💐നീർമിഴിപൂക്കൾ💐: ഭാഗം 64

രചന: ദേവ ശ്രീ

 "അമ്മേ ഞാൻ ഇറങ്ങി... ഉച്ചത്തേക്കുള്ള മരുന്നും ഭക്ഷണവും മേശേടെ മുകളിൽ എടുത്തു വെച്ചിട്ടുണ്ട്ട്ടോ..." തോളിൽ ഹാൻഡ് ബാഗും ഇട്ട് സാരിതലപ്പ് വലതു വശത്തൂടെ പിടിച്ചു അർപ്പണ ഇറങ്ങി.... വീട്ടിൽ ഇരുന്നു മനസിനെ വീണ്ടും പഴയ പടി ആക്കണ്ട എന്ന് കരുതി.... പഴയ ജോലിക്ക് തന്നെ അപ്ലെ ചെയ്തെങ്കിലും ഒരിക്കൽ മനസിന്റെ നില തെറ്റിയത് കൊണ്ട് ജോലി ഒരു ചോദ്യചിന്ഹമായി തന്നെ നിന്നു... ഗവണ്മെന്റ് സ്കൂളിൽ കിട്ടില്ല എന്ന് ഉറപ്പായപ്പോൾ ഒരു പ്രൈവറ്റ് ഇംഗ്ലീഷ് മീഡിയം സ്കൂളിൽ ടീച്ചറായി കയറി.... സ്കൂളിലേക്ക് തിരിയുമ്പോൾ തന്നെ അർപ്പണ കണ്ടു അവളെ നോക്കി നിൽക്കുന്ന അയാളെ. രണ്ടുമൂന്നു ദിവസമായി അയാൾ തനിക്ക് ചുറ്റും നടക്കുന്നു. എന്താണ് ഉദ്ദേശം എന്നറിയില്ല. അവളിൽ രൂപം കൊള്ളുന്ന ഭയം വിരലുകൾ ഞെരിച്ചു പുറത്തേക്ക് വന്നു തുടങ്ങി. ഇതിന് മുൻപുള്ള ദിവസങ്ങളിൽ കൂടെ ആരെങ്കിലും കാണുമായിരുന്നു.

ഇന്ന് ഞാൻ ഒറ്റക്കാണല്ലോ. എന്താ ചെയ്യാ, ഓടിയാലോ. അർപ്പണ ചുറ്റും നോക്കി ഒച്ച വെച്ചാൽ കേൾക്കാൻ പോലും ആരുമില്ല. തൊണ്ടയിലെ ഉമിനീര് വറ്റിതുടങ്ങി... "ടീച്ചറെ.... " പിറകിൽ നിന്നും ശബ്ദം കേട്ടപ്പോൾ അർപ്പണ തിരിഞ്ഞു നോക്കി കൂടെ വർക്ക്‌ ചെയ്യുന്ന ടീച്ചറെ കണ്ടപ്പോൾ തന്നെ ആശ്വാസമായി.... അവരുമായി സംസാരിച്ചു പോകുമ്പോൾ ഒരിക്കൽ പോലും അവൾ അയാളെ തിരിഞ്ഞു നോക്കിയില്ല... കണ്ടാൽ നല്ല മാന്യനായി തോന്നുന്നുണ്ട്.... അയാൾ എന്തിനോ എന്റെ പുറകെ നടക്കുന്നത്... ചോദ്യങ്ങൾ മനസിനെ അലട്ടാൻ തുടങ്ങിയപ്പോൾ അവൾ ചിന്തകളെ വഴിതിരിച്ചു വിട്ടു.... സ്കൂളിൽ നിന്നും തിരിച്ചു അർപ്പണ വരുമ്പോൾ കൂടെ വർക്ക്‌ ചെയ്യുന്നവർ ഉള്ളത് കൊണ്ട് തന്നെ വഴിയിൽ എങ്ങും അയാളെ കാണാറില്ല... ആദിയും നിധിയും ഒരുമിച്ചാണ് സ്കൂളിലേക്ക് വരുന്നതും പോകുന്നതും..

