🌻സൂര്യകാന്തി 🌻: ഭാഗം 64

രചന: മിഴി

കുറച്ചു നേരം ആകെ പകച്ചുപോയൊരു അവസ്ഥയിലായിരുന്നു വിച്ചു.. കൈകളാൽ മുഖം മറച്ചിട്ടുണ്ടെങ്കിലും മുൻപിൽ വിദ്യ നിൽക്കുന്നത് അറിയാമായിരുന്നു.. മുഖമുയർത്തിയവനൊന്നു വിദ്യയെ നോക്കി.. തന്നിൽ തന്നെ ദൃഷ്ടിയൂന്നിയിരിക്കുവാണ്.. തന്റെ കണ്ണൊന്നു നിറയുന്നത് പോലും സഹിക്കാത്ത ഇച്ചേച്ചി... കുറ്റബോധമോ നാണക്കേടോ എന്തൊക്കെയോ ആണിപ്പോൾ ആ മുഖത്ത്.. ഇരു കൈയാലും മുഖമൊന്നു അമർത്തി തുടച്ചു... ഇച്ചേച്ചിയെ ഒന്നുകൂടി നോക്കിയവൻ എഴുന്നേറ്റു മുകളിലേയ്ക്ക് നടന്നു... തന്നോടൊന്നും മിണ്ടാതെ പോകുന്നവനെ കണ്ടപ്പോൾ ഭയന്നപോലെയൊക്കെത്തന്നെയാണ് സംഭവിക്കാൻ പോകുന്നതെന്ന് അവൾക്ക് തോന്നി.. കോണികയറി റൂമിലേയ്ക്ക് നടക്കുമ്പോൾ വിച്ചുവിന്റെ നോട്ടം സൂര്യന്റെ റൂമിലേയ്ക്ക് പോയി...

ഉള്ളൂലഞ്ഞൊരു അമ്മക്കിളി കുഞ്ഞിപ്പെണ്ണിനേയും ചേർത്തു ഇരിപ്പുണ്ടെന്നറിയാം.. പക്ഷേ... പറ്റുന്നില്ല..... ആ കുഞ്ഞിന്റെ മുഖത്തേയ്ക്ക് നോക്കാൻ പോലും കഴിയില്ല.. സൂര്യനെ കാണുന്നതോർക്കേ.... രാഗിണി ഇതൊക്കെ അറിഞ്ഞാൽ ആ അമ്മയെങ്ങനെ സഹിക്കും.. ഇത്രയും നാളും ആരുമില്ലെന്ന കുറവറിയിക്കാതെ ചേർത്തു പിടിച്ചതാണ്.. ഊട്ടിയ കൈകളാണ്.. ആ അമ്മയുടെ ആകെ പ്രതീക്ഷയാണ് ജിത്തേട്ടന്റെ ജീവിതം.. അത് വെറുമൊരു നാടകത്തിനായി ഇട്ടുകൊടുക്കുകാന്ന് വെച്ചാല്... നെഞ്ചുപൊട്ടിപ്പോകും ആ പാവത്തിന്റെ... സ്വന്തം റൂമിലേയ്ക്ക് കയറി വാതിലടച്ചവൻ കുറ്റിയിട്ടു.. മനസ്സിൽ ഇച്ചേച്ചിയുമൊത്തുള്ള നിമിഷങ്ങളും ജിത്തേട്ടന്റെ സ്നേഹവുമൊക്കെ ഇടതടവില്ലാതെ പാറിനടന്നു.. കാന്തിയുടെ അവസ്ഥയും മറിച്ചല്ലായിരുന്നു...

