💔തമസാ...!!❤️: ഭാഗം 14

എഴുത്തുകാരി: ഭാഗ്യ ലക്ഷ്മി

അവൻ്റെ സ്പർശനത്തിൽ തൻ്റെ ശരീരം ചുട്ടുപൊള്ളുന്നതു പോലെ തോന്നിയതും ആ കരങ്ങളെ തട്ടിമാറ്റി ദൂരേക്ക് ഓടിയാലോ എന്ന ചിന്ത അവളെ വേട്ടയാടി... പക്ഷേ ഹൃദയം മുറവിളി കൂട്ടുമ്പോൾ കൈകാലുകൾ ചലിക്കാത്തതവൾ അറിഞ്ഞു... വിറയ്ക്കുന്ന അവളുടെ ഉടലിനെ ദത്തൻ തൻ്റെ നെഞ്ചോടണച്ചിരിക്കുകയായിരുന്നു... എന്നാൽ ഒരു ചേർത്തു പിടിയ്ക്കലിനപ്പുറം മറ്റൊരു പ്രതികരണവും അവൻ്റെ ഭാഗത്ത് നിന്നും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല... ആ ഹൃദയമിടിപ്പുകൾ അവൾ അറിഞ്ഞിരുന്നു.... ആ നെഞ്ചകം പിടയുന്നതവൾക്ക് അനുഭവപ്പെട്ടിരുന്നു.. "എന്താ അവിടെ...??" അപ്പോഴേക്കും ഭാരതിയമ്മ അവിടേക്ക് എത്തിയിരുന്നു.... കൈയ്യിലുള്ള ടോർച്ച് അവർ ഇരുവർക്കും നേരെ അടിച്ചതും തക്ഷിക പെട്ടെന്നുണ്ടായൊരു ഉൾപ്രേരണയാൽ പരിഭ്രമത്തോടെ അവനിൽ നിന്നും അടർന്നു മാറി.... മനസ്സ് കൈവിട്ടു പോയ നിമിഷത്തെ ശപിച്ചു കൊണ്ടവൾ എന്ത് പറയണമെന്നറിയാതെ ശിരസ്സ് താഴ്ത്തി നിന്നു.... "അയ്യോ കുഞ്ഞേ എന്താ മഴ നനയുന്നത്...??"

ഭാരതിയമ്മ പെട്ടെന്ന് തന്നെ തൻ്റെ കൈയ്യിലുണ്ടായിരുന്ന കുട തക്ഷികയ്ക്ക് നേരെ നീട്ടി... അത് വാങ്ങുമ്പോഴും ഇവിടുത്തെ കാഴ്ച ഭാരതിയമ്മ കണ്ടിരുന്നോ എന്നോർത്തുള്ള ആധിയായിരുന്നു തക്ഷികയുടെ മനം നിറയെ... "ദത്താ മോനെ... മോനെന്തിനാ ഇവിടെ വന്നിങ്ങനെ... അതും ഈ മഴയത്ത്...?" "അല്ല ചിറ്റമ്മേ തച്ചൂ.... " ദത്തൻ കുഴയുന്ന നാവോടെ എന്തോ പറയാൻ ശ്രമിച്ചു.... "ആഹ്... നീയിപ്പോൾ അകത്തേക്ക് ചെല്ല്..." അവർ ദത്തനെ നോക്കി കടുപ്പിച്ചു പറഞ്ഞതും തക്ഷികയെ ഒന്ന് നോക്കിയിട്ട് ഉറയ്ക്കാത്ത കാലടികളോടെ ദത്തൻ അകത്തേക്ക് നടന്നു... തക്ഷിക ഒന്നും ഉരിയാടാതെ ഒരു കുറ്റവാളിയെ പോലെ ഉരുകുന്ന മനസ്സോടെ എങ്ങോ നോക്കി നിന്നു... ''മോളെ... എന്താ ഇത്...?? പ്രസവിച്ച് എണ്ണീറ്റിട്ട് ദിവസങ്ങളേ ആയിട്ടുള്ളൂ... ഇവിടെ വന്നിങ്ങനെ മഴ നനയുവാണോ നീ...?? അതും ഈ ഇരുട്ടത്ത്.... വിറച്ച് തുടങ്ങിയല്ലോ നീയ്... വാ അകത്തേക്ക് വാ..." തക്ഷികയുടെ കൈയ്യും പിടിച്ച് ഭാരതിയമ്മ അകത്തേക്ക് നടന്നു... "ആരോഗ്യ കാര്യത്തിൽ ഒരു ശ്രദ്ധയും ഇല്ല..." അവളുടെ തല തുവർത്തിക്കൊണ്ട് സ്നേഹം നിറഞ്ഞ ശാസനയോടെ ഭാരതിയമ്മ പറയുമ്പോഴും അവളുടെ മനസ്സ് മറ്റെങ്ങോ ആയിരുന്നു...

