💐നീർമിഴിപൂക്കൾ💐: ഭാഗം 7

രചന: ദേവ ശ്രീ

അനു പല്ലവിന്റെ അരികിലേക്ക് ചെന്ന് അവന്റെ ഷിർട്ടിന്റെ കോളറിൽ പിടിച്ചു പറഞ്ഞു... ഞാൻ തന്നോട് ഒരായിരം വട്ടം കേണപേക്ഷിചതല്ലേഡോ.. എന്നെ വെറുതെ വിടാൻ പറഞ്ഞതല്ലേ. എന്നിട്ട് തന്റെ കൈകരുത്തിനു മുന്നിൽ താൻ എന്നെ പിച്ചിചീന്തിയില്ലേ... ഇനി താൻ ജീവിക്കണ്ട... തന്നെ ഞാൻ കൊല്ലും അവന്റെ കഴുത്തിൽ കൈകൾ മുറുക്കിയവൾ ഒരു ഭ്രാന്തിയെ പോലെ അവൾ അലറി... ഹേയ് നന്ദ... വിട്.. വിടാൻ അല്ലേടി പറഞ്ഞത്... നിനക്ക് എന്താ ഭ്രാന്തായോ?.. ഞാൻ പറഞ്ഞില്ല.. ഇറ്റ് വാസ് മൈ മിസ്റ്റേക്ക്... ഹ്മ്മ്... ഇറ്റ് വാസ് മൈ മിസ്റ്റേക്ക്... എത്ര സിംപിളായി താൻ പറഞ്ഞു... തന്റെ അമ്മക്കോ പെങ്ങൾക്കൊ ആണ് ഇങ്ങനെ സംഭവിക്കുന്നതെങ്കിൽ താൻ ഇങ്ങനെ പറയോ... അതിന് തനിക്കു അമ്മ എന്താണ് എന്നും അമ്മയോട് എങ്ങനെ പെരുമാറണം എന്നും അറിയില്ലല്ലോ... കണ്ടതാണല്ലോ ഞാൻ... സ്റ്റോപ്പ്‌ ഇറ്റ് നന്ദ... ക്രോസ്സ് യുവർ ലിമിറ്റ്സ്... ഞാൻ ഒന്ന് താഴ്ന്നു തന്നപ്പോൾ നീ കയറി കയറി എങ്ങോട്ടാടി പോകുന്നത്... അറിയാതെ സംഭവിച്ചതാണ് എന്ന് ഞാൻ പറഞ്ഞു... ഇനി ഇതും പറഞ്ഞു എന്നെ ഹരാസ് ചെയ്യനോ ബ്ലാക്ക്മെയിൽ ചെയ്യാനോ വന്നാൽ ഈ പല്ലവ് ആരാണ് എന്ന് നീ അറിയും.... എന്നും പറഞ്ഞു അവൻ ഡോർ തുറന്നു പുറത്തേക്കു പോയി.

നന്ദ നിലത്ത് മുട്ട് കുത്തിയിരുന്നു മുഖം പൊത്തി കരഞ്ഞു... എന്തൊക്കെ സ്വയം ന്യായീകരണം ചെയ്താലും എന്റെ അഭിമാനം വൃണപെടുന്നതു തന്നെയാണ് സംഭവിച്ചത്... എല്ലാം നഷ്ട്ടപെട്ടവളായി താൻ ഇനി ജീവിക്കണോ... അവൾ അവളുടെ മരണം മുന്നിൽ കണ്ട നിമിഷങ്ങൾ... അമ്മേ.... നന്ദ മോളുടെ പുഞ്ചിരി അവളുടെ മനസ്സിൽ തെളിഞ്ഞു... അമ്മ, അനിയത്തിമാർ, ചേച്ചി... എല്ലാവരുടെയും മുഖം മനസ്സിൽ വന്നു... അവൾ ഒരു പൊട്ടികരച്ചിലോടെ ബെഡിലേക്ക് വീണു... തിരികെയുള്ള യാത്രയിൽ രണ്ടുപേരും മൗനിയായിരുന്നു... ഹോസ്റ്റലിനു മുന്നിൽ എത്തി വണ്ടിയിൽ നിന്നും ഇറങ്ങുമ്പോൾ അവൾ അവനോടു പറഞ്ഞു... ഞാൻ ഓൺ വീക്ക്‌ ലീവ് ആയിരിക്കും... അതും പറഞ്ഞു ഒന്ന് തിരിഞ്ഞു പോലും നോക്കാതെ അവൾ അകത്തേക്കു കയറി... ആ സമയം പല്ലവ് ചിന്തിക്കുകയായിരുന്നു... എന്തായിരിക്കും അവളുടെ ലക്ഷ്യം? പണം അല്ലെങ്കിൽ എന്ത് വേണം എന്ന് പറഞ്ഞായിരിക്കും അവൾ വരുക... എന്തായാലും പെണ്ണല്ലേ വർഗം... വരും... വരാതിരിക്കില്ല... കാത്തിരുന്നു കാണാം. എന്നും പറഞ്ഞു വണ്ടിയെടുത്തു പോയി... ഹോസ്റ്റലിൽ ചെന്ന് അനു വാർഡനിൽ നിന്നും കീ വാങ്ങി അവർക്ക് ഒരു പുഞ്ചിരി നൽകി റൂമിലേക്ക് പോയി...

