🔥🔥അഗ്നിയായി അവൾ🔥🔥 : ഭാഗം 31

എഴുത്തുകാരി: മിന്നു

"മീര എവിടെ??? ചായ എടുത്ത് വച്ചിട്ടുണ്ട്..." "അവർ ഗസ്റ്റ് റൂമിൽ ഉണ്ടമ്മേ... ഞാൻ വിളിച്ചിട്ട് വരാം....." ജീവ വിൽചെയർ ഉരുട്ടി കൊണ്ട് അങ്ങോട്ട് പോയി. "ഋതൂ... നിനക്ക് ഞാൻ പറയുന്നത് മനസ്സിലാവുന്നില്ലേ... ഇപ്പോഴത്തെ ആവേശത്തിൽ ഇതൊന്നും വലിയ കാര്യമായി നിനക്ക് തോന്നില്ല. പക്ഷേ നിന്റെ ലൈഫ് അതാണ് ഞങ്ങൾക്ക് വലുത്. കാല് രണ്ടും വയ്യാത്ത അവനെ പോലെ ഒരുത്തനെ എന്തിനാണ് നിനക്ക്... ഇപ്പോ നീ വളരെ ചെറുപ്പമാണ്. You deserve better than him... ഒരിക്കൽ ഞങ്ങളായിട്ട് കൂട്ടി യോജിപ്പിച്ചതാ നിങ്ങളെ. അന്ന് നമ്മുടെ നിലയ്ക്കും വിലയ്ക്കും ഒത്ത ബന്ധമായിരുന്നു ഇത്. But ഇപ്പോ അതല്ല സിറ്റുവേഷൻ. അവനെ പോലെ ഒരു ചട്ടുകാലനെ life long നീ ചുമയ്ക്കേണ്ട ആവശ്യമില്ല. അതിന് ഞങ്ങൾ സമ്മതിക്കില്ല. നിനക്ക് എന്തിന്റെ കുറവ് ഉണ്ടായിട്ടാ ഇങ്ങനെയൊരു ഹസ്ബെൻഡ്... ആദ്യം കുറേ കാലം നിനക്ക് കുഞ്ഞുങ്ങൾ ഉണ്ടാവില്ല എന്നായിരുന്നു പരാതി. അത് തെറ്റാണെന്ന് ഇപ്പോ ബോധ്യമായില്ലേ... അവന് തന്നെയായിരുന്നു കുഴപ്പം... അന്ന് ഞാൻ അത് പറഞ്ഞപ്പോൾ നിങ്ങൾ ആരും വിശ്വസിച്ചില്ല. ഇപ്പോ എനിക്ക് ഉറപ്പായി. ഇനിയും എന്തിനാ മോളേ നിനക്ക് ഇവനെ പോലെ ഒരുത്തൻ??? Just divorce him and you should choose a better life...

ഇതാണ് ഞങ്ങളുടെ തീരുമാനം... ഇവനെ പോലെ ഒരുത്തനെ പരിചരിച്ച് നീ എന്തിനാ നിന്റെ ലൈഫ് കളയുന്നേ അതിന്റെ ആവശ്യമില്ല.. ഇത് പറയാനാ ഞങ്ങൾ ഇങ്ങോട്ട് വന്നത് തന്നെ.... ഇന്ന് തന്നെ ഈ കാര്യം എല്ലാവരോടും സംസാരിച്ച് ഒരു തീർപ്പാക്കണം... തിരിച്ച് പോകുമ്പോ നീയും ഞങ്ങളോടൊപ്പം ഉണ്ടാവണം...." അവസാന വാക്ക് എന്ന പോലെ മീര പറഞ്ഞു നിർത്തി. റൂമിന്റെ പുറത്ത് നിന്നും ഇത് മുഴുവൻ ജീവ കേൾക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. മീരയുടെ വാക്കുകളെക്കാൾ അവനെ നോവിച്ചത് ഋതുവിൻ്റെ മൗനമായിരുന്നു. അവൻ പതിയെ മുറിയിലേക്ക് വീൽചെയർ ഉരുട്ടി. ഋതു എന്താ ഒന്നും മിണ്ടാതെ നിന്നത്??? ഇനി അവളുടെ മമ്മി പറഞ്ഞതൊക്കെ സത്യമാണെന്ന് അവൾക്കും തോന്നി കാണുമോ??? ഞാൻ അവൾക്ക് ഒരു ഭാരമായോ.... ഇപ്പോൾ അവൾ എന്നോട് കാണിക്കുന്ന സ്നേഹം അനുകമ്പയുടെതാണോ അതോ താലികെട്ടി പോയവനോടുള്ള കർത്തവ്യമോ??? ഇനി തൻ്റെ കുഞ്ഞിന് ഒരച്ഛൻ വേണമെന്ന ഒറ്റ കാരണത്തിൽ അവൾ എന്നെ സഹിക്കുന്നതാണോ??? ആലോചിക്കുന്തോറും അവൻ്റെ നെഞ്ച് പിടഞ്ഞു.

