💔തമസാ...!!❤️: ഭാഗം 13

എഴുത്തുകാരി: ഭാഗ്യ ലക്ഷ്മി

"പ്രാണനെ പോലെ നീയവളെ സ്നേഹിച്ചതല്ലേ...?? തിരികെ തച്ചു മോളും അത്ര മാത്രം നിന്നെ ഇഷ്ടപ്പെട്ടിരുന്നില്ലേ..?? അതെല്ലാം മറന്ന് ശിവനുമായി തച്ചുവിൻ്റെ വിവാഹം നടത്തിയപ്പോൾ ഇല്ലാത്ത ദു:ഖമാണോ നിനക്കിപ്പോൾ...?? നിന്നെയോർത്ത് എനിക്ക് അല്പം പോലും സഹതാപമില്ല ദത്താ...!! എൻ്റെ ദുഃഖം മുഴുവൻ ആ പാവം കുഞ്ഞിനെ ഓർത്താണ്... ജീവിതകാലം മുഴുവൻ വെള്ള വസ്ത്രവും ധരിച്ച് സകല സുഖ സൗകര്യങ്ങളും ഉപേക്ഷിച്ച് വിധവയായി കഴിയാൻ തീരുമാനിച്ചിരിക്കുന്നു അവൾ.... ഇത്ര ചെറുപ്പത്തിൽ തന്നെ അതിന് വന്നു ചേർന്ന വിധിയോർത്താണെനിക്ക് സങ്കടം... പ്രണയിച്ച ആളേയും നഷ്ടമായി... വിവാഹം കഴിച്ച ആളും മരണമടഞ്ഞു.... ഈ വീട്ടിൽ കാലു കുത്തിയതു മുതൽ സന്തോഷമെന്തെന്ന് തച്ചു മോൾ അറിഞ്ഞിട്ടില്ല... ശിവൻ ഒരിക്കലും അവളെ സ്നേഹിച്ചിട്ടില്ല മോനെ... അത് നിൻ്റെ തെറ്റിദ്ധാരണ മാത്രമാണ്...." "നിർത്ത് ചിറ്റമ്മേ.... എൻ്റെ ഉണ്ണി... അവന്... അവന് ഇഷ്ടമായിരുന്നു തച്ചുവിനെ... അല്ലെന്ന് മാത്രം പറയരുത്..." ദത്തൻ വിങ്ങലോടെ പറഞ്ഞു...

"മോനെ ദത്താ.... നിനക്കറിയാവുന്നതല്ലേ ശിവൻ്റെ സ്വഭാവം...?? കുട്ടിക്കാലം മുതൽ ആശിച്ചതെന്തും സ്വന്തമാക്കണം അവന്... എങ്ങനെ അവൻ വാശി പിടിക്കാതിരിക്കും...?? അവൻ പറയുന്നതെന്തും സാധിച്ചു കൊടുക്കാൻ നീയിങ്ങനെ നിൽക്കുകയല്ലേ...?? ഏതൊരു സാധനത്തിനോടും തോന്നുന്നത് പോലെ ആദ്യം കാഴ്ചയിൽ ഉണ്ടായൊരു ഭ്രമം മാത്രമായിരുന്നു ശിവന് തച്ചു മോളോടും തോന്നിയത്... അല്ലാതെ അതിനെ പ്രണയമെന്ന് വിളിക്കാനാവുമോ...?? ശിവനവളെ സ്നേഹിച്ചിരുന്നെങ്കിൽ എന്തു കൊണ്ടാ തച്ചു മോളുടെ മുഖത്ത് ഒരിക്കൽപ്പോലും സന്തോഷം ഇല്ലാതിരുന്നത്...?? അവളുടെ മനസ്സ് നിറയെ നീയാണ് മോനെ.... നീ വിവാഹം കഴിക്കാതിരിക്കുന്നത് എന്തു കൊണ്ടാണെന്നെനിക്ക് ഇപ്പോൾ മനസ്സിലാകുന്നുണ്ട്..." ഭാരതിയമ്മയുടെ സ്വരത്തിൽ വേദന നിഴലിച്ചതും ദത്തൻ ഇനിയുമൊന്നും കേൾക്കാൻ താത്പര്യമില്ലാത്തതു പോലെ അകത്തേക്ക് കയറിപ്പോയി.... മോനെ ദത്താ ഇനിയും തച്ചു മോൾ ഈ പടി കടന്നു വരേണ്ടത് നിൻ്റെ പെണ്ണായിട്ടായിരിക്കണം...

