നിശാഗന്ധി: ഭാഗം 17

രചന: മഴത്തുള്ളി

"മൊത്തത്തിൽ ഒന്ന് ചുരുക്കി പറഞ്ഞാൽ നമ്മുടെ ഹണിമൂൺ എന്ന് വേണമെങ്കിലും പറയാം.... അല്ലെ അച്ചു...... ശ്രീ അച്ചുവിന്റെ അടുത്ത് ചേർന്ന് നിന്ന് കൊണ്ട് പറഞ്ഞു. പെട്ടെന്ന് ആണ് ദിവ്യ ശ്രീയുടെ കാലിലേക്ക് വീണത്. "ശ്രീയേട്ടാ എന്നോട് ക്ഷമിക്കണം..... ഒരിക്കലും പൊറുക്കാൻ കഴിയാത്ത തെറ്റാ ഞാൻ ചെയ്തത് എന്ന് അറിയാം.... നമ്മുടെ കുഞ്ഞിനെ ഓർത്തു എങ്കിലും എന്നോട് ഒന്ന് ക്ഷമിച്ചൂടെ..... ദിവ്യ ശ്രീയുടെ കാലിൽ വീണു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു. "നിനക്ക് ഇനി അതിന് ഉള്ള അർഹത ഇല്ല..... നിന്നെ ജീവന് തുല്യമായി സ്നേഹിച്ചിരുന്ന ഒരു ശ്രീ ഉണ്ടായിരുന്നു..... അതുകൊണ്ടല്ലേ സ്വന്തം കുഞ്ഞിനെ കൊന്നിട്ട് കൂടി ഞാൻ നിന്നെ പിന്നെയും സ്നേഹിച്ചത്..... പക്ഷേ അവിടെയും നീ എന്നെ തോൽപ്പിച്ചു......

ഇനി മുമ്പോട്ട് ശ്രീക്ക് ഒരു ജീവിതം ഉണ്ടെങ്കിൽ അത് ഈ നിൽക്കുന്ന.... എന്റെ അച്ചുവിനോട് ഒത്ത് ആയിരിക്കും...... പിന്നെ നമ്മുടെ കുഞ്ഞ് എന്ന് നിനക്ക് എന്ന് മുതലാ തോന്നി തുടങ്ങിയത്...... വാവച്ചിയേ നീ പ്രസവിച്ചു പിറ്റേ ദിവസം തന്നെ ഡിവോഴ്സ് പേപ്പറിൽ ഒപ്പിട്ടില്ലെങ്കിൽ ഒരു ദിവസം പോലും പ്രായമില്ലാത്ത കുഞ്ഞിനെ ഓർഫനെജിൽ കൊണ്ട് കൊടുക്കും എന്ന് പറഞ്ഞ നീ ആണോ ഇപ്പോൾ കുഞ്ഞിനെ ഓർത്തു സങ്കടപെടുന്നത്..... ശ്രീയുടെ ഉച്ചത്തിൽ ഉള്ള ശബ്ദം അവിടം ആകെ പ്രതിഫലിച്ചു. "നിങ്ങൾ ഇവൾക്ക് വേണ്ടി ആണോ എന്നോട് ഇങ്ങനെ ഒക്കെ സംസാരിക്കുന്നത്......നാളെ നിങ്ങൾക്ക് ഒരു കുഞ്ഞ് ഉണ്ടാകുമ്പോൾ ഇവൾ നമ്മുടെ മോളെ ഉപദ്രവിക്കില്ലെന്ന് ആര് കണ്ട്...... എന്തായാലും പെറ്റമ്മയെക്കാൾ വലുതല്ലല്ലോ പൊറ്റമ്മ.......