ഉള്ളിൽ കരയുമ്പോഴും മറ്റുള്ളവർക്ക് മുന്നിൽ പിടിച്ചു നിൽക്കാൻ പുഞ്ചിരിച്ചു നിൽക്കാറുണ്ട് താൻ. പക്ഷേ ഇന്ന് ഞാൻ തോറ്റു പോയി. വീൽചെയർ കട്ടിലിനോട് ചേർത്തിട്ട് ഒറ്റയ്ക്ക് അതിലേക്ക് മാറിയിരിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. ഒരുപക്ഷേ തനിക്ക് ഇതിൽ വിജയിക്കാൻ കഴിഞ്ഞാൽ അവൾ തന്നെ വിട്ടു പോയില്ലെങ്കിലോ ??? തനിക്ക് എഴുന്നേറ്റ് നടക്കാൻ എന്നെങ്കിലും പറ്റും എന്ന് അവൾക്കു ബോധ്യമായാലോ? അവൾക്ക് വേണ്ടി മാത്രമായി... അവളെ നഷ്ടപ്പെടുത്താതിരിക്കാൻ വേണ്ടി മാത്രം അവൻ ശ്രമിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. അസഹ്യമായ വേദന ശരീരം ഒട്ടുക്കും പടരുന്നത് പോലെ... എന്നിട്ടും തോൽക്കാൻ തയ്യാറാവാതെ അവൻ വീണ്ടും ശ്രമിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു. വീൽചെയറിൻ്റെ ഹാൻഡിലിൽ മുറുകെ പിടിച്ച് ഒരൽപം ഉയർന്നു വരുമ്പോഴേക്കും കാലുകൾ കുഴഞ്ഞാടുന്നു. മുഴുവൻ ഭാരവും കൈയിലായത് കൊണ്ട് തോളിൽ നിന്നും കൈ പറിഞ്ഞു പോവുന്ന വേദന. ഒന്ന് രണ്ട് തവണ മുന്നോട്ടേക്ക് ആഞ്ഞ് വീഴാൻ പോയി. വിയർത്ത് കുളിച്ച് കിതപ്പോടെ ആ ചക്രകസേരയിൽ ചാഞ്ഞിരുന്നു. കഴിയുന്നില്ല...

തന്നെ കൊണ്ട് ഇതിന് പോലും സാധിക്കുന്നില്ല... ഇങ്ങനെയുള്ള താൻ എങ്ങനെയാണ് ഋതുവിനെ ജനിക്കാൻ പോകുന്ന ഞങ്ങടെ കുഞ്ഞിനെയും ഒരായുഷ്കാലം മുഴുവൻ സംരക്ഷിക്കുക?? ഗർഭകാലത്തിൻ്റെ ആലസ്യത്തിൽ തളർച്ചയിൽ അവൾക്ക് താങ്ങാവുന്നതിന് പകരം വലിയൊരു ബാധ്യതയായി മാറിയിരിക്കുകയാണ് താൻ. സ്വയം പുച്ഛം തോന്നി. ഇതുവരെ കൂട്ടി വെച്ചിരുന്ന ധൈര്യമെല്ലാം ചോർന്നു പോകുന്നതു പോലെ.... നിന്നെ കൊണ്ട് ഇനി ഒന്നിനും പറ്റില്ലെന്ന് ചുറ്റും ആരെക്കെയോ അട്ടഹസിക്കുന്നത് പോലെ.... കണ്ണുകൾ ഇറുകെ അടച്ചു. കൺകോണിലൂടെ ഒഴുകിയിറങ്ങിയ കണ്ണുനീർ ചെന്നിയിലെ വിയർപ്പ് തുള്ളികളോട് ലയിച്ചു ചേർന്നു. "ജീവാ......" മുറിയിലേക്ക് മീരയും മോഹനും കടന്ന് വന്നതറിഞ്ഞ് ജീവ കൈതണ്ട കൊണ്ട് തൻ്റെ കണ്ണുനീർ തുടച്ചു മാറ്റി ഒരു ചെറുപുഞ്ചിരി എടുത്തണിഞ്ഞു. "ഇപ്പോ എങ്ങനെയുണ്ട് മോനേ... എന്താ മുഖം വല്ലാതെ.... വേദന തോന്നുന്നുണ്ടോ എവിടെയെങ്കിലും???" മോഹൻ അവൻ്റെ എടുത്ത് വന്നിരുന്നു "ഏയ്യ്.... ഒന്നുല്ല ഡാഡി... ചുമ്മാ ഓരോന്ന് ഓർത്തിരുന്നതാ...." "അല്ലെങ്കിലും നിന്നെ കൊണ്ട് ഇനി അതൊക്കെ അല്ലേ പറ്റൂ😏😏😏" ജീവ കേൾക്കാൻ വേണ്ടി ഉച്ചത്തിൽ തന്നെ മീര പറഞ്ഞു. ജീവ സങ്കടത്തോടെ അവരെ നോക്കി.

