🌻സൂര്യകാന്തി 🌻: ഭാഗം 4

രചന: മിഴി

 വിഷ്ണുവും ഓർക്കുകയായിരുന്നു.. രണ്ടുമൂന്നുവർഷമായി ഇരുളടഞ്ഞുനിന്ന മനസിൽ... ഒറ്റപ്പെട്ടിരുന്ന ഹൃദയത്തിൽ കാന്തിയെക്കാൻകെ നിറയുന്ന സ്നേഹം.. വാത്സല്യം.. ഈ സൗഹൃദം നൽകുന്ന തണുപ്പ്.. ഓര്മയില്നിന്നും ഉണർന്ന വിഷ്ണു കാന്തിയുടെ കണ്ണുകളെ പിന്തുടർന്നെത്തിയത് താഴെ കുഞ്ഞിനേയും കൊണ്ടു പുറത്തേയ്ക്കു പോകുന്ന സൂര്യയിലാണ്.. അതുകാൺകേ വിഷ്ണുവിന്റെ മുഖത്തെ പുഞ്ചിരി പതിയെ മാഞ്ഞു.. പകരം വിഷാദച്ചുവ പടർന്നു.. വിച്ചേട്ടാ... ഇവിടടുത്താണോ വീട് ? എന്തോ ഓർമ്മയിൽ മുഖത്തേയ്ക്കു വിഷാദം ചേക്കേറുന്ന വിഷ്ണുവിന്‌നേരെ തിരിഞ്ഞവൾ തിരക്കി.. ഏഹ്.. എന്താ... പെട്ടെന്ന് ചിന്തയിൽനിന്നുമുണർന്നുകൊണ്ട് അവൻ ചോദിച്ചു ഇവിടെ അടുത്താണോ വിച്ചേട്ടൻ താമസിക്കുന്നതെന്ന് ? ആഹ്... ഇവിടെ തൊട്ടടുത്താ... മ്മ്... വീട്ടിൽ ആരൊക്കെയുണ്ട്..? കാന്തി വീണ്ടും ചോദിച്ചു.. വീട്ടിൽ... ഉത്തരം മുഴുമിപ്പിക്കാൻ ശബ്ദം തൊണ്ടക്കുഴിയിൽ കുടുങ്ങും പോലെ വിഷ്ണുവിന് തോന്നി.. വീണ്ടും വാക്കുകൾ കൂട്ടിപ്പെറുക്കാൻ തുടങ്ങുമ്പോഴാണ് ക്ലാസ്സ്‌ കഴിഞ്ഞ ബെൽ കേട്ടത്...

ഇനി പത്തുമിനിറ്റ് ഇന്റർവെൽ ആണ്.. ആഹ്.. ബെല്ലടിച്ചു... ബ്രേക്ക്‌ അല്ലേ... വിച്ചേട്ടൻ വാ... സ്വാതി കാത്തിരിക്കുന്നുണ്ടാകും.. രാവിലെ ഒന്നും കഴിച്ചില്ല... അവൾ വീട്ടിന്നു പോന്നപ്പോൾ ഫുഡ്‌ കൊണ്ടു വന്നിട്ടുണ്ടായിരുന്നു പറയുന്നതിനോടൊപ്പം അവന്റെ തോളിൽ തട്ടി ക്ഷണിച്ചുകൊണ്ട് ബാഗ് എടുക്കാനായി ക്ലാസ്സിലേയ്ക്ക് കയറി.. ക്ലാസ്സിലപ്പോഴും ചർച്ചകളും ചിരിയും തമാശയുമൊക്കെ പുരോഗമിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു... ചിലർ ബ്രേക്ഫാസ്റ് കൊണ്ടുവന്ന പൊതിയൊക്കെ തുറന്നും കഴിഞ്ഞിരുന്നു.. അവരെനോക്കി ഒന്ന് പുഞ്ചിരിച്ചശേഷം കാന്തി മെല്ലെ പുറത്തിറങ്ങി വിച്ചുവിനെ കാത്തുനിന്നു.. എടോ ഞാൻ രാവിലെ കഴിച്ചതാ... ഇങ്ങനെ ഇടയ്ക്ക് കഴിക്കുന്ന പതിവൊന്നുമില്ല.. ഇയാള് പോയിട്ടുവാ.. ഞാൻ താഴെ ജനറൽ ഹാളിൽ ഉണ്ടാകും.. ഏയ്.. അതൊന്നും സാരമില്ല.. കുറച്ചു എന്തേലും കഴിക്കാം... പിന്നേ സ്വാതിയെ പരിചയപ്പെടുകയും ചെയ്യാം.. പിന്നെ... വിച്ചേട്ടനിഷ്ടല്ലെങ്കിൽ നിർബന്ധിക്കുന്നില്ല... എനിക്കിഷ്ടക്കേടൊന്നും ഉണ്ടായിട്ടല്ല കാന്തി..... ഇനി ഇയാള് വിളിച്ചിട്ട് വന്നില്ലന്ന് വേണ്ട..