നഷ്ടമായ ജീവിതം നിങ്ങൾ ഇരുവർക്കും ലഭിക്കണം... നടന്നകലുന്ന ദത്തനെ നോക്കി ഭാരതിയമ്മ ഓർത്തു... കുഞ്ഞുമായി ദൂരെ നിന്നും നടന്നു വരുന്ന തക്ഷികയെ കാൺകെ രാഘവൻ തെല്ലൊന്നു അമ്പരന്നു... "മോളെ... മോളെന്താ കുഞ്ഞുമായി ഒറ്റയ്ക്ക്...???!" അവൾക്ക് കൂട്ടായി ആരെങ്കിലും ഉണ്ടോ എന്നൊന്നു എത്തി നോക്കിക്കൊണ്ടയാൾ വ്യാകുലതയോടെ ചോദിച്ചു... "പിന്നെ കൂട്ടിന് ആര് വരണം...?? അച്ഛനെന്നെ കൈപിടിച്ചേല്പ്പിച്ച ആ വ്യക്തി ഇന്ന് ജീവനോടെ ഇല്ലെന്ന് അറിയില്ലേ...??" ഉറച്ച സ്വരത്തിൽ തിരികെ ചോദിച്ചവൾ... "അ... അല്ല മോളെ... ദത്തൻ മോൻ..." രാഘവൻ്റെ സ്വരമൊന്നിടറി... "അതിന് ദത്തൻ മോൻ്റെ കൈയ്യിലാണോ അച്ഛനെന്നെ ഏൽപ്പിച്ചത്...??" ചോദിക്കുമ്പോൾ അവളിൽ അമർഷം പ്രകടമായിരുന്നു... "അല്ല...മോ...മോളെ.. മോൾക്കിതെന്തു പറ്റി...? മോളെന്താ ഈ വേഷത്തിൽ...??"

"എന്താ ഈ വേഷത്തിന് കുഴപ്പം...??" "ഈ വെള്ള സാരി....??" അയാളിൽ സംശയം ജനിച്ചു... "വിധവകൾ പിന്നെ ഏത് നിറത്തിലുള്ള വസ്ത്രം ധരിക്കണം..?" മൂർച്ചയുള്ള അവളുടെ നോട്ടം അയാളിലേക്ക് നീണ്ടു... "അതിന് ദത്തൻ മോൻ സമ്മതിച്ചോ..??" "ദത്തൻ മോൻ ആരാ എൻ്റെ കാര്യം തീരുമാനിക്കാൻ...?? ഞാനെന്തിന് അയാളുടെ സമ്മതം നോക്കണം..??" ദേഷ്യത്തിൽ പറഞ്ഞു കൊണ്ടവൾ ധൃതിയിൽ അകത്തേക്ക് കയറിപ്പോയി.... ഇടയ്ക്കെപ്പോഴോ ഞെട്ടിയുണർന്ന കുഞ്ഞിനെ അവൾ തോളോട് ചേർത്ത് ആശ്വസിപ്പിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു... അവളുടെ പെരുമാറ്റത്തിൽ വന്ന മാറ്റം കണ്ടമ്പരന്ന് രാഘവൻ അകത്തേക്ക് കയറിയപ്പോഴേക്കും തക്ഷിക മുറിയിൽ കയറി വാതിൽ കൊട്ടിയടച്ചിരുന്നു.... "മോളെ... വാതിൽ തുറക്ക് മോളെ...." അയാൾ ഏറെ നേരം വാതിലിൽ കൊട്ടിയെങ്കിലും നിരാശയായിരുന്നു ഫലം...