ഒരിത്തിരി കരുണ അത്ര മാത്രം... മറ്റൊന്നും താൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നില്ല... എന്നാൽ അത് പോലും അവരുടെ ഭാഗത്ത് നിന്നും ഉണ്ടായില്ല. "മോൻ മരുന്നൊക്കെ കൃത്യമായി കഴിക്കുന്നുണ്ടല്ലോ അല്ലേ..." മോഹൻ പതിയെ ചോദിച്ചു "ഉണ്ട് ഡാഡി..." "മോന് കുഴപ്പമില്ലെങ്കിൽ ഞങ്ങൾ ഋതുവിനെ കുറച്ചു ദിവസം വീട്ടിലേക്ക് കൊണ്ട് പോയ്ക്കൊട്ടെ??? കുറേ ദിവസമായില്ലേ ഹോസ്പിറ്റലും വീടുമായി മാറി മാറി നിൽക്കുന്നു... ഈ ഒരു അവസ്ഥയിൽ... അവളുടെ ആരോഗ്യം നല്ലോണം ശ്രദ്ധിക്കേണ്ട സമയമല്ലേ... അതുകൊണ്ട്.." മോഹൻ മടിച്ച് മടിച്ചാണ് കാര്യം അവതരിപ്പിച്ചത്. "ഡാഡി.... അത്...." എന്ത് ഉത്തരം പറയണമെന്ന് അറിയില്ലായിരുന്നു ജീവയ്ക്ക്. ഒരു പക്ഷേ ഇന്ന് അവളെ ഇവർ കൊണ്ട് പോയാൽ പിന്നീട് ഒരിക്കലും തിരിച്ചു കിട്ടാത്ത വിധം ഇവർ തങ്ങളെ അകറ്റുമോ എന്നവൻ ഭയപ്പെട്ടു. എന്നാൽ മുറിയുടെ ഒരു മൂലയ്ക്കായി ഒതുങ്ങി നിൽക്കുന്ന ഋതുവിൻ്റെ മുഖത്ത് ഭാവവ്യത്യാസമൊന്നുമില്ല. ഇനി അവളും ആഗ്രഹിക്കുന്നുവോ എന്നിൽ നിന്നും ഒരു മോചനം???

"ഏയ്യ്... മോഹൻ... കാര്യം straight ആയിട്ട് അങ്ങ് പറയുവ എന്നല്ലാതെ എന്തിനാ ഇങ്ങനെ വളഞ്ഞ് മൂക്ക് പിടിക്കുന്നത്.??? ജീവാ... കാര്യം ഞാൻ പറയാം... ഇനിയും ഈ ബന്ധം മുന്നോട്ട് കൊണ്ട് പോകാൻ ഞങ്ങൾക്ക് താൽപര്യമില്ല. ഞങ്ങൾക്ക് ഞങ്ങളുടെ മകളുടെ ഭാവി ആണ് വലുത്. അവൾ ചെറുപ്പമാണ് ഇനിയുള്ള അവളുടെ ജീവിതം മുഴുവൻ ഇങ്ങനെ ഒരു ചട്ടുകാലൻ്റെ കൂടെ നരകിച്ച് തീർക്കാനുള്ള ബാധ്യതയൊന്നും താൽകാലം ഞങ്ങളുടെ മകൾക്കില്ല. We need divorce. ഇവളെ ചേർന്നൊരാളെ കണ്ടെത്തി വിവാഹം കഴിപ്പിക്കാനാണ് ഞങ്ങളുടെ തീരുമാനം.... അത് കൊണ്ട് അവളുടെ വയറ്റിലെ ആ കുഞ്ഞ് അതിനി വേണ്ട...." " No...... എൻ്റെ കുഞ്ഞ്...." ജീവ അലറി വിളിച്ചു. ഋതുവും ഒരിക്കലും കേൾക്കാൻ പാടില്ലാത്തത് എന്തോ കേട്ട കണക്ക് തരിച്ചു നിന്നു. ജീവയും ടെ അലർച്ച കേട്ട് മറ്റുള്ളവർ എല്ലാം മുറിയിലേക്ക് വന്നു. "എന്താ.... എന്താ ഉണ്ടായേ???" "ഞങ്ങൾക്ക് ഈ ബന്ധം മുന്നോട്ട് കൊണ്ട് പോകാൻ താൽപര്യമില്ല. അത്ര തന്നെ...." മീര അറുത്ത് മുറിച്ച് പറഞ്ഞു. അത് നിങ്ങൾ മാത്രം തീരുമാനിച്ചാൽ മതിയോ??? ഏടത്തി പറയട്ടെ ൻ്റെ ഏട്ടനെ വേണോ വേണ്ടയോ എന്ന്.. ഏട്ടൻ എന്താ മിണ്ടാത്തത്???" സൂര്യയ്ക്ക് ആകെ ദേഷ്യം ഇരിഞ്ഞു കയറി.