ദിവ്യയുടെ ചൊറിഞ്ഞു ഉള്ള സംസാരം കേട്ടതും ശ്രീക്ക് ദേഷ്യം ഇരച്ചു കയറി. അവൻ അവൾക്കിട്ട് ഒന്നൂടെ കൊടുക്കാൻ ആഞ്ഞപ്പോഴേക്കും അവിടെ അടി പൊട്ടിയിരുന്നു. ശ്രീ നോക്കുമ്പോൾ കത്തുന്ന കണ്ണുകളോടെ ദിവ്യയുടെ നേർക്ക് നിൽക്കുക ആയിരുന്നു അച്ചു. "ഇനി നീ ഒരു അക്ഷരം മിണ്ടി പോകരുത്..... നിനക്ക് വാവച്ചിയുടെ അമ്മ എന്ന് പറയാൻ എന്ത് യോഗ്യത ഉണ്ട്..... നീ വാവച്ചിയേ പ്രസവിച്ചു..... അത് ഞാൻ സമ്മതിക്കുന്നു..... അത് മാത്രം ആണോ ഒരു അമ്മയുടെ കടമാ...... അങ്ങനെ ആണെങ്കിൽ നീ ചെയ്ത കാര്യം ഈ ഭൂമിയിൽ ഉള്ള സകല ജീവിക്കും സാധിക്കും...... കുഞ്ഞിനെ പ്രസവിച്ചാൽ മാത്രം പോരാ അതിനെ നന്നായി നോക്കുക കൂടി ആണ് ഒരു അമ്മ ചെയേണ്ടത്.....

നീ വാവച്ചിയേ എപ്പോഴെങ്കിലും ഒന്ന് എടുത്തിട്ടുണ്ടോ..... സ്നേഹത്തോടെ അടുത്ത് പിടിച്ചു ഇരുത്തി സംസാരിച്ചിട്ടുണ്ടോ..... എന്തിന് പറയുന്നു നീ നിന്റെ സ്വന്തം മോളെ അവളുടെ പേര് വിളിച്ചു എങ്കിലും സംബോധന ചെയ്തിട്ടുണ്ടോ .....നീ അവൾക്ക് വേണ്ടി ഒരിക്കൽ എങ്കിലും മാറ് ചുരത്തിയിട്ടുണ്ടോ...... നിനക്ക് അതിന് കഴിയുമായിരുന്നു പക്ഷേ നീ അതിന് തയ്യാർ ആയില്ല... പറാ ഇനി നീ തന്നെ പറാ മോളെ നിന്റെ കുഞ്ഞ് എന്നു വിശേഷിപ്പിക്കാൻ എന്ത് അവകാശം ഉണ്ട് നിനക്ക്.... അച്ചു ദിവ്യയെ നോക്കി ദേഷ്യത്തോടെ പറഞ്ഞു. പക്ഷെ അപ്പുറം ദിവ്യ ആരുടേയും മുഖത്തു നോക്കാതെ തല കുനിച്ചു നിന്നതെ ഉള്ളൂ. "എനിക്ക് അറിയാം നിനക്ക് ഇതിന് ഒന്നും മറുപടി പറയാൻ കഴിയില്ലെന്ന്..... കാരണം ഇതൊന്നും ഒരിക്കൽ പോലും നിന്റെ ജീവിതത്തിൽ സംഭവിച്ചിട്ടില്ല...സംഭവിക്കാൻ നീ അനുവദിച്ചിട്ടില്ല......

പണത്തിനും സൗന്ദര്യത്തിനും പിറകെ പോയപ്പോൾ നീ പലതും മറന്നു..... സ്വന്തം ഭർത്താവിനെയും കുഞ്ഞിനേയും പോലും...... നിനക്ക് വേണ്ടി ഈ നിമിഷം ഞാൻ ഇവിടുന്ന് ശ്രീയേട്ടന്റെ ജീവിതത്തിൽ നിന്ന് ഇറങ്ങി തരാം..... പക്ഷേ അതിന് വാവച്ചി നിന്നെ "അമ്മേ... "എന്ന് വിളിക്കണം...... ഇപ്പോൾ ഈ നിമിഷം..... നിന്നെ കൊണ്ട് അതിന് പറ്റിയാൽ ഈ ഐശ്വര്യ ഇപ്പോൾ ഇറങ്ങും ഈ വീട്ടിൽ നിന്ന് എന്നന്നേക്കും ആയി...... ശ്രീ ഇതൊക്കെ ഒരു ഞെട്ടലോടെ കേട്ടിരുന്നു. അച്ചു അവസാനം പറഞ്ഞ വാചകങ്ങൾ ശ്രീക്ക് ഉൾകൊള്ളാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. "എന്താ അച്ചു നീ ഈ പറയുന്നേ..... ഇവൾ എന്തെങ്കിലും പറഞ്ഞു എന്ന് വച്ചു നീ ഇങ്ങനെ ആണോ സംസാരിക്കേണ്ടത്...... ശ്രീ സ്വല്പം കടുപ്പത്തിൽ തന്നെ അച്ചുവിനോട് ചോദിച്ചു.