വീട്ടിലെത്തിയ അർപ്പണ ഒന്ന് ഫ്രഷായ ശേഷം നേരെ അടുക്കളയിലേക്ക് കയറി... നിധിക്ക് ഏറെ പ്രിയമുള്ള അരിയുണ്ട തന്നെ ഉണ്ടാക്കാം എന്ന് കരുതി... അരി നന്നായി വറുത്ത് പൊടിച്ച് അതിലേക്ക് ശർക്കരയും ഇത്തിരി നാളികേരവും ഇട്ട് മിക്സ്‌ ചെയ്തു ഉണ്ടാകളാക്കി വെച്ചു... ചായ തയ്യാറാക്കുമ്പോഴാണ് തലേന്ന് കൊണ്ടുവന്ന നേന്ത്രപഴം കണ്ടത്.... ഉന്നക്കായ ഉണ്ടാക്കാൻ വാങ്ങിയതാണ്... പക്ഷേ എന്തോ അതുണ്ടാക്കാൻ അവൾക്ക് തോന്നിയില്ല... മഹിക്ക് ഏറെ പ്രിയപ്പെട്ട ഭക്ഷണം ആയത് കൊണ്ടായിരിക്കാം... ഓർമ്മകൾ കുത്തി നോവിക്കാത്ത ഒരു ദിവസം പോലും അവളുടെ ജീവിതത്തിൽ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല... ഒരു നെടുവീർപ്പോടെ നേന്ത്രപഴം എടുത്തു തൊലി കളഞ്ഞു ചെറിയ വട്ട കഷ്ണങ്ങളാക്കി നെയ്യിലേക്ക് ഇട്ട് വരട്ടി, അതിലേക്ക് തേങ്ങയും പഞ്ചസാരയുമിട്ട് നന്നായി ഇളക്കി വാങ്ങി വെച്ചു....

ആദിയും നിധിയും വന്നപ്പോഴേക്കും അവൾ എല്ലാം റെഡിയാക്കി... എല്ലാവരും കൂടി ഇരുന്നു ചായ കുടിക്കുമ്പോൾ അർപ്പണ പല തവണ ചിന്തിച്ചു തന്റെ പുറകെ വരുന്ന ആളെ കുറിച്ച് പറഞ്ഞാലോ എന്ന്... പക്ഷെ അമ്മയോ കുട്ടികളോ പേടിച്ചെങ്കിലോ എന്ന് കരുതി അത് പറഞ്ഞില്ല... കിടക്കും നേരവും അവളെ മഹിയുടെ ഓർമ്മകൾ തീരാനോവായി മാറി.. തൊട്ടടുത്തു കിടക്കുന്ന നിധി ഉറങ്ങി എന്ന് ഉറപ്പായപ്പോൾ പതിയെ കട്ടിലിൽ നിന്നും എഴുന്നേറ്റു ജനലരികിൽ പോയി നിന്നു... തുറന്നു കിടക്കുന്ന ജനൽ പാളികൾക്കിടയിലൂടെ ഇരച്ചു വരുന്ന കാറ്റിൽ അവളുടെ മുടിയിഴകൾ പാറി നടന്നു.... മഞ്ഞിന്റെ നേരിയ തണുപ്പ് അവളുടെ ശരീരത്തിൽ തണുപ്പ് പടർത്തിയെങ്കിലും മനസിനെ തെല്ലു പോലും കുളിരണിയിച്ചില്ല... ടേബിൾ ലാമ്പ് ഓണാക്കി അതിന്റെ അറ്റത്തു ഒതുക്കി വെച്ച പുസ്തകങ്ങൾക്കിടയിൽ നിന്ന് ഒരു നീല ചട്ടയുള്ള ബുക്ക്‌ എടുത്തു...

അതൊരു ആൽബമായിരുന്നു.. .... പതിയെ അത് വിരലുകൾ കൊണ്ടു തലോടി പേജുകൾ മറിച്ചു.. "എന്റെ അപ്പുവിന്.... " ആദ്യ പേജിൽ തന്നെ വളരെ മനോഹരമായ കൈപ്പട കൊണ്ടു കോറിയിട്ട വാക്കുകൾ... അവരുടെ പല തരത്തിലുള്ള ഫോട്ടോസുകൾ കാണെ കണ്ണുനീർ മുത്തുകൾ പൊഴിഞ്ഞു തുടങ്ങി... ഏറെ നേരം നിലാവിനെ നോക്കി നിൽക്കുമ്പോൾ മഹിയും അവന്റെ ഓർമ്മകളും മാത്രമായിരുന്നു മനസ്സിൽ... നിദ്രാദേവി പുൽകും വരെ വേദനകളെ കൂട്ട് പിടിച്ചുക്കൊണ്ട് ഓർമ്മകളിലേക്ക് ഒരു യാത്ര നടത്തി.... "വേഗം നടക്കു കുട്ടി.... " അർപ്പണ നിധിയുടെ കൈ പിടിച്ചു ദൃതിയിൽ നടന്നു... ആദിക്ക് പീരിയഡിന്റെ അസ്വസ്ഥകൾ ഉള്ളത് കൊണ്ടു അവൾ ഇന്ന് ലീവ് ആയിരുന്നു... ഒരു ദിവസത്തെ സ്കൂൾ കളയണ്ട എന്ന് കരുതി അർപ്പണ തന്നെ നിധിയെ സ്കൂളിൽ ആക്കാം എന്ന് കരുതി....

അമ്മയോട് ഓരോന്ന് ചോദിച്ചു പറഞ്ഞും നിധി സന്തോഷത്തോടെയാണ് നടന്നിരുന്നത്.. ഇടവഴി കഴിഞ്ഞു മെയിൻ റോഡിലേക്ക് തിരിഞ്ഞതും അർപ്പണ കണ്ടു അയാളെ... നിധി കൂടെ ഉള്ളത് കൊണ്ടായിരിക്കാം ഒരു ധൈര്യം തോന്നി... അവളുടെ നോട്ടം അയാൾക്ക് നേരെ നീണ്ടതും അവൾ കണ്ടു എന്നത്തേതിലും സന്തോഷത്തോടെ നിൽക്കുന്ന കൃഷ്ണനെ... നിധിയുടെ കയ്യിലെ പിടി മുറുക്കി അർപ്പണ നടന്നു.... "ഹായ് വല്യച്ഛൻ.... " അർപ്പണയുടെ കൈ വിടുവിച്ച് നിധി കൃഷ്ണനരികിലേക്ക് ഓടി.. "നില്ക്കു മോളെ.... " അർപ്പണ നിധിക്ക് പിന്നാലെ ഓടാൻ നോക്കുമ്പോഴേക്കും നിധി കൃഷ്ണനരികിൽ എത്തിയിരുന്നു... "നിധികുട്ടി.... " കൃഷ്ണൻ അവളെ വാരി എടുത്തു കവിളിൽ ഉമ്മ വെച്ചു.... അവരുടെ സംസാരത്തിൽ നിന്നും അർപ്പണക്ക് മനസിലായി നിധിക്ക് ഏറെ പ്രിയപ്പെട്ട അവളുടെ വല്യച്ഛൻ ഇതാണ് എന്ന്...

നിധിയോട് വിശേഷങ്ങൾ ചോദിച്ചു കൃഷ്ണനും അവരുടെ കൂടെ നടന്നു... കിന്നാരം പറഞ്ഞും ശ്വാസിച്ചും നിധിയോടുള്ള സംസാരത്തിൽ മുഴുകി നടക്കുന്ന കൃഷ്ണൻ ഒരു അത്ഭുതമായിരുന്നു അർപ്പണക്ക്.... ഇത്രയും ദിവസം അവളുടെ മനസ്സിൽ ഒരു ആഭാസന്റെ രൂപമായിരുന്നെങ്കിൽ ഈ നിമിഷം അവൾക്ക് അയാൾ നിധിമോളുടെ വല്യച്ഛനാവുകയായിരുന്നു.. കൃഷ്ണന്റെ ഒരു നോട്ടം അറിയാതെ പോലും അർപ്പണക്ക് നേരെ ചെന്നില്ല എന്നതും തെല്ലു അതിശയം തന്നെയായിരുന്നു...... ഇത്രയും ദിവസം തന്നെ കാത്തു നിന്നത് നിധിയെ കുറിച്ച് അറിയാനാണോ? അതോ മറ്റെന്തെങ്കിലും ആണോ? ആലോചനകളിൽ മുഴുകി നടന്ന് സ്കൂളിൽ എത്തിയത് അവൾ അറിഞ്ഞില്ല... നിധിയെ സ്കൂളിൽ ആക്കി മടങ്ങുമ്പോഴും കൃഷ്ണൻ അർപ്പണയുടെ കൂടെ തന്നെ തിരികെ നടന്നു...

