💕കാണാച്ചരട് 💕: ഭാഗം 69

രചന: RAFEENA MUJEEB

 " രാവിലെ തൊട്ട് ഒരേ നിൽപ്പാണ് പ്രസാദും ആദിയും ആ ഹോട്ടലിന്റെ ഗേയ്റ്റിനു മുൻപിൽ. തങ്ങൾ ഒന്ന് അങ്ങോട്ടോ ഇങ്ങോട്ടോ മാറിയാൽ അവരൊക്കെ ഇവിടം വിട്ടു പോകുമോ എന്നുള്ള പേടി തന്നെയാണ് അതിനുള്ള കാരണം. പക്ഷേ ഒരു തുള്ളി വെള്ളം പോലും കുടിക്കാതേയുള്ള അവരുടെ ആ നിൽപ്പ് കാരണം വിശപ്പും ദാഹവും അവരെ വല്ലാതെ കീഴ്പ്പെടുത്തി. കാലുകൾക്ക് ബലക്ഷയം വരുന്നത് പോലെ തോന്നി രണ്ടാൾക്കും. ഇനിയും ഒന്നും കഴിക്കാതെ ആ നിൽപ്പ് തുടർന്നാൽ തളർന്നു വീഴുമെന്ന് ഉറപ്പായി. തൊട്ടടുത്ത് കാണുന്ന തട്ടുകടയിൽ നിന്നും തൽക്കാലിക ആശ്വാസത്തിനു വേണ്ടി എന്തെങ്കിലും കഴിക്കാനായി അവർ തീരുമാനിച്ചു. അവിടെ നിന്നു നോക്കിയാൽ ഹോട്ടൽ കാണാവുന്നത് കൊണ്ട് അവിടെ നിന്നും അവർ പുറത്തിറങ്ങിയാൽ തങ്ങൾക്ക് കാണാം എന്നുള്ള ആശ്വാസമായിരുന്നു അവർക്ക്. അവിടെ ചെന്ന് രണ്ട് ചായയും അവരുടെ നാട്ടിലെ എന്തോ ഒരു ചെറു കടിയും അവർ ഓർഡർ ചെയ്തു. ആവി പറക്കുന്ന ചായ അവർക്കുമുമ്പിൽ എത്തിയതും വിശപ്പ് കാരണം എല്ലാം മറന്നവർ കഴിക്കാൻ തുടങ്ങി.

കടയുടെ മുൻപിലായി ഇട്ടിരുന്ന സ്റ്റൂളിലാണ് രണ്ടാളും ഇരിക്കുന്നത്. ചെറിയ കടയാണെങ്കിലും അവിടുത്തെ ഭക്ഷണത്തിനെല്ലാം നല്ല രുചിയുണ്ടായിരുന്നു. അവരുടെ വിശപ്പും കൂടിയായപ്പോൾ അതിന്റെ രുചി ഒന്നുകൂടി കൂടി. ആ ഭക്ഷണം ആസ്വദിച്ചു തന്നെ അവർ രണ്ടാളും കഴിക്കാൻ തുടങ്ങി. ഏകദേശം കഴിച്ച് കഴിയാറായപ്പോഴാണ് ഹോട്ടലിൽ നിന്നും ഒരു കാർ ഇറങ്ങി അവർക്ക് മുൻപിലൂടെ പാസ്സ് ചെയ്ത് ചീറി പാഞ്ഞു പോയത് . അത് തങ്ങൾക്ക് മുൻപിലൂടെ കടന്നു പോയതിനു ശേഷം മാത്രമാണ് അവർക്ക് ഓർമ്മ വന്നത് അത് ക്ഷമ രാവിലെ സഞ്ചരിച്ചിരുന്ന അതേ കാർ തന്നെയാണെന്ന്. പെട്ടെന്നവർ ഓടി നോക്കിയെങ്കിലും ആ കാർ കൺമുൻപിൽ നിന്നും പോയി മറഞ്ഞിരുന്നു. മറ്റൊരു വാഹനത്തിൽ അതിനെ പിന്തുടരുക എന്നുള്ളത് അസാധ്യമാണ്.

