💔തമസാ...!!❤️: ഭാഗം 2

എഴുത്തുകാരി: ഭാഗ്യ ലക്ഷ്മി

"മോനേ ദത്താ...." അസ്വസ്ഥമായ മനസ്സാൽ മിഴികൾ പൂട്ടിയിരിക്കുന്നവനെ ഭാരതിയമ്മ വിളിച്ചു... പഴയ ഓർമ്മകളിൽ നിന്ന് മനസ്സിനെ മോചിപ്പിച്ചവൻ ഒരു പുഞ്ചിരിയോടെ അവരെ നോക്കി... "നമ്മുടെ ദിവാകരേട്ടൻ്റെ മകളെ നിനക്കറിയില്ലേ....? ഗൗതമി..." "ങും... അറിയാം..." ദത്തൻ ഒന്ന് മൂളിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു... "എന്താ നിനക്കവളെ പറ്റിയുള്ള അഭിപ്രായം...?" "നല്ല കുട്ടിയാണ്..." "അത് കേട്ടാൽ മതി... അവൾക്ക് വിവാഹം ഒക്കെ നോക്കുന്നുണ്ട്..." "അതിന്...?" "അല്ല.. നിനക്കൊന്ന് ആലോചിച്ചാലോ..?" അവർ വിക്കി വിക്കി ചോദിച്ചു... "എൻ്റെ ചിറ്റമ്മേ നിങ്ങളോട് പല തവണ ഞാൻ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട് എനിക്ക് ഓരോ കല്ല്യാണാലോചനയുമായി വരരുതെന്ന്...." "നിൻ്റെ ഈ ഒഴിഞ്ഞു മാറ്റത്തിൻ്റെ കാരണമാണ് എനിക്കറിയേണ്ടത്... നിന്നേക്കാൾ എട്ട് വയസ്സ് ഇളയ അനുജൻ്റെ വിവാഹം നീ നടത്തി... അവന് വിവാഹ പ്രായം പോലും ആയിട്ടില്ല.... എന്നിട്ടും നീയെന്താ വിവാഹം കഴിക്കാത്തെ...?" "എനിക്ക് വിവാഹ ജീവിതത്തിൽ താത്പര്യമില്ല....!!" ദേഷ്യത്തിൽ അതും പറഞ്ഞവൻ അകത്തേക്ക് കയറി പോയി.... 💔_____!!❤️🖤

കൈയ്യിലിരിക്കുന്ന ഡയറിയുടെ ഓരോ താളുകളും പതിയെ മറിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു... കൊഴിഞ്ഞു പോയ ദിനങ്ങളുടെ ഓർമ്മപ്പെടുത്തലുകൾക്ക് മീതെ ഒരു തുള്ളി മിഴിനീരടർന്ന് വീണു... "ചേച്ചീ.... ചേച്ചീ...." "ഓഹ്...കുട്ടിപ്പട്ടാളങ്ങൾ രാവിലെ തന്നെ എത്തിയോ...?പത്തിരുപത് വയസ്സായിട്ടും കൊച്ചു പിള്ളേരുടെ കൂടെ കളിച്ചു നടക്കാ അവള്... അമ്മയില്ലാത്ത കുട്ടിയെ താലോലിച്ച് രാഘവൻ മാഷ് ഈ വഴിയാക്കിയെന്നാ സർവ്വരും പറയണത്..." "അത് നാട്ടുകാര് അസൂയ കൊണ്ട് പറയുന്നതാ... അതിന് രാഘവൻ മാഷ് ചൂടാവുന്നതെന്തിനാ...?" പ്ലാവില കൊണ്ടുണ്ടാക്കിയ തൊപ്പി തലയ്ക്ക് മീതെ വെച്ചവൾ ചോദിച്ചു... "അച്ഛനെ പേര് വിളിക്കുന്നോടീ... നിന്നെ ഞാൻ...." ഈർക്കിൽ കൈയ്യിലെടുത്ത് അത് ചോദിക്കുമ്പോഴേക്കും അവൾ ഓടി മറഞ്ഞിരുന്നു.... "അനുസരണ തൊട്ട് തീണ്ടിയിട്ടില്ലാ..." അയാൾ പിറു പിറുത്തു... പാവാടത്തുമ്പ് സ്വല്പം ഉയർത്തിക്കൊണ്ടുള്ള ആ ഓട്ടം ചെന്നവസാനിച്ചത് പതിവായി ചെന്നിരിക്കാറുള്ള മാവിൻ ചുവട്ടിലാണ്... ഒറ്റച്ചാട്ടത്തിന് ഒരു കണ്ണിമാങ്ങ പറിച്ചെടുത്തു.... "ഇന്നലെ ദത്തനോട് അഞ്ച് പെൺപിള്ളേർ മിണ്ടി ചേച്ചീ...."