"ഈ വേഷം വേഗം മാറ് കുട്ടീ.... ആകെ നനഞ്ഞു കുതിർന്നു..." ഒരു സാരി അവൾക്ക് നേരെ നീട്ടി ഭാരതിയമ്മ പറഞ്ഞതും തക്ഷിക യാന്ത്രികമായി അത് വാങ്ങി... ശിവയുടെ മുറിയിലേക്ക് നടക്കാനവൾക്ക് ഭയം തോന്നി... അവളുടെ പാദങ്ങൾ നിശ്ചലമായി... "എന്താ മോളെ നോക്കി നിൽക്കുന്നെ..?? നനഞ്ഞ തുണിയും ഉടുത്തോണ്ടിരുന്നാൽ വല്ല പനിയോ മറ്റോ പിടിക്കും... വേഗം ചെന്ന് മാറിയിട്ട് വാ... അപ്പോഴേക്കും ചിറ്റമ്മ വല്ലോം കഴിക്കാനെടുക്കാം... " ഭാരതിയമ്മയുടെ സ്വരം കേട്ടതും തക്ഷിക പിന്നെ ഒന്നും ആലോചിക്കാതെ ശിവയുടെ മുറിയിലേക്ക് നടന്നു... എന്നാൽ അവൾ ഭയപ്പെട്ടതു പോലെ ദത്തൻ അവിടെ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല എന്നതവളിൽ ആശ്വാസം പടർത്തി... ഉടലും ഉയിരും ഒരേ പോലെ തളരുന്ന അവശതയോടെ അവൾ ബെഡിലേക്കിരുന്നു... ആദ്യമായി ലഹരിയുടെ രുചിയറിഞ്ഞൊരു മനുഷ്യൻ ഇതേ രീതിയിൽ പ്രതികരിച്ചതിലവൾക്ക് അത്ഭുതം തോന്നിയില്ല... എന്നാൽ സ്വബോധമുണ്ടായിട്ടും ഒരു നിമിഷത്തേക്കെങ്കിലും അവന് വിധേയയായി പോയ സ്വന്തം മനസ്സിനോടാണവൾക്ക് ദേഷ്യം മുഴുവനും തോന്നിയത്... എന്താ... എന്താ... ഹൃദയമെപ്പോഴും ഇങ്ങനെ....

