💐നീർമിഴിപൂക്കൾ💐: ഭാഗം 27

രചന: ദേവ ശ്രീ

 കേട്ടവാർത്തയുടെ സന്തോഷത്തിൽ അനുവിന്റെ കണ്ണുകൾ തിളങ്ങി.... കൈകൾ വയറിലൂടെ തഴുകി കണ്ണുകളടച്ചു കിടന്നു... അപ്പോഴും കണ്ണുകൾ ചാലിട്ടുഴുകിയിരുന്നു... ഇനിയും ഇങ്ങനെയൊരു നിമിഷം ഞാൻ സ്വപ്നത്തിൽ പോലും കണ്ടിരുന്നില്ല... ഈ സന്തോഷത്തിന്റെ അളവ് എനിക്ക് പറഞ്ഞറിയിക്കാനും സാധിക്കുന്നില്ല... വാവേ... അമ്മടെ വാവാച്ചി.... കണ്ണുനീരിലും അവളുടെ ചുണ്ടിൽ ഹൃദ്യമായ ഒരു പുഞ്ചിരി വിരിഞ്ഞു... വൈകുന്നേരം വീട്ടിൽ എത്തിയത് മുതൽ എല്ലാവരും അവളെ സ്നേഹംകൊണ്ട് പൊതിയുകയായിരുന്നു... പക്ഷേ ആ സന്തോഷത്തിലും തന്റെ അമ്മയില്ലല്ലോ എന്നോർത്ത് പല്ലവിന് ഇന്ദ്രനോടുള ദേഷ്യം കൂടി... എല്ലാവർക്കിടയിൽ നിന്നും അവൻ കുറച്ചു മാറി നിന്ന് ഫോൺ എടുത്തു അമ്മ എന്ന് എഴുതിയ നമ്പറിലേക്ക് വിളിച്ചു... ഹലോ... അമ്മാ... എന്താ അപ്പു നിനക്ക് ഈ അമ്മയെ ഓക്കെ ഓർമ്മയുണ്ടോ? പാർവതിയുടെ നീരസം വാക്കുകളിൽ പ്രകടമായി..

അമ്മാ.. എന്താ ഇങ്ങനെ ഓക്കേ പറയുന്നത്... ഞാൻ പറഞ്ഞതിലാണോ തെറ്റ്... നിനക്ക് പുതിയ ബന്ധങ്ങളെ കിട്ടിയപ്പോൾ അമ്മയെ വേണ്ട.. ഈ അമ്മക്ക് എന്നും നീയേ ഉണ്ടായിരുന്നള്ളൂ..... ഇപ്പോ ഉണ്ടെന്ന് പറയാൻ കഴിയാത്ത വിധം അകന്നു പോയിരിക്കുന്നു... എനിക്കുണ്ടോ അമ്മാ അമ്മയെ മറന്നൊരു ജീവിതം? എല്ലാരും കൂടിയല്ലേ എന്നെ ഇങ്ങോട്ട് പറഞ്ഞു വിട്ടേ... എന്നിട്ട് ഇപ്പോ... ആഹാ അത്‌ വിട്... അനുമോള് എന്തിയേ? അവിടെ ഉണ്ട്... അമ്മാ... എന്താടാ.... റിയലി മിസ്സ്‌ യൂ.... ഒന്ന് പോടാ... പാർവതി ചിരിച്ചു... റിയലി മിസ്സ്‌ യൂ മ്മാ... എന്താടാ... അമ്മടെ കുഞ്ഞിന് വല്ല വിഷമവും ഉണ്ടോ... ഇല്ലമ്മാ... സന്തോഷമാണ്... അമ്മടെ അപ്പു ഇപ്പോ സന്തോഷത്തിന്റെ കൊടുമുടിയിലാണ്... കാര്യം എന്താ എന്നറിയുമോ അമ്മക്ക്...