ദാ.. ഈ ബാഗ് കൊണ്ടു പൊയ്ക്കോളൂ.. ഞാൻ ഇപ്പോൾ വരാം.. തന്റെ ബാഗ് കാന്തിയെ ഏൽപ്പിച്ചു വിഷ്ണു താഴേയ്ക്ക് പോയി. കാന്തി ചെല്ലുമ്പോഴേയ്ക്കും സ്വാതി വാതിൽക്കൽ അവളെ നോക്കി നിൽക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.. എന്റെ കൊച്ചേ.. നീയിതെവിടെ പോയി കിടക്കാരുന്നു.. വിശന്നിട്ടു നിൽക്കാൻ വയ്യ.. കണ്ട പാടേ കാന്തിയുടെ കൈയിൽ പിടിച്ചു വലിച്ചു സ്വാതി ക്ലാസ്സിലേയ്ക്ക് കയറ്റി.. അതിനു ഇപ്പോൾ ബെൽ അടിച്ചതല്ലേയുള്ളു.. സ്വാതിയുടെ വെപ്രാളം കണ്ടു പൊട്ടിവന്ന ചിരി കടിച്ചുപിടിച്ചുകൊണ്ട് കാന്തി പറഞ്ഞു.. മ്മ്.. മ്മ്... ഞാൻ കണ്ടു അവിടെ ഒരുത്തനുമായിട്ട് സംസാരിച്ചു നിൽക്കണേ... അത് ആ പുതുതായി വന്ന ചെക്കനല്ലേ.. ബാഗില്നിന്നും ഭക്ഷണപ്പൊതി മേശയിലേയ്‌ക്കെടുത്തു വെയ്ക്കുന്നതിനിടയിൽ സ്വാതി തിരക്കി.. അതേടി.. ഞങ്ങടെ ഓപ്ഷൻ ആണ്.. വിഷ്ണു.. അതാ ആ ചേട്ടന്റെ പേര്.. പാവം ഫ്രണ്ട്‌സ് ആരും ഇല്ലാന്ന് തോന്നണു. എന്നോട് ഇങ്ങോട്ടുവന്നു മിണ്ടി.. ഞങ്ങളിപ്പോ നല്ല കൂട്ടായി.. പിന്നെ വിച്ചേട്ടനെക്കൂടി ഞാൻ ഇങ്ങോട്ട് വിളിച്ചിട്ടുണ്ട്.. ദാ ബാഗ് തന്നയച്ചിട്ട് താഴേയ്ക്ക് പോയി..

ഇപ്പോൾ വരും.. ആഹ്... അപ്പോൾ മിണ്ടപ്പൂച്ചപോലെ നടന്ന നിനക്ക് കുറച്ച് മാറ്റമൊക്കെയുണ്ടല്ലേ.. അതും ഇത്രപെട്ടെന്ന് വിച്ചേട്ടനൊക്കെ ആയല്ലോ..? എന്താടി.. ഒരു സ്പെല്ലിങ് മിസ്റ്റേക്ക്.. സ്വാതി ഒന്ന് കൂർപ്പിച്ചുനോക്കി കാന്തിയോട് ചോദിച്ചു.. ഒന്നുപോടീ.. ഒരു സ്പെല്ലിങ് മിസ്റ്റേക്കും ഇല്ല.. പിന്നെ നീ പറഞ്ഞ ഒരു കാര്യം സത്യമാ.. എനിക്ക് കുറച്ചു മാറ്റമൊക്കെയുണ്ട്.. അത് ആദ്യം നിന്നെപ്പോലെ ഒരു കൂട്ടുകാരിയെ കിട്ടിയതുകൊണ്ട് വന്നതാ... പറഞ്ഞാൽ നീ വിശ്വസിക്കുമോന്നറിയില്ല.. ഇതുപോലെ സ്നേഹമുള്ള ക്ലോസ് ആയ ഒരു സൗഹൃദം എനിക്കിതുവരെയുണ്ടായിട്ടില്ല.. ഉണ്ടായിട്ടില്ലെന്നല്ല അതിനോട്ടു സമ്മതിച്ചിട്ടില്ല.. അവൾ എന്തോ ഓർമയിൽ പറഞ്ഞു. അതെന്താടി.. ആരാ സമ്മതിക്കാഞ്ഞേ ? സ്വാതി സംശയത്തോടെ തിരക്കി.. ഏയ്.. പറഞ്ഞപ്പോൾ അങ്ങനെ വന്നുപോയതാ.. അതുവിട്ടേ പെണ്ണേ... ആഹാ... എനിക്കും സെപ്പറേറ്റ് പൊതിയൊക്കെയുണ്ടോ? വിഷയം മാറ്റിക്കൊണ്ട് കാന്തി ചോദിച്ചു.. കാരണം തന്റെ മനസിൽ ഭദ്രമായുള്ള രഹസ്യങ്ങളുടെ താക്കോൽ പുറത്തിടാൻ അവളൊരിക്കലും ആഗ്രഹിച്ചില്ല..

അത് ഇപ്പോൾ കിട്ടിയ സൗഹൃദങ്ങളെ തച്ചുടയ്ക്കുമോയെന്നവൾ ഭയന്നു.. കാന്തിയുടെ മുഖത്തെ താല്പര്യമില്ലായ്മ കണ്ടപ്പോൾ പിന്നീടവളൊന്നും ചോദിക്കാനും പോയില്ല.. മ്മ്... അമ്മ നിനക്കുവേണ്ടി തന്നയച്ചതാ.. എന്റെ വിശപ്പിന് ഇനി നിന്നെക്കൂടി പിടിച്ചു വിഴുങ്ങിയാലോയെന്ന് ഭയന്നിട്ട്.. ഒരു കണ്ണടച്ചു ചിരിയോടെ സ്വാതി പറഞ്ഞു.. ആഹ്... അത് ശരിയാണല്ലോ.. കാന്തി അവളുടെ കവിളൊന്നു പിച്ചിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു.. അപ്പോഴാണ് വിഷ്ണു അവിടേയ്ക്കു വന്നത്... . കൈയിൽ രാവിലെ കണ്ട കിലുക്കമ്പെട്ടിയുമുണ്ട്.. ആൾ കൈയിലൊരു കുഞ്ഞിപാവ വെച്ചു കളിക്കയാണ്... ക്ലാസ്സിൽ ചിലരൊക്കെ വാവയെ വിളിക്കുന്നുണ്ട്.. ഒരു കുസൃതിച്ചിരി നൽകി അവരെയെല്ലാമവൾ മയക്കുന്നുമുണ്ട്.. പക്ഷേ ആരേലും എടുക്കാനായി കൈനീട്ടിയാൽ വിഷ്ണുവിന്റെ തോളിൽ മുഖമമർത്തും.. അവൻ കുഞ്ഞുമായി കാന്തിയ്ക്കും സ്വാതിയ്ക്കുമരികിലേയ്ക്ക് ചെന്നു.. അയ്യോടാ.. ഇതാരാ... വാവക്കുട്ടിയോ..? കാന്തി ആ കുഞ്ഞു കവിളിലൊന്നു തഴുകിക്കൊണ്ടു തിരക്കി.. കുറുമ്പി മെല്ലെ വിഷ്ണുവിന്റെ തോളിൽ മുഖം ചായ്ച്ചു അവരെ ഇരുവരെയും നോക്കി..

വാ വാവേ.. മാമുണ്ണാം... കാന്തി വാവയ്ക്കു നേരെ കൈനീട്ടി... സംശയത്തോടെ വാവ വിഷ്ണുവിനെയൊന്നുനോക്കി.. ചെല്ല് റിച്ചുസേ... ചേച്ചി പാവല്ലേ ..? അവൻ പതിയെ അനുനയിപ്പിക്കാൻ നോക്കി.. വീണ്ടും അവൾ കൈനീട്ടിയപ്പോൾ പതിയെ അങ്ങോട്ടേക്കു ചാഞ്ഞു.. കാന്തി ഒരു കുഞ്ഞുമ്മ ആ കവിളിൽ നൽകി വാവയ്ക്കു കുഞ്ഞായി അപ്പം മുറിച്ചുടച്ചു വായിൽ വെച്ചുകൊടുത്തു.. പതിയെ കുഞ്ചരിപ്പല്ലുകൾ കൊണ്ടു നുണഞ്ഞു രുചിയറിഞ്ഞപ്പോൾ ആ കണ്ണുകൾ തിളങ്ങി.. അതുകണ്ടിട്ടെന്നോണം വീണ്ടും കാന്തി അപ്പം മുറിച്ചുനൽകി.. ചുറ്റുമുള്ളതൊന്നും ശ്രദ്ധിക്കാതെ തങ്ങളുടേതായ ലോകത്ത് എത്തിപ്പെട്ട രണ്ടു ഹൃദയങ്ങൾ പരസ്പരം അറിയുകയായിരുന്നു.. സ്വാതിയും വിഷ്ണുവും അത്ഭുതത്തോടെ അവരെ നോക്കി നിന്നുപോയി.. വിഷ്ണു... താനെന്താടോ നോക്കി നിൽക്കണേ... കഴിക്ക്... സ്വാതി വിഷ്ണുവിനോടായി പറഞ്ഞു..

ആഹ്... റിച്ചൂസ് കഴിക്കുന്നത്‌ കണ്ടപ്പോൾത്തന്നെ എന്റെ വയറു നിറഞ്ഞു.. അവൻ കുഞ്ഞിനെനോക്കി പറഞ്ഞു.. വിച്ചേട്ടാ... വാവയ്ക്കു നല്ല വിശപ്പുണ്ടെന്നു തോന്നുന്നു.. ഒന്നും കഴിച്ചില്ലായിരുന്നിരിക്കും കുറുമ്പി..? കാന്തി കുപ്പിയിൽനിന്നും വെള്ളം അതിന്റെ അടപ്പിലൊഴിച്ചു ശ്രദ്ധയോടെ റിച്ചുസിനു കൊടുക്കുന്നതിനിടയിൽ പറഞ്ഞു.. മ്മ്... ആൾക്ക് ഭയങ്കര നിർബന്ധമാ... ഉറങ്ങുമ്പോൾ ഫീഡിങ് ബോട്ടിലിൽ എന്തേലും കൊടുക്കും... അവൻ വിഷമത്തോടെ പറഞ്ഞു.. അപ്പോൾ വാവയെ വിഷ്ണുവിന് നന്നായിട്ടറിയമല്ലേ? സൂര്യസാറിന്റെ റിലേറ്റീവ് ആണോ ഇയാള്? സ്വാതി ആകാംക്ഷയോടെ തിരക്കി.. മ്മ്... എന്റെ കസിനാണ് സൂര്യ സാർ.. വിഷ്ണു പറഞ്ഞത് കേട്ട് കാന്തിയും സ്വാതിയും ഒരുപോലെ ഞെട്ടി.. വന്നപ്പോൾ മുതൽ കുഞ്ഞിനോട് അവൻ കാട്ടുന്ന അടുപ്പം സംശയിച്ചിരുന്നെങ്കിലും ഇത്രയും അടുത്ത ബന്ധം അവർ പ്രതീക്ഷിച്ചില്ല.. അപ്പോൾ റിച്ചൂസിന്റ അമ്മയെവിടെ? സ്വാതി ഉടനെ ചോദിച്ചു.. കാന്തിയും ഉത്തരത്തിനായി വിഷ്ണുവിനെ നോക്കി.. ഒരുവേള റിച്ചുവിലേയ്ക്ക് വിഷ്ണുവിന്റെ മിഴികൾ പാഞ്ഞു...

ആ കുഞ്ഞു മുഖം കാൺകെ ഉള്ളം നീറി.. ചുറ്റുമൊന്നു കണ്ണോടിച്ചശേഷം വീണ്ടും മിഴികൾ വാവയിലേയ്ക്കും തന്റെ വാക്കുകൾക്കായി കാതോർക്കുന്ന കൂട്ടുകാരിലേക്കും പാഞ്ഞു.. മറ്റെല്ലാവരും അപ്പോഴേയ്ക്കും ക്ലാസ്സ്‌ വിട്ടുപോയിരുന്നു.. എന്താ വിച്ചേട്ടാ..ഒന്നും മിണ്ടാത്തെ..? പറയാൻ പറ്റില്ലെങ്കിൽ വേണ്ട.. വെറുതേ ചോദിച്ചതാണ്.. കാന്തി കുഞ്ഞിനെയൊന്നു നോക്കി... ഇല്ല... റിച്ചുസിന്റെ അമ്മ അവളെ വിട്ടുപോയി.. അവൻ ഇടർച്ചയോടെ പറഞ്ഞു.. കേട്ടവാക്കുകളുടെ ആവശ്വസിനീയതയിൽ ഇരുവരും വിഷ്ണുവിനെ തുറിച്ചുനോക്കി.. വിട്ടുപോയിന്നു വെച്ചാൽ.. യൂ മീൻ ഡെഡ്.. സ്വാതി വീണ്ടും ചോദിച്ചു.. അവളുടെ ചോദ്യമുള്ളിൽ ഒരമ്പായി തറഞ്ഞു വിഷ്ണുവൊന്നു പിടഞ്ഞു.. അതിന്റെ പ്രതിഭലനമെന്നോണം ആ കൺകോണിൽ ഊറിക്കൂടിയ നീർമണികൾ കാന്തിയുടെ മിഴികളിലുടക്കി.. സ്വാതിയെയൊന്നു കൂർപ്പിച്ചുനോക്കി അവൾ കുഞ്ഞിനെ ഒന്നുകൂടി ചേർത്തുപിടിച്ചു.. സോറി വിച്ചേട്ടാ... സ്വാതി അറിയാണ്ട് ചോദിച്ചതാ... ഇവളിങ്ങനാ ഒന്നും ആലോചിക്കില്ല.. വിച്ചേട്ടനു വിഷമായില്ലേ ? അപ്പോഴാണ് സ്വാതിയും വിഷ്ണുവിനെ ശ്രദ്ധിച്ചത്...

തെല്ലൊരു വിഷമത്തോടെ അവൾ തലകുനിച്ചു.. ഏയ്... താൻ വിഷമിക്കണ്ടെടോ.. റീച്ചൂസിനെക്കുറിച്ചോർത്തപ്പോൾ സങ്കടം തോന്നി അത്രേള്ളൂ... പിന്നെ സൂര്യേട്ടനെയും... ഇവൾ ജനിച്ചപ്പോൾ മുതൽ എല്ലാം മാറ്റിവെച്ചു കൂടെനിക്കാ... നാട്ടിൽ വന്നിട്ടിപ്പോൾ ഒരാഴ്ചയാകുന്നതേയുള്ളു.. കോളേജും വീടുമായി റിച്ചുസിനെ നോക്കാൻ പെടാപ്പാടു പെടാ... ഏട്ടനെയല്ലാതെ വേറാരെയും ഇവൾ അടുക്കാൻ കൂട്ടത്തില്ല.. ഇപ്പോൾ രണ്ടുദിവസയാ എന്റലും വരുന്നത്.. അതുപറയുമ്പോഴേയ്ക്കും അവന്റെ കണ്ണിൽനിന്നും ഒരു നീര്മുത്തു കവിളിലേയ്ക്ക് പതിച്ചിരുന്നു... അതുകാൺകേ തന്റെ ഉള്ളും പെയ്യുന്നതായി കാന്തിയ്ക്കു തോന്നി... മെല്ലെ വലംകൈയാൽ ആ കവിളുകൾ തൂക്കുമ്പോൾ എന്തോ മനസിൽ ഒരുതരം വാത്സല്യം നിറയുകയായിരുന്നു... അപ്പോൾ വാവയുടെ കുഞ്ഞിലേ അമ്മ.... മരിച്ചുവല്ലേ..? അൽപ്പം സങ്കോചത്തോടെ അതിലേറെ പതർച്ചയോടെ സ്വാതി പതിയെ ചോദിച്ചു... ഇത്തവണ ഒരു കുഞ്ഞു പിച്ച് കാന്തി അവളുടെ പുറംകൈയിൽ കൊടുത്തു.. ആഹ്.. വേദനിച്ച കൈയിൽ ഒന്നുഴിഞ്ഞു നിഷ്കളങ്കമായി സോറി പറഞ്ഞുകൊണ്ട് വിഷ്ണുവിനെനോക്കിയൊന്നു കാതിൽ പിടിച്ചു കാട്ടിയവൾ.. നോ ദേ ആർ ലീഗലി സെപ്പറേറ്റഡ്...

