💐നീർമിഴിപൂക്കൾ💐: ഭാഗം 14

രചന: ദേവ ശ്രീ

 ഉച്ചഭക്ഷണം കഴിച്ചു അനു ക്യാബിനിൽ ഫയൽ നോക്കുമ്പോളാണ് അനുവിന്റെ ഫോൺ റിംഗ് ചെയ്തത്... Dr. പാർവതി കാളിങ്... എന്ന് കണ്ടതും അവൾ ഫോൺ എടുത്തു ചെവിയോടടുപ്പിച്ചു... ഹലോ... .......... ആ ഉണ്ടമ്മേ ഞാൻ കൊടുക്കാം... അവൾ ഫോൺ പല്ലവിന് നേരെ നീട്ടി പറഞ്ഞു അമ്മയാണ്... അവൻ ഫോൺ വാങ്ങി... ഹലോ.. അപ്പു നിന്റെ ഫോൺ എവിടെയാണ്? കുറെ നേരമായി ഞാൻ വിളിക്കുന്നു.. പല്ലവ് ഫോൺ എടുത്തു നോക്കി... സോറി അമ്മാ അത് സൈലന്റ് മോഡ് ആയിരുന്നു.. പറയുന്നതിനൊപ്പം അവൻ അത് മാറ്റി സ്പീക്കർ മോഡ് ഇട്ടു... മോനെ അമ്മ അനുന്റെ വീട് വരെ ഒന്ന് പോവുകയാണ്... ഞാൻ മോളെയും കൊണ്ട് പോകാൻ വേണ്ടിവിളിച്ചതാണ്... അതിനെന്താ അമ്മാ... നിങ്ങൾ പോയി വരൂ.... നീ പോരുന്നോ അപ്പു?... ഞാൻ ഇല്ല... ഇവിടെ ഓഫീസിൽ നൂറുകൂട്ടം വർക്കുണ്ട്. അമ്മ അവളെയും കൂട്ടി പൊക്കൊളു... എങ്കിൽ നീ അവളോട് പുറത്ത് ഇറങ്ങി നിൽക്കാൻ പറയൂ... ശരി അമ്മാ... ആഹാ മോനെ അമ്മ അവളെ വീട്ടിൽ ഡ്രോപ്പ് ചെയ്തോളാം... ഓഹ് ശരി... കാൾ ഡിസ്കണക്ട് ആയി....

മ്മ്... താൻ പൊക്കോ... അനു ബാഗ് എടുത്തു പുറത്തേക്കു പോകാൻ തുടങ്ങി... നന്ദ ഒന്ന് നിന്നെ.... പല്ലവ് അവളെ വിളിച്ചു... അമ്മ പലതും ചോദിക്കും... നമുക്കിടയിൽ സ്നേഹം മാത്രമാണ് എന്നെ പറയാവൂ... എന്നെ ധിക്കരിച്ചാൽ അറിയാലോ നിനക്ക് എന്നെ... ഞാൻ ഒന്നും പറയില്ല... അത് തന്നെ പേടിച്ചിട്ടല്ല... നിന്നെ പോലെ ഒരു നികൃഷ്ടജീവിക്ക് ജന്മം നൽകിയ അമ്മ മകനെ ഓർത്തു വേദനിക്കാതിരിക്കാൻ വേണ്ടി... ആ അമ്മ വളർത്തിയ ഒരു ഗുണവും നിനക്കില്ലല്ലോഡോ... ഡി... ഡാ പോടാ എന്നൊക്കെ നീ നിന്റെ അച്ഛനെ പോയി വിളിക്ക്... എന്നെ വിളിച്ചാൽ ഉണ്ടല്ലോ... താൻ ആരാടോ എന്റെ അച്ഛന് പറയാൻ... നിനക്ക് എന്നെ ഡി, പോടീ എന്ന് വിളിക്കാമെങ്കിൽ ഞാൻ ഡാ പോടാ എന്നൊക്കെ വിളിക്കും... നീ കേട്ടിട്ടില്ലേ ഗിവ് റെസ്‌പെക്ട് ടേക്ക് റെസ്‌പെക്ട് എന്ന്... നീ ഒന്നു പോയി തരുമോ... അവനെ ഒന്ന് തറപ്പിച്ചു നോക്കി അവൾ ഡോർ ക്ലോസ് ചെയ്തു...