തക്ഷിക മെല്ലെ കുഞ്ഞിനെ തൻ്റെ മടിയിലേക്ക് കിടത്തി... "കരയല്ലേ വാവേ..." അവൾ കുഞ്ഞിനെ തൻ്റെ നെഞ്ചോട് ചേർത്തു... എല്ലാം ദു:ഖങ്ങളും മറന്ന് അല്പ നേരമെങ്കിലും തനിക്കൊന്ന് സുഖമായി ഉറങ്ങാൻ കഴിഞ്ഞിരുന്നെങ്കിൽ എന്നാശിച്ചു കൊണ്ടവൾ കുഞ്ഞിൻ്റെ അരികിലായ് കിടന്നു... മിഴികളടച്ചതും ഹൃദയ വേദനയോടെ താൻ നടന്നകലുന്നത് നോക്കി നിൽക്കുന്ന ദത്തൻ്റെ മുഖമാണ് അവളുടെ മനസ്സിലേക്ക് കടന്നു വന്നത്... "താൻ ആ മനുഷ്യനെ വേദനിപ്പിച്ചോ..??" അവൾ സ്വയം ചോദിച്ചു... അനുജൻ മരിച്ചതു കൊണ്ടുള്ള ദേവേട്ടൻ്റെ ദു:ഖം കാണാനാവാത്തത് കൊണ്ടല്ലേ താൻ അവിടുന്ന് ഇറങ്ങിയത്...?? എന്നാൽ തൻ്റെ പ്രവർത്തി അദ്ദേഹത്തെ കൂടുതൽ ദു:ഖത്തിലാഴ്ത്തുകയല്ലേ ചെയ്തത്...?? ആ മിഴികളൊന്നു കലങ്ങിയാൽ എന്താണ് തൻ്റെ മനം ഇത്ര മാത്രം വേദനിക്കുന്നത്... ആ മുഖമൊന്നു വാടിയാൽ പിടയുന്നത് തൻ്റെ നെഞ്ചകമാണ്... ഒരിക്കൽ തൻ്റെ മാത്രം ദേവനായി ഹൃദയത്തിൽ പ്രതിഷ്ഠിച്ച് ആരാധിച്ചതിനാലാവാം... അവളുടെ വിരലുകൾ മിഴിനീരാൽ നനഞ്ഞു കുതിർന്ന ബെഡ് ഷീറ്റിൽ ഇറുകെ അമർന്നു.... രാഘവൻ പരിഭ്രമത്തോടെ മുറ്റത്തേക്കിറങ്ങിയതും ദൂരെ നിന്നും നടന്നു വരുന്ന മോഹനനെയും ജാനകിയെയും കണ്ടു...

"എന്ത് പറ്റി മോഹനാ..?? എന്താ ജാനകീ...??" "അത്... തച്ചു മോള് ഇവിടെ എത്തിയോ...?? മോള് ഇവിടെ എത്തിയോന്ന് അറിയാൻ ചിറ്റമ്മ പറഞ്ഞ് വിട്ടതാ എന്നെ...." "ആഹ്... അവളെത്തി..." രാഘവൻ പറഞ്ഞതും മോഹനൻ നടന്നകന്നു... "ഇവിടെ തച്ചു മോളെ നോക്കാനും പരിചരിക്കാനും ആരുമില്ലാത്തതു കൊണ്ട് ദത്തൻ മോൻ വിട്ടതാ എന്നെ ഇങ്ങോട്ട്... മോളുടെ വസ്ത്രങ്ങളും കുഞ്ഞിനു വേണ്ട സാധനങ്ങളും ഒക്കെയാ എൻ്റെ കൈയ്യിൽ.. ഞാനന്നാൽ അകത്തോട്ട് ചെല്ലട്ടെ..." ജാനകി അകത്തേക്ക് കയറി... സന്ധ്യ മയങ്ങി തുടങ്ങിയിരുന്നു.... ദത്തൻ ഉറയ്ക്കാത്ത കാലടികളോടെ ശിവയുടെ മുറിയിലേക്ക് നടന്നു... ശിവയുടെ ഗന്ധം നിറഞ്ഞു നിൽക്കുന്ന ആ മുറിയിലേക്ക് കയറിയതും ഉള്ളിൽ നിന്നൊരാന്തൽ ദത്തനെ പൊതിഞ്ഞു... ഏട്ടാ എന്നുള്ള വിളി കാതുകളിൽ മുഴങ്ങി കേൾക്കുന്നു... ഭ്രാന്ത് പിടിക്കുന്നത് പോലെ തോന്നിയും ശിവയുടെ വസ്ത്രങ്ങൾ ഓരോന്നും വല്ലാത്ത ആവേശത്തിൽ ദത്തൻ തൻ്റെ നെഞ്ചോടടക്കി...