ഞാൻ... ഞാനൊരു അച്ഛനാവാൻ പോവുന്നു അമ്മാ... മോനെ... നേരാണോ... പാർവതിയുടെ വാക്കുകളിലും സന്തോഷം നിറഞ്ഞു... അതെ... ഞാൻ അവളുമായി നെക്സ്റ്റ് വീക്ക്‌ അങ്ങോട്ട് വരാം... ഓക്കേ... ശരി മോനെ... ഞാൻ ഈ വിവരം അമ്മയെ അറിയിക്കട്ടെ... ശരിയമ്മാ... അവൻ ഫോൺ കട്ടാക്കി മുറ്റത്തേക്ക് നടന്നു... നിലാവിൽ കുളിച്ചു നിൽക്കുന്ന രാത്രിയുടെ മനോഹാരിതയെ നോക്കി അങ്ങനെ നിന്നു... രാധമ്മ വന്നു വിളിച്ചപ്പോളാണ് അവൻ അകത്തേക്ക് കയറിയത്... എല്ലാവർക്കൊപ്പമിരുന്ന് ഭക്ഷണം കഴിക്കുമ്പോഴും പല്ലവിന്റെ നോട്ടം അനുവിൽ തന്നെയായിരുന്നു... ആദ്യമായി പല്ലവിന്റെ നോട്ടത്തിന്റെ തീവ്രത താങ്ങാൻ സാധിക്കാതെ അനുവിന്റെ മുഖം താഴ്ന്നു... എങ്ങനെയൊക്കെയോ ഭക്ഷണം കഴിച്ചെന്നു വരുത്തി അനു വേഗം എഴുന്നേറ്റ് കൈ കഴുകാൻ നടന്നു... മതിയാക്കിയോ മോളെ... ഈ സമയം നല്ലോം ഭക്ഷണം കഴിക്കണം... ഇനി രണ്ടാൾക്കുള്ളത് കഴിക്കണം...

മതി രാധമ്മേ... ഞാൻ ഒന്ന് കിടക്കട്ടെ... അതും പറഞ്ഞു അനു റൂമിലേക്ക് നടന്നു.... പല്ലവിന്റെ ഭക്ഷണം കഴിപ്പെല്ലാം കഴിഞ്ഞു റൂമിലേക്ക് ചെന്നപ്പോൾ അനു കിടന്നിരുന്നു... അവനും അവൾക്കരികിൽ ചെന്നിരുന്നു... പല്ലവിന്റെ സാന്നിധ്യം അറിഞ്ഞതും അനു കണ്ണുകൾ തുറന്നു... നന്ദ.... അനു അവനെ നോക്കി... എടി ഞാൻ നിന്നോട് ചെയ്തത് തെറ്റാണ്... പക്ഷേ ഒന്നും മനഃപൂർവമായിരുന്നില്ല... എന്നെ ഇനിയെങ്കിലും ഒന്ന് മനസിലാക്കു... നീ എന്നെ സ്നേഹിക്കണം എന്നെനിക്ക് വാശിപിടിക്കാൻ കഴിയില്ല... പക്ഷേ നിനക്ക് ഒരു സുഹൃത്തായെങ്കിലും കണ്ടൂടെ.. മറുപടി മൗനം മാത്രമായിരുന്നു.... എടി എനിക്ക് കുഞ്ഞിനെ ഒന്ന് തൊടണം... ഹേ... നന്ദയുടെ രണ്ടുകണ്ണുകളും പുറംതള്ളി.. എന്ത്? എനിക്ക് നിന്റെ വയറിൽ ഒന്ന് തൊടണം... നടന്നത് തന്നെ... നീ ഉറങ്ങാൻ നോക്ക് പല്ലവ്... എനിക്ക് ഉറക്കം വരുന്നു... അനു തിരിഞ്ഞു കിടന്നു... പല്ലവും കിടന്നു... കിടന്നാലും ഇന്ന് അവന് ഉറങ്ങാൻ സാധിക്കില്ല എന്ന് അവന് നന്നായി അറിയാമായിരുന്നു.....

കണ്ണുകൾ അടച്ചു കിടന്നു പല്ലവ് എപ്പോഴോ ഉറങ്ങി... പല്ലവ് എനിക്ക് പാർക്കിൽ പോകണം... അതിനെന്താ... റെഡിയായിക്കോ... പോകാം... പാർക്കിൽ ചെന്നതും അനു ആരെയോ തിരഞ്ഞു കൊണ്ടിരിന്നു... തേടിയത് കണ്ടുകിട്ടിയ പോലെ അനു അയാളുടെ അരികിലേക്ക് നടന്നു... പല്ലവ് ഇതാണ് വിവി... വിവി... നിന്റെ ഭർത്താവായിരുന്ന... വാക്കുകൾ മുഴുവൻ ആക്കാതെ പല്ലവ് ചോദിച്ചു... നാണത്തിൽ കുതിർന്ന ചിരിയിൽ നന്ദ തലയാട്ടി... നന്ദ... ഇതാണോ പല്ലവ്... വിവിയുടെ ചോദ്യം.. നന്ദ അതെ എന്നർത്ഥത്തിൽ തലയാട്ടി... പകരം അവന്റെ മുപ്പത്തിരണ്ടു പല്ലുകൾ പുറത്ത് കാണിച്ചു അവൻ ഒരു ചിരി ചിരിച്ചു... ശേഷം പല്ലവിനെ നോക്കി പറഞ്ഞു... നന്ദ വിളിക്കുമ്പോൾ എപ്പോഴും പറയും... ഹേ... പല്ലവിന് ദേഷ്യമിങ്ങനെ നുരഞ്ഞു പൊന്തി...

