💐നീർമിഴിപൂക്കൾ💐: ഭാഗം 11

രചന: ദേവ ശ്രീ

അറക്കൽ തറവാട്ടിലെ പഴയ ജന്മിയായിരുന്നു പല്ലവിന്റെ മുത്തച്ഛൻ മാധവൻ... എല്ലാവരോടും സ്നേഹവും ദയയും കരുണയുമുള്ള മനുഷ്യൻ... പാവപെട്ടവരുടെ ദൈവം... ഇല്ലാത്തവർക്ക് കണ്ടറിഞ്ഞു എല്ലാം നൽകും... അത്പോലെ തന്നെ അയാളുടെ കാര്യസ്ഥൻ പ്രഭാകരനെയും അയാൾക്ക് വലിയ കാര്യമായിരുന്നു. അങ്ങനെ ഞാനും മാധവേട്ടനും തമ്മിലുള്ള വിവാഹം കഴിഞ്ഞു.... സന്തോഷകരമായ ദിവസങ്ങളായിരുന്നു ഞങ്ങളുടെ ജീവിതത്തിൽ.... പക്ഷേ കല്യാണം കഴിഞ്ഞു വർഷങ്ങൾ കഴിഞ്ഞിട്ടും ഞങ്ങൾക്കൊരു കുഞ്ഞു ജനിച്ചില്ല... ഒരുപാട് വൈദ്യരെ കണ്ടു ചികിത്സ ചെയ്തു... അമ്പലങ്ങളായ അമ്പലങ്ങളിൽ വഴിപാട് നടത്തി.... ഞങ്ങൾക്കിടയിൽ മനോവിഷമം കൂടി വന്നെങ്കിലും ഒരു വാക്ക് കൊണ്ടോ നോക്ക് കൊണ്ടോ അദ്ദേഹം എന്നെ കുത്തി നോവിച്ചില്ല... അങ്ങനെ വീണ്ടും വർഷം രണ്ടു കഴിഞ്ഞാണ് ഇന്ദ്രനെ ഞാൻ ഗർഭം ധരിച്ചത്. അവിടുന്ന് പിന്നെ ഞങ്ങളുടെ ജീവിതത്തിൽ വീണ്ടും സന്തോഷം കടന്നു വന്നു... ഇന്ദ്രൻ ജനിച്ചതിൽ പിന്നെ അവന്റെ ഓരോ വളർച്ചയിലും മാധവേട്ടൻ കൂടെയുണ്ടായിരുന്നു... അവന്റെ എല്ലാം ഇഷ്ട്ടങ്ങളും സാധിച്ചുകൊടുത്ത അദ്ദേഹത്തിന് അവനൊരു കുഞ്ഞനുജത്തി വേണം എന്ന ആഗ്രഹം മാത്രം സാധിച്ചു കൊടുക്കാൻ പറ്റിയില്ല...

അങ്ങനെയിരിക്കെയാണ് പ്രഭാകരന്റെ ഭാര്യ വത്സല ഒരു പെൺകുഞ്ഞിന് ജന്മം നൽകിയത്... അവളെ മാധവേട്ടൻ തന്നെ പേര് വിളിച്ചു... പാർവതി എന്ന്. പിന്നീട് അവരുടെ വളർച്ച എല്ലാം ഒരുമിച്ചായിരുന്നു... ആ ഇടക്ക് വീണ്ടും ഞാൻ ഒരു കുഞ്ഞിന് ജന്മം നൽകി. ലക്ഷ്മി.... ഞങ്ങളുടെ ലച്ചു... ഇന്ദ്രന്റെ ജീവനായിരുന്നു അവന്റെ അനിയത്തി... ഇന്ദ്രനും പാർവതിയും വളരും തോറും അവരുടെ ഉള്ളിലെ ഇഷ്ട്ടത്തിന്റെ തോതും വളർന്നു... ആ ഇഷ്ട്ടം സൗഹൃദത്തിൽ നിന്നും പ്രണയത്തിലേക്ക് വഴി മാറാൻ അധികം താമസം ഉണ്ടായിരുന്നില്ല... പിന്നീട് അവരുടെ പ്രണയ നാളുകളായിരുന്നു... കുള പടവിലും പാടത്തും വഴിയരികിലും എല്ലാം അവർ അവരുടെ പ്രണയം കൈമാറി... അങ്ങനെയിരിക്കെ പാർവതി പ്രീഡിഗ്രി കഴിഞ്ഞു... നല്ല ഉയർന്ന മാർക്കോട് കൂടി തന്നെ പാസ്സായി... അങ്ങനെ അവളുടെ ആഗ്രഹ പ്രകാരം അവൾ ഡോക്ടർ ഭാഗം പഠിക്കാൻ പോയി... ഇന്ദ്രന്റെ അച്ഛനായിരുന്നു അവളുടെ പഠന ചിലവെല്ലാം ഇന്ദ്രന്റെ അച്ഛനായിരുന്നു വഹിച്ചത്. ഇന്ദ്രനും തുടർപഠനം എന്നും പറഞ്ഞു വേറെ കോളേജിലേക്ക് പോയി...

