💕കാണാച്ചരട് 💕: ഭാഗം 1

രചന: RAFEENA MUJEEB

"കേരളത്തിൽ നിന്നും മാറി തമിഴ് നാട് അതിർത്തിയിൽ തേയില കർഷകർ തിങ്ങി പാർക്കുന്ന ഒരിടമുണ്ട്. "നാഗപട്ടണം " തമിഴും മലയാളവും കൂടിക്കലർന്ന സംസാരം. തേയില കൃഷി ആയതുകൊണ്ട് തേയിലയുടെ വൻ കൃഷി തന്നെ ഉണ്ട് അവിടെ, വളരെ മനോഹരമായ ഒരു പ്രദേശം, സഞ്ചാരികളുടെ മനസ്സ് കുളിർക്കുന്ന ഒരുപാട് മനോഹരമായ കാഴ്ചകൾ കൊണ്ടു സമ്പത്സമൃദ്ധം. തേയിലയിൽ നിന്നും കിട്ടുന്ന തുച്ഛമായ വരുമാനം കൊണ്ടു ജീവിക്കുന്നവരായത് കൊണ്ടു തന്നെ അവിടെ സമ്പന്നർ കുറവായിരുന്നു. അതുപോലെ വിദ്യാഭ്യാസത്തിലും അവർ പുറകോട്ട് തന്നെയായിരുന്നു. നിര നിരയായി നിരന്നു നിൽക്കുന്ന കുടിലുകൾ ആ ഗ്രാമത്തിന്റെ മറ്റൊരു പ്രത്യേകതയാണ്. ആ നാട്ടിൽ കൊട്ടാരം പോലെ ഒരു വീടെയുള്ളു അത് എല്ലാവരുടെയും പ്രിയപ്പെട്ട ഡോക്ടറമ്മയുടേതാണ്.

ആർ കെ ക്ലിനിക്ക് നടത്തുന്ന എല്ലാവരുടെയും പ്രിയപ്പെട്ട ഡോക്ടറമ്മ, രേഷ്മക്ക, ആർ കെ മാഡം എന്നിങ്ങനെ പല പേരിൽ അറിയപ്പെടുന്നു. ഇടവപ്പാതി തകർത്തു പെയ്യുന്ന ഒരു രാത്രി, ചീവിടിന്റെയും തവളകളുടെയും കരച്ചിൽ പോലും ആ ശക്തമായ മഴയിൽ അലിഞ്ഞില്ലാതായി. ദൂരെ ഡോക്ടറമ്മയുടെ വീടു മാത്രം പ്രകാശപൂരിതം. അർദ്ധരാത്രി പന്ത്രണ്ടിനോടടുത്തിട്ടും ആ വീടു മാത്രം ഉറങ്ങിയിട്ടില്ലെന്ന് ഒറ്റനോട്ടത്തിൽ മനസ്സിലാകും. വീടിനോടടുക്കുംതോറും അലമുറയിട്ട് കരയുന്ന ഒരു യുവതിയുടെ ശബ്ദം കേൾക്കാം. പുറത്തെ നടവരാന്തയിൽ അങ്ങോട്ടും ഇങ്ങോട്ടും ഉലാത്തുന്ന ഒരു മധ്യവയസ്‌കൻ, പ്രായം നാല്പത്തഞ്ചിനോടടുത്തുകാണും, കൈയിലെ വിലകൂടിയ വാച്ചും കഴുത്തിലെ മാലയും ഒക്കെ അയാൾ ഒരു പ്രമാണിയാണെന്നു വിളിച്ചോതുന്നുണ്ട്. ഇടയ്ക്കിടെ അടഞ്ഞു കിടക്കുന്ന മുറിയിലേക്ക് നോക്കി നെടുവീർപ്പിടുന്നുണ്ട്, അവിടെ നിന്നും കരച്ചിൽ കൂടി വരുന്നുണ്ട്. ആ റൂമിനോട് ചാരി അടഞ്ഞു കിടക്കുന്ന വാതിലിലേക്ക് നിറകണ്ണുകളോടെ നോക്കി നിൽക്കുന്ന ഒരു സ്ത്രീ, ഒറ്റനോട്ടത്തിൽ തന്നെ മനസ്സിലാകും അയാളുടെ ഭാര്യയാണെന്ന്.

