💙ജീവിതസഖി💙 ഭാഗം 9

രചന: സാന്ദ്ര വിജയൻ

മാസങ്ങൾക്കു ശേഷം ഒരു ദിവസം വാകമരച്ചുവട്ടിലിരുന്ന് സംസാരിക്കുമ്പോഴാണ് പ്യൂൺ ചേട്ടൻ എന്നെ പ്രിൻസിപ്പലിന്റെ റൂമിലേക്ക് വിളിച്ചത്. അവിടെ ചെന്നപ്പോ കണ്ടത് എന്റെ അച്ഛനെയായിരുന്നു. "എന്താ അച്ഛാ എന്തെങ്കിലും പ്രശ്നം ഉണ്ടോ സാധാരണ അച്ഛൻ ഇങ്ങോട്ട് വരാറില്ലല്ലോ..."(നന്ദൻ) "നന്ദാ... cool down അച്ഛൻ കാര്യങ്ങളൊക്കെ പറയും"(പ്രിൻസി) "സർ എന്നാ ഞങ്ങൾ പുറത്ത് നിന്ന് സംസാരിക്കാം." (പ്രിൻസിയോട് അത്രയും പറഞ്ഞ് അച്ഛൻ പുറത്തേക്കിറങ്ങി.) "എന്താ അച്ഛാ കാര്യം..?അച്ഛന്റെ മുഖം കണ്ടിട്ട് എന്തോ പ്രശ്നമുള്ളതുപോലെ തോന്നുന്നു." "മോനെ.... സുഭദ്രയ്ക്കും ശ്രീധരനും ഒരു ആക്സിഡന്റ്" " ആക്സിഡന്റോ... അച്ഛനെന്തായീ പറയുന്നെ" "ശ്രീധരന് എല്ലാ മാസവും ചെക്കപ്പ് ഉള്ള കാര്യം നിനക്കറിയാലോ അതിന് പോയതാ രണ്ടാളും വഴിയിൽ വച്ച് ഒരു കാറ് വന്നിടിക്കായിരുന്നു" " അച്ഛൻ വാ നമുക്ക് വേഗം ഹോസ്പിറ്റലിലേക്ക് പോകാം." "അവിടെ ചെന്നിട്ട് കാര്യമില്ല മോനെ അവര് പോയി നമ്മളെയൊക്കെ വിട്ട് ഇനിയൊരിക്കലും തിരിച്ച് വരാത്തിടത്തേക്ക്.

ബോഡി ഇപ്പൊ വീട്ടിലേക്ക് കൊണ്ടുവരും. പാറുവിനോട് നീ വേണം എല്ലാം പറയാൻ എനിക്ക് അതിന് കഴിയാത്തോണ്ടാ." " അച്ഛാ... പാറു അവൾക്ക് ഇതൊക്കെ കേട്ടാൽ സഹിക്കാൻ പറ്റോ. എന്ത് പറഞ്ഞാ ഞാനവളെ സമാധാനിപ്പിക്കാ" "എനിക്കൊന്നും അറിയില്ല മോനെ അവളെ അറിയിക്കാതെ പറ്റില്ലല്ലോ നീ വേഗം അവളെയും കൂട്ടി വാ." _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ " പാറൂ.... നീയൊന്നു വന്നേ...."(നന്ദൻ) " ഡീ സൂര്യേ ഞാനിപ്പൊ വരാം. എന്താ നന്ദേട്ടാ ഈ സമയത്ത് ഒരു വിളി. ഇത് പതിവില്ലല്ലോ എന്താ ?" " നീ വേഗം ബാഗെടുത്ത് വാ നമുക്ക് വീട്ടിലേക്ക് പോകാം." " വീട്ടിലേക്കോ ഇപ്പഴോ എന്താ നന്ദേട്ടാ അടുത്ത അവർ എനിക്ക് ക്ലാസ്സുണ്ട്." "അതൊന്നും സാരമില്ല നീ വേഗം വാ" "ഉം. ഞാനിപ്പൊ വരാം." "എന്താടി നിന്റെ നന്ദേട്ടൻ പറഞ്ഞത്?"(സൂര്യ) " എന്നോട് ബാഗെടുത്ത് വരാൻ പറഞ്ഞു." "എന്തായാലും നിന്റെ നന്ദേട്ടനല്ലേ വിളിച്ചത് നീ ചെല്ല്."( രൂപശ്രീ) " അപ്പൊ ശരി ഗായ്സ് നാളെ കാണാം. നന്ദേട്ടാ പോവാം." "ഉം. നീ കേറ്" (യാത്രയിലുടനീളം അവളോട് എങ്ങിനെ വിവരം പറയുമെന്ന ചിന്തയിലായിരുന്നു ഞാൻ) " നന്ദേട്ടനിന്നെന്താ പറ്റിയെ രാവിലെ ഒരു കുഴപ്പോം ഉണ്ടായിരുന്നില്ലല്ലോ. എന്തെങ്കിലും ഒന്ന് പറയന്നേ ഇതൊരുമാതിരി അവാർഡ് പടം പോലെ"

