💕കാണാച്ചരട് 💕: ഭാഗം 74

രചന: RAFEENA MUJEEB

 " രാത്രിയുടെ ശാന്തതയിൽ മഴയുടെ തണുപ്പിനെ പുതപ്പുകൊണ്ട് ചെറുത്തു നിർത്തി എല്ലാവരും സുഖനിദ്രയിലായിക്കാണും... ആമി മാത്രം ഉറക്കം വരാതെ തിരിഞ്ഞും മറിഞ്ഞും കിടക്കുകയാണ്. എത്രയൊക്കെ ഉറങ്ങാൻ ശ്രമിച്ചിട്ടും നിദ്രാ ദേവി അവളെ തിരിഞ്ഞുപോലും നോക്കുന്നില്ല. അവളെഴുന്നേറ്റ് ജനലോരം പോയി നിന്നു. പാതി ചാരിയ ജനൽ പാളി തുറന്നതും പുറത്തുനിന്നും നല്ല തണുത്ത കാറ്റ് അവളെ വന്ന് പൊതിഞ്ഞു. ഉടുത്തിരുന്ന സാരിത്തലപ്പുകൊണ്ട് അവൾ ശരീരമൊന്ന് പുതച്ചു. പുറത്ത് മഴ തകർത്തു പെയ്യുന്നുണ്ട്. രാത്രിയോട് എന്തോ പരിഭവം പറയുന്നതുപോലെ ആകാശം തന്റെ സകല വേദനകളും കണ്ണീരായി ഭൂമിയിലേക്ക് ഒഴുക്കി വിടുന്നുണ്ട്. ഒരു അമ്മയുടെ മാറിടത്തിലേക്കെന്നപോലെ ഭൂമി അതിനെയെല്ലാം തന്റെ നെഞ്ചിലേക്ക് ഏറ്റുവാങ്ങി ആകാശത്തെ സമാധാനിപ്പിക്കുന്നത് പോലെ അവൾക്ക് തോന്നി.. ഓർമ്മകളാണ് മനുഷ്യന്റെ ഏറ്റവും വലിയ നൊമ്പരവും ഏറ്റവും വലിയ സമാധാനവും.

ചില ഓർമ്മകൾക്ക് മധുരമാണെങ്കിൽ ചില ഓർമ്മകൾക്ക് കൈപ്പായിരിക്കും.. ഇവിടെ അരവിയുമായിട്ടുള്ള ഓർമ്മകൾ ഏത് ഗണത്തിൽ പെടുത്തും താൻ ..!! ആ ഓർമ്മകളൊക്കെയും തനിക്ക് എന്നും പ്രിയപ്പെട്ടവയാണ്.. അതൊക്കെ കൈപ്പുള്ളവയാണെന്ന് എങ്ങനെ തനിക്ക് പറയാൻ കഴിയും.. ഒരിക്കലുമല്ല അവയെല്ലാം തനിക്ക് മധുരമുള്ള ഓർമ്മകൾ തന്നെയാണ് തന്റെ ഉദരത്തിൽ ഒരു കുഞ്ഞു പിറക്കുന്നത് വരെ..!! അതിനുശേഷം ആ ഓർമ്മകളൊക്കെയും തന്നെ കുത്തി നോവിച്ചിട്ടും എത്രയൊക്കെ മറക്കാൻ ശ്രമിക്കുമ്പോഴും വീണ്ടും ആഴത്തിൽ അവയൊക്കെ തന്റെ ഓർമ്മകളിലേക്ക് ഇടംപിടിച്ചിട്ടുണ്ട്. കഴിഞ്ഞു പോയ ഓരോ നിമിഷങ്ങളും ഓർത്ത് സ്വയം ശപിച്ചിട്ടുണ്ട്. ഒരു പെണ്ണിന്റെ ഏറ്റവും മനോഹരമായ സമയം അവൾ അമ്മയായിട്ടിരിക്കുന്ന സമയമാണ്.. ഉദരത്തിൽ തന്റെ പ്രിയപ്പെട്ടവന്റെ ജീവൻ കുരുത്ത നിമിഷംമുതൽ ആ കുഞ്ഞിനെ കുറിച്ചായിരിക്കും അവളുടെ പ്രതീക്ഷകളൊക്കെയും. ഇവിടെ തന്റെ കുഞ്ഞിന് ചൂണ്ടിക്കാണിക്കാൻ ഒരു അച്ഛനില്ലാതെ ഏറെ വിഷമിച്ച ദിവസങ്ങളായിരുന്നു അന്നൊക്കെയും. ഒരുപാട് കരഞ്ഞു തീർത്ത നിമിഷങ്ങൾ.