നീണ്ട വർഷങ്ങളുടെ പ്രണയമായിരുന്നു അവർ തമ്മിൽ... അത്രത്തോളം അടുത്തറിയുന്നവർ... പരസ്പരം അത്രയും വിശ്വസിച്ചവർ... പാർവതിയുടെ പഠനമെല്ലാം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ അവളുടെ വീട്ടിൽ കല്യാണലോചന നടക്കുന്ന സമയത്താണ് ഇന്ദ്രൻ അവളെ ഇഷ്ട്ടമാണ് എന്ന് പറഞ്ഞതു. അവന്റെ എല്ലാ ഇഷ്ട്ടവും സാധിച്ചു കൊടുത്ത മാധവേട്ടൻ ഈ ഇഷ്ട്ടവും നിറഞ്ഞ സന്തോഷത്തോടെ സാധിച്ചു കൊടുക്കാം എന്ന് പറഞ്ഞു... അപ്പൊ അവന്റെ മുഖം ആയിരം പൂർണചന്ദ്രനുദിച്ച പോലെയായിരുന്നു. അങ്ങനെ ചെറിയ രീതിയിൽ ഒരു വിവാഹ നിച്ഛയം നടന്നു... മൂന്നു മാസത്തിനു ശേഷം കല്യാണം എന്നും... നിച്ഛയം ഉറപ്പിച്ചതോടെ അവരുടെ കൂടികാഴ്ച്ചകളും കൂടി... അങ്ങനെ ഒരുദിവസം പ്രഭാകരാന്റെ കയ്യിൽ കൊടുക്കാൻ കുറച്ചു കടലാസുമായി ഇന്ദ്രനെ അവിടേക്കു പറഞ്ഞയച്ചു... എന്നാൽ ആ നിമിഷം അവിടെ പാർവതി മാത്രമേ ഉണ്ടായിരുന്നള്ളു... പ്രഭാകരന്റെ കയ്യിൽ കൊടുക്കേണ്ട കടലാസ് ആയത് കൊണ്ട് ഇന്ദ്രൻ പാർവതിയുമായി സംസാരിച്ചു അവിടെയിരുന്നു....