ഓരോ നിമിഷവും വികാരങ്ങൾക്ക് അടിമപ്പെട്ടു കൊണ്ടിരിക്കുന്നത്...?? ഹൃദയത്തിനു മുൻപിൽ വിവേകപൂർണ്ണമായ ചിന്തകൾക്ക് ഒരു സ്ഥാനവുമില്ല... ബുദ്ധി അരുതെന്ന് പറയുന്നത് ചെയ്യാൻ ഹൃദയം വെമ്പിക്കൊണ്ടിരിക്കും.... ദത്തൻ്റെ അവസ്ഥ അവൾക്ക് വല്ലാത്ത മാനസിക സംഘർഷമാണ് സമ്മാനിച്ചത്... മദ്യം കൈ കൊണ്ട് പോലും തൊടാത്ത ആ മനുഷ്യനാണിതെന്നവൾക്ക് വിശ്വസിക്കാനായില്ല... അല്ലെങ്കിലും സാഹചര്യം ആരെയും എന്തുമാക്കുമല്ലോ... ഉറക്കെയുള്ളൊരു കരച്ചിൽ കേട്ടതുമവൾ മുഖമുയർത്തി... "എൻ്റെ മോൻ..." സ്വബോധം വന്നതു പോലെ അവൾ ഞെട്ടലോടെ പിടഞ്ഞെണ്ണീറ്റു.... അവൾ ധൃതിയിൽ വാതിൽ തുറന്നതും കരയുന്ന കുഞ്ഞിനെ ആശ്വസിപ്പിക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്ന ജാനകിയെയാണ് കാണുന്നത്... തക്ഷിക ക്ഷണ നേരം പോലും കളയാതെ ഓടിപ്പോയി കുഞ്ഞിനെ കരങ്ങളിൽ വാങ്ങി... അവനെ നെഞ്ചോടണച്ചു... "കുഞ്ഞ് നല്ല കരച്ചിലായിരുന്നു മോളെ.. ഞാൻ ആശ്വസിപ്പിക്കാൻ ശ്രമിച്ചിട്ടും കരച്ചിൽ നിന്നില്ല... മോന് വിശന്നിട്ടാവും...." ജാനകി അതും പറഞ്ഞ് നടന്നകന്നതും അവൾ കുഞ്ഞിനെ ഒന്നും കൂടെ ചേർത്തു പിടിച്ചു... തക്ഷിക ഭക്ഷണം കഴിക്കുന്നതും നോക്കി ഭാരതിയമ്മ കുഞ്ഞിനെയും മടിയിൽ വെച്ചിരുന്നു..

. "മോളെ..." അവർ അരുമയായി വിളിച്ചു... "പറഞ്ഞോളൂ ചിറ്റമ്മേ..." അവൾ മുഖമുയർത്തി... "ദത്തൻ്റെ അവസ്ഥ മോള് കണ്ടതല്ലേ..." അല്പ നേരത്തിലെ മൗനത്തിന് ഭംഗം വരുത്തിക്കൊണ്ട് ഭാരതിയമ്മ പറഞ്ഞതും തക്ഷിക എന്ത് പറയണമെന്നറിയാതെ മൗനം പാലിച്ചു... "ആദ്യമായിട്ടാണ് അവൻ മദ്യപിക്കുന്നത്..." അവർ സാരിത്തലപ്പാൽ കണ്ണീരൊപ്പി... "അല്ലെങ്കിലും ഈയിടെയായി പതിവില്ലാത്തത് പലതുമല്ലേ ചിറ്റമ്മേ ജീവിതത്തിൽ സംഭവിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്നത്..." അവളുടെ സ്വരം കനത്തു... "മോൾക്കറിയുമോ... ശിവൻ്റെ മരണം അത്ര വല്ല്യ ആഘാതമാണ് ദത്തനിൽ ഏൽപ്പിച്ചിരിക്കുന്നത്... അവനത് എങ്ങനെ സഹിക്കുമെന്ന് അറിയില്ല... അവൻ്റെ ലോകം തന്നെ ശിവനായിരുന്നു.. " അവരുടെ സ്വരം ഇടയ്ക്ക് ഇടറുന്നത് തക്ഷികയറിഞ്ഞു... "ദത്തനീ ലോകത്ത് ആകെ സ്വന്തമെന്ന് പറയാൻ ശിവൻ മാത്രമേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ... ഒരു വിവാഹം കഴിക്കാൻ ഞാൻ നിർബന്ധിച്ചിട്ട് കൂടി അത് കേൾക്കാനവൻ കൂട്ടാക്കുന്നില്ല.. ശിവൻ്റെ കുഞ്ഞ് മാത്രമായിരുന്നു അവന് ജീവിക്കാനുള്ള ഏക പ്രതീക്ഷ...

