💔തമസാ...!!❤️: ഭാഗം 12

എഴുത്തുകാരി: ഭാഗ്യ ലക്ഷ്മി

അപ്രതീക്ഷിതമായ അവളുടെ പ്രവർത്തിയിൽ ചലനമറ്റത് പോലെ ദത്തൻ തറഞ്ഞ് നിന്നു... കോപത്താൽ വിറയ്ക്കുകയായിരുന്നു അവൾ...!!! അന്നാദ്യമായി അവളിലെ അത്തരമൊരു ഭാവം കണ്ടതിൻ്റെ ഞെട്ടലിലായിരുന്നു അവൻ.... ക്രോധത്താൽ ചുവന്ന കണ്ണുകളും അതുകൊണ്ടുള്ള കൂർപ്പിച്ചൊരു നോട്ടവും.... ഒരു കൈയ്യാൽ കുഞ്ഞിനെ ചേർത്തു പിടിച്ചു കൊണ്ടവൾ മറുകൈയ്യുടെ ചൂണ്ടുവിരൽ ദത്തന് നേരെ ഉയർത്തുമ്പോൾ അവളുടെ പ്രതികരണത്തിൻ്റെ പൊരുൾ തേടി അലയുകയായിരുന്നു അവൻ്റെ മനസ്സപ്പോൾ....!! അവളുടെ ശബ്ദം കേട്ട് വിറച്ച് ആ പിഞ്ചു കുഞ്ഞ് ഉറക്കെ കരഞ്ഞു... കുഞ്ഞിന് നേരെ ഉയർത്തിയ കരങ്ങളെ വേദനയോടെ പിൻവലിക്കുമ്പോൾ ദത്തന് തൻ്റെ കാതുകളെ വിശ്വസിക്കാനായില്ല... "ത... തച്ചൂ.. എന്താ...??" അവൻ്റെ സ്വരമിടറി... തീ പാറുന്നൊരു നോട്ടമായിരുന്നു അവൻ്റെ ചോദ്യത്തിനുള്ള അവളുടെ മറുപടി... തനിക്ക് നേരെ നീളുമ്പോൾ ഒരിക്കൽ പ്രണയം മാത്രം വിരിഞ്ഞിരുന്ന അതേ മിഴികളിൽ ഇന്ന് തനിക്കായ് ചിതയൊരുങ്ങുന്നത് പോലെ ദത്തന് തോന്നി...

അതിലേക്കുള്ള കനലുകൾ അവളുടെ ഉള്ളിൽ ആളി കത്തുന്നതു പോലെ... കൂടുതൽ സംഭാഷണങ്ങൾക്ക് വഴിയൊരുക്കാതെ ധൃതിയിൽ അകത്തേക്ക് കയറിപ്പോകുന്നവൾക്ക് നേരെ വേദനയോടെ മിഴികൾ പായിക്കുമ്പോൾ ഇഞ്ചിഞ്ചായി ഉരുകുകയായിരുന്നു ദത്തൻ... ആ കൊലുസ്സിൻ്റെ കിലുക്കം കേൾക്കെ അപ്പോഴും അവൻ്റെ ഹൃദയം വിങ്ങിയിരുന്നു... തീവ്രമായ വ്യഥയാൽ... എൻ്റെ... എൻ്റെ ഉണ്ണീടെ കുഞ്ഞിനെ ഒന്ന്... ഒന്ന് താലോലിക്കാൻ പോലുമുള്ള അവകാശമെനിക്കില്ലേ...?? അത് നീയെനിക്ക് നിഷേധിക്കുവാണോ തച്ചൂ...?? അതും ഞാൻ എല്ലാ അർത്ഥത്തിലും തകർന്നിരിക്കുന്ന ഈ അവസ്ഥയിൽ...!! വീണു പോകാതിരിക്കാനവൻ ആ തൂണിൽ ഇറുകെ പിടിച്ചു... ഉള്ളം പിടയ്ക്കുന്ന നോവിനെ അടക്കി നിർത്താനാവാതവൻ നിലത്തേക്കൂർന്നു പോയി... അവളുടെ വാക്കുകൾ തന്നിലേല്പ്പിച്ച പ്രഹരത്തിനിത്രമേൽ ആഴമുണ്ടെന്നവൻ അറിഞ്ഞു... "വെറുപ്പാണോ തച്ചൂ നിനക്കെന്നോട്...??" വ്യഥയോടെ സ്വയം ചോദിക്കുമ്പോൾ ഉള്ളിൽ ആളിക്കത്തുന്ന സങ്കടച്ചൂടിനെ അണയ്ക്കാനാവാതവൻ പിടഞ്ഞു... മുറിയിലേക്ക് കയറി തക്ഷിക വാതിൽ വലിച്ചടച്ചു...