കരച്ചിൽ കൂടി വരുന്നതിനനുസരിച്ചു അവർ ഭർത്താവിനെ നോക്കുന്നുണ്ട്. കുറച്ചു നേരം കണ്ണുകളടച്ചു അവിടെ നിന്ന ശേഷം അവർ പതിയെ ഭർത്താവിന്റെ അടുത്തേക്ക് നടന്നടുത്തു. " രാഘവേട്ടാ ഒരുപാട് നേരമായി ആമി അവിടെ വേദനകൊണ്ട് പുളയുന്നു, ഇത് കേട്ടുനിൽക്കാൻ കഴിയുന്നില്ല, നമുക്ക് അവളെ ഒരു ഹോസ്പിറ്റലിലേക്ക് മാറ്റാം, എന്തെങ്കിലും സംഭവിച്ചു കഴിഞ്ഞിട്ട് പിന്നെ പറഞ്ഞിട്ട് കാര്യമില്ലല്ലോ...? അവർ ഭയത്താലും സങ്കടത്താലും വിറയാർന്ന ശബ്ദത്തോടെ ഭർത്താവിനോട് പറഞ്ഞു. മിണ്ടരുത് നീ, അങ്ങനെ അവളെ ഹോസ്പിറ്റലിൽ കൊണ്ടുപോയി ചികിത്സിച്ചിട്ടു വേണം എല്ലാവരും എല്ലാം അറിയാൻ. ഇത്രയും കാലം മൂടിവെച്ച സത്യം ഇനി ഒരാളും അറിയേണ്ട, അതിനല്ല ഈ രാഘവൻ ഇത്ര പാട് പെട്ടത്, ഏകാന്തവാസത്തിന് ഇവിടെ വന്നു നിന്നത് ആരും ഒന്നും അറിയാതിരിക്കാൻ ആണ്, എന്റെ രേഷ്മയുടെ കയ്യിലാണ് അവൾ, എനിക്ക് എന്റെ പെങ്ങളെ വിശ്വാസമാണ് ആമിയുടെ കാര്യം അവൾ നോക്കിക്കോളും, ഇത്രയും കാലം നീ ചെയ്തു വെച്ചത് തന്നെ ധാരാളം, മകളെ നേർവഴി പറഞ്ഞുകൊടുത്തു വളർത്തിയിരുന്നെങ്കിൽ ഇവിടെ ഈ അവസ്ഥയിൽ വന്നു നിൽക്കേണ്ടി വരുമായിരുന്നില്ല,

അയാൾ ജ്വലിക്കുന്ന കണ്ണുകളോടെ അവളെ ഒന്നു നോക്കി. ഇനി ഒന്നും പറഞ്ഞിട്ട് കാര്യമില്ല എന്ന് തോന്നിയതിനാലാവാം അവർ അവിടെ നിന്നും പിൻവാങ്ങി. പ്രാർത്ഥനയോടെ ആ റൂമിന്റെ മുൻപിൽ കണ്ണുകൾ അടച്ചു നിന്നു. കുറച്ചു സമയം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ അടഞ്ഞു കിടന്ന വാതിൽ തുറന്നു റൂമിൽ നിന്നും ഒരു സ്ത്രീ പുറത്തേക്ക് വന്നു. ആഡിത്യം വിളിച്ചോതുന്ന മുഖം, വയസ്സ് ഒരു മുപ്പത്തഞ്ചു തോന്നിക്കും. മുഖത്തെ ഐശ്വര്യം അവരെ കൂടുതൽ സുന്ദരിയാക്കി. വാതിലിനടുത്തുനിൽക്കുന്ന ചേച്ചിയെ ഒന്ന് നോക്കി അവൾ അയാൾക്കരികിലേക്ക് നടന്നു. ഏട്ടാ.., ടെൻഷൻ ആകേണ്ട ആമിക്ക് ഒന്നും വരില്ല, ഡെലിവറി ആവാനുള്ള താമസമേയുള്ളൂ, ഒന്നുകൊണ്ടും പേടിക്കേണ്ട ഞാനുണ്ട് കൂടെ. അവൾ അയാളെ നോക്കിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു. എനിക്കറിയാം നീ ഉണ്ടെന്നുള്ള ധൈര്യത്തിൽ തന്നെയാണ് ഞാൻ ഇവിടെ നിൽക്കുന്നത്, അയാൾ അവളെ നോക്കി ഒരു പുഞ്ചിരിയോടെ പറഞ്ഞു. ഞാൻ അവളുടെ അടുത്തേക്ക് ചെല്ലട്ടെ രണ്ടുപേരെയും നോക്കി അവൾ അതും പറഞ്ഞ് വീണ്ടും മുറിയിലേക്ക് തന്നെ പോയി. അവൾ പോകുന്നതും നോക്കി അയാൾ ദീർഘമായി ഒന്ന് നിശ്വസിച്ചു.