ഋതുവും ജീവയെ തന്നെ നോക്കുകയായിരുന്നു. തൻ്റെ മനസ്സ് തന്നേക്കാൾ അറിയുന്ന ആളല്ലേ... എന്തൊക്കെ വന്നാലും ജീവേട്ടൻ തന്നെയും കുഞ്ഞിനേയും വിട്ട് കൊടുക്കില്ലെന്ന് അവൾക്ക് ഉറപ്പായിരുന്നു. എന്നാൽ ജീവ ആകെ തകർന്ന അവസ്ഥയിലായിരുന്നു. തൻ്റെ കുറവുകൾ മാത്രമേ അവൻ്റെ മനസ്സിൽ ഉദിച്ചു നിന്നുള്ളൂ. കേട്ടതിൻ്റെ ആഘാതത്തിലായിരുന്നു ജീവ... മീരയുടെ അവസാന വാക്കുകൾ അല്ലാതെ ചുറ്റും നടന്നതൊന്നും അവൻ അറിഞ്ഞില്ല.... കേട്ടതുമില്ല.. നശിപ്പിക്കല്ലെഡാ... നമ്മടെ പൊന്നിനെ.... എന്റെ ചോരയല്ലേ...നമ്മടെ എത്രയോ നാളത്തെ കാത്തിരിപ്പല്ലേ... എനിക്ക് നിന്നോടുള്ള സ്നേഹത്തിന്റെ അടയാളമല്ലേ.... സഹിക്കില്ല എനിക്ക്... ഞാൻ ഒരു ബാധ്യതയായി തോന്നുന്നുണ്ടെങ്കിൽ നിനക്ക് പോകാം... ഋതു വരുമെങ്കിൽ ഡാഡിയും മമ്മിയും അവളെ കൊണ്ട് പോയ്ക്കോ... പക്ഷേ ന്റെ കുഞ്ഞ്... പാവമല്ലേ നമ്മുടെ വാവ... ഒത്തിരി നാളായി കൊതിച്ച് കിട്ടിയതല്ലേ.. കൊന്നു കളഞ്ഞേക്കല്ലേഡാ ആ കുഞ്ഞിനെ... ഉച്ചത്തിൽ... ഹൃദയം പൊട്ടി അവൻ നിലവിളിച്ചു.