കുഞ്ഞിനെ ബെഡിലേക്ക് കിടത്തിയിട്ടവൾ പൊട്ടിക്കരഞ്ഞു... ഉള്ളിലെ സങ്കടം മുഴുവൻ അണ പൊട്ടിയൊഴുകി... തൻ്റെ അമ്മയ്ക്ക് കൂട്ടെന്ന പോലെ ആ കുഞ്ഞും അലമുറയിടുകയാണ്... ഇളം ചുണ്ടിൽ നിന്നുമുയർന്ന ആ തേങ്ങലുകൾ മരവിച്ച മനസ്സിലെവിടെയോ ഉറങ്ങിക്കിടന്ന മാതൃത്വത്തിൻ്റെ കണികകളെ തഴുകിയുണർത്തിയതും മിഴിനീർ തുടച്ചവൾ കുഞ്ഞിൻ്റെ അരികിലേക്ക് നടന്നു... മുറിയിലാകെ ശിവയുടെ ഗന്ധമാണ്... അവൾ ഒരിക്കൽപ്പോലും ആഗ്രഹിച്ചിട്ടില്ലാത്ത അവൻ്റെ ആ ഗന്ധത്താൽ താൻ മൂടപ്പെട്ടതു പോലെ തോന്നിയും തക്ഷികയിൽ നീരസം നിറഞ്ഞു... അദൃശ്യമായി ആ കരവലയങ്ങൾ തന്നെ ശ്വാസം മുട്ടിക്കുന്നതു പോലെ തോന്നിയതും ഉളളം ഭീതിയാലൊന്നു പിടഞ്ഞു... പാതിയെരിഞ്ഞ സിഗരറ്റ് കുറ്റികൾ ഇപ്പോളും ആ മുറിയുടെ മൂലയിൽ കിടപ്പുണ്ട്... ഷെൽഫിലെ മദ്യ കുപ്പികളും ഇനിയും പൊട്ടിച്ചിട്ടില്ലാത്ത സിഗരറ്റ് പായ്ക്കറ്റുകളും തക്ഷികയിൽ വീണ്ടും ശിവയുടെ ഓർമ്മ ജനിപ്പിച്ചു...

അവനെക്കുറിച്ച് ഓർക്കാൻ താത്പര്യമില്ലാത്തത് പോലെയവൾ ചിന്തകളിൽ നിന്നും മനസ്സിനെ മോചിപ്പിക്കാനൊരു വിഫലശ്രമം നടത്തുമ്പോഴും തൻ്റെ മാറിൽ ചുണ്ട് ചേർത്ത് പാല് കുടിക്കുന്ന കുഞ്ഞ് വീണ്ടുമവൻ്റെ ഓർമ്മകൾ അവളിൽ നിറച്ചു.... തൻ്റെ മാറിടം ചുരത്തുന്നത് പോലും അവൻ്റെ കുഞ്ഞിന് വേണ്ടിയാണെന്നുള്ള തിരിച്ചറിവവളിൽ സ്വയം വെറുപ്പുളവാക്കി... ഇളം റോസ് നിറമുള്ള ആ കുഞ്ഞ് മുഖത്തേക്കവൾ നോക്കി... തൻ്റെ നെഞ്ചോട് പറ്റിച്ചേർന്നു ചെറു പുഞ്ചിരിയോടെ കിടക്കുകയാണവൻ... ഇടയ്ക്കിടെ ഉറക്കം തൂങ്ങുന്നതിൻ്റെ ലക്ഷണമായി ആ കുഞ്ഞു മിഴികൾ അടഞ്ഞു പോകുന്നുണ്ട്... അവൾ നിർവികാരയായി കുഞ്ഞിനെ കൈകളിൽ എടുത്തു... ഇപ്പോൾ അവൻ്റെ ചിണുക്കങ്ങളും തേങ്ങലുകളും വിട്ടകന്നു... ചുണ്ടിൽ ചെറു ചിരിയാൽ അവൻ നിദ്രയിലേക്ക് വഴുതി വീണു... കുഞ്ഞിനെ നോക്കിയിരിക്കെ അവൾക്ക് തൻ്റെ അമ്മയുടെ ഓർമ്മ വന്നു... അമ്മയുടെ സാമീപ്യത്തിനായി അത്രമേൽ ആഗ്രഹിച്ചതും നൊമ്പരങ്ങളും വേദനകളും ആ നെഞ്ചിലേക്ക് പെയ്തിറക്കാനവൾക്ക് തോന്നി... എന്നാൽ തൻ്റെ ഉള്ളിലെ വേദനകൾ പങ്കു വെയ്ക്കുവാൻ അമ്മ പോലും തനിക്കില്ലല്ലോ എന്ന ചിന്ത അവളെ തളർത്തി...