ഏതോ ഒരു നിമിഷത്തിൽ അവർക്ക് ഒരു അബദ്ധം സംഭവിച്ചു... പിന്നീടും പലയാവർത്തി അത് തുടർന്നു... ദിവസങ്ങൾ കടന്നുപോയി.... അങ്ങനെ കല്യാണത്തിനുള്ള തിയ്യതിയും മുഹൂർത്തവും കുറിച്ചു.. നാടോട്ടാകെ കല്യാണം ക്ഷണിച്ചു... ഇരു വീടുകളിലും കല്യാണപന്തൽ ഒരുങ്ങി.... കല്യാണത്തിന് രണ്ടുദിവസം മുൻപാണ് പാർവതി അവളുടെ ഉദരത്തിൽ ഇന്ദ്രന്റെ കുഞ്ഞുണ്ടെന്നറിയുന്നത്... എന്നാൽ കല്യാണത്തിരക്ക് കാരണം അവൾക്കു അവനെ കാണാനോ കാര്യം പറയാനോ കഴിഞ്ഞില്ല... അങ്ങനെ കല്യാണംത്തലേന്ന് സദ്യക്കാരും ആളുകളുമായി അറക്കൽ തറവാട് നിറഞ്ഞു... ഉച്ചയോട് കൂടി തറവാടിന്റെ മുന്നിൽ ഒരു വണ്ടി വന്നു നിന്നു... അതിൽ നിന്നും കുറച്ചു പേരിറങ്ങി. പിന്നിൽ നിന്നും ഇന്ദ്രനും ഒരു പെൺക്കുട്ടിയും... കല്യാണവേഷത്തിലായിരുന്നു അവർ... അവരെ കണ്ടതും ഞാൻ ഇറങ്ങി ഓടി അവന്റെ അരികിലേക്ക്.... ജാനകി ആ ദിവസത്തിലേക്ക് പോയി... മോനെ ഇന്ദ്രാ... എന്താടാ ഇത്... കണ്ടില്ലേ ഇവന്റെയും ഇവളുടെയും കല്യാണം കഴിഞ്ഞു... ആ വണ്ടിയിൽ വന്നൊരാൾ പറഞ്ഞു...

എന്ത്? എന്താ നിങ്ങൾ പറഞ്ഞത്... നാളെ ഇവന്റെ കല്യാണമാണ്... ഇവൻ സ്വപ്‌നങ്ങളും മോഹങ്ങളും നൽകിയ ഒരു പെൺകുട്ടി നാളെ ഇവന്റെ ജീവിതത്തിലേക്ക് വരാൻ വേണ്ടി കാത്തിരിക്കുകയാണ്... അറിയോ നിങ്ങൾക്ക്... -ജാനകി അപ്പോഴേക്കും മാധവനും അവിടേക്ക് വന്നു... എന്താ... എന്താണ് ഇവിടെ? ദേ മാധവേട്ടാ ഇവൻ ഇതാ ഒരു പെണ്ണുമായി വന്നിരിക്കുന്നു... നമ്മളിനി എന്ത് പറയും ആ കൊച്ചിനോട്‌... പ്രഭാകരനോട്‌ എന്ത് പറയും... എനിക്ക് ഒന്നുമറിയില്ല.... ജാനകി കരഞ്ഞു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു... ഇന്ദ്രാ എന്തൊക്കെയാ ഇത്... ഏതാ ഈ പെൺകുട്ടി... അത് അച്ഛാ.... ഇതേ പോലെ അവൻ സ്വപ്‌നങ്ങളും മോഹങ്ങളും കൊടുത്ത ഒരു പെണ്ണാണ് ഇത്.... അവരിലെ ഒരാൾ പറഞ്ഞു... ഇന്ദ്രന്റെ മുഖമടച്ചു പൊട്ടിച്ചു മാധവൻ പറഞ്ഞു... ഞാൻ ആ പാറുമോളോട് എന്ത് പറയണം... ഇവളെ മതിയായിരുന്നെങ്കിൽ പിന്നെ എന്തിനാ നീ ആ കൊച്ചിനെ വെറുതെ മോഹിപ്പിച്ചത്.... എന്തിനായിരുന്നടാ... പറയാൻ.... മാധവന്റെ അങ്ങനെയൊരു മുഖം ഇന്ദ്രൻ ആദ്യമായി കാണുകയായിരുന്നു...

മറുപടി ഒന്നുമില്ലാതെ ഇന്ദ്രന്റെ തല താഴ്ന്നു.. ഇപ്പൊ ഇറങ്ങണം നീ... ഞങ്ങൾക്ക് ഇങ്ങനെ ഒരു മകനില്ല... -മാധവൻ അതൊന്നും നടക്കില്ല കാർന്നോരെ... ഇവന് വേണ്ടി വീട്ടുക്കാരെ വരെ വെറുപ്പിച്ചു വന്ന പെൺകുട്ടിയാണിവൾ... ഇവരെ രണ്ടുപേരെയും ഇവിടെ കയറ്റണം... അവിടെ ആ ആവശ്യം ശക്തമായി ഉയർന്നു... കല്യാണത്തിന് വന്ന കാർന്നോരിൽ ഒരാൾ പറഞ്ഞു... എന്തായാലും ഇത്രത്തോളമായി... ജാനകി ആ കുട്ടിയെ വിളക്ക് എടുത്തു സ്വീകരിക്കൂ... അത് കേട്ടതും ജാനകി അകത്തെക്ക് കയറി.... പൂമുഖ വാതിൽ കൊട്ടിയടച്ചു... സുഷമയും ആളുകളും കാറിന്റെ സൈഡിൽ നിന്നു... എന്ത് വേണമെന്നറിയാതെ മാധവൻ ഉമ്മറത്തെ ചാരു കസേരയിൽ ഇരുന്നു.... പലരും പലതും പലയിടത്തും ചർച്ച മുറുകി... ഇന്ദ്രൻ മുറ്റത്തു തന്നെ നിന്നു... കുറച്ചു സമയത്തിനകം വിവരമറിഞ്ഞു പാർവതിയും അച്ഛനും അമ്മയും ഓടിവന്നു.... എല്ലാവരും പടിപ്പുരയിലേക്ക് നോക്കുന്നത് കണ്ടു ഇന്ദ്രനും നോക്കി... കരഞ്ഞു ചുവന്ന കണ്ണുകളുമായി പാറു... അവന്റെ നെഞ്ചോന്നു പിടഞ്ഞു... അവളോട്‌ എന്ത് പറയുമെന്നറിയാതെ മാധവൻ അവിടെ നിന്നും എഴുന്നേറ്റു... പാർവതി ഓടി വന്നു ഇന്ദ്രന്റെ ഷിർട്ടിൽ പിടിച്ചു... ഇന്ദ്രേട്ടാ... അവൾക്ക് കിതച്ചു സംസാരിക്കാൻ വളരെ ബുദ്ധിമുട്ടുണ്ടായിരുന്നു...

ഇന്ദ്രേട്ടാ... ഞാൻ...... ഞാൻ... കേട്ടത് സത്യമാണോ... ഇന്ദ്രേട്ടന്റെ കല്യാണം കഴിഞ്ഞോ..... ഇല്ലാ എന്ന് പറയൂ ഇന്ദ്രേട്ടാ... മറ്റുള്ളവര് പറയുന്നത് എനിക്ക് കേൾക്കണ്ട... പാറൂന് ഇന്ദ്രേട്ടന്റെ വാക്ക് മാത്രം കേട്ടാൽ മതി.. ഇല്ലെന്നു പറയൂ ഇന്ദ്രേട്ടാ... പാറു ഇല്ലാതെ ഇന്ദ്രേട്ടന് പറ്റില്ലെന്ന് പറയ്... പാർവതി എങ്ങി... എങ്ങി കരഞ്ഞു കൊണ്ടിരുന്നു... അവൾ ഇന്ദ്രന്റെ നെഞ്ചിലേക്ക് അമർന്നു അവനെ ഇറുകെ പുണർന്നു പാർവതി പൊട്ടികരഞ്ഞു... അവളെ തിരിച്ചു പുണരാത്തത് കണ്ടു പാർവതി അവനിൽ നിന്നും അകന്നു അവനെ നോക്കി... ഒരു കുറ്റവാളിയെ പോലെ അവന്റെ മുഖം താഴ്ന്നു... ഇന്ദ്രേട്ടാ.... പാർവതി വിളിച്ചു... പാർവതിയുടെ കണ്ണുകൾ ഉടക്കിയത് അവന്റെ അരികിൽ നിൽക്കുന്ന പെൺകുട്ടിയിൽ ആണ്... താലിയും സിന്ദൂരവും അണിഞ്ഞു സുമംഗലിയായി നിൽക്കുന്നു... പാർവതിയുടെ കണ്ണുകളിൽ ദേഷ്യം ആളി കത്തി... അപ്പൊ ഞാൻ കേട്ടത് എല്ലാം സത്യമായിരുന്നല്ലേ... എന്നോട് എങ്ങനെ തോന്നി നിങ്ങൾക്ക് ഇങ്ങനെയൊരു ചതിചെയ്യാൻ... പറയടോ... പറയാൻ... പാർവതി ദേഷ്യം കൊണ്ട് അവന്റെ നേരെ ചെന്നു...

