💔തമസാ...!!❤️: ഭാഗം 11

എഴുത്തുകാരി: ഭാഗ്യ ലക്ഷ്മി

"എന്താ സംശയം...? ഇതോടെ അവളുടെ ഗർഭം കലങ്ങിക്കോളും..." നളിനി ക്രൂരമായി ഒന്നു ചിരിച്ചു... എന്നാൽ ഇതെല്ലാം മറഞ്ഞ് നിന്ന് കണ്ട രണ്ടു കണ്ണുകളിൽ കോപം നിറഞ്ഞിരുന്നു... "അമ്മായീ...." ദത്തൻ ഉറക്കെ വിളിച്ചതും നളിനി ഞെട്ടലോടെ മുഖമുയർത്തി.... ഇരുവരും പരുങ്ങലോടെ ദത്തനെ നോക്കി... "എ... എന്താ മോനെ...??" നളിനി പതറിക്കൊണ്ട് ചോദിച്ചു... "ഈ പടിയിലെങ്ങനെയാ എണ്ണ വീണത്...??" അവൻ്റെ സ്വരം കനത്തു... "അത്... അത് പിന്നെ... അത് തന്നെയാ മോനെ ഞാനും നോക്കുന്നത്... എങ്ങനെയാണാവോ എണ്ണ വീണത്... ഇനിയും തലയിൽ തേയ്ക്കാൻ എടുത്തപ്പോൾ എങ്ങാനും വീണതാവുമോ....??" കൈയ്യിലുള്ള എണ്ണക്കുപ്പി പിന്നിലേക്കൊളിപ്പിച്ചു കൊണ്ട് നളിനി പറഞ്ഞു... "ആരെടുത്തതായാലും.... എങ്ങനെ വീണതായാലും ഇപ്പോൾ ഇത് തുടച്ച് മാറ്റിക്കോണം... ഗർഭിണിയായൊരു കുട്ടിയുണ്ട് ഇവിടെ... അറിയാതെ എങ്ങാനും ഇതിൽ ചവിട്ടിയാൽ...!!" ദത്തൻ്റെ സ്വരമുയർന്നു... "മോ... മോനെന്തിനാ അതിന് ഞങ്ങളോട് ചൂടാവുന്നത്....? അമ്മായി ഇതെല്ലാം ഇപ്പോൾ വൃത്തിയാക്കില്ലേ...?" നളിനി ഒരു കൃത്രിമ ചിരിയോടെ പറഞ്ഞതും ദത്തൻ പല്ലിറുമിക്കൊണ്ട് മുഖം തിരിച്ചു... "പിന്നെ ഒരു കാര്യം... അമ്മായിയും നന്ദിതയും എന്നാ തിരികെ പോകുന്നത്....?"

അവൻ പുരികമുയർത്തി... "ഞങ്ങള് തിരികെ പോകാനോ...?" നളിനി വിക്കി... "അതെ തിരികെ പോകാൻ തന്നെ... ഇവളുടെ പഠിത്തമൊന്നും മുടക്കാൻ നിൽക്കണ്ട... നാളെ തന്നെ പൊയ്ക്കോളൂ..." "അല്ല... മോനെ... നാളെ..." "അതെ നാളെ തന്നെ... കൂടുതൽ ഇങ്ങോട്ടൊന്നും പറയണ്ട... പോകാനുള്ള തയ്യാറെടുപ്പുകൾ എന്താന്ന് വെച്ചാൽ ചെയ്യ്..." കടുപ്പത്തിൽ പറഞ്ഞു കൊണ്ടവൻ നടന്നകലുമ്പോൾ ഇരുവരും ദയനീയമായി പരസ്പരമൊന്നു നോക്കി.... "അങ്ങനെ ആ പെണ്ണ് കാരണം നമ്മൾ ഈ വീട്ടിൽ നിന്നും പുറത്തും ആയി... എനിക്ക് നേരെ ആദ്യമായിട്ടാ ദത്തൻ്റെ ശബ്ദമുയരുന്നത്...." നളിനി അമർഷത്തോടെ പറഞ്ഞു... "അതിന് അവളല്ലല്ലോ കാരണം...!! മമ്മിയുടെ പ്രവർത്തികളല്ലേ...?? ഞാനാദ്യമേ പറഞ്ഞതല്ലേ ഇതൊന്നും വേണ്ടെന്ന്..." നന്ദിത പറഞ്ഞതും അവളെ ദേഷ്യത്തിലൊന്ന് നോക്കി നളിനി മുറിയിലേക്ക് നടന്നു... പിറ്റേന്ന് നളിനിയും നന്ദിതയും പുറപ്പെടുമ്പോൾ ആ കാഴ്ച കണ്ട് ശിവയ്ക്കൊപ്പം ഭാരതിയമ്മയും ഉള്ളിൽ ചിരിച്ചിരുന്നു... "നന്നായി മോനെ ദത്താ... നിനക്ക് ഇപ്പോഴെങ്കിലും നല്ല ബുദ്ധി തോന്നിയല്ലോ...