നീയൊക്കെ പോടീ... പോണ വഴിയിൽ വല്ല വണ്ടിയും തട്ടി കുഴിയിലേക്ക് എടുക്കട്ടെ നിന്നെ... അയ്യോ വേണ്ട... എന്റെ അമ്മ... നിനക്ക് ഉള്ളത് ഞാൻ തന്നെ തരാഡി... അതും പറഞ്ഞു പല്ലവ് ഫയൽസ് നോക്കി... പുറത്ത് കാത്തുനിൽക്കുന്ന പാർവതിയുടെ കാറിനരികിലേക്ക് അനു നടന്നു... കയറു മോളെ... ഡ്രൈവിംഗ് സീറ്റിൽ ഇരുന്ന പാർവതി അവളോട് പറഞ്ഞു... അനു കാറിൽ കയറി പാർവതിക്ക് നേരെ നോക്കി ഹൃദ്യമായി പുഞ്ചിരിച്ചു ചോദിച്ചു... അമ്മ വന്നിട്ടു കുറേ നേരമായോ... ഇല്ല മോളെ... ഇപ്പോ വന്നെയുള്ളൂ.. നമുക്ക് പോകാം... അനു തലയാട്ടി... അനുവിന്റെ വീട്ടിലേക്കുള്ള വഴിയിൽ നിന്നും വഴിമാറി പോകുന്നത് കണ്ടു അനു പറഞ്ഞു... അമ്മേ ഈ റോഡ് അല്ല വീട്ടിലേക്ക്... ഇത് ബീച്ചിലേക്കുള്ള റോഡ് ആണ്... അറിയാം മോളെ... പിന്നെ എന്താ നമ്മൾ ഈ വഴി വന്നത്? എനിക്ക് നിന്നോട് കുറച്ചു സംസാരിക്കാനുണ്ട്..

എന്താമ്മേ... പറയാം... ബീച്ചിൽ ഒരോരത്ത് വണ്ടി നിർത്തി പാർവതിയും അനുവും കാറിൽ നിന്നിറങ്ങി.... രണ്ടുപേരും മണൽ തിട്ടിലൂടെ നടന്നു... കാറ്റാടി മരങ്ങൾക്ക് കീഴെ നിർമിച്ച സിമെന്റ് ബഞ്ചിനെ ചൂണ്ടി അവിടെയിരിക്കാം എന്നും പറഞ്ഞു അനുവിന്റെ കയ്യും പിടിച്ചു നടന്നു... രണ്ടുപേരും അവിടെയുള്ള ബഞ്ചിൽ ഇരുന്നു കടലിലേക്ക് നോക്കി... മോളെ... നിനക്ക് അമ്മയോട് ദേഷ്യമുണ്ടോ? അവൾ ഡോക്ടറെ നോക്കി... എന്താമ്മേ ഇപ്പോ? നിന്റെ ഇഷ്ട്ടം പോലും ചോദിക്കാതെ എന്റെ ഇഷ്ട്ടങ്ങൾ നിന്റെമേൽ എന്റെ സ്വാർത്ഥതകൊണ്ട് അടിച്ചേൽപ്പിചെന്ന് തോന്നുന്നില്ലേ നിനക്ക്.. അവൾ പാർവതിയുടെ കരം കവർന്നു പറഞ്ഞു... അങ്ങനെ ഉണ്ടായിരുന്നു... എന്നാൽ ഇപ്പോ അങ്ങനെയൊന്നുമില്ല... സ്നേഹവും കടപ്പാടും മാത്രമേ ഉള്ളു... കൂടാതെ എന്നെ മനസിലാക്കി എന്നെ സ്നേഹിക്കുന്ന ഒരു ഭർത്താവിനെ എനിക്ക് തന്നതിൽ ഒരുപാട് നന്ദിയും ഉണ്ട്....

അവളുടെ കവിളിൽ തലോടി കൊണ്ട് പാർവതി പറഞ്ഞു... നീയൊരുപാട് സഹിക്കാനും ക്ഷമിക്കാനും കഴിവുള്ള കുട്ടിയാണ് എന്നെനിക്കറിയാം... അത്പോലെ തന്നെ ജീവിതത്തോട് പൊരുതുന്ന നിന്നെ അതൊക്കെ കൊണ്ട് തന്നെയാണ് ഞാൻ എന്റെ മകന്റെ ഭാര്യയായി എന്റെ മകളായി സ്വീകരിക്കാൻ തീരുമാനിച്ചത്... പെട്ടൊന്ന് ഒരു സുപ്രഭാതത്തിൽ തോന്നിയതല്ല... ഒരുപാട് നാളുകളിലെ എന്റെ ആലോചനക്കൊടുവിൽ ഞാൻ എടുത്തു തീരുമാനമാണ് അത്... മോള് പറഞ്ഞത് അക്ഷരാർത്ഥത്തിൽ പച്ചക്കള്ളമാണെങ്കിലും അമ്മ ഇനി ഏറെ കേൾക്കാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്ന ഒരു കാര്യം അതാണ്... അപ്പുവും നീയുമായുള്ള സന്തോഷ ജീവിതം.... അത് അത്ര എളുപ്പമല്ല എന്നെനിക്ക് അറിയാം... കാരണം പല്ലവ് ഇന്ദ്രപാൽ എന്ന എന്റെ മകൻ ഇനിയൊരു സ്ത്രീയെയും സ്നേഹിക്കുകയോ വിശ്വസിക്കുകയോ ചെയ്യില്ല... കാരണം അവന്റെ മനസിനേറ്റ മുറിവ് അത്രമേൽ ആഴത്തിൽ ഉള്ളതാണ്... ഇങ്ങനെ ഒന്നുമായിരുന്നില്ല അവൻ.... ഞാനും അമ്മയും ലച്ചുവുമായിരുന്നു അവന്റെ ലോകം... സന്തോഷമുള്ള നാളുകൾ...