ഇവൻ ആരാണ് ഇവളെ നന്ദ എന്ന് വിളിക്കാൻ... നന്ദയല്ല... കൊന്ത... ഞാൻ മാത്രം നന്ദ എന്ന് വിളിച്ചാൽ മതി... അവന്റെ ഒരു നന്ദ... പിന്നെയും അവന്റെ ഒരു പല്ലിളി... അത് മുഴുവൻ അടിച്ചു കൊഴിക്കാൻ തോന്നുണ്ട്... വേണ്ട... ഇപ്പോ അടിച്ചാൽ ആളുകൾ ഓടികൂടും... എന്തിനാ അടിച്ചത് എന്ന് ചോദിച്ചാൽ... അവന്റെ ഈ പൊന്തി നിൽക്കുന്ന പല്ലുകൾ ഇഷ്ടമായില്ല എന്ന് പറയാൻ പറ്റുമോ... അല്ലെങ്കിൽ ഈ അവിഞ്ഞ ചിരി ഇഷ്ട്ടായില്ല എന്ന് പറഞ്ഞു രണ്ടെണ്ണം കൊടുത്താലോ ഹേയ്... എങ്കിൽ നാട്ടുകാര് എന്നെ ഭരണി പാട്ട് പാടും... വേണേൽ എന്നെയും പെരുമാറി എന്ന് വരും... വിശ്വസിക്കാൻ പറ്റില്ല... ഈ ഫൂലം ദേവി നന്ദയും കാലുമാറി എനിക്കിട്ട് രണ്ടെണ്ണം തരും... വേണ്ട... പല്ലവ് സ്വയം നിയന്ത്രിതനായി.. പല്ലവ് ഞാനും നന്ദയും വീണ്ടും ഒരുമിച്ചു ജീവിക്കാൻ തീരുമാനിച്ചു... ഹേ അപ്പൊ ഞാനൊ... തന്നെ ഞങ്ങൾ എങ്ങനെ ഞങ്ങളുടെ ജീവിതത്തിലേക്ക് കൂട്ടും പല്ലവ് -വിവി ഇവൻ ഇത് എന്തൊക്കെയാ പറയുന്നത്....

നന്ദ എന്റെ കുഞ്ഞിനെ ഉദരത്തിൽ പേറുന്നവളാണ്... ആ അവളെ എങ്ങനെ ഞാൻ വിട്ട് തരും... അത് എങ്ങനെ ശരിയാകും... അവൾ എന്റെ കുഞ്ഞിന്റെ അമ്മയാണ്... അവളെ എനിക്ക് വേണം... അപ്പൊ എന്റെ കുഞ്ഞ്? അത്‌ അവളൊന്ന് വീണാൽ തീരാവുന്ന പ്രശ്നമേയുള്ളു... അതും പറഞ്ഞു വിവി നന്ദയെ തള്ളി താഴേക്ക് വീഴ്ത്തി... Noooooooooooo.... No... പല്ലവ് ഞെട്ടി അവന്റെ കണ്ണുകൾ തുറന്നു ചുറ്റും നോക്കി... ശാന്തമായി ഉറങ്ങുന്ന നന്ദയെയാണ് അവൻ കണ്ടത്... അവൻ നന്നായി വിയർത്തിരുന്നു... കണ്ടത് സ്വപ്നമാണെങ്കിലും വളരെ അസ്വസ്ഥനായി... ഹൃദയം ഉച്ചത്തിൽ മിടിച്ചു... വിയർപ്പ് തുള്ളികൾ ചെന്നിയിലൂടെ താഴേക്ക് ഒലിച്ചിറങ്ങി... വിവി അവൻ വരുമോ? അവൻ എവിടെയായിരിക്കും? ഇനി തിരികെ വരുമോ? വന്നാൽ നന്ദക്ക് നിധിമോളുമായി പോകേണ്ടി വരുമോ? അപ്പൊ ഞാനോ? എന്റെ കുഞ്ഞ്? ചോദ്യങ്ങൾ ഓരോന്നായി അവന്റെ മനസ്സിൽ മുളപൊട്ടി തുടങ്ങിയിരുന്നു....