അവരിനിയും ഇവിടെ നിന്നാൽ തച്ചു മോൾക്ക് ഒട്ടും സ്വസ്ഥത കൊടുക്കില്ല... വാക്കുകൾ കൊണ്ട് ഏതു നേരവും ആ കുഞ്ഞിനെ കുത്തി നോവിച്ചേനേം..." ഭാരതിയമ്മ അത് പറയുമ്പോൾ ദത്തൻ്റെ മിഴികൾ നീണ്ടത് വാതിലോരത്ത് നിൽക്കുന്ന തക്ഷികയിൽ ആയിരുന്നു... ആ നിമിഷത്തിൽ അവൻ്റെ മിഴികളിൽ നിറഞ്ഞത് അവളോടുള്ള കരുതലും വാത്സല്യവും മാത്രമായിരുന്നു... ഇനിയും അവനെ നോക്കി നിന്നാൽ നിയന്ത്രണം വിട്ട് താൻ ഉറക്കെ കരഞ്ഞു പോകുമെന്ന് തോന്നിയതും തക്ഷിക മിഴികൾ വെട്ടിച്ചു കൊണ്ട് ധൃതിയിൽ അകത്തേക്ക് കയറിപ്പോയി... അവളുടെ പിന്നാലെയായി ശിവയും മുറിയിലേക്ക് നടന്നു.... ജനലോരത്ത് ചെന്നവൾ ഓർമ്മകൾ അയവിറക്കുമ്പോൾ ഹൃദയത്തിൽ ദു:ഖത്തിൻ്റെ കനലുകൾ ആളിക്കത്തി... പിന്നിൽ നിന്നും ശിവ അവളെ മൃദുവായൊന്ന് ചേർത്ത് പിടിച്ചതും തക്ഷികയൊന്നു ഞെട്ടി.... ആ കരത്തിനുള്ളിലേക്ക് ചേർത്ത് പിടിച്ച് അവശയായ തന്നെ ആ നെഞ്ചോടടക്കുമ്പോൾ അവളുടെ ഉള്ളിലെ ദു:ഖത്തിൻ്റെ കയങ്ങൾക്ക് ആഴം കൂടിയതല്ലാതെ തെല്ലും കുറഞ്ഞില്ല... അവൻ കരുതലോടെ... സ്നേഹത്തോടെ അവളെ ചേർത്തണച്ചു... തൻ്റെ ചോരയെ പേറുന്ന ഉദരത്തിൽ അവനൊന്ന് ചുംബിച്ചതും ആ പെണ്ണിൻ്റെ ഉള്ളം പൊള്ളിയടർന്നിരുന്നു..