" പാറൂ നീയൊന്ന് മിണ്ടാതിരുന്നേ നിന്നോട് തല്ലുകൂടാൻ പറ്റിയ അവസ്ഥയിലല്ല ഞാൻ." (കുറച്ചു നേരത്തെ യാത്രയ്ക്കു ശേഷം വീടിനു മുന്നിൽ വണ്ടി നിർത്തിയപ്പോൾ മുറ്റം നിറയെ ആൾക്കാരായിരുന്നു.) "എന്താ നന്ദേട്ടാ വീട്ടില് നിറച്ചും ആൾക്കാരാണല്ലോ. എന്താ ഒന്നും മിണ്ടാത്തെ. ഓ അത്രയ്ക്ക് പവറാണെങ്കി പറയണ്ട ഞാൻ തന്നെ പോയി നോക്കിക്കോളാം. അമ്മേ...അച്ഛാ..." (അമ്മയെയും അച്ഛനെയും വിളിച്ചു കൊണ്ട് ആളുകൾക്കിടയിലൂടെ പോകുന്ന അവളെ നോക്കി ഒന്നും പറയാനാകാതെ ഞാൻ നിന്നു. പെട്ടെന്ന് അകത്തു നിന്നും അവളുടെ നിലവിളി കേട്ടാണ് ഞാൻ അങ്ങോട്ട് ചെന്നത്. വെള്ള പുതപ്പിച്ചു കിടത്തിയിരിക്കുന്ന അമ്മാവന്റെയും അമ്മായിയുടെയും അടുത്തിരുന്ന് കരയുന്ന പാറു. ആ കാഴ്ച കണ്ടു നിന്ന എല്ലാവരുടെ കണ്ണുകളും ഒരുപോലെ നിറഞ്ഞു.) "അമ്മാ...... അച്ഛാ.... എണീക്ക് അച്ഛേ.... അമ്മാ.... എണീക്ക് എന്നെ തനിച്ചാക്കി എന്തിനാ പോയെ.... അമ്മായീ നോക്ക് അമ്മായീ എന്റെ അമ്മ വിളിച്ചിട്ട് എഴുന്നേക്കണില്ല. നന്ദേട്ടാ....എന്റെ അച്ഛൻ.... ഞാൻ ഒറ്റയ്ക്കായി നന്ദേട്ടാ... ഞാൻ ഒറ്റക്കായി."

" പാറു നോക്ക് നീ തനിച്ചല്ല ഞങ്ങളില്ലേ നിന്റെ കൂടെ." (എന്നെ ചേർത്തുപിടിച്ച് അവൾ പൊട്ടിക്കരയുമ്പോൾ എന്റെ നെഞ്ച് പിടയ്ക്കുകയായിരുന്നു. പതിയെ അവളുടെ ബോധം മറയുമ്പോഴും എന്റെ നെഞ്ചോട് ചേർന്നു തന്നെ നിന്നിരുന്നു അവൾ.) _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ 2 ദിവസങ്ങൾക്കു ശേഷം "മോളെ എത്ര നേരായി നീ ഈ ഇരിപ്പു തുടങ്ങീട്ട്. വാ വന്നെന്തെങ്കിലും കഴിക്ക് മോളെ ."(നന്ദന്റെ അമ്മ) "എനിക്കൊന്നും വേണ്ട അമ്മായി വിശപ്പില്ല. വന്നവരെല്ലാവരും പോയോ....?" "എല്ലാവരും പോയി. മോളെ ഇങ്ങിനെ വിഷമിച്ചിരിക്കല്ലെ കണ്ടിട്ട് സഹിക്കാൻ പറ്റുന്നില്ല. എല്ലാം ദൈവത്തിന്റെ തീരുമാനമല്ലേ നന്മൾക്കത് തടയാൻ സാധിക്കില്ലല്ലോ..." "ശരിയാ അമ്മായി... എല്ലാം ദൈവത്തിന്റെ തീരുമാനമാ. എനിക്കറിയാം എത്ര വിഷമം സഹിച്ചാലും പോയവര് തിരികെ വരില്ലെന്ന്. പക്ഷെ എനിക്കവരുടെ അടുത്തേക്ക് പോവാലോ." "മോളെ അങ്ങിനെയൊന്നും ചിന്തിക്കരുത്. നിനക്ക് ഞങ്ങളെക്കെ യില്ലേ." (പാറുവിനോട് അത്രയും പറഞ്ഞ് മുറിവിട്ടിറങ്ങുമ്പോ രേവതിയുടെ കണ്ണുകളും നിറഞ്ഞിരുന്നു.)

