും??? അപ്പോ പിന്നെ എൻ്റെ കുഞ്ഞൻ വരുമ്പോഴേക്കും കുനിഞ്ഞ് കുനിഞ്ഞ് എൻ്റെ നടുവീൻ്റെ ഊപ്പാട് ഇളകിയേനേ.... ഇതിപ്പോ ലാഭമായില്ലേ... ഇരുന്നിടത്ത് നിന്ന് തന്നെ എനിക്ക് തൻ്റെ വയറ്റിൽ മുഖം ചേർത്ത് വയ്യ്ക്കാലോ...." കണ്ണിറുക്കി ചിരിച്ചു കൊണ്ട് ജീവ അവളെ വട്ടം പിടിച്ച് വയറ്റിൽ മുഖം ചേർത്ത് ഉരസി. രണ്ടാഴ്ച കൊണ്ട് നീണ്ടു വളർന്ന താടിരോമങ്ങൾ അവളെ ഇക്കിളിപെട്ടുത്തി.

"മറിക്കേ അവിടുന്ന് ഓരോ ഊള കണ്ടുപിടിത്തവുമായി വന്നോളും..." ഋതു അവൻ്റെ മുഖം പിടിച്ചു മാറ്റാൻ ശ്രമിച്ചു. "മ്മ്ഹും.... ഞാൻ മാറൂല്ല... എനിക്കെന്റെ വാവച്ചിയോട് സംസാരിക്കണം... എത്ര ദിവസമായി ഞാൻ ൻ്റെ കുഞ്ഞിനോട് മര്യാദയ്ക്ക് ഒന്ന് മിണ്ടിയിട്ട്..." "കുഞ്ഞൂസേ.... അച്ഛയ്ക്ക് ഒന്നുല്ലാട്ടോ... ചെറിയൊരു ഉവ്വാവ് വന്നതാ.... ഒക്കെ വേഗം ശരിയാവും ട്ടോ... എൻ്റെ കുഞ്ഞൂസ് വരുമ്പോഴേക്കും അച്ഛ എണീറ്റ് നടക്കും... എന്നാൽ അല്ലേ ൻ്റെ കുഞ്ഞൻ വന്ന് കഴിഞ്ഞ അച്ഛയ്ക്ക് എടുത്ത് നടന്ന് എല്ലായിടത്തും കൊണ്ട് പോവാൻ കഴിയൂ... പിന്നെ നമ്മുക്ക് ആന കളിക്കണ്ടേ... അച്ഛൻ്റെ കൈ പിടിച്ച് പിച്ചാ പിച്ച വയ്ക്കണ്ടേ... അങ്ങനെ എന്തോരം കാര്യങ്ങൾ കിടക്കുന്നു. അച്ഛ ഉറപ്പായും എണീറ്റ് നടക്കും ൻ്റെ കുഞ്ഞൂസിന് വേണ്ടി....." അവൻ വാക്ക് നൽകുകയായിരുന്നു അവൻ്റെ കുഞ്ഞിനും സ്വന്തം മനസ്സാക്ഷിക്കും. പൊരുത്താൻ തയ്യാറെടുക്കുകയായിരുന്നു അവൻ തൻ്റെയീ അവസ്ഥയോട്. മാറണം.തളർന്നിരുന്നാൽ ശരിയാവില്ല... തോറ്റ് പോകും ഞാൻ... മുന്നേറണം... ഏതാനും മാസങ്ങൾ കൂടി കഴിഞ്ഞാൽ പുതിയ ഒരു അതിഥി കൂടി വരും... പുതിയ ഉത്തരവാദിത്തങ്ങളും. ആ കുഞ്ഞിന് ചക്രകസേരയിൽ ഒതുങ്ങി പോയ ഒരു അച്ഛൻ്റെ കഥ പറഞ്ഞു കൊടുക്കാൻ താൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നില്ല.

