💔തമസാ...!!❤️: ഭാഗം 17

എഴുത്തുകാരി: ഭാഗ്യ ലക്ഷ്മി

ദത്തനോടു തോന്നിയ അമർഷം അവൻ്റെ ഇപ്പോഴത്തെ അവസ്ഥയ്ക്കു മുൻപിൽ ഒന്നുമല്ലാതായി തീർന്നു ഭാരതിയമ്മയുടെ മനസ്സിൽ... "മോളെ ദത്തൻ തെറ്റു ചെയ്തിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ അതിനുള്ള ശിക്ഷയും ലഭിച്ചു കഴിഞ്ഞു... അവനുള്ള ഏറ്റവും വല്ല്യ ശിക്ഷയായിരുന്നു ശിവൻ്റെ മരണം.. ശിവൻ്റെ വേർപ്പാട് അവനെ ആകെ തകർത്തു... ശിവൻ അവൻ്റെ എല്ലാമെല്ലാമായിരുന്നു... അനുജനായിട്ടല്ല... സ്വന്തം മകനെ പോലെയാണ് ദത്തൻ ശിവനെ വളർത്തിയത്... അവൻ്റെ കാലിൽ ഒരു മുള്ളു കൊള്ളുന്നതു പോലും ദത്തനു സഹിക്കില്ല... അങ്ങനെയുള്ളപ്പോൾ പെട്ടെന്നൊരിക്കൽ ശിവൻ നമ്മളെയെല്ലാം വിട്ടു പോയപ്പോൾ ദത്തൻ അനുഭവിച്ച ദു:ഖം എത്രത്തോളമായിരിക്കും മോളെ...?? അവൻ്റെ ഉള്ളിലെ വേദന മറ്റാരേക്കാളും നന്നായിട്ട് മനസ്സിലാക്കാൻ എൻ്റെ കുട്ടിക്ക് കഴിയില്ലേ...?? ശിവൻ പോയതിനു ശേഷം ഈ കുഞ്ഞിൻ്റെ കളി ചിരികളാണ് ദത്തനെ പഴയ ജീവിതത്തിലേക്ക് കൊണ്ടു വന്നത്... അവൻ്റെ മനസ്സ് അല്പമെങ്കിലും നേരെയാവുന്നത്... അവൻ അവൻ്റെ ദു:ഖങ്ങൾ മറക്കുന്നത്... എല്ലാം... എല്ലാം ഈ കുഞ്ഞിൻ്റെ സാന്നിധ്യത്തിൽ മാത്രമാണ്.... ഈ കുഞ്ഞിന് അച്ഛൻ്റെയും അമ്മയുടെയും സ്നേഹം ലഭിക്കണം മോളെ... നീയൊന്നു ചിന്തിക്ക്...!!

ഒരു കുറവുകളുമില്ലാത്ത സന്തോഷം നിറഞ്ഞൊരു ജീവിതം ഇവന് നൽകണം.... കാലക്രമേണ മോൾക്ക് ദത്തനോടു ക്ഷമിക്കാമെങ്കിൽ... ക്ഷമിക്കാമെങ്കിൽ മാത്രം അവന് നീയൊരു നല്ല ഭാര്യയായാൽ മതി... അല്ലാത്തപക്ഷം ഈ കുഞ്ഞിനു നല്ലൊരു അച്ഛനുമമ്മയുമായി നിങ്ങളിരുവരും ആ വീട്ടിൽ ഉണ്ടാവണം... ചിറ്റമ്മ മോളുടെ കാലിൽ വീഴാം... സമ്മതിക്ക് മോളെ.." അവരുടെ മിഴികളിൽ നിന്നും ഒരു തുള്ളി മിഴിനീരടർന്ന് വീണ് തക്ഷികയുടെ പാദങ്ങളെ ഈറനണിയിച്ചതും അവൾ ദയനീയമായി ഭാരതിയമ്മയെ നോക്കി.... തൻ്റെ സമ്മതം കാത്ത് നിൽക്കാതെ താനേ മിഴികൾ ഈറനണിഞ്ഞതവളറിഞ്ഞു... ഉള്ളിൽ ദു:ഖങ്ങളുടെ തിരമാലകൾ ആഞ്ഞടിക്കുന്നു... ഒരു വശത്ത് അയാൾ വ്രണപ്പെടുത്തിയ തന്നിലെ പ്രണയിനിയും ഇനിയും വ്രണപ്പെട്ടിട്ടില്ലാത്ത ആത്മാഭിമാനവും അയാളെ സ്വീകരിക്കുന്നതിൽ നിന്നും തന്നെ പിന്തിരിപ്പിക്കുന്നു.... മറുവശത്ത് അദ്ദേഹത്തെ അല്ലാതെ മറ്റാരേയും പ്രണയിക്കാൻ തയ്യാറാവാതെ വാശി പിടിക്കുന്നൊരു മനസ്സും...