എവിടേക്കെന്നറിയാതെ എങ്ങനെ അവരെ അന്വേഷിച്ചു പോകും രണ്ടാളും വളരെ വിഷമത്തോടെ തന്നെ അവിടെനിന്നു. " കഷ്ടപ്പെട്ട് ഇതുവരെ ഇവിടെ നിന്നിരുന്ന ഒരു ഫലവും ഇല്ലാതായി" ആദി സങ്കടത്തോടെ പറഞ്ഞു. ഇനി അവരെ അന്വേഷിച്ച് നമ്മൾ എവിടെ പോകും. ഒരുപാട് നേരം ആ സെക്യൂരിറ്റിക്കാരനോടവർ കെഞ്ചി ചോദിച്ചു. ആദ്യമൊന്നും അയാൾ ഒന്നും പറയാൻ കൂട്ടാക്കിയില്ല. അവസാനം അവർ റൂം വെക്കേറ്റ് ചെയ്തു പോയി എന്നുമാത്രം അയാൾ പറഞ്ഞു. "ഇനി എന്ത് ചെയ്യും എങ്ങനെ നമ്മൾ അവനെ കണ്ടു പിടിക്കും....?" ആദിക്ക് കൂട്ടുകാരനെ ഒരുനോക്ക് കാണാൻ പറ്റാത്തതിലുള്ള വിഷമം ഒരുപാടുണ്ട്. " ഇനി എന്തായാലും നമ്മളിവിടെ നിന്ന് സമയം കളയുന്നത് വെറുതെയാണ്." "തൽക്കാലം നമ്മൾക്ക് നാട്ടിലേക്ക് തിരിച്ചു പോകാം. അവിടെ എത്തിയിട്ട് ബാക്കി കാര്യങ്ങൾ നമുക്ക് തീരുമാനിക്കാം. എങ്ങനെയെങ്കിലും അവനെ നമുക്ക് കണ്ടെത്താം." പ്രസാദ് ആദിയെ ആശ്വാസിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു. അങ്ങനെ അടുത്ത വണ്ടിക്ക് തന്നെ അവർ രണ്ടുപേരും നാട്ടിലേക്ക് തിരിച്ചു. ************* " ഞാനിവിടെ ഇടയ്ക്കൊക്കെ ചുമ്മാ വന്നിരിക്കാറുണ്ട്. എന്ത് രസമാണല്ലേ ഇവിടുത്തെ കാഴ്ച്ചകൾ..?

"അപ്പു ചുറ്റും നോക്കിക്കൊണ്ട് ആമിയോട് പറഞ്ഞു. " ഇത് പറയാനാണോ നീ എന്നെയും വലിച്ച് ഇവിടെ കൊണ്ടിരുത്തിയത്..?, ഇതൊന്നും ആസ്വദിക്കാൻ പറ്റിയ ഒരു മാനസികാവസ്ഥയിലല്ല ഞാൻ അതൊന്നു മനസ്സിലാക്ക് അപ്പൂ ." ആമി വളരെ വേദനയോടെ അപർണ്ണയെ നോക്കി. " അറിയാമെടി നീ എത്രത്തോളം വേദന അനുഭവിക്കുന്നുണ്ടെന്നെനിക്കറിയാം, നിന്റെ വേദനയുടെ അളവും ആഴവും എന്നോളം മനസ്സിലാക്കിയ വേറെ ആരുണ്ട്....? " "അതൊക്കെ ചുമ്മാതാ അപ്പു. മറ്റൊരാളുടെ ദുഃഖം എത്ര നേരിട്ട് കണ്ടു എന്ന് പറഞ്ഞാലും അയാൾ അനുഭവിച്ച അതേ അളവിൽ മനസ്സിലാക്കാൻ ഒരാൾക്കും കഴിയില്ല. അതു മനസ്സിലാക്കാൻ ആ വേദന അയാളും അനുഭവിക്കണം അങ്ങനെയുള്ള ഒരാൾക്കാണെങ്കിൽ ചിലപ്പോൾ അത് സാധിക്കും. നമ്മുടെ വേദന മറ്റൊരാൾക്കും അത്രത്തോളം അനുഭവപ്പെടില്ല. ഈ പറയുന്ന വാക്കിൽ ഒരുപാട് ഭംഗിയുണ്ടെങ്കിലും ഒരർത്ഥവുമില്ലാത്ത വാക്കാണിത്." ആമി വേദന കലർന്ന ഒരു പുഞ്ചിരിയോടെ അപർണ്ണയോട് പറഞ്ഞു. " എന്റെ പൊന്ന് ആമി ഞാൻ നിന്നോട് തർക്കിക്കാൻ വേണ്ടി പറഞ്ഞതല്ല നീ പറഞ്ഞത് തന്നെയാണ് ശരി.