തനിക്ക് മുൻപേ തൻ്റെ കുഞ്ഞിന് അവൻ നൽകിയ ചുംബനങ്ങൾ....!! അവൾക്കവനെ മനസ്സിലാക്കാൻ സാധിച്ചില്ല... ആ മിഴികളിൽ വല്ലാത്തൊരു ഭാവം... ശാന്തതയുടെ... വാത്സല്യത്തിൻ്റെ... തന്നെ അവൻ സമീപിച്ചത് വെറും കാമത്തിൻ്റെ പുറത്തല്ലെന്ന് മനസ്സിലാക്കാൻ അവൻ്റെ നോട്ടം തന്നെ അവൾക്ക് ധാരാളമായിരുന്നു... ഇയാൾക്കിതെന്താ പറ്റിയത്...? അവളുടെ ഹൃദയം ഉത്തരമില്ലാതെ ഉഴഞ്ഞു... പിന്നീടുള്ള ശിവയുടെ പ്രവർത്തികൾ ആരെയും അമ്പരപ്പിക്കുന്നതായിരുന്നു... സൗമ്യമായ പെരുമാറ്റവും ശാന്തമായ സംസാരവുമൊക്കെ... കൈയ്യിലെ പ്ലാസ്റ്റർ എടുത്തതും കുറച്ച് ദിവസമവൻ റെസ്റ്റ് എടുത്തു... ഇനിയും സമയം കളയാതെയവൻ ദത്തൻ്റെ ഓഫീസിലേക്ക് പോകുവാൻ റെഡിയായി... എല്ലാ കാര്യത്തിലും ദത്തനെ സഹായിക്കാൻ തുടങ്ങി... ശിവയ്ക്ക് പെട്ടെന്നുണ്ടായ ഉത്തരവാദിത്വത്തിൽ ദത്തൻ അഭിമാനിച്ചു.. അളവറ്റ് സന്തോഷിച്ചു... "ഞാൻ പറഞ്ഞില്ലേ ചിറ്റമ്മേ... എൻ്റെ ഉണ്ണി അത്ര മോശപ്പെട്ടവൻ ഒന്നുമല്ലെന്ന്... ഒരച്ഛനാവാൻ പോവാണെന്ന് അറിഞ്ഞപ്പോൾ അവന് വന്ന മാറ്റങ്ങൾ കണ്ടില്ലേ...??!!

ആ കുട്ടിയെ അവൻ പൊന്നു പോലെ നോക്കിക്കോളും..." ദത്തൻ ഭാരതിയമ്മയോട് പറഞ്ഞതും അവർ ആശ്വാസത്തോടെ നെഞ്ചിലൊന്ന് കൈ വെച്ചു.... ഏറ്റവും ആശ്വാസം തക്ഷികയ്ക്കായിരുന്നു... ശിവയുടെ ഭാഗത്ത് നിന്നും ഉപദ്രവമൊന്നും ഇല്ലാഞ്ഞതിൽ.... ദിനങ്ങളും മാസങ്ങളും കൊഴിഞ്ഞു പോയി.... "മോനെ ദത്താ... തച്ചു മോൾക്കിത് എട്ടാമത്തെ മാസമാണ്... മോളെ ആശുപത്രിയിൽ കൊണ്ടു പോകുവാൻ ഏതു നേരവും നമ്മൾ കരുതിയിരുന്നോണം...." ഭാരതിയമ്മ പറഞ്ഞതും മറുപടിയെന്നോണം ദത്തനൊന്നു മൂളി... വീർത്തവയറും വെച്ചവൾ ജനലഴിയിൽ പിടിച്ച് പുറത്തേക്കു നോക്കി നിന്നു... ഇടയ്ക്കിടെ കുഞ്ഞ് അനങ്ങുന്നതിൻ്റെ ഭാഗമായി അവളുടെ മുഖം ചുളിയുന്നുണ്ട്.... കാലിൽ നീരു വെച്ചിട്ടുണ്ട്.... ഭാരതിയമ്മയുടെ ഉറക്കെയുള്ള നിലവിളി കേട്ടതും തക്ഷിക പിൻ തിരിഞ്ഞു... "എന്താ ചിറ്റമ്മേ... എന്താ പറ്റിയെ...??" ഭിത്തിയിൽ പിടിച്ചു കൊണ്ട് മെല്ലെ മുറിയിൽ നിന്നും പുറത്തേക്കിറങ്ങി ഉത്കണ്ഠയോടെ ചോദിക്കുമ്പോൾ സർവ്വവും തകർന്നവനെ പോലെ ഇരിക്കുന്ന ദത്തനിൽ തക്ഷികയുടെ മിഴികൾ പതിഞ്ഞു... "മോളെ... ശിവന്.... ശിവന് എന്തോ അപകടം പറ്റിയെന്ന്... അത്യാസന നിലയിൽ ആണെന്ന്...!!" ഭാരതിയമ്മ ഇടർച്ചയോടെ പറഞ്ഞതും തക്ഷികയ്ക്ക് പെട്ടെന്ന് തൻ്റെ വയറ്റിൽ ഒന്ന് കൊളുത്തി പിടിക്കുന്നതു പോലെ തോന്നി.... "ആഹ്..... അമ്മേ....!!!!" അവൾ വയറ്റിൽ പൊത്തിപ്പിടിച്ചു കൊണ്ട് ഉറക്കെ അലറി... "മോനെ ദത്താ.... തച്ചു മോള്..."

