💙ജീവിതസഖി💙 ഭാഗം 14

രചന: സാന്ദ്ര വിജയൻ

 " നന്ദാ നിനക്ക് സത്യങ്ങളെല്ലാം പാറുവിനോട് തുറന്നു പറഞ്ഞൂടായിരുന്നോ " (ചരൺ) " വേണ്ടാ അവളതറിയണ്ട. പോകുന്നതിനു മുന്നെ അവൾ വരും എന്നൊരു പ്രതീക്ഷയുണ്ടെനിക്ക്. "(നന്ദൻ ) " ഒരു പക്ഷെ വന്നില്ലെങ്കിൽ " " അറിയില്ലെനിക്ക്. പക്ഷെ ഒന്നറിയാം ഞാൻ മരിച്ച് മണ്ണോട് ചേരുന്നതുവരെ വേറൊരു പെണ്ണും ഉണ്ടാവില്ല എന്റെ ജീവിതത്തില് . " " നീ വിഷമിക്കണ്ട വരുമെടാ നിന്റെ പാറു. നിന്നെ മനസിലാക്കി നിന്റേതു മാത്രമായി അവൾ വരും. സന്തോഷങ്ങുളം ദു:ഖങ്ങളും പങ്കുവെയ്ക്കാൻ നിനക്ക് കൂട്ടായി അവളുണ്ടാകും എനിക്ക് ഉറപ്പുണ്ട്. സാക്ഷാൽ പരമശിവന്റെയും ശ്രീപാർവ്വതിയുടെയും അനശ്വരമായ പ്രണയത്തെ പോലെ നിങ്ങളുടെ പ്രണയവും ലിപികളിൽ എഴുതപ്പെടും. " * * * * * * * * * * * * * * * " ചേട്ടത്തീ.... എന്റെ പ്രണയം എനിക്ക് തിരിച്ചു കിട്ടി. നന്ദേട്ടൻ വന്നു എന്നെ കാണാൻ ഇന്ന് ഞാൻ നാട്ടിലേക്ക് തിരിച്ച് പോകും. " ( ശ്രീ അത് പറഞ്ഞതും ശാരദേടത്തിയുടെ കണ്ണ് നിറഞ്ഞു. ) " ചേട്ടത്തി എന്റെ കൂടെ പോരുന്നോ നാട്ടിലേക്ക് സിറ്റി പോലെയല്ല അവിടം നാട്ടിൻപുറമാ ഏട്ടത്തിയ്ക്ക് ഇഷ്ട്ടാകും. "

"അയ്യോ കുഞ്ഞെ ഞാനെങ്ങിനെയാ അവിടെ ഞാൻ ഇവിടെ നിന്നോളാം. ( പോകണമെന്നാഗ്രഹം ഉണ്ടെങ്കിലും സമർത്ഥമായി അത് മറച്ചു ശാരദ) "അങ്ങിനെ പറഞ്ഞാ പറ്റില്ല ഞാൻ കൊണ്ടുപോകും ശാരദേടത്തിയെ എന്റെ കൂടെ. പക്ഷെ എനിക്ക് ചെറിയ സാവകാശം വേണം. നാട്ടിൽ ചെന്ന് എല്ലാരോടും പറഞ്ഞിട്ട് ഞാൻ വരും ചേട്ടത്തിയെ കൊണ്ടുപോകാൻ. എന്താ അപ്പോഴും വരില്ലേ...?" (അതിന് മറുപടിയായി അവളുടെ രണ്ടു കൈകളും നെഞ്ചോട് ചേർത്തുപിടിച്ചു ശാരദ.) _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ " ദേ ഇനിയും വൈകിയാ നിന്റെ നന്ദേട്ടനങ്ങ് പോകും. " (മായ) " എന്നാ ഞാൻ പോയി വരട്ടെ ചേട്ടത്തി. വൈകാതെ തന്നെ ഞാൻ വന്ന് കൊണ്ടോയിക്കോളാം. മായേ എന്റെ ചേടുത്തിയെ നോക്കിക്കോണം കേട്ടല്ലോ. ചേട്ടത്തി എനിക്ക് അമ്മയെ പോലെയാ അല്ല സ്വന്തം അമ്മ തന്നെയാ... " (ശ്രീയിൽ നിന്നും ആ വിളി കേട്ടതും ശാരദ അവളെ മുറുകെ കെട്ടിപിടിച്ച് അനുഗ്രഹിച്ചു.) "ആദീ എന്നാ പോവല്ലേ സ്റ്റേഷനിലേക്ക്. " (വൈകാതെ തന്നെ ലഗേജെല്ലാം വണ്ടിയിൽ എടുത്ത് വച്ച് ആദി കാറിൽ കയറി. പിറകിൽ മായയും ശ്രീയും കയറി. കാർ കണ്ണിൽ നിന്നും മായുന്നതു വരെ ശാരദ കൈ ഉയർത്തി കാട്ടി കൊണ്ടേയിരുന്നു. )