എന്ത് സംസാരിക്കണം എങ്ങനെ സംസാരിക്കണം എന്ന് അറിയാതെ രണ്ടുപേരും കുഴങ്ങി... "ഞാൻ കൃഷ്ണൻ... " "അറിയാം.... മോള് എപ്പോഴും പറയും അവളുടെ വല്യച്ഛനെ കുറിച്ച്... പക്ഷെ ഇയാളാണ് എന്നറിയില്ലായിരുന്നു.. സോറി ട്ടോ "... "ഹേയ്... സോറി ഒന്നും വേണ്ട... " അതിന് മറുപടി എന്നോണം അർപ്പണ ഒന്നു പുഞ്ചിരിച്ചു... "ഞാൻ വന്നു നിന്നത് വെറുതെ അല്ലടോ... എനിക്ക് നിന്നെ കണ്ടു കുറച്ചു സംസാരിക്കാൻ ഉണ്ടായിരുന്നു.... " "എന്നോടോ... എന്നോട് എന്താ സംസാരിക്കാൻ.... " "കൃഷ്ണൻ അവനെ പറ്റിയും അവന്റെ കല്യാണവും പിന്നീട് ഉണ്ടായ സംഭവങ്ങളും പറഞ്ഞു... " എല്ലാം കേട്ട് കഴിഞ്ഞപ്പോൾ അറിയാതെ തന്നെ അവളുടെ മിഴികൾ തൂവിയിരുന്നു... അതൊരു പക്ഷെ കൃഷ്ണന്റെ ജീവിതത്തിലെ സംഭവങ്ങൾ അവളുടെ ജീവിതത്തെ ഓർമിപ്പിച്ചത് കൊണ്ടാക്കാം... "തനിക്കു ബോർ അടിച്ചോ എന്റെ കഥ കേട്ട്... "

"ഹേയ് ഇല്ല... " നിറഞ്ഞു തൂവിയ കണ്ണുകൾ കൃഷ്ണൻ കാണാതെ തുടച്ചു നീക്കി അർപ്പണ പറഞ്ഞു... "ഇതൊക്കെ ഞാൻ തന്നോട് പറഞ്ഞതിന് മറ്റൊരു കാരണം കൂടി ഉണ്ട്... " "ഒരു വിവാഹാലോചനയാണ് ചേട്ടൻ ഉദ്ദേശിക്കുന്നതെങ്കിൽ അത് വേണ്ട..... മറ്റൊരു ജീവിതം ഞാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നില്ല.... " "ഒരുപക്ഷെ ഞാനും അങ്ങനെ ഒരു അവസ്ഥയിലാണ് അർപ്പണ.... പക്ഷേ നിധി.... അവളെ എനിക്ക് എന്റെ മോളായി വേണം എന്നൊരു തോന്നൽ.... തോന്നൽ മാത്രമല്ലാ... മോളോടുള്ള ഇഷ്ട്ടം കൊണ്ടുകൂടിയാണ്... " "അത്.... ഞാൻ.... " "ഹേയ് പരിഭ്രമിക്കണ്ടേ.... എല്ലാ കാര്യങ്ങളും എനിക്ക് അറിയാം... മഹിയുടെ നഷ്ട്ടവും മനസ്സിന്റെ താളം തെറ്റിയതും എല്ലാം... അതൊന്നും എനിക്ക് ഒരു പ്രശ്നമല്ലാ... ആലോചിച്ചു ഒരു മറുപടി പറയൂ.... " അർപ്പണ ഒന്നും മിണ്ടാതെ നടന്നു... "അർപ്പണ.... ഒരുപക്ഷെ ഞാൻ നല്ലൊരു ഭർത്താവ് ആയെന്ന് വരില്ല...

തീർച്ചയായും ഞാൻ നല്ലൊരു അച്ഛനാകും... " വർധിക്കുന്ന ഹൃദയമിടിപ്പോടെയും വിറക്കുന്ന കൈകാലുകളുമായി മുന്നോട്ട് നടക്കുമ്പോൾ അർപ്പണ വല്ലാതെ കിതക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു... 💜💜💜💜💜💜💜💜💜 "നീ ഇത് എങ്ങോട്ടാണ്... " കുളിച്ചൊരുങ്ങി സാരിയുമെടുത്തു മുടി മെടഞ്ഞിട്ട് ഒരു കുഞ്ഞു പൊട്ടും ചന്ദന കുറിയും തൊട്ട് നെറ്റിയിൽ സിന്ദൂരവും വരഞ്ഞു ഹാൻഡ് ബാഗും എടുത്തു കൊണ്ട് താഴെക്ക് ഇറങ്ങി വരുന്നത് കണ്ടു പല്ലവ് ചോദിച്ചു... "ഇത് നല്ല കഥ... ഞാൻ നിന്റെ പി എ അല്ലെ... അപ്പൊ എനിക്ക് ഓഫീസിലേക്ക് വരേണ്ടേ..." "നീ ഇപ്പോ വരണ്ട... റസ്റ്റ്‌ എടുത്തോ... ഇന്നലെ പുതിയ പി എ ഇന്റർവ്യൂ കഴിഞ്ഞു ... ഓൺലൈൻ ഇന്റർവ്യൂ ആയിരുന്നു.. അച്ഛനാണ് സെലക്ട്‌ ചെയ്തേ.... അപ്പൊ ഇന്ന് പുതിയ പിഎ ജോയിൻ ചെയ്യുമ്പോൾ പഴയ പിഎ എന്തിനാണ് ... " "അതിന്റെ ആവശ്യമെന്താ... ഞാൻ ഇവിടെ ഉണ്ടല്ലോ... " നന്ദ കിർവോടെ ചോദിച്ചു..

. "നീ ഉണ്ടല്ലോ... പക്ഷെ എത്ര കാലം... കണ്ടില്ലേ എന്റെ കുഞ്ഞ് നിനക്ക് റസ്റ്റ്‌ തരാൻ സമയമായെന്ന് അറിയിക്കാൻ തുടങ്ങി.... " അവളുടെ വയറിൽ മൃദുവായി തലോടി... "ദേ കളിക്കല്ലേ... ആരെങ്കിലും കാണും..." അവന്റെ കൈകൾ തട്ടി മാറ്റി നന്ദ ചുറ്റും നോക്കി... "അതിനെന്താ ഇത് എനിക്ക് അവകാശപ്പെട്ടതാണ്.... " "ഒന്ന് പോയെ... ഞാനും വരുന്നുണ്ട് ഓഫീസിലേക്ക്... " "വേണ്ടാ.... നീ കൃത്യമായി ഭക്ഷണവും കഴിക്കില്ല... മരുന്നും കഴിക്കില്ല... റെസ്റ്റും എടുക്കില്ല... നിന്റെ ഈ കുറുമ്പുകൾ ഓക്കേ എന്റെ കുഞ്ഞിനെ കൂടി ബാധിക്കുവേ... " "അയ്യോ... അങ്ങനെ പറയല്ലേ.... " നന്ദ അവന്റെ നെഞ്ചിലേക്ക് ചാരി നിന്ന് ഷർട്ടിന്റെ ബട്ടൺസിൽ വിരലുകൾ കൊണ്ട് ചിത്രം വരച്ചു... അവളുടെ പ്രവൃത്തികൾ വീക്ഷിച്ച അവനിൽ കുഞ്ഞു ചിരി മൊട്ടിട്ടു... "പ്ലീസ്... ഇവിടെ ഇരുന്നാൽ എനിക്ക് ബോർ അടിക്കും...ഒരു രണ്ടു മാസം കൂടി ഞാൻ വന്നോട്ടെ പ്ലീസ്.... "

"ഓക്കേ... പക്ഷെ നിന്റെ ജോലിയിൽ ചെറിയ മാറ്റങ്ങൾ വരും... ഇന്ന് മുതൽ നീ എന്റെ പി എ അല്ല... അക്കൗണ്ട് സ്റ്റാഫ് ആണ്... ഹാർഡ് വർക്ക്‌സ് ഒന്നും ഏറ്റെടുക്കരുത്.... അക്കൗണ്ടന്റ് ചെയ്തതെല്ലാം കൃത്യമാണൊ എന്ന് ചെക്ക് ചെയ്യൽ മാത്രം... അതിന് സമ്മതം എങ്കിൽ കൊണ്ട് പോകാം... " "സമ്മതിച്ചു.... " "എന്നാൽ വാ " പല്ലവ് നന്ദയുടെ കൈ പിടിച്ചു പതിയെ നടന്നു... അവനെ ഒന്ന് നോക്കി കയ്യിലെ പിടുത്തം വിടുവിച്ച് അവന്റെ കയ്യിലേക്ക് തൂങ്ങി പറഞ്ഞു.. "എനിക്കെ അതിന് മാത്രം ഒരു കുഴപ്പവുമില്ല... ഇതൊക്കെ ഈ സമയത്ത് പറഞ്ഞിട്ടുള്ളതാണ്... " "പിന്നെ.... പത്തു പെറ്റ അനുഭവം ആണല്ലോ നിനക്ക്.... " കോഡ്രൈവർ സീറ്റിൽ അവളെ ഇരുത്തി ഡോർ നന്നായി ലോക്ക് ആക്കി പല്ലവ് ഡ്രൈവർ സീറ്റിലേക്ക് നടന്നു പോകുന്നത് ഒരു പുഞ്ചിരിയോടെ നന്ദ നോക്കി നിന്നു.... "പോവാം.... " അവൾക്ക് സീറ്റ്‌ ബെൽറ്റ്‌ ഇട്ട് കൊടുത്തു പറഞ്ഞു...

"പിന്നെ.... എന്റെ സീറ്റ്‌ എംഡി ക്യാബിനിൽ ആക്കാൻ വല്ല മാർഗവുമുണ്ടോ... " അവളുടെ ആ ചോദ്യം അവനെ സന്തോഷിപ്പിച്ചെങ്കിലും തമാശയിൽ പല്ലവ് ചോദിച്ചു... "അതെന്താഡി നിനക്ക് എന്നെ തീരെ വിശ്വാസമില്ലേ... ഞാൻ ആരുടെയും കൂടെ ഓടി പോകില്ല... " അവന്റെ മറുപടി കേട്ടതും നന്ദ ഈർഷ്യയോടെ അവനെ നോക്കി... "മ്മ്ഹ്ഹ്... ഇങ്ങേരോടൊക്കെ റൊമാൻസിക്കാൻ നിന്ന എന്നെ പറഞ്ഞാൽ മതി.... " അവളുടെ മുറുമുറുപ്പ് കേട്ട്കൊണ്ട് തന്നെ അവൻ ഡ്രൈവ് ചെയ്തു.... "ഉച്ചത്തിൽ പറയണേൽ എനിക്കും കേൾക്കാമായിരുന്നു... " "അടിയൻ ഒന്നും പറഞ്ഞില്ലാ... വണ്ടി എന്തിനാ ഒച്ചിഴയുന്ന പോലെ ഇഴയണേ എന്ന് പറഞ്ഞതാ... " "എന്തിനാ മുത്തേ ഈ ഗൗരവം.... " വണ്ടി സൈഡിലേക്ക് ഒതുക്കി നിർത്തി അവൻ അവൾക്ക് അരികിലേക്ക് ഏന്തി വലിഞ്ഞു... "എനിക്കും എപ്പോഴും നീ എന്റെ കണ്മുന്നിൽ ഉണ്ടാവുന്നത് തന്നെയാണ് ഏറ്റവും ഇഷ്ട്ടവും ആശ്വാസവും... പക്ഷെ അതിന് പറ്റില്ല മോളെ.... " "സാരമില്ല... ഞാൻ ചോദിച്ചെന്നെ ഉള്ളൂ... നമുക്ക് പോകാം... " "നമ്മുക്ക് പോകാം.... "  .....കാത്തിരിക്കൂ.........

മുന്നത്തെ പാർട്ടുകൾ വായിക്കാൻ ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...