കുഞ്ഞുനാള് തൊട്ടേ ലച്ചുവായിരുന്നു അവന്റെ എല്ലാ കാര്യങ്ങളും നോക്കിയത്... ജോലിക്ക് പോകുന്ന എനിക്ക് അവന്റെ കാര്യങ്ങൾ ഓർത്ത് ഒരിക്കൽ പോലും ദുഃഖിക്കേണ്ട അവസ്ഥ വന്നിട്ടില്ല..... അവന്റെ വളർച്ചയിൽ ആയിരുന്നു ഞങ്ങളുടെ ലോകവും സന്തോഷവും... പ്ലസ് ടു ഉയർന്ന മാർക്കോട് കൂടി പാസ്സായ അപ്പു അവന്റെ ആഗ്രഹപ്രകാരം എംബിഎ പഠിക്കാൻ അവൻ അടുത്തുള്ള കോളേജിൽ ചേർന്നു... കൂടെ വാലുപോലെ ചേതനും ഉണ്ടായിരുന്നു... വൈകാതെ തന്നെ കോളേജിലെ ഹീറോസിൽ ഒരാളായിമാറി... കോളേജിലെ ഓരോ വിശേഷവും ഞങ്ങളെ പറഞ്ഞു കേൾപ്പിക്കാൻ അവനു വലിയ ഉത്സാഹമായിരുന്നു... അവന്റെ രണ്ടു സെമും കഴിഞ്ഞു നെക്സ്റ്റ് ഇയർ തുടങ്ങി.... ദിവസങ്ങൾ കടന്നു പോകെയാണ് അവന്റെ ജീവിതത്തിലേക്കവൾ വരുന്നത്... ശ്രീമയി...... ശ്രീമയി.... ആ പേരുകൾ കേട്ടതും അനു ഒരു ഞെട്ടലോടെ പാർവതിയെ നോക്കി.... അവന്റെ ജീവിതത്തിലേക്കുള്ള അവളുടെ വരവ് പെട്ടൊന്നായിരുന്നു...

കണ്ണുകൾ കൊണ്ട് കഥപറയുന്ന അവന്റെ രാജകുമാരിയെ അവന്റെ വാക്കുകളിൽ നിന്നും ഞങ്ങളും സ്നേഹിച്ചു തുടങ്ങി... ഓരോ ദിനം കൂടുംതോറും അവരുടെ പ്രണയവും വളർന്നു വന്നു.... അവൾക്കു വേണ്ടി എല്ലാ സാധനങ്ങളും വാങ്ങി കൊടുക്കുക അവനായിരുന്നു... ഞങ്ങളുടെ ലോകത്തിലെക്ക് അവൻ അവളെ കൂടി കൂടെ കൂട്ടുകയായിരുന്നു... പക്ഷേ ആദ്യമേ ഇതിനെല്ലാം എതിർപ്പായിരുന്നു ചേതന്... ഒരു ദിവസം ഹോസ്പിറ്റലിലേക്ക് ഇറങ്ങാൻ നിന്ന ഞാൻ കണ്ടത് അപ്പുവും ചേതനും തമ്മിലുള്ള വഴക്കായിരുന്നു... ആദ്യമായിട്ടാ അവർ തമ്മിൽ പിണങ്ങുന്നത്... അത്രമേൽ തീവ്രസൗഹൃദമായിരുന്നു അവരുടെ.... കുഞ്ഞുനാള് തൊട്ട് കൂടെ കൂടിയവർ... വഴക്ക് മൂർച്ചിച്ചപ്പോൾ ചേതന്റെ കവിളിൽ അപ്പുവിന്റെ കൈകൾ പതിഞ്ഞു... അപ്പോഴും ചേതൻ ഒന്നേ പറഞ്ഞള്ളു... അവൾ ശരിയല്ലഡാ... നിനക്ക് എന്നും ഞാനെ ഉണ്ടാകു എന്ന്... വൈകാതെ തന്നെ ചേതന്റെ വാക്കുകൾ സത്യമായി............കാത്തിരിക്കൂ.........

മുന്നത്തെ പാർട്ടുകൾ വായിക്കാൻ ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...