ഒരു സങ്കടങ്ങൾക്കിടയിലും തന്റെയുള്ളിലെ ജീവൻ വളർന്നുവരുന്നത് തനിക്ക് ഒരുപാട് സന്തോഷമുണ്ടാക്കിയിരുന്നു . തന്റെ കുഞ്ഞു തന്നോട് എന്തൊക്കെയോ പറയാൻ ശ്രമിക്കുന്നത് പോലെ പലപ്പോഴും തോന്നിയിട്ടുണ്ട്. വയറ്റിൽ കിടന്നാ കുഞ്ഞിളകുമ്പോൾ അമ്മയെ കാണാൻ തിടുക്കമു ള്ളതുപോലെ തനിക്ക് പലപ്പോഴും തോന്നിയിട്ടുണ്ട്. ആ കുഞ്ഞിന് വേണ്ടി മാത്രം ജീവിച്ച ദിവസങ്ങളായിരുന്നു അത്. ആരോടും മിണ്ടാതെ അടച്ചിട്ട റൂമിൽ കഴിയുമ്പോഴും തനിക്ക് കൂട്ട് തന്റെ കുഞ്ഞായിരുന്നു. എന്നിട്ട് ഒരു വാക്കുപോലും പറയാതെ അവനും അമ്മയെ വിട്ടു പോയി.. അച്ഛനെപ്പോലെ എവിടെയോ പോയി ഒളിച്ചു. രണ്ടുപേരും തന്നിൽ നിന്ന് ഒളിച്ചു നിന്ന് രസിക്കുകയാ... കണ്ണുനീർ തന്റെ കൈത്തണ്ടയിലേക്ക് ഇറ്റ് വീണപ്പോഴാണ് അവൾ കരയുകയാണെന്ന് പോലും അവൾക്ക് മനസ്സിലായത്. അരവി ഒരുപാട് മാറിയിരിക്കുന്നു. എന്ന് വെച്ച് അത് തന്റെ അരവിയല്ലാതെയാകുമോ..? അല്ലെങ്കിൽ എന്തിനു ദേവി തന്റെ മുന്നിലേക്ക് വീണ്ടും ആമുഖം കൊണ്ടുവന്നു തന്നു.

അതും അതേ സന്നിധിയിൽ വെച്ച് തന്നെ.. അത് തന്റെ അരവി തന്നെയാണ്... അവളുടെ ഉള്ളിലേക്ക് വീണ്ടും ആ മുഖം കൂടുതൽ തെളിമയോടെ ഉദിച്ചു വന്നു. ഒരുപാട് നേരം അവളാ ജനൽ കമ്പികളിൽ പിടിച്ച് വിദൂരതയിലേക്ക് നോക്കി നിന്നു. അരവിയുടെ ഓർമ്മകളും കൂട്ടുപിടിച്ച് ആ നിൽപ്പ് എത്രനേരം തുടർന്നുവെന്ന് അവൾക്ക് പോലും ഓർമ്മയില്ല.. ഇടയ്ക്കെപ്പോഴോ അവൾ പോലുമറിയാതെ ഉറങ്ങിപ്പോയി. ഫോൺ റിങ് ചെയ്യുന്ന ശബ്ദമാണ് അവളെ രാവിലെ വിളിച്ചുണർത്തിയത്. അതുകൊണ്ടാവാം ഉറക്കം അവളെ വിട്ടു മാറിയിട്ടില്ല. ഉറക്കച്ചടവോടെ തന്നെ അവളാ ഫോണെടുത്തു ചെവിയിൽ വെച്ചു. " നീ ഇതുവരെ എഴുന്നേറ്റില്ലേ ആമീ.....? നേരം എത്രയായെന്നാണ് നിന്റെ വിചാരം..? പുലർച്ചെ എഴുന്നേറ്റ് കുളിച്ച് പൂജാമുറിയിൽ കയറിയിരുന്ന ആമി തന്നെയാണോ ഇത്..? അപ്പുവിന്റെ ശബ്ദം കേട്ടതും അവളൊന്ന് ചെറുതായി ചിരിച്ചു. " ആ ആമിയൊക്കെ എന്നേ മരിച്ചു.. അതൊക്കെ പോട്ടെ നീ എന്താ ഇത്ര രാവിലെ വിളിച്ചത്..?" " രാവിലെയൊ...?