നീ അനുഭവിച്ച വേദന അതേ അളവിൽ മനസ്സിലാക്കാൻ ആർക്കും കഴിഞ്ഞെന്നുവരില്ല. എന്നാൽ അതിന്റെ അളവ് കുറക്കാൻ പാടുപെടുന്ന നിനക്ക് ചുറ്റുമുള്ളവരെ നീ കണ്ടില്ലെന്ന് നടിക്കരുത്. അവരെ കൂടുതൽ വിഷമിപ്പിക്കുകയേയുള്ളൂ നിന്റെ ഈ പ്രവർത്തികളൊക്കെയും അത് ഇടയ്ക്ക് ഓർക്കുന്നത് നല്ലതാണ്." "ഒന്നും ഞാൻ കാണാഞ്ഞിട്ടല്ല അപ്പു!, മറ്റുള്ളവർക്ക് വേണ്ടി തന്നെയല്ലേ ഞാനിപ്പോൾ ജീവിക്കുന്നത്..? ഞാൻ എനിക്ക് വേണ്ടി ജീവിച്ചിട്ട് എത്രകാലമായെന്നറിയോ....?'അവൾ വേദനയോടെ അപർണ്ണയെ നോക്കി. അപർണ്ണയ്ക്ക് അവളെ ആശ്വസിപ്പിക്കാൻ കഴിയില്ല. അതിന് ശ്രമിക്കുന്തോറും അവൾ കൂടുതൽ വിഷമിക്കുകയേയുള്ളൂ. " മതി ഈ സംസാരം നമുക്ക് ഇവിടെ നിർത്താം സംസാരിച്ച് സംസാരിച്ച് നമ്മൾ കാടുകയറും.ഞാൻ നിന്നോട് പറയാൻ വന്ന സന്തോഷവാർത്ത എന്താണെന്നറിയോ...? അപർണ്ണ ഒരു പുഞ്ചിരിയോടെ ആമിയോട് ചോദിച്ചു. ആമി കാര്യം മനസ്സിലാകാതെ അവളെ നോക്കി. " നമ്മുടെ അച്ചുവിനെ മറന്നോ നീ..?

അവളെ കുറിച്ച് നീ ഒന്നും ചോദിക്കാറില്ലല്ലോ...? നീ ചോദിക്കാത്തത് കൊണ്ട് തന്നെ ഞാനും അവളെക്കുറിച്ച് മനപ്പൂർവം പറയാത്തതാണ്.. നമ്മൾ മൂന്നു പേരും എന്ത് കൂട്ടായിരുന്നു....എത്ര സന്തോഷത്തോടെയാണ് നമ്മൾ കഴിഞ്ഞിരുന്നത്. ആ സാന്ദ്രയോട് വഴക്കിട്ടതും കോളേജിൽ അടിച്ചുപൊളിച്ചു കഴിഞ്ഞതും ഒക്കെ ഇന്നലെ കഴിഞ്ഞത് പോലെ ഇപ്പോഴും ഓർമയിലുണ്ട്.. അതൊക്കെ മറന്നോ ആമി നീ... ? " അപർണ്ണ ആകാംക്ഷയോടെ ആമിയോട് ചോദിച്ചു. "അച്ചുവിനെ ഞാൻ മറന്നിട്ടൊന്നുമില്ല ടീ .. അവൾ എനിക്ക് വിളിക്കാറില്ലല്ലോ എന്നെ ഒന്ന് അന്വേഷിക്കാറ് പോലുമില്ല .. അവൾക്ക് എന്നോട് മിണ്ടുന്നത് താല്പര്യമില്ല എന്ന് തോന്നുന്നു. അത്കൊണ്ട് തന്നെ അവളുടെ ഒരു കാര്യവും ഞാൻ മനപ്പൂർവ്വം നിന്നോട് ചോദിക്കാതിഇരിക്കുന്നതാ ...."

