💞എൻ്റെ ആത്മസഖിക്ക്💞 ഭാഗം 20

എഴുത്തുകാരി: അപർണ അരവിന്ദ്

" അതേയ് " അപർണ ധൈര്യം സംഭരിച്ച് രുദ്രനെ വിളിച്ചു. വിളി കേട്ടതും രുദ്രൻ ലാപ്പിൽ നിന്നും തല ഉയർത്തി എന്തേ എന്ന ഭാവത്തിൽ അപർണയുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി. ''അത് എനിക്ക് ഒരു കാര്യം പറയാൻ " പെട്ടെന്ന് രുദ്രൻ്റെ ഫോൺ റിങ്ങ് ചെയ്തു. "One minute". അപർണ യെ നോക്കി പറഞ്ഞ ശേഷം രുദ്രൻ കാൾ അറ്റൻറ് ചെയ്തു. "What." രുദ്രൻ്റെ മുഖം ദേഷ്യം കൊണ്ട് ചുവന്നു . "നിങ്ങൾക്ക് ആ കാര്യം ചെയ്യാൻ പറ്റില്ല എന്ന് ഉണ്ടെങ്കിൽ അത് മുൻകൂട്ടി പറയണമായിരുന്നു. അല്ലാതെ ഈ അവസാന നിമിഷത്തിൽ അല്ല പറയേണ്ടത് " രുദ്രൻ എന്തൊക്കെയോ അയാളോട് ദേഷ്യത്തിൽ പറയുന്നുണ്ട്. അതിൽ നിന്നും ഓഫിസ് കാര്യങ്ങൾ ആണ് എന്ന് അപർണക്ക് മനസിലായി. ഇങ്ങേര് എന്തിനാ ഇങ്ങനെ വെറുതെ ദേഷ്യപ്പെടുന്നത്. ഇത്രയും പഠിപ്പും ജോലിയും ഒക്കെ ഉണ്ട് എന്ന് പറഞ്ഞിട്ട് എന്താ കാര്യം.ഒരാളോട് മര്യാദക്ക് എങ്ങനെ സംസാരിക്കണം എന്ന് അറിയില്ല .( അപ്പു ആത്മ) "£#£@#&" ഫോൺ കട്ട് ചെയ്യ്ത് ദേഷ്യത്തോടെ രുദ്രൻ സ്വയം പറഞ്ഞു. "നിനക്ക് എന്താ പറയാനുള്ളത് " രുദ്രൻ അതേ ദേഷ്യത്തിൽ അപർണയോടും ചോദിച്ചു.

" അത്. അത് പിന്നെ അത് എനിക്ക് "അപർണ പേടിച്ച് വിറച്ച് എന്ത് പറയണം എന്ന് അറിയാതെ നിന്നു. "നിന്നോട് ഞാൻ പലവട്ടം പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട് മര്യാദക്ക് സംസാരിക്കാൻ. മറ്റുള്ളവരോട് ആവശ്യമില്ലാതെ വെറുതെ കുറേ സംസാരിക്കുമ്പോൾ നിൻ്റെ നാവിന് ഒരു കുഴപ്പവും ഇല്ല ല്ലോ.എന്താ ഇപ്പോ നിൻ്റെ നാവ് ഇറങ്ങി പോയോ" അപർണ ഒന്നും മിണ്ടാതെ തല താഴ്ത്തി നിന്നു.ഒപ്പം അവളുടെ കണ്ണുകളും നിറഞ്ഞൊഴുകുന്നുണ്ടായിരുന്നു. "Give answer to my question" രുദ്രൻ ദേഷ്യത്താൽ അലറി. " അത്. അത് പിന്നെ എനിക്ക് ഈ ഡ്രസ്സ് ഇഷ്ടായില്ല". കണ്ണുകൾ തുടച്ച് കൊണ്ട് അപർണ പറഞ്ഞു. "Mm ok . നാളെ ഗായത്രിയുടെ കൂടെ ഷോപ്പിൽ പോയി മാറ്റി വാങ്ങിക്കോ" രുദ്രൻ ശ്വാസം ഒന്ന് ഉള്ളിലേക്ക് ആഞ്ഞ് വലിച്ച് ദേഷ്യം കൺട്രോൾ ചെയ്യ്ത് കൊണ്ട് പറഞ്ഞു . അപ്പോഴും അപർണയുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞ് ഒഴുകുന്നുണ്ടായിരുന്നു. " അച്ചേ .അച്ച എപ്പഴാ ബന്നേ"

റൂമിലേക്ക് വന്ന പവി രുദ്രനെ കണ്ടതും അവൻ്റെ അടുത്തേക്ക് വന്നു. "അച്ച വന്നിട്ട് കുറച്ച് നേരം ആയിലോ ചക്കരേ"പവിയേ ഇരു കൈകൾ കൊണ്ടും എടുത്തു കൊണ്ട് രുദ്രൻ പറഞ്ഞു. അപ്പോൾ ആണ് പവി അപർണയെ ശ്രദ്ധിച്ചത്. പവിയേ കണ്ടപ്പോൾ അപർണ കണ്ണു തുടച്ചു എങ്കിലും അപർണ യെ കണ്ടപ്പോൾ തന്നെ അവൾ കരഞ്ഞു എന്ന് പവിക്ക് മനസിലായി. "അമ്മ എന്തിനാ കരയണേ"പവി രുദ്രനോടായി ചോദിച്ചു. "അതിന് അമ്മ കരഞ്ഞില്ല ലോ ''രുദ്രൻ ഒന്നും മിണ്ടാതെ നിൽക്കുന്നത് കണ്ട് അപർണയാണ് പവിക്ക് മറുപടി നൽകിയത്. "പിന്നെ അമ്മടെ കണ്ണില് എങ്ങനേ ബെള്ളം ബ ന്നു. അച്ച അമ്മയെ ബയക്ക് പറഞ്ഞോ - " " ഇല്ലട ചക്കരെ .അമ്മടെ കണ്ണില് ഒരു പൊടി പോയതാ " രുദ്രൻ്റെ കൈയ്യിൽ നിന്നും പവിയെ എടുത്ത് കൊണ്ട് അപർണ പറഞ്ഞു. "അമ്മച്ച് ഞാൻ കണ്ണില് ഊതി തരാവേ ''അപർണയുടെ കണ്ണിൽ ഊതി കൊണ്ട് പവി പറഞ്ഞു. അപർണ പവിയേ എടുത്ത് റൂമിനകത്തേക്ക് നടന്നു. പവിയെ ബെഡിനു മുകളിൽ ഇരുത്തി അപർണയും അവളുടെ അരികിൽ ഇരുന്നു .

" അമ്മടെ പൊന്നിന് വിശക്കുന്നില്ലേ.മാമ്മു ഉണ്ണണ്ടേ " "ബേണ്ട എനിച്ച് ഇപ്പോ ബേണ്ട മാമ്മു. നമക്ക് കളിച്ചാ അമ്മേ " അപ്പുവിൻ്റെ കൈ പിടിച്ച് കൊഞ്ചി കൊണ്ട് പവി പറഞ്ഞു. ഇതെല്ലാം കണ്ട് രുദ്രൻ ബാൽക്കണിയിൽ തന്നെ നിൽക്കുകയാണ്.പവിയുടേയും, അപർണയുടേയും സംസാരം കണ്ട് രുദ്രൻ്റെ മുഖത്തും ഒരു പുഞ്ചിരി തെളിഞ്ഞു. " അച്ച അവിടെ വർക്ക് ചെയ്യുകയല്ലേ. നമ്മുക്ക് എന്നാ ഗായുവിൻ്റെ റൂമിലേക്ക് പോവാം '' " ഞാൻ അമ്മയെ നോക്കി ആദ്യം ഗായൂൻ്റെ റൂമിൽച്ചാ പോയേ .അബടെ ഗായു പിഠിച്ചാ .നമ്മക്ക് ഇബടെ കളിച്ചാ'' രുദ്രൻ അവിടെ നിൽക്കുന്നത് കൊണ്ട് അപർണക്ക് പവിയോടൊപ്പം കളിക്കാൻ എന്തോ ഒരു മടി തോന്നി. അത് മനസിലാക്കിയ രുദ്രൻ ലാപ് ടോപ്പ് എടുത്ത് ബാൽക്കണിയിലെ ചെയറിൽ ചെന്ന് ഇരുന്ന് വർക്ക് ചെയ്യാൻ തുടങ്ങി. അപ്പു പവിയോടോപ്പം ഇരുന്ന് കളിക്കാനും തുടങ്ങി. " അപ്പു ഭക്ഷണം കഴിക്കാൻ വാ. എട്ടനേയും വിളിക്ക്."താഴെ നിന്നും ഗായത്രി ഉറക്കെ വിളിച്ച് പറഞ്ഞു. "മതി പവി ഇനി പിന്നെ കളിക്കാം. വാ പോയി മാമ്മു ഉണ്ണാം'' ബെഡിൽ പരത്തി ഇട്ടിരുക്കുന്ന ടോയ്സ് എടുത്ത് വച്ച് കൊണ്ട് അപ്പു പറഞ്ഞു.

ടോയ്സ് എല്ലാം അടുക്കി കബോഡിൽ വക്കുന്നതിനിടയിൽ അപ്പുവിൻ്റെ കൈ തട്ടി ഒരു പുസ്തകം താഴേ വീണു. അവൾ ആ പുസ്തം എടുത്തു .അതിലെ ആദ്യ പേജ് വെറുതെ ഒന്ന് മറിച്ചു.ആ പേജിൽ ഒരു പെൺകുട്ടിയുടെ മുഖം വരച്ചിരിക്കുന്നു. ആ മുഖം കണ്ടതും അപ്പുവിൻ്റെ കണ്ണുകൾ വിടർന്നു. ഹൃദയതാളം വർദ്ധിച്ചു. *" പലനാളലഞ്ഞ മരുയാത്രയിൽ ഹൃദയം തിരഞ്ഞ പ്രിയ സ്വപ്നമേ ''* പാർവ്വണ ♥️ രുദ്രൻ ആ ചിത്രത്തിനടിയിൽ ആയി എഴുതിയിരുന്നു .പാർവ്വണ, രുദ്രൻ എന്ന പേരിൽ അവളുടെ നോട്ടം തറഞ്ഞ് നിന്നു. ഹൃദയത്തിൻ്റെ ഉള്ളിൽ എവിടേയോ ഒരു വേദന .പക്ഷേ എന്തിനെന്നറിയാത്ത , പറഞ്ഞറിയിക്കാനാവാത്ത ഒരു സങ്കടം. അവൾ അടുത്ത പേജ് മറിച്ചു.അതിലും ഒരു ചിത്രം തന്നെ യായിരുന്നു. മഴയത്ത് നനഞ്ഞ് നിൽക്കുന്ന രുദ്രനും, നന്ദുവും. * നീ എന്ന മഴയിൽ മതിവരുവോളം നന്നായാൻ ഒരു മോഹം * ആ വാക്കുകളിലെ മഷി പടർന്നിരുന്നു. ഒപ്പം അപർണയുടെ കണ്ണിൽ നിന്നും ഒരു തുള്ളി കണ്ണീർ ആ ചിത്രത്തിൽ ചെന്ന് പതിച്ചു . " അപ്പൂ " ഗായത്രിയുടെ നീട്ടി ഉള്ള വിളിയാണ് അവളെ സ്വബോധത്തിലേക്ക് കൊണ്ട് വന്നത്.

അവൾ തിരിച്ച് ആ പുസ്തകം ഷെൽഫിലേക്ക് വച്ചു. അപർണ പവിയെ എടുത്ത് കൊണ്ട് പുറത്തേക്ക് നടന്നു .അപ്പോഴാണ് ബാൽക്കണിയിൽ ഇരിക്കുന്ന രുദ്രനെ അവൾക്ക് ഓർമ വന്നത് . അവൾ തിരിച്ച് ബാൽക്കണിയിലേക്ക് നടന്നു. രുദ്രൻ ലാപ്പിൽ എന്തോ വർക്ക് ചെയ്യുകയാണ്. അപ്പു വന്നതൊന്നും അവൻ അറിഞ്ഞിട്ടില്ല. അവൾ ഒരു നിമിഷം രുദ്രനെ തന്നെ നോക്കി നിന്നു. മറ്റൊരാളുടെ സ്വന്തം ആയിരുന്നു എന്നറിയാം എങ്കിലും ഇപ്പോ എന്തോ ഹൃദയം ഒന്ന് കൊതിച്ച പോവാ ഈ ഹൃദയത്തിൽ എനിക്കും ഒരിടത്തിനായി. അപർണ പവിയുമായി രുദ്രൻ്റെ അടുത്തേക്ക് നടന്നു. " ഭക്ഷണം കഴിക്കാൻ വരു" " ഉം " രുദ്രൻ ലാപ് ടോപ്പിൽ നിന്നും കണ്ണെടുക്കാതെ ഒന്ന് മൂളി.അപർണ വീണ്ടും അവിടെ തന്നെ രുദ്രനെ കണ്ണെടുക്കാതെ നോക്കി നിന്നു. അത് മനസിലാക്കിയ രുദ്രൻ തല ഉയർത്തി അപർണയെ എന്താ എന്ന രീതിയിൽ നോക്കി. " എയ് ഒന്നൂല്ല" അവൾ തിരിഞ്ഞ് നടന്നു. പിന്നാലെ രുദ്രനും വന്നു. താഴെ എല്ലാവരും അവരെ ഭക്ഷണം കഴിക്കാൻ കാത്തിരിക്കുകയായിരുന്നു. അപ്പു പവിയുമായി ഗായത്രിയുടെ അരികിൽ ചെന്ന് ഇരുന്നു .

അപ്പു പവിക്ക് ഭക്ഷണം വാരി കൊടുത്തു.ഭക്ഷണം ഒക്കെ കഴിച്ച് കഴിഞ്ഞ് പവിയും, ഗായത്രിയും, അപ്പുവും രുദ്രൻ്റെ റൂമിൽ ഇരിക്കുകയാണ്. രുദ്രൻ ബെഡിൽ ഇരുന്ന് ഒരു ബുക്ക് വായിക്കുന്നുണ്ട്. ഗായത്രി ഫ്രണ്ടിൻ്റെ വീട്ടിൽ പോയപ്പോൾ ഉണ്ടായ കാര്യങ്ങൾ ഒക്കെ പറഞ്ഞ് കൊടുക്കുകയാണ്.പവി ആ മുറിയിൽ ആകെ ഓടി നടക്കുകയാണ്. "അപ്പു ൻ്റെ ബെസ്റ്റി ആരാ " " ആരതി .എൻ്റെ ആദി. എൻ്റെ ചെറുപ്പം മുതൽ ഞങ്ങൾ ഫ്രണ്ട്സ് ആണ്. അവൾ പഠിക്കാൻ നല്ല മിടുക്കി ആണ്.പിന്നെ കോളേജിലെ വൈസ് ചെയർമാനും ആണ് " " അതു പറഞ്ഞപ്പോഴാണ് എനിക്ക് മറ്റൊരു കാര്യം ഓർമ വന്നത്.അപ്പു ൻ്റെ കോളേജിലെ ഫങ്ങ്ഷന് എട്ടനെ ഇൻവൈറ്റ് ചെയ്തിട്ടില്ലേ " ഗായത്രി രുദ്രനോടായി ചോദിച്ചു.'' " ആ ഉണ്ട്" രുദ്രൻ ഒട്ടും താൽപര്യം ഇല്ലാത്ത രീതിയിൽ മറുപടി പറഞ്ഞു. " എന്നാ അപ്പു ഫങ്ങ്ഷൻ " '' മറ്റന്നാൾ " പെട്ടെന്ന് ഒരു ഹോണടിയോടെ ഒരു കാർ വീടിന് മുന്നിലേക്ക് വന്നു. അപ്പു നേരെ ബാൽക്കണിയിലേക്ക് ഓടി. " അച്ഛൻ "കാറിൽ നിന്നും ഇറങ്ങുന്ന ആളെ കണ്ട് അപർണയുടെ ചുണ്ടുകൾ മന്ത്രിച്ചു.

"ഗായു അച്ഛൻ വന്നു "അപർണ നേരെ റൂമിലേക്ക് ഓടി വന്ന് പറഞ്ഞു. ശേഷം അവൾ താഴേക്ക് ഓടി.പിന്നാലെ ഗായുവും. " അച്ചേ "അപർണ തന്നെ ശ്രദ്ധിക്കാതെ താഴേക്ക് ഓടിയത് കണ്ട് ഒന്നും മനസിലാവാതെ കണ്ണ് നിറച്ച് പവി രുദ്രൻ്റെ അടുത്തേക്ക് നടന്നു. മുറിയുടെ പുറത്തേക്ക് ഓടിയ അപർണ പെട്ടെന്ന് എന്തോ ഓർത്ത പോലെ തിരിച്ച് അകത്തേക്ക് ഓടി വന്നു. "സോറിടാ മുത്തേ .അമ്മ പൊന്നിനെ മറന്നു " പവിയെ എടുത്ത് അവളുടെ നെറ്റിയിൽ ഒന്ന് ഉമ്മ വച്ച് കൊണ്ട് അപർണ പറഞ്ഞു .ശേഷം രുദ്രനെ ഒന്ന് നോക്കിയതിനു ശേഷം അപർണ പവിയുമായി താഴേക്ക് ഓടി. പിന്നാലെ രുദ്രനും താഴേക്ക് നടന്നു . " അച്ചാ''അപർണ അച്ഛനെ കണ്ടതും അച്ഛൻ്റെ അടുത്തേക്ക് ഓടി അച്ഛനേ കെട്ടിപിടിച്ചു ." " അപ്പു "തൊട്ടപ്പുറത്ത് നിന്നും അമ്മ അവളെ വിളിച്ചു. അവൾ അമ്മയുടെ അടുത്തേക്ക് നടന്നു. അപർണയുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞിരുന്നു. പെട്ടെന്ന് പിന്നിൽ വരുന്ന ആളെ കണ്ട് അപർണ ഒന്ന് ഞെട്ടി. 'ആദി"അപർണ ആരതിയുടെ അരികിലേക്ക് ഓടി അവളെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു. " ഞങ്ങളെ ഒക്കെ മറന്നോടി" അപർണയുടെ മുഖം കയ്യിലെടുത്ത് ആദി ചോദിച്ചു.