മുഖത്തെ വെള്ളത്തുള്ളികൾ തുടച്ചു തൊട്ടരികിൽ ഇരുന്നു ജഗിൽ നിന്നും കയ്യെത്തിച്ചു വെള്ളമെടുത്തു വായയിലേക്ക് കമഴ്ത്തി... പിന്നീട് നേരെ ബെഡിൽ നിന്നും എഴുന്നേറ്റു ബാൽക്കണിയിൽ പോയി നിന്നു... എന്നാലും അവൻ ആരായിരിക്കും... ആ മുഖം ഞാൻ എവിടെയോ കണ്ടപോലെ.. എന്നെ ഇത്ര അലട്ടാൻ എന്തിനാ മനസേ ഓരോ ദുഷിച്ച ചിന്തകൾ കൊണ്ട് വന്നു മനുഷ്യന്റെ സമാധാനം കളയുന്നത്... അവൻ ഊക്കോടെ ഭിത്തിയിൽ കൈകൾ കൊണ്ടിടിച്ചു... തലമുടിയിൽ കൈ കൊരുത്ത് നിലത്തേക്ക് മുട്ട്കുത്തിയിരുന്നു... ❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️ രാവിലെ പല്ലവിനൊപ്പം ഓഫീസിലേക്ക് പോകാൻ റെഡിയായി നന്ദ താഴേക്ക് ഇറങ്ങി... നീ ഇത് എങ്ങോട്ടാ? ഞാൻ സാധാരണ എങ്ങോട്ടാണോ പോകുന്നത് അങ്ങോട്ടേക്ക് തന്നെ...

പല്ലവിന്റെ ചോദ്യത്തിന്‌ അനു എടുത്തടി മറുപടി നൽകി... എടി നീ ഈ സമയത്ത് ഓഫീസിലേക്ക് വരണ്ട... റസ്റ്റ്‌ എടുക്ക്... എനിക്ക് ഓഫീസിലേക്ക് പോണം.. നാളെയൊരിക്കൽ ഞാൻ ഇവിടുന്നു ഇറങ്ങിയാലും എനിക്കും വേണ്ടേ ഒരു വരുമാനം... ദെ നന്ദ ഇത് കുട്ടികളിയല്ല... എന്റെ കുഞ്ഞിന്റെയും അമ്മയുടെയും സേഫ്റ്റി എനിക്ക് നോക്കിയേ പറ്റൂ... അങ്ങനെ എങ്കിൽ ഒരുപാട് പേരുടെ കുഞ്ഞിന്റെ പിതൃത്വം നീ ഏറ്റെടുക്കേണ്ടി വരുമല്ലോ... ച്ചി... നിർത്തഡി... പറഞ്ഞു പറഞ്ഞു എങ്ങോട്ടാ നീ പോകുന്നത്... ഒന്നും കണ്ടില്ല കേട്ടില്ലാ എന്ന് വെക്കുത്തോറും നീ വല്ലാതെ ഷൈൻ ചെയ്യല്ലേ... ഇത് വരെ എനിക്ക് എന്തെങ്കിലും റിലേഷൻ ഉണ്ടായിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ ഞാൻ അതിന് വേണ്ട സേഫ്റ്റിയും കരുതിയിട്ടുണ്ട്... നീ... നിന്നെ മാത്രമാണ് ഞാൻ മനസ് കൊണ്ട് പോലും വിചാരിക്കാതെ... അവന് വാക്കുകൾ കിട്ടാതെയായി... ഒന്ന് കൂടി ഞാൻ പറയാം..