" നീ എന്തൊക്കെയാ ആമി ഈ പറയുന്നത്...?നീ വയ്യാതെയിരുന്ന സമയത്ത് ഞാനും അവളുമൊക്കെ ദിവസവും നിന്റെ വിവരമറിയാൻ വിളിക്കുമായിരുന്നു. പക്ഷേ നിന്റെ അച്ഛൻ ഞങ്ങളുടെ ഒരു ഫോൺ കോളും നിനക്ക് തരികയോ നിന്നോട് ഒന്ന് സംസാരിക്കാനോ ഞങ്ങളെ അനുവദിച്ചിരുന്നില്ല. നിന്റെ ഒരു കാര്യവും അറിയാൻ പോലും ഞങ്ങൾക്കൊന്നും ഒരു വഴിയും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. നിന്നോട് ഒന്നും മിണ്ടാതെ അവൾ എത്ര വിഷമിച്ചിട്ടുണ്ടെന്ന് അറിയോ നിനക്ക്..?" പിന്നെ അതിനുശേഷം അവളുടെ ജീവിതത്തിൽ കുറച്ചു പ്രശ്നങ്ങൾ ഉണ്ടായി, അവളുടെ നാട്ടിൽ തന്നെ ഒരു താഴ്ന്ന ജാതിക്കാരനുമായി അവൾ പ്രണയത്തിലാവുകയും വീട്ടുകാരെ എതിർത്തവൾ അവന്റെ കൂടെ ഇറങ്ങിപ്പോവുകയും ചെയ്തു. വീട്ടുകാർ അവളെ പടിയടച്ച് പിണ്ഡം വെച്ചു.അവൾ അയാളുടെ കൂടെ ഹൈദരാബാദിലായിരുന്നു. ഇപ്പോൾ ഒരു മോളുണ്ട്, സന്തോഷത്തോടെയുള്ള ജീവിതമാണ് വിളിക്കുമ്പോഴൊക്കെ നിന്റെ വിശേഷം ചോദിക്കും അവൾക്ക് നിന്നോട് സംസാരിക്കണം എന്നൊക്കെയുണ്ട്,

എന്തു പറഞ്ഞു തുടങ്ങും എന്നുള്ള വിഷമത്തിലാണ് ആമിയെ നോക്കി അപർണ്ണ തുടർന്നു... അവൾ അയാളോടൊപ്പം പോയശേഷം വീട്ടുകാരെല്ലാം അവൾക്കെതിരെയായിരുന്നു. മോള് ജനിച്ച ശേഷം അവർക്ക് അവളോടുള്ള ദേഷ്യമൊക്കെ മാറി, എല്ലാവരും നല്ല സ്നേഹത്തിലാണ്.. അവളുടെ മാമനും ഫാമിലിയും നാട്ടിലേക്ക് വരുന്നുണ്ട്.. എല്ലാവരും ഒരുമിച്ച് കൂടുന്നതുകൊണ്ട് അവളോടും വരാൻ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്.. ചെറുപ്പത്തിൽ എപ്പോഴോ കണ്ടതാണ് അവൾ അവളുടെ മാമനെ.. പിന്നീട് മാമന്റെ മകൻ ഒരു ആക്സിഡന്റ് പറ്റി പൂർണ്ണമായും തളർന്നു കിടന്നതിനാൽ അവർ നാട്ടിലേക്കുള്ള വരവ് പാടെ ഇല്ലാതാക്കി.. അവൾ രുദ്രന്റെ കൂടെ പോയതിനു ശേഷം രണ്ടോ മൂന്നോ തവണ അവർ വന്നെങ്കിലും അവൾ ആരെയും കണ്ടിട്ടില്ല. ഇപ്പോൾ ഈ വരവ് എല്ലാംകൊണ്ടും അവൾക്ക് സന്തോഷമുള്ള വരവാണ് എന്നിട്ട് പോലും അവൾ പറയുന്നത് നാട്ടിലേക്ക് വന്നാൽ അവൾക്ക് ആദ്യം കാണേണ്ടത് നമ്മൾ രണ്ടുപേരേയുമാണെന്നാണ്.