അവൻ മെല്ലെ പറഞ്ഞു... അപ്പോഴെല്ലാം നിഷ്കളങ്കമായി സ്നേഹത്തോടെ വയറുനിറഞ്ഞതിന്റെ സന്തോഷം കാന്തിയുടെ കവിളിലും നെറ്റിയിലുമൊക്കെ ചാർത്തുകയായിരുന്നു റിച്ചുമോൾ... കഴിച്ചുകഴിഞ്ഞു കാന്തി തന്നെയാണ് റിച്ചുവുമായി താഴേയ്ക്ക് പോയത്... അപ്പോഴേയ്ക്കും കുഞ്ഞു മെല്ലെ ഉറക്കത്തിലേക്കു വഴുതി വീണിരുന്നു.. വിച്ചേട്ടാ.. മോളുറങ്ങി.. ദാ... കൊണ്ടുപോയി കിടത്തുട്ടോ..? കുഞ്ഞിനെ തോളിൽനിന്നും കൈകളിൽ കുറുകെ പിടിച്ചുകൊണ്ടു കാന്തി പറഞ്ഞു.. വേണ്ട കാന്തി... ഇനി കൈമാറിയാൽ മോള് ചിലപ്പോൾ ഉണർന്നാലോ..? സൂര്യേട്ടന് ഈ അവർ ക്ലാസ്സുണ്ട്.. കുഞ്ഞിനെ ഉറക്കാൻ വെപ്രാളപ്പെടുന്നത് കണ്ടാണ് ഇവളെയും കൂടെ വാങ്ങി വന്നത്.. വാ... കൊണ്ടുകിടത്താം... ഉറങ്ങുന്ന കുഞ്ഞിന്റെ നെറുകയിൽ കുനിഞ്ഞൊരുമ്മ നൽകിക്കൊണ്ടവൻ മുന്നിൽ നടന്നു.. വിഷ്ണുവിന് പുറകെ ഓഫീസറൂമിലേയ്ക്കു കടക്കുമ്പോൾ ആദ്യം കണ്ണിലുടക്കിയത് കസേരയിൽ പുറകോട്ടു ചാഞ്ഞു കണ്ണുകൾ ഇടം കൈയാൽ മറച്ചിരിക്കുന്ന സൂര്യനെയാണ്.. കണ്ണുകൾക്കുമീതെ വച്ചിരിക്കുന്ന വലംകൈയിലെ വിരലുകളുടെ മുറുക്കം ആ മനസ്സിന്റെയുള്ളിൽ ആർത്തിരമ്പുന്ന തിരമാലകളെ ഓർമിപ്പിച്ചു.. അതിന്റെ അലയൊലികൾ തന്റെ ഹൃദയത്തിലും മുഴങ്ങിക്കേൾക്കുന്നതായി കാന്തിയ്ക്കു തോന്നി... കാത്തിരിക്കുക...💕

എല്ലാ പാർട്ടുകളും വായിക്കാൻ ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക