💐നീർമിഴിപൂക്കൾ💐: ഭാഗം 12

രചന: ദേവ ശ്രീ

 ഇന്ദ്രന്റെ കാതുകൾ കൊട്ടിയടക്കപ്പെട്ടു... തന്നിൽ നിന്നും ദൂരെക്ക് അകന്നു പോകുന്ന പാർവതിയെ നോക്കി അയാൾ നിശ്ചലമായി നിന്നു... കുറച്ചു സമയത്തിന് ശേഷം ഇന്ദ്രൻ അരികിൽ നിൽക്കുന്ന സുഷമയുടെ കയ്യും പിടിച്ചു അകത്തേക്കു കയറി... തന്റെ ജീവിതത്തിലെ ഏറ്റവും വലിയ മാനകേടായിരുന്നു മാധവന് അത്... മകനെ ജീവനു തുല്യം സ്നേഹിച്ച ഒരച്ഛന് മകൻ നൽകിയ സമ്മാനം... പറഞ്ഞ വാക്ക് പാലിക്കാൻ കഴിയാതെ എല്ലാവർക്കു മുന്നിലും മാധവൻ തല കുനിക്കേണ്ടി വന്നു.. പ്രഭാകരനോട് എന്താ പറയാ എന്നറിയാതെ അയാൾ ഉമ്മറത്തു തന്നെ ഇരുന്നു... പലരുടെയും കുറ്റപ്പെടുത്തലുകളും മുറുമുറുപ്പും ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും അയാൾ ഓർത്തത് ആ നിമിഷം പാർവതിയെ കുറിച്ച് മാത്രമായിരുന്നു... തന്റെ മകന്റെ കുഞ്ഞിനെയും വയറ്റിലിട്ട് തന്റെ അനന്താരാവകാശിയെയും ഉദരത്തിൽ പേറിയവളെ കുറിച്ച്... അയാൾ എന്തോ ഓർത്തു ദൃഡനിശ്ചയത്തോടെ പുറത്തേക്കിറങ്ങി... നേരെ നടന്നു.... പ്രഭാകരന്റെ വീട്ടിലേക്ക് മാധവൻ ചെല്ലുമ്പോൾ അവർ പോകാൻ റെഡിയായി നിൽക്കുവായിരുന്നു...

പ്രഭാകരാ... മാധവൻ വിളിച്ചു... പോവാ മാധവേട്ടാ... വഴിപിഴച്ച ഇവളുമായി ഈ നാട്ടിൽ ഇനി നിൽക്കുന്നില്ല... പ്രഭാകരൻ ഇടറിയ സ്വരത്തിൽ പറഞ്ഞു... അങ്ങനെ പറയല്ലേ പ്രഭാകരാ... ഞാനും കൂടി കാരണക്കാരാൻ അല്ലെ പാറുമോൾടെ അവസ്ഥക്ക്... ഞാൻ കൊണ്ട് പൊക്കോളാം അവളെ എന്റെ വീട്ടിലേക്ക്... പറയുന്നത് ധിക്കാരമായി കാണരുത്... ആ വീട്ടിലെ ഉപ്പും ചോറുമാണ് എന്റെ ശരീരത്തിൽ എന്നെനിക്കറിയാം. എന്നാലും എനിക്ക് ഇനി അങ്ങോട്ട്‌ വരാൻ സാധിക്കില്ല... മോളെ സത്യാവസ്ഥ എന്താണെന്നെങ്കിലും അറിഞ്ഞിട്ട് പോരേ... മാധവൻ പറഞ്ഞു.. ഇതിൽ കൂടുതൽ എന്ത് സത്യാവസ്ഥയാണ്... ആരെങ്കിലും പറഞ്ഞറിഞ്ഞതാണനെങ്കിൽ തള്ളി കളയാമായിരുന്നു... എന്നാൽ എന്റെ കണ്ണുകൾ കൊണ്ട് കണ്ടതല്ലേ ഞാൻ എല്ലാം... ഞങ്ങൾ പോകുന്നു... ഇനി ഒരു തിരിച്ചുവരവ് ഉണ്ടാവില്ല... പാർവതിയും കുടുംബവും അന്ന് പോയതാണ്... അവിടെ നിന്നും വന്ന മാധവേട്ടൻ മുറിയടച്ചിരിപ്പായിരുന്നു... കുറേ നേരമായിട്ടും അദ്ദേഹം കതക് തുറക്കാതെ ഇരുന്നപ്പോൾ പേടിച്ചു ഞാൻ വാതിലിൽ പോയി മുട്ടി... എന്റെ ശബ്ദം കേട്ട് ലച്ചുവും വന്നു... എന്നാൽ അദ്ദേഹം കതക് തുറന്നില്ല. ഒടുവിൽ ഇന്ദ്രൻ വന്നു വാതിൽ പൊളിക്കുമ്പോൾ എന്റെ മാധവേട്ടന്റെ ജീവനറ്റ ശരീരമായിരുന്നു....

ഒരുമുഴം കയറിൽ എന്നെയും മോളെയും തനിച്ചാക്കി അദ്ദേഹം പോയി... അദ്ദേഹം മരിച്ചതോടെ എനിക്കും മോൾക്കും അവിടെ നിൽക്കാൻ തോന്നിയില്ല... അങ്ങനെ ഞാൻ ലച്ചുവിനെയും കൂട്ടി എന്റെ വീട്ടിലേക്ക് പോയി... നാളുകൾ കടന്നു പോയി... പ്രീഡിഗ്രി പഠനം കഴിഞ്ഞതും ലച്ചുവും എന്റെ സഹോദരന്റെ മകൻ വിജയനും തമ്മിലുള്ള വിവാഹം നടത്തി... വിവാഹത്തിന്റെ ആറാം പക്കം വിജയനെ പാമ്പ് കടിച്ചു മരിച്ചു... വൈധവ്യദോഷം ഉണ്ടത്രേ ലച്ചുവിന്.. ഭർത്താവ് മരിച്ച വിഷമത്തിൽ നിൽക്കുന്ന എന്റെ കുഞ്ഞിനെ എല്ലാവരും കൂടി ഓരോന്ന് പറഞ്ഞു കുത്തിനോവിക്കുന്നത് കാണാൻ വയ്യാതെ ഞാൻ എന്റെ കുട്ടിയെയും കൂട്ടി എങ്ങോട്ടെന്നില്ലാതെ ഇറങ്ങി... അമ്പലങ്ങളിലും പല ആശ്രമത്തിലും ഞങ്ങൾ ജീവിച്ചു... ഒന്നുമറിയാത്ത ഒരു പാവം പെൺകുട്ടിയുടെയും അവളുടെ കുഞ്ഞിന്റെയും കണ്ണുനീരിന്റെ ശാപമാകും ഞങ്ങളുടെ ഈ വിധി എന്ന് സ്വയം ആശ്വാസിച്ചു കഴിച്ചുക്കൂട്ടി ഞങ്ങൾ രണ്ടുപേരും.... അങ്ങനെയിരിക്കെ ആശ്രമത്തിൽ ഒരു കുഞ്ഞിന്റെ ജന്മദിനത്തിന്റെ സദ്യയുണ്ട് എന്നറിഞ്ഞു ഞാനും മോളും കഴിക്കാൻ പോയി... ആരുമില്ലാത്തവർക്കും അനാഥർക്കും നൽകുന്ന സദ്യ...

സ്വന്തം പേരക്കുട്ടിയുടെ പിറന്നാൾ സദ്യയാണെന്നറിയാതെ ഞാനും എന്റെ മോളും ഭക്ഷണം കഴിച്ചിറങ്ങുമ്പോളാണ് മോനെയും കയ്യിൽ പിടിച്ചു നിൽക്കുന്ന പാർവതിയെ കണ്ടത്.. ദുരഭിമാനം കാരണം ഞാനും ലച്ചുവും തിരിഞ്ഞു നടന്നു... ദൈവത്തിന്റെ അദൃശ്യമായ കരങ്ങൾ പ്രവർത്തിക്കും നമുക്ക് ചുറ്റും എന്ന് പറയുന്നത് ശരിയാണ്... തിരിഞ്ഞു നടക്കാൻ ഒരുങ്ങിയ ഞങ്ങളെ കണ്ടു മോള് ഞങ്ങളുടെ അടുത്തേക്ക് വരുകയും കാര്യങ്ങൾ എല്ലാം അറിഞ്ഞപ്പോൾ ഞങ്ങളെ ഇവിടെ കൊണ്ട്വന്നു താമസിപ്പിച്ചു... ലച്ചുവിനെ മറ്റൊരു വിവാഹത്തിന് പാറു ഒരുപാട് നിർബന്ധിച്ചു... പക്ഷേ വിജയന്റെ ഓർമകളുമായി കഴിയാൻ ആയിരുന്നു അവളുടെ ആഗ്രഹം.... അപ്പുന്റെ ആയമ്മയായി അവൾ അവളുടെ ലോകം അപ്പുവിലെക്ക് ചുരുക്കി..... അവളുടെ ദിനം തുടങ്ങുന്നതും അവസാനിക്കുന്നതും അവനിലായി... ഹോസ്പിറ്റലിൽ പോകുന്ന പാറുന്റെ അഭാവം അറിയിക്കാതെ അവനെ ലച്ചു വളർത്തി... ഇപ്പോഴും അപ്പു ഓഫീസിൽ പോകുന്നത് ഇന്ദ്രന്റെ ഷെയറിൽ അല്ല...

ലച്ചുന്റെയും എന്റെയും ഷെയറിലാണ്. ഇന്ദ്രന്റെ ഒരു പൈസ പോലും വേണ്ട എന്ന നിലപാട് ആണ് അവനു... ഇടക്ക് രണ്ടു മൂന്നു തവണ ഇന്ദ്രനും സുഷമയും തമ്മിൽ പിരിഞ്ഞു എന്നൊരു വാർത്ത കേൾക്കുകയുണ്ടായി. അല്ലാതെ അവരെ കുറിച്ച് ആരും അന്വേഷിക്കുകയോ ചെയ്തിരുന്നില്ല... ഇപ്പോ അപ്പു അവിടെ പോയത് ലച്ചുവിന്റെ നിർബന്ധപ്രകാരമാണ്.... അവളും അവനു കൂട്ടായി അവിടേക്ക് പോയി... പാവം എന്റെ കുട്ട്യോളെടെ ജീവിതം എല്ലാം ഇങ്ങനെയായി... ഇനിയുള്ള കാലം ഞങ്ങളുടെ സന്തോഷം അപ്പുന്റെയും നിന്റെയും നല്ല ജീവിതമാണ്... ഞാൻ ഒന്ന് കിടക്കട്ടെ മോളെ കുറേ നേരമായില്ലേ ഈ ഇരിപ്പ് തുടങ്ങിയിട്ട്... എന്നും പറഞ്ഞു ജാനകി എഴുന്നേറ്റു റൂമിലേക്ക്‌ നടന്നു... അനു ആ ഇരിപ്പ് അങ്ങനെയിരുന്നു... അവളുടെ മനസ് നിറയെ പാർവതി ഡോക്ടർ ആയിരുന്നു... കല്യാണം ഉറപ്പിച്ചത് മുതൽ അനു ഡോക്ടറെ പാടെ അവഗണിച്ചിരുന്നു... അതിന്റെ പ്രധാനകാരണം അവളെ ഒരു കച്ചവട വസ്തു പോലെ കണ്ടു വില പറഞ്ഞതായിരുന്നു.... എന്നാൽ ഡോക്ടറുടെ ജീവിതം അറിഞ്ഞപ്പോൾ..

ഡോക്ടർ ഇപ്പോ എടുത്ത തീരുമാനത്തിന് പിന്നിലും എന്തെങ്കിലും ഉദ്ദേശം കാണും എന്നവൾ ഓർത്തു... ആദ്യമായി അവൾക്കു ഡോക്ടറോട് സ്നേഹം തോന്നി.... അലിവും കരുണയും സഹതാപവും തോന്നി... തന്റെടത്തോടെ ജീവിതത്തോട് പൊരുതിയ ഡോക്ടർ അവൾക്ക് ഒരു മാതൃകയാണെന്ന് വരെ തോന്നി.... 💚💚💚💚💚💚💚💚💚 അമ്മാ.... എന്താണ് വല്ലാത്ത ഒരു ആലോചന.... ബാൽക്കണിയെ ചാരുപടിയിലിരുന്നു എന്തോ ആലോചിച്ചിരിക്കുന്ന പാർവതിയുടെ അരികിലേക്ക് വന്നു പല്ലവ് ചോദിച്ചു... അവന്റെ കയ്യും പിടിച്ചു പാർവതി ചോദിച്ചു.... അപ്പു നീ മോളെയും കൊണ്ട് തിരിച്ചു പോവുകയാണോ അങ്ങോട്ട്‌..... അങ്ങോട്ടല്ലമ്മാ... ഒരു ഫ്ലാറ്റ് നോക്കണം... ഓഫീസിലേക്ക് ഇവിടെ നിന്നും പോയി വരാൻ ബുദ്ധിമുട്ടല്ലേ... അപ്പു അമ്മയോരു കാര്യം പറയട്ടെ... നമുക്ക് ഈ ബിസിനസ് ഒന്നും വേണ്ടടാ... നീ അടുത്തില്ലാത്തപ്പോൾ അമ്മക്ക് ആകെ..... പാർവതിയുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു.... അവൾ ഒരു എങ്ങലോടെ അവനോടു പറഞ്ഞു... അമ്മ ഒറ്റപെട്ടത് പോലെ തോന്നുന്നു.... അവൻ പാർവതിയെ നെഞ്ചിലേക്ക് ചേർത്തു പിടിച്ചു പറഞ്ഞു... ദേ അമ്മാ കരഞ്ഞു സീൻ വഷളാക്കല്ലേ... എന്തിനാ എന്റെ അമ്മ ഇപ്പോ കരയുന്നത്...

അമ്മേടെ അപ്പു എവിടെ പോയാലും അമ്മടെ കൂടെ ഒരു വിളിപ്പുറത്ത് ഞാൻ ഉണ്ടാകും... അപ്പൂ.... എന്നൊന്ന് വിളിച്ചാൽ ഞാൻ ഇങ്ങോട്ട് ഓടി വരില്ലേ... പോകാൻ എനിക്കും ഇഷ്ട്ടമുണ്ടായിട്ടല്ല അമ്മാ.... ഞാൻ പോയില്ലെങ്കിൽ ആയമ്മക്ക് വിഷമമാകില്ലേ.... അതാ... മ്മം..... പാർവതി ഒന്ന് മൂളി കണ്ണുകൾ തുടച്ചു.... രണ്ടു ദിവസങ്ങൾ പല്ലവിന്റെ ഭാഗത്തു നിന്നും യാതൊരു ഉപദ്രവവും ഉണ്ടാകാതെ കടന്നു പോയി.... നാളെ മുതൽ വീണ്ടും ഓഫീസിലേക്ക് പോവുകയാണ്... ആയമ്മയുടെ നിർബന്ധം കാരണം ഇന്ദ്രന്റെ വീട്ടിൽ തന്നെ പല്ലവിനും അനുവിനും നിൽക്കേണ്ടി വന്നു.... അനു ഉള്ളത് കൊണ്ട് ലക്ഷ്മി അവരുടെ കൂടെ പോയില്ല... കാരണം കല്യാണം കഴിഞ്ഞു അധികമായില്ലല്ലോ... അവരുടെ സ്വകാര്യത കളയണ്ട എന്ന് ലക്ഷ്മിക്ക് തോന്നി.... എല്ലാവരോടും യാത്ര ചോദിച്ചു അവർ ഇറങ്ങി....

അവർ രണ്ടുപേരും പോകുന്നത് എല്ലാവർക്കും വളരെ വിഷമമുള്ള കാര്യമായിരുന്നു... പോകാൻ നേരം ഒരു ക്ഷമാപണം പോലെയോ സ്നേഹം പ്രകടനമോ എന്തോ അനു ഡോക്ടർ പാർവതിയെ കെട്ടിപിടിച്ചു പറഞ്ഞു പോയി വരാം അമ്മേ എന്ന്.... ആദ്യമായി അനു അമ്മേ എന്ന് വിളിച്ചത് കൊണ്ടോ എന്തോ പാർവതിക്കും സന്തോഷമായി.... പോയിവരൂ മോളെ എന്നും പറഞ്ഞവർ അവളുടെ തലയിൽ തഴുകി... അമ്മാ ഇനി യാത്രയില്ല എന്നും പറഞ്ഞു പല്ലവും കാറിൽ കയറി... അങ്ങനെ അനുവും പല്ലവും താമസം മാറി... ഇനിയുള്ള നാളുകൾ അനുവിന് പരീക്ഷണത്തിന്റെ ആണെന്ന് ഉറച്ച ബോധത്തോടെ.... ഇനിയൊരു പ്രശ്നങ്ങളിലും തളരില്ല എന്ന ദൃഡനിച്ഛയത്തോടെ അനു സീറ്റിലേക്ക് ചാരി കണ്ണുകൾ അടച്ചു.........കാത്തിരിക്കൂ.........

മുന്നത്തെ പാർട്ടുകൾ വായിക്കാൻ ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...