നമ്മളെ കണ്ട് നമ്മുടെ കൂടെ കുറച്ചു സമയം ചെലവഴിച്ചിട്ടേ അവൾ തറവാട്ടിലേക്ക് പോകുന്നുള്ളുവെന്ന്.ഒരുപാട് നാളുകൾക്ക് ശേഷമുള്ള അവളുടെ ഈ വരവ് അറിഞ്ഞത് മുതൽ ഞാൻ ഒരുപാട് സന്തോഷത്തിലാണ്. നമ്മൾ മൂന്നുപേരും പഴയപോലെ ഒരുമിച്ച് ഒരു കുടക്കീഴിൽ കഴിഞ്ഞുപോയ എല്ലാ സന്തോഷങ്ങളും തിരികെ കിട്ടുന്നത് പോലെ ഒരു തോന്നൽ അവൾ നിറകണ്ണുകളോടെ ആമിയെ നോക്കി." ശരിയാണ് ഒരുപാട് സന്തോഷത്തോടെയായിരുന്നു ആമിയും അപർണ്ണയും അച്ചുവും കഴിഞ്ഞിരുന്നത്. ഹോസ്റ്റൽ ലൈഫ് നമുക്ക് തരുന്ന മറ്റൊരു സൗഭാഗ്യമാണ് നല്ല സുഹൃത്തുക്കൾ, ഒരു മുറിയിൽ ഒരുപാട് സന്തോഷത്തോടെ ഇണങ്ങിയും പിണങ്ങിയും ഒരു കുടുംബം പോലെ കഴിയാൻ ഉള്ള ഭാഗ്യം തരുന്നത് ഹോസ്റ്റൽ ജീവിതമാണ്. ഹോസ്റ്റൽ ജീവിതം പല തരത്തിലുള്ള ബുദ്ധിമുട്ടുകൾ നമുക്ക് തരുന്നുണ്ടെങ്കിലും ഒരിക്കലും മറക്കാൻ കഴിയാത്ത ഓർമ്മകൾ തരുന്നതിൽ ഹോസ്റ്റൽ ജീവിതത്തിനും വലിയ പങ്കുണ്ട്. നല്ല നല്ലൊരു ഫ്രണ്ട്ഷിപ്പ് നല്ലൊരു കുടുംബം അവിടെ നിന്നാണ് ഉടലെടുക്കുന്നത്. അതും ഒരേ സ്വഭാവമുള്ളവർ തന്നെയാണെങ്കിൽ പറയേണ്ടതില്ലല്ലോ....?

ഒരുപാട് ആഘോഷിച്ചിട്ടുണ്ട്. സകല തരികിട പരിപാടികളും ഒപ്പിച്ചിട്ടുണ്ട് അതൊക്കെ ഒരു നല്ല കാലമായിരുന്നു ലൈഫിൽ. എല്ലാം ഓർത്തപ്പോൾ ആമിയുടെ ചുണ്ടിലും ഒരു ചെറു പുഞ്ചിരി വിടർന്നു. അവളെ കാണാൻ എനിക്കും വലിയ ആഗ്രഹമുണ്ട്. അവൾ വരുന്നു എന്ന് കേട്ടപ്പോൾ അതിലേറെ സന്തോഷം.അവളോട് പെട്ടെന്ന് വരാൻ പറ നമ്മൾ അവൾക്ക് വേണ്ടി കാത്തിരിക്കുകയാണെന്ന് പറ ആമി സന്തോഷത്തോടെ പറഞ്ഞു. പഴയ കാര്യങ്ങളൊക്കെ അയവിറക്കി രണ്ടുപേരും കുറച്ചുസമയം കൂടി ആ പാർക്കിൽ ചിലവഴിച്ചു. ശേഷം ആമിയെ വീട്ടിലാക്കിയിട്ടാണ് അപർണ്ണ തിരിച്ചുപോയത്. *************** " എയർപോർട്ടിൽ മഹേഷിനേയും കുടുംബത്തെയും വരവേൽക്കാനായി രാഘവൻ നേരത്തെ തന്നെ അവിടെ എത്തിയിട്ടുണ്ട്. മഹേഷിന്റെ വീട്ടിലെ കാര്യസ്ഥനാണ് രാഘവൻ.. കുഞ്ഞുനാളിൽ ഒരുമിച്ച് കളിച്ചു വളർന്നവരാണവർ രണ്ടുപേരും. അന്ന് അവിടെ കാര്യസ്ഥനായി ജോലിചെയ്തിരുന്നത് രാഘവന്റെ അച്ഛമായിരുന്നു . അച്ഛന്റെ കാലശേഷം മകനാ ജോലി തുടർന്നു.