കൈവിരലുകൾ അഞ്ചും ഉയർത്തിക്കൊണ്ട് മിഴികൾ പുറത്തേക്ക് തള്ളി കുഞ്ഞി പറഞ്ഞു... "അഞ്ച് പേരോ...?" കവിളുകൾ വീർപ്പിച്ചവൾ പരിഭവത്തിൽ ചോദിച്ചു.... കുഞ്ഞി തലയനക്കി... "എന്നിട്ട് ദേവേട്ടൻ തിരിച്ച് വല്ലോം മിണ്ടുന്നുണ്ടായിരുന്നോ...?" അവൾ ജിജ്ഞാസയടക്കാനാവാതെ ചോദിച്ചു... "വലുതായിട്ടൊന്നും മിണ്ടിയിട്ടില്ല..." അത് കേട്ടതുമവൾ ആശ്വാസത്തോടെ നെഞ്ചിൽ കൈവെച്ചു.... "അല്ല മനസ്സിലെ ഇഷ്ടം എന്നാണ് നീ ദത്തനോട് പറയാൻ പോകുന്നത്...?" മേഘ ചോദിച്ചു... "ആൾക്കെന്നെ ഇഷ്ടമാണ്...." പറയുമ്പോൾ കവിൾത്തടങ്ങളിലെ നുണക്കുഴി അവർക്ക് മുൻപിൽ പ്രകടമായിരുന്നു... "ദത്തൻ അങ്ങനെ പറഞ്ഞോ...?" "പറഞ്ഞൊന്നും ഇല്ല..." "പിന്നെ...?" "പക്ഷേ അതെനിക്കറിയാം... ദേവേട്ടൻ അങ്ങനെ തുറന്ന് പറയത്തൊന്നും ഇല്ല... ആ ഉള്ള് നിറയെ ഞാനാണ്... അതാ മിഴികളിൽ നിന്നും എനിക്ക് വായിച്ചെടുക്കാം..." "ഇഷ്ടമാണെന്ന് ദത്തൻ ഇതുവരെ പറഞ്ഞിട്ടില്ലല്ലോ... പിന്നെ എങ്ങനെ ഉറപ്പിക്കും...?" മേഘ തൻ്റെ സംശയം പ്രകടിപ്പിച്ചു.... "വാക്കുകൾ കൊണ്ട് മൊഴിഞ്ഞാൽ മാത്രമേ അത് പ്രണയമാവുകയുള്ളോ...?