ഷെൽഫ് തുറന്ന് അടുക്കി വെച്ചിരിക്കുന്ന മദ്യകുപ്പികളിലേക്ക് എന്തോ ഒരു ഉൾപ്രേരണയാൽ നോക്കുമ്പോൾ വെള്ളം വസ്ത്രം ധരിച്ച ആ പെണ്ണിൻ്റെ മുഖം അവൻ്റെ മനസ്സിലേക്കു തെളിഞ്ഞു വന്നു... വേദനിപ്പിച്ചു ഞാനെൻ്റെ തച്ചുവിനെ... ഇഷ്ടമായിട്ടും ഇഷ്ടമല്ലെന്ന് പറയേണ്ടി വന്നു... ആർക്കു വേണ്ടി... ആരുടെ സന്തോഷത്തിനു വേണ്ടിയാണോ ഞാൻ സ്വാർത്ഥനായത്.... അവനെ ഈശ്വരൻ എന്നിൽ നിന്നും കവർന്നെടുത്തു... എനിക്ക് എത്തിപ്പെടാനാവാത്ത ദൂരത്തേക്ക് കൊണ്ടുപോയി... സഹിക്കാൻ കഴിയുന്നില്ല എനിക്ക്... എൻ്റെ ഉണ്ണിയുടെ കുഞ്ഞും എൻ്റെ അരികിലില്ല... എൻ്റെ തച്ചുവും പോയി... ഇനീം ആർക്ക് വേണ്ടി ജീവിക്കണം ഞാൻ....??? ദത്തൻ ഒരു മദ്യ കുപ്പി കൈയ്യിൽ എടുത്തു.... വല്ലാത്ത ഒരു മാനസികാവസ്ഥയിൽ ആയിരുന്നു അവൻ... അവൻ്റെ മിഴികൾ ചുവന്നിരുന്നു... ശബ്ദം ഇടറിയിരുന്നു.. തനിക്കിന്ന് എല്ലാം മറക്കണം... സകല ദു:ഖങ്ങളും മറന്ന് സമാധാനത്തോടെ അല്പനേരമെങ്കിലുമൊന്ന് ഇരിക്കണം...

