💞എൻ്റെ ആത്മസഖിക്ക്💞 ഭാഗം 30

എഴുത്തുകാരി: അപർണ അരവിന്ദ്

"അമ്മേ എനിച്ച് ഒരു വാവയേ തരുവോ" നിഷ്കളങ്കതയോടെയുള്ള പവിയുടെ ചോദ്യത്തിന് എന്ത് ഉത്തരം നൽക്കണം എന്നറിയാതെ അപ്പു രുദ്രൻ്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി . എറെ കുറെ രുദ്രൻ്റെ അവസ്ഥയും അത് തന്നെ ആയിരുന്നു. അപ്പുവിൻ്റെ ഭാഗത്ത് നിന്ന് ഒരു മറുപടിയും കിട്ടാത്തതു കൊണ്ട് പവിനേരെ രുദ്രന് നേരെ തിരിഞ്ഞു. പക്ഷേ ഇതെല്ലാം മുൻകൂട്ടി മനസിലാക്കിയ രുദ്രൻ കണ്ണുകൾ അടച്ച് ഉറങ്ങുന്നതു പോലെ കിടന്നു. " അച്ചേ .പറ അച്ചേ "പവി രുദ്രനെ തട്ടി വിളിച്ചു. " ആ ശരി തരാം" രുദ്രൻ പവിയെ സമാധാനിപ്പിക്കാനായി പറഞ്ഞു. ഇത് കേട്ട് അപ്പുവിൻ്റെ മുഖത്ത് ഒരു പുഞ്ചിരി തെളിഞ്ഞെങ്കിലും അത് അവൾ പുറത്ത് കാണിക്കാതെ കണ്ണടച്ചു കിടന്നു. പവിയേ കെട്ടിപ്പിടിച്ച് രുദ്രനും കിടന്നു. ഉറക്കത്തിൽ എപ്പോഴോ പവിയോടൊപ്പം അപർണയേയും അവൻ തന്നോട് ചേർത്ത് പിടിച്ചിരുന്നു . രാവിലെ ഭക്ഷണം കഴിച്ചതിനു ശേഷം എല്ലാവരും അവരുടേതായ ജോലികളിൽ മുഴുകി.മഹാദേവൻ രാവിലെ തന്നെ ഓഫീസിലേക്ക് പോയി. ഉച്ചയോടെ രുദ്രനും ,മറ്റുള്ളവരും മoത്തിലേക്ക് പോവാൻ റെഡിയായി. രുദ്രൻ്റെ കാറിലാണ് പോവുന്നത്.

കോ ഡ്രെയ് വർ സീറ്റിൽ അമ്മ ഇരുന്നു. പവിയും, ഗായുവും, അപ്പുവും ബാക്ക് സീറ്റിലും ആണ് ഇരുന്നത്. യാത്രയിലുടനീളം ഗായത്രിയും, അപ്പുവും നല്ല സംസാരത്തിൽ തന്നെയായിരുന്നു. കുറച്ച് നേരത്തെ യാത്രക്കൊടുവിൽ അവരുടെ കാർ അനാഥാലത്തിലെ ഗേറ്റിനു മുന്നിൽ എത്തി. ആനന്ദ മഠം എന്ന് മുൻവശത്ത് തന്നെ എഴുതിയിട്ടുണ്ട്. " ഈ ഓർഫണേജിൽ ആയിരുന്നു നന്ദു ഉണ്ടായിരുന്നത് " മറ്റാർക്കും കേൾക്കാൻ പറ്റാത്ത തരത്തിൽ അപ്പുവിനോട് ഗായത്രി പറഞ്ഞു. അത് കേട്ടതും മിററിലൂടെ അപ്പു രുദ്രനെ ഒന്ന് നോക്കി.ആ ഗേറ്റ് കടന്ന് അകത്തേക്ക് പോവുന്തോറും അവൻ്റെ മുഖഭാവത്തിൽ മാറ്റമുണ്ടാവുന്നത് അപർണ ശ്രദ്ധിച്ചിരുന്നു. കാർ നിർത്തി ഡിക്കിയിലെ കവറുകളുമായി അമ്മയും രുദ്രനും അകത്തേക്ക് നടന്നു. പിന്നാലെ ഗായുവും, പവിയും, അപ്പുവും. "ഗായൂ ഈ നന്ദുവിന് ഒരു ബ്രദർ ഉണ്ട് എന്ന് പറഞ്ഞില്ലേ അയാൾ എവിടെ " " അറിയില്ല. നന്ദുവിന് ഒരു എട്ടൻ ഉണ്ട് പക്ഷേ ഞാൻ ചെറുപ്പത്തിൽ കണ്ടതാണ്.പിന്നെ ഞാൻ ഹോസ്റ്റലിൽ ആയിരുന്ന കാരണം പിന്നീട് കണ്ടിട്ടില്ല. നന്ദുവിൻ്റെ ശേഷം അല്ലുവിനെ ആരും പിന്നീട് കണ്ടിട്ടില്ല". " നീ ഇതിനു മുൻപേ ഇവിടെ വന്നിട്ടുണ്ടോ " " ഉം ഉണ്ട്. അതൊക്കെ അവിടെ നിക്കട്ടെ നമ്മുക്ക് ഒരു സെൽഫി എടുത്താലോ " "പിന്നല്ല.l am ready."

അപ്പുവും ഗായത്രിയും, പവിയും കൂടി സെൽഫി എടുക്കാൻ തുടങ്ങി. " അത് സേവ് ചെയ്യണ്ട എൻ്റെ look ശരിയായില്ല., എൻ്റെ മുടി ശരിയല്ല." ഓരോ കാരണങ്ങൾ പറഞ്ഞ് കൊണ്ട് അപ്പുവും, ഗായുവും ഒരു ലോഡ് സെൽഫികൾ എടുത്ത് കൂട്ടി. ഇത് കണ്ട പവി ദേഷ്യം വന്ന് ഗായുവിൻ്റെ ഫോണും വാങ്ങി ബിൾഡിങ്ങിൻ്റെ വരാന്തയിലൂടെ ഓടി. "പവി നിൽക്ക് എൻ്റെ ഫോൺ തന്നിട്ട് പോ." "നാൻ തരില്ല ഗായൂ" പവി ചിരിച്ച് കൊണ്ട് ഓടി. "നിക്കടി പല്ലി കുട്ടി അവിടെ '' ''നാൻ നിനക്ക് ഫോൺ തരാന്ന് ബിചാരിച്ചതാ .പക്ഷേ നീ എന്നേ പല്ലി കുട്ടീന്ന് വിളിച്ചില്ലേ. നിനക്ക് ഞാൻ ഇനി ഫോണ് തരില്ല ഗായു'' പവി മുന്നോട്ട് ഓടി. " അപ്പു നീ അകത്തേക്ക് നടന്നോ ഞാൻ ഇപ്പോ വരാം" അപ്പുവിനെ നോക്കി പറഞ്ഞ് തിരിഞ്ഞതും ഗായു ആരുടേയോ മേൽ ചെന്ന് ഇടിച്ചതും ഒപ്പം ആയിരുന്നു. പെട്ടെന്ന് ബാലൻസ് കിട്ടാതെ രണ്ടു പേരും കൂടെ താഴേക്ക് വീണു. അയാളെ കണ്ടതും 'ഗായത്രിയുടെ കണ്ണുകൾ വിടർന്നു. പൂച്ച കണ്ണ്, വെട്ടി ഒതുക്കിയ താടി .നീളൻ മുടിയിഴകൾ. കാറ്റു വീശുമ്പോൾ അത് മുഖത്തേക്ക് പാറി വീഴുന്നുണ്ട്. " ഇത് ലെൻസ് ആണോ"

അയാളുടെ കണ്ണിലേക്ക് വിരൽ ചൂണ്ടി കൊണ്ട് അവൾ ചോദിച്ചു. "മനുഷ്യനെ തട്ടി ഇട്ടതും പോരാ ഇപ്പോ കണ്ണും കുത്തി പൊട്ടിക്കുമോ" ഗായത്രിയുടെ കൈ തട്ടി മാറ്റി കൊണ്ട് അയാൾ ചോദിച്ചു . "എൻ്റെ മേൽ നിന്ന് ഒന്ന് എണീക്കടി." അയാൾ അലറി. താൻ അയാളുടെ മേൽ ആണ് കിടക്കുന്നത് എന്ന ബോധം അപ്പോഴാണ് ഗായത്രിക്ക് ഉണ്ടായത്. അവൾ വേഗം അയാളുടെ മേൽ നിന്നും ചാടി എഴുന്നേറ്റു. പക്ഷേ പെട്ടെന്ന് എഴുന്നേൽക്കുന്നതിനിടയിൽ അയാളുടെ കൈയ്യിൽ ഗായത്രിയുടെ ഹീൽ ചെരുപ്പു കൊണ്ട് അറിയാതെ ഒന്ന് ചവിട്ടി . " ആ ..... കാല് മാറ്റടി കാലമാടത്തി" "കാലമാടത്തി തൻ്റെ മറ്റവൾ .മര്യാദക്ക് സംസാരിക്കടോ " "എൻ്റെ കയ്യിൽ നിന്നും നിൻ്റെ കാല് മാറ്റടി പന്ന'' അപ്പോഴാണ് ഗായത്രി തൻ്റെ കാലിനടിയിലെ അയാളുടെ കൈ കണ്ടത്. "അയ്യോ സോറി " അവൾ വേഗം കാല് മാറ്റി. "നിനക്ക് എന്താ കണ്ണും, മൂക്കും ഒന്നും ഇല്ലേ. കുറച്ച് മുൻപ് മനുഷ്യനെ തട്ടിയിട്ട് നടു ഒടിച്ചേനേ ,ഇപ്പോ ഇതാ കൈയ്യും"കൈയ്യിൽ ഊതി കൊണ്ട് അയാൾ പറഞ്ഞു. "സോറി ഞാൻ കണ്ടില്ല " അയാൾക്കരികിൽ ഇരുന്ന് കൊണ്ട് ഗായത്രി പറഞ്ഞു.

"മനുഷ്യനെ വേദനിപ്പിച്ചതും പോരാ അവളുടെ ഒരു സോറി. സോറി നിൻ്റെ മറ്റവന് കൊണ്ട് കൊടുക്ക് '' " ഞാൻ അറിയാതെ തൻ്റെ കൈയ്യിൽ ചവിട്ടി അതിന് സോറിയും പറഞ്ഞു. പിന്നെ എന്തിനാ താൻ ഇങ്ങനെ ചൂടാവുന്നത് .പിന്നെ ഞാൻ തട്ടി ഇട്ടത് അത് തനിക്കും രണ്ട് ഉണ്ട കണ്ണില്ലേ ഞാൻ ഓടി വരുന്നത് കണ്ടാൽ ഒന്ന് മാറി നിന്നു കൂടെ " "ടി നിന്നെ ഞാൻ " അയാൾ കൈ ചൂണ്ടി ദേഷ്യത്തോടെ അലറി. ''നീ പോടാ പൂച്ച കണ്ണാ " " അലോക്ക് " ദൂരെ നിന്നും മറ്റൊരു ചെറുപ്പക്കാരൻ അവനെ ഉറക്കെ വിളിച്ചു. " നീ തൽക്കാലം രക്ഷപ്പെട്ടു. നിനക്ക് ഞാൻ വച്ചിട്ടുണ്ട് " അലോക്ക് ദേഷ്യത്തോടെ പറഞ്ഞ് മുന്നോട്ട് നടന്നു. " ഞാൻ കാത്തിരിക്കാം പൂച്ച കണ്ണൻ ചേട്ടാ " ഗായത്രി കളിയാക്കി കൊണ്ട് ഉറക്കെ വിളിച്ച് പറഞ്ഞു. * രുദ്രൻ ആ വരാന്തയിലൂടെ പതിയെ നടന്നു. താനും, നന്ദുവും എത്രയോ തവണ ഈ വരാന്തയിലൂടെ കൈ കോർത്ത് നടന്നിരിക്കുന്നു. അവൻ വരാന്തയിൽ നിന്നും മുറ്റത്തേക്ക് ഇറങ്ങി. മുറ്റത്തിൻ്റെ ഒരു ഭാഗത്തായി ഒരു ഗാർഡൻ ഉണ്ട്.പല നിറത്തിലുള്ള പൂക്കൾ നിറഞ്ഞു നിൽക്കുന്ന ആ ഗാർഡൻ വളരെ മനോഹരമായിരുന്നു. അതിനടുത്തായി തന്നെ ഒരു ചെമ്പക മരം നിൽക്കുന്നുണ്ട് . രുദ്രൻ പതിയെ അതിനരികിലേക്ക് നടന്നു. * നോക്ക് രുദ്രാ .എൻ്റെ ഓർമ വച്ച കാലം മുതൽ ഈ മരം ഇവിടെ ഉണ്ട് .

പക്ഷേ ഇത്ര വലിയ മരം ആയിട്ടും ഇന്നേ വരെ ഒരു പൂ പോലും ഇതിൽ ഉണ്ടായിട്ടില്ല.* നന്ദുവിൻ്റെ വാക്കുകൾ അവൻ്റെ മനസിൽ അലയടിച്ചു. അവൻ ആ മരത്തിൻ്റെ ചില്ലകളിലേക്ക് ഒന്ന് നോക്കി * ഇനിയും പൂത്തിട്ടില്ല നന്ദു നിൻ്റെ ഈ ചെമ്പക മരം* രുദ്രൻ ആ മരത്തിനു താഴേയുള്ള മരം കൊണ്ടുണ്ടാക്കിയ ബെഞ്ചിൽ ഇരുന്നു . ഒരു മന്ദമാരുതൻ അവനെ തഴുകി പോയി. ആ കാറ്റിൽ പോലും നന്ദുവിൻ്റെ നിശ്വാസം നിറഞ്ഞ് നിൽക്കുന്ന പോലെ അവന് തോന്നി. ആ കാറ്റ് വീശിയ ദിശയിലേക്ക് നോക്കിയ രുദ്രൻ കാണുന്നത് വരാന്തയിലൂടെ തൻ്റെ അരികിലേക്ക് നടന്നു വരുന്ന അപർണ യെ ആണ്. അത് തൻ്റെ നന്ദുവാണെന്ന് ആരോ കാതുകളിൽ പറയുന്ന പോലെ അവന് തോന്നി. അവൾ അരികിലേക്ക് നടന്ന് വരുന്തോറും രുദ്രൻ്റെ ഹൃദയമിടിപ്പ് വർദ്ധിക്കാൻ തുടങ്ങി. അപർണയുടെ സ്ഥിതിയും മറിച്ചായിരുന്നില്ല. ഈ മoവും ഇവിടത്തെ കാഴ്ച്ചകളും താൻ ഇതിനു മുൻപ് കണ്ട പോലെ. എന്തോ മുൻ പരിചയം ഉള്ളത് പോലെ. അപർണ നടന്ന് രുദ്രൻ്റെ അരികിൽ എത്തി. " ഗായുവും, പവിയും എങ്ങോട്ടോ പോയി. അമ്മയെ ആണെങ്കിൽ കാണാനും ഇല്ല. ഞാൻ കുറച്ച് നേരം ഇവിടെ ഇരുന്നോട്ടേ .എനിക്ക് ഇവിടം അത്രക്ക് പരിചയം ഇല്ല അതാ " അപ്പു നിഷ്കളങ്കതയോടെ ചോദിച്ചു. " ഉം "

രുദ്രൻ ഒന്ന് മൂളികൊണ്ട് അകലേക്ക് നോക്കി ഇരുന്നു. വീണ്ടും അവരെ ഒരു കാറ്റ് തഴുകി പോയി .കാറ്റിൽ ആ ഗാർഡനിലെ പൂക്കളുടെ മണവും നിറഞ്ഞിരുന്നു. അതിനോടൊപ്പം ആ ചെമ്പക മരത്തിൽ നിന്നും ഒരു പൂ കൊഴിഞ്ഞ് അവർക്കിടയിലേക്ക് വീണു. ആ പൂ കണ്ട് രുദ്രൻ്റെ മുഖത്ത് ആശ്ചര്യം നിറഞ്ഞു. അവൻ ആ പൂവിലേക്കും അപർണയേയും മാറി മാറി നോക്കി. ഒന്നും മനസിലാവാതെ അപർണ ഒരു നിമിഷം രുദ്രനെ തന്നെ നോക്കി ഇരുന്നു. "എൻ്റെ നന്ദു ഒരു പാട് ആഗ്രഹിച്ചതാ ഈ ചെമ്പകം പൂവിടാൻ. എന്നാൽ ഈ ചെമ്പകം പൂത്തപ്പോൾ അത് കാണാൻ എൻ്റെ നന്ദു എന്നോടൊപ്പം ഇല്ല" ആ പൂ കൈയ്യി ലെടുത്തു കൊണ്ട് രുദ്രൻ പറഞ്ഞു. ഒപ്പം അവൻ്റെ കണ്ണുകളും നിറഞ്ഞു. എൻ്റെ നന്ദു രുദ്രൻ്റ ആ വാക്കുകൾ അപ്പുവിൻ്റെ ചെവികളിൽ മുഴങ്ങി. " അപ്പു, രുദ്രാ നിങ്ങൾ എന്താ ഇവിടെ ഇരിക്കുന്നേ "അമ്മ അകലെ നിന്നും ഉറക്കെ വിളിച്ചു. * "അല്ലൂ" അലോക്കിൻ്റെ അടുത്തേക്ക് ഒരു മധ്യവയസ്ക നടന്നു വന്നു........തുടരും.......................

മുന്നത്തെ പാർട്ടുകൾ വായിക്കാൻ ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...