"എന്താ അമ്മേ അവളൊന്നും കഴിച്ചില്ലേ..." " ഇല്ല മോനെ അവൾക്ക് വിശപ്പില്ലെന്നാ പറയുന്നെ" " ഇങ്ങ് താ ഞാൻ കൊടുത്തോളാം അവൾക്ക്." (നന്ദൻ റൂമിലേക്ക് കയറുമ്പോൾ കണ്ടത് ചുമരിലെ അച്ഛന്റെയും അമ്മയുടെയും ഫോട്ടോയിൽ നോക്കി വിതുമ്പുന്ന പാറുവിനെയാണ്.) " പാറു... നീയെന്താ അമ്മ കൊണ്ടു വന്നതൊന്നും കഴിക്കാതിരുന്നത്?" " വിശപ്പില്ലായിരുന്നു നന്ദേട്ടാ...." "അങ്ങനെ പറഞ്ഞാലെങ്ങിനെയാ നീ ഇങ്ങോട്ടു വന്നേ.. ഇനി ഇവിടെ ഇരിക്ക്. (ബാൽക്കണിയോട് ചേർന്ന് അവൾ നന്ദനടുത്തായി ഇരുന്ന.) ദേ ആകാശത്തു നോക്കിയേ പാറൂ ചന്ദ്രന്റെ ഇടതു വശത്ത് തിളങ്ങി നിൽക്കുന്ന 2 നക്ഷത്രങ്ങളില്ലേ അത് നമ്മളെ തന്നെയാ നോക്കുന്നത്. നിന്റെ കണ്ണ് നനയരുതെന്നായിരുന്നില്ലേ അമ്മാവന്റെയും അമ്മായിയുടെയും ആഗ്രഹം. അത് നീയായിട്ട് തെറ്റിക്കരുത് പാറു." "എത്ര ശ്രമിച്ചിട്ടും എനിക്കൊന്നും മറക്കാൻ പറ്റുന്നില്ല നന്ദേട്ടാ. കണ്ണടച്ചാ അച്ഛന്റെയും അമ്മയുടെയും പാറൂട്ടിന്നുള്ള വിളിയാ കേൾക്കണെ." "എല്ലാം ശരിയാകും പാറൂ.നീ ആദ്യം സത്യാവസ്ഥ മനസിനെ പറഞ്ഞ് പഠിപ്പിക്കണം.

ദേ ഇത് നല്ല കുട്ടിയായിട്ട് കഴിച്ചേ" ( ഓരോ ഉരുള ചോറും വായിൽ വച്ച് കൊടുക്കുമ്പോഴും അവളുടെ കണ്ണിൽ ഒരു നീർതിളക്കം ഉണ്ടായിരുന്നു.) " നന്ദേട്ടാ എനിക്കിന്ന് ആശ്വാസത്തോടെ ഉറങ്ങണം. എല്ലാ പ്രശ്നങ്ങളും മറന്നു കൊണ്ട്. ഞാൻ നന്ദേട്ടന്റെ മടിയിൽ കിടന്നോട്ടെ..." (അതിന് മൗനമായി ഉത്തരം നൽകി നന്ദൻ പതിയെ കൈകൾ അവളുടെ നെറുകയിലൂടെ തലോടി.) "നന്ദേട്ടാ ഒരു പാട്ടു പാടി തരാമോ?" (അവളുടെ ആഗ്രഹം നിരസിക്കാൻ തോന്നിയില്ല നന്ദന്.അവൻ പാടാൻ തുടങ്ങി.) 🎵🎵🎵🎵🎵🎵🎵🎵🎵🎵🎵 നിലാവിന്റെ നീലഭസ്മ കുറിയണിഞ്ഞവളേ.... കാതിലോല കമ്മലിട്ട് കുണുങ്ങി നിൽപ്പവളേ.... ഏതപൂർവ തപസിനാൽ ഞാൻ സ്വന്തമാക്കി നിൻ രാഘലോല പരാഗസുന്ദര ചന്ദ്രമുഖബിംബം..... 🎵🎵🎵🎵🎵🎵🎵🎵🎵🎵🎵

പാട്ടു പാടി കഴിഞ്ഞ് നോക്കിയതും പാറു ഉറക്കത്തെ കൂട്ടുപിടിച്ചിരുന്നു. പതിയെ അവളെ എടുത്ത് റൂമിൽ കൊണ്ടു വന്ന് കിടത്തുമ്പോൾ എന്റെ മനസും എന്തിനോ വേണ്ടി പുകയുകയായിരുന്നു. "എന്റെ ജീവിതത്തിൽ ഒരേ ഒരു പെണ്ണിനേ സ്ഥാനമുള്ളൂ. അത് അമ്മാവന്റെ ഈ മോളാ. അവളുടെ ഉയർച്ചയ്ക്കായി ഞാനെന്തും ചെയ്യും. ഇത് ഞാൻ അമ്മാവനും അമ്മായിക്കും തരുന്ന വാക്കാണ് ഈ ദേവാനന്ദിന്റെ വാക്ക്." (അമ്മായിയുടെയും അമ്മാവന്റെയും ഫോട്ടോയ്ക്കു മുന്നിൽ നിന്ന് അത്രയും പറഞ്ഞ് നന്ദൻ റൂമിലേക്ക് പോയി.) .കാത്തിരിക്കൂ.........

മുന്നത്തെ പാർട്ടുകൾ വായിക്കാൻ ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...