എത്രയൊക്കെ വെറുക്കാൻ ശ്രമിച്ചിട്ടും വെറുക്കാൻ മാത്രം പറ്റാത്തതെന്തേ...?? ചിലപ്പോൾ പ്രണയം ഇങ്ങനെയാവാം... തൻ്റേതെന്ന് കരുതി ആത്മാർത്ഥമായി ഇഷ്ടപ്പെട്ടതല്ലേ..?? ഇത്രയൊക്കെ ആയിട്ടും ആ നെഞ്ചൊന്നു നീറിയാൽ പിടയുന്നതു തൻ്റെ ഉള്ളമല്ലേ..?? ശിവ മരിച്ചതിൽ തനിക്കൊരു ദു:ഖവുമില്ല.. കാരണം ആ മനുഷ്യനെ ഞാൻ സ്നേഹിച്ചിട്ടില്ല... എന്നാൽ ശിവയുടെ വേർപ്പാട് മൂലം ഉണ്ടായ ദേവേട്ടൻ്റെ ദു:ഖത്തിൽ താനും വേദനിച്ചിരുന്നില്ലേ...?? ദേവേട്ടൻ്റെ വേദന കണ്ട് താനും വ്യഥയിലാണ്ടിരുന്നില്ലേ...?? അതാണ് പ്രണയം... ഹൃദയം പലതായി പിളരുന്ന വേദനയിലും തക്ഷിക ഉള്ളിൽ ഉരുവിട്ടു കൊണ്ടിരുന്നു... "മോൾക്ക് ദത്തനോട് വെറുപ്പുണ്ടോ..??" ഒട്ടൊരു നിശബ്ദതയ്ക്കൊടുവിൽ ഇടർച്ചയോടെയുള്ള ഭാരതിയമ്മയുടെ സ്വരം കേൾക്കെ അവളൊരു പുഞ്ചിരി സമ്മാനിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു... വേദന മാത്രം നിറഞ്ഞൊരു പുഞ്ചിരി... "ആ മനുഷ്യനെ വെറുക്കാൻ തുടങ്ങുന്ന നിമിഷം ഈ തച്ചു ചേതനയറ്റ് വീഴും ചിറ്റമ്മേ..." ഈറനണിഞ്ഞ മിഴികളെ അവരിൽ നിന്നും ഒളിപ്പിക്കാൻ ശ്രമിച്ചവൾ.... "മോളെ... അവൻ... അവൻ നിന്നെ മനപൂർവ്വം വേദനിപ്പിക്കണമെന്ന് കരുതിയിട്ടില്ല...

