💞എൻ്റെ ആത്മസഖിക്ക്💞 ഭാഗം 06

എഴുത്തുകാരി: അപർണ അരവിന്ദ്

" ആ കുട്ടിയെ ഇതുവരെ സത്യങ്ങൾ ഒന്നും അറിയിച്ചിട്ടില്ല അല്ലേ"അപർണ പുറത്ത് പോയി എന്ന് ഉറപ്പാക്കിയ ശേഷം ഡോക്ടർ അയാളോടായി ചോദിച്ചു . " ഇല്ല ഡോക്ടർ അതൊന്നും അവളെ അറിയിച്ചിട്ടില്ല." "As a doctor എൻ്റെ അഭിപ്രയത്തിൽ നിങ്ങൾ ആ കുട്ടിയോട് എല്ലാ സത്യങ്ങളും പറയുന്നതാണ് നല്ലത്. ഇനി ഭാവിയിൽ ഒരു പക്ഷേ ആ കുട്ടി എല്ലാം അറിയാൻ ഇടയായാൽ അത് കാര്യങ്ങൾ കൂടുതൽ complicated ആവുന്നതിന് കാരണമാവും. " "എനിക്ക് അറിയാം ഡോക്ടർ.പക്ഷേ മറ്റൊരാളുടെ ഹൃദയം ആണ് അവളുടെ ഉള്ളിൽ ഉളളത് എന്നറിഞ്ഞാൽ അവൾക്ക് അത് എത്രത്തോളം ഉൾകൊള്ളാൻ കഴിയും എന്ന് അറിയില്ല ഡോക്ടർ. ഹാർട്ട് സർജറി കഴിഞ്ഞ് ഞങ്ങൾ അവളോട് പറഞ്ഞത് അവളുടെ ഹാർട്ടിന് ചെറിയ ഒരു പ്രോബ്ലം ഉണ്ട് എന്നും അതിൻ്റെ ഭാഗമായി നടന്ന ഒരു ചെറിയ ഒപ്പറേഷൻ ആണ് ഇത് എന്നും ആണ്. അത് അവൾ വിശ്വസിക്കുകയും ചെയ്തു. ആ നശിച്ച ദിവസത്തെ ആക്സിഡൻ്റ് ആണ് എൻ്റെ മോളുടെ ജീവിതം തന്നെ മാറ്റി വച്ചത്.

എൻ്റെ മോൾക്ക് ഹൃദയം ദാനം ചെയ്യ്ത ആ കുട്ടിയുടെ വീട്ടുക്കാർ എൻ്റെ മോളേ അന്വേഷിക്കാതിരിക്കാൻ ആണ് ഞങ്ങൾ ഈ നാട് തന്നെ ഉപേക്ഷിക്കാൻ തീരുമാനിച്ചത്. മോളുടെ പഠിത്തം കഴിഞ്ഞാൽ ഞങ്ങൾ ഉടൻ ഇവിടെ നിന്നും മറ്റൊരു നാട്ടിലേക്ക് പോകും. ''ok ഞാൻ നിങ്ങളെ നിർബന്ധിക്കുകയില്ല. ഞാൻ പറഞ്ഞു എന്നേ ഉള്ളൂ." നിറഞ്ഞു വന്ന കണ്ണുകൾ തുടക്കുന്ന ആ അച്ഛൻ്റെ കൈകൾ പിടിച്ച് സമാധാനിപ്പിച്ചു. ഡോക്ടറുടെ ക്യാബിനിൽ നിന്നും പുറത്തിറങ്ങിയ അപർണ്ണ പുറത്ത് രോഗികൾക്ക് ഇരിക്കാൻ ഇട്ടിരിക്കുന്ന ചെയറിൽ കുറച്ചു നേരം ഇരുന്നു ജനലിലൂടെ ഒഴുകി വന്ന കാറ്റ് അവളെ ഒന്ന് തഴുകി പോയി.അവൾ ചെയറിൽ നിന്നും എഴുന്നേറ്റ് പതിയെ ആ ജനലിനടുത്തേക്ക് നടന്നു. ജനലിനരികിൽ നിന്ന് നോക്കിയാൽ ഹോസ്പിറ്റലിലെ കാർ പാർക്കിങ്ങ് എരിയ കാണാം. ഒരേ സമയം കുറേ കാറുകൾ ഉള്ളിലേക്കും അതു പോലെ പുറത്തേക്കും പോകുന്നുണ്ട്. ആ കാർ പാർക്കിങ്ങ് എരിയയിൽ ഉള്ള ഒരു വലിയ പൂമരം അവളുടെ ശ്രദ്ധയിൽപ്പെട്ടു.

