💐നീർമിഴിപൂക്കൾ💐: ഭാഗം 5

രചന: ദേവ ശ്രീ

നാരായണൻ ചേട്ടാ... അറിയാവുന്നതല്ലേ എന്റെ അവസ്ഥ... ഞാൻ അറിഞ്ഞു കൊണ്ട് മുടക്കുന്നതല്ല. ആയിരിക്കും കുട്ടി... പക്ഷെ ഇതൊരുമാസത്തെയോ രണ്ടുമാസത്തെയോ അല്ല.. 8 മാസത്തെ കുടിശികയാണ്.. അതിലേക് ഈ മാസത്തെ വാടക മാത്രമേ തന്നിട്ടള്ളൂ... ഇത്രേം കാലം ഞാൻ ഇളവ് തന്നില്ലേ... ഇനി പറ്റില്ല... തനിക്കു പോകാം... എന്ത് ചെയ്യണമെന്നറിയാതെ അനു പകച്ചു നിന്നു. അമ്മേ അപ്പേച്ചി എവിടെ? അപ്പുനെ ലീലയുടെ വീട്ടിൽ ഇരുത്തിയിട്ടുണ്ട്... മ്മം... അനു ഫോൺ എടുത്തു വിഷ്ണുവിനെ വിളിച്ചു... ആ സമയം അവൾക്കു സഹായം ചോദിക്കാൻ അവൻ മാത്രമേ ഒരു സുഹൃത്തായി ഉണ്ടായിരുന്നള്ളൂ. നേരം സന്ധ്യയായി ഈ നേരം സുഖമില്ലാത്ത ചേച്ചിയും വയ്യാത്ത അമ്മയെയും അനിയത്തിയെയും മോളെയും കൂട്ടി താൻ എവിടെ പോകും.. ആലോചിച്ചു അനുവിന് ഒരു എത്തുംപിടിയും കിട്ടിയില്ല... വിഷ്ണു വന്നു അവനും അവന്റെ വീട്ടിലേക്കു അവരെ വിളിച്ചേങ്കിലും അനു അത് സ്നേഹപൂർവ്വം നിരസിച്ചു... വിഷ്ണു തന്റെ അറിവിൽ ഞങ്ങൾക്ക് താമസിക്കാൻ വേറെ വല്ല സ്ഥലം ഉണ്ടോടാ...

പെട്ടൊന്ന് താമസിക്കാൻ പറ്റിയ സ്ഥലം എന്ന് പറഞ്ഞാൽ.. പെട്ടെന്ന് പോയാൽ ഒന്നും ഒരു വാടക വീട് ശരിയാവില്ല അനു.. ആഹാ അനു... നിനക്ക് സമ്മതമാണെങ്കിൽ നിങ്ങളെ ഞാൻ പ്രതീക്ഷ ഭവനിൽ ആക്കാം.. ഇന്നൊരു രാത്രി അവിടെ കഴിയാം. നാളെ നീയും ആദിയും അവിടെനിന്നും മാറേണ്ടി വരും... അവിടെ ഒരു റൂൾസ്‌ ഉണ്ട്.. പ്രായമായവരെയും 15 വയസിനു താഴെയുള്ള കുട്ടികളെയും മാനസിക വെല്ലുവിളിനേരിടുന്നവരെയും മാത്രമേ അവിടെ താമസിപ്പിക്കാൻ പറ്റൂ... നീ എന്താ അനു ഒന്നും മിണ്ടാത്തെ... മ്മം... നമുക്ക് അങ്ങോട്ട്‌ പോകാം... നാളെ ആദിയെ കോളേജ് ഹോസ്റ്റലിൽ ആക്കാം... എനിക്കും ഒരു വിമൻസ് ഹോസ്റ്റൽ നോക്കാം... എങ്കിൽ വാ... നമുക്ക് പോകാം... അനു അമ്മയും ചേച്ചിയും അനിയത്തിയും മോളും മായി വണ്ടിയിൽ കയറി... അവൾ ആ വീട്ടിലേക്ക് ഒന്ന് തിരിഞ്ഞു നോക്കി... ഓർമ വെച്ച കാലം മുതൽ ഓടികളിച്ചു വളർന്ന തന്റെ വീട്.. ജനിച്ചു വീണതിൽ പിന്നെ ആദ്യമായാണ് ഈ വീട്ടിൽ നിന്നും പടിയിറങ്ങുന്നത്...