വിദ്യയുടെയും ദയയുടെയും വരവിൽ ഇങ്ങനൊരു ഉദ്ദേശമുണ്ടോയെന്നു സംശയിച്ചിരുന്നു. എന്നാലിപ്പോൾ സത്യമായിരിക്കുന്നു.. ഇവളില്ലാതെ തനിക്കിനി കഴിയുമോ..? അയ്യോ... ഓർക്കാൻ കൂടി വയ്യ.. ഒരു പാഴ് ജന്മം പോലെ ലക്ഷ്യമില്ലാതെ പൊയ്ക്കൊണ്ടിരുന്ന ജീവിതമായിരുന്നു.. ഈ കുരുന്നിനെ കണ്ടതുമുതൽ തന്റെ ഓരോ നിമിഷവും ഇവൾക്കായി മാറുകയായിരുന്നു.. ഉണരുന്നതും ഉറങ്ങുന്നതും എന്തിന് ഓരോന്നും ഇവളുടെ സമയവുമായി ഒത്തുവെച്ചു... അത് നഷ്ടപ്പെടുന്നത് ഓർക്കാൻ പറ്റുമോ... ഇല്ല.. പക്ഷേ.... ദയ... അവൾക്കുള്ള അവകാശം പോലും തനിക്കീ കുഞ്ഞിലില്ല.. ഓർക്കുംതോറും കാന്തിയ്ക്കു ഭ്രാന്തുപിടിക്കുംപോലെ ആയി.. 🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁 വിദ്യ വിച്ചുവിനെ അഭിമുഖീകരിയ്ക്കാൻ ആകാതെ കുറച്ചു നേരം കൂടി ഹാളിൽ ഇരുന്നു. അവനെന്തു പറഞ്ഞാലും കേൾക്കാൻ ബാധ്യസ്ഥയാണ് താൻ.. അത് മനസ്സിൽ ഉറപ്പിച്ചുകൊണ്ട് എഴുന്നേറ്റു.. മുകളുലേയ്ക്കുള്ള സ്റ്റെപ്പിനടുത്തെത്തിയപ്പോഴാണ് കാറ്റുപോലെ താഴേയ്ക്ക് വരുന്നവനെ കണ്ടത്..

എന്തെങ്കിലും പറയും മുൻപേ ആള് അവളെ കടന്നു പോയിരുന്നു.. കൈയിൽ തറവാടിന്റെ ചാവി കണ്ടിരുന്നു. അതിനാൽത്തന്നെ അവനെവിടെ പോയിരിക്കുമെന്നവൾ ഊഹിച്ചു. ഇപ്പോൾ ദുഃഖങ്ങൾ ഏറ്റു പറയാൻ ആശ്വസിപ്പിക്കാൻ ആ മണ്ണിനോളം മറ്റൊരിടത്തിനുമാകില്ലെന്നവൾക്കുറപ്പുണ്ടായിരുന്നു.. വിച്ചു പോയ വഴിയേ നോക്കി നിന്നവളെ ദയയുടെ വിളിയാണ് തിരിച്ചു കൊണ്ടുവന്നത്.. എന്താടി നിന്റെ അനിയൻ വാലിനു തീപ്പിടിക്കുംപോലെ ഓടിയത്. മുഖമൊക്കെ ഒരു കൊട്ടയുണ്ടല്ലോ.? ദയ തന്നെയൊന്നു നോക്കുക കൂടിയില്ലാതെ കടന്നുപോയവനെയോർക്കേ തിരക്കി.. വിദ്യ നടന്നതൊക്കെ ദയയെ അറിയിച്ചു.. ശെ.... ഇതിന്റെ വല്ല ആവിശ്യോം ഉണ്ടായിരുന്നോ..? എല്ലാരേം എല്ലാം അറിയിക്കാനാണേൽ ഇതിന്റെയൊക്കെ വല്ല ആവിശ്യവുമുണ്ടായിരുന്നോ? എല്ലാം വിച്ചുവും കാന്തിയുമൊക്കെ അറിഞ്ഞതിന്റെ ഇച്ഛാ ഭംഗത്തിൽ ദയ പറഞ്ഞു.. ആകെ ഇതായിരുന്നു കച്ചിത്തുരുമ്പു... ഇനി ഇവളെ എന്തു പറഞ്ഞു കൈപ്പിടിയിൽ ആക്കുമെന്ന ആധി ദയയിൽ നിറഞ്ഞിരുന്നു..