ഭാരതിയമ്മ പരിഭ്രമത്തോടെ പറഞ്ഞതും ദത്തൻ ഓടിപ്പോയി തക്ഷികയെ താങ്ങി... അവൾ വേദനയാൽ പുളയുകയായിരുന്നു...അവളുടെ അലമുറകൾ ദത്തൻ്റെ കാതുകളിൽ അലയടിച്ചതും അവന് ഭ്രാന്ത് പിടിക്കുന്നത് പോലെ തോന്നി... തൻ്റെ അനുജൻ്റെ അപകടം തന്നിലുണ്ടാക്കിയ ആഘാതത്തിൽ നിന്നും മുക്തനാകാനാവാതെ തകർന്നടിഞ്ഞ ഹൃദയത്തോടെ നിന്നവനെ അവളുടെ നിലവിളികൾ കൂടുതൽ തളർത്തി... "തച്ചൂ... ഒന്നൂല്ല നിനക്ക്... ഒന്നൂല്ല..." അവളുടെ കൈവിരലുകളിൽ ഇറുകെ പിടിച്ച് ആശ്വസിപ്പിക്കുമ്പോൾ അവൻ്റെ ഹൃദയം അലമുറയിടുകയായിരുന്നു... "ദേ... ദേവേ... ട്ടാ..." പ്രാണൻ പോകുന്ന വേദനയ്ക്കിടയിലും അവളുടെ ചുണ്ടുകൾ മൊഴിയാൻ ശ്രമിച്ചു... "മോനെ... നോക്കി നിൽക്കാതെ മോളെ ഹോസ്പിറ്റലിൽ കൊണ്ട് പോകാം... വണ്ടിയെടുക്ക്..." ദത്തൻ അവളെ കൈകളിൽ കോരിയെടുത്ത് പുറത്തേക്ക് നടന്നു... 💔___!!❤️🖤 സർജറിക്കായി ശിവയെ ഓപ്പറേഷൻ തീയറ്ററിലേക്ക് കയറ്റിയപ്പോൾ തക്ഷികയെ ലേബർ റൂമിലേക്ക് കയറ്റിയിരുന്നു.... ദത്തൻ ആകെ ഭ്രാന്തമായ അവസ്ഥയിലായിരുന്നു... നീർത്തുള്ളികൾ അവൻ്റെ കാഴ്ചയെ മറച്ചു... നെഞ്ചകം പിടഞ്ഞു... ഓരോ നിമിഷവും ഉരുകിയുരുകി താനിലാണ്ടാവുന്നത് പോലെ.... ഉള്ളം പൊള്ളിയടരുമ്പോൾ ഹൃദയ വേദനയോടവൻ ഭിത്തിമേൽ ചാരി...