"അങ്ങനെയാണോ ജീവേട്ടൻ ന്നെ മനസ്സിലാക്കിയിരിക്കുന്നത്.... പറയ്... പറയാൻ.. ഋതു കരഞ്ഞ് കൊണ്ട് അവനെ പിടിച്ചുലച്ചു. അറിയില്ലെഡാ... അറിയില്ലെനിക്ക്... ഞാൻ ഞാനിപ്പോ ഇങ്ങനെ ആയിപോയില്ലേ... ആർക്കും ഇപ്പോ എന്നോട് പണ്ടത്തെ പോലെ ഇഷ്ടം ഒന്നുമില്ല... ഋതു നിന്റെ എല്ലാ ആവശ്യങ്ങളും നീ എന്നോട് അല്ലേ പറയാറ്.. ഇപ്പോ നീ പറയാറുണ്ടോ.. ഇല്ല... എന്നെ കൊണ്ട് ഒന്നും സാധിച്ചു തരാൻ പറ്റില്ല ന്ന് നിനക്ക് ബോധ്യപ്പെട്ടതോണ്ടല്ലേ... ആദ്യം വീട്ടിലെ എല്ലാ കാര്യങ്ങളും നമ്മൾ എല്ലാവരും പരസ്പരം പറയാറുള്ളതല്ലേ പക്ഷേ ഇപ്പോ അച്ഛനും അമ്മയും കുറച്ചു സമയം എന്റെ അടുത്ത് വന്നിരിക്കും എന്നല്ലാതെ ഒരു വിശേഷവും പറയാറില്ല... സൂര്യയും മിഴിയും പിന്നെ എന്റടുത്തേക്കേ വരാറില്ല... എല്ലാർക്കും ഞാനൊരു ഭാരമായി... എന്നിട്ടും ഇനിയുള്ള ജീവിതത്തിൽ എന്റെ പ്രതീക്ഷയായിരുന്നു നമ്മുടെ കുഞ്ഞ്... ഇപ്പോ അതും... കൊല്ലാതിരുന്നൂട്ടേ ഋതു... നമ്മുടെ കുഞ്ഞല്ലേ... നിനക്ക് വേണ്ടെങ്കിൽ പ്രസവിച്ചിട്ട് എനിക്ക് തന്നാൽ മതി.

ഞാനോ എന്റെ കുഞ്ഞോ നിന്റെ പുതിയ ജീവിതത്തിന് ഒരിക്കലും തടസ്സമായി വരില്ല. കുഞ്ഞിന്റെ പേര് പറഞ്ഞ് നിന്റെ ജീവിതത്തിലേക്ക് തിരിച്ചു വരാനോ ഞാൻ ശ്രമിക്കില്ല... സത്യായിട്ടും... ജീവിക്കാൻ എനിക്ക് ആകെയുള്ളൊരു പ്രതീക്ഷയാ നമ്മുടെ കുഞ്ഞ്... അതും കൂടി ഇല്ലാതായാൽ പിന്നെ ഞാൻ ഇല്ലെഡാ... പ്ലീസ് ഋതു കൊല്ലല്ലെഡാ നമ്മുടെ കുഞ്ഞിനെ...." ഋതുവിൻ്റെ തോളിൽ മുഖമമർത്തി കരയുമ്പോൾ അവനിലെ അച്ഛൻ്റെ മനസ്സ് എന്തു മാത്രം നൊന്തിട്ടുണ്ടെന്ന് അവൾ മനസ്സിലാക്കുകയായിരുന്നു. "നമ്മുടെ കുഞ്ഞിനോട് ഞാനങ്ങനെ ചെയ്യുവോ ജീവേട്ടാ... എനിക്ക് ഈ ലോകത്ത് സ്നേഹിക്കാനും സ്നേഹിക്കപ്പെട്ടാനും ൻ്റെ ജീവേട്ടനും കുഞ്ഞും മാത്രമല്ലെയുള്ളൂ... ൻ്റെ കുഞ്ഞിനെ ഇല്ലാതാക്കി... ജീവേട്ടനെ വിട്ട് മറ്റൊരു സ്വർഗ്ഗവും വേണ്ടെനിക്ക്. നരകിച്ച് മരിച്ചാലും ജീവേട്ടൻ കൂടെ ഉണ്ടായാൽ മതി ഋതുവിന്. മറ്റുള്ളവർക്ക് ജീവേട്ടൻ ഒരു ഭാരമായിരിക്കും... ഒരുപാട് കുറ്റവും കുറവുകളും കണ്ടേക്കാം... പക്ഷേ ജീവേട്ടൻ എനിക്കെന്റെ പുണ്യമാണ്. അവൻ്റെ മുഖം കോരിയെടുത്ത് തെരുതെരെ ഉമ്മ വച്ചവൾ പുലമ്പി. ആർക്കും വിട്ട് കൊടുക്കില്ലെന്ന മട്ടിൽ ജീവ അവളെ ചേർത്തണച്ച് പിടിച്ചു. കണ്ട് നിന്ന ഓരോരുത്തരുടെയും കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു.