"എനിക്ക് അങ്ങനെ മറക്കാൻ പറ്റോടി "അപർണയുടെ കണ്ണിൽ നിന്നും കണ്ണീർ ഒഴുകാൻ തുടങ്ങി. " ഞാൻ വെറുതെ പറഞ്ഞതല്ലേടി പെണ്ണേ.അതിന് എന്തിനാ നീ കരയണേ" ആദി അവളുടെ കണ്ണ് തുടച്ചു.അപ്പോഴാണ് അപർണയുടെ കയ്യിൽ ഇരിക്കുന്ന പവിയെ ആദി കാണുന്നത്. അപ്പോഴേക്കും ആ വീട്ടിലോ എല്ലാവരും അവിടേക്ക് വന്നു. "നിങ്ങൾ വന്ന കാലിൽ നിൽക്കാതെ വന്ന് ഇരിക്ക്. വിലാസിനി താൻ ഇവർക്ക് കുടിക്കാൻ വല്ലതും എടുക്ക് "മഹാദേവൻ പറഞ്ഞു. അപ്പോഴും രുദ്രൻ്റെ കണ്ണുകൾ അപർണയിൽ തന്നെ ആയിരുന്നു. അവളുടെ അച്ഛനും അമ്മയും ഒക്കെ വന്നിട്ടും അവൾ പവിയെ താഴേ പോലും ഇറക്കാതെ അവൾ എടുത്ത് കൊണ്ട് നിൽക്കുകയാണ്. പവി അപർണക്ക് അത്രയും പ്രിയപ്പെട്ടതാണോ. പക്ഷേ എന്തിന്. രുദ്രൻ ഓരോന്ന് ആലോചിച്ച് നിന്നു. " രുദ്രാ നീ എന്താ അവിടെ നിൽക്കുന്നേ.ഇവിടെ വന്ന് ഇരിക്ക് "അപർണയുടെ അരികിലേക്ക് ചൂണ്ടി മഹാദേവൻ പറഞ്ഞു. രുദ്രൻ ഒന്ന് മടിച്ചെങ്കിലും പിന്നീട് അപർണയുടെ അരികിൽ ഇരുന്നു. രുദ്രൻ വന്ന് ഇരുന്നതും പവി വേഗം അപർണയുടേയും രുദ്രൻ്റെയും ഇടയിൽ കയറി ഇരുന്നു. "വിലാസിനി താൻ ഇത് വരെ ഇവർക്ക് ഒന്നും കുടിക്കാൻ എടുത്തില്ലേ " അടുക്കളയിലേക്ക് നോക്കി മഹാദേവൻ പറഞ്ഞു. "അയ്യോ ഒന്നും വേണ്ട .ഞങ്ങൾ ഇപ്പോ തന്നെ ഇറങ്ങും " " അത് പറ്റില്ല. നിങ്ങൾ ഇപ്പോ ഇങ്ങ് വന്നല്ലേ ഉള്ളൂ." " അത് .അത് ഞങ്ങൾ അപ്പുവിനെ തിരിച്ച് വീട്ടിലേക്ക് കൊണ്ടു പോവാൻ വന്നതാണ് " ആ വാക്കുകൾ അവിടെ ഉള്ള എല്ലാവരുടേയും മനസിൽ ഇടി തീയായ് പതിച്ചു..... തുടരും.......................

മുന്നത്തെ പാർട്ടുകൾ വായിക്കാൻ ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...