അവിടിരുന്ന ഗ്ലാസ്സിലേക്ക് മദ്യമൊഴിക്കുമ്പോൾ അവൻ്റെ കരങ്ങൾ വിറച്ചിരുന്നില്ല... അന്നാദ്യമായി അവൻ ലഹരിയുടെ രുചിയറിഞ്ഞു... കാലിയായ മദ്യകുപ്പികൾ ഓരോന്നായി അവൻ്റെ ചുറ്റും നിരന്നതും ലഹരിയുടെ ആലസ്യം അവൻ്റെ സിരകളെ കീഴ്പ്പെടുത്തി... "തച്ചൂ... എൻ്റെ തച്ചൂ..." പാതി ബോധത്തോടെ അധരങ്ങൾ മന്ത്രിക്കുമ്പോൾ തന്നെ കാണുന്ന മാത്രയിൽ തന്നെ ചുവന്നു തുടുക്കുന്ന ആ പെണ്ണിൻ്റെ മുഖമായിരുന്നു അവൻ്റെ മനമത്രയും.. "ദേവേട്ടാ...!!" എന്തോ ഒരു ദു:സ്വപ്നം കണ്ട് തക്ഷിക നിദ്ര വിട്ട് ഞെട്ടിയുണർന്നു... അവളുടെ മുഖമാകെ വിയർപ്പു തുള്ളികൾ പൊടിഞ്ഞിരുന്നു... പരിഭ്രമത്തിൽ അവൾ മുഖം ചെരിച്ച് കുഞ്ഞിനെ നോക്കിയതും സുഖ നിദ്രയിലാണവൻ.... അവൾ ധൃതിയിൽ പിടഞ്ഞെണ്ണീറ്റ് ജഗ്ഗിലുണ്ടായിരുന്ന വെള്ളം അതേപടി വായിലേക്ക് കമിഴ്ത്തി...ബാത്ത് റൂമിലേക്ക് കയറി മുഖമൊന്ന് കഴുകി... എന്തോ ഓർത്ത പോലെ തക്ഷിക കുഞ്ഞിനെ ശ്രദ്ധയോടെ കരങ്ങളിൽ എടുത്തു പുറത്തേക്കിറങ്ങി....

"അയ്യോ മോളീ നേരം ഇരുട്ടി തുടങ്ങിയടുത്ത് കുഞ്ഞുമായി എങ്ങോട്ട് പോവാ... നല്ല മഴയും വരുന്നുണ്ടല്ലോ..." ധൃതിയിൽ കുഞ്ഞുമായി പുറത്തേക്ക് നടക്കുന്ന തക്ഷികയെ നോക്കി ജാനകി ചോദിച്ചതും അവൾ അതിന് മറുപടി നല്കാതെ മുൻപോട്ട് നടന്നു... "എൻ്റെ മോളെ എവിടെ പോവാ നീയീ പൊടിക്കുഞ്ഞുമായി...?? ദത്തൽ മോനോട് ഞാനെന്ത് സമാധാനം പറയും... നിൽക്ക് മോളെ..." ജാനകി പരിഭ്രമത്തോടെ ചോദിച്ചതും തക്ഷിക ചുവടുകളുടെ വേഗത കൂട്ടി ദത്തൻ്റെ വീട് ലക്ഷ്യമാക്കി നടന്നു... "ഇത്ര വേഗം നടക്കല്ലേ കുഞ്ഞേ... പെറ്റിണ്ണീറ്റിട്ട് ദിവസങ്ങളേ ആയിട്ടുള്ളൂ... അയ്യോ ഭാരതിയമ്മയും ദത്തൻ മോനും എന്നെ കൊല്ലും..." എന്നാൽ തക്ഷിക അതൊന്നും ശ്രദ്ധിക്കാതെ കാറ്റു പോലെ പാഞ്ഞു കൊണ്ടിരുന്നു... അവളുടെ പിന്നാലെയായി ഓടിയെത്താൻ ജാനകി നന്നേ പ്രയാസപ്പെട്ടു... തക്ഷിക ദത്തൻ്റെ വീട്ടിലെത്തി വാതിലിൽ തട്ടാൻ തുടങ്ങിയതും ജാനകി പൊടുന്നനെ കുഞ്ഞിനെ അവളുടെ കരങ്ങളിൽ നിന്നും വാങ്ങി...