അവരുടെ പരസ്പര സ്നേഹത്തിന്റെ ആഴം പകൽ പോലെ വ്യക്തമായിരുന്നു. "ഋതൂ.... ഭ്രാന്ത് കാണിക്കാതെ എഴുന്നേറ്റ് വരുന്നുണ്ടോ നീയ്യ്...." മീര ദേഷ്യത്തോടെ ഋതുവിന് നേരെ ചെന്നു. "എന്താ മീരേ നിങ്ങളീ പറയുന്നത്??? ഇപ്പോ ഭ്രാന്ത് കാണിക്കുന്നത് നിങ്ങളാ.... ഡിവോഴ്സോ... അതിനും മാത്രം ഇപ്പോ ഇവിടെ എന്ത് പ്രശ്നമാണ് ഉണ്ടായത്????" വിശ്വനാഥനും മുന്നോട്ട് വന്നു. "ഒരു പ്രശ്നവുമില്ലേ😠😠😠 നിങ്ങൾ ആരും നിങ്ങളുടെ മകൻ്റെ കുറവുകൾ കാണുന്നില്ലേ.... അതോ കണ്ടില്ലെന്നു നടിക്കുന്നതാണോ... ഞങ്ങൾക്ക് എന്തായാലും കണ്ണടച്ച് ഇരുട്ടാക്കാൻ കഴിയില്ല ഞങ്ങളുടെ മകളുടെ ജീവിതമാണ് നശിക്കുന്നത്....." "ജീവയ്ക്ക് അതിനും മാത്രം പ്രശ്നം ഒന്നുമില്ല മീരാ.... കുറച്ചു നാൾ കഴിഞ്ഞാൽ ഒക്കെ ശരിയാവും.... അവൻ പഴയത് പോലെ എഴുന്നേറ്റു നടക്കും... ഞങ്ങൾക്ക് ഉറപ്പുണ്ട്...." സുമിത്ര അവരെ പറഞ്ഞു മനസ്സിലാക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. "നിങ്ങൾക്ക് അങ്ങനെ ആശ്വസിച്ചു ജീവിക്കാം... ഞങ്ങൾ ഡോക്ടറെ കണ്ടിട്ടാ വന്നത്. ജീവയുടെ കാര്യത്തിൽ അയാൾക്ക് വലിയ ഉറപ്പ് ഒന്നുമില്ല.

ഞങ്ങളുടെ മകളെ ഒരു പരീക്ഷണ വസ്തു ആകാൻ ഞങ്ങൾ ഉദ്ദേശിക്കുന്നില്ല... സ്വന്തം ജീവിതം പോലും മറ്റുള്ളവരുടെ ആശ്രയിച്ചു ജീവിക്കുന്ന ഇവനെ പോലെ ഒരുത്തനെ എന്തിനാണ് എൻറെ മകൾക്ക്??? ചോരയും നീരും ഉള്ള ഒരു പെണ്ണാണ് മോള്... ഒരു പുരുഷൻ എന്ന നിലയിൽ എൻറെ മോളെ എല്ലാ രീതിയിലും തൃപ്തിപ്പെടുത്താൻ ഇനി ഇവന് കഴിയുമെന്ന് നിങ്ങൾക്ക് ഉറപ്പുണ്ടോ?????" മീരയുടെ ആ ചോദ്യം ജീവയുടെ നെഞ്ചിൽ വന്ന് തറച്ചു. ഈ ലോകത്ത് ഒരാണിന് കിട്ടാവുന്ന ഏറ്റവും വലിയ അപമാനം... തല കുനിഞ്ഞു പോയി. കണ്ണിൽ നിന്നും രക്തമാണ് ഒഴുകുന്നതെന്ന് തോന്നി. ഋതുവിനെ ചുറ്റിപ്പിടിച്ച കൈകൾ അയഞ്ഞു മാറി. "മതി നിർത്ത്.... ഇനി എൻ്റെ ജീവേട്ടനെ പറ്റി ഒരു വാക്ക് തെറ്റായി പറഞ്ഞാൽ നിങ്ങൾ എനിക്ക് ജൻമം നൽകിയ സ്ത്രീയാണെന്നത് ഞാനങ്ങ് മറക്കും... പറഞ്ഞു പറഞ്ഞ് എന്തും പറയാമെന്നായോ.... ഡാഡി യ്ക്കും മമ്മിയ്ക്കുമുള്ള മറുപടി ഞാൻ പറഞ്ഞാൽ കുറഞ്ഞ് പോകുമെന്ന് ഉള്ളത് കൊണ്ടാ ഇത്ര നേരവും ഞാൻ മിണ്ടാതിരുന്നത്. പക്ഷേ നിങ്ങളുടെ ഓരോ വാക്കും എൻ്റെ ജീവേട്ടനെ ഇത്രയധികം വിഷമിപ്പിക്കും ന്ന് ഞാൻ കരുതിയില്ല.... ൻ്റെ ജീവേട്ടനെ കുറ്റം പറയാൻ നിങ്ങൾക്ക് എന്ത് യോഗ്യതയുണ്ട്??? ഹും...