വികലാംഗനായ അച്ഛനെ മറ്റുള്ളവർക്ക് മുന്നിൽ പരിചയപ്പെടുത്തി കൊടുക്കാൻ മടിക്കുന്ന ഒരു കുട്ടിക്കാലം ൻ്റെ കുഞ്ഞിന് ഉണ്ടാവരുത്. തോൽക്കാൻ തയ്യാറല്ലാത്ത മനസ്സിനെ ഉണ്ടാക്കി എടുക്കുകയായിരുന്നു അവൻ അപ്പോൾ..... പിന്നീടുള്ള ദിവസങ്ങളിൽ എല്ലാം ജീവ അതിനുള്ള തൻ്റെ ശ്രമങ്ങൾ തുടങ്ങിയിരുന്നു. ഒറ്റയ്ക്ക് വീൽചെയർ നിയന്ത്രിച്ച് വീട്ടിൽ താഴെ എല്ലായിടത്തും അവൻ എത്തി. സ്റ്റെപ്പ് കയറാൻ പറ്റാത്തത് കൊണ്ട് അവിടെ മാത്രമേ അവൻ മറ്റുള്ളവരെ ആശ്രയിച്ചുള്ളൂ.... ഒറ്റയ്ക്ക് കുളിക്കാനും ഭക്ഷണം കഴിക്കാനും ഒക്കെ തുടങ്ങി. "എൻ്റെ കാലിന് മാത്രമേ കുഴപ്പമുള്ളൂ കൈ രണ്ടും ഓക്കേ ആണെന്ന് പറഞ്ഞ് നിർബന്ധം പിടിച്ച് അവൻ ഓഫീസിലേക്കുള്ള ഫയൽസും പ്രസന്റേഷനും ഒക്കെ വീട്ടിലിരുന്ന് ചെയ്യാൻ തുടങ്ങി. Work at home 😌😌😌 "ൻ്റെ ജീവേട്ടാ അതൊന്ന് അടച്ച് വച്ചേ ഇങ്ങനെ ഏത് സമയവും ലാപ്പിൽ നോക്കിയിരുന്നിട്ടാ തലവേദന...." ഓഫീസിലെ ചെയ്യുന്നതിനിടയിൽ ജീവ നെറ്റി തിരുമ്മുന്നത് കണ്ടതും ഋതു അവനോടായി പറഞ്ഞു. "കഴിഞ്ഞെഡാ... ഇതും കൂടിയേ ഉള്ളൂ...." "ഇത്ര കഷ്ടപ്പെട്ട് ഇതൊക്കെ ചെയ്യണോ റെസ്റ്റ് എടുത്തോളാൻ സൂര്യയും അച്ഛനും പറഞ്ഞതല്ലേ.....😒😒😒

"അങ്ങനെയിപ്പം വേണ്ട.... ശരിക്കും എനിക്ക് ഓഫീസില് പോണതിന് കുഴപ്പമൊന്നുമില്ല... സ്റ്റെപ്പ് കയറാൻ ഡ്രൈവറൊ മറ്റോ ഹെൽപ്പ് ചെയ്യും.. പിന്നെ എല്ലായിടത്തും ലിഫ്റ്റ് ഉണ്ടല്ലോ... പക്ഷേ ഞാൻ പോവൂല്ല. എനിക്കെന്റെ കുഞ്ഞൂസിന്റെ കൂടെ ഇവിടെ ഇരിക്കണം😁😁😁 നീ ഗർഭിണിയാണെന്നറിഞ്ഞപ്പോൾ ഒരു ദിവസം ലീവ് ചോദിച്ചപ്പോൾ അച്ഛനും അമ്മയും സമ്മതിച്ചില്ല ഇപ്പോ കണ്ടില്ലേ എന്നെ പോവാൻ അവരൊന്നും നിർബന്ധിക്കത്തത്. തൻ്റെ ഭാര്യയുടെ ഗർഭകാലം മുഴുവൻ അടുത്തിരുന്ന് കാണാൻ ഒരു ഭർത്താവിന് ലഭിക്കുന്ന അപൂർവ അവസരമാണ് ഇത്. അത് ഞാൻ പാഴാക്കില്ല😉😉😉...." ജീവ ഋതുവിനെ നോക്കി കണ്ണിറുക്കി ചിരിച്ചു കാട്ടി. ഋതു അവനെ അൽഭുതത്തോടെ നോക്കുകയായിരുന്നു. തളർന്ന് പോയ ഒരു സിറ്റുവേഷനെ എത്ര മനോഹരമായാണ് അവൻ കൈകാര്യം ചെയ്യുന്നത്. എത്ര വലിയ ദുഃഖത്തിലും നമ്മുക്ക് സന്തോഷിക്കാൻ ഒരു കുഞ്ഞ് കാര്യമെങ്കില്ലും ഉണ്ടാവും. അത് സ്വയം കണ്ടെത്തി അതിനൊത്ത് പെരുമാറാൻ ശ്രമിക്കണം എന്ന് മാത്രം...... 🔥🔥