മിഴികൾ അവളുടെ സമ്മതം കാക്കാതെ താനേ ഈറനണിഞ്ഞു... ഈ അവസ്ഥയിൽ തനിക്കാശ്വാസം പകരാനും തന്നെ സ്വാന്ത്വനിപ്പിക്കാനും ആരുമില്ലല്ലോ എന്നതവളുടെ വ്യഥയെ ഇരട്ടിപ്പിച്ചു... പുറത്ത് ശക്തമായി മഴ പെയ്യുന്നുണ്ട്... ആ അന്തരീക്ഷത്തെ പൂർണ്ണമായും ഇരുൾ മൂടി കഴിഞ്ഞിരുന്നു... ശിവയുടെ മുറിയിലേക്കൊന്നു പോകണമെന്ന് ദത്തന് തോന്നിയെങ്കിലും തക്ഷിക അവിടെയുണ്ടെന്ന ചിന്ത അവൻ്റെ മനസ്സിനെയും പാദങ്ങളെയും പിൻ വലിച്ചു... അവൻ ഹൃദയ വേദനയോടെ ശിവയെ അടക്കം ചെയ്തിടത്തേക്ക് നടന്നു... മഴത്തുള്ളികൾക്കൊപ്പം ദത്തൻ്റെ മിഴിനീരും ആ മണ്ണിൽ വീണലിഞ്ഞു.. തലയിലും താഴത്തും വെയ്ക്കാതെ താൻ പൊന്നു പോലെ വളർത്തിയ തൻ്റെ പ്രിയ്യപ്പെട്ട അനുജൻ ഇന്നീ ആറടി മണ്ണിൽ ഉറങ്ങുന്നു... ഒരിക്കലും ഉണരാത്ത ഉറക്കം... ദത്തന് തൻ്റെ ഹൃദയം പലതായി പിളരുന്ന പോലെ തോന്നി... താനും ഈ മണ്ണിൽ മരിച്ചു വീണിരുന്നെങ്കിൽ....!! തനിക്കും ഉണ്ണിയുടെ അടുക്കലേക്ക് പോകുവാൻ കഴിഞ്ഞിരുന്നെങ്കിൽ....!!

ദത്തൻ ആ മണ്ണിലേക്ക് മുഖം പൂഴ്ത്തി ഉറക്കെ കരഞ്ഞു... എന്നാൽ ചുവടുകൾ അകലെ അവൻ്റെ വേദന കണ്ട് അവളുടെ ഹൃദയവും പിടഞ്ഞു... ഈ അവസ്ഥയേക്കാൾ ഭേദം മരണമാണെന്നവൾക്കും തോന്നി... അർത്ഥശൂന്യമായൊരു ജീവിതം...!! ഹൃദയം പറിച്ച് തന്നിട്ട്... പ്രാണനെ പോലെ സ്നേഹിച്ചിട്ട്... ഒന്നാകാൻ പറ്റാത്തതിൻ്റെ വേദന...!! അതിലും ദയനീയമായൊരവസ്ഥ വേറെയുണ്ടോ...?? എൻ്റെയും നിങ്ങളുടെയും ഇടയിൽ നിങ്ങളുടെ അനുജൻ കടന്നു വന്നില്ലായിരുന്നെങ്കിൽ ഇന്ന് എത്ര സന്തോഷം നിറഞ്ഞതാകുമായിരുന്നു നമ്മുടെ ജീവിതം...?? എന്നാൽ എല്ലാം മാറി മറിഞ്ഞില്ലേ ദേവേട്ടാ... വിധി അതിൻ്റെ കനിവില്ലാത്ത കരങ്ങൾക്കൊണ്ട് നമ്മൾ ഇരുവരേയും അകറ്റിയില്ലേ...?? വിങ്ങുന്ന അവൻ്റെ ഹൃദയം ആര് മനസ്സിലാക്കിയില്ലെങ്കിലും അവൾ അറിയുന്നുണ്ടായിരുന്നു... പക്ഷേ... എൻ്റെ ഈ ദുർവ്വിധി എനിക്ക് സമ്മാനിച്ചത് നിങ്ങളാണ് ദേവേട്ടാ... അത് മറക്കാനീ തക്ഷികയ്ക്ക് ആവില്ല.... അവൾ എന്തോ തീരുമാനിച്ചുറപ്പിച്ച് ജനൽ വലിച്ചടച്ചു...