ഒരിക്കൽ താൻ പൊന്നുപോലെ നോക്കി വളർത്തിയവാളാണ്, ഇന്ന് ഒരു ജീവിതം ഇല്ലാതെ തന്റെ മുൻപിൽ നിൽക്കുന്നത്, നാളെ തന്റെമോൾക്കും ഈ ഗതി വന്നുകൂടാ. അച്ഛൻ മരിച്ചപ്പോൾ താൻ കുടുംബം നോക്കാൻ പ്രാപ്തൻ ആയിരുന്നില്ല, പക്ഷേ തന്റെ കുഞ്ഞനിയത്തിയുടെ യും അമ്മയുടെയും മുഖം മനസ്സിൽ തെളിഞ്ഞപ്പോൾ വേറെ ഒന്നും ഓർത്തില്ല അന്ന് തുടങ്ങിയ അധ്വാനമാണ്, രാഘവൻ എന്ന താൻ ഇന്നീ കാണുന്നതെല്ലാം സമ്പാദിച്ചത് തന്റെ അധ്വാനം കൊണ്ട് മാത്രമാണ്. രേഷ്മയെ ഒരിക്കലും ഒരു അനിയത്തി ആയിട്ട് ഇന്നുവരെ തനിക്ക് തോന്നിയിട്ടില്ല, സ്വന്തം മോളെ പോലെയാണ് അവളെ വളർത്തിയത്, അവൾ ഒരു ഡോക്ടർ ആയി കാണണമെന്ന ആഗ്രഹകൊണ്ട് മാത്രമാണ് അവളെ മെഡിസിൻ പഠിക്കാൻ പറഞ്ഞുവിട്ടത്. അവിടെനിന്നും പരിചയപ്പെട്ട അവളുടെ സുഹൃത്തിനെ തന്നെ ജീവിതത്തിലേക്ക് ക്ഷണിക്കാൻ അവൾ ആഗ്രഹിച്ചപ്പോൾ എതിർക്കാൻ തോന്നിയില്ല. ഏറെ സന്തോഷത്തോടെയാണ് അവന്റെ കൈകളിലേക്ക് എന്റെ കുഞ്ഞു പെങ്ങളെ ഞാൻ നൽകിയത്. അവരുടെ സന്തോഷം കണ്ടു കൊതി തീരും മുൻപേ വിധി ഒരു ആക്സിഡന്റിന്റെ രൂപത്തിൽ രാകേഷിനെ അവളുടെ ജീവിതത്തിൽ നിന്നും തുടച്ചു മാറ്റി. കൈവിട്ട് പോയ അവളുടെ ജീവിതം വീണ്ടും കര പറ്റിക്കാൻ ഒരുപാട് ബുദ്ധിമുട്ടേണ്ടിവന്നു.

എത്ര നിർബന്ധിച്ചിട്ടും വീണ്ടും ഒരു ജീവിതത്തിലേക്ക് ചേക്കേറാനോ അവന്റെ ഓർമ്മകളെ മനസ്സിൽ നിന്നും തുടച്ചു മാറ്റാനോ അവൾ തയ്യാറായില്ല. അവൻ ജോലി ചെയ്തിരുന്ന ഈ നാട്ടിലേക്ക് സർവ്വവും ഉപേക്ഷിച്ച് പോരുമ്പോൾ അവളെ തടയാനും തോന്നിയില്ല, ഇന്ന് അവൾ അവന്റെ ഓർമ്മകൾ ജീവിക്കുന്നു ഈ നാട്ടുകാരുടെ പ്രിയപ്പെട്ടവളായി, അവളുടെ ഈ അവസ്ഥയിൽ സന്തോഷിക്കാനും സങ്കടപ്പെടാനും പറ്റാത്ത ഒരു അവസ്ഥ. മരണംവരെ തന്റെ അനിയത്തി ഒരു നോവ് തന്നെയാണ്. നാളെ ഈ അവസ്ഥ തന്റെ മക്കൾക്ക് വരാൻ പാടില്ല, ചിലത് കണക്കുകൂട്ടി തന്നെയാണ് താൻ ഇവിടെ നിൽക്കുന്നത്. അയാൾ അടഞ്ഞുകിടക്കുന്ന വാതിലിലേക്ക് ഒന്നുകൂടി നോക്കി പുറത്തെ കാഴ്ചകളിലേക്ക് മുഖം തിരിച്ചു. ഭർത്താവിനെ ഒന്നു നോക്കി ആ അമ്മ വീണ്ടും പ്രാർത്ഥനയോടെ കണ്ണുകളടച്ചു. രാഘവേട്ടൻ കാണുന്നവർക്ക് ഒരു പരിക്കൻ മനുഷ്യനാണ്, പക്ഷേ ആ ഉള്ളു പിടയുന്നത് താൻ കാണുന്നുണ്ട്. ഒരുപാട് സ്നേഹിച്ച തന്റെ അനിയത്തിയുടെ ജീവിതം കൺമുന്നിൽ തകർന്നത് കാണേണ്ടി വന്നതാണ്, ആ അവസ്ഥ ഇനി മകൾക്ക് വരാതിരിക്കാനാണ് ഈ പാടുപെടുന്നതെല്ലാം.

ഏറെ കാത്തിരിപ്പിനൊടുവിലാണ് രാഘവനും ജാനകിക്കും ഒരു മകൾ പിറന്നത്, അഭിരാമി എന്ന ആമി, എല്ലാവരുടെയും പ്രിയപ്പെട്ടവൾ ഇന്നാ മുറിയിൽ അലമുറയിട്ട് കരയുകയാണ്, അവൾക്ക് ഒന്നും വരുത്തല്ലേ ഭഗവാനേ. ജാനകി കണ്ണടച്ച് പ്രാർത്ഥിച്ചു. ഇരു കണ്ണുകളിൽ നിന്നും കണ്ണീർ ചാലിട്ടൊഴുകി. കുറച്ച് സമയം ആ നിൽപ്പ് തുടർന്നു. അല്പസമയം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ആമിയുടെ അലർച്ച യോടൊപ്പം ഒരു പിഞ്ചുകുഞ്ഞിന്റെ കരച്ചിലും ഉയർന്നുവന്നു. ആ ശബ്ദം കേട്ടതും ജാനകി സന്തോഷത്തോടെ സങ്കടത്തോടെയും ഭർത്താവിനെ ഒന്ന് നോക്കി. ആ മുഖത്ത് വലിയ ഭാവവ്യത്യാസം ഒന്നുമില്ല. കുറച്ചു സമയം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ രേഷ്മ ഒരു കുഞ്ഞിനേയും കയ്യിലെടുത്തു ഒരു പുഞ്ചിരിയോടെ അവരുടെ അടുത്തേക്ക് വന്നു. ജാനകി അവളുടെ കൈകളിലേക്ക് വാത്സല്യത്തോടെ നോക്കി. ആൺകുട്ടിയാണ് ജാനകിയെ നോക്കി രേഷ്മ പറഞ്ഞു. അവൾ ആ കുഞ്ഞിനെ വാരിയെടുത്ത് അവന്റെ നെറുകയിൽ സ്നേഹത്തോടെ ഉമ്മ വെച്ചു. വാത്സല്യം തുളുമ്പുന്ന കുഞ്ഞുമുഖം. അവനെ ഓമനിച്ചു മതിവരുന്നില്ല ജാനകിക്ക്. മതി, മതി ആ കുഞ്ഞിനെ ഇങ്ങു താ രാഘവൻ അത് പറഞ്ഞു കുഞ്ഞിനെ അവളിൽ നിന്നും പിടിച്ചു വാങ്ങി. കാര്യങ്ങളെല്ലാം നമ്മൾ പറഞ്ഞതുപോലെ, തീരുമാനങ്ങൾക്കൊന്നും യാതൊരു മാറ്റവുമില്ല, നിങ്ങൾ ആമിയുടെ അടുത്തേക്ക് ചെല്ല് അവരെ രണ്ടുപേരെയും നോക്കി രാഘവൻ പറഞ്ഞു.

ഏട്ടാ.., അതുവേണോ ഇതുപോലൊരു കുഞ്ഞിനെ ലാളിക്കാനും വളർത്താനും ഭാഗ്യം ലഭിക്കാത്തവളാ ഞാൻ എനിക്ക് തന്നേക്ക് ഏട്ടാ ഞാൻ പൊന്നുപോലെ നോക്കാം നമ്മുടെ ആമിയുടെ കുഞ്ഞല്ലേ രേഷ്മ യാചനയോടെ രാഘവനോട് ചോദിച്ചു. അതുമാത്രം നടക്കില്ല രേഷ്മേ, നിന്റെ ഒരാഗ്രഹത്തിനും ഇതുവരെ ഞാൻ എതിര് നിന്നിട്ടില്ല, എന്നാൽ ഇത് നടക്കില്ല ഈ കുഞ്ഞിനെ നീ വളർത്തിയാൽ അതവളുടെ കുഞ്ഞാണെന്നു മനസ്സിലാക്കാനുള്ള ബുദ്ധിയൊക്കെ അവൾക്കുണ്ട്, എന്റെ മോളുടെ നല്ലഭാവിക്ക് വേണ്ടിയാണ് ഞാനീ കഷ്ടപ്പെടുന്നത്, ഒരു ചതിയന്റെ കുഞ്ഞിനെ വളർത്തി ജീവിതം തുലാക്കേണ്ടവളല്ല അവൾ, പിഴച്ചു പെറ്റവൾ എന്ന്‌ നാളെ സമൂഹം വിളിക്കുന്നത് കാണാൻ എനിക്ക് വയ്യ, നിങ്ങൾ അകത്തോക്ക് പൊയ്ക്കോളൂ ഞാൻ ഇപ്പോൾ വരാം അദ്ദേഹം ശബ്ദം കനപ്പിച്ചു പറഞ്ഞു ഇരുട്ടിലേക്കിറങ്ങി. അയാൾ കൺമുമ്പിൽ നിന്നും മായുന്നത് വരെ അവർ രണ്ടുപേരും വേദനയോടെ നോക്കി നിന്നു. അകത്ത് ഇതൊന്നുമറിയാതെ ഒരാൾ കിടപ്പുണ്ട്,

എന്തു പറഞ്ഞു ആശ്വസിപ്പിക്കും അവളെ ജാനകിയുടെ നെഞ്ചിടിപ്പ് ക്രമാതീതമായി വർദ്ധിച്ചു. *************** ഉറക്കത്തിന്റെ ആലസസ്യത്തിൽ നിന്നും ആമി കണ്ണുതുറക്കുമ്പോൾ മുകളിൽ കറങ്ങുന്ന ഫാനിലേക്കാണ് ആദ്യം ദൃഷ്ടി പോയത്. സ്വബോധത്തിലേക്ക് വരാൻ അവൾ കുറച്ചു സമയമെടുത്തു. മുഖത്തു നിഴലിച്ചു കാണുന്ന തെളിച്ചമില്ലായ്‌മ മാസങ്ങളായി അവളനുഭവിക്കുന്ന വേദന വിളിച്ചോതുന്നുണ്ട്. തുടയിടുക്കിൽ ശക്തമായ വേദന അവൾക്ക് സംഭവിച്ച കാര്യങ്ങൾ വ്യക്തമാക്കി. അവൾ പെട്ടന്ന് തന്റെ വയറിൽ തലോടി, അതേ തന്റെ വയറു ശൂന്യമായിരിക്കുന്നു, തന്റെ പൈതൽ ഈ ലോകത്തേക്ക് വന്നിരിക്കുന്നു, താനനുഭവിച്ച വേദനകൾക്ക് ശമനം കണ്ടിരിക്കുന്നു. അവൾ പ്രതീക്ഷയോടെ ചുറ്റും നോക്കി ഇല്ല എവിടെയും തന്റെ കുഞ്ഞില്ല. അമ്മേ... അടുത്തിരുന്ന് ഉറക്കത്തിലേക്ക് വീഴാൻ തുടങ്ങിയ ജാനകിയെ അവൾ പ്രതീക്ഷയോടെ വിളിച്ചു. ഉറക്കച്ചടവോടെ ജാനകി മോളെ നോക്കി. എന്റെ കുഞ്ഞെന്തിയേ അമ്മേ.....? അവൾ ആകാംക്ഷയോടെ ചോദിച്ചു.

ഞാൻ ഇത്രകാലം പിടിച്ചുനിന്നത് എന്റെ കുഞ്ഞിനെ കാണാൻ വേണ്ടി മാത്രമാണ്, എന്റെ എല്ലാ സങ്കടവും എന്റെ കുഞ്ഞിന്റെ മുഖം കാണുമ്പോൾ ഇല്ലാതാവും. എന്റെ മുൻപോട്ടുള്ള പ്രതീക്ഷയാണ് ഇനി എന്റെ കുഞ്ഞ്, ഞാൻ തോറ്റിട്ടില്ല എന്ന് സ്വയം ബോധ്യപ്പെടുത്താൻ എന്റെ കുഞ്ഞു മതി എന്റെ കൂടെ അവൾ ചുറ്റും കണ്ണോടിച്ചു കൊണ്ട് തന്നെയാണ് സംസാരിക്കുന്നത്. മകളുടെ ചോദ്യവും കുഞ്ഞിനെ കാണാനുള്ള ആകാംഷയും ജാനകിയെ വല്ലാതെ തളർത്തി. അവൾക്ക് എന്ത് മറുപടി നൽകും എന്നറിയാതെ നിസ്സഹായതയോടെ അവർ മകളെ നോക്കി... തുടരും