അടക്കി പിടിച്ച സങ്കടങ്ങൾ പുറത്ത് വരാതിരിക്കാൻ അവൾ നന്നേ പാടുപെടുന്നുണ്ടായിരുന്നു... റൂമിൽ കയറി ബാഗ് ബെഡിൽ ഇട്ട് അവൾ നേരെ മാറിയുടുക്കാൻ ഒരു ഡ്രസ്സ്‌ എടുത്തു ബാത്‌റൂമിൽ കയറി... ഷവറിൽ നിന്നും വെള്ളം ദേഹത്തു പതിക്കുമ്പോൾ അവളുടെ ദേഹം നീറും പോലെ മനസും നീറി.... കണ്ണുകളിൽ നിന്നും ധാരധാരയായി വെള്ളം ഒഴുകി.. എത്രനേരം അങ്ങനെ നിന്നു എന്നറിയില്ല... ഒരുതരം മരവിപ്പോടെ അവൾ കുളികഴിഞ്ഞിറങ്ങി... ബെഡിലേക്ക് കിടന്നു... അപ്പോഴാണ് ഫോൺ റിംഗ് ചെയ്യുന്ന ശബ്ദം കൊണ്ട് കേട്ടത്.. അവൾ ഫോൺ എടുത്തു നോക്കി... പ്രതീക്ഷ ഭവൻ.... അമ്മയാണ്... ഫോൺ അവൾ ബെഡിലേക്ക് ഇട്ടു... ഇപ്പോ താൻ അമ്മയോട് സംസാരിച്ചാൽ അമ്മ തന്റെ ശബ്ദമൊന്ന് മാറിയാൽ അമ്മക്ക് മനസ്സിലാവും... വേണ്ട കാൾ എടുക്കണ്ട... ബെൽ അടിച്ചു തീർന്നതും വീണ്ടും ഫോൺ റിംഗ് ചെയ്യാൻ തുടങ്ങി.. ഇനിയും ഫോൺ എടുത്തിലെങ്കിൽ അമ്മ പേടിച്ചാലോ എന്ന് കരുതി അനു ഫോൺ എടുത്തു... മുഖം തുടച്ചു, ശബ്ദം ശരിയാക്കി അവൾ കാൾ അറ്റൻഡ് ചെയ്തു...

ഹലോ അമ്മേ.... ഹലോ അനുമോളല്ലേ... മറുപുറത്ത് നിന്നും ഒരു പുരുഷശബ്ദം... അതെ... ആരാണ്? മോളെ ഞാൻ പ്രതീക്ഷഭവനിലെ ഒരു അന്തെവാസിയാണ്... മോളോന്ന് പെട്ടൊന്ന് ഇവിടെ വരെവരുമോ? എന്താ, എന്താണ് കാര്യം? വേഗം ഒന്ന് വരൂ മോളെ എല്ലാം വന്നിട്ട് പറയാം.. അനു കയ്യിൽ കിട്ടിയ ഡ്രസ്സ്‌ എടുത്തിട്ട് പേഴ്സും ഫോണും ബാഗിൽ എടുത്തിട്ട് വേഗം ഇറങ്ങി... മുന്നിൽ കണ്ട ഓട്ടോക്ക് കൈ കാണിച്ചവൾ അതിൽ കയറി നേരെ പ്രതീക്ഷ ഭവനിലേക്ക് പോയി... അവിടെ എത്തുംവരെ അനുവിന്റെ നെഞ്ചിടിപ്പ് ഉയർന്നു തന്നെയിരുന്നു. ഓട്ടോക്ക് ക്യാഷ് കൊടുത്തു അകത്തെക്ക് കയറുമ്പോൾ കരഞ്ഞ മുഖവുമായിരിക്കുന്ന ആദിയെയാണ് കണ്ടത്... ആദി മോളെ എന്താഡാ... എന്നും ചോദിച്ചു പേടിയോടെ അനു അവൾക്കരികിലേക്ക് ചെന്നു.... ചേച്ചി അമ്മ... അമ്മക്ക് എന്താഡാ അമ്മക്ക് എന്ത് പറ്റി... നീ ഒന്ന് പറ... എനിക്ക് അറിയില്ല ചേച്ചി... അമ്മയെ കാണാൻ വന്നതാണ് ഞാൻ... അപ്പൊഴാണ് അമ്മ ഹോസ്പിറ്റലിൽ ആണ് എന്നറിഞ്ഞത്.... അപ്പോഴേക്കും ഒരു മധ്യവയസ്ക്കൻ അവിടേക്ക് വന്നു...

അനു... നിന്നെ ഞാൻ ആണ് വിളിച്ചത് മോളെ... പേടിക്കണ്ട കാര്യമൊന്നുമില്ല മോളെ... അമ്മക്ക് പെട്ടൊന്ന് ഒരു തലചുറ്റൽ പോലെ... അപ്പൊ തന്നെ ഇവിടുത്തെ ട്രസ്റ്റ്‌ ഹോസ്പിറ്റലിൽ കൊണ്ട്പോയി... ഇപ്പൊ അവിടെ അഡ്മിറ്റ്‌ ആണ്... മുന്നേ അമ്മയെ ട്രീറ്റ്‌ചെയ്യുന്നുണ്ടെങ്കിൽ ആ ലിസ്റ്റ് ആയി ഹോസ്പിറ്റലിലേക്ക് വരാൻ വാർഡൻ പറഞ്ഞു... അതാ ഞാൻ മോളെ ഇങ്ങോട്ട് വിളിച്ചത്... അമ്മടെ ബാഗിൽ അത്‌ ഉണ്ടെങ്കിൽ മോളു അതെടുത്തു വേഗം ഹോസ്പിറ്റലിലേക്ക് പൊക്കൊളു... അനു വേഗം അമ്മടെ ബാഗിൽ നിന്നും അതെടുത്തു ഇറങ്ങി... ആദിയും അവൾക്കൊപ്പം വരാൻ നോക്കി... മോളെ നീ കൂടെ വന്നാൽ അപ്പേച്ചിടെ കാര്യം... സാരമില്ല അനു... ആദിയും പോന്നോട്ടെ... അപ്പുമോൾടെ കാര്യം ഞങ്ങൾ നോക്കിക്കൊളാം. വയസായ ഒരമ്മ പറഞ്ഞു... അവർക്ക് നേരെ നന്ദി സൂചകമായി അനു ഒന്ന് പുഞ്ചിരിച്ചു... ആദിയുടെ കയ്യും പിടിച്ചു ഹോസ്പിറ്റലിലേക്ക് വേഗം നടന്നു... വണ്ടിയിൽ കയറുമ്പോഴും ഹോസ്പിറ്റലിൽ എത്തുമ്പോഴും അനുവിന്റെ മനസ്സിൽ ഒറ്റ പ്രാർത്ഥനയെ ഉണ്ടായിരുന്നള്ളൂ...

തന്റെ അമ്മക്ക് ഒന്നും സംഭവിക്കരുതെ എന്ന്..... അനു റിസപ്ഷനിൽ ചോദിച്ചു നേരെ അമ്മ കിടക്കുന്ന റൂമിലേക്ക്‌ ചെന്നു... മരുന്നിന്റെ മയക്കം കൊണ്ട് ഉറങ്ങുന്ന അമ്മയെ കണ്ട മനസ് വേദന കൊണ്ട് പിടഞ്ഞു... മിഴിനീരുകൊണ്ട് അവൾക്കു കാഴ്ച്ചകൾ മങ്ങാൻ തുടങ്ങി... സങ്കടം കൊണ്ട് തൊണ്ടകുഴിയിൽ നിന്നും വാക്കുകൾ ഒന്നും പുറത്തേക്കു വന്നില്ല. ആഹാ മക്കള് വന്നോ? അവളുടെ അമ്മക്ക് കൂട്ടായി ഉണ്ടായിരുന്ന അവിടുത്തെ വാർഡൻ ചോദിച്ചു... അമ്മക്ക് ഇപ്പോ എങ്ങനെ ഉണ്ട്? -അനു കുഴപ്പമില്ല എന്നാണ് പറഞ്ഞത്. ഇനി മോളൊന്നു ഡോക്ടറോട് സംസാരിച്ചോളു. ഡോക്ടർ റൂമിൽ കാണും. അനു അമ്മക്ക് അരികിൽ ചെന്ന് കൈകൾ പിടിച്ചു കുറച്ചുനേരമിരുന്നു. ആദി... ചേച്ചി പോയി ഡോക്ടറെ കണ്ടിട്ട് വരാം. ആദി തലയാട്ടി... ഞാൻ വരണോ മോളെ? വേണ്ടമ്മേ... ഇപ്പോ ഈ ചെയ്തുതരുന്ന ഉപകാരങ്ങൾക്ക് തന്നെ എങ്ങനെ നന്ദി പറയണം എന്നെനിക്കറിയില്ല... എല്ലാത്തിലും നന്ദിയുണ്ട്... അനു അവർക്ക് നേരെ കൈകൾ കൂപ്പി.. അവർ അവളുടെ കൈകൾ കൂട്ടിപിടിച്ചു പറഞ്ഞു...

മോള് പോയി ഡോക്ടറെ കണ്ടു വരൂ... ഡോക്ടർ തോമസ് ആണ് നോക്കുന്നത്... ശരിയമ്മേ.... അനു വാതിൽ തുറന്നു പുറത്തേക്കു പോയി... ########## മെ ഐ കമിംഗ് ഡോക്ടർ... യെസ്, താടിയും മുടിയും നരച്ചു മുഖത്തു ഒരു വട്ട കണ്ണടയും വെച്ചു നല്ല തടിയുള്ള ഒരു മനുഷ്യൻ... അയാളുടെ ടേബിളിനരികിൽ എത്തിയ അനുവിനോട് അവിടെ ഇട്ട ചെയർ ചൂണ്ടി ഡോക്ടർ ഇരിക്കാൻ പറഞ്ഞു... താങ്ക്യൂ... അവൾ അതിലേക്ക് ഇരുന്നു... ഡോക്ടർ... ഞാൻ റൂം നമ്പർ 123 ലെ ഊർമിളയുടെ മകൾ ആനന്ദ... ആഹാ... കുട്ടി തന്റെ അമ്മ ഇതിന് മുൻപ് എന്തെങ്കിലും അസുഖത്തിനു ചികിത്സയിലായിരുന്നോ... മ്മം.... ഹാർട്ട്‌ പേഷ്യന്റ് ആണല്ലേ... അതെ ഡോക്ടർ... പഞ്ചമി ഹോസ്പിറ്റലിലെ Dr. പാർവതിയാണ് അമ്മയെ ട്രീറ്റ്‌ ചെയ്തിരുന്നത്. ഓക്കേ.. എങ്കിൽ എത്രയും പെട്ടൊന്ന് കാർഡിയാക്കിനെ കാണിക്കുന്നതാകും നല്ലത്... ഊർമിളയുടെ കണ്ടിഷൻ വളരെ ക്രിട്ടിക്കലാണ്. ഡോക്ടർ അമ്മക്ക് അപ്പൊ... അനുവിന് സ്വയം നിയന്ത്രിക്കാൻ ആവാതെ പൊട്ടികരഞ്ഞു... ഹേയ് കുട്ടി നീ ഇങ്ങനെ കരയല്ലേ...

നോക്ക് ഇപ്പോ നിനക്ക് വേണ്ടത് കുറച്ചു ആത്മധൈര്യമാണ്. 24 മണിക്കൂർ ഉണ്ട് നമുക്ക് മുന്നിൽ. അതിനുള്ളിൽ എന്തെങ്കിലും ചെയ്യണം... അനു മുഖമെല്ലാം തുടച്ചു. ഡോക്ടർ അമ്മയെ ഇപ്പോ തന്നെ dr.പാർവതിയെ കാണിക്കാം. ഓക്കേ ഇമ്മിഡിയറ്റ്ലി.. ഞാൻ ഡിസ്ചാർജ് എഴുതി തരാം... പിന്നെ എല്ലാം പെട്ടൊന്നായിരുന്നു... ഡിസ്ചാർജ് വാങ്ങി അവൾ വാർഡനെ നിർബന്ധപൂർവ്വം പ്രതീക്ഷഭവനിലേക്ക് പറഞ്ഞയച്ചു... അവർക്ക് വേണ്ടി വാർഡൻ വീണ്ടും വീണ്ടും ബുദ്ധിമുട്ടുന്നത് അവൾക്കു വല്ലാത്ത ദയനീയത തോന്നിയത് കൊണ്ടായിരുന്നു അനു അങ്ങനെ ചെയ്തത്. അനുവും ആദിയും കൂടി നേരെ ഹോസ്പിറ്റലിലെക്ക് കൊണ്ട് പോയി... അവിടെ എത്തിയതും നേരെ ഐസിയുവിലെക്ക് കൊണ്ട്പോയി... ഊമിളയുടെ അവിടുത്തെ ചെക്ക്അപ്പ്‌ ഡീറ്റെയിൽസ് നേഴ്സിന്റെ കയ്യിൽ കൊടുത്തു... അപ്പോഴേക്കും dr.പാർവതിയും icuവിലെക്ക് ഓടി കയറി പോകുന്നത് കണ്ടു... Dr. പാർവതി... ഈ ഹോസ്പിറ്റലിന്റെ സിഎംഓ ആണ് അവർ... ഫേമസ് കാർഡിയാക്ക്. പ്രായം കണ്ടാൽ ഒരു നാൽപതുകഴിഞ്ഞു കാണും. നല്ല ഐശ്വര്യമുള്ള മുഖം. വെളുത്ത നിറം. നിതംബംവരെ കിടക്കുന്ന മുടി... ഐസിയുവിൽ നിന്നും പുറത്ത് ഇറങ്ങിയ പാർവതിക്കരികിലെക്ക് അനു വേഗത്തിൽ നടന്നു...

ഡോക്ടർ അമ്മക്ക്.... അവൾ മുഴുവൻ ആക്കിയില്ല... സീ ആനന്ദ... ഞാൻ കഴിഞ്ഞ പ്രാവശ്യം ചെക്ക് അപ്പിന് വന്നപ്പോൾ തന്നെ പറഞ്ഞതല്ലേ എത്രയും പെട്ടൊന്ന് ഓപ്പറേഷൻ ചെയ്യണം എന്ന്... ഇപ്പോ മേജർ അറ്റാക്ക് ആണ് സംഭവിച്ചത്. ഇനി ആന്റിപ്ലാസ്റ്ററി കൊണ്ട് നിൽക്കില്ല... ബൈപാസ്സ് മേജർ സർജറി തന്നെ വേണം... 8 ലക്ഷം രൂപയോളം വരും... പിന്നെ മെഡിസിൻ ബാക്കി ട്രീറ്റ്‌മെന്റ്, ഹോസ്പിറ്റൽ പേയ്‌മെന്റ്സ് എല്ലാം കൂടി വേറെ ഒരു 5 ലക്ഷം രൂപയും... ഡോക്ടർ എന്റെ അവസ്ഥ അറിയാവുന്നതല്ലേ. എന്റെ കയ്യിൽ ഇപ്പോ ആയിരം രൂപപോലും തികച്ചു എടുക്കാൻ പോലുമില്ല... ആ ഞാൻ എങ്ങനെ? ഉണ്ടായിരുന്ന സ്ഥലം ബാങ്കിൽ പണയം വെച്ച് പൈസ അടക്കാതെ പലിശ കയറി കിടക്കുവാ. വീട് ഈടു വെച്ച് പലിശക്ക് പൈസ വേടിച്ചു വീട് ഇപ്പോ അവരുടെ കയ്യിൽ ആണ്... ഇപ്പോ ആകെ ഉള്ളത് 20000 രൂപ മാസശമ്പളം ഉള്ള ജോലിയാണ്. അത് കൊണ്ട് എനിക്ക് എന്ത് ചെയ്യാൻ ആവും... അപ്പോഴേക്കും അവർ ഡോക്ടറുടെ ക്യാബിനിൽ എത്തിയിരിന്നു... എന്ത് വേണമെന്നറിയാതെ ആരോട് സഹായം ചോദിക്കും എന്നറിയാതെ അനു നിസഹായായി ഇരുന്നു.

ആനന്ദ നീ ഇങ്ങനെ വിഷമിക്കല്ലേ... ഓപ്പറേഷനുള്ള പണം ഞാൻ തരാം... ഡോക്ടർ പാർവതിയുടെ വാക്കുകൾ അനുവിനു വിശ്വസിക്കാൻ ആയില്ല... ഡോക്ടർ... ഡോക്ടർ പറഞ്ഞത് സത്യമാണോ? യെസ് ആനന്ദ... തന്റെ അമ്മയുടെ ട്രീറ്റ്‌മെന്റ് ചിലവ് മുഴുവൻ ഞാൻ വഹിക്കാം... ഡോക്ടർ ഞാൻ എങ്ങനെ നന്ദി പറയും... അവൾ തൊഴുകയ്യോടെ അവരെ നോക്കി... പാർവതി അവളെ നോക്കി... വീണ്ടും തുടർന്നു... മാത്രമല്ല.. നിന്റെ വീട് ഞാൻ നിനക്ക് തിരിച്ചു എടുത്തു തരാം. ബാങ്കിൽ നിന്നും നിന്റെ സ്ഥലത്തിന്റെ ആധാരം ഞാൻ എടുത്തു തരാം.. നിന്റെ മോളുടെയും അനിയത്തിമാരുടെയും പഠനചിലവ് ഞാൻ വഹിച്ചോളാം... നിന്റെ ചേച്ചിക്ക് ഞാൻ ബെറ്റർ ട്രീറ്റ്‌മെന്റ് നൽകാം... പകരം ഞാൻ എന്ത് വേണം ഡോക്ടർ... പാർവതി അവളെ നോക്കി... എനിക്ക് ഇത്രയൊക്കെ ചെയ്യാൻ ഡോക്ടർ തയ്യാറായെങ്കിൽ തീർച്ചയായും ഡോക്ടർക്ക് എന്റെ എന്തെങ്കിലും ഹെല്പ് വേണ്ടിവരുമല്ലോ... പാർവതി ഒന്ന് ചിരിച്ചു... യെസ്... എനിക്ക് നിന്റെ ഹെല്പ് വേണം... ആലോചിച്ചു പറഞ്ഞാൽ മതി... പക്ഷേ നിന്റെ ഒരൊറ്റ തീരുമാനം കൊണ്ട് ഒരു ആയുസ് കൊണ്ട് പോലും തീർക്കാൻ കഴിയാത്ത നിന്റെ പ്രശ്നം ഞാൻ മണിക്കൂർ കൊണ്ട് തീർത്തു തരും... നിനക്ക് അമ്മയെ ഇനിയും ഒരുപാട് കാലം കാണാം...

അനിയത്തിമാരുടെ ഭാവി സേഫ് ആകും... ചേച്ചിക്ക് ബെറ്റർ ട്രീറ്റ്മെന്റ് നൽകിയാൽ മാറാവുന്നതെയുള്ളൂ.. അച്ഛൻ ഉറങ്ങുന്ന മണ്ണിൽ അമ്മക്ക് ഇനിയുള്ള കാലം സുഖമായി ജീവിക്കാം. നിന്റെ ഒറ്റ തീരുമാനം കൊണ്ട് മാത്രം എല്ലാം ശരിയാകും.. ഇപ്പോഴും ഞാൻ എന്ത് വേണം എന്ന് ഡോക്ടർ പറഞ്ഞില്ല... നീ എന്റെ മരുമകൾ ആയി, എന്റെ മകന്റെ ഭാര്യയായി എന്റെ വീട്ടിലേക്ക് വരണം... നടക്കില്ല... പൊടുന്നനെ അവിടെ ആ ശബ്ദം ഉയർന്നു... എന്റെ ചേച്ചിയെ ഒരു കച്ചവടമാക്കി ഞങ്ങൾക്ക് ആർക്കും രക്ഷപെടേണ്ട... ആദി... അനു ശ്വാസനയോടെ അവളെ വിളിച്ചു... ഇത് നടക്കില്ല ചേച്ചി... പ്ലീസ് മോളെ... ചേച്ചി പറയുന്നത് നീ കേൾക്കു. നമ്മുടെ അമ്മടെ ജീവൻ എന്റെ തീരുമാനത്തിൽ ആണ്... മറ്റൊന്നും ഇല്ലെങ്കിലും അമ്മ ഇല്ലാതെ നമ്മൾ എങ്ങനെ അനു ആദിയെ കെട്ടിപിടിച്ചു കരഞ്ഞു... ചേച്ചി എന്നാലും.... അനു ആദിയെ വിട്ടു കണ്ണുകൾ തുടച്ചു Dr പാർവതിയോട് പറഞ്ഞു... സമ്മതം..............കാത്തിരിക്കൂ.........

മുന്നത്തെ പാർട്ടുകൾ വായിക്കാൻ ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...