ശിവനുമായുള്ള ജീവിതത്തിൽ നീ സന്തോഷമായിട്ടിരിക്കണമെന്നേ അവൻ ആഗ്രഹിച്ചിട്ടുള്ളൂ.." "ഹും... ആ മനുഷ്യനില്ലാത്ത ജീവിതത്തിൽ ഞാൻ സന്തോഷവതി ആയിരിക്കില്ലെന്ന് ദേവേട്ടന് അറിയില്ലായിരുന്നോ ചിറ്റമ്മേ..?? അതോ ആർക്കോ വേണ്ടി അറിയില്ലെന്ന് നടിച്ചതോ...?? രക്ഷിക്കേണ്ടവൻ തന്നെ ശിക്ഷിക്കാൻ തീരുമാനിച്ചപ്പോൾ എൻ്റെ ജീവിതം വെറും തമസ്സായി പോയില്ലേ.... " ദയനീയമായി അവളെ നോക്കെ ഉത്തരമില്ലാതെ കുഴഞ്ഞപ്പോൾ വേദന മാത്രം നിഴലിച്ച അവളുടെ മുഖ ഭാവങ്ങൾ അവരിലും പ്രതിധ്വനിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു... "മോളെ ഞാൻ...." "ചിറ്റമ്മയ്ക്ക് ഇപ്പോൾ എന്തു വേണം..?? ഞാൻ ദേവേട്ടനെ വിവാഹം കഴിക്കാൻ സമ്മതിക്കണം... അല്ലേ..?? എനിക്ക് സമ്മതമാണ്...!!" അവൾ കൂടുതൽ സംഭാഷണങ്ങൾക്ക് വഴിയൊരുക്കാതെ ധൃതിയിൽ മുറിയിൽ നിന്നുമിറങ്ങിപ്പോയി.... 💔____!!❤️🖤 ആഡംബരങ്ങളോ ആർഭാടങ്ങളോ ഇല്ലാതൊരു വിവാഹ പന്തലുയർന്നു... വിരലിലെണ്ണാവുന്ന ആളുകൾ മാത്രമേ ആ ക്ഷേത്രാങ്കണത്തിൽ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ..

കസവു മുണ്ടും സ്വർണ്ണക്കര മേൽ മുണ്ടും ധരിച്ച് പൗരുഷത്തിൻ്റെയും ആണഴകിൻ്റെയും മൂർത്തീ ഭാവം പോലെ മണ്ഡപത്തിൽ നിലയുറപ്പിക്കുമ്പോൾ ഉള്ളിൽ ഉരുണ്ടു കൂടുന്ന വികാരങ്ങളെ നിർവ്വചിക്കാനാവാത്ത വണ്ണം ദത്തൻ്റെ ഉള്ളവും ആശയക്കുഴപ്പത്തിലാണ്ടിരുന്നു.... ഭാരതിയമ്മയുടെ കരങ്ങളിലിരിക്കുന്ന കുഞ്ഞ് ദത്തന് നേരെ ചാഞ്ഞു... അവൻ ചിണുങ്ങിക്കൊണ്ട് ദത്തൻ്റെ മടിയിലേക്കിരിക്കാനുള്ള തൻ്റെ ആഗ്രഹം പ്രകടിപ്പിച്ചതും ദത്തൻ വാത്സല്യത്തോടെ അവനെ കരങ്ങളിൽ വാങ്ങി മോനെ തൻ്റെ നെഞ്ചോടു ചേർത്തു... ആ കുഞ്ഞിക്കവിളുകളിൽ സ്നേഹത്തിൽ ചാലിച്ച മുത്തം നൽകി... അപ്പോഴേക്കും അവൻ്റെ മിഴികൾ ദൂരെ നിന്നും നടന്നു വരുന്ന തക്ഷികയിൽ പതിഞ്ഞതും ദത്തൻ്റെ നെഞ്ചൊന്നാളി... തൻ്റെ നേത്രങ്ങളെ വിശ്വസിക്കാനാവാതെ അവൻ്റെ ഉള്ളം നീറി... വെന്തു വെണ്ണീറായി താനില്ലാണ്ടാവുന്നതു പോലെ... തലേന്ന് താൻ കൊടുത്തു വിട്ട സാരിയോ ആഭരണങ്ങളോ അവൾ ധരിച്ചിട്ടില്ല... പകരം ഒരു വെള്ള സാരിയാണ് വേഷം...