നീ..സമയം ഒന്നു നോക്ക്.. മണി ഒമ്പത് ആവാറായി നീ എണീക്കാൻ വൈകി എന്ന് വെച്ച് സമയം നിന്നെ കാത്തു നിൽക്കുമൊ ....? " ഓ.. മതി മതി.. എന്തിനാ വിളിച്ചേ ആ കാര്യം പറ പെണ്ണേ നിന്നു കിണുങ്ങാതെ..? " അച്ചു വിളിച്ചിരുന്നു.. അവൾ ഇന്ന് നാട്ടിൽ വരുന്നുണ്ട്. എയർപോർട്ടിലേക്ക് അവളെ പിക്ക് ചെയ്യാൻ നമ്മളോട് രണ്ടുപേരോടുമാണ് വരാൻ പറഞ്ഞത്. അവളും കുഞ്ഞും മാത്രമേ വരുന്നുള്ളു.. രുദ്രന് ഇപ്പോൾ ലീവില്ലായെന്ന്. അവൾ നമ്മുടെ കൂടെ കുറച്ചു സമയം ചിലവഴിച്ചിട്ടേ തറവാട്ടിലേക്ക് പോകുന്നുള്ളൂവെന്ന്.. നമുക്ക് അവളേയും കൊണ്ട് എന്റെ വീട്ടിൽ കൂടാം. നീ പെട്ടെന്ന് റെഡിയാവ്..ഞാൻ നിന്നെ വിളിക്കാൻ ദാ വരുന്നു.. എന്നും പറഞ്ഞ് ആമി തിരിച്ചു വല്ലതും പറയുന്നതിനു മുമ്പേ അവൾ ഫോൺ കട്ടാക്കി. ആമി കുറച്ചുനേരം ആ ഫോൺ പിടിച്ച് അവിടെ തന്നെ ഇരുന്നു. എണീക്കാൻ പോലും തോന്നുന്നില്ല.. തലേന്ന് തകർത്തു പെയ്ത മഴ കാരണം നല്ല തണുപ്പുണ്ട്.. അവൾ ഇപ്പോൾ വരും. പറഞ്ഞാൽ പറഞ്ഞതാ അപ്പോഴേക്കും റെഡിയായില്ലെങ്കിൽ അതിനുള്ളത് വേറെ കേൾക്കാം..

അച്ചു വരുന്നുണ്ടെന്ന കാര്യം കേട്ടപ്പോ മടിപിടിച്ചു കിടക്കാനും തോന്നിയില്ല. അവൾ ഓടി പോയി കുളിച്ചു ഡ്രസ്സ് മാറി പോകാൻ റെഡിയായി പുറത്തേക്ക് വന്നു അപ്പോഴാണ് ജാനകി അവളെ കാണുന്നത്. തലേദിവസം ആ റൂമിലേക്ക് കയറി പോയത് കണ്ടപ്പോൾ ഇനി ഒരാഴ്ച്ച അവൾ പുറത്തിറങ്ങില്ല എന്നാണ് വിചാരിച്ചത്. പക്ഷേ പതിവിനു വിപരീതമായി എങ്ങോട്ടോ പോകാൻ റെഡിയായി വന്ന മകളെ കണ്ടതും അവർക്ക് സന്തോഷമായി. അപ്പോഴേക്കും ദേവ അവൾക്ക് കഴിക്കാനുള്ളതൊക്കെ എടുത്തു വച്ചു. കഴിച്ചു തീരുന്നതിനുമുൻപുതന്നെ അപ്പു എത്തി. അച്ചു വരുന്നതിലുള്ള സന്തോഷം അവളുടെ മുഖത്തുമുണ്ട്. ജാനകി യോട് യാത്ര പറഞ്ഞ് അവർ രണ്ടുപേരും അച്ചുവിനെ കൊണ്ടുവരാനായി എയർപോർട്ടിലേക്ക് വിട്ടു. ************** " സ്റ്റാഫ്‌ റൂമിൽ വെറുതെയിരുന്നപ്പോൾ ലൈബ്രറിയിലേക്ക് ഇറങ്ങിയതാണ് പ്രസാദ് സാർ. ഈ ഹവർ തനിക്ക് ക്ലാസ്സ് ഇല്ല. എക്സാം അടുക്കാറായതുകൊണ്ട് എല്ലാവരും ബിസിയാണ്. ഒറ്റയ്ക്കിരുന്ന് മടുത്തപ്പോൾ ലൈബ്രറിയിൽ കയറി വല്ല ബുക്കും വായിക്കാലോ എന്ന് വിചാരിച്ചിറങ്ങിയതാണ്.