എന്നാൽ മോളിന്ന് കുഞ്ഞുമായി ഇവിടുന്ന് ഇറങ്ങിയത് അവൻ്റെ നെഞ്ചിൽ ചവിട്ടിയാണ്... മോള് പോയ നിമിഷം മുതൽ അവനാകെ ഭ്രാന്തമായൊരു അവസ്ഥയിലായിരുന്നു... ആ അവസ്ഥയാണ് അവൻ്റെ ഈ മദ്യപാനത്തിൽ കലാശിച്ചത്.. ഈ അവസ്ഥ നീണ്ടു പോയാൽ എൻ്റെ ദത്തൻ മോന് തൻ്റെ മനസ്സ് കൈവിട്ട് പോകും... എൻ്റെ കാല ശേഷം ശിവയുടെ ഓർമ്മകളിൽ നീറി നീറിയവൻ ഒരു ഭ്രാന്തനെ പോലെ ഈ വല്ല്യ വീട്ടിൽ ഒറ്റയ്ക്ക് കഴിയേണ്ടി വരും.... അതു കൊണ്ട്..." അവർ പറഞ്ഞു വന്നതൊന്നു നിർത്തി... "അതു കൊണ്ട്...??" അവൾ സംശയത്തോടെ ഭാരതിയമ്മയെ നോക്കി... "എൻ്റെ... എൻ്റെ ദത്തൻ മോന് മോളൊരു ജീവിതം കൊടുക്കുമോ..??" പറഞ്ഞവസാനിപ്പിച്ചതും ഭാരതിയമ്മ വിതുമ്പി... അത് കേട്ടതും അവൾ ഞെട്ടലോടെ അവരെ നോക്കി.... ഉത്തരമില്ലാതെ ഉള്ളമൊന്ന് ആടിയുലഞ്ഞു... "മോളുടെ കാലിൽ വീഴാം ചിറ്റമ്മ... പറ്റില്ലെന്ന് മാത്രം പറയല്ലേ മോളെ.." അവർ വിങ്ങിപ്പൊട്ടുമ്പോഴും അവരുടെ വാക്കുകൾ തന്നിലേല്പ്പിച്ച ഞെട്ടലിൽ നിന്നും മുക്തയാകാനാവാതെ ഇരിക്കുകയായിരുന്നു തക്ഷിക... "മോളെ ഇപ്പോഴല്ല... കുറച്ച് നാളും കൂടെ കഴിഞ്ഞ്... മോളുടെയും ദത്തൻ്റെയും മനസ്സൊന്ന് ശാന്തമായിട്ട്...