. "അയ്യോ മോളെ അകത്ത് ദത്തൻ സർ മാത്രമേയുള്ളൂ... ഭാരതിയമ്മ കാവിൽ വിളക്കു വെയ്ക്കാൻ പോയേക്കുവാ..." പറമ്പിൽ നിന്ന മോഹനൻ വിളിച്ചു പറഞ്ഞതും തക്ഷിക ഒന്നും ആലോചിക്കാതെ വാതിലിൽ ഒന്നും കൂടി തള്ളി... കുറ്റിയിടാത്തതിനാൽ വാതിൽ മലക്കെ തുറന്നിരുന്നു... അവൾ ദത്തൻ്റെ മുറിയിലേക്ക് പോകാമെന്ന് ചിന്തിച്ചെങ്കിലും എന്തോ ഒന്ന് മനസ്സിനെ പിൻ വലിച്ചതിനാൽ ശിവയുടെ മുറിയിലേക്ക് നടന്നു... അവൾ വാതിൽ തള്ളി തുറന്നതും മുറിയാകെ ഇരുട്ട് പടർന്നിരുന്നു.. ലൈറ്റ് ഓൺ ആക്കിയതും മദ്യ കുപ്പി വായിലേക്ക് കമിഴ്ത്തുന്ന ദത്തനെ കാൺകെ അവൾ തറഞ്ഞ് നിന്നു.. അറിയാതെ ഉള്ളമൊന്നു പിടഞ്ഞു.... തൻ്റെ ദേവേട്ടൻ തന്നെയാണോ ഇത്..???? അവൾക്ക് ഒരു വേള ഇരു നേത്രങ്ങളെയും വിശ്വസിക്കാനായില്ല... തറയിൽ കിടക്കുന്ന കാലിയായ മദ്യ കുപ്പികളിലൂടെ അവളുടെ മിഴികൾ പാഞ്ഞതും തൊണ്ടയൊന്നിടറി... അർദ്ധനഗ്നമായ അവൻ്റെ മേനിയിൽ ആ പൂണൂൽ എല്ലാത്തിനും സാക്ഷിയായി പറ്റിച്ചേർന്ന് കിടക്കുന്നു... എങ്ങനെ പ്രതികരിക്കണമെന്നറിയാതെ അവൻ്റെ ചാരേക്ക് പോകാതവൾ ഭീതിയോടെ വാതിലോരത്ത് ശങ്കിച്ചു നിന്നു... പുറത്ത് ശക്തമായൊരു ഇടിയോടെ ഭൂമിയെ കുളിരണിയിച്ചു കൊണ്ട് മഴ ആർത്തു പെയ്തു തുടങ്ങിയിരുന്നു... എന്താ... എന്താ തന്നെ ഈ നിമിഷം ദേവേട്ടൻ്റെ അടുത്തെത്തിച്ചത്...??

എന്തായിരുന്നു തന്നെ പ്രേരിപ്പിച്ചത്...?? ഉള്ളിലെ ആശങ്കകൾ ചോദ്യങ്ങളായി അവളിൽ വലയം തീർത്തതും ദത്തൻ മുഖമുയർത്തി.... അവളെ കണ്ടതും അവൻ്റെ മിഴികൾ തിളങ്ങി.... തൻ്റെ എല്ലാമെല്ലാമായ തച്ചുവിനെ കാൺകെ അവൻ സ്വയം മറന്ന് തുടങ്ങിയിരുന്നു... "തച്ചൂ... നീ... നീ വന്നോ...??" അവൻ ഭ്രാന്തമായൊരു ആവേശത്തോടെ എഴുന്നേറ്റതും അറിയാതെ ആ പെണ്ണ് രണ്ടടി പിന്നിലേക്ക് നീങ്ങിയിരുന്നു... "എ.. എന്താ ഇത്...??" തറയിൽ കിടക്കുന്ന മദ്യ കുപ്പികളിലേക്ക് ചൂണ്ടിയവൾ ഇടർച്ചയോടെ ചോദിച്ചതും തച്ചു എന്ന് വിളിച്ചു കൊണ്ടവൻ അവളെ ഇറുകെ പുണർന്നിരുന്നു.... അപ്രതീക്ഷിതമായ അവൻ്റെ പ്രവർത്തിയിൽ അവൾ സ്തംഭിച്ചു പോയി.... ദത്തൻ്റെ ഭാഗത്ത് നിന്നും ഇത്തരമൊരു പ്രവർത്തി അവൾ ഒരിക്കൽ പോലും പ്രതീക്ഷിച്ചിരുന്നില്ല... അതു കൊണ്ടു തന്നെയാണ് ഏകനായവൻ്റെ അടുത്തേക്കവൾ വന്നതും... അവൻ മദ്യ ലഹരിയിലാണെന്ന് അവൾക്ക് ഇതിനോടകം മനസ്സിലായിരുന്നു.... "ദേ...ദേവേട്ടാ.. എന്നെ വിട്..."