ഞാൻ.. കുഞ്ഞിനെ കാന്തിയോട് ചോദിച്ചപ്പോൾ... ആഹ്.. അതുകൊണ്ട് വിച്ചു എല്ലാം അറിഞ്ഞല്ലോ... അവനെന്നെ മനസ്സിലാക്കിയാൽ മതിയാരുന്നു.. ആ വെറുപ്പ്‌ കാണാൻ വയ്യടാ... വിദ്യ തൊട്ടുമുൻപ് ഇറങ്ങിപ്പോയവന്റെ മുഖമോർക്കേ സ്വയം ആശ്വാസം എന്നപോൽ പറഞ്ഞു.. എന്നിട്ട്... അവളെന്തു പറഞ്ഞു... കുഞ്ഞിനെ നമുക്കൊപ്പം അയക്കാമെന്നു സമ്മതിച്ചോ..? ദയ ആകാംഷ അടക്കാനാകാതെ ചോദിച്ചു.. ഇല്ലടാ... നമ്മൾ വിചാരിക്കുംപോലെയല്ല അവൾ റിച്ചുമോൾക്ക് ശരിക്കും അമ്മ തന്നെയാ.. മോളേ പിരിയുന്നത് ഓർക്കാൻ കൂടി കഴിയില്ലെന്നാ പറഞ്ഞേ.. വിദ്യ ദയയെ മനസ്സിലാക്കിക്കാൻ എന്നപോലെ പറഞ്ഞു.. ഓഹോ... അവളെ നൊന്തു പ്രസവിച്ച ഞാനോ...? എന്റെ വേദന നിനക്കൊന്നുമല്ലല്ലോ അല്ലേ..? ദയാ... മോളേ... അങ്ങനല്ല ഉദേശിച്ചേ... വേണ്ട ഉദ്ദേശിച്ചതൊക്കെ എനിക്ക് മനസ്സിലായി... ഒരു കാര്യം കൂടി പറഞ്ഞാൽ നന്നായിരുന്നു .. ഇന്നലെ സൂര്യന്റെ ജീവിതത്തിലേയ്ക്ക് വലിഞ്ഞു കയറി വന്ന ആ പെണ്ണ് റിച്ചു മോളുടെ അമ്മയാണെങ്കിൽ... അവളെ പത്തുമാസം ചുമന്നു പ്രസവിച്ച ഞാൻ ആരാടി..?

ദയ ഉള്ളിലെ അമർഷം നിയന്ത്രിക്കാനാകാതെ പൊട്ടിത്തെറിച്ചു.. ദയ.. എടാ.. ഞാൻ അങ്ങനല്ല ഉദ്ദേശിച്ചത്..,? എന്നെയൊന്നു മനസ്സിലാക്കു നീ... വിദ്യ ആകെ ധർമ്മസങ്കടത്തിലായി. രാഗിണി നല്ല ഉറക്കത്തിലാണെന്നു തോന്നുന്നു.. റൂം അടച്ചിട്ടുണ്ട്. അവർ എങ്ങാനും കേൾക്കുമൊയെന്ന ആധി അവളിൽ നിറഞ്ഞിരുന്നു. നീ ഒന്നും ഉദ്ദേശിക്കണ്ട.... എന്റെ ചോദ്യത്തിന് ഉത്തരം തന്നാൽ മതി... ഞാൻ ആരാടി അതിന്റെ..? ആരുമല്ല... വാതിൽക്കൽ കേട്ട ശബ്ദം ആരുടെയെന്നു തിരിച്ചറിയാൻ താമസമുണ്ടായില്ല.. അടിമുടി കോപത്താൽ ജ്വലിച്ചു സൂര്യൻ.. അവന്റെ ദേഷ്യം കാൻകെ അടുത്തു പറയാൻ വന്നത് വിഴുങ്ങി ദയ രൂക്ഷമായി നോക്കി.. എന്റെ കുഞ്ഞിന് നീ ആരുമല്ല.. വാടകയ്ക്ക് പണം പറ്റി ജോലി ചെയ്തു പോയവൾ.. ആ സ്ഥാനം മാത്രമേയുള്ളൂ നിനക്ക്.. അല്ലാതെ പുതിയ ബന്ധമൊന്നും ഉണ്ടാക്കാൻ നോക്കേണ്ട... രൂക്ഷമായി നോക്കി പറഞ്ഞവൻ മുകളിലേയ്ക്ക് സ്റ്റെപ് കയറി തുടങ്ങി.. ആഹാ.. വെരി ഗുഡ്... അങ്ങനെ വെറും വാടക ഗർഭത്തിന്റെ കഥ പറയാതെ മിസ്റ്റർ സൂര്യൻ... നിങ്ങടെ ബീജത്തിനൊപ്പം എന്റെ അംശമുണ്ട്...