കൈയ്യിലോ കഴുത്തിലോ കാതിലോ ഒന്നും അലങ്കാരങ്ങളുമില്ല.... മിഴികളിൽ മഷിയില്ല... ചുണ്ടിൽ ചായമില്ല... നെറ്റിയിൽ പൊട്ടില്ല... മുടിയികളിൽ പണ്ടവൾക്ക് ഏറെ പ്രിയ്യപ്പെട്ട മുല്ലപ്പൂക്കളും സ്ഥാനം പിടിച്ചിട്ടില്ല.... നിർവികാരമാണ് ചമയങ്ങളൊന്നുമില്ലാത്ത ആ മുഖം... "ഇതെന്താ വിധവയുടെ വേഷത്തിലാണോ വിവാഹ മണ്ഡപത്തിലേക്ക് വരുന്നത്..??" ആരൊക്കെയോ പിറു പിറുത്തതിനവൾ ചെവി കൊടുത്തില്ല... "എന്താ മോളെ ഇത്..?? ഇനിയെങ്കിലും ഈ വേഷം മാറിക്കൂടെ നിനക്ക്..?? ഇന്നു മുതൽ നീ വിധവയല്ല..." ഭാരതിയമ്മ നെഞ്ചു നീറിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു.... "ഞാൻ പറഞ്ഞതാ ഭാരതിയമ്മേ... പക്ഷേ കേൾക്കണ്ടേ ഇവൾ...?? ഈ വേഷം മാറില്ലെന്ന് ശാഠ്യം പിടിച്ചാൽ ഞാനെന്താ ചെയ്യാ..??" രാഘവൻ തലയിൽ തല്ലിക്കൊണ്ട് ഇടർച്ചയോടെ പറയവേ ദത്തൻ തൻ്റെ മനസ്സിൽ എന്തോ തീരുമാനിച്ചുറപ്പിച്ചിരുന്നു.... ഈ ദത്തനിൽ ആരും കാണാത്ത മറ്റൊരു ഭാവം കൂടിയുണ്ട് തച്ചൂ...!! ഇനിയും ഇങ്ങനെ സ്വയം ശിക്ഷിക്കാൻ സമ്മതിക്കില്ല നിന്നെ ഞാൻ....!! അവൾ തൻ്റെ അടുത്തായി ഇരിക്കവെ അവൻ ഉള്ളിൽ ഉരുവിട്ടു... അറിയാതെ പോലും തൻ്റെ മിഴികൾ ദത്തനിലേക്ക് പതിയാതിരിക്കാൻ തക്ഷിക ശ്രമിച്ചിരുന്നു...

കുഞ്ഞിനെ മടിയിൽ വെച്ചു കൊണ്ടു തന്നെ ദത്തൻ കരങ്ങളിൽ താലിയെടുത്തു... തൻ്റെ കഴുത്തിൽ താലി വീഴുമ്പോഴും അവൾ ദത്തനെ മുഖമുയർത്തി നോക്കാൻ മെനക്കെട്ടില്ല... ഒരിക്കൽക്കൂടി സീമന്തരേഖ രക്തവർണ്ണമായപ്പോൾ ആ പെണ്ണിൻ്റെ ഉള്ളമൊന്നു നൊന്തു... പണ്ടൊരിക്കൽ സ്വപ്നം കണ്ടിരുന്ന നിമിഷം ഇന്നവൾക്ക് ഉള്ളിലൊരു നീറ്റലായിരുന്നു.. അതെ താൻ വീണ്ടും സുമംഗലി ആയിരിക്കുന്നു...!! ആരാൽ തൻ്റെ ജീവിതം ചവിട്ടിയരയ്ക്കപ്പെട്ടോ അയാൾ തന്നെ തനിക്കൊരു പുതിയ ജീവിതം സമ്മാനിച്ചിരിക്കുന്നു... പൂർണ്ണ മനസ്സോടെ സ്വീകരിക്കാനാവുമോ തനിക്കത്.?? "പ്രദക്ഷിണം ചെയ്തോളൂ..." പൂജാരിയുടെ സ്വരം തന്നെ സ്വബോധത്തിലേക്കെത്തിച്ചതും തക്ഷികയുടെ മിഴികൾ തനിക്ക് നേരെ നീട്ടിയിരിക്കുന്ന ദത്തൻ്റെ കരത്തിലേക്ക് നീണ്ടു... അവൾ മെല്ലെ നീണ്ടു മെലിഞ്ഞ തൻ്റെ വിറയാർന്ന വിരലുകൾ അവനു നേരെ നീട്ടിയതും ദത്തൻ അവളുടെ കൈയ്യിൽ ഇറുകെ പിടിച്ചു...