വേദന നിറഞ്ഞ അവൻ്റെ ഈ അവസ്ഥ കാണാനവൾക്ക് ആവതുണ്ടായിരുന്നില്ല എന്നതായിരുന്നു സത്യം...!! നിദ്രയെ പുൽകാനാവാതെ ശിവയുടെ ഫോട്ടോയിൽ ഇറുകെ പിടിച്ച് ദത്തൻ ആ വരാന്തയിൽ ഇരിക്കുമ്പോൾ കുഞ്ഞിൻ്റെ അരികത്തായി ഒരു പോള കണ്ണടയ്ക്കാതവളും വിങ്ങുകയായിരുന്നു... വിധി ഇനീം തനിക്ക് കാത്തു വെച്ചതെന്തെന്നറിയാതെ...!! ഇരുളിനെ മറച്ചു കൊണ്ട് പ്രഭാത കിരണങ്ങൾ പുലർക്കാലത്തിൻ്റെ വരവറിയിച്ചു... കുളിച്ചിറങ്ങി തക്ഷിക കണ്ണാടിക്ക് മുൻപിൽ ചെന്നു നിന്നു... അലങ്കാരങ്ങളൊന്നുമില്ലാത്ത മുഖം... ഒരിക്കൽ തൻ്റെ പ്രണയത്തിന് വേണ്ടി ചമഞ്ഞൊരുങ്ങിയ അതേ താൻ തന്നെയാണിതെന്ന് വിശ്വസിക്കാനവൾക്ക് പ്രയാസം തോന്നി... ആകെ അവളിൽ അവശേഷിച്ചത് കഴുത്തിൽ ചുറ്റിപ്പിണഞ്ഞ് കിടക്കുന്ന ശിവയുടെ പേരു കൊത്തിയ ആ മഞ്ഞലോഹം മാത്രമായിരുന്നു... അതിന് തനിക്ക് താങ്ങാവുന്നതിലും അധികം ഭാരമുള്ളതു പോലെ... തൻ്റെ മേനിയിലതൊരു അധികപ്പെറ്റായതു പോലെ... കൂടുതൽ ചിന്തിച്ച് മെനക്കെടാതവൾ ഉറച്ച മനസ്സോടെ കഴുത്തിലെ ആ താലി അഴിച്ചു മാറ്റി... ആരൊക്കെയോ തന്നിലടിച്ചേല്പ്പിച്ച ബന്ധനത്തിൽ നിന്നും കടിഞ്ഞാൺ പൊട്ടിച്ച് പുറത്തേക്ക് വന്നതിൻ്റെ സന്തോഷം അവളിൽ നിഴലിച്ചു...