പൂമര പൂക്കൾ കുറേ മണ്ണിലും അതുപോലെ അവിടെ പാർക്ക് ചെയ്യ്തിട്ടുള്ള കാറുകൾക്ക് മുകളിലും വീണു കിടക്കുന്നുണ്ട്.ഒരു വെള്ള ബെൻസ്ക്കാറിനു മുകളിലായി കുറേ പൂക്കൾ പരന്നു കിടക്കുന്നുണ്ട്.ഉടൻ ഒരു വൈറ്റ് കളർ ഷർട്ടും, ബ്ലൂ കോട്ടും ജീൻസും ധരിച്ച് എക്സിക്യൂട്ടീവ് ലുക്കിലുള്ള ഒരു ചെറുപ്പക്കാരൻ ആ കാറിനടുത്തേക്ക് നടന്നു വന്നു. അവൻ തിരിഞ്ഞ് നിൽക്കുന്നതിനാൽ അവൻ്റെ മുഖം കാണുന്നില്ല. അവൻ കാറിൻ്റെ ഡോർ തുറന്ന് കാറിനടുത്തേക്ക് കയറാൻ നിന്നതും ഒരു മധ്യവയസ്സായ സ്ത്രീ അവനെ പിന്നിൽ നിന്നും വിളിച്ചു. അവൻ ആ സ്ത്രീയെ തിരിഞ്ഞ് നോക്കിയതും അപർണ്ണ അവൻ്റെ മുഖം വ്യക്തമായി കണ്ടു. അവനെ കണ്ടതും അപർണ്ണയുടെ ഹൃദയമിടിപ്പ് വർദ്ധിച്ചു." രുദ്രൻ " വീണ്ടും അവളുടെ ചുണ്ടുകൾ മന്ത്രിച്ചു. അവനെ കണ്ടതും അവൾ ഒരു നിമിഷം സ്തംഭിച്ച് നിന്നു.അടുത്ത നിമിഷം അവൾ ജനലിനരികിൽ നിന്നും മാറി നിന്നു. "എൻ്റെ ശിവനെ എനിക്ക് ഈ പേര് എവിടെ നിന്ന് കിട്ടി. അത് അയാൾ ഒന്നും അല്ല. എനിക്ക് ഇപ്പോ ആരെ കണ്ടാലും അയാളെ പോലെ തോന്നുകയാണല്ലോ" അവൾ ഒന്നു കൂടി ജനലിലൂടെ പുറത്തേക്ക് നോക്കി. അവിടെ അയാളേ കാണാനില്ല. ആ കാറിൻ്റെ സ്ഥാനത്ത് മറ്റൊരു കാറും കിടക്കുന്നുണ്ട്. എനിക്ക് ഇതെന്താ പറ്റിയത്.