"അതിന് എനിക്ക് വ്യക്തമായ കാരണം ഉണ്ട് ശ്രീയേട്ടാ...... വാവച്ചി എന്നെ അമ്മ ആയി കണ്ടിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ അവൾ എന്നെ മാത്രമേ അങ്ങനെ വിളിക്കു......എനിക്ക് എന്റെ മോളെ ഉറച്ച വിശ്വാസം ഉണ്ട് അവൾ അമ്മ എന്ന് എന്നെ മാത്രമേ വിളിക്കു ശ്രീയേട്ടാ... അച്ചു കരച്ചിലിന്റെ വക്കിൽ എത്തിയെങ്കിലും അവൾ എല്ലാം ഉള്ളിൽ ഒളിപ്പിച്ചു. ഇതിന് ഒരു അവസാനം കാണണം എന്ന് അവൾ മനസ്സിൽ ഉറപ്പിച്ചിരുന്നു. ദിവ്യയുടേയും അമ്മയുടെയും മനസ്സിൽ പ്രതീക്ഷയുടെ വെട്ടം വിരിഞ്ഞു. അവരുടെ കണ്ണ് തറയിൽ ഇരുന്നു കളിക്കുന്ന വാവച്ചിയുടെ അടുത്തേക്ക് പോയി. ശ്രീയുടെ അമ്മയും ദിവ്യയും വാവച്ചിയുടെ അടുത്തേക്ക് പോയതും അച്ചു അത് കാണാൻ വയ്യാതെ തിരിഞ്ഞു നിന്നു. തന്റെ അടുത്തേക്ക് ഓടി വരുന്നവരെ സൂക്ഷിച്ചു നോക്കികൊണ്ട് ഇരിക്കുക ആയിരുന്നു വാവച്ചി.

അവൾ അവളുടെ കൈയിൽ ഇരുന്ന ടെഡിയോട് എന്തൊക്കെയോ സംസാരിക്കുക ആയിരുന്നു. "വാവച്ചി..... ശ്രീയുടെ അമ്മ വളരെ കപടമായ വാത്സല്യത്തോടെ വാവച്ചിയേ വിളിച്ചു. വാവച്ചി അവരെ തന്നെ നോക്കികൊണ്ട് ഇരുന്നു. "മോളെ വാവച്ചി.... ഇതാണ് മോളുടെ അമ്മ....... ഇത്രെയും നാൾ മോളെ കാണാതെ വിഷമിക്കുവായിരുന്നു...... ശ്രീയുടെ അമ്മ കപടമായ അഭിനയം കാഴ്ച്ച വച്ചു. വാവച്ചി ആണെങ്കിൽ ദിവ്യയുടെ കപടമായ സങ്കടം കണ്ട് അവളുടെ കണ്ണിൽ നിന്നു കണ്ണീർ ഒക്കെ തുടച്ചു കൊടുക്കുന്നുണ്ട്. അതൊക്കെ കണ്ടപ്പോൾ ശ്രീയുടെ അമ്മയുടെയും ദിവ്യയുടേയും മുഖത്തു സന്തോഷവും പ്രതീക്ഷയും പരന്നു. ഇതൊക്കെ കണ്ടപ്പോൾ ശ്രീക്കു ശരിക്കും ഒരു പേടി തോന്നി. അച്ചു കൈ രണ്ടും താൻ ഇട്ടിരുന്ന ഡ്രെസ്സിൽ മുറുകെ പിടിച്ചു തിരിഞ്ഞു തന്നെ നിന്നു. "വാവച്ചി.. ഇതാണ് മോളുടെ അമ്മ.... മോൾ അമ്മേ എന്ന് വിളിച്ചേ..... എല്ലാരും കേൾക്കട്ടെ.....

അത് പറയുമ്പോൾ അവരുടെ മുഖത്തു ഒരു വിജയ ചിരി വിരിഞ്ഞിരുന്നു. വാവച്ചി ആണെങ്കിൽ ദിവ്യയെയും അച്ചുവിനെയും മാറി മാറി നോക്കുന്നുണ്ട്.... "വിളിക്ക് മോളെ അമ്മേ എന്ന്..... ശ്രീയുടെ അമ്മ വാവാച്ചിയോട് പറഞ്ഞു. അച്ചു ഇതെല്ലാം കേട്ട് നിറകണ്ണുകളോടെ തന്നെ തിരിഞ്ഞു നിന്നു. വാവച്ചി ഇല്ലാതെ ഒരു ജീവിതം തനിക്ക് ഇല്ലെന്ന് തന്നെ അവൾ മനസ്സിൽ കണക്ക് കൂട്ടി വച്ചിരുന്നു. അവളെ താൻ പിരിയുന്നെങ്കിൽ അന്ന് തന്നെ തന്റെ മരണവും അവൾ മുൻകൂട്ടി കണ്ടിരുന്നു. "വിളിക്ക് വാവച്ചി..... ദിവ്യ വാവച്ചിയോട് ചേർന്ന് നിന്ന് പറഞ്ഞു. "അമ്മേ......... വാവച്ചി തന്റെ കൈയിൽ ഇരുന്ന പാവ അവിടെ വച്ചു കൊണ്ട്.... നീട്ടി വിളിച്ചു തിരിഞ്ഞു നിൽക്കുന്ന അച്ചുവിന്റെ അടുത്തേക്ക് ഓടി. "അമ്മേ..... വാവച്ചി അച്ചുവിന്റെ കാലിൽ വട്ടം പിടിച്ചു കൊണ്ട് വിളിച്ചു.

ശരിക്കും ആ വിളി അച്ചുവിന്റെ കാതുകളിൽ ഒരു കുളിർ മഴ സൃഷ്ടിച്ചു. അവൾ അറിയാതെ തന്നെ അവളുടെ കണ്ണുകൾ ആ വിളി കേട്ട് നിറഞ്ഞിരുന്നു. "അമ്മേ.... വാവച്ചിയേ എടുക്ക്..... വാവച്ചി അച്ചുവിന്റെ കാലിൽ പിടിച്ചു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു. അച്ചു കാറ്റിന്റെ വേഗതയോടെ തിരിഞ്ഞു വാവച്ചിയേ കൈകളിൽ വാരി എടുത്തു തുരു തുരാ ചുംബിച്ചു. "നിങ്ങൾക്ക് ഉള്ള ഉത്തരം ഞാൻ പറയുന്നില്ല.... നിങ്ങൾക്ക് ഉള്ള ഉത്തരം ആണ് നിങ്ങൾ ഈ കണ്ട് കൊണ്ട് നിൽക്കുന്നത്...... ശ്രീ തലകുമ്പിട്ട് ദേഷ്യത്തോടെ നിൽക്കുന്ന അവരെ രണ്ടുപേരെയും നോക്കി പറഞ്ഞു. "അച്ഛാ ഞങ്ങൾ ഇറങ്ങുക..... രണ്ട് ആഴ്ചക്ക് ഉള്ളിൽ മടങ്ങി വരും....

ഇനിയും ഇവിടെ നിന്ന് ഇങ്ങനെ സംസാരിച്ചാൽ യാത്ര നടക്കില്ല...... ശ്രീ അതും പറഞ്ഞു കൈയിൽ കരുതിയ ബാഗും സാധങ്ങളും ആയി ഇറങ്ങി. അച്ഛൻ വാവച്ചിയേ കൈയിൽ എടുത്തു ഒരു മുത്തം കൊടുത്തു..... വാവച്ചി തിരിച്ചും..... "പോയിട്ട് വാ മോളെ... അദ്ദേഹം അച്ചുവിന്റെ നെറുകയിൽ തലോടി കൊണ്ട് പറഞ്ഞു. അച്ചുവും ശ്രീയും വാവച്ചിയും യാത്ര പറഞ്ഞു കാറിലേക്കു കയറി.അവരുടെ കാർ ഗേറ്റ് കടന്നു പോകുന്നതും നോക്കി ആ വൃദ്ധൻ നിന്നു. ഇതേ സമയം ദിവ്യയുടെ മനസ്സിൽ കുറ്റബോധം നിറഞ്ഞു നിന്നു. അപ്പോഴേക്കും ശ്രീയുടെ അമ്മയുടെ മുഖത്തു ഒരു തരം വാശിയും ദേഷ്യവും ആയിരുന്നു... 💚💚🧡🧡💚💚🧡🧡💚💚🧡🧡 ശ്രീയും അച്ചുവും വാവച്ചിയും നേരെ പോയത് മനുവിന്റെ വീട്ടിലേക്ക് ആണ്.... അവിടെ അവർ മൂന്ന് പേരും റെഡി ആയി പുറത്ത് നിൽപ്പ് ഉണ്ടായിരുന്നു...... അവരെ കണ്ടപ്പോൾ തന്നെ ശ്രീക്ക് മനിസിലായി കുറച്ചു സമയം കൊണ്ട് അവർ തങ്ങളെ കാത്ത് നിൽക്കുക ആണെന്ന്......

.ശ്രീ കാറിന്റെ ഹോൺ നീട്ടി അടിച്ചപ്പോഴേക്കും അപ്പുറത്തു നിന്ന് മനു റോഡ് ക്രോസ്സ് ചെയ്ത് അവരുടെ കാറിന്റെ അടുത്തേക്ക് നടന്നു....... "എത്ര നേരം ആയെടാ അലവലാതി നിന്നെ വിളിക്കുന്നു..... വിളിച്ചിട്ട് ഫോൺ എടുക്കാത്തത് എന്താ...... മനു ശ്രീയോട് ചോദിച്ചു. "അതൊക്കെ പിന്നെ പറയാം.....ഇപ്പോൾ നമ്മൾ പുറപ്പെടുക അല്ലെ..... അതോ ഇനി താമസം ഉണ്ടോ...... "ഇല്ലെടാ.... നിങ്ങൾ വരാൻ കാത്തിരിക്കുവായിരുന്ന ഞങ്ങൾ..... നമുക്ക് ഇപ്പോൾ തന്നെ ഇറങ്ങാം എങ്കിലേ ആറു മണിക്ക് എങ്കിലും അവിടെ എത്തു........ "എന്നാ നമുക്ക് ഇറങ്ങാം ഡാ...... ശ്രീ അതും പറഞ്ഞു അപ്പുറത്തെ സൈഡിൽ നിൽക്കുന്ന മനുവിന്റെ ഭാര്യ രമ്യയെ കൈ എടുത്തു കാണിച്ചു. അവളും തിരിച്ചു കൈ എടുത്തു കാണിച്ചു. ശ്രീയുടെ കാർ ആണ് മുന്നിൽ നിന്ന് പോകുന്നത്.... പിന്നിൽ ആയി മനുവിന്റെ കാറും..... കാറിൽ ആരും പരസ്പരം ഒന്നും സംസാരിച്ചില്ല.....

വണ്ടിയുടെ കാറ്റു അടിച്ചപ്പോഴേക്കും വാവച്ചി അച്ചുവിന്റെ മടിയിൽ കിടന്നു ഉറങ്ങിയിരുന്നു..... "എന്താടോ..... തന്റെ പേടി ഇതുവരെ മാറിയില്ലേ.......വാവച്ചിക്ക് ഒരിക്കലും വേറെ ഒരാളെ അമ്മയായി സങ്കൽപ്പിക്കാൻ പോലും കഴിയില്ല..... അത് കൊണ്ട് അല്ലെ അവർ എല്ലാം അവൾക്ക് അമ്മ എന്ന് ചൂണ്ടിക്കാട്ടി ദിവ്യയെ കാണിച്ചു കൊടുത്തിട്ടും അവൾ അമ്മേ എന്ന് കൃത്യമായി തന്നെ തന്നെ വിളിച്ചത്...... താൻ ഒരിക്കലും ഈ ഒരു കാര്യം പറഞ്ഞു സങ്കടപെടരുത്....... ആര് കൂടെ ഇല്ലെങ്കിലും തനിക്ക് ഞാൻ കാണും എന്നും...... എന്റെ ദുഃഖങ്ങളിലും സന്തോഷങ്ങളിലും വേദനകളിലും വിജയങ്ങളിലും എല്ലാം എന്റെ ഒപ്പം താൻ വേണം.... എന്റെ നല്ല പാതി ആയി....... ശ്രീ അത്രെയും പറഞ്ഞു തന്റെ ഒരു കൈ അച്ചുവിന്റെ കൈയിലേക്ക് കോർത്തു.

അച്ചുവും അറിയുക ആയിരുന്നു തന്നെ സ്നേഹിക്കാനും തന്റെ മനസ്സ് അറിയാനും ശ്രമിക്കുന്ന തന്റെ നല്ല പാതിയെ. അവൾ ശ്രീയുടെ കൈയിൽ തന്റെ കൈകൾ മുറുകെ കോർത്തു സീറ്റിൽ ചാരി കണ്ണടച്ച് കിടന്നു. വാവച്ചിയുടെ പൊട്ടിച്ചിരി കേട്ട് ആണ് അച്ചു കണ്ണ് തുറന്നത്. അപ്പോഴേക്കും അവർ ചുരം കയറാൻ തുടങ്ങിയിരുന്നു. രണ്ട് വലിയ വണ്ടികൾക്ക് ഒരു വിധം കടന്നു പോകാൻ കഴിയുന്ന റോഡ്. റോഡിന്റെ ഒരു വശത്ത് വലിയ പാറക്കൂട്ടങ്ങൾ.... മറുവശത്തു അഗാതമായ കൊക്കാ...... അച്ചുവിന് ആ വശത്തേക്ക് നോക്കാൻ തന്നെ പേടി തോന്നി. വെറുതെ വിൻഡോ ഡോർ താഴ്ത്തിയപ്പോൾ ശക്തമായ തണുപ്പ് അവൾക്ക് അനുഭവപ്പെട്ടു. അച്ചു ഉടനെ തന്നെ വിന്ഡോ ഡോർ ക്ലോസ് ചെയ്തു ശ്രീയുടെ തോളിലേക്ക് ചാഞ്ഞു കിടെന്നു.

ഇടക്ക് ഒരിടത്ത് വണ്ടി നിർത്തി അവർ ഓരോ കട്ടനും ദോശയും കഴിച്ചു. ഇനിയും നിന്നാൽ രാത്രി യാത്ര ബുദ്ധിമുട്ട് ആകും എന്ന് അറിയാവുന്നത് കൊണ്ട് അവർ പെട്ടെന്ന് തന്നെ യാത്ര തിരിച്ചു. രാത്രി ഏഴു മണി ആകാറായത്തോടെ അവർ അവിടെ എത്തി ചേർന്നു. ശരിക്കും പറഞ്ഞാൽ ഒരു കുത്തന ഉള്ള കയറ്റത്തിൽ ആണ് ആ വലിയ വീട് സ്ഥിതി ചെയുന്നത്. ഗേറ്റ് തുറന്നാലും ഏകദേശം കാൽകിലോമീറ്ററോളം ഉണ്ട് വീടിന് അടുത്ത് എത്താൻ. വണ്ടി പോകാൻ ഒരുക്കിയിരിക്കുന്ന കോൺഗ്രീറ്റിന്റെ അപ്പുറവും ഇപ്പുറവും ആയി ഭംഗിയിൽ പല തരത്തിൽ ഉള്ള ചെടികൾ നട്ടു പിടിപ്പിച്ചിരുന്നു. അച്ചു അതിന്റെ എല്ലാം ഭംഗി ആസ്വദിക്കുക ആയിരുന്നു. അപ്പോഴേക്കും ശ്രീ കാറിൽ നിന്ന് ഇറങ്ങി ഇപ്പുറത്തെ സൈഡിൽ ഉള്ള ഡോർ തുറന്നു വാവച്ചിയേ കൈയിൽ എടുത്തു.