മൗനം കൊണ്ടും പ്രണയിച്ചു കൂടെ...? മിഴികൾ കൊണ്ട് സംസാരിക്കുവാനും ഹൃദയങ്ങൾ കൊണ്ട് കാണുവാനും സാധിക്കുന്നതും പ്രണയത്തിൻ്റെ മായാജാലമാണ്...." "ഓഹ്.... നിൻ്റെയൊരു ഫിലോസഫി...!!" ചെറിയൊരു ചിരിയോടെ ആ ഡയറിത്താളുകളിൽ ദേവൻ എന്ന് കുറിച്ചിട്ടു.... പതിയെ വിറയലോടെ വിരലുകൾ ഓടിച്ചപ്പോൾ മിഴിനീരാൽ ആ താളുകൾ കുതിർന്ന് തുടങ്ങിയിരുന്നു.... ഇന്നതെല്ലാം അർത്ഥശൂന്യമായൊരു പ്രണയത്തിൻ്റെ അവശേഷിപ്പുകൾ മാത്രം... 💔____!!❤️🖤 "ഉണ്ണീടെ പെണ്ണിന് ഇവിടെ ഒരു കുറവും ഉണ്ടാവാൻ പാടില്ല... ആ കുട്ടിക്ക് എന്താണോ ഇഷ്ടം അതൊക്കെ ഇവിടുത്തെ തീൻമേശയിൽ ഉണ്ടാവണം..." ദത്തൻ പറഞ്ഞു... "അതിന് കുറച്ച് സന്തോഷം കൊടുക്കാൻ പറ്റുമോ നിനക്ക്..?" ഭാരതിയമ്മ ദേഷ്യം കലർന്ന സ്വരത്തിൽ ചോദിച്ചതും ദത്തൻ ഒന്നും മനസ്സിലാവാതെ നോക്കി.... "കണ്ണടച്ച് ഇരുട്ടാക്കണ്ട നീ.... അതിനോട് ചെയ്തത് ക്രൂരതയല്ലേ മോനേ...? ശിവൻ കുഞ്ഞുമൊത്തുള്ള ജീവിതത്തിൽ ആ കൊച്ച് സന്തുഷ്ടയാണെന്ന് നിനക്ക് തോന്നുന്നുണ്ടോ...? നീ ചെന്ന് ചോദിച്ചത് കൊണ്ട് മാത്രമാണ് രാഘവൻ മാഷ് അവളെ ശിവന് തന്നത്.... അനിയൻ നിനക്ക് ജീവനായിരിക്കും... എന്നും വെച്ച് ഇത്രയ്ക്കും വേണമായിരുന്നോ...?" അവളുടെ മനസ്സ് വേദനിക്കുന്നതിൻ്റെ ഇരട്ടി എൻ്റെ നെഞ്ച് പിടയുന്നുണ്ട്...

അവൻ അതീവ ദു:ഖത്തോടെ ഓർത്തു.. "ഇപ്പോൾ എന്താ പ്രശ്നം...? ആ കുട്ടി വല്ല പരാതിയും എൻ്റെ ഉണ്ണിയെ പറ്റി പറഞ്ഞോ...?" ഉള്ളിലെ സങ്കടം മറച്ച് വെച്ചു കൊണ്ടവൻ കടുപ്പമേറിയ സ്വരത്തിൽ ചോദിച്ചു... "പരാതി പറയാനോ...? ശിവനെ പറ്റിയോ...? അവനെ പറ്റി പറയുന്ന പരാതികൾ ഈ വീട്ടിൽ വില പോകുമോ...?" പരിഹാസം കലർന്നിരുന്നു ആ സ്വരത്തിൽ.... ദത്തൻ അനിഷ്ടത്തോടെ മുഖം തിരിച്ചു... "ആ കുഞ്ഞിൻ്റെ മുഖത്തെ പുഞ്ചിരി മാഞ്ഞിട്ട് ദിവസങ്ങളായി.. പരാതി പറയാൻ പോയിട്ട് ഇവിടെ വന്നതിന് ശേഷമത് ആരോടുമൊന്ന് മിണ്ടിയിട്ട് കൂടിയില്ല... അതിനറിയാം അതിൻ്റെ ഉള്ളിലെ പിടച്ചിൽ...." കറിക്കലത്തോട് മല്ലിടവേ അവർ ആരോടെന്നില്ലാതെ പറഞ്ഞു... ദത്തൻ കാഠിന്യമേറിയ ഹൃദയത്തോടെ പുറത്തേക്ക് ചുവടുകൾ വെച്ചു... ചെയ്തത് തെറ്റായെന്ന് ആരോ ഉള്ളിൽ നിന്നും വിളിച്ചു പറയുന്ന പോലെ.... "മോനേ നിൻ്റെ അനിയൻ വാവയാണ്... ഇവന് ഒരു കുറവും ഉണ്ടാവാൻ പാടില്ല... ഇവൻ്റെ എല്ലാം ആഗ്രങ്ങളും സാധിച്ച് കൊടുക്കണം... ഇവന് ഒരു സങ്കടവും ഉണ്ടാവരുത്....!!" മരണത്തിന് കീഴടങ്ങുന്നതിന് മുൻപായി തൻ്റെ അമ്മ അവസാനമായി വാചകങ്ങൾ ദത്തൻ ഓർമ്മിച്ചു.... അന്നു മുതൽ ഇന്നോളമത് അക്ഷരം പ്രതി പാലിച്ചു.... കൂടുതൽ ചിന്തിച്ചു മെനക്കെടാതെ മുറ്റത്തേക്ക് നടന്നു... 💔____!!❤️🖤