വന്നിരിക്കുന്നു മകളുടെ ഭാവി ജീവിതം സംരക്ഷിക്കാൻ... എനിക്കറിയാം നിങ്ങളിപ്പോൾ ഇവിടെ കാണിച്ചു കൂട്ടിയതൊന്നും എന്നോടുള്ള സ്നേഹം കൊണ്ടല്ലെന്ന്. മകളും മരുമകനും ഒക്കെ നിങ്ങൾക്ക് പൊങ്ങച്ചം പറയാനുള്ള വെറും ഉപാധികൾ മാത്രമാണ്. പണ്ട് ജീവേട്ടന് ബിസ്സിനസ്സിൽ ഒരോ പുതിയ പ്രോജക്ട് കിട്ടുമ്പോഴും നിങ്ങൾ അഹങ്കാരത്തോടെ മരുമകൻ്റെ കഴിവുകൾ വാഴ്ത്തി പാടിയിട്ടില്ലേ... ഇപ്പോ നിങ്ങൾക്ക് അതിന് കഴിയുന്നില്ല. മരുമകൻ്റെ കുറവുകൾ പറഞ്ഞ് ആരെങ്കിലും നിങ്ങളെ കളിയാക്കി കാണും... അതിൻ്റെ frustration ആണ് നിങ്ങൾക്ക്... " പറഞ്ഞു കഴിയുമ്പോഴേക്കും ഋതു നിന്ന് കിതച്ചു. "ഋതൂ.... മിണ്ടിപ്പോകരുത്... നിന്റെ കാര്യം ഞാൻ തീരുമാനിക്കും... നീ പറഞ്ഞത് ശരിയാണ്. എനിക്ക് വലുത് എൻ്റെ അഭിമാനമാണ്. പാതി ചത്ത ഇവനാണ് എൻ്റെ മരുമകനെന്ന് പറയുന്നത് തന്നെ എനിക്ക് അപമാനമാണ്. നിന്റെ വയറ്റിൽ കിടക്കുന്ന ആ കുഞ്ഞാണ് ഇവനെ ഒഴിവാക്കുന്നതിന് നിന്റെ പ്രശ്നമെങ്കിൽ അതിനെയും ഇല്ലാതാക്കാൻ ഞാൻ മറക്കില്ല...." മീര നിന്ന് വിറച്ചു. ഠേ.... സുമിത്ര യുടെ കൈ മീരയുടെ മുഖത്ത് ആഞ്ഞ് പതിച്ചു. "എൻ്റെ പേരക്കുട്ടിയുടെ നേരെ നിങ്ങളുടെ ഒരു ചെറുവിരൽ എങ്കിലും ഉയർന്നാൽ ☝️☝️☝️😠😠😠

ഋതുവിൻ്റെ അമ്മയല്ലേ... അവളുടെ കാര്യത്തിൽ നിങ്ങൾക്ക് ആശങ്ക കാണില്ലേ എന്നൊക്കെ വിചാരിച്ചാ ഞാൻ ഇത്ര നേരവും മിണ്ടാതിരുന്നത്... പക്ഷേ നിങ്ങൾ... നിങ്ങൾ ഒരമ്മയല്ല... ഒരു മനുഷ്യസ്ത്രീ പോലുമല്ല.... ദുരഭിമാനത്തിന്റ പേരിൽ ഒരു പിഞ്ചു ജീവനെ പോലും... ശ്ശെ... അറപ്പ് തോന്നുന്നു എനിക്ക്... ഇറങ്ങ് ൻ്റെ വീട്ടിൽ നിന്നും..." സുമിത്ര അവരുടെ കഴുത്തിന് പിടിച്ച് വെളിയിൽ തള്ളി. മോളേ..... മോഹൻ നിസ്സഹായതയോടെ വിളിച്ചു. "അങ്ങനെ വിളിക്കരുത് ഇനി എന്നെ... എൻ്റെ കുഞ്ഞിനെ ഇല്ലാതാക്കണം എന്ന് പറഞ്ഞ നിമിഷം നിങ്ങൾ എൻ്റെയുള്ളിൽ മരിച്ചു കഴിഞ്ഞു. പുച്ഛം തോന്നുന്നു ഡാഡി.. മമ്മിയുടെ തെറ്റുകൾക്ക് എതിരെ ഒരിക്കല്ലെങ്കില്ലും നിങ്ങൾ വിരൽ ചൂണ്ടി ഇരുന്നെങ്കിൽ ഇന്ന് ഇങ്ങനെ തല കുനിച്ച് നിൽക്കേണ്ടി വരില്ലായിരുന്നു. ഇറങ്ങി പോ... ഇറങ്ങി പോ ഇവിടുന്ന്... എനിക്ക് കാണണ്ട നിങ്ങളെ... വെറുപ്പാ എനിക്ക്... നിങ്ങൾ ഒരിക്കലും എന്നെ സ്നേഹിച്ചിട്ടില്ല... കരുതലോടെ ഒന്ന് ചേർത്ത് പിടിച്ചിട്ട് പോലുമില്ല. ഇപ്പോ നിങ്ങളുടെ കപട സ്നേഹം കാരണം നീറി നിൽക്കുന്നത് ൻ്റെ പ്രാണനാ... ൻ്റെ ജീവേട്ടനെ കുത്തിനോവിക്കാൻ ഇനി ഈ പടി കയറി വരരുത്. എൻ്റെ കൺവെട്ടത്ത് പോലും കാണണ്ട എനിക്ക് നിങ്ങളെ....."