എയർപോർട്ടിൽ നിന്നും പുറത്തേക്ക് ബാഗുമായി വന്ന മഹേഷ് രാഘവനെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു. ഒരുപാട് നാളുകൾക്ക് ശേഷമുള്ള ആ കൂട്ടുകാരുടെ കണ്ടു മുട്ടലിലുള്ള സ്‌നേഹം കണ്ട അതിഥി സന്തോഷത്തോടെ അവർ രണ്ടുപേരേയും നോക്കി നിന്നു. തിരികെയുള്ള യാത്രയിലും രണ്ടു പേരും വിശേഷങ്ങൾ പങ്കുവെച്ച് ഏറെ സന്തോഷത്തിലായിരുന്നു. യാത്രാ ക്ഷീണം കൊണ്ട് ഋതു അതിഥിയുടെ മടിയിൽ തല ചായ്ച്ചു കിടന്നു. ക്ഷമ പിന്നെ അവിടെ നടക്കുന്നതൊന്നും തന്നെ ബാധിക്കുന്നില്ല എന്ന മട്ടിൽ ഫോണിൽ തോണ്ടി ഇരിക്കുകയാണ്. കനവ് കേരളത്തിന്റെ മനോഹാരിത ആസ്വദിച്ച് പുറത്തെ കാഴ്ച്ചകൾ നോക്കിയിരിക്കുകയാണ്. അവന്റെ ഓർമ്മയിൽ അധികം ഇങ്ങോട്ട് വന്നിട്ടില്ലായെങ്കിലും ഇവിടെ എന്തൊക്കെയോ ഒരു ആത്മബന്ധമുള്ള പോലെ അവന് എന്തോ തന്നെ കൊളുത്തി വലിക്കുന്നത് പോലെ അവന് എപ്പോഴും തോന്നാറുണ്ട്..

എല്ലാ സൗകര്യങ്ങളോടെ ലണ്ടനിൽ താമസിക്കുമ്പോഴും അവന്റെ ഉള്ളിൽ ഈ പച്ചപ്പും കായലും കുളവും എന്നും അത്ഭുതം ഉണ്ടാക്കിയിട്ടേയുള്ളൂ. അധികമൊന്നും ഇവിടെ വന്നിട്ടില്ലെങ്കിലും ഇവിടെ താമസിച്ച് ഇവരിൽ ഒരാളായി ജീവിക്കണമെന്നാണ് തനവിന്റെ ആഗ്രഹം. കേരളത്തിലെ ഓരോ കാഴ്ച്ചകളും അവൻ അത്രയ്ക്കും പ്രിയപ്പെട്ടതായിരുന്നു.. ഏറെ നേരത്തെ യാത്രയ്ക്ക് ശേഷം അവരെയും കൊണ്ട് ആവാഹനം തറവാട്ടിൽ എത്തിച്ചേർന്നു. കാറിന്റെ ശബ്ദം കേട്ടതും വീട്ടിലുള്ള എല്ലാവരും പുറത്തേക്ക് ഓടി വന്നു. കാറിൽ നിന്ന് ഇറങ്ങുന്ന അതിഥികളെ സ്വീകരിക്കാനായിട്ടവർ സന്തോഷത്തോടെ നിരന്നുനിന്നു. മുൻ നിരയിൽ തന്നെ ഒരു ചെറു പുഞ്ചിരിയോടെ അച്ഛമ്മ തന്റെ പേരക്കുട്ടികളെ കാണാനായി ആകാംക്ഷയോടെ നിന്നു.... തുടരും..

മുന്നത്തെ പാർട്ടുകൾ വായിക്കാൻ ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...