"നിങ്ങളുടെ ഏട്ടനെന്താ കല്ല്യാണം കഴിക്കാത്തെ...?" ആവേശത്തോടെ തന്നെ ചുംബിക്കുന്നവനോടവൾ സ്വരം കനപ്പിച്ച് ചോദിച്ചു.... എന്നാൽ ശിവയത് കേട്ട ഭാവം പോലും നടിച്ചില്ല... "ഞാൻ ചോദിക്കുന്നത് നിങ്ങൾ കേൾക്കുന്നില്ലേ....?" "ആഹ്... എനിക്കറിയില്ല...." അവൻ മുഷിച്ചിലോടെ പറഞ്ഞു... "അതെന്താ ഏട്ടനോട് ചോദിച്ചിട്ടില്ലേ അതേപ്പറ്റി...?" "ചോദിക്കുമ്പോഴൊക്കെ ഇപ്പോൾ വേണ്ട... സമയമാകട്ടെ എന്നാണ് ഏട്ടൻ പറയുന്നത്..." "സമയമാകട്ടെന്നോ...? നിങ്ങളുടെ വിവാഹം നടത്തിയിട്ടും ഏട്ടന് വിവാഹം കഴിക്കാൻ സമയമായില്ലേ..?" "ആർക്കറിയാം..." "ഇനീം നിങ്ങളുടെ ഏട്ടന് ആരോടെങ്കിലും പ്രണയമുണ്ടാകുമോ..?" അവൾ നിഗൂഢമായ ചിരിയോടെ ചോദിച്ചു... "ഏയ് ഏട്ടനങ്ങനെയൊന്നും ഇല്ല..." ശിവ അലസമായി പറഞ്ഞു.. "അതെങ്ങനെ ഇത്ര ഉറപ്പിച്ച് പറയാൻ പറ്റും....?" അവൾ ദേഷ്യത്തോടെ ചോദിച്ചു... "ഉണ്ടെങ്കിൽ അതേട്ടൻ പറയില്ലേ...? ഇങ്ങനെ മറച്ച് വെയ്ക്കുന്നതെന്തിനാ...?" തൻ്റെ പ്രവർത്തി തടസ്സപ്പെട്ടതിലുള്ള ആസ്വാസ്ഥ്യം അവൻ്റെ സ്വരത്തിൽ പ്രകടമായിരുന്നു... "പറയാൻ പറ്റാത്ത എന്തെങ്കിലും സാഹചര്യം ചിലപ്പോൾ ഉണ്ടെങ്കിലോ..?" "നീയെന്തൊക്കെയാ ഈ ചോദിക്കുന്നത്...? ഏട്ടൻ്റെ ലൈഫല്ലേ... ഏട്ടൻ്റെ ഇഷ്ടം പോലെ നടക്കട്ടെ... ഏട്ടൻ്റെ സന്തോഷമാണ് എൻ്റെ സന്തോഷം..." "ഏട്ടനേതെങ്കിലും പെൺകുട്ടിയെ ഇഷ്ടമാണെന്ന് പറഞ്ഞാൽ...?" അവൾ ഇടർച്ചയോടെ ചോദിച്ചു.. "പറഞ്ഞാൽ എന്ത് വില കൊടുത്തും ഏട്ടന് ഞാനവളെ നേടി കൊടുക്കും..."