അവൾ അവൻ്റെ കരവലയങ്ങളിൽ നിന്നും കുതറി മാറാൻ ശ്രമിച്ചു... "തച്ചൂ... എൻ്റെ തച്ചൂ.... " അവൻ്റെ ചുണ്ടുകൾ നിർത്താതെ മൊഴിഞ്ഞു കൊണ്ടിരുന്നതും അവൾ എന്തു പറയണമെന്നറിയാതെ തറഞ്ഞ് നിന്നു പോയിരുന്നു... എന്നാൽ പെട്ടെന്ന് സ്വബോധം വന്നതു പോലെ തക്ഷിക സർവ്വ ശക്തിയുമെടുത്തവനെ തള്ളി മാറ്റി... ദത്തൻ വീണ്ടും ഉറയ്ക്കാത്ത കാലടികളോടെ തന്നിലേക്ക് നടന്നടുത്തതും അവൾ പുറത്തേക്കോടി... പിൻവാതിലിലൂടെ തക്ഷിക പുറത്തേക്കിറങ്ങാൻ തുടങ്ങിയതും ദത്തൻ അവളുടെ കൈകളിൽ പിടിച്ചവളെ തൻ്റെ നെഞ്ചോടടുപ്പിച്ചു... "ദേവേട്ടാ എന്താ ഇത്...?? എന്നെ വിടുന്നുണ്ടോ.... " അവളുടെ സ്വരത്തിൻ്റെ ആർദ്രത നഷ്ടമായിക്കൊണ്ടിരുന്നു... ഇവിടേക്ക് വരാൻ തോന്നിയ നിമിഷത്തെ ശപിച്ചു കൊണ്ടവൾ ദേഷ്യത്തോടെ അവൻ്റെ കരങ്ങളെ തട്ടിമാറ്റി പുറത്തേക്കിറങ്ങി... "തച്ചൂ മഴ... മഴ നനയാതെ തച്ചൂ.. " അവൻ സ്വബോധം നഷ്ടമായവനെ പോലെ അവളെ പിൻ തുടർന്നു... എന്നാൽ ആർത്തു പെയ്യുന്ന ആ മഴയേക്കാൾ ശക്തിയിൽ അവളുടെ ഉള്ളം പെയ്യുകയായിരുന്നു...

ഇരുൾ നിറഞ്ഞ വഴിയിൽ കൂടിയവൾ മുൻപോട്ട് നടന്നതും ദത്തൻ അവളുടെ കൈകളിൽ പിടുത്തമിട്ടിരുന്നു... അവൾ കൈ വലിക്കാൻ നോക്കിയെങ്കിലും അവൻ്റെ ബലത്തിനു മുൻപിൽ അവൾക്കത് സാധിച്ചില്ല... "പോവല്ലേ... പോവല്ലേ നീയെന്നെ വിട്ട്..." അവൻ ഉരുവിട്ടു കൊണ്ടിരുന്നതും താൻ കേൾക്കാൻ കൊതിച്ചതെന്തോ കേട്ടതു പോലെ ആ പെണ്ണിൻ്റെ ഹൃദയം ദുർബലമായി.... കണ്ണുകൾ കലങ്ങി.... ഇരുവരെയും നനയിച്ചു കൊണ്ട് മഴത്തുള്ളികൾ ഭൂമിയിലേക്ക് പെയ്തിറങ്ങി.... നനഞ്ഞു കുതിർന്ന ആ വെള്ള സാരി അവളുടെ ഉടലോട് ഒട്ടിക്കിടന്നു... അവൾ വിറയ്ക്കുന്നത് കണ്ടതും പൊടുന്നനെ ദത്തൻ അവളെ തൻ്റെ നെഞ്ചോട് ചേർത്തു കൊണ്ട് ഇറുകെ പിടിച്ചു................. തുടരും........

മുന്നത്തെ പാർട്ടുകൾ വായിക്കാൻ ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...