അവളുടെ കഴുത്തിൽ അവൻ അണിയിച്ച താലി എടുത്തു പിടിച്ചു പറഞ്ഞു... ഇതിനോട് ഞാൻ നീതി പുലർത്തിയിട്ടുണ്ട്... നീ എന്റെ ജീവിതത്തിൽ വന്നതിൽ പിന്നെ ഞാൻ മറ്റൊരു പെണ്ണുമായും ഒരു റിലേഷനും ഉണ്ടായിട്ടില്ല... നിനക്ക് വിശ്വസിക്കണമെങ്കിൽ വിശ്വസിക്കാം... അതെനിക്ക് അറിയേണ്ട കാര്യമില്ല... എനിക്ക് ഓഫീസിൽ വരണം... നിനക്ക് പറ്റില്ലെങ്കിൽ ഞാൻ ബസിന് വന്നോളാം... അതും പറഞ്ഞു അനു ബാഗുമെടുത്തു പുറത്തേക്ക് നടന്നു... അവളെ അതിൽ നിന്നും പിന്തിരിപ്പിക്കാൻ കഴിയില്ല എന്ന് മനസിലായപ്പോൾ പല്ലവ് പറഞ്ഞു... ബസിൽ പോകണ്ട... നമുക്ക് ഒരുമിച്ചു പോകാം.. വാ... അനുവിനെയും കൂട്ടി പല്ലവ് ഓഫീസിലേക്ക് പോയി... പോകുന്ന വഴിയെല്ലാം അവൻ അത്രയും കരുതൽ കൊടുത്തിരിന്നു... വളരെ പതുക്കെ കുഴിയിൽ ഒന്നും ചാടിക്കാതെ അവൻ ഡ്രൈവ് ചെയ്തു... സ്വതവേ അവൻ ഡ്രൈവ് ചെയ്യുന്നത് അത്രയും സ്പീഡിലാണ്..

ഇന്നത്തെ അവന്റെ പോക്ക് അവനുവിനെ അമ്പരപ്പിച്ചു.. അവന്റെ ഭാഗത്തുനിന്നും അത്രയും കെയർ ലഭിക്കുമെന്ന് അനുവും കരുതിയില്ല... ഓഫീസിൽ എത്തിയതും അനുവിന്റെ വർക്ക്‌ കൂടി പല്ലവ് ചെയ്തു തുടങ്ങി... അവൾക്ക് കുറച്ചു ഫയൽസ് മാത്രം നോക്കാൻ നൽകി... അവളുടെ ടേബിളിൽ ഇരിക്കുന്ന വിരലിൽ എണ്ണാവുന്ന ഫയൽസ് കണ്ടു അനു പല്ലവിനെ നോക്കി... അവന്റെ ടേബിളിൽ ഫയലിന്റെ കെട്ടുകൾ ഏറെ ഉണ്ടായിരുന്നു.. ആദ്യമായി അനുവിന് അവനോട് ഒരു അനുകമ്പ തോന്നി... കുറച്ചു നേരം അവനെ തന്നെ നോക്കി നിന്നു... ഫയൽസ് നോക്കുന്നതിനിടയിൽ നന്ദ അവനെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നതായി തോന്നിയ പല്ലവ് ഫയലിൽ നിന്നും മുഖമുയർത്തി നന്ദയെ നോക്കി... ആ നിമിഷം തന്നെ നന്ദ നോട്ടം മാറ്റി വേറെ എന്തോ തിരിഞ്ഞു... അവളുടെ വെപ്രാളവും കാട്ടികൂട്ടലും കണ്ടു പല്ലവിന്റെ ചുണ്ടിൽ ഒരു ചിരി മിന്നി... ഉച്ചക്ക് ഭക്ഷണം കഴിക്കാൻ വിഷ്ണുവിനും ദിവ്യക്കും ഒപ്പം അനുവും ചെന്നിരുന്നു...

അവൾക്ക് ഭക്ഷണത്തോട് വല്ലാത്ത ഒരു വിരക്തി തോന്നി... ഭക്ഷണം കഴിക്കുന്നതിനിടയിലാണ് ദിവ്യ അനുവിനെ ശ്രദ്ധിച്ചത്... എന്താടി നീ ഭക്ഷണം കഴിക്കാതെ ഇരിക്കുന്നത്? എനിക്ക് വേണ്ട... ഞാൻ മതിയാക്കി... നിങ്ങൾ കഴിക്കു... എന്താ അനു... എന്ത് പറ്റി? -വിഷ്ണു ഒന്നുമില്ലടോ... കഴിക്കാൻ തോന്നുന്നില്ല... ഭക്ഷണം വേണ്ട എന്ന് വെക്കാൻ മാത്രം നീ എന്താ കഴിച്ചത്? അതോ ഭക്ഷണത്തോട് വിരക്തി തോന്നാൻ നിനക്ക് വല്ല ഗർഫം മുണ്ടോ? ദിവ്യ കളിയാക്കി ചോദിച്ചു... മം.... അതിന് മറുപടിയായി അനു ഒന്ന് മൂളി... അത് കേട്ട് കഴിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്ന ഭക്ഷണം ദിവ്യക്ക് മണ്ടയിൽ കയറി അവൾ ചുമച്ചു... അവളുടെ കണ്ണുകൾ ബുൾസൈ പോലെയായി.... അവൾ വായയിൽ ഉള്ളത് വിഴുങ്ങി അനുവിനെ നോക്കി... പിന്നെ ഒരു പൊട്ടൻ ചിരിയായിരുന്നു... എന്തോന്നാഡി ഇത്ര കിളിക്കാൻ? -അനു ഹേയ് എന്തൊക്കെയായിരുന്നു... സാറിനോട് ദേഷ്യം, വെറുപ്പ്, മണ്ണാങ്കട്ട...