അത് കേട്ടതുമവൾ വേദനയോടൊന്ന് പുഞ്ചിരിച്ചു... "അപ്പോൾ സ്വന്തം വിവാഹത്തിന് മുൻപേ നിങ്ങളുടെ വിവാഹം നടത്താൻ ഏട്ടന് എന്തായിരുന്നു ഇത്ര ഉത്സാഹം...?" "ഞാനെന്ത് വേണമെന്ന് പറഞ്ഞാലും എൻ്റെ ഏട്ടനത് നേടി തരും..." "ഓഹ് അപ്പോൾ ഏട്ടൻ അത് വേണ്ട... ശരിയല്ല എന്ന് പറഞ്ഞാലോ...?" "ഏട്ടൻ വേണ്ടെന്ന് പറഞ്ഞാൽ ഞാനതിന് വാശി പിടിക്കാറില്ല... പക്ഷേ എൻ്റെ ഏട്ടൻ പറ്റില്ല എന്നൊരു വാക്ക് എന്നോട് പറയില്ല..." അപ്പോൾ... അപ്പോൾ നിങ്ങൾക്ക് പറയാമായിരുന്നില്ലേ പറ്റില്ലെന്ന്... ഇയാളത് അനുസരിക്കുമായിരുന്നല്ലോ... അനിയനെ ഒന്ന് തിരുത്താൻ പോലും ശ്രമിച്ചില്ലല്ലോ നിങ്ങൾ..? അത്ര പോലും സ്നേഹമില്ലായിരുന്നോ ദേവേട്ടാ നിങ്ങൾക്കെന്നോട്..? ശബ്ദമില്ലായിരുന്നു ആ തേങ്ങലുകൾക്ക്... ശിവ അകന്ന് മാറിയതും അവൾ പതിയെ എഴുന്നേറ്റ് ജനലോരം ചേർന്ന് നിന്നു.... 💔____!!❤️🖤 "മോനെ ഉണ്ണീ ദാ ഈ അഭരണങ്ങളൊക്കെ തച്ചുവിന് അല്ല തക്ഷികയ്ക്ക് കൊടുക്കണം കേട്ടോ... എല്ലാം അണിയാനും പറയണം... അമ്മയുടെ അഭരണങ്ങളൊക്കെ ഇതു വരെ ഞാൻ സൂക്ഷിച്ചു...

ഇനീം ഇതെല്ലാം തക്ഷികയ്ക്ക് അവകാശപ്പെട്ടതാണ്..." കൈയ്യിലുള്ള ആഭരണപ്പെട്ടി ശിവയ്ക്ക് നേരെ നീട്ടി ദത്തൻ പറഞ്ഞു.... "ഇതൊന്നും വേണ്ട ഏട്ടാ... ഇതൊക്കെ ഏട്ടൻ്റെ ഭാര്യയായി വരുന്ന പെൺകുട്ടിക്ക് അവകാശപ്പെട്ടതാണ്..." "അങ്ങനെ പറയരുത് മോനേ... ഇതൊക്കെ ആ കുട്ടിക്ക് കൊടുത്തേക്കൂ...." "ഉം... ഏട്ടൻ്റെ ആഗ്രഹം അതാണെങ്കിൽ ഞാൻ കൊടുത്തേക്കാം..." "ദാ ഇതൊക്കെ വെച്ചോളൂ...." തക്ഷികയ്ക്ക് നേരെ അഭരണങ്ങൾ നീട്ടി ശിവ പറഞ്ഞു.... "എന്താ ഇത്...?" "ഞങ്ങളുടെ അമ്മയുടെ ആഭരങ്ങൾ... ഏട്ടനിത് നിനക്ക് തരാൻ പറഞ്ഞു... നിൻ്റെ കാര്യത്തിൽ ഏട്ടന് എന്തൊരു ശ്രദ്ധയാണ്...നിന്നെ ഏട്ടന് ഭയങ്കര ഇഷ്ടമാണ്..." "അങ്ങനെ ഏട്ടൻ പറഞ്ഞോ...?" തക്ഷിക ചോദിച്ചു... "ഞാനാദ്യം നിന്നെ കണ്ടപ്പോൾ ഏട്ടൻ്റെ അടുത്ത് ചെന്ന് പറഞ്ഞത് നിന്നെ എനിക്ക് വേണമെന്നാണ്... പക്ഷേ അപ്പോൾ ഏട്ടൻ പറഞ്ഞു അങ്ങനെ പറയുന്നത് ശരിയല്ലെന്നും ഏട്ടൻ വിവാഹം നടത്തി തരാമെന്നും.." അത് കേട്ടതുമവൾ ഞെട്ടലോടെ മുഖമുയർത്തി... "എന്താ ഇപ്പോൾ പറഞ്ഞെ...?" "ഞാൻ പറഞ്ഞു നിനക്കെത്ര പൈസ വേണോങ്കിലും തരാമെന്നും കുറച്ച് ദിവസം കഴിഞ്ഞ് നീ വീട്ടിലേക്ക് പൊയ്ക്കോട്ടെന്നും പക്ഷേ ഏട്ടൻ പറഞ്ഞു നിന്നെ വിവാഹം കഴിച്ചാൽ മതിയെന്ന്..."