"ശ്രീ മിക്കവാറും പണി കിട്ടുന്ന ലക്ഷണം കാണുന്നുണ്ട്. "(ആദി) "അതെന്താ ?" " ദേ കണ്ടില്ലേ ട്രാഫിക്ക് ബ്ലോക്ക്. " "എന്റീശ്വരാ ഇതെപ്പൊ തീരാനാ " " നീ ടെൻഷനടിക്കാതിരിക്ക് ഇനിയും അരമണിക്കൂർ ഉണ്ടല്ലോ. " (മായ) "അതാടീ എന്റെ പ്രശ്നം ഇനി അരമണിക്കൂറല്ലെ ഉള്ളൂന്ന് " " അന്ന് നന്ദേട്ടൻ വന്നപ്പൊ കൂടെ വരാന്ന് പറഞ്ഞിരുന്നെങ്കി ഇത്ര ടെൻഷനടിക്കണമായിരുന്നോ ഒരുമിച്ച് പോകാമായിരുന്നില്ലേ." " ഇനിയിപ്പൊ പറഞ്ഞിട്ടെന്താ കാര്യം. നന്ദേട്ടനാണെങ്കി ഫോണും സ്വിച്ച് ഓഫ് ചെയ്ത് വെച്ചേക്കുവാ രാവിലെ തൊട്ട് വിളിക്കുന്നതാ ഞാൻ ഇനി എപ്പൊ സ്റ്റേഷനിൽ എത്തുമോ ആവോ." * * * * * * * * * * * * * "ഡാ ദേ ട്രെയിൻ വന്നു. പാറു ഇതുവരെ വന്നില്ലല്ലോ " (ചരൺ) "ട്രെയിൻ വന്നിട്ടല്ലേ ഉള്ളൂ ഇനിയും സമയം ഉണ്ടല്ലോ വരാൻ നമുക്ക് വെയിറ്റ് ചെയ്യാം " (നന്ദൻ) സമയം അതിന്റേതായ വഴിക്ക് കടന്നുപോയി. " ടാ സമയമായി നീ ചെല്ല് പാറു ഇനി വരുമെന്ന് തോന്നുന്നില്ല. "

" ഇത്രയും നേരം അവൾ വരുമെന്ന പ്രതീക്ഷയുണ്ടായിരുന്നു എനിക്ക് ഇപ്പൊ.... ഞാനവളെ ഒരുപാട് സ്നേഹിച്ചതല്ലേടാ ... എന്നിട്ടും " (പറഞ്ഞ് പൂർത്തിയാക്കും മുന്നെ ചരണിനെ കെട്ടിപിടിച്ച് കരയാൻ തുടങ്ങി നന്ദൻ ) " നന്ദാ കരയരുതെന്ന് ഞാൻ പറയില്ല.നിന്റ വിഷമം ഇല്ലാതാവുമെങ്കിൽ നീ കരയ്." " ഇല്ലടാ ഇനി ഞാൻ കരയില്ല. സമയായി പോട്ടെ ഇങ്ങോട്ടേക്കൊരു തിരിച്ചു വരവ് ഇനി ഉണ്ടാവില്ല. യാത്ര പറയുന്നില്ല ഞാൻ നിന്നോട് " (അത്രയും പറഞ്ഞ് ട്രെയിനിലേക്ക് കയറുമ്പോൾ മനസിൽ നെയ്തു കൂട്ടിയ സ്വപ്നങ്ങളെല്ലാം തകർന്നടിയുകയായിരുന്നു അവിടെ. നന്ദൻ ചരണിനോട് മൗനമായി യാത്ര പറഞ്ഞു. അപ്പോഴേക്കും ട്രെയിൻ മുന്നോട്ടേക്ക് കുതിച്ചിരുന്നു മലകളും പുഴകളും മറികടന്നുകൊണ്ട് .) - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - ട്രെയിനിൽ നിന്നും ഇറങ്ങി നന്ദൻ നേരെ പോയത് അവന് ഏറ്റവും പ്രിയപ്പെട്ട കുന്നിൻ മുകളിലേക്കാണ്. പാറുവിനെപ്പറ്റിയുള്ള ഓർമ്മകൾ മുറിവുണ്ടാക്കുമ്പോൾ നന്ദൻ അവിടെയാണ് ചെന്നിരിക്കാറ്. "പാറൂ ............" കുന്നിൻ മുകളിൽ കയറി നിന്ന് നന്ദൻ ഉറക്കെ നീട്ടി വിളിച്ചു. ഇനിയെന്നും പാറു തനിക്ക് സുഖമുള്ള നോവായിരിക്കും.ഓർമ്മകൾ പലതും അയവിറക്കി ഇരുന്ന് സമയം പോയതറിഞ്ഞില്ല നന്ദൻ. ഫോൺ സുച്ച് ഓൺ ചെയ്ത് വോൾപേപ്പർ ഇട്ടിരിക്കുന്ന പാറുവിന്റെ ചിത്രത്തിലേക്ക് നോക്കിയിരുന്നു.