ഇഷ്ടപ്പെട്ട പുസ്തകങ്ങൾ തപ്പുന്നതിനിടയിലാണ് തന്റെ ഫോൺ റിംഗ് ചെയ്യുന്നത്. ലൈബ്രറിയിൽ ഫോൺ ഉപയോഗിക്കാൻ പാടില്ല. ലൈബ്രറിയുടെ ഇൻചാർജ് കർക്കശക്കാരനായ മാനുവൽ സാറിന് ആണ്. ഒരു ഇല അനങ്ങുന്നത് പോലും അയാൾക്ക് ഇഷ്ടമല്ല. ഫോണിന്റെ ശബ്ദം കേട്ടതും അയാൾ ഒന്ന് സൂക്ഷിച്ചുനോക്കി. തൃതിയിൽ ആ ഫോൺ എടുത്ത് ആരാണ് വിളിച്ചത് എന്ന് പോലും നോക്കാതെ കട്ടാക്കി പ്രസാദ് അവിടെ നിന്നും പെട്ടെന്ന് ഇറങ്ങി. പരിചിതമല്ലാത്ത നമ്പറാണ്.. ആരായിരിക്കും ഈ സമയത്ത് എന്ന ശങ്കയോടെ അയാൾ ആ നമ്പറിലേക്ക് തിരിച്ചു വിളിച്ചു. സാറേ ഇത് അരുണിമയാണ് ഫോണെടുത്തതും ഒരു മുഖവരയ്ക്കും നിൽക്കാതെ അരുണിമ തന്നെ സ്വയം പരിചയപ്പെടുത്തി. താനായിരുന്നോ താനെന്താ പതിവില്ലാതെ..?എന്താ എന്തെങ്കിലും പ്രശ്നമുണ്ടോ...? ഇല്ല സാർ ഞാൻ വിളിച്ചത് ഒരു കാര്യം അറിയിക്കാനാണ്. അന്ന് സാർ വന്നതിനുശേഷം സാറ് കണ്ട സ്വപ്നം ശ്വേത അമ്മയോടും വല്യമ്മയോടുമൊക്കെ പറഞ്ഞു .. ദേവയ്ക്ക് മോക്ഷം കിട്ടിയിട്ടില്ലായെന്നും പറഞ്ഞ് വലിയ എന്തോ പൂജ നടത്താൻ പോവുകയാണ്.. അടുത്ത ആഴ്ച്ച അവരെല്ലാവരും കൂടി അതിനു വേണ്ടി പോകും. രണ്ട് ദിവസം കഴിഞ്ഞേ വീട്ടിൽ വരു.

കുഞ്ഞിനെയും കൊണ്ട് അത്രയും വരെ പോകുന്നത് ബുദ്ധിമുട്ടായതുകൊണ്ട് ഞാനും ശ്വേതയും പോകുന്നില്ല. ബാക്കിയെല്ലാവരും പോകുന്നുണ്ട്, സാറിന്റെ സ്വപ്നം കാരണമല്ലേ ഇതൊക്കെ ഉണ്ടായത്.. സാറിന് സമാധാനം ആയിക്കോട്ടെ എന്ന് വിചാരിച്ചാണ് വിളിച്ചുപറഞ്ഞത്.. "അപ്പോൾ രണ്ടു ദിവസം വീട്ടിൽ ആരും ഉണ്ടാവില്ല അല്ലേ...?" പ്രസാദ് അവൾ പറയുന്നതൊക്കെ ശ്രദ്ധിച്ചു കേട്ടശേഷം ചോദിച്ചു. ഉണ്ടാവില്ല എല്ലാവരും പോകുന്നുണ്ട് രണ്ടുദിവസം കഴിഞ്ഞ് തിരിച്ചു വരും ഒരുപാട് അമ്പലങ്ങളിലേക്ക് പോകാനുണ്ട് അതൊക്കെ കഴിഞ്ഞേ വീട്ടിൽ വരൂ.. അതേതായാലും നന്നായി.. കുറച്ചു കാര്യങ്ങൾ ചെയ്തു തീർക്കാനുണ്ട്.. വിശദമായിട്ട് ഞാൻ പിന്നീട് പറയാം.. പരിപാടിയിൽ എന്തെങ്കിലും മാറ്റമുണ്ടെങ്കിൽ താൻ എന്നെ വിളിച്ചറിയിക്കണം. ഇപ്പോൾ താൻ വെച്ചോ ഞാൻ കോളേജിലാണ് സമയം കിട്ടുമ്പോൾ ഞാൻ അങ്ങോട്ട് വിളിക്കാം എന്ന് പറഞ്ഞ് അയാൾ ഫോൺ കട്ടാക്കി. എന്തൊക്കെയോ മനസ്സിൽ കണക്കുകൂട്ടി അയാൾ ഗൂഢമായി ഒന്ന് ചിരിച്ചു. ഫോണെടുത്ത് ആരോടോ ഒരുപാട് സമയം സംസാരിച്ച് വേണ്ട നിർദ്ദേശങ്ങൾ കൈപറ്റി..... തുടരും..

മുന്നത്തെ പാർട്ടുകൾ വായിക്കാൻ ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...