അച്ഛന്റെ ഓർമ്മകൾ ഉറങ്ങുന്ന മണ്ണ് വിട്ട് പോകുന്നതിൽ അമ്മക്കുമുണ്ട് അതിയായ വിഷമം... അച്ഛന്റെ ചികിത്സക്ക് വേണ്ടി ഞാൻ തന്നെയാണ് ആധാരം പണയപ്പെടുത്തിയത്... പക്ഷേ ഇപ്പോ പലിശക്ക് മീതെ മുതൽ കൂടി കൊടുക്കാതെ ആയപ്പോൾ ഇറക്കിവിട്ടു... ഇപ്പോ അത് ഞങ്ങളുടെ വീടല്ല... കണ്ണിൽ നിന്നും ഒഴുകി വരുന്ന കണ്ണുനീർ തുടച്ചു മോളെ മാറോടണച്ചു... അവിടെത്തെ വാർഡന് വിഷ്ണുവിനെ അറിയാവുന്നത് കൊണ്ട് അന്നൊരു രാത്രി അവർക്ക് താമസിക്കാൻ സൗകര്യമൊരുക്കി കൊടുത്തു... പിറ്റേന്ന് അനു ഓഫീസിൽ ലീവ് വിളിച്ചു പറഞ്ഞു ആദിയെ കോളേജിലെ ഹോസ്റ്റലിൽ ആക്കി... അനുവിന് താമസിക്കാൻ ഒരു വിമൻസ് ഹോസ്റ്റൽ കണ്ടുപിടിച്ചു അഡ്മിഷൻ വാങ്ങി... പിറ്റേന്ന് ഹോസ്റ്റലിൽ നിന്നായത് കൊണ്ട് നേരത്തെ തന്നെ അവൾ ഓഫീസിൽ എത്തി.. വർക്കുകൾ ഓരോന്ന് ചെയ്ത് തുടങ്ങി... കുറെ കഴിഞ്ഞാണ് പല്ലവ് ഓഫീസിലേക്ക് വന്നത്... ഹാ നന്ദ താൻ വന്നോ... താൻ ലീവ് എടുത്തോളൂ ഇന്ന്... എന്താ സാർ.. പെട്ടൊന്ന്? നമ്മൾ ഇന്ന് ഇവനിംഗ് ഹൈദരാബാദിലേക്ക് പോവുകയാ...