അപ്പോഴേക്കും ജാനകി വാതിൽ തുറന്നു ഒരു നിലവിളക്കുമായി വന്നു... എല്ലാവരുടെയും ശ്രദ്ധ അവരിൽ ആയിരുന്നു... വരൂ മോളെ... വലതു കാലുവെച്ചുകയറിക്കോളു... സുഷമ മുന്നോട്ട് വന്നു... നീ എങ്ങോട്ടാ... ഞാൻ എന്റെ മരുമകൾ ആയി പാറു മോളെ മാത്രമേ കണ്ടിട്ടള്ളു... അവളെ മാത്രമേ ഞാൻ ഈ വീട്ടിലേക്ക് വിളക്കും പിടിച്ചു കയറ്റുകയള്ളു... സുഷമ നിഛലമായി നിന്നു... പാർവതി ജാനകിക്കരികിലേക്ക് നടന്നു... ഇല്ലമ്മേ... അമ്മ എന്നോട് പൊറുക്കണം... ഇനി ഒരിക്കലും പാർവതി അമ്മയുടെ മരുമകളായി ഈ വീട്ടിലേക്ക് വരില്ല... അങ്ങനെ വരാൻ മാത്രം അമ്മ എന്നോട് പറയരുത്... പാർവതി ഒരു വിധവയാണ്... പാർവതിയുടെ പ്രണയത്തിന്റെ വിധവ... അവളുടെ കയ്യിലെ മോതിരം ഊരി ഇന്ദ്രന്റെ മുഖത്തെക്ക് വലിച്ചെറിഞ്ഞു... അവൾ കണ്ണുകൾ തുടച്ചു... തിരിഞ്ഞു നടന്നു.... കണ്ണു നിറച്ചു നിൽക്കുന്ന അവളുടെ അമ്മയുടെയും അച്ഛന്റെയും അടുത്തേക്ക് നടന്നു..

. അച്ഛടെ പാറു ഒരു പൊട്ടിയായി പോയി അല്ലെ അച്ഛേ... സാരമില്ല... ഇന്ദ്രേട്ടൻ ആഗ്രഹിച്ച ജീവിതം അതല്ലേ... അവർ ജീവിച്ചോട്ടെ... പാറു ഒരു തടസമാവില്ല... വരൂ അച്ഛാ... നമുക്ക് പോകാം... അവൾ അച്ഛനെയും അമ്മയെയും കൂട്ടി നടന്നു... പാറു... ഇന്ദ്രൻ വിളിച്ചു... അവൾ ഒന്ന് തിരിഞ്ഞു നോക്കി... പാറൂ... മാപ്പ്... എല്ലാത്തിനും... എന്നെ ശപിക്കരുത്... നിന്റെ ജീവിതം നീ നശിപ്പിക്കരുത്. എല്ലാം മറുന്നു മറ്റൊരു ജീവിതം... എന്റെ കാര്യത്തിൽ ഇനി നിങ്ങൾ ഇടപെടരുത് ഇന്ദ്രപാൽ... നിങ്ങൾക്ക് നിങ്ങളുടെ ഇഷ്ട്ടം പോലെ ജീവിക്കാം... എന്നെ എന്റെ വഴിക്ക് വിട്ടേക്ക്... എനിക്ക് ജീവിക്കാൻ എന്റെ ഉദരത്തിൽ ഒരു തുടിപ്പുണ്ട്... അത്‌ തന്നെ ധാരാളം... അതും പറഞ്ഞവൾ നടന്നു... ഇന്ദ്രന്റെ കാതുകൾ കൊട്ടിയടക്കപെട്ടു.........കാത്തിരിക്കൂ.........

മുന്നത്തെ പാർട്ടുകൾ വായിക്കാൻ ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...