എന്നിട്ട് ഇപ്പോ കല്യാണം കഴിഞ്ഞു ഒരു മാസത്തിനു മുന്നേ സാറിന്റെ കുഞ്ഞ് നിന്റെ വയറ്റിൽ... പിന്നെ ചിരിവരാതെ ഇരിക്കോ... എന്നാലും എന്റെ അനു... എനിക്ക്... നിർത്ത് ദിവ്യാ... മതിയാക്ക്... അവൾക്കും വേണ്ടെടി നല്ലൊരു ജീവിതം... നന്നായി അനു... നിനക്ക് സാറ് തന്നെയാണ് ചേരുക മോളെ... നിങ്ങൾ സുഖമായി ജീവിക്കണം.... -വിഷ്ണു ഓഹ്... സോറി ടാ... ഞാൻ പെട്ടൊന്ന് കേട്ടപ്പോൾ അറിയാതെ പറഞ്ഞു പോയതാണ്.... അത് പോട്ടെ... വാവക്ക് ഇപ്പോ എത്രയായി? രണ്ടു മാസം... ഹേ... രണ്ടുപേരും ഒരുപോലെ ചോദിച്ചു... മം... അപ്പൊ കുഞ്ഞിന്റെ അച്ഛൻ? ദിവ്യ അവളുടെ സംശയം പ്രകടിപ്പിച്ചു... പല്ലവുമായി അന്ന് മീറ്റിങ്ന് പോയതും അന്ന് സംഭവിച്ചതുമെല്ലാം അനു അവരോടു പറഞ്ഞു... അത് പറയുമ്പോൾ അനുവിന്റെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞിരുന്നു... ഹേയ് അനു... അവളുടെ വാക്കുകളിൽ സങ്കടം തിങ്ങിയപ്പോൾ വിഷ്ണു അവളെ വിളിച്ചു... ഹേയ് ഇല്ല വിഷ്ണു...

ആം ഓക്കേ... ഞാൻ ഒന്ന് വാഷ്റൂമിൽ പോയി വരാം അതും പറഞ്ഞു എഴുന്നേറ്റു... അനുവിന്റെ പോക്ക് നോക്കി അവർ രണ്ടുപെരുമിരുന്നു... പാവം അനു... എന്തിനാണ് സാർ അവളോട് ഇങ്ങനെ ഒരു... അത് നന്നായി ദിവ്യ... അവളെ പറഞ്ഞു മുഴുവൻ ആക്കാൻ സമ്മതിക്കാതെ വിഷ്ണു പറഞ്ഞു... ഹാ നീ തന്നെ ഇത് പറയണം... അതല്ലടി... അങ്ങനെ ഒന്ന് സംഭവിച്ചില്ലായിരുന്നെങ്കിൽ ഒരിക്കലും വിവിടെ സ്ഥാനത്തു അവൾക്ക് സാറിനെ കാണാൻ സാധിക്കില്ല... ഇത് ഇങ്ങനെയായത് നന്നായി... എനിക്ക് ഉറപ്പുണ്ട്... പല്ലവ് സാർ അനുവിനെ സ്നേഹിക്കും... അത് പോലെ തന്നെ അവളുടെ കുഞ്ഞിന്റെ അച്ഛനെ അധികകാലം ഒഴിവാക്കി നിർത്താൻ അവൾക്കും കഴിയില്ല... അവളും ഒരിക്കൽ തീർച്ചയായും സാറിനെ സ്നേഹിക്കും.... എനിക്ക് ഉറപ്പുണ്ട്... വിഷ്ണു ദിവ്യയെ നോക്കി മൃദുവായി ചിരിച്ചു.........കാത്തിരിക്കൂ.........

മുന്നത്തെ പാർട്ടുകൾ വായിക്കാൻ ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...