തൻ്റെ മേലാകെ പൊതിഞ്ഞിരിക്കുന്ന പച്ചപ്പട്ടിനെ അവൾ അഴിച്ചു മാറ്റി... ശേഷം കൈയ്യിൽ കരുതിയിരുന്ന വെള്ള വസ്ത്രങ്ങൾ എടുത്തണിയുമ്പോൾ അവൾ എന്തോ തീരുമാനിച്ചുറപ്പിച്ചിരുന്നു... മുഖം ചെരിച്ച് നോക്കിയതും കുഞ്ഞ് നല്ല ഉറക്കമാണ്... വയറു നിറയെ പാല് കുടിച്ചിട്ട് സുഖമായി ഉറങ്ങുകയാണവൻ..!! മെല്ലെ...അതീവ ശ്രദ്ധയോടെ.... അവൻ്റെ നിദ്രയ്ക്ക് ഭംഗം വരുത്താതവനെ കരങ്ങളിൽ എടുത്തു പുറത്തേക്ക് നടക്കുമ്പോൾ ഹൃദയത്തെ കല്ലാക്കിയിരുന്നവൾ..!! കുഞ്ഞുമായി ഹാളിലേക്ക് നടന്ന് വരുന്ന തക്ഷികയെ കണ്ട് ഒരു വേള ഞെട്ടിപ്പോയിരുന്നു ഭാരതിയമ്മ... അവർ തൻ്റെ നേത്രങ്ങളെ വിശ്വസിക്കാനാവാതെ തറഞ്ഞ് നിന്നു... വേദനയോടെ തക്ഷികയിലേക്ക് മിഴികൾ പായിക്കുമ്പോൾ ഉള്ളിൽ ഉരുണ്ടു കൂടുന്ന ചോദ്യങ്ങളെ ശാസനയോടെ അടക്കി നിർത്താനൊരു പാഴ്ശ്രമം നടത്തിയവർ.... ഒരു പഴയ വെള്ള സാരി ദേഹമാകെ ചുറ്റിയിരിക്കുന്നു അവൾ... ഒഴിഞ്ഞ സീമന്തരേഖയും , ഒഴിഞ്ഞ കൈകളും , ഒഴിഞ്ഞ കഴുത്തും, ഒഴിഞ്ഞ കാതുകളും... മിഴികളിൽ മഷിയെഴുതിയിട്ടില്ല... നെറ്റിയിൽ ഒരു കുഞ്ഞ് പൊട്ടു പോലുമില്ല...

"മോ... മോളെന്താ ഈ... ഈ വേഷത്തിൽ...??" ചോദിക്കുമ്പോൾ ഭാരതിയമ്മയുടെ ഉള്ളം വിങ്ങുകയായിരുന്നു... "വിധവകൾ പിന്നെ എങ്ങനെയാണ്..??!!" ഭാവഭേദമൊന്നുമില്ലാതെ മറുചോദ്യമുന്നയിച്ചവൾ.... "മോ... മോളെ..." ഭാരതിയമ്മ ഉറക്കെ വിളിച്ചു... സ്വരം സ്വല്പം ഇടറിയോ...?? "എന്തൊക്കെയാ കുട്ടീ നീയീ കാട്ടിക്കൂട്ടണെ... മോനെ ദത്താ... എന്തൊക്കെ കാണണം ഞാൻ...?? ഈ വേഷം മാറ് മോളെ..." പരിഭ്രമത്തോടെ പറയുമ്പോൾ അവർ കരച്ചിലിൻ്റെ വക്കിൽ എത്തിയിരുന്നു.. "ഇല്ല ചിറ്റമ്മേ... വെറുതെ എന്നെ നിർബന്ധിക്കണ്ട... ഇതാണെൻ്റെ വിധിയെങ്കിൽ സന്തോഷത്തോടെ സ്വീകരിക്കാൻ ഞാൻ തയ്യാറാണ്...ജീവിതകാലം മുഴുവൻ ഇങ്ങനെ കഴിയാനാണ് എൻ്റെ തീരുമാനം.." സ്വരം കനപ്പിച്ചവൾ പറയുമ്പോൾ എല്ലാം കേട്ട് നിന്ന ദത്തൻ്റെ ഹൃദയം ഉരുകി... "മോളെ.. നിനക്ക്... നിനക്കെന്താ പറ്റിയെ...?? ഈ വേഷം മാറ് മോളെ... ജീവിതകാലം മുഴുവൻ എൻ്റെ കുട്ടി ഇങ്ങനെ വേദനിച്ച് കഴിയുന്നത് കാണാൻ ചിറ്റമ്മയ്ക്ക് ആവില്ല..." ഭാരതിയമ്മ സാരിത്തലപ്പാൽ കണ്ണുനീർ തുടച്ച് പറയുമ്പോഴും തൻ്റെ തീരുമാനത്തിൽ നിന്ന് വ്യതിചലിക്കാൻ തക്ഷിക തയ്യാറായില്ല...