കഴിയില്ലേ മോൾക്ക് എൻ്റെ ദത്തൻ മോൻ്റെ ജീവിതത്തിലേക്ക് കടന്നു വരാൻ...??" "എ... എന്തിനാ ചിറ്റമ്മേ ഞാൻ...??? ദേവേട്ടന് എന്നേക്കാളും നല്ല ഒരു പെൺകുട്ടിയെ കിട്ടില്ലേ...??" നനവൂറിയെ മിഴികളെ അവരിൽ നിന്നും ഒളിപ്പിക്കാനവൾ പ്രയാസപ്പെട്ടു... ഇടറി തുടങ്ങിയ അവളുടെ സ്വരമവർ അറിഞ്ഞു.. "മോ... മോളെ ഞാനെത്ര നിർബന്ധിച്ചാലും അവനൊരു വിവാഹം കഴിക്കില്ല... അവൻ്റെ ദുഃഖങ്ങളെ അല്പമെങ്കിലും കുറയ്ക്കാൻ ഒരു പെണ്ണിൻ്റെ സ്നേഹത്തിന് മാത്രമേ കഴിയൂ... അതിന് മോൾക്ക്... മോൾക്ക് മാത്രമേ സാധിക്കൂ... അവനെ മനസ്സിലാക്കാൻ... മനസ്സ് നിറഞ്ഞവനെ സ്നേഹിക്കാൻ... ആരുമില്ലാതവൻ ഇങ്ങനെ ഈ അവസ്ഥയിൽ കഴിയുന്നത് കാണാൻ എനിക്കാവില്ല..." അവരുടെ വാക്കുകൾക്ക് മറുപടിയില്ലാതവൾ നിശബ്ദമിരുന്നു... എൻ്റെ ജീവിതം തകർത്തവന് ഞാൻ ജീവിതം കൊടുക്കണമെന്ന്..!! എന്തൊരു വിരോധാഭാസം....!! അവൾക്ക് ചിരിയും സങ്കടവും ഒരേ സമയം വന്നു.... "ഇത് ശരിയാവില്ല ചിറ്റമ്മേ... ഇനിയും എനിക്കൊരു ജീവിതം വേണ്ട.. " അല്പം ദുഃഖത്തോടെയെങ്കിലും അവളുടെ നാവ് ചലിച്ചു... സ്വരം ഉറച്ചതായിരുന്നു... "മോളെ... മോൾക്കൊരു ജീവിതത്തിനല്ല...

എൻ്റെ ദത്തന് ഒരു ജീവിതത്തിനാണ്... നിന്നോളം അവനെ സ്നേഹിക്കാൻ ആർക്കും കഴിയില്ല... നിൻ്റെയും കുഞ്ഞിൻ്റെയും സാന്നിധ്യത്തിൽ മാത്രമേ ദത്തൻ്റെ ദു:ഖം അല്പമെങ്കിലും കുറയൂ... അല്ലെങ്കിൽ ഇനിയുമുള്ള കാലം മുഴുവൻ ശിവൻ്റെ ഓർമ്മകളുമായി ഇഞ്ചിഞ്ചായി നീറി കഴിയേണ്ടി വരും എൻ്റെ ദത്തനിവിടെ... ആരുമില്ലാതവൻ നെഞ്ച് പൊട്ടി മരിക്കുന്നത് മോൾക്ക് കാണണോ...??" "ചിറ്റമ്മേ.... " ബാക്കി കേൾക്കാനാവാതവൾ ഉറക്കെ വിളിച്ചു... അടക്കി നിർത്തിയ മിഴിനീർ കവിളിനെ തലോടി കഴിഞ്ഞിരുന്നു... "നിനക്കവനെ ഭർത്താവായി കാണാൻ കഴിയില്ലെങ്കിൽ വേണ്ട മോളെ... പക്ഷേ നീയും കുഞ്ഞും ഇവിടെ ഉണ്ടാകണം.. എല്ലാ അവകാശത്തോടെയും അധികാരത്തോടെയും..." പറഞ്ഞവസാനിപ്പിച്ചതുമവർ അവൾക്ക് മുൻപിൽ കൈ കൂപ്പി... എന്തൊക്കെയോ പറയണമെന്നുണ്ടെങ്കിലും ഉള്ളിൽ തട തീർത്തൊരു ആത്മാഭിമാനം മനസ്സിനെ പിൻ വലിക്കുന്നതവൾ അറിഞ്ഞു.... ഹൃദയത്തിൽ സങ്കടങ്ങളുടെ ആർപ്പുവിളികളുയരുന്നു... എന്ത് പറയണം..?? മുൻപിൽ നിൽക്കുന്ന ആ സ്ത്രീയെ അവൾ ദയനീയതയോടെ നോക്കി................. തുടരും........

മുന്നത്തെ പാർട്ടുകൾ വായിക്കാൻ ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...