ഹൈദരാബാദിലേക്കൊ... എന്തിന്? നമുക്ക് അവിടെ ഒരു ബിസിനസ് ഡീൽ ഉണ്ട്.. സാർ അത്.. ഇത്വരെയും ഇന്ദ്രപാൽ സാർ എന്നെ കൂട്ടാതെ മറ്റു ജൻസ് സ്റ്റാഫിനെ കൂട്ടിയാ പോവാറുള്ളത്.. അവൻ അവളെ ഒന്ന് നോക്കി... എന്റെ പി എ ആണ് എന്റെ കൂടെ ബിസിനസ് മീറ്റ്നു വരേണ്ടത് അല്ലാതെ സ്റ്റാഫ്‌സ് അല്ല... സാർ എന്നാലും... ഇതാ നിനക്ക് പണം. അത്യാവശ്യം കോസ്റ്റ്ലി ഡ്രെസ്സും നല്ല ബാഗ് ഓക്കെ ഉണ്ടാവണം... എന്നും പറഞ്ഞു അവന്റെ വാലെറ്റ് തുറന്നു കുറച്ചു പണം അവൾക്ക് നേരെ നീട്ടി... സോറി സാർ എനിക്ക് വേണ്ട... അത്യാവശ്യം ഇടാൻ ഉള്ളതൊക്കെ എന്റെ കയ്യിൽ ഉണ്ട്... മ്മം... അവൻ പണം തിരികെ വെച്ചു വാലെറ്റ് ടേബിളിൽ വച്ചു... നിനക്ക് പാസ്പോർട്ട്‌ ഉണ്ടോ.. ഉം... എങ്കിൽ ഈവെനിംഗ് നാലു മണിക്ക് ഞാൻ നിന്നെ പിക് ചെയ്തോളാം നിന്റെ വീട് എവിടെയാ... ഞാൻ ഇവിടെ ലിബർട്ടി സ്ട്രീറ്റിൽ ഉള്ള വിമൻസ് ഹോസ്റ്റലിൽ ആണ് താമസം... ഓക്കേ... നിന്റെ ഫോൺ നമ്പർ പറ... അനു അവളുടെ നമ്പർ അവനു നൽകി... നന്ദ എന്നവൻ സേവ് ചെയ്തു. എന്നാൽ നീ പൊക്കോ...

ഞാൻ അവിടെ എത്തിയാൽ വിളിക്കാം... ഓക്കേ സാർ... അതും പറഞ്ഞു അനു അവളുടെ ബാഗ് എടുത്തു ഇറങ്ങി... അനുവിന്റെ മനസ് അസ്വസ്ഥമായിരുന്നു... അരുതാത്തത് എന്തൊക്കെയോ ജീവിതത്തിൽ സംഭവിക്കുന്നു എന്നൊരു തോന്നൽ... ചിലപ്പോൾ ആദ്യമായി ഇങ്ങനെ ഒരു യാത്ര പോകുന്നതിന്റെയാകും.. എന്തായാലും ലീവ് ആയി... നിധിമോളു എന്നെ കാണാതെ കരച്ചിൽ ആണെന്ന് അമ്മ പറഞ്ഞിരുന്നു. സമയം 11 അല്ലെ ആയുള്ളൂ... കണ്ടിട്ട് വേഗം വരാം എന്ന് കരുതി അനു ബസ്സ്റ്റാൻഡിലേക്ക് നടന്നു... . . . . . അനുവിനെ കണ്ടതും നിധി വേഗം ഓടിവന്നു കെട്ടിപിടിച്ചു... അമ്മേ... അനുവും അവളെ തുരുതുരെ ചുംബിച്ചു. അവൾ ജനിച്ചതിൽ പിന്നെ ആദ്യമായിട്ടാണ് അനു നിധിയെ പിരിഞ്ഞു നിൽക്കുന്നത്... അനു അമ്മക്കും നിധിക്കും ഒപ്പം കുറച്ചു നേരം മോളെ അനു... പിറകിൽ നിന്നുള്ള വിളി കേട്ട് അനു തിരിഞ്ഞു നോക്കി... അവിടത്തെ കാര്യങ്ങൾ എല്ലാം നോക്കുന്ന ഒരമ്മയായിരുന്നു അത്... അവരെ കണ്ടപ്പോൾ അനു എഴുന്നേറ്റു നിന്ന് പുഞ്ചിരിച്ചു. ഇരിക്ക് മോളെ എന്നും പറഞ്ഞു അവർ അനുവിന്റെ അരികിൽ വന്നിരുന്നു...

അനുവിനോട്‌ സംസാരിച്ചു തുടങ്ങി... ഞാൻ നിധിമോളുടെ പഠനത്തിന്റെ കാര്യം പറയാനാണ് വന്നത്... ഇവിടെ ഈ ചാരിറ്റിയുടെ ഭാഗമായി നടത്തുന്ന സ്കൂൾ ഉണ്ട്.. അതിൽ മോളെ ചേർക്കട്ടെ എന്ന് ചോദിക്കാൻ? അനു അവരുടെ കൈകൾ കൂട്ടിപിടിച്ചു വളരെ നന്ദിയുണ്ടമ്മേ.. എന്റെ മോളുടെ പഠനം മുടങ്ങുമെന്ന വേദനയെന്നിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു.. ഇനി അതിന്റെ ആവശ്യമില്ല മോളെ... എന്നും പറഞ്ഞവർ നിധിയുടെ കവിളിൽ തഴുകി... എന്നാൽ നിങ്ങൾ സംസാരിക്കൂ... അവർ ആ ഇടനാഴിയിലൂടെ നടന്നു നീങ്ങുന്നത് അനു പുഞ്ചിരിയോടെ നോക്കി... ബുദ്ധിമുട്ട് ഒന്നുമില്ലല്ലോ അമ്മേ... ഇല്ലടാ... എല്ലാരും നല്ല സ്നേഹമാണ്.. എന്റെ കുട്ട്യോള് അടുത്തില്ലല്ലോ എന്ന സങ്കടം മാത്രമേ അമ്മക്കുള്ളൂ.. അമ്മേ ഞാൻ ഓഫീസ് ആവശ്യത്തിനായി ഹൈദരാബാദിലേക്ക് പോവുകയാണ്... ഹൈദരാബാദിലേക്കൊ... അവർ അവളെ ഞെട്ടലോടെ നോക്കി.. അതെ അമ്മേ... അമ്മ പേടിക്കണ്ട... അത് വലിയ ഒരു സിറ്റിയല്ലേ... 2 ദിവസത്തിനു വേണ്ടിയാ പോകുന്നത്... ഇന്നു വൈകുന്നേരം പോകും...

നാളത്തെ മീറ്റിംഗ് കഴിഞ്ഞു മറ്റന്നാൾ മോർണിംഗ് തിരിച്ചു വരും... എന്നാലും മോളെ... നിനക്ക് പോണോ... എന്റെമ്മേ... അമ്മ ഒന്നൊണ്ടും പേടിക്കണ്ട... അമ്മേടെ അനുവല്ലേ പറയുന്നത്... അമ്മ പേടിക്കും പോലെ ഒന്നും സംഭവിക്കില്ല... പിന്നെ ഞാൻ പോയി വന്നിട്ട് നമ്മുക്ക് ചെക്ക് അപ്പിന് പോകാം... അമ്മ ഇനി ഓരോന്ന് ആലോചിച്ചു ടെൻഷൻ അടിക്കേണ്ട... ഞാൻ അപ്പേച്ചിയെ ഒന്ന് കണ്ടിട്ട് പോവാൻ നോക്കട്ടെ... അവൾ മടിയിൽ ഇരുന്ന നിധിമോളെ എഴുന്നേൽപ്പിച്ചു അവളുടെ കയ്യും പിടിച്ചു നടന്നു... ❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️ ഫോൺ റിംഗ് ചെയ്യുന്ന ശബ്ദം കേട്ട് നന്ദ ഫോൺ എടുത്തു നോക്കി... Unknown നമ്പറായിരുന്നു... അവൾ ആൻസർ ബട്ടൺ പ്രെസ്സ് ചെയ്തു ഫോൺ ചെവിയോട് അടുപ്പിച്ചു... ഹലോ... ഹലോ നന്ദ നീ റെഡിയായോ... റെഡിയായി സാർ... ആ എങ്കിൽ ഞാൻ താഴെയുണ്ട്.. നീ വാ... ഓക്കേ സാർ... അവൾ കയ്യിലെ ബാഗുമായി ഡോർ ലോക്ക് ചെയ്തു നടന്നു... വാർഡനെ കണ്ടു കാര്യം പറഞ്ഞു കീ കൊടുത്തവൾ പുറത്തിറങ്ങി... പുറത്തു അവളെയും കാത്തു പല്ലവിന്റെ കാറുണ്ടായിരുന്നു... അവൾ അവിടെക്ക് ചെന്ന് ബാക്ക് ഡോർ ഓപ്പൺ ചെയ്തു കയറിയിരുന്നു... കയറിയതിനു ശേഷമാണ് അവൾ കൂടെയിരിക്കുന്ന പല്ലവിനെ കണ്ടത്... ദൈവമേ ഈ കുരിശ് ഇവിടെ ഉണ്ടായിരുന്നോ...

അവൾ പുറത്തേക്കു നോക്കിയിരുന്നു... എന്നാൽ പല്ലവിന്റെ നോട്ടം അവളിൽ മാത്രമായിരുന്നു... സാരിതെന്നി മാറി അതിനിടയിലൂടെ കാണുന്ന അവളുടെ വെളുത്ത വയറിൽ അവന്റെ കണ്ണുകൾ ഉടക്കി... നോട്ട് ബാഡ്.... അവൻ ഒരു ചിരിയാലെ പറഞ്ഞു... അവൾ അവനെ നോക്കി... അവന്റെ നോട്ടം അവളുടെ വയറിൽ ആണെന്ന് കണ്ട അനു രൂക്ഷമായി അവനെ നോക്കി സാരി റെഡിയാക്കി.. ദൈവമേ എന്ത് പരീക്ഷണമാണ് ഇത്... കയ്യും കാലും വിറച്ചിട്ടും പാടില്ല... അനു മനസ്സിൽ പറഞ്ഞു... ഫ്ലൈറ്റ് ടേക്ക് ഓഫ്‌ ചെയ്യുന്ന സമയത്തു പല്ലവ് അനുവിനോട്‌ ചോദിച്ചു.. പേടിയുണ്ടോ? ഇല്ല... അവൾ കൂളായിരുന്നു.. അവൻ നേരെയിരുന്നു പറഞ്ഞു... അല്ല ഫസ്റ്റ് ടൈം കയറുന്ന എല്ലാവർക്കും പേടിയുണ്ടാകും അതോണ്ട് ചോദിച്ചതാണ്... ഞാൻ ഫസ്റ്റ് ടൈം അല്ല കയറുന്നത്... ഓഹ്... തമ്പുരാട്ടി ഇതിലാണ് ജനിച്ചു വീണത് എന്ന് അടിയൻ അറിഞ്ഞില്ല... എന്നും പറഞ്ഞു പുച്ഛിച്ചു അവൻ സീറ്റിലേക്ക് ചാരി... അവൾക്ക് ദേഷ്യം വന്നെങ്കിലും പ്രതികരിച്ചില്ല.. അവളും സീറ്റിൽ ചാരി കണ്ണുകൾ അടച്ചുകിടന്നു...

അനു എന്റെ കൈ വേദനിക്കുന്ന്.. പതിയെ പിടി മോളെ... വിവി എനിക്ക് പേടിയാവുന്നുണ്ട്.. ഫ്ലൈറ്റിൽ ഞാൻ ആദ്യമായിട്ടാണ്. സാരമില്ല... ദേ നിന്റെ വിവിയല്ലേ കൂടെ... എന്റെ നെഞ്ചിലേക്ക് ചാരി കിടന്നോ എന്നും പറഞ്ഞു അവളെ അവന്റെ നെഞ്ചോട് ചേർത്തു പിടിച്ചു തലയിൽ ചുംബിച്ചു... ഫ്ലൈറ്റ് ഉയരുമ്പോൾ അവളുടെ പേടിക്കാരണം കൈകൾ വിവിയുടെ ഷർട്ടിൽ പിടിമുറുക്കി.. കണ്ണടച്ച് കിടക്കുന്ന അനുവിന്റെ ചുണ്ടിൽ ഒരു പുഞ്ചിരി വിരിഞ്ഞു... അടഞ്ഞുകിടക്കുന്ന കൺകോണിൽ നിന്നും മിഴിനീർകണങ്ങളും... ഫ്ലൈറ്റ് ഇറങ്ങി അവർ നേരെ പോയത് ഹോട്ടലിലേക്ക് ആയിരുന്നു... ആ ഹോട്ടലിൽ അവരുടെ കമ്പനിറൂം ഉണ്ടായിരുന്നു... പല്ലവ് കീയും വാങ്ങി റൂമിലേക്ക്‌ നടന്നു... ഒരു മുറിയും ഹാളും കിച്ചനും ഉള്ള റൂം... ഈശ്വരാ ഒരു മുറിയെ ഉള്ളോ... അനു ആത്മഗതിച്ചു.. അകത്തു കയറിയ അനുവിനോട് പല്ലവ് പറഞ്ഞു.. ഞാൻ ഒന്ന് ഫ്രഷ് ആവട്ടെ... അത് വരെ നീ ഇവിടെ ഇരിക്കു.. ഹാളിലെ സോഫയിൽ ചൂണ്ടി പറഞ്ഞു... അനു അവിടെയിരുന്നു.. അവളുടെ നെഞ്ചിടിപ്പിന്റെ താളം ഉയർന്നു... ഒരു മുറി...

ഞാൻ ഹാളിൽ കിടക്കാം... അതാകും നല്ലത്... അവൾ ഓരോന്ന് കണക്ക് കൂട്ടി.. ഫ്രഷായി വന്ന പല്ലവ് അവളോട്‌ ചോദിച്ചു നിനക്ക് വിശക്കുന്നുണ്ടോ? ഇല്ല... മ്മം... എന്നാൽ നീ പോയി ഫ്രഷായിക്കൊ... റൂം നീയെടുത്തോ.... റൂമിന്റെ ഡോർ ലോക്ക് ചെയ്തോ.. ഞാൻ ഒന്ന് പുറത്ത് പോയി വരാം... പുറത്തുനിന്ന് ഞാൻ ഡോർ ലോക്ക് ചെയ്തോളാം... നീ കിടന്നോ... നാളെ കാണാം.. ഗുഡ് നൈറ്റ്‌.. എന്നും പറഞ്ഞു പല്ലവ് ഡോർ തുറന്നു പുറത്തേക്കു പോയി... അനുവിനു സമാധാനമായി... ചില സമയത്ത് കലിപൂണ്ട രാവണനെ പോലെ... ചില നേരത്ത് കാമദേവനെ പോലെ... ഇപ്പോഴിതാ എല്ലാ കെയറും തരുന്നു... ഇയാളുടെ സ്വഭാവം ഒന്നും മുൻകൂട്ടി പറയാൻ പറ്റില്ല... അവൾ റൂമിൽ കയറി ഫ്രഷായി... ബാൽക്കണിയിൽ പോയിനിന്നു... 6 കൊല്ലമായി ഈ നഗരത്തോട് വിടപറഞ്ഞിട്ട്... ഇനിയൊരിക്കലും ഒരു തിരിച്ചു വരവ് ഉണ്ടാകില്ല എന്ന് തീർച്ചപെടുത്തി തിരികെ പോയ എന്നെ കാലം വീണ്ടും ഇവിടെ എത്തിച്ചിരിക്കുന്നു... ഈ സിറ്റി എനിക്ക് വിവിയുടെ ഓർമ്മകൾ മാത്രമേ നൽകൂ... അവന്റെ ഓർമ്മകളിൽ അവൾ കണ്ണുകൾ അടച്ചു... അവളുടെ കൈ പതിയെ വയറിൽ തലോടി... അവളുടെ ഉള്ളം വെന്തു... കണ്ണുകളിൽ അഗ്നി പാറി... അവൾ പൊട്ടികരഞ്ഞു........കാത്തിരിക്കൂ.........

മുന്നത്തെ പാർട്ടുകൾ വായിക്കാൻ ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...