"വേദനയോ...?? ഇതിലെനിക്കൊരു വേദനയുമില്ല ചിറ്റമ്മേ... മറ്റു ചിലർ എൻ്റെ ഹൃദയത്തിലേല്പ്പിച്ച മുറിപ്പാടിനോളം വരില്ല വേറൊരു വേദനയും.." കടുപ്പിച്ച സ്വരത്തിലത് പറയുമ്പോൾ അവളുടെ മിഴികൾ നീണ്ടത് വാതിലോരത്ത് നിന്നിരുന്ന ദത്തന് നേർക്കായിരുന്നു.... അത് കേൾക്കെ മനസ്സാൽ ആയിരം ആവർത്തി അവളോട് ക്ഷമയാചിച്ചു കൊണ്ട് ദത്തൻ മിഴികൾ ഇറുക്കിയടച്ചു.... "പിന്നെ ഇപ്പോൾ ഞാൻ പറയാൻ വന്നത്..... ഞാൻ ഇവിടുന്ന് പോവുകയാണ്.. എൻ്റെ കുഞ്ഞിനെയും കൊണ്ട്.... എൻ്റെ മോനെയല്ലാതെ മറ്റൊന്നും ഇവിടുന്നെനിക്കാവശ്യവുമില്ല..." തക്ഷികയുടെ വാക്കുകൾ ഒരു അഗ്നിഗോളം പോലെയാണ് ദത്തൻ്റെയും ഭാരതിയമ്മയുടെയും ഹൃദയത്തിലേക്ക് പതിച്ചത്... "തച്ചൂ..." ദത്തൻ പരിസരം മറന്ന് ഉറക്കെ വിളിച്ചതും ഭാവഭേദമില്ലാതെ അവനെ നോക്കിയവൾ.... "തച്ചുവോ ആരുടെ തച്ചു...???" അവനിലേക്ക് മിഴികൾ പായിച്ച് ചോദിക്കുമ്പോൾ അവളുടെ സ്വരം അല്പം പോലെ ഇടറിയിരുന്നില്ല... ആ വാക്കുകൾ കേട്ടതും തറഞ്ഞ് നിന്നു പോയവൻ... ഉള്ളിലെ നോവടക്കിക്കൊണ്ടവൻ എന്തോ പറയാൻ നാവുയർത്തി... "നീ... ഇവിടുന്ന് പോ...പോകരുതേ..!!" അവൻ അപേക്ഷയുടെ സ്വരത്തിൽ പറഞ്ഞു...

"പോകരുതെന്നോ...?? ഇനിയും എന്നെക്കൊണ്ട് ഇവിടെ എന്താണ് ആവശ്യം...?? നിങ്ങളുടെ അനുജന് ഇഷ്ടമുള്ളതൊക്കെ ചെയ്യാൻ നിങ്ങൾ വാങ്ങിക്കൊടുത്ത വെറുമൊരു കളിപ്പാട്ടമല്ലേ ഞാൻ...?? അയാൾക്ക് കള്ള് കുടിച്ച് വന്നിട്ട് തോന്നിയതൊക്കെ ചെയ്യാനുള്ള ഒരു ഉപകരണം..!! നിങ്ങളുടെ അനുജൻ ജീവനോടെയില്ലാത്ത സ്ഥിതിക്ക് എന്നേക്കൊണ്ടുള്ള ആവശ്യം കഴിഞ്ഞെന്ന് ഞാൻ വിചാരിക്കുന്നു... അതിനാൽ ഞാൻ പോകുന്നു..." പിൻ തിരിഞ്ഞ് നോക്കാതെ അത്ര മാത്രം പറഞ്ഞവൾ നടന്നകലുമ്പോൾ ഒന്നുരിയാടാൻ പോലുമാകാതെ ദത്തൻ നിശ്ചലനായി പോയിരുന്നു... ഉള്ളിൽ ഉതിർന്നു വന്ന വാക്കുകൾ പുറത്തേക്ക് വരാതെ എന്തോ ഒന്ന് അവൾക്ക് മുൻപിൽ തൻ്റെ നാവിനെ കുരുക്കിട്ട് നിർത്തിയതു പോലെ.. വേദനയോടെ അവൾ നടന്നകലുന്ന കാഴ്ച നോക്കി നിൽക്കെ ഭാരതിയമ്മ ദത്തൻ്റെ ചുമലിലേക്ക് കരങ്ങൾ ചേർത്തു... "തടയണ്ട മോനെ തച്ചു മോളെ... അവൾ പൊയ്ക്കോട്ടെ...." ദത്തൻ്റെ ദുഖം കാൺകെ അവർ ശാന്തതയോടെ പറഞ്ഞു...

"ചി.. ചിറ്റമ്മേ.... എൻ്റെ.. എൻ്റെ ഉണ്ണിയുടെ കുഞ്ഞ്... അവൻ ഇവിടല്ലേ വളരേണ്ടത്...??" ദത്തൻ ഇടർച്ചയോടെ ചോദിച്ചു... "കുഞ്ഞ് ഇവിടെ തന്നെ വളരും മോനെ.. തത്കാലം അവൾ പോകട്ടെ... ആദ്യത്തെ പ്രസവത്തിൻ്റെ ചടങ്ങുകളൊക്കെ പെണ്ണിൻ്റെ വീട്ടുകാരല്ലേ നടത്തുന്നത്.. ആചാര പ്രകാരം തച്ചു മോളിപ്പോൾ സ്വന്തം വീട്ടിൽ തന്നെയാണ് നിൽക്കേണ്ടത്... പ്രതീക്ഷിക്കാതെ ഇങ്ങനെയൊക്കെ സംഭവിച്ചതു കൊണ്ടല്ലേ അവൾ ഈ ദിവസങ്ങളിൽ ഇവിടെ തന്നെ നിന്നത്...?? ഇപ്പോൾ അവൾ പോകട്ടെ...." അവനെ സ്വാന്ത്വനിപ്പിക്കാൻ എന്നോണം ഭാരതിയമ്മ പറഞ്ഞ വാക്കുകൾ അസ്വസ്ഥമായ ദത്തൻ്റെ മനസ്സിൽ അല്പം പോലും ആശ്വാസം വിതറിയില്ല.. "തച്ചൂ നിൽക്ക്.... ഞാൻ... ഞാൻ നിന്നെ കൊണ്ടു വിടാം... കുഞ്ഞിനെയും കൊണ്ട് ഈ വെയിലത്ത് നീ ഒറ്റയ്ക്ക് പോകണ്ട..." അവൾക്ക് പിന്നാലെയായി ഓടിച്ചെന്നു കൊണ്ട് ദത്തൻ പറയുമ്പോൾ ദേഷിച്ചവനെ ഒന്നു നോക്കിയവൾ... ആ നോട്ടത്തിൽ അവനൊന്നു പതറി...

"ഞാൻ വരുന്നത് നിനക്കിഷ്ടമല്ലെങ്കിൽ വേറെ ആരെയെങ്കിലും പറഞ്ഞു വിടാം ഞാൻ..." അവളുടെ നോട്ടത്തിൻ്റെ അർത്ഥം മനസ്സിലായതുമവൻ പറഞ്ഞു... "വേണ്ട..!! ആരെങ്കിലും എൻ്റെ കൂടെ വന്നാൽ പിന്നെ ഞാൻ പോകുന്നത് വീട്ടിലേക്കാവില്ല... ഇവിടെ പുറകിലുള്ള കുളത്തിൽ ചാടി എൻ്റെ ഈ ജീവനങ്ങൊടുക്കും ഞാൻ..!!" അവൾ കനത്ത സ്വരത്തിൽ പറഞ്ഞതും തളർന്നു പോയവൻ... അവൾ മറയുന്ന കാഴ്ച നോക്കി ദത്തൻ വേദനയോടെ പടിയിലേക്കിരുന്നു... "എന്തിനാ നീയിപ്പോൾ വിഷമിക്കുന്നത്..?? അവൾ പോയതിനോ...?? പ്രണയിച്ച പെണ്ണിനെ തോന്ന്യാസം കാണിച്ച് നടക്കുന്ന അനിയന് കെട്ടിച്ചു കൊടുത്തപ്പോൾ തോന്നാതിരുന്ന ദു:ഖമാണോ നിനക്കിപ്പോൾ...??" ഭാരതിയമ്മയുടെ വാക്കുകൾ ദത്തൻ്റ ഉള്ളിൽ കൂരിരുമ്പ് പോലെ തറച്ചു കയറി................... തുടരും........

മുന്നത്തെ പാർട്ടുകൾ വായിക്കാൻ ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...