"ഉണ്ണി... എൻ്റെ ഉണ്ണി... അവന്... അവനൊന്നും വരില്ലല്ലോ അല്ലേ ചിറ്റമ്മേ....??" അവൻ ഒരു ഭ്രാന്തനെ പോലെ പുലമ്പിക്കൊണ്ടിരുന്നതും ഭാരതിയമ്മ സാരിത്തലപ്പ് ചുണ്ടോട് ചേർത്ത് വിതുമ്പിക്കൊണ്ടിരുന്നു... ഓരോ നിമിഷവും ഓരോ യുഗം പോലെ തോന്നി ദത്തന്.. താൻ തൻ്റെ പ്രാണൻ വെടിഞ്ഞെങ്കിൽ എന്നവന് ആത്മാർത്ഥമായി തോന്നി... ഇഞ്ചിഞ്ചായി ഉരുകുന്ന ഈ അവസ്ഥയിൽ നിന്ന് മരണം കൊണ്ടൊരു മോചനമവൻ അതിയായി ആഗ്രഹിച്ചു... എന്നാൽ അവനിലെ സങ്കടങ്ങളുടെ ആക്കം കൂട്ടിക്കൊണ്ട് വെള്ളപ്പുതപ്പിച്ച ഒരു സ്ട്രെച്ചർ ദത്തന് മുൻപിലേക്ക് വന്നു നിന്നു.. ആ കാഴ്ച തൻ്റെ പ്രാണനെ തന്നിൽ നിന്നും അടർത്തിയെടുത്തത് പോലെ...!! ഹൃദയം ഒരു വേള നിലച്ചത് പോലെ...!! ദത്തൻ്റെ കരങ്ങൾ വിറകൊണ്ടു... വേച്ച് വേച്ച് മുൻപോട്ട് നടക്കാൻ തുടങ്ങിയതും പാദങ്ങൾ നിലത്തുറയ്ക്കാതവൻ നിലത്തേക്ക് മുട്ടുകുത്തി.... മിഴികളിൽ നിന്നടർന്ന് വീണ നീർത്തുള്ളികൾ ആ വെള്ളത്തുണിയെ ഈറനണിയിച്ചു... അവൻ വിറയാർന്ന വിരലുകളോടെ ആ വെള്ളത്തുണി അല്പമൊന്ന് മാറ്റി.... നിർജീവമായ ശിവയുടെ ശരീരം കാൺകെ ദത്തൻ അലറി വിളിച്ചു... അവൻ്റെ അലമുറയിൽ ആ രാവ് വിറ കൊണ്ടു... വരാന്തയിൽ അവൻ്റെ വേദന മുഴങ്ങിക്കേട്ടു...

"ഉണ്ണീ.... എൻ്റെ ഉണ്ണീ... എണ്ണീക്ക്.. എണ്ണീക്ക് മോനെ... ചിറ്റമ്മേ... എൻ്റെ... എൻ്റെ ഉണ്ണിയോടൊന്ന് എണ്ണീക്കാൻ പറ... ഞാൻ വിളിച്ചാൽ എവിടാണേലും അവൻ ഓടി വരും... എൻ്റെ ഉണ്ണിയോട് എണ്ണീക്കാൻ പറ ചിറ്റമ്മേ...." അവൻ അലറി വിളിച്ചു കൊണ്ട് ശിവയുടെ മുഖത്തിന് മേൽ മുഖം ചേർത്ത് കരഞ്ഞതും ഭാരതിയമ്മ ദത്തൻ്റെ ദുഖം കാണാനാവാതെ മുഖം തിരിച്ചു.... "എൻ്റെ മോനെ.... ഉണ്ണീ.... ഏട്ടനെ ഒറ്റയ്ക്കാക്കി പോവല്ലേ... മോനെ എണ്ണീക്ക്...." യാഥാർത്ഥ്യം ഉൾക്കൊള്ളാനാവാതെ ദത്തന് തൻ്റെ സമനില തെറ്റും പോലെ തോന്നി... വർഷങ്ങൾക്ക് മുൻപ് അമ്മ തൻ്റെ കരങ്ങളിലേക്ക് വെച്ച് തന്ന ആ പിഞ്ചു കുഞ്ഞിൻ്റെ മുഖം മനസ്സിലേക്ക് കടന്ന് വന്നതും ശ്വാസം നിലയ്ക്കും പോലെ.. ചുണ്ടിൽ മായാത്ത ചിരിയോടെ അനക്കമറ്റ് ശിവ കിടക്കുന്നത് ദത്തൻ നോക്കിയിരുന്നു... ഹൃദയത്തിൻ്റെ ആഴങ്ങളിൽ നിന്നൊരു വിങ്ങൽ ദത്തനെ പൊതിഞ്ഞു... മിഴിനീരിൻ്റെ ഉപ്പം രസം നിറഞ്ഞ ചുംബനങ്ങൾ ദത്തൻ ശിവയുടെ മുഖമാകെ മൂടി... എന്നാൽ അതേ സമയം തന്നെ വെള്ളത്തുണിയിൽ പൊതിഞ്ഞ ഒരു കുഞ്ഞുമായി ലേബർ റൂമിന് പുറത്തേക്ക് നഴ്സ് വന്നു... "തക്ഷികയുടെ ബന്ധുക്കൾ ആരുമില്ലേ...??" നഴ്സ് ചോദിച്ചതും സാരിത്തലപ്പാൽ മുഖം തുടച്ച് ഭാരതിയമ്മ ഓടിച്ചെന്നു... "ആൺകുട്ടിയാണ്..."