"ഇറങ്ങേടോ..... ശ്രീ അച്ചു ഇറങ്ങാതെ ഇരിക്കുന്നത് കണ്ടിട്ട് പറഞ്ഞു. അപ്പോഴേക്കും മനുവും രമ്യയും എല്ലാം അവിടെ എത്തിയിരുന്നു. "എത്ര നാൾ ആയെടാ നിങ്ങളെ ഒക്കെ കണ്ടിട്ട്.... ഞങ്ങളെ ഒക്കെ മറന്നോ നീ..... പെട്ടെന്ന് ഒരു ചെറുപ്പക്കാരൻ ശ്രീയേയും മനുവിനെയും കെട്ടിപിടിച്ചു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു. "അങ്ങനെ മറക്കാൻ പറ്റുവോ ഡാ..... എത്രയോ വട്ടം കറങ്ങാനും സിനിമ കാണാനും ഒക്കെ പോയിരിക്കുന്നു..... അതൊക്കെ പെട്ടെന്ന് അങ്ങനെ മറക്കാൻ പറ്റുവോ.... (ശ്രീ ) "ശരിയാ.... രാത്രി കോളേജ് ഹോസ്റ്റൽ ചാടി സിനിമക്ക് പോകുന്നതും..... രാവിലെ വാർഡൻ കാണാതെ അകത്തു കയറുന്നതും അതൊക്കെ ഒരു കാലം...... അവർ അവരുടെ വിശേഷങ്ങൾ പരസ്പരം പങ്ക് വച്ചു. അച്ചുവും രമ്യയും വീടും പരിസരവും ഒക്കെ നോക്കി കാണുക ആയിരുന്നു..... "ഡാ നിങ്ങൾ അകത്തു കയറി റസ്റ്റ്‌ എടുക്ക്..... ഫുഡ്‌ എല്ലാം ടേബിളിൽ എടുത്തു വച്ചിട്ടുണ്ട്...... എന്ത്‌ ആവശ്യം ഉണ്ടെങ്കിലും വിളിക്കാൻ മറക്കല്ല്......

വീട്ടിൽ അവൾ ഒറ്റക്കാ.... ഇനിയും രാത്രി ആയാൽ ചിലപ്പോൾ പേടിക്കും..... അത് കൊണ്ട് പെട്ടെന്ന് പോകുവാ..... നാളെ രാവിലെ ഞാനും അവളും ഇങ്ങ് എത്തും..... ശ്രീയുടെയും മനുവിന്റെയും ഉറ്റ മിത്രം എബിൻ പറഞ്ഞു. "ശരിയെടാ അളിയാ......രാവിലെ കാണാം...... ശ്രീ അതും പറഞ്ഞു കൈ കൊടുത്തു. എബിൻ പോയി കഴിഞ്ഞു അവർ വീടിന് ഉള്ളിലേക്ക് കയറി.ഒരു വലിയ ഹാളും കിച്ചനും പിന്നെ ഒരു റൂമും ആയിരുന്നു താഴെ ഉണ്ടായിരുന്നത്..... താഴെത്തെ റൂം ആദ്യമേ മനു ബുക്ക്‌ ചെയ്തിരുന്നു.....രമ്യക്ക് ഇപ്പോൾ അഞ്ചാം മാസം ആയത് കൊണ്ട് അധികം മുകളിലേക്കും താഴെക്കും കയറണ്ട എന്ന് മനുവിന്റെ ഓർഡർ ആണ്.... അതുകൊണ്ട് അച്ചുവും ശ്രീയും മുകളിലെ മുറിയിലേക്ക് ആണ് പോയത്..... അവർ മുറിയിലേക്ക് കയറി ഡോർ അടച്ചു സാധങ്ങൾ എല്ലാം അവിടവിടെ ആയി വച്ചു.... "എന്ത്‌ തണുപ്പാ അല്ലെ ശ്രീയേട്ടാ.... അച്ചു കൈകൾ രണ്ടും കൂട്ടിതിരുമി കൊണ്ട് പറഞ്ഞു.

"നല്ല തണുപ്പ് ഉണ്ട്..... നീ വാവച്ചിയേ ഒന്ന് ശ്രദ്ധിച്ചോണേ......കണ്ണ് തെറ്റിയാൽ അപ്പോൾ വെള്ളത്തിൽ കളിക്കാൻ പോകും..... ഈ സാഹചര്യത്തിൽ പനിയോ മറ്റോ വന്നാൽ മാറാൻ ഒത്തിരി പ്രയാസം ആയിരിക്കും..... താൻ ഒരു കാര്യം ചെയ് പോയി ഫ്രഷ് ആയിട്ട് വാ..... ബാത്‌റൂമിൽ ഹീറ്റർ കാണും.....ചൂട് വെള്ളത്തിൽ കുളിച്ചാൽ മതി...... ശ്രീ സ്നേഹ പൂർവ്വം പറഞ്ഞു. അച്ചു അപ്പോൾ ഡ്രസ്സ്‌ ഒക്കെ ഒതുക്കി വയ്ക്കുക ആയിരുന്നു.... വാവച്ചി ആണെങ്കിൽ കളിപ്പാട്ടങ്ങൾ എല്ലാം എടുത്തു വച്ചു കളി തുടങ്ങി. "അമ്മയുടെ വാവച്ചി വാ..... അമ്മ ദേഹം കഴുകി തരാം...... അച്ചു ഒരു ടവൽ എടുത്തു വാവച്ചിയുടെ അടുത്തേക്ക് നടന്നു. "എനിച്ചു കുളിക്കണ്ടാ..... തണുച്ചുന്നു..... വാവച്ചി ചുണ്ട് രണ്ടും പിളർത്തി കൊണ്ട് പറഞ്ഞു. "അതിന് നമുക്ക് ചൂട് വെള്ളത്തിൽ കുളിക്കാല്ലോ....

അപ്പൊ വാവച്ചിക്ക് തണുക്കില്ല..... അച്ചു അതും പറഞ്ഞു വാവച്ചിയേ കുളിപ്പിക്കാൻ കൊണ്ട് പോയി. വാവച്ചിയേ കുളിപ്പിച്ചിട്ട് ശ്രീയോട് ഡ്രസ്സ്‌ ഇട്ട് കൊടുക്കാൻ പറഞ്ഞു അച്ചുവും ഫ്രഷ് ആവാൻ കയറി... ഫ്രഷ് ആയി ഇറങ്ങിയ അച്ചു കാണുന്നത് കട്ടിലിൽ ഉരുണ്ട് കളിക്കുന്ന അച്ഛനെയും മോളെയും ആണ്. "മതി ശ്രീയേട്ടാ പോയി ഫ്രഷ് ആയിട്ട് വാ... താഴെ കഴിക്കാൻ പോകാം..... വാവചിക്കും വിശക്കുന്നുണ്ടാകും..... അച്ചു ശ്രീയേയും ഉന്തി തള്ളി ബാത്‌റൂമിൽ കയറ്റി വിട്ടു. കുളി കഴിഞ്ഞു അവർ എല്ലാവരും താഴെ ഒന്നിച്ചു ആഹാരം കഴിക്കാൻ പോയി. ഇത്രെയും ദൂരം യാത്ര ചെയ്തതിന്റെ ഷീണം കാരണം എല്ലാവരും പെട്ടെന്ന് തന്നെ അവരവരുടെ സ്വന്തം റൂമിലേക്ക് പോയി. യാത്ര ഷീണം ഉള്ളത് കൊണ്ട് വാവച്ചി പെട്ടെന്ന് തന്നെ ഉറങ്ങി.

ശ്രീ അച്ചുവിനെ തന്റെ നെഞ്ചോട് ചേർത്ത് കിടത്തി. അച്ചുവിന്റെ അടുത്ത് ആയി അവളെ മുറുകെ പിടിച്ചു കിടക്കുന്ന വാവച്ചിയെയും ശ്രീ തന്റെ കൈ കൊണ്ട് ചേർത്ത് പിടിച്ചു കിടന്നു. അച്ചുവിന്റെ സാന്നിധ്യത്തിൽ വാവച്ചി ശാന്ത ആണെന്ന് ശ്രീ തിരിച്ചു അറിയിഞ്ഞു......ഇപ്പോൾ ഈ ലോകത്തിൽ വാവച്ചി ഏറ്റവും സ്നേഹിക്കുന്നത് അച്ചുവിനെ ആണെന്ന സത്യം അവനെ കൂടുതൽ സന്തോഷവാൻ ആക്കി....ശ്രീ അവരെ രണ്ടുപേരെയും ചേർത്ത് പിടിച്ചു കണ്ണുകൾ അടച്ചു കിടന്നു..... യാത്രയുടെ ഷീണം കാരണം അച്ചുവും ശ്രീയുടെ ഹൃദയം താളം ശ്രവിച്ചു ഉറക്കത്തിലേക്ക് വഴുതി വീണു....... തുടരും......

മുന്നത്തെ പാർട്ടുകൾ വായിക്കാൻ ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...