ഈ ഗർഭപാത്രത്തിലാ അത് നിക്ഷേപിച്ചത്.. എത്രയായാലും എന്റെ അവകാശം ആർക്കും നിഷേധിക്കാനാകില്ല.... ദയ വീറോടെ പറഞ്ഞുകൊണ്ട് അവനൊപ്പം എത്താനായി സ്റ്റെപ് കയറിതുടങ്ങി.. വിദ്യയാകട്ടെ ദയയെ തടയനാകാതെ സഹികെട്ടു.. വിദ്യാ.... അമ്മ താഴെ റൂമിലുണ്ട്.. മകന്റെ തകർന്ന ജീവിതം കണ്ടു ഉരുകി തീർന്നതാണ്. ഒന്നു ആശ്വസിച്ചു തുടങ്ങിയിട്ടേയുള്ളു.. ഈ കഴിഞ്ഞ കഥകളൊക്കെ അറിയിച്ചു.. ആ മനസ്സിനിയും നോവിക്കരുത്.. അപേക്ഷയാണ്.. ഇതുവരെ ചെയ്തതിനുള്ള പ്രത്യുപകാരമായിട്ടേലും.... സൂര്യൻ തിരിഞ്ഞു രണ്ടു സ്റ്റെപ് താഴേയ്ക്കിറങ്ങി ശബ്ദം അടക്കി സ്റ്റെപ്പിന് താഴെ നിൽക്കുന്ന വിദ്യയോടായി പറഞ്ഞു. എന്നാൽ തൊട്ടുമുന്നിൽ നിൽക്കുന്ന ദയയെ ഗൗനിച്ചത് പോലുമില്ല.. സൂര്യന്റെ ഈ മനോഭാവമാണ് ദയയ്ക്ക് സഹിക്കാൻ കഴിയാത്തത്.. ഒരു ശത്രുവിനോടുള്ള ശ്രദ്ധ പോലും കിട്ടാത്തത്... മനപ്പൂർവംമുളള അവഗണന അവളെ കൂടുതൽ ഭ്രാന്തയാക്കി.. വാശിയോടെ അവനു പുറകെ ചെന്നവൾ.. അവളെ ഞാൻ പ്രസവിച്ചതാണെങ്കിൽ ഈ ദയ തിരികെ പോകുമ്പോൾ റിച്ചു കൂടെയുണ്ടാകും..