വൈകിട്ട് ഋതുവിൻ്റെ ഡാഡിയും മമ്മിയും വന്നു. ഹോസ്പിറ്റലിൽ ഒരിക്കൽ വന്ന് കണ്ടതിനു ശേഷം ഇന്നാണ് അവരെ പിന്നെ കാണുന്നത്. അവർ വരുമ്പോൾ ഋതുവും ജീവയും മുറ്റത്ത് ഗാർഡനിലായിരുന്നു. "ഇപ്പോ എങ്ങനെയുണ്ട് മോനേ... വേദനയൊക്കെ കുറവുണ്ടോ...." "ഉണ്ട് ഡാഡി..." "മോളെ നിനക്ക് കുഴപ്പമൊന്നുമില്ലല്ലോ...." മോഹൻ ഋതുവിൻ്റെ നെറുകയിൽ തലോടി. "ഇല്ല ഡാഡി... ഞാൻ ഒക്കെയാണ്.... വാ നമുക്ക് ഉള്ളിലേക്ക് പോകാം....." ഋതു ഇരുവരെയും അകത്തേക്ക് ക്ഷണിച്ചു. ജീവ ഋതുവിന്റെ അമ്മ മീരയെ ഒന്ന് നോക്കി. അവർ തൻ്റെ സാരിയും മേയ്ക്കപ്പും ശരിയാകുന്നതല്ലാതെ ഗർഭിണിയായ മകളോടൊ സുഖമില്ലാത്ത മരുമകനോടൊ ഒരു വിശേഷം പോലും ചോദിക്കുന്നില്ല. അത് അങ്ങനെയൊരു ജൻമം.... ജീവ അവരെ മൈൻഡാകാതെ അകത്തേക്ക് പോയി. ഋതുവിൻ്റെ കൈ പിടിച്ച് ഒപ്പം നടന്ന് മോഹൻ അവളുടെയും ജീവയുടെയും വിശേഷങ്ങൾ എല്ലാം ചോദിച്ചു മനസ്സിലാക്കുന്നുണ്ട്. "ആഹാ... ഇതാരൊക്കെയാ... വാ... വാ..." മീരയെയും മോഹനെയും കണ്ടപ്പോൾ ഹാളിലിരുന്ന വിശ്വനാഥനും സുമിത്രയും എഴുന്നേറ്റു. കുറച്ചു സമയം അവർ എല്ലാവരും കൂടി സംസാരിച്ചിരുന്നു. അപ്പോഴെല്ലാം മീരയുടെ മുഖത്ത് എന്തോ ഒരു അനിഷ്ടം പ്രകടമായിരുന്നു.

ഇടയ്ക്ക് അവർ ഋതുവിനെയും വിളിച്ച് ഗസ്റ്റ് റൂമിലേക്ക് പോകുന്നത് കണ്ടു. "മീര എവിടെ??? ചായ എടുത്ത് വച്ചിട്ടുണ്ട്..." "അവർ ഗസ്റ്റ് റൂമിൽ ഉണ്ടമ്മേ... ഞാൻ വിളിച്ചിട്ട് വരാം....." ജീവ വിൽചെയർ ഉരുട്ടി കൊണ്ട് അങ്ങോട്ട് പോയി. "ഋതൂ... നിനക്ക് ഞാൻ പറയുന്നത് മനസ്സിലാവുന്നില്ലേ... ഇപ്പോഴത്തെ ആവേശത്തിൽ ഇതൊന്നും വലിയ കാര്യമായി നിനക്ക് തോന്നില്ല. പക്ഷേ നിന്റെ ലൈഫ് അതാണ് ഞങ്ങൾക്ക് വലുത്. കാല് രണ്ടും വയ്യാത്ത അവനെ പോലെ ഒരുത്തനെ എന്തിനാണ് നിനക്ക്... ഇപ്പോ നീ വളരെ ചെറുപ്പമാണ്. You deserve better than him... ഒരിക്കൽ ഞങ്ങളായിട്ട് കൂട്ടി യോജിപ്പിച്ചതാ നിങ്ങളെ. അന്ന് നമ്മുടെ നിലയ്ക്കും വിലയ്ക്കും ഒത്ത ബന്ധമായിരുന്നു ഇത്. But ഇപ്പോ അതല്ല സിറ്റുവേഷൻ. അവനെ പോലെ ഒരു ചട്ടുകാലനെ life long നീ ചുമയ്ക്കേണ്ട ആവശ്യമില്ല. അതിന് ഞങ്ങൾ സമ്മതിക്കില്ല. നിനക്ക് എന്തിന്റെ കുറവ് ഉണ്ടായിട്ടാ ഇങ്ങനെയൊരു ഹസ്ബെൻഡ്...

ആദ്യം കുറേ കാലം നിനക്ക് കുഞ്ഞുങ്ങൾ ഉണ്ടാവില്ല എന്നായിരുന്നു പരാതി. അത് തെറ്റാണെന്ന് ഇപ്പോ ബോധ്യമായില്ലേ... അവന് തന്നെയായിരുന്നു കുഴപ്പം... അന്ന് ഞാൻ അത് പറഞ്ഞപ്പോൾ നിങ്ങൾ ആരും വിശ്വസിച്ചില്ല. ഇപ്പോ എനിക്ക് ഉറപ്പായി. ഇനിയും എന്തിനാ മോളേ നിനക്ക് ഇവനെ പോലെ ഒരുത്തൻ??? Just divorce him and you should choose a better life... ഇതാണ് ഞങ്ങളുടെ തീരുമാനം... ഇവനെ പോലെ ഒരുത്തനെ പരിചരിച്ച് നീ എന്തിനാ നിന്റെ ലൈഫ് കളയുന്നേ അതിന്റെ ആവശ്യമില്ല.. ഇത് പറയാനാ ഞങ്ങൾ ഇങ്ങോട്ട് വന്നത് തന്നെ.... ഇന്ന് തന്നെ ഈ കാര്യം എല്ലാവരോടും സംസാരിച്ച് ഒരു തീർപ്പാക്കണം... തിരിച്ച് പോകുമ്പോ നീയും ഞങ്ങളോടൊപ്പം ഉണ്ടാവണം...." അവസാന വാക്ക് എന്ന പോലെ മീര പറഞ്ഞു നിർത്തി. റൂമിന്റെ പുറത്ത് നിന്നും ഇത് മുഴുവൻ ജീവ കേൾക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. മീരയുടെ വാക്കുകളെക്കാൾ അവനെ നോവിച്ചത് ഋതുവിൻ്റെ മൗനമായിരുന്നു....... തുടരും......

മുന്നത്തെ പാർട്ടുകൾ വായിക്കാൻ ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...