എനിക്ക് ഇല്ലാത്തത് ഒക്കെ ഉണ്ട് എന്ന് തോന്നുകയാണല്ലോ. അവൾ തലയിൽ വച്ച് കൊണ്ട് പറഞ്ഞു. "അമ്മേ " ഒരു കുട്ടി ഓടി വന്ന് അപർണ്ണയുടെ കാലിൽ വന്ന് കെട്ടി പിടിച്ചു.അപർണ്ണ പെട്ടെന്ന് ഒന്ന് ഞെട്ടി എങ്കിലും അവളെ അപർണ എടുത്തു.പവി അപർണയുടെ ഇരു കവിളിലും മാറി മാറി ഉമ്മ വച്ചു. ''പല്ലവി മോളേ.മോൾ എന്താ ഇവിടെ " "നിച്ച് പനിയാ അമ്മേ വയ്യാ " പവി അപർണ്ണയുടെ മാറിൽ തല വച്ച് കടന്നു. അപർണ്ണ അവളുടെ തലയിൽ തലോടി. " എന്നിട്ട് ചക്കരടെ പനി മാറിയോ " " ആ മാറി അമ്മ" പെട്ടെന്ന് എന്തോ ഓർത്ത പോലെ പവി തല ഉയർത്തി അപർണ യെ നോക്കി. "അമ്മ എന്തിനാ ഹോസ്പ്പിച്ചലിൽ വന്നിരിക്കണത്.അമ്മച്ച് വാവു ആണോ ''പവി അപർണയുടെ കവിളിൽ ഇരു കൈകൾ കൊണ്ടും പിടിച്ച് കൊണ്ട് ചോദിച്ചു. " " ആ ചെറിയ ഒരു പനിയാ " "മോളേ പവീ" ഒരു മധ്യവയസ്ക പവിയെ നോക്കി അവരുടെ അരികിലേക്ക് വന്നു. "അതെൻ്റെ അച്ഛമ്മയാ" അവരെ ചൂണ്ടി കൊണ്ട് പവി പറഞ്ഞു . "പവി വാ ഡോക്ടറെ കാണാം " അപ്പോഴാണ് വിലാസിനി പവിയെ എടുത്ത് നിൽക്കുന്ന അപർണ യെ കണ്ടത്. അപർണയെ കണ്ടതും അവർ ഒന്ന് ഞെട്ടി. " നന്ദു" അവരുടെ മനസ് അവരോടായി മന്ത്രിച്ചു. "വാ മോളേ പോവാം "

അപർണയുടെ അച്ഛൻ ഡോക്ടറുടെ ക്യാബിനിൽ നിന്നും ഇറങ്ങി വരുന്നതിനിടെ പറഞ്ഞു. അപർണ എടുത്ത് നിൽക്കുന്ന കുട്ടിയെ അയാൾ സംശയത്തോടെ നോക്കി. " ഇത് പല്ലവി മോൾ " അച്ഛൻ്റെ സംശയത്തോടെയുള്ള നോട്ടം കണ്ട് അപർണ അച്ഛനോടായി പറഞ്ഞു. "ഇത് പല്ലവിയുടെ അച്ഛമ്മ " തൊട്ടപ്പുറത്ത് നിൽക്കുന്ന മധ്യവയസ്ക്കയായ സ്ത്രിയെ ചൂണ്ടി അപർണ പറഞ്ഞു.ആ സ്ത്രീയെ കണ്ട അപർണയുടെ അച്ഛനും ഞെട്ടി തരിച്ചു പോയി. " മോളേ ഞാൻ പോവാ ട്ടോ "പവിയെ തിരികെ വിലാസിനിയുടെ കൈയ്യിൽ ഏൽപ്പിച്ചു കൊണ്ട് അപർണ പറഞ്ഞു. "അമ്മ പോവാണോ " നിറകണ്ണുകളോടെ പവി ചോദിച്ചു. ''മോള് കരയണ്ട ട്ടോ. അമ്മ വേഗം വരാട്ടോ '' പിന്നീടാണ് അപർണക്ക് അവൾ എന്താണ് പറഞ്ഞത് എന്ന് മനസിലായത്. അപ്പോഴേക്കും അവളുടെ അച്ഛൻ അപർണയുടെ കൈയ്യും പിടിച്ച് മുന്നോട്ട് നടന്നു. * ഓഫീസിൽ എത്തിയ രുദ്രൻ ഓഫിസ് മീറ്റിങ്ങിന് ശേഷം ക്യബിനിലേക്ക് തിരിച്ച് എത്തി. രാവിലെ പവി മോളേ ഹോസ്പിറ്റലിൽ ആക്കിയിട്ട് വന്നതല്ലേ. എന്തായാലും അമ്മയെ ഒന്ന് വിളിച്ച് നോക്കാം. രുദ്രൻ ഫോണെടുത്ത് അമ്മയുടെ നമ്പറിലേക്ക് ഡയൽ ചെയ്യ്തു.റിങ്ങ് ചെയ്യുന്നുണ്ട്. പക്ഷേ അറ്റൻ്റ് ചെയ്യുന്നില്ല. രുദ്രൻ ഫോൺ മേശപ്പുറത്ത് വച്ച് കസേരയിൽ ചാരി കിടന്നു. കണ്ണുകൾ പതിയെ അടച്ചതും പെട്ടെന്ന് അവൻ്റെ മനസിൽ അപർണയുടെ മുഖം തെളിഞ്ഞ് വന്നു.