ഉടനെ അമ്മയുടെ ഫോൺ കോൾ നന്ദനെ തേടിയെത്തി. "ഹലോ മോനെ നീയിതെവിടെയാ. നീ ട്രെയിനിൽ കേറീന്ന് ചരൺ മോൻ വിളിച്ച് പറഞ്ഞു. എത്തേണ്ട നേരം കഴിഞ്ഞല്ലോ. ഫോൺ സ്വിച് ഓഫ് ചെയ്ത് നീ ഇവിടെ പോയിരിക്കാ. വേഗം വീട്ടിലേക്ക് വരാൻ നോക്ക്. " " ആ അമ്മ ഞാർ ഇപ്പോ അങ്ങോട്ട് വന്നോണ്ടിരിക്കാ അമ്മ ഫോൺ വെച്ചോ. " " ശരി മോനെ വേഗം വന്നേക്കണെ. " (അമ്മ ഫോൺ വെച്ചതും നന്ദൻ പോകാൻ എഴുന്നേറ്റു.) പാറുവിനെയും കൂട്ടി തിരികെ വരും എന്ന് അമ്മക്ക് വാക്ക് കൊടുത്താണ് ഇറങ്ങിയത് പക്ഷെ.... ഇനിയെല്ലാം മറക്കണം. മനസിനെ എല്ലാം പറഞ്ഞ് പാകപ്പെടുത്തി നന്ദൻ വീട്ടിലേക്ക് നടന്നു. ** ** ** ** *** " ഹേയ് മാഷെ എന്തായിത്ര വൈകിയേ ....." (കൈ രണ്ടും അരയിൽ വച്ച് പുഞ്ചിരിച്ചു കൊണ്ട് തന്നെ നോക്കി നിൽക്കുന്ന പാറുവിനെ കണ്ട് സ്വപ്നമാണോ സത്യമാണോ എന്നറിയാതെ നന്ദൻ നിന്നു.) "ദൈവമേ അനക്കമൊന്നുമില്ലല്ലോ ഷോക്ക് കൂടി പോയോ . നന്ദേട്ടാ... നന്ദേട്ടാ...." (നന്ദൻ സ്വബോധത്തിലേക്ക് വന്നതും പാറുവിനെ മുറുകെ കെട്ടിപിടിച്ചു. ഒരിക്കലും എന്നെ വിട്ട് പോകരുതെന്ന അപേക്ഷയോടെ.) "

നന്ദേട്ടാ എനിക്ക് ശ്വാസം മുട്ടുന്നു. ഒരു മയത്തിലൊക്കെ കെട്ടിപിടിക്കന്നേ..." " പാറൂ നീ ... ഇവിടെ..." (ഒന്നും മനസിലാകാതെ നന്ദൻ വിക്കി വിക്കി ചോദിച്ചു ) "അങ്ങിനെയെനിക്ക് വിട്ട് കളയാൻ പറ്റോ നന്ദേട്ടനെ. എന്റെ ജീവിതത്തിലെ ആദ്യത്തെയും അവസാനത്തെയും പ്രണയമല്ലേ ഈ കലിപ്പൻ സഖാവ്. " " കലിപ്പൻ സഖാവോ ... അതെന്താ അങ്ങിനെയൊരു പേര്?" "കലിപ്പനായ സഖാവായതോണ്ട് ." "അല്ല നീയെങ്ങിനെ ഇവിടെയെത്തി ? ടെയിനിൽ കയറുന്നതു വരെ ഞാൻ നിന്നെ നോക്കി. " " മാഷ് അകത്തോട്ട് കയറിയപ്പൊ ഞാനെത്തി. മാത്രവുമല്ല നമ്മൾ ഒരേ ട്രെയിനിൽ തന്നെയാ ഇങ്ങോട്ട് വന്നതും. മനപൂർവ്വം തന്നെയാ മുമ്പിൽ വരാതിരുന്നത്. ഇവിടെ വന്ന് സർപ്രെയ്സ് തരാന്ന് കരുതി. " " ഒരെണ്ണം അങ്ങ് തന്നാലുണ്ടല്ലോ " " ഒരെണ്ണം തന്നോണ്ടാ ഞാനിറങ്ങി പോയത്. എന്താ ഇനിയും ഇറങ്ങി പോണോ. " " ഇനി നീ ഇറങ്ങി പോയാ നിന്റെ കാല് ഞാൻ തല്ലിയൊടിക്കും നീ എന്നും എന്റെ കൂടെ വേണം. " " കൂടെ നിക്കാം എന്നും പക്ഷേ ഈ നാവിൽ നിന്നും ഒരിക്കൽ കൂടി കേൾക്കണം എന്നെ ഇഷ്ടമാണെന്ന്. " " പറയട്ടെ നീ കേൾക്കാൻ കൊതിക്കുന്ന ആ വാക്ക്. " (പാറുവിനെ ചേർത്തുപിടിച്ചു കൊണ്ട് നന്ദൻ ചോദിച്ചു.)... .കാത്തിരിക്കൂ.........

മുന്നത്തെ പാർട്ടുകൾ വായിക്കാൻ ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...