ശിവ ഭാവഭേദമൊന്നുമില്ലാതെ പറഞ്ഞതും തക്ഷിക നിസ്സഹായതയോടെ നോക്കി.... ശിവ പോയതും അവൾ തല ചായ്ച്ച് കിടന്നു... സമയം കടന്നു പോയതവളറിഞ്ഞില്ല... "മോളെ...." ഭാരതിയമ്മ പതിയെ അവളുടെ ശിരസ്സിൽ തഴുകിക്കൊണ്ട് വിളിച്ചു.. അവൾ മുഖമുയർത്തി നോക്കി... "കുഞ്ഞിന് എന്തെങ്കിലും വയ്യായ്ക ഉണ്ടോ...?" "ഒന്നുമില്ല... ഞാൻ വെറുതെ ഒന്ന് കിടന്നെന്നേ ഉള്ളൂ..." "അല്ല ശിവൻ കുഞ്ഞ് എങ്ങനെയാ..? മോളോട് നല്ല സ്നേഹമൊക്കെ ആണോ...?" "അതെന്തൊരു ചോദ്യമാ ചിറ്റമ്മേ... സ്നേഹം കൊണ്ടെന്നേ മൂടുവല്ലേ... ഇതിൽ പരം എന്ത് വേണം..??" അവൾ മറ്റെങ്ങോ മിഴികൾ പായിച്ച് പറഞ്ഞു... അവൾ പറഞ്ഞത് അവർക്ക് വിശ്വസിക്കാൻ പ്രയാസം തോന്നി... "പറഞ്ഞേക്ക് ദേവദത്തനോട് അയാളുടെ അനിയന് എന്നോട് ഭയങ്കര സ്നേഹമാണെന്നും എനിക്ക് ഒരു കുറവും ഇല്ലെന്നും..." ദേഷ്യത്തോടെ അതും പറഞ്ഞവൾ എഴുന്നേറ്റു പുറത്തേക്ക് പോയി... "എന്തായി...? ഉണ്ണീടെ സ്വഭാവത്തിൽ മാറ്റമില്ലേ...?" ഭാരതിയമ്മ അടുക്കളപ്പുറത്തേക്ക് വന്നതും ദത്തൻ ആവേശത്തോടെ ചോദിച്ചു..... "ങും... ഉണ്ട് മോനേ ഉണ്ട്... നല്ല മാറ്റമുണ്ട്.." ഭാരതിയമ്മ പറഞ്ഞതും ദത്തൻ ആശ്വാസത്തോടെ നെഞ്ചിൽ കൈ വെച്ചു... "ഞാൻ പറഞ്ഞില്ലേ എൻ്റെ ഉണ്ണിക്ക് ആ കുട്ടിയെ ഇഷ്ടമാണെന്ന്... അതിനെ വേദനിപ്പിക്കുന്ന തരത്തിൽ ഒന്നും അവൻ്റെ ഭാഗത്ത് നിന്നും ഉണ്ടാവില്ല.." ദത്തൻ അതും പറഞ്ഞ് നടന്നകലുന്നത് അവർ വേദനയോടെ നോക്കി നിന്നു... "കഷ്ടം..!! എന്ത് മാറ്റമുണ്ടാകാനാണ് അവന്... ഒരു പെൺകൊച്ചിൻ്റെ ജീവിതം രണ്ട് പേരും കൂടെ തകർത്തത് മിച്ചം..." അവർ ആരോടെന്നില്ലാതെ പറഞ്ഞു......... തുടരും........

മുന്നത്തെ പാർട്ടുകൾ വായിക്കാൻ ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...