ഇനിയൊരിക്കലും കൈവിടില്ലെന്ന ഉറപ്പോടെ... ആ കാഴ്ചയ്ക്ക് സാക്ഷ്യം വഹിച്ചെന്നോണം രണ്ട് കുഞ്ഞ് കണ്ണുകളും തിളങ്ങി.... 💔___!!❤️🖤 ഭാരതിയമ്മയുടെ കൈയ്യിൽ നിന്നും നിലവിളക്ക് വാങ്ങി ഒരിക്കൽക്കൂടിയാ വീട്ടിലേക്ക് വലതു കാൽ വെച്ച് തക്ഷിക കയറി... പ്രതീക്ഷകളും സ്വപ്നങ്ങളും അറ്റ് മരവിച്ചൊരു മനസ്സുമായി.... ഉള്ളിലെ തേങ്ങലുകൾ പോലും പുറത്തേക്ക് വരാതെ ഗദ്ഗദങ്ങളായി തൊണ്ടക്കുഴിയിൽ കുടുങ്ങിക്കിടക്കുന്നു.... മറ്റു ചടങ്ങുകൾ ഒന്നും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല... അപ്പോഴേക്കും ചിണുങ്ങി തുടങ്ങിയ കുഞ്ഞിനെ ആശ്വസിപ്പിക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്ന തിരക്കിൽ മുഴുകിയിരുന്നു തക്ഷിക... പണിക്കാരുമായി എന്തൊക്കെയോ സംസാരിച്ചു കൊണ്ട് നിന്നിരുന്ന ദത്തൻ വീട്ടിലേക്ക് കയറിയതും സന്ധ്യ മയങ്ങി തുടങ്ങിയിരുന്നു... കഴിക്കാൻ വിസ്സമ്മതിച്ച തക്ഷികയെ നിർബന്ധിച്ച് എന്തൊക്കെയോ ഭാരതിയമ്മ കഴിപ്പിച്ചു... എന്തോ അവൾക്ക് വിശപ്പില്ലായിരുന്നു... താരകക്കൂട്ടങ്ങൾ വിണ്ണിൽ അങ്ങിങ്ങായി സ്ഥാനം പിടിച്ചു... അധികം താമസിക്കാതെ പുറത്താകെ തമസ്സ് പടർന്നു... തൻ്റെ ജീവിതവും ഇതേ പോലെ ഒരു സമസ്യയായി ഒരിക്കൽക്കൂടിയൊരു തമസ്സായി മാറിയതു പോലെയവൾക്ക് തോന്നി.... അവൾ കഴുത്തിലെ താലിയിലേക്ക് അല്പ നേരം നോക്കി നിന്നു...

വിശ്വസിക്കാനാവാതെ വീണ്ടും വീണ്ടും നെറുകയിലെ സിന്ദൂരച്ചുവപ്പിൽ വിരൽ തൊട്ടു നോക്കി... "മോളെ...." ഭാരതിയമ്മ വിളിച്ചതും അവൾ ചിന്തവിട്ടുണർന്നു... "മോളെ രാത്രിയായി... ഇനിയെങ്കിലും ഈ വേഷമൊന്നു മാറ്... ഇനിയും ഈ വിധവയുടെ വേഷം ധരിക്കുന്നതെന്തിനാ മോളെ...??" ഭാരതിയമ്മയുടെ ചോദ്യത്തിന് നിസ്സംഗത സമ്മാനിച്ചൊരു പുഞ്ചിരിയായിരുന്നു അവളുടെ മറുപടി... "മോളെ ഈ വെള്ള സാരിയും ധരിച്ചല്ല നീ ദത്തൻ്റെ മുറിയിലേക്ക് പോകേണ്ടത്... ചിറ്റമ്മ മോൾക്ക് സാരിയും ആഭരണങ്ങളും കൊണ്ടു വരാം..." അവൾ നിഷേധാർത്ഥത്തിൽ ശിരസ്സനക്കി... ശാന്തമായിരുന്നു ആ മുഖം... മൗനം പാലിച്ച് ദത്തൻ്റെ മുറിയിലേക്ക് നടന്നപ്പോൾ ശിവയുടെ മുറിയിലേക്ക് കയറിയപ്പോഴുണ്ടായ പേടിയോ പരിഭ്രമമോ അവളിൽ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല... വാതിലോരത്ത് ചെന്നു നോക്കിയതും കണ്ടു കുഞ്ഞിനെ നെഞ്ചിൽ കിടത്തിയിരിക്കുന്ന ദത്തനെ... അല്പനേരമാ കാഴ്ചയവൾ സ്വയം മറന്ന് നോക്കി നിന്നു... ചുണ്ടിൽ അറിയാതൊരു പുഞ്ചിരി വിരിഞ്ഞുവോ..??