കുഞ്ഞിനെ കരങ്ങളിൽ വാങ്ങുമ്പോൾ അവരുടെ ഉള്ളം പിടഞ്ഞില്ലാതാവുകയായിരുന്നു... "ദത്താ മോനെ..." അവർ കുഞ്ഞിനെ കാട്ടി ഉറക്കെ വിളിച്ചു... "നമ്മുടെ ശിവൻ്റെ മോൻ...!!" ഭാരതിയമ്മ പറഞ്ഞതും ചുണ്ട് പിളർത്തി കരഞ്ഞവൻ... ദത്തൻ ഒന്നും കാണുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല... മിഴിനീർ കാഴ്ചയെ മറച്ചപ്പോൾ നെഞ്ചിൽ അമർത്തി പിടിച്ചവൻ ബോധം മറഞ്ഞ് വീണു... "ഉണ്ണി... എൻ്റെ ഉണ്ണി..." ബോധം മറയുമ്പോൾ അവൻ്റെ അധരങ്ങൾ മന്ത്രം പോലെ മൊഴിഞ്ഞു.... 💔____!!❤️🖤 മൂന്ന് ദിനങ്ങൾക്ക് ശേഷം.... ശിവയുടെ ചിതയ്ക്ക് തീ കൊളുത്തുമ്പോൾ കത്തിയെരിയുന്ന ചാരം പോലെ ദത്തൻ്റെ മനസ്സും വെന്ത് വെണ്ണീറായിക്കൊണ്ടിരുന്നു... ഹൃദയം തകർന്നവൻ പരിസര ബോധം മറന്ന് വാവിട്ട് കരഞ്ഞു... "മോനെ ഉണ്ണീ...." ആളിക്കത്തുന്ന ചിതയിൽ നോക്കി അലറിക്കൊണ്ടിരുന്ന അവനെ ആരൊക്കെയോ ചേർന്ന് അവിടുന്ന് പിടിച്ചു മാറ്റുമ്പോഴും ദത്തൻ്റെ ഏങ്ങലടികൾ ശക്തമായതല്ലാതെ തെല്ലും കുറഞ്ഞില്ല... എല്ലാം കണ്ട് കൊണ്ട് തക്ഷിക ആ വരാന്തയിൽ ഇരിപ്പുണ്ട്... ചുറ്റിനും മുഴങ്ങി കേൾക്കുന്ന അലമുറകൾക്കിടയിലും അവളുടെ മിഴികൾ ശിവയ്ക്ക് വേണ്ടി അല്പം പോലും പെയ്തില്ലെന്നുള്ളത് അത്ഭുതമായിരുന്നു... അവളുടെ കൈയ്യിലിരിക്കുന്ന പിഞ്ചോമന അലറിക്കരയുന്നുണ്ട്...

"കഷ്ടം... ആ പെണ്ണിൻ്റെ കാര്യം... കല്ല്യാണം കഴിഞ്ഞ് ഒരു വർഷം ആകുന്നതേയുള്ളൂ... അതിന് മുൻപ് വിധവയാകാനായിരുന്നല്ലോ അതിൻ്റെ വിധി... ഈ പിഞ്ചു കുഞ്ഞിനെയും കൊണ്ട് അതിനിയും എന്ത് ചെയ്യും...??" സഹതാപത്തോടെയുള്ള നാട്ടുകാരുടെ മുറുമുറുക്കൽ ശ്രവിക്കാതെയവൾ കരയുന്ന കുഞ്ഞിനെ ആശ്വസിപ്പിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു... ശിവയുടെ ആജ്ഞ പ്രകാരം നെറുകയിൽ വരച്ചിരുന്ന സിന്ദൂരച്ചുവപ്പിനെയവൾ വിരലുകൾ ഒന്നമർത്തി മായിക്കുമ്പോൾ കല്ലിച്ച ഹൃദയത്തിൽ ഇനിയെവിടെ കണ്ണീരെന്ന ചോദ്യം അവളെ പൊതിഞ്ഞു... അനാഥത്വം വിളിച്ചോതിയ കഴുത്തിലെ താലി നെഞ്ചോട് ചേർന്ന് പൊള്ളിപ്പിടയുന്നു... "എങ്ങനെ ആശ്വസിക്കും ഞാൻ...??? എൻ്റെ ഉണ്ണിയേ..." ദത്തൻ്റെ അലമുറകൾ ചുറ്റിനും പ്രതിധ്വനിച്ചതും സഹതാപത്തോടെയുള്ള പല മിഴികളും അവനിലേക്ക് നീണ്ടു... ഇടറിയ സ്വരത്തോടെ ദത്തനെ ആശ്വസിപ്പിക്കാൻ ശ്രമിക്കുമ്പോൾ ഭാരതിയമ്മയുടെ കണ്ണുകളും കലങ്ങിയിരുന്നു... സാമ്പ്രാണത്തിരിയുടെ ഗന്ധം ആ അന്തരീക്ഷത്തിൽ നിന്നും അന്യമായി തുടങ്ങിയതും വീടിനു മുൻപിൽ തടിച്ചു കൂടിയ ജനക്കൂട്ടം മെല്ലെ നടന്നകലുന്നത് തക്ഷികയറിഞ്ഞു.... സർവ്വവും നഷ്ടമായവനെ പോലെ ഇരിക്കുന്ന... മരണത്തെ അതിയായി ആഗ്രഹിക്കുന്ന...

അലമുറയിടുന്ന ദത്തനെ കാൺകെ ഉള്ളിൽ ഉരുണ്ടു കൂടി വന്ന നീർക്കണത്തെ തക്ഷിക ശാസനയോടെ അടക്കി നിർത്തി... ആർക്കു മുൻപിലും കരയില്ലെന്ന തൻ്റെ തീരുമാനത്തിൽ നിന്നും വ്യതിചലിക്കാനവൾ ആഗ്രഹിച്ചില്ല... ഉറക്കെ കരയുന്ന കുഞ്ഞിനെ വീണ്ടുമവൾ നെഞ്ചോടക്കി... ഒരു വാക്കു പോലും ഉരിയാടാതെ... നേരമേറെ കടന്ന് പോയിട്ടും ഇരുന്നിടത്ത് നിന്നാരും ചലച്ചിട്ടില്ല... സന്ധ്യാ നേരത്ത് ആ വീട്ടിലൊരു പ്രകാശം പോലുമില്ല... സർവ്വവും അന്ധകാരത്തിലാണ്ടിരിക്കുന്നു... ശിവയുടെ മരണം ആ വീടിനേല്പ്പിച്ച ആഘാതത്തിൽ നിന്നും മുക്തി നേടാനാർക്കുമായില്ല... തക്ഷികയുടെ മടിയിലിരുന്നു കൊണ്ടുള്ള കുഞ്ഞിൻ്റെ ഉറക്കെയുള്ള കരച്ചിൽ ദത്തൻ്റെ കാതുകളിൽ അലയടിച്ചു... "ഉണ്ണി... എൻ്റെ ഉണ്ണി....!! എൻ്റെ ഉണ്ണിയുടെ കുഞ്ഞ്..." മൊഴിഞ്ഞു കൊണ്ടവൻ യാന്ത്രികമായി അവളുടെ അരികിലേക്ക് നടന്നു... കുഞ്ഞിൻ്റെ ശബ്ദം ദത്തനെ ശിവയെ ഓർമ്മിപ്പിച്ചു... അവൻ കുഞ്ഞിനെ എടുക്കാനായി കരങ്ങൾ നീട്ടിയതും തക്ഷിക ഞൊടിയിടയിൽ കുഞ്ഞുമായി എഴുന്നേറ്റു... "തൊട്ടു പോകരുത് താനെൻ്റെ കുഞ്ഞിനെ...!!!!!" ചുറ്റുമുള്ളതിനെ പ്രകംബനം കൊള്ളിക്കും പോലെ അവളുടെ ശബ്ദമുയർന്നതും ആ മിഴികളിൽ തന്നെ ചുട്ടെരിക്കാൻ പാകത്തിനുള്ള അഗ്നിയെരിയുന്നതവൻ അറിഞ്ഞു................. തുടരും........

മുന്നത്തെ പാർട്ടുകൾ വായിക്കാൻ ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...