ആരാണ് അവൾ. തൻ്റെ മനസിൽ ഇത്രക്ക് ആഴത്തിൽ പതിയാൻ മാത്രം ഞാനും അവളും തമ്മിൽ എന്ത് ബന്ധം ആണ് ഉള്ളത്. അവൻ്റെ മനസിലേക്ക് പെട്ടെന്ന് രാവിലെ അവളെ കണ്ട കാര്യം ഓർമ വന്നു. ഓഫീസിൽ അർജൻറ് ആയി ഒരു മീറ്റിങ്ങ് ഉള്ള കാരണം പവിയേയും, അമ്മയേയും ഹോസ്പിറ്റലിൽ ആക്കി.ഡോക്ടറുടെ അടുത്ത് അവരെ ആക്കി തിരിച്ച് കാറിനടുത്തേക്ക് വരുമ്പോഴാണ് അമ്മ പിന്നിൽ നിന്നും വിളിച്ചത്. അപ്പോൾ ആണ് ജനലിനരികിൽ ഒരു മിന്നായം പോലെ അവളെ കണ്ടത്. പക്ഷേ അമ്മയോട് സംസാരിച്ച് പിന്നെ നോക്കിയപ്പോൾ അവളെ കാണാനില്ല. ചെലപ്പോ എനിക്ക് തോന്നിയതാവും.എന്നാൽ അങ്ങനെ തോന്നാൻ ഞങ്ങൾ തമ്മിൽ ഒരു പരിചയവും ഇല്ല ലോ . ഫോണിൻ്റെ റിങ്ങ് കേട്ടാണ് രുദ്രൻ ഓർമയിൽ നിന്നും ഉണർന്നത്. "ഹലോ അമ്മ വീട്ടിൽ എത്തിയോ.ഡോക്ടർ എന്താ പറഞ്ഞത് " രുദ്രൻ ആകാംഷയോടെ ചോദിച്ചു. " കുഴപ്പം ഒന്നും ഇല്ല മോനേ .ഇപ്പോ പനി കുറവുണ്ട് " " ലളിതാമ്മ നാട്ടിലേക്ക് പോയോ." " ആ അവരുടെ മരുമകൻ വന്ന് കൂട്ടികൊണ്ട് പോയി " " അച്ചേ " വിലാസിനിയുടെ കയ്യിൽ നിന്നും പവി ഫോൺ പിടിച്ച് വാങ്ങി. " അച്ഛൻ്റെ പൊന്നുൻ്റ പനി മാറിയോ " "മാറി അച്ചേ.നന്ദു അമ്മേനെ കണ്ടപ്പോ, അമ്മ ഉമ്മ തന്നപ്പോ ൻ്റെ പനി എല്ലാം മാറി അച്ചേ " അത് കേട്ടതും രുദ്രൻ ഒന്ന് ഞെട്ടി......... തുടരും.......................

മുന്നത്തെ പാർട്ടുകൾ വായിക്കാൻ ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...