ദത്തൻ്റെ അടഞ്ഞ മിഴികൾ അവൻ ഉറങ്ങുകയാണോ അതോ വെറുതെ മിഴികളടച്ച് വിശ്രമിക്കുകയാണോ എന്ന സംശയം തക്ഷികയിൽ ജനിപ്പിച്ചു... അവൾ വാതിലടച്ച് സങ്കോചത്തോടെ അകത്തേക്ക് കയറി.... മനസ്സിനെ തീർത്തും ശൂന്യത കടമെടുത്തിരുന്നു... കുഞ്ഞ് ആ നെഞ്ചിലെ ചൂട് പറ്റി സുഖനിദ്രയിലാണ്.... ഇരുവരുടെയും നിന്ദ്രയ്ക്ക് ഭംഗം വരുത്താതവൾ മെല്ലെ ഒരു പായ എടുത്ത് തറയിലേക്ക് വിരിച്ചു... ശരീരം മുഴുവൻ നേരിയൊരു ക്ഷീണം... നിലത്തേക്ക് കിടക്കാൻ തുടങ്ങിയതും ജനലോരത്തൊരു അനക്കം കേട്ടവൾ മുഖമുയർത്തി... കുഞ്ഞിനെ അതീവ ശ്രദ്ധയോടെ തൊട്ടിലിലേക്ക് കിടത്തിയിട്ട് ദത്തൻ മെല്ലെ എഴുന്നേറ്റതാണ്...

അവൾ അല്പം വെള്ളം കുടിക്കാനായി പിൻതിരിഞ്ഞതും ദത്തൻ അവളുടെ അടുത്തേക്ക് ചലിച്ചു... അവന് മുഖം കൊടുക്കാനാഗ്രഹിക്കാതവൾ പൊടുന്നനെ മുഖം തിരിച്ചതും ഒന്നും ഉരിയാടാതെ ദത്തൻ അവളുടെ സാരിത്തലപ്പിൽ പിടുത്തമിട്ടിരുന്നു.. അപ്രതീക്ഷിതമായ അവൻ്റെ പ്രവർത്തിയിൽ തക്ഷിക ഭയപ്പെട്ടൊന്ന് ദത്തനെ നോക്കി... മിഴികൾ പിടഞ്ഞു.... ഇതുവരെ കണ്ടിട്ടില്ലായിരുന്നു അവളവനിൽ ഇത്തരമൊരു ഭാവം... ഒന്നെതിർക്കാൻ പോലും നാവുയർത്താനാവാതവൾ തളർന്നു.... "ദേ.. ദേവേട്ടാ..." അവളുടെ വാക്കുകൾ ഇടറി... അവൾ പറഞ്ഞവസാനിപ്പിക്കും മുൻപ് ദത്തൻ ആ സാരിയിൽ ഒന്നും കൂടി വലിച്ചു.... സാരിത്തലപ്പ് അവളുടെ മാറിൽ നിന്നും ഊർന്നു പോയി.... ചുടു കണ്ണീർ അവളുടെ കവിളിലൂടെ ഒലിച്ചിറങ്ങി.................. തുടരും........

മുന്നത്തെ പാർട്ടുകൾ വായിക്കാൻ ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...