💞എൻ്റെ ആത്മസഖിക്ക്💞 ഭാഗം 24

എഴുത്തുകാരി: അപർണ അരവിന്ദ്

നോട്ട്സ് ഒക്കെ എഴുതി കംപ്ലീറ്റ് ആക്കിയപ്പോഴേക്കും നേരം വൈകി. അപ്പു തിരക്കിട്ട് ബസ് ഇറങ്ങി വീട്ടിലേക്ക് നടന്നു . ഏകദേശം 15 മിനിറ്റോളം വീട്ടിലേക്ക് നടക്കാൻ ഉണ്ട്. " നീ അവിടെ നിന്നേടി കൊച്ചേ "നാട്ടിലെ എറ്റവും വലിയ എഷണിക്കാരി ശോഭ വഴിയിൽ വച്ച് അപർണ യെ തടുത്ത് നിർത്തി. " നിൻ്റെ കല്യാണം ഒക്കെ ആയി എന്ന് കേട്ടു.മഹാദേവൻ സാറിൻ്റെ മകനാണ് വരൻ അല്ലേ " " ആ അതെ ചേച്ചി " "എന്താടി വല്ല പ്രേമമോ, ചുറ്റിക്കളിയോ മറ്റോ ആയിരുന്നോ .അല്ലാതെ അത്രയും വലിയ പണക്കാരുടേ ഒക്കെ ആലോചന നിനക്ക് എങ്ങനെ വന്നു എന്നാ എൻ്റെ സംശയം." "അല്ല ചേച്ചി അങ്ങനെ ഒന്നും ഇല്ല" "അല്ല പറയാൻ പറ്റില്ല. നിൻ്റെ ചേച്ചി മിണ്ടാപൂച്ചയേ പോലെ നടന്ന് അവസാനം വലിയ പണക്കാരൻ്റെ ഒപ്പം പോയില്ലേ. ആ ചേച്ചിടെ അനിയത്തി അല്ലേ നീയും. " എന്തൊക്കെ ആയാലും ചേച്ചിയും അനിയത്തിയും പിടിച്ചപ്പോൾ പുളിങ്കൊമ്പിൽ തന്നെ കയറി പിടിച്ചു ." അപർണ ഒന്നും മിണ്ടാതെ തല കുനിച്ച് തന്നെ നിന്നു. "അല്ല ചെക്കന് ഒരു കൊച്ച് ഉണ്ടെന്നാണല്ലോ പറഞ്ഞ് കേട്ടത്.എന്തായാലും കല്യാണ ചെക്കൻ്റ കൂടേ ഒരു കുട്ടിയെ കൂടി ഫ്രീ ആയി കിട്ടിയല്ലോ " .

ഒന്ന് പ്രതികരിക്കുക പോലും ചെയ്യാതെ അപർണ നിന്നപ്പോളും അവളുടെ മിഴികൾ നിറഞ്ഞ് ഒഴുകിയിരുന്നു. "നിനക്ക് ഒക്കെ കുറെ പണം ഉണ്ടായാ മതിയല്ലോ. കല്യാണം കഴിക്കുന്ന ചെക്കൻ ഒന്ന് കെട്ടിയാൽ എന്താ, ഒരു കൊച്ചുണ്ടെങ്കിൽ എന്താ. കാലം പോണ ഒരു പോക്കേ " അപർണ യെ വാക്കുകൾ കൊണ്ട് കുത്തി നോവിപ്പിച്ച് ആ സ്ത്രീ മുന്നോട്ട് നടന്ന് പോയി. അപർണ കരച്ചിൽ അടക്കി പിടിച്ച് മുന്നോട്ട് ഓടി .വീടിൻ്റെ പടി കയറി വന്ന അപർണ മുറ്റത്ത് കിടക്കുന്ന കാർ കണ്ടതും ഒരു നിമിഷം നിന്നു. കരഞ്ഞ് വീർത്ത കണ്ണുകൾ ഒന്ന് അമർത്തി തുടച്ച് വീട്ടിലേക്ക് കയറാൻ തുടങ്ങിയതും പിന്നിൽ നിന്നും ഒരു വിളി ഉയർന്നു. " അപ്പൂ "അപർണ തിരിഞ്ഞ നോക്കി. ആദി ആയിരുന്നു അത്. "എന്താടി ഉണ്ടായത് .ആ ശോഭ ചേച്ചി നിന്നോട് എന്താ പറഞ്ഞത് " " എയ് ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല ലോ " സങ്കടം അടക്കി പിടിച്ച് അപർണ പറഞ്ഞു. " നീ ഇങ്ങോട്ട് വന്നേ ''.

അപ്പുവിൻ്റെ കൈയ്യും പിടിച്ച് ആദി മുറ്റത്തിൻ്റെ ഒരു ഭാഗത്തേക്ക് നടന്നു. " നീ എന്നോട് കള്ളം പറയണ്ട അപ്പു. ഞാൻ നിൻ്റെ പിന്നിൽ തന്നെ വരുന്നുണ്ടായിരുന്നു .ശോഭ ചേച്ചി നിന്നോട് എന്തോ പറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു. പക്ഷേ അകലെ ആയിരുന്നത് കൊണ്ട് എനിക്ക് ഒന്നും കേൾക്കാൻ ആയില്ല." "ഇല്ലാടി. ഞാൻ പറഞ്ഞില്ലേ ഒന്നു ഇല്ല എന്ന് " ''നീ ആരോടാ ഈ നുണ പറയുന്നത് അപ്പു. നിൻ്റെ ഈ കരഞ്ഞ് കലങ്ങിയ കണ്ണുകൾ കണ്ടാൽ അറിയാം എന്തോ ഉണ്ടായിട്ടുണ്ട് എന്ന്. " അത് കേട്ടതും അപ്പു വിതുമ്പി കൊണ്ട് ആദിയെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു. ആദി അവളെ സമാധാനിപ്പിക്കാനായി അവളുടെ തലയിൽ തലോടി. " പറയ്യ് അപ്പു എന്താ അവർ പറഞ്ഞത് '' അപർണ അവർ പറഞ്ഞ കാര്യങ്ങൾ എല്ലാം ആദിയോട് പറഞ്ഞു. " അവര് ഇത്രയൊക്കെ പറഞ്ഞിട്ടും നീ പ്രതികരിക്കാതെ കരഞ്ഞ് കൊണ്ട് ഇങ്ങോട്ട് വന്നു അല്ലേ.അല്ലെങ്കിലും ആ പെണ്ണും പിള്ളക്ക് കുറച്ച് ചൊറിച്ചില് കൂടുതലാ. ഇതിനുള്ള ഉത്തരം ഞാൻ തന്നെ അവർക്ക് ഇപ്പോ കൊടുക്കാം " ആദി ദേഷ്യത്തോടെ തിരിഞ്ഞ് നടന്നതും അപ്പു അവളുടെ കയ്യിൽ കയറി പിടിച്ചു.

"വേണ്ട ആദി. വെറുതെ ഒരു വഴക്ക് വേണ്ട'. " നീ എന്താ അപ്പു പറയുന്നത്. ഇത്രയൊക്കെ അവർ പറഞ്ഞിട്ടും അവർക്ക് ഒരു മറുപടി കൊടുത്തില്ലെങ്കിൽ എനിക്ക് ഒരു സമാധാനവും ഉണ്ടാവില്ല." "എന്തിനാ ആദി. മറ്റുള്ളവരുടെ കണ്ണിലൂടെ നോക്കുമ്പോൾ അവർ പറഞ്ഞത് എല്ലാം ശരിയല്ലേ.ഞാൻ പണത്തിനു വേണ്ടിയാണ് ആ വീട്ടിലേ മരുമകൾ ആവുന്നത് എന്ന് അവർ ചിന്തിച്ചതിൽ കുറ്റം പറയാൻ പറ്റില്ല." "ഒരിക്കലും അല്ല അപ്പു. രുദ്രൻ സാറിൻ്റെ ഭാര്യയാണ് നീ. നീ ആ സ്ഥാനത്ത് എത്തിയത് എങ്ങനെയാണ് എന്ന് ഞങ്ങൾക്ക് അറിയാലോ " "അതെ നിങ്ങൾക്കറിയാം പക്ഷേ അത് മറ്റുള്ളവർക്ക് ഒന്നും അറിയില്ലലോ.നിനക്ക് എന്നോട് സ്നേഹം ഉണ്ടെങ്കിൽ നീ ഇതൊരു പ്രശ്നമാക്കരുത്" " നീ ഇത്രക്കും പാവം ആവരുത് അപ്പു. എന്തായാലും വാ അകത്തേക്ക് പോവാം " " നീ പൊയ്ക്കോ എനിക്ക് കുറച്ച് നേരം ഒറ്റക്ക് ഇരിക്കണം ആദി" " ശരി" ആദി നേരെ അകത്തേക്ക് നടന്നു. ആദി അകത്തേക്ക് പോയതും അപർണ ആ മുറ്റത്തെ മൺ തിട്ടയിൽ തന്നെ ഇരുന്നു.ഇരുകാലിലും തല ചായ്ച്ച് വച്ച് അവൾ കരയാൻ തുടങ്ങി.

കുറച്ച് നേരം കരഞ്ഞപ്പോൾ മനസിലെ ഭാരം കുറഞ്ഞത് പോലെ അവൾക്ക് തോന്നി. പെട്ടെന്ന് അവളുടെ കയ്യിൽ എന്തോ തണുപ്പ് തോന്നിയതും അവൾ തല ഉയർത്തി നോക്കി. ** പറമ്പിൽ നിൽക്കുമ്പോഴാണ് മുറ്റത്ത് നിന്നും ആദിയുടെ ഉറക്കെ ഉള്ള ശബ്ദം കേട്ടത്. രുദ്രൻ ശബ്ദം കേട്ട് അങ്ങോട്ട് നടന്നു. നടന്ന് അടുത്ത് എത്തുന്തോറും അവർ പറയുന്നത് രുദ്രന് വ്യക്തമായി കേൾക്കാമായിരുന്നു.അവർ പരസ്പരം പറയുന്നത് കേട്ട് രുദ്രൻ ഒരു നിമിഷം അവിടെ തറഞ്ഞ് നിന്നു. ആദി അവിടെ നിന്നും പോയതും അപർണ കരയാൻ തുടങ്ങി. എന്തുകൊണ്ടോ അവളുടെ ആ നിറമിഴികൾ രുദ്രനെ വേദനിപ്പിച്ചു യന്ത്രികമായി അവൻ്റെ കാലുകൾ മുന്നോട്ട് വച്ചു. എന്തോ ഒരു ഉൾ പ്രേരണയാൽ അവൻ അപർണയുടെ കൈകൾ കൾക്കു മുകളിൽ ആയി കൈ വച്ചു. കൈയ്യിൽ എന്തോ തണുപ്പ് അനുദവപ്പെട്ടതും അപ്പു തല ഉയർത്തി നോക്കി. രുദ്രനെ കണ്ടതും അപർണയുടെ കണ്ണുകൾ വിടർന്നു.

അവർ താഴേ നിന്നും എഴുന്നേറ്റ് നിന്നു. അപർണയുടെ നിറമിഴികൾ കണ്ടതും രുദ്രൻ്റെ ഹൃദയത്തിൻ്റെ എതോ ഒരു കോണിൽ പേരറിയാത്ത ഒരു നൊമ്പരം ഉടലെടുക്കുന്നതായി രുദ്രന് തോന്നി. അപർണയെ സമാധാനിപ്പിക്കാനായി രുദ്രൻ അപർണയേ നോക്കി ഒന്ന് പുഞ്ചിരിച്ചു.വർഷങ്ങൾക്കും ശേഷം രുദ്രൻ്റെ മുഖത്ത് ഒരു ആത്മാർത്ഥമായ പുഞ്ചിരി തെളിഞ്ഞു. ആ പുഞ്ചിരി അപർണയുടെ മുഖത്തേക്കും വ്യാപിച്ചു. അവൻ്റെ ആ നിറപുഞ്ചിരി മതിയായിരുന്നു അവളുടെ മനസിലെ എല്ലാ ദുഖങ്ങളും അലിയിച്ച് കളയാൻ. സന്ധ്യയോടു കൂടി ഗായത്രിയും, പവിയും , രുദ്രനും തിരിച്ച് വീട്ടിലേക്ക് പോയി. ഇറങ്ങാൻ നേരം പവി കരയുമെന്ന് രുദ്രൻ കരുതി എങ്കിലും പവി ഒരു തരത്തിലുള്ള വാശിയും കാണിച്ചില്ല. പവിയും, ഗായത്രിയും പോയതോടെ ആ വീട് ഉറങ്ങിയ പോലെ ആയി കഴിഞ്ഞിരുന്നു'...... തുടരും.......................

മുന്നത്തെ പാർട്ടുകൾ വായിക്കാൻ ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...