ഋതു അവർക്ക് മുന്നിൽ വാതിൽ കൊട്ടിയടച്ചു. കരഞ്ഞ് കൊണ്ട് വാതിൽ പാളിയിലൂടെ ഊർന്ന് നിലത്തേക്ക് ഇരിക്കുമ്പോഴും പുറത്ത് നിന്നും മീരയുടെ ശാപവാക്കുകൾ ഉയർന്നു കേൾക്കാമായിരുന്നു. ജീവയെ കെട്ടിപ്പിടിച്ച് ഒരിക്കലും അവനെ വിട്ട് പോകില്ലെന്ന് അവൾ സത്യം ചെയ്തു. ഒരുപാട് ഇമോഷണൽ ആയത് കൊണ്ട് ഋതു വിന് പെട്ടെന്നൊരു തളർച്ചയ്യും തല കറക്കം വരും അനുഭവപ്പെട്ടു. സുമിത്രയും വിശ്വനാഥനും കൂടി അവളെ ഹോസ്പിറ്റലിൽ കൊണ്ട് പോയി. വീട്ടിൽ ഇരുന്നിട്ട് ജീവയ്ക്ക് വലിയ ടെൻഷനായിരുന്നു. കുഴപ്പമൊന്നുമില്ല ന്നും ഡ്രിപ്പ് കഴിഞ്ഞാൽ വരുമെന്നും അറിഞ്ഞപ്പോഴാണ് അവന് സമാധാനമായത്. സൂര്യ ജീവയെ മുറിയിൽ കൊണ്ട് പോയി കിടത്തി.

ഇന്ന് നടന്ന സംഭവങ്ങൾ ഒക്കെ സൂര്യയെ വളരെയധികം വിഷമിപ്പിച്ചിട്ടുണ്ടായിരുന്നു.ഇത് ഒക്കത്തിനും മൂകസാക്ഷിയായി നിൽക്കുമ്പോൾ മിഴിയുടെ ഉള്ളിൽ കുറ്റബോധമായിരൂന്നു. തൻ്റെ ചെറിയൊരു പിഴവ് കാരണമാണ് ഇന്ന് ഇങ്ങനെയൊക്കെ ഉണ്ടായത്. തൻ്റെയുള്ളിലെ പക കാരണം ആ കുരുന്ന് ജീവൻ പോലും തുലാസ്സിലായി. ഒരുപക്ഷേ ഋതു ചേച്ചി ജീവേട്ടനെ മനസ്സിലാക്കാതെ ഇറങ്ങി പോയിരുന്നെങ്കിൽ??? ഏത് ഗംഗയിൽ മുങ്ങി കുളിച്ചാലും ആ പാപം തീരുകയില്ല..... മനസ്സിൽ സംഘർഷങ്ങളുടെ വേലിയേറ്റം നടക്കുമ്പോഴാണ് അവളുടെ ഫോൺ റിങ് ചെയ്യ്ത്തത്. പപ്പ.... ഉള്ളിലെ വിഷമങ്ങളും കുറ്റബോധവും ഇറക്കി വയ്ക്കാൻ ഒരു അത്താണി കിട്ടിയ ആശ്വാസത്തിൽ അവൾ കോൾ അന്ററ്റ് ചെയ്തു. "പപ്പാ......" കരച്ചിലോടെയുള്ള മിഴി യുടെ വിളിക്ക് മറുപടിയായി ലഭിച്ചത് " അക്കീ........." എന്ന മിത്രയുടെ വിളിയായിരുന്നു...... തുടരും......

മുന്നത്തെ പാർട്ടുകൾ വായിക്കാൻ ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...