നിർത്തേടി... കുറേ നേരമായി പ്രസവിച്ച കണക്ക്‌ പറയുന്നു.. പ്രസവിച്ചതുകൊണ്ട് മാത്രം ആരും അമ്മയാകുന്നില്ല... വിശന്നു കരഞ്ഞ എന്റെ കുഞ്ഞിന് ഒരു നേരത്തെ മുലപ്പാലുപോലും കൊടുക്കാതെ കഷ്ടപ്പെടുത്തിയവളാണ് സ്നേഹത്തിന്റെ മഹത്വം പറയാൻ നടക്കുന്നത്.. പിന്നെ... ഒരു കാര്യം ഞാൻ വ്യക്തമായി പറഞ്ഞേക്കാം.. റിച്ചുമോൾ ഈ സൂര്യജിത്തിന്റെയും കാന്തിയുടേയും മകളാണ്. വിവാഹമോചന സമയത്ത് ആ അവകാശം കോടതി എനിക്ക് തന്നതുമാണ്. അതുകൊണ്ട് വെറുതെ സീൻ ഉണ്ടാക്കാൻ നിൽക്കരുത്. വെറുതെ എന്നെക്കൊണ്ട് നിലതെറ്റിയൊന്നും ചെയ്യിക്കാഞ്ഞാൽ നിനക്ക് കൊള്ളാം.. താക്കീതോടെ പറഞ്ഞു നിർത്തി അവൻ റൂമിലേയ്ക്ക് കയറി.. കോപത്താൽ ജ്വലിച്ചു നിൽക്കുന്നവളെ നോക്കി പുച്ഛത്തോടെ കതകു വലിച്ചടച്ചു. തനിക്കു നേരെ അടയുന്ന വാതിലിൽ നോക്കി അമർഷത്തോടെ നിന്നവൾ.. വാഴിക്കില്ല ഞാൻ അവൾക്കൊപ്പം... ഈ ദയ ആഗ്രഹിച്ചിട്ടുണ്ടെൽ അത് നേടിയിരിക്കും. കുഞ്ഞ് പോലും അതിനൊരു വഴി മാത്രമാണ്. ദയാ.. മതിയാക്കടി..

ജിത്തേട്ടനോട് എന്തൊക്കെയാണ് പറഞ്ഞതെന്ന് ഓർമ്മയുണ്ടോ..? വാ.. വരാൻ അൽപ്പം ബലത്തിൽ തന്നവളെ മുറിയിലേയ്ക്ക് കൊണ്ടുപോയി.. 🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁 ഇതേസമയം മുറിയിൽ ആകെ റിച്ചുമോളെ നെഞ്ചോടു ചേർത്തിരിക്കുകയായിരുന്നു കാന്തി.. കുഞ്ഞിനെ വിട്ടുനൽകുന്നത് ആലോചിക്കാൻ കൂടിയാകില്ലായിരുന്നു അവൾക്ക്.. അൽപ്പം വലിച്ചടച്ച കതകിന്റെ ഒച്ചയിൽ ഞെട്ടിയെഴുന്നേറ്റവൾ സൂര്യനെ നോക്കി.. ഓരോന്നോർത്തു പറയുമ്പോഴും കുഞ്ഞിനെ ചേർത്തു പിടിച്ചിരുന്നു.. സാർ.... നമ്മുടെ കുഞ്ഞിനെ വിട്ടുകൊടുക്കല്ലേ... എനിക്ക് വാക്കു തന്നതല്ലേ. ഇവളെ ഒരിക്കലും അകറ്റില്ലെന്നു പറഞ്ഞതല്ലേ... പ്രതീക്ഷയോടെ നോക്കി നിൽക്കുന്നവളെ ചേർത്തുപിടിയ്ക്കുമ്പോൾ ഉള്ളിൽ എല്ലാം കേട്ടു തകർന്നുപോയ വിച്ചുവിന്റെ ഓർമയായിരുന്നു.. ഇല്ല കുഞ്ഞേ... ഇവൾ നമ്മുടെ പൊന്നുമോളാ... അങ്ങനെ വന്നു ചോദിക്കുമ്പോൾ പെട്ടെന്നെടുത്തു നൽകുമോ..? പേടിക്കണ്ട... ഇവളെന്നും നമുക്കൊപ്പം ഉണ്ടാകും... പറയുമ്പോൾ അധരങ്ങൾ കാന്തിയുടെയും കുഞ്ഞിന്റെയും നെറുകയിൽ പതിഞ്ഞിരുന്നു.... കാത്തിരിക്കുക...💕

നോവലുകൾ ഇനി വാട്സാപ്പിലും വായിക്കാം. ഗ്രൂപ്പിൽ ജോയിൻ ചെയ്യാൻ ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക.

എല്ലാ